คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : โน๊ตแผ่นที่ 1 : สิ่งมีชีวิต..ที่เรียกว่า 'เพื่อน'
โน๊ตแผ่นที่ 1 : สิ่งมีชีวิต..ที่เรียกว่า 'เพื่อน'
ท่ามกลางแดดอันร้อนระอุ ในฤดูร้อน
"เฮ้อ ~! กว่าจะแบกสังขารตัวเองมาถึงนี้ได้นะ" เสียงหวานขุ่นของหญิงสาวผมดำซอย ยาวเพียงแค่ประบ่าเท่านั้น ดังขึ้น หน้าประตูคฤหาสน์ที่ดูกว้างขวาง
และโอ่อ่าเอาการใหญ่ท่ามกลางป่าใหญ่ แล้วเจ้าตัวที่พึ่งปาดเหงื่อออกจากหัวออก ก็ค่อยเอื้อมมือไปกดกริ่งที่อยู่สูงกว่าตัวเพียงเล็กน้อย
กริ๊ง..!!!!!!
นัยน์ตาสีดำมองประตูสูงอย่างเหนื่อยอ่อน ไม่น่าเกินรอ ประตูบ้านก็เปิดขึ้นเอง
ครืด..!!~
"..คุโรซาว้ะ!!!" ทันทีที่ประตูเปิดออก ร่างเล็กที่เล็กกว่าเธอก็โผ่เข้ากอดอย่างจัง เรือนผมสีน้ำเงินเข้มยาวถึงกลางหลังพริ้วไสวไปมา พร้อมช้อนนัตน์ตาสีฟ้าใสสวยมาให้ ก่อนที่เจ้าของบ้านตัวจริงจะพึ่งเงยหน้าออกมาจากประตู
"อ้าว! มาและเหรอเรย์" เจ้าของผมเหยียดยาวตรงสีเงิน พร้อมกับนัยน์ตาสีเลือดเอ่ยขึ้น "เรน เรย์เข้าข้างในกันเถอะ.."
"อ้ะจ้าาา" สองสาวประสานเสียงตอบรับ
หญิงสาวผมดำเดินตามเพื่อนๆทั้งสองของเธอไปเงียบๆ เนื่องจากอาการเหนื่อยจากการเดินหลงป่าแล้ว..ทางเดินจากหน้าประตูรั่วบ้านเข้าบ้านนี้มันก็ระยะ
ทางห่างไกลกันพอสมควร ทำเอาคนอย่าง 'คุโรซาว่า เรย์' นักเดินทางผู้ไม่ชอบอยู่กับที่คนนี้เหนื่อยได้เหมือนกันเลยละนะ
"ว้าววววว อยู่กันครบทุกคนเลยเหรอ" เรย์เอ่ยขึ้นพลางมองเพื่อนๆ ที่ไม่ได้เจอกันแรมเดือน.. 'โรวีน่า เรน' คนที่ไปเปิดประตูให้เธอเมื่อตะกี้ กำลังเดินเอา
กระเป๋าของเธอไปเก็บไว้ที่อีกห้อง พร้อมกับ 'คุโรยูกิ โค' หญิงสาวเจ้าของบ้าน ผู้มีมาดราชินี(รั่วๆ)ในตัว
"ไงเรย์..! ไม่ได้เจอกันนานหน้าแก่ขึ้นนะ" 'มินอร่า แคเรีย' เพื่อนสาวนัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อน สีเดียวกับผมของเธอ ลุกขึ้นจากโต๊ะกลมกลางห้องนั่งเล่นของ '
พวกเราทุกคน' แห่งนี้ ขึ้นมาทักเธอ แล้วก็จูงเธอมาทิ้งไว้ที่ข้างๆ โต๊ะ ก่อนจะลงนั่งไปอีกรอบ พร้อมกับกอดหมอนไว้อย่างเดิมข้างๆ 'ฮิเดโกะ ฮิเดะ' หญิง
สาวผมน้ำตาลที่ดูสวยที่สุดในกลุ่ม ซึ่งกำลังส่งยิ้มหื่น.. ..หรือเธออาจจะคิดไปเองมาให้
และอีกคน
"อ้ะ เบียคุยะเป็นไงมั้ง" เรย์หันมาเอ่ยทัก ขณะที่เจ้าของชื่อที่มีทั้งผมและตา สีดำเหมือนเธอกำลังถือแก้วน้ำเดินเข้ามาใกล้
"เดินทางเหนื่อยมั้ยเนี่ย"
เรย์พยักหน้ารับ ก่อนที่จะได้รับรู้ถึงสิ่งที่ไม่คาดคิด
ซุ่ววววว
เบียคุร่าที่เมื่อครู่ทำหน้านิ่ง สาดน้ำในแก้ว เข้าหน้าเธออย่างจัง พร้อมกับยิ้มออกอย่างร่าเริง ทำให้เด็กสาวที่ตอนนี้ชุ่มไปด้วยน้ำต้องรีบปาดน้ำออกจากหน้าออก
"แอ้..!~ เดี๋ยวฟ้องพี่คิระน้ะ.." เรย์เริ่มร้องงอแง
"เฮ้ย..!! อย่าไปฟ้องเฮียนะ..เฮียเอาตายแน่"
"เอ้ย!! ไอ้เบียตายแน่ๆ ตายแน่ๆๆ" สาวผมน้ำตาลร้องกดดัน อย่างสนุกสนาน
เรย์ที่เงียบไปอาศัยช่วงนี้ไปเปิดน้ำในห้องน้ำ ก่อนจะรองและวิ่งกลับมาสาดกลับอย่างรวดเร็ว
"เฮ้ยๆ ทำงี้ได้ไง" เบียคุยะพูด ก่อนจะลากคนที่ตัวเล็กกว่าเข้าห้องน้ำ
"ก็แกทำเค้าก่อนง้ะ.." เรย์ว่ากลับ ทั้งๆที่กำลังพยายามดิ้นให้หลุดจากเบียคุร่า "แอ้..แคเรีย..ช่วยเราด้วยสิ"
"จัดให้ได้" และแล้วเมื่อแคเรียลุกขึ้น เลยทำให้ฮิเดโกะลุกขึ้นมาเล่นด้วยบ้าง... ในห้องจึงเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะจากสาวๆ อย่างสนุกสนาน จึงเป็นเหตุให้...
