{ EXO - TAOHUN } TALES OF THE NIGHT - OFFLINE -

ลำดับตอนที่ #2 : LITTLE RED RIDING HOOD I

:) Shalunla

‘LITTLE RED RIDING HOOD’

I

            ...

            ..

            .

            เซฮุนนั่งกอดเข่าอยู่บนโซฟาขณะที่มองมารดากำลังจัดของใส่ตะกร้าหวายใบใหญ่อย่างตั้งใจ เขาไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองถึงถูกห้ามไม่ให้ออกไปเล่นข้างนอก และต้องมานั่งรอให้มารดาจัดของให้เสร็จ

‘คุณยายป่วย’ หญิงสาววัยกลางคนบอกเซฮุนพลางยิ้มอย่างเศร้าๆ ก่อนจะลงมือทำอาหารเล็กๆ น้อยๆ แล้วจัดใส่ตะกร้าหวาย

เซฮุนอยากจะออกไปวิ่งเล่น ทว่าเขาต้องเป็นเด็กดีด้วยการเอาของไปเยี่ยมคุณยายที่กำลังป่วยอยู่ หญิงชราที่อยู่ท้ายหมู่บ้านผู้มีรอยยิ้มใจดี และเรื่องเล่าสนุกๆ ให้ฟังเสมอ เซฮุนไม่เข้าใจนักว่าทำไมคุณยายไม่อยู่ที่บ้านด้วยกัน

ใครๆ ก็บอกว่าเขาเด็กเกินกว่าจะเข้าใจ.. ชิ

“แล้วทำไมแม่ไม่ให้คุณยายมาพักที่บ้านเราละฮะ” เซฮุนเอ่ยถามหลังจากที่นั่งเงียบๆ มาร่วมครึ่งชั่วโมง นิ้วเล็กๆ จิ้มลงที่โซฟาตัวเก่าไปมาอย่างเบื่อหน่าย พลางช้อนตาขึ้นมองมารดาอย่างรอคอยคำตอบ

“เพราะคุณยายรักบ้านหลังนั้นมากไงละจ๊ะ”

ศีรษะเล็กเอียงก่อนจะเม้มปากอย่างใช้ความคิด “งั้นให้เซฮุนไปดูแลที่บ้านคุณยายดีไหมฮะ?”

“ลูกน่ะยังเด็ก แค่เอาของเยี่ยมไปให้ทุกวันก็พอแล้ว”

เด็กชายยิ้มกว้างจนตาหยีแล้วพยักหน้าหงึกหงักอย่างหนักแน่น ก่อนจะร้องเสียงดัง “เซฮุนจะไปเยี่ยมคุณยายทุกวันเลย!!”

.

.

.

หมู่บ้านที่เด็กชายอยู่เป็นหมู่บ้านที่ติดกับชายป่า มีบ้านเรือนปลูกอยู่ราวๆ สามสิบถึงห้าสิบหลังคาเรือนเท่านั้น อาชีพส่วนใหญ่ของคนในหมู่บ้านคือการทำฟาร์มและการเพาะปลูก แต่บ้านของเซฮุนนั้นเป็นร้านเย็บผ้า ซึ่งทั้งหมู่บ้านมีเพียงร้านเดียว ทำให้กิจการของที่บ้านเด็กชายได้กำไรค่อนข้างมาก อีกทั้งบิดาของเซฮุนยังมีฟาร์มโคที่ช่วยกันดูแลกับพี่ชายของเขาอีก

มือเล็กจับที่ก้านของตะกร้าหวายอย่างระมัดระวังขณะที่เดินไปตามพื้นหินสีแดงที่เป็นดั่งเส้นทางการสัญจรในหมู่บ้าน นัยน์ตากลมสีน้ำตาลเหลือบมองดอกไม้ริมทางที่มีผีเสื้อเกาะอยู่ ความงดงามนั้นทำให้เซฮุนสนใจ ก่อนที่จะทันรู้ตัว ขาเล็กก็เดินตามเจ้าผีเสื้อแสนสวยไปเสียแล้ว..

“อ๊ะ...” เซฮุนเบิกตากว้างอย่างตกใจเมื่อเห็นใครบางคนฟุบหลับอยู่ที่โคนต้นไม้ใหญ่ แค่เสี้ยวนาทีที่ละสายตา ผีเสื้อตัวนั้นก็โผบินลับหายไป ทิ้งไว้แต่ร่างป้อมที่ยืนนิ่งมองคนแปลกหน้าที่นอนฟุบอยู่

“ใครน่ะ?” เสียงเล็กพึมพำอย่างฉงนก่อนจะก้าวเท้าเข้าไปใกล้เรื่อยๆ จนอยู่ห่างจากชายคนนั้นแค่เพียงเอื้อมมือถึง

ไม่คุ้นเลย.. ถ้าเป็นคนในหมู่บ้านเขาต้องรู้จักสิ

พี่ชายคนนี้เป็นใครกันนะ..

“อ๊ะ..”

ลมหายใจของเด็กน้อยเหมือนขาดห้วงไปเมื่อร่างทั้งร่างถูกชายแปลกหน้ารั้งให้ไปฟุบนั่งที่ตักแกร่ง ใบหน้าคมสันที่เซฮุนเห็นแค่เลือนรางนั้นเข้ามาใกล้พลางใช้จมูกดมดอมที่พวงแก้มสีชมพู

มือเล็กของเซฮุนยึดตะกร้าหวายที่เหมือนจะหลุดจากมือแน่นก่อนจะหลับตาปี๋เมื่อมือหยาบแตะที่ใบหน้าให้เงยขึ้น ความอุ่นร้อนที่เป่ารดที่ข้างแก้มกับความเปียกชื้นแปลกๆ ทำให้เปลือกตาบางค่อยๆ ลืมขึ้น ก่อนจะสบตาเข้ากับนัยน์ตาคมกริบที่จ้องมองมาอยู่ก่อนแล้ว

“พ...พี่ชาย..เป็นใคร?” เอ่ยถามอย่างตะกุกตะกักก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อมือหนาแย่งเอาตะกร้าหวายในมือไปวางไว้ที่อื่น พร้อมกับที่มือนั้นกลับมาแตะที่เอวนุ่มนิ่ม

“หอมดีนี่...” ชายหนุ่มแปลกหน้าไม่ตอบคำถามนั้นแต่กลับใช้ปลายจมูกซุกไซ้ที่พวงแก้มสีชมพูระเรื่อ ขณะที่มือหยาบกร้านนั้นก็ลูบไล้ที่เอวนิ่มเบาๆ ก่อนจะเลิกชายเสื้อของเด็กชายขึ้นแล้วสัมผัสผิวเนียนละเอียดนั้นด้วยฝ่ามือของเขาเอง

“อะ..อื้อ..เซฮุนไม่ใช่ดอกไม้นะ จะหอมได้ยังไง” เด็กชายเถียงพลางเบ้ปาก กระนั้นเขาก็ไม่ขัดขืน เสียงหวานครางอือในลำคอเบาๆ ก่อนจะเอียงคอให้อีกฝ่ายซุกไซ้ซอกคอได้ถนัดขึ้น

เซฮุนกัดริมฝีปากแน่นเมื่อไอร้อนของชายหนุ่มแปลกหน้าเริ่มรุกรานเขามากขึ้นไปทุกที.. ทว่าสัมผัสร้อนแรงนั่นกลับทำให้เขารู้สึกดี เหมือนร่างกายลอยขึ้นไปยังฟากฟ้า เบาหวิว.. อิ่มเอม..

“ทำไมไม่ขัดขืน” เสียงห้าวเอ่ยขึ้นพลางกระตุกริมฝีปากยิ้ม นัยน์ตาคมกริบมองเรือนร่างขาวสะอาดในอ้อมแขนแล้วก็ได้แต่ยับยั้งชั่งใจตัวเอง

แม้อยากจะเผยเขี้ยวเล็บแล้วฉีกกระชากร่างเล็กให้แหลกสลายคาอ้อมแขนมากแค่ไหน ทว่านัยน์ตากลมโตที่ฉ่ำเยิ้มนั้นกลับทำให้เขาเอ็นดู..

เด็กน้อยที่บริสุทธิ์และไร้เดียงสาคนนี้จะไม่รู้เชียวหรือ.. ว่าการอยู่ภายใต้อ้อมกอดของหมาป่าเจ้าเล่ห์นั้นอันตรายเพียงใด และอาการไม่ดิ้นรนขัดขืนนี่อีก.. มันน่าจับมากัดให้จมเขี้ยวนักเชียว

“แล้วทำไมต้องขัดขืน..” เซฮุนขมวดคิ้วก่อนจะสะดุ้งเมื่อรู้สึกเจ็บที่ช่วงเอว เมื่อก้มหน้าลงไปมองก็เห็นมือหนากำลังบีบเค้นบั้นเอวบางของเขาเล่นอย่างสนุกมือ “อ๊ะ.. นี่เซฮุนไม่ใช่ตุ๊กตานะ!”

นัยน์ตากลมใสของเด็กน้อยที่ยังอ่อนเดียงสาสบกับนัยน์ตาคมของหมาป่าหนุ่มผู้เจนโลก ก่อนที่ริมฝีปากหนานั้นจะก้มลงมอบจุมพิตหนักหน่วงที่กลีบปากแดงที่เผยอขึ้นเหมือนเป็นการเชิญชวน

หวานล้ำ... ยิ่งกว่าสิ่งใดในแผ่นดิน...

เซฮุนนา...

...

..

.

เซฮุนก้าวเดินอย่างเชื่องช้ากลับมาที่บ้าน หลังจากที่ทั้งวันใช้เวลาไปกับการเอาอาหารไปเยี่ยมคุณยายพร้อมกับอยู่คุยเล่นกับหญิงชราจนคล้อยบ่าย ใบหน้าขาวนั้นขึ้นสีระเรื่อก่อนจะเดินไปวางตะกร้าหวายที่ว่างเปล่าไว้ที่โต๊ะในครัวแล้วเดินไปหามารดาที่กำลังเย็บผ้าอย่างขันแข็ง

“แม่ฮะ..” กระแสเสียงออดอ้อนดังขึ้น ก่อนที่กลีบปากนุ่มจะแตะที่ข้างแก้มของมารดาแล้วเดินทิ้งตัวลงกับโซฟาตัวเก่าที่มีรอยปะชุนหลายจุด

“ไปเล่นซนที่ไหนมาทั้งวันน่ะเซฮุนนา” หญิงวัยกลางคนเอ่ยพลางก้มหน้าก้มตาเย็บเสื้อโดยไม่ได้หันมามองลูกชายคนเล็กที่กลอกตาไปมาด้วยใบหน้าขึ้นสีระเรื่อ

“เซฮุนก็อยู่กับคุณยายไงฮะ ไม่ได้ไปซนที่ไหนเลยจริงๆ น้า..” ว่าพลางทิ้งตัวลงนอน หัวใจเท่ากำปั้นเล็กที่อยู่ในหน้าอกด้านซ้ายนั้นเต้นตุบๆ อย่างตื่นเต้นเมื่อตัวเองกล่าวคำโกหกคำโตออกไป

ไม่บ่อยนักที่เซฮุนจะโกหกมารดา และเขาก็ไม่ค่อยอยากจะทำมันสักเท่าไหร่เลยจริงๆ

“แม่ฮะ..” เซฮุนเอ่ยขึ้นพลางลุกขึ้นมานั่งตัวตรง “เซฮุนจะท้องได้ไหมอ่า?”

ผู้เป็นมารดาหัวเราะเสียงใสก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองลูกชายอย่างขำๆ “ลูกเป็นผู้ชายจะท้องได้ยังไงหืม?”

“แล้ว.. เวลาพ่อกับแม่จะทำให้มีเซฮุนนี่ต้องทำยังไงละฮะ?” นัยน์ตากลมใสนั้นจดๆ จ้องๆ มารดาอย่างจริงจัง ในขณะที่ผู้ถูกถามนั้นกลับชะงักมือแล้วได้แต่นิ่งงันอย่างจนด้วยถ้อยคำจะเอ่ยต่อ

“สักวัน ลูกก็จะรู้เอง” เอ่ยออกมาในที่สุดหลังจากเห็นลูกชายมองมาอย่างรอคอยคำตอบ

“เซฮุนไม่เข้าใจเลย” ว่าพลางเบ้ปากอย่างขัดใจที่ไม่ได้รับคำตอบ

“มันเป็นเรื่องที่ลูกต้องเรียนรู้ด้วยตัวเองนะ เซฮุนนา..”

“งั้นเหรอฮะ..” เซฮุนพึมพำก่อนจะคว้าเอาหมอนใบใหญ่มากอดไว้ในอ้อมแขน สิ่งนั้น.. ที่พี่ชายคนนั้นทำ.. มันไม่ใช่แค่เป็นการเล่นสินะ.. ริมฝีปากที่แตะลงมาอย่างหนักหน่วงนั้น ความรู้สึกที่เหมือนถูกฉีกกระชากออกเป็นชิ้นๆ..

นัยน์ตากลมหลุบมองพื้นห้องพลางเม้มริมฝีปากแน่น

โอเซฮุนไม่อาจให้คำตอบได้เลยว่าทำไมเขาถึงได้ยินยอมให้ชายคนนั้นขังตัวเองเอาไว้ในอ้อมกอด แล้วถูกปฏิบัติราวกับเป็นตุ๊กตาตัวหนึ่งที่ถูกฟัดจนแทบช้ำไปทั้งตัว..

ทั้งที่เสื้อผ้ายังคงติดกาย ทว่ากลับไม่มีตารางนิ้วใดของผิวกายเขาที่ชายคนนั้นไม่ได้สัมผัส ความร้อนที่บีบเค้นบนผิวเนื้อนิ่มจนแดงเป็นริ้วๆ..

มันชวนสับสนเกินกว่าที่เด็กสิบขวบอย่างเขาจะเข้าใจได้...

ยังมีเรื่องอีกมาก... ที่เขาต้องทำความเข้าใจสินะ..

วันต่อมา

เซฮุนตื่นแต่เช้าตรู่ นัยน์ตากลมทอดมองขอบฟ้าที่ทอแสงสีส้มจางๆ แล้วกลีบปากอิ่มก็คลี่ออกเป็นรอยยิ้ม ในหูได้ยินเสียงไก่ขันแว่วมาแต่ไกล รวมทั้งเสียงนกที่เริ่มแตกรัง ปีกเล็กๆ ที่มีขนสีดำปกคลุมนั้นสยายออกแล้วโผบินไปในท้องฟ้า โดยมีพระอาทิตย์ที่กำลังโผล่ขึ้นจากขอบฟ้าเป็นฉากหลัง

อากาศเย็นสดชื่นทำให้เซฮุนห่อตัวเมื่อลมวูบใหญ่พัดมา กายเล็กไหวสะท้านก่อนจะดึงเอาเสื้อคลุมไหมพรมมาใส่ทับเสื้อนอนแล้วเดินอย่างเชื่องช้าลงบันไดไปหามารดาที่กำลังวิ่งวุ่นอยู่ในครัว

“พ่อกับพี่ไปแล้วเหรอฮะ” เซฮุนร้องถามพลางหาวหวอดๆ ขาเล็กๆ ปีนขึ้นไปนอนหลับอุตุอยู่บนโซฟาจนมองเผินๆ คล้ายกับกองเสื้อกองหนึ่ง ผิวขาวที่โผล่พ้นชายเสื้อนั้นขาวสะอาดอย่างชวนสัมผัส

เรือนร่างของเด็กน้อย...ที่หมาป่าหมายปอง...

“ไปแต่เช้าแล้วละ เอ้อ.. แล้วก็สายๆ อย่าลืมเอาอาหารไปให้คุณยายละเซฮุนนา ห้ามอู้เชียวนะ” เสียงเข้มดังขึ้นมาพลางกระวีกระวาดจัดเตรียมอาหารเป็นการใหญ่

“รู้แล้วฮะ เซฮุนเป็นเด็กดี จะไปทุกวันเลย” เสียงหวานพึมพำพลางคว้าเอาหมอนใบเขื่องมากอดแน่น

วันนี้...จะได้เจออีกไหมนะ...

.

.

.

เท้าเล็กละล้าละลังอยู่แถบชายป่าที่เดิมที่เคยเจอใครคนนั้น ขณะที่นัยน์ตากลมโตกวาดมองไปมาก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของคนที่อยากเจอ เด็กชายตัวเล็กเบ้ปากพลางอมลมเข้าไปในแก้มจนมันพองออกเป็นก้อนกลมๆ อย่างน่ารัก

ทำไมไม่มาละ!!

ลิ้นเล็กแลบออกมาเลียริมฝีปากตัวเองก่อนจะเชิดหน้าขึ้นแล้วหมุนตัวหมายจะเดินไปตามเส้นทางเพื่อที่จะไปหาคุณยายที่เป็นเป้าหมายหลัก ทว่ายังไม่ทันที่จะได้ก้าวเท้า ก็มีอ้อมแขนแข็งแรงโอบรัดร่างเล็กของเด็กชายไว้ในอ้อมแขนแน่น

ตัวเล็กๆ ของเซฮุนถูกยกขึ้นจนเจ้าตัวเบิกตากว้างพลางมองค้อนคนตัวโตกว่าอย่างฉุนๆ ไม่ลืมที่จะกำตะกร้าที่แกว่งไกวไว้แน่น “เซฮุนจะไปหาคุณยายแล้ว ปล่อยนะ!!”

“ไม่ปล่อย” เสียงเข้มเอ่ยพลางแนบริมฝีปากลงกับพวงแก้มขาวแล้วพาเจ้าตัวเล็กที่เม้มริมฝีปากแน่นอยู่ในอ้อมแขนเดินลัดเลาะไปตามแมกไม้ ก่อนจะวางเซฮุนลงบนพื้นหญ้านุ่มๆ แล้วดึงตะกร้าหวายที่เจ้าตัวถือไว้อย่างหวงแหนออกมาวางไว้ที่พื้น

“อ๊ะ..เซฮุนจะไปแล้ว ปล่อยนะ..อะ..อื้อออ..”

มือหนารั้งต้นคอขาวมาก่อนจะบดเบียดริมฝีปากร้อนลงกับกลีบปากแดงที่กำลังขยับ ดันให้ร่างเล็กนอนราบไปกับพื้นแล้วคร่อมทับก่อนจะบดขยี้ลงไปอีกครั้ง ลิ้นเล็กที่ตอบโต้อย่างไม่ประสาทำให้เขาแทบคลั่ง

“อะ...อือออ..”

เซฮุนปรือสายตาขึ้นมองคนที่ผละออกไปพลางหอบหายใจถี่ๆ ก่อนจะชะงักเมื่ออีกฝ่ายใช้ปลายลิ้นลากเลียที่มุมปากมาจนถึงริมฝีปากที่บวมเจ่อของตัวเอง ริมฝีปากเล็กงับที่ปลายลิ้นนั้นเบาๆ ก่อนจะโน้มลำคออีกฝ่ายลงมา

เด็กชายดูดดุนเบาๆ ที่ปลายลิ้นนั้น ก่อนจะตวัดลิ้นให้เกี่ยวกระหวัดกันแล้วใช้ริมฝีปากงับเบาๆ ฟันซี่เล็กครูดไปกับลิ้นหยุ่นก่อนที่เจ้าตัวจะผละออก พลางยิ้มร่าอย่างท้าทายใส่จื่อเทาที่นิ่งค้างไปแล้ว..

“เป็นไงละ! เซฮุนไม่ยอมให้จื่อเทากินคนเดียวหรอกนะ ฮึ!!”

ริมฝีปากหนากระตุกยิ้มก่อนจะข่มอารมณ์ร้อนๆ ของตัวเองพลางมองร่างเล็กที่ยิ้มร่าอย่างไม่รู้ประสา เสื้อไหมพรมตัวบางเลิกขึ้นมาจนเห็นช่วงเอวนุ่มนิ่ม กับกางเกงผ้าฝ้ายบางๆ ที่เกาะสะโพกอย่างหมิ่นเหม่

เห็นที.. เด็กน้อยตรงหน้านี้ควรจะรู้ตัวแล้วว่าตัวเองต้องเจอกับอะไร..

2 b con
 

หมาป่ากับเด็กน้อย
:3



หลับฝันดีนะคะ