(exo) .​ suffering love

ลำดับตอนที่ #2 : butterfly 2

BUTTERFLY






 

 

 

อี้ฟ่านทรุดลงในที่โต๊ะทำงาน.. ที่โต๊ะทำงานของเขามีกรอบรูปเล็กๆอยู่ ข้างในมีรูปของจือเถาของเขาที่ยิ้มจนตาหยีฟันขาวๆเรียงกันเป็นระเบียบน่ามอง อา.. เขาจำได้รูปนี้ถ่ายตอนที่ไปเที่ยวแฮปปี้แลนด์

 

เขายิ้มแล้วเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์มาเปิดดูรูปเก่าๆ จือเถาน่ะไม่ชอบถ่ายรูปหรอก จือเถาของเขาน่ะขี้อาย แต่เขาชอบถ่ายรูป เขาชอบถ่ายรูปของจือเถา ชอบที่สุดเลย เพราะอย่างนั้นในเครื่องจึงเต็มไปด้วยรูปเซลก้าหน้ามุ่ยๆของจือเถาที่ถ่ายกับเขาที่ยิ้มจนหน้าบาน จะมีอยู่ไม่กี่รูปเท่านั้นแหละที่จือเถาจะหันมายิ้มให้กับกล้อง... รูปของจือเถาน่ะ ถือเป็นสมบัติล้ำค้าของเขาเลยนะ...

 

พอไปกดดูที่กล่องข้อความ ก็เต็มไปด้วยข้อความโต้ตอบระหว่างเขาและจือเถา ตั้งแต่สมัยเขาเพิ่งจีบจือเถาใหม่ๆจนถึงสามสีีเดือนก่อน.. จนถึงตอนที่จือเถาเปลี่ยนไป.. แต่ถึงจือเถาจะเปลี่ยนไปขนาดไหน.. เขาก็ยังรัก.. 

 

รักรักรักรัก

 

รักที่สุด

 

อู๋อี้ฟ่านรักฮวางจือเถาที่สุด

 

ไม่ว่าฮวางจือเถาจะไปมีใคร.. อู๋อี้ฟ่านก็ยังรัก...

ขอเพียงจือเถายังรักเขา.. 

ขอเพียงแค่ในใจฮวางจือเถายังมีเขา... แค่นั้นพอ..

 

แค่นั้นพอแล้วจริงๆ... 

 

 

.

 

.

 

 

.

 

 

 

ไม่พอ!!!

ใครมันจะไปพอ

 

แค่คิดว่ามีคนอื่นได้เห็นร่างกายของจือเถา

--- ร่างกายที่เป็นของเขา

เขาก็แทบจะฆ่ามันให้ตาย..

 

เหมือนเลือดในกายที่เคยอุ่นมันเย็นเฉียบ...

ทั้งมือและเท้าของเขาเกร็งจนหงิกงอ

มือใหญ่กวาดเอาแฟ้มและส่ิงต่างๆให้พ้นไปจากโต๊ะ

ไ่ม่ได้สนใจว่าอะไรมันจะแตกสลาย...

 มือของอี้ฟ่านคว้าเอาแต่กรอบรูปของจือเถาเท่านั้น

 

น้ิวยาวค่อยๆไล้ไปตามรูปเบาๆอย่างอ่อนโยน..

ดวงตายาวรีประกายแสงอย่างอบอุ่น..

 

รัก

 

เขารักจือเถา

รักแทบตาย.. รักมาตั้งนาน...

 

เรื่องอะไรต้องยอมให้คนอื่นมาเอาไป

จือเถาเป็นของเขา

 

ทุกๆส่วนของจือเถาเป็นของเขา

ร่างกายทุกตารางนิ้วของจือเถาเป็นของเขา

 

แม้เพียงเศษเสี้ยวเสียงหวานๆของจือเถาก็เป็นของเขา

 

เป็นของเขา

 

จือเถาเป็นของเขา

เป็นของเขาคนเดียว

 

เป็นของเขา

เป็นของเขา

 

เป็นของอู๋อี้ฟ่านคนนี้

 

เป็นของอู๋อี้ฟ่านคนนี้..

เป็นของของอู๋อี้ฟ่านคนนี้

เป็นของของอู๋อี้ฟ่านคนนี้

 

เป็นของของอู๋อี้ฟ่านคนเดียว

ต้องเป็นของอู๋อี้ฟ่านเท่านั้น..

 

 

 

ไม่เช่นนั้นก็ตาย..

ตายไปซะ

 

 

 

 

 

ตาย ไป ซะ 

 

 

 

.

 

.

 

.

 

 

 

 

ดีใจ

ดีใจจัง..

 

 

วันนี้จือเถาไม่ได้ออกไปเที่ยวข้างนอก

อู๋อี้ฟ่านดีใจสุดๆเลย

 

คืนนี้อี้ฟ่านอยากจะนอนกอดกับจือเถาทั้งวัน

คืนนี้อี้ฟ่านอยากจะนอนกอดกับจือเถาทั้งคืน

แต่แค่เพียงอี้ฟ่านล้มตัวลงนอนและเอื้อมมือไปกอดจือเถา

 

จือเถาก็สะบัดตัวหนีอี้ฟ่านทันที

 

ไม่เป็นไรหรอก.. แค่จือเถาอยู่ตรงนี้ 

แค่จือเถานอนอยู่ใกล้ๆเขาแค่นี้.. ก็พอแล้ว.. อี้ฟ่านก็ดีใจแล้ว

ไม่ต้องกอดตอบเขา.. ขอแค่อยู่กับเขา.. ขอแค่จือเถาไม่ไปไหน..

พอใจแล้ว... ดีใจแล้ว..

 

และทันที่ที่อี้ฟ่านหลับตาและหายใจด้วยจังหวะที่สม่ำเสมอ

ทันที่ที่อี้ฟ่านแสร้งทำเป็นหลับ..

 

จือเถาก็ค่อยๆเขยิบตัวออกจากอ้อมกอดหลวมๆของเขา

และแอบลุกออกไปจากเตียงทั้งชุดนอน มือเรียวฉวยโทรศัพท์เครื่องหรูไปด้วย..

 

อี้ฟ่านยังคงหลับ..

อู๋อี้ฟ่านยังคงแสร้งทำเป็นหลับ

 

จือเถาเดินเข้าไปในห้องน้ำ

เขาไม่รู้ว่าจือเถาเข้าไปทำไม

แต่เพราะเสียงเล็กๆที่เล็ดรอดออกมา.. มันทำให้เขารู้ว่าจือเถาคงโทรศัพท์หาใครซักคน

 

โทรศัพท์หาใคร? โทรไปทำไม..

โทรไปหาไอ้คนนั้นน่ะหรอ.. โทรไปหามันน่ะหรอ..

โทรไปทำไมตอนนี้.. เวลาวิกาลอย่างนี้..

โทรไปทำไม..

โทรไปหาไอ้ชู้นั่นน่ะหรอ ?

 

 

จือเถาปิดประตูและลงกลอนห้องน้ำ

แต่เพราะมันเป็นตอนกลางคืน.. ทั้งบ้านเงียบสงัด

ไม่ว่าจือเถาจะพยายามพูดให้เสียงเบาขนาดไหน..

 

เขาก็ยังพอได้ยิน..

ยังพอได้ยินและจับใจความได้ว่าจือเถาพูดคุยเรื่องอะไร..

กำลังพูดว่าอะไร.. ได้ยินมันอย่างชัดเจน

 

 

"อะไรนะฮะ? ... "

 

"…. คิดถึงเทาเทาจริงๆหรอ.. "

 

"เทาเทาไม่เชื่อหรอก... "

 

"รักสิ..  เทาเทารัก... "

 

"… รักจะตายอยู่แล้วนาาา"

 

"ไม่บอกก็คงจะรู้อยู่แล้วใช่ไหมฮะ"

 

"อื้อ.. เทาเทาจะเลิก.. "

 

"เทาเทาจะเลิกให้เร็วที่สุด​"

 

 

เสียงหวานๆของจือเถาที่เคยใช้พูดกับเค้าคนเดียว..

ตอนนี้ใช้พูดกับคนอื่น...

ใช้พูดกับคนอื่น...

ไม่ใช่เขา

 

ไม่ใช่เขา

ไม่ใช่เขา

ไม่ใช่เขา

ไม่เขาเขา

 

ไม่

 

ใช่

 

เขา

 

ไม่ใช่อู๋อี้ฟ่าน

 

ไม่ใช่

ไม่ใช่

ไม่ใช่

ไม่ใช่

 

ไม่

 

ใช่

 

ไม่ใช่

 

 

แค่คุยทางโทรศัพท์จือเถายังออดอ้อนมันซะขนาดนี้..