"พวกแกมาเล่นอะไรกันที่บ้านชั้นอย่างนี้เนี่ย.." เสียงศักดิ์สิทธิ์ที่ดังขึ้น ทำเอาสี่สาวเงียบลงทันที จะมีก็แต่เสียงหัวเราะคิกคักเบาๆ (แอบสะใจเล็กๆ) ของเรน
ที่ยืนเป็นแบล็คกราวเสียงของเจ้าของบ้านเมื่อครู่
"ว้าว..เด็กๆ ทำงานบ้านกันใหญ่เลย" หญิงสาววัยกลางคนเปิดประตูเข้ามาในห้อง ก็พบเด็กๆ(ผู้ก่อเรื่องเมื่อครู่) กำลังเก็บข้าวของ (ที่วิ่งไปชนกัน) และถูบ้าน(น้ำที่ทำเลอะ) ก่อนที่เรน และโคกำลังเดินถือสำรับเข้ามาพอดี
"แม่ออกไปก่อนก็ได้ เดี๋ยวพวกเราดูแลกันเองได้" โคหันไปหาหญิงสาวผู้นั้น
"โห..ไล่แม่เลยนะ" แม่ของโคบ่นอิดออด "แต่พอมาอยู่กันเยอะๆขนาดนี้ก็ดีนะ แม่จะได้ไว้ใจได้ แล้วอย่าลืมเก็บอะไรให้เรียบร้อยนะ แล้วก็กินกันดีๆด้วย ระวังมดขึ้นนะ"
แม่ของโคยิ้มให้ ก่อนจะปิดประตูไป โคกับเรนจึงยกข้าวไปที่โต๊ะกลมตรงระเบียงหน้าห้อง
เมื่อเวลาผ่านไป เพื่อนๆ ที่พึ่งจะโดนทำโทษในการทำความสะอาดห้อง จึงค่อยๆ จะเริ่มเดินมากัน
"โอ้ย..ยยยย ที่นี้อากาศดีเวอร์ๆอ่ะ" เรย์เดินมาเกาะที่ระเบียงเพื่อสูดอากาศบริสุทธิ์จากที่นี้ให้เต็มที่ บ้านของโคเป็นคฤหาสน์ ที่เรียกได้ว่าใหญ่มากจนตัวเธอเองยังตกใจมากๆ แถมยังเป็นสถานที่ที่ใกล้โรงเรียนที่สุดในบรรดาเพื่อนสนิท ของเธอทั้งหมดอีกด้วย รอบๆเป็นสวนขนาดใหญ่ที่ห้อมล้อมด้วยต้นไม้เป็นจำนวนมาก ตัวบ้านที่กว่าเธอจะหาเจอ ก็อยู่ซะกลางสวน เรียกได้ว่ามาแล้วไม่ค่อยอยากจะกลับเลยละ.. และที่ห้องนี้ เป็นห้องส่วนตัวของโค ที่ช่วงหลังกลับกลายมาเป็นห้องของพวกเราทุกคนในวันก่อนเปิดเทอมไปซะได้ ยังดีที่แยกไว้หลายห้อง ไม่งั้นพวกเรา 6 คนมีหวังได้เบียดกันแหงมๆ
แต่อยู่กับเพื่อนกันเยอะๆแบบนี้ก็ดีนะ..
"แอร้ย! ตักเบาๆดี๊..!!.. ตักทีเอากับเทใส่ข้าวเลยดีกว่ามั้ยนะ" เรนพูดขึ้น เมื่อเห็นการตักของแคเรีย
"โห..ไปดูชามของโคดิ..เยอะกว่าเราอีก" แคเรียแย้งกลับ
"ไม่เกี่ยวว้อย..เราเป็นคนทำ" โคพูด
"ใช่..!! เราสองคนทำด้วยกัน" เรนทำหน้าทะเล้นใส่
"เราสองคนกินกันสงบดีเนอะ" ฮิเดโกะหันไปคุยกับเบียคุยะ
"เออ..ดีเหมือนกัน เออ..แล้วเรย์ไม่มากินซักทีอ่ะ..เดี๋ยวหมดนะ" เบียคุยะเอ่ย ก่อนจะนึกถึงเรย์ได้
"อ่ะ..อืมๆๆ" ผู้ถูกเรียกรีบหันกลับมาทันที
"พวกแกแย่มากกกก" แคเรียทำหน้าเซ็ง แต่ก็กินข้าวต่อ
"อ๊วยไอ๊ไอ๊.." เรนพยายามพูด ทั้งๆที่ข้าวยังเต็มปากอยู่
"แง่ง" แคเรียขู่ใส่ ส่วนโคนั้นนั่งกินอย่างสงบไปแล้ว
วันนี้จึงเป็นอีกวันที่ผ่านไปได้อย่างสงบ (ละมั้ง?)
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
แปะไว้เป็นอนุสรณ์ก่อน=w=
ถ้าเม้นด้วยจะขอบคุณมากๆอ่า..>''< อยากได้ความรู้จากเรื่องนี้จริงๆ
ความคิดเห็น