เจอตัวจริงๆกันจะอ้อนกันขนาดไหน..

ไม่อยากจะคิด..

ไม่กล้าที่จะคิดเลยจริงๆ..

 

 

รัก? งั้นเรอะ..

จือเถารักมันงั้นเหรอ..

คิดว่าจะยอมงั้นหรอ?

 

แทนตัวเองว่าเทาเทางั้นเรอะ

แทนตัวเองเหมือนที่แทนกับพี่เมื่อก่อนงั้นหรอ

คิดว่าจะยอมงั้นหรอ?

 

คิดถึงงั้นหรอ..

คิดถึงมัน.. คิดถึงชายชู้งั้นหรอ..

คิดว่าจะยอมงั้นหรอ?

 

จะเลิกให้เร็วที่สุดน่ะหรอ..

จะเลิกกับพี่.. จะเลิกกับอู๋อี้ฟ่านคนนี้ให้เร็วที่สุดงั้นหรอ

คิดว่าพี่จะยอมงั้นหรอ.. 

คิดว่าพี่จะยอมรึไง..

 

 

บอกว่า'รัก'มัน... บอกว่ารักมันจะตาย..

 

ถ้ารักไอ้ชู้นั่นจนจะตาย...

 

งั้นก็ตายไปเลยแล้วกัน

 

 

 

 

เดี๋ยวพี่ช่วย

 

 

 

 

.

 

.

 

 

.

 

 

.

 

 

 

.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

เขาจะไม่ทนอีกแล้ว

จะไม่ทนอีกต่อไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

.

 

.

 

 

.

 

 

.

 

 

 

.

 

 

 

 

"เทาเทา.. .. "

 

"มีอะไรครับ?"

 

"พรุ่งเสาร์นี้เป็นวันครบรอบที่เราเจอกันครั้งแรก.. พี่มีอะไรจะเซอร์ไพรซ์เทาเทาล่ะ.."

 

"แล้วถ้าจะเซอร์ไพรซ์แล้วพี่มาบอกผมทำไมครับ?"

 

"อ่า.. ช่างเถอะน่า.. แต่วันเสาร์นี้มาหาพี่ที่บ้านริมทะเลของเรานะ..."

 

"บ้านริมทะเลของเรา?"

 

"บ้านที่พี่สร้างเป็นเรือนหอรอไว้ไง.. ที่พี่เคยพาเทาเทาไปดู... จำได้หรือเปล่า?"

 

"จำได้ครับ.. "

 

"ไปหาพี่บ้านริมทะเลนะ.. วันเสาร์นี้นะ.. ตอนหกโมง สัญญานะเทาเทา.. "

 

"ครับ ผมสัญญา"

 

"งั้นเดี๋ยวพี่ไปรอที่บ้านหลังนั้นนะ.. คืนนี้นอนคนเดียวได้หรือเปล่า?"

 

"ได้สิครับ คืนนี้ผมนัดเพื่อนไว้จะไปเที่ยวด้วย"

 

"… "

 

"… "

 

"เทาเทาอา.. อย่าบอกใครนะ เป็นความลับของเรานะ อย่าบอกใครนะว่ามีนัดกับพี่"

 

"ครับไม่บอกใคร"

 

"สัญญา… "

 

"สัญญาครับ"

 

"เทาเทาอา.. "

 

"… "

 

"พี่รักเทาเทานะ"

 

 

 

.

 

.

 

 

.

 

 

 

 

 

 

 

 

รักจือเทานะ

รักที่สุดนะ

 

 

 

 

 

.

 

 

 

.

 

 

 

.

 

 

 

 

.

 

.











LOADING 50%




 

.

 

 

 

.

 

 

 

.

 

 

 

 

.

 

.

 

 

 

จือเถาชอบกินอะไร

อี้ฟ่านจำได้นะ!

แล้วอี้ฟ่านก็ทำได้ทั้งหมดด้วย ~

 

กลิ่นหอมๆของบรรดาอาหารทำให้อี้ฟ่านท้องร้อง

อี้ฟ่านทำเองกับมือหวังว่าจือเถาต้องชอบนะ

 

… ไม่สิ จือเถาต้องชอบแน่ๆ

 

ผ้าปูโต๊ะสีอ่อน กับเก้าอี้บุนวมถูกตั้งไว้ข้างนอกชานบ้าน

บ้านของเขาอยู่ติดทะเล เพราะจือเถาชอบทะเล

 

ที่ตั้งโต๊ะอาหารอยู่นอกชานบ้าน เพราะอยากกินอาหารไปด้วย

และได้ซึมซับกลิ่นและเสียงคลื่นของทะเลไปด้วย จือเถาบอกว่าจือเถาชอบ

 

และเขาก็จำได้

 

 

จือเถาชอบกินไวน์..

วันนี้เขาเลยเตรียม Romane'e-Conti ปี 1945 ไว้ให้จือเถา

จือเถาต้องชอบแน่ๆ.. มันเป็นไวน์ที่ดีที่สุดที่เขามี

 

 

อาหารทุกอย่างถูกเตรียมไว้จนครบ

เครื่องเสียงที่บรรเลงเพลงหวาน เชิงเทียน ดอกไม้ เทียนหอม ทุกๆสิ่งอย่างถูกเตรียมไว้หมดแล้ว

 

ขาดแต่จือเถา

ตัวหลักของการบรรเลงครั้งนี้

 

อี้ฟ่านหันไปมองที่นาฬิกาแขวนเรื่อนใหญ่

มันตีบอกเวลาสิบแปดนาฬิกา...

 

 

จือเถาอ่าา นายควรจะมาได้แล้วนะ

 

 

นายมาเมื่อไร..

พี่จะทำให้เดทครั้งนี้..

จะทำให้เดทของเรา

 

 

… จะทำมันให้สมบูรณ์แบบที่สุดนะจือเถา

 

 

 

สมบูรณ์แบบ

ใช่

ใช่แล้วล่ะ

มันต้องสมบูรณ์แบบแน่ๆ

ทุกๆอย่าง

ทุกอย่าง

ทุกอย่างเลย

 

ระหว่างเขากับจือเถา

ความรักระหว่างเขากับจือเถา

เป็นสิ่งที่สมบูรณ์แบบ

 

สมบูรณ์แบบที่สุด

ทุกๆคนพูดอย่างนั้น

 

ฮวางจือเถากับอู๋อี้ฟ่าน

เป็นคู่ที่สมบูรณ์แบบ

สมบูรณ์แบบที่สุด..

สมบูรณ์แบบต่อไป

 

สมบูรณ์แบบตลอดไป

 

ไม่มีอะไรจะมาทำลายมันลงได้

ไม่มีใคร

ไม่มีทาง

 

 

ไม่ยอม

 

 

 

"พี่ฟ่านฮะ.. ผมมาแล้วฮะ"

 

"พี่ฟ่านครับบบ ผมอยู่นี่แล้วฮะ.. "

 

"มาเปิดประตูให้ผมหน่อยข้างนอกมันหนาวนะฮะ"

 

 

เสียงหวานๆของจือเถาทีดังขึ้นมาจากนอกตัวบ้านทำให้อี้ฟ่านรีบเดินลงมาจากข้างบนห้องนอนมาเปิดประตูให้จือเถาอย่างเร็วที่สุด จือเถาใส่กางเกงยีนส์หลวมๆกับเสื้อตัวบาง.. ตอนนี้อากาศข้างนอกลดลงเหลือเพียงไม่กี่องศา ไม่แปลกหรอกที่จือเถาจะรู้สึกหนาว อี้ฟ่านจึงถอดเสื้อโค้ทสีดำของตัวเองแล้วเอาไปคลุมให้จือเถา ปากก็บ่นว่าทำไมไม่ยอมใส่เสื้อผ้าหรือเสื้อโค้ทหนาๆ ทั้งๆที่รู้ว่านี่เริ่มจะเข้าสู่หน้าหนาวแล้ว จือเถายู่ปากน้อยๆก่อนจะเถียงว่าเพราะตอนกลางวันมันร้อน!

 

"ตอนกลางวันมันไม่ร้อนหรอกจือเถา"

 

"ร้อน! ก็ผมร้อน!"

 

"ถึงกลางวันมันจะร้อนแต่กลางคืนมันหนาวไง ก็รู้นี่ แล้วทำไมไม่ใส่เสื้อโค้ทล่ะ"

 

"ก็ผมไม่อยากใส่ เวลาไปเที่ยวไปเต้นมันเกะกะ"

 

"… "

 

"พี่อยากให้ผมตอบอย่างนี้ใช่ไหม?"

 

จือเถาสบตาของอี้ฟ่านก่อนที่จะตอบไป ดวงตาของจือเถาสั่นเครือ 

บางเล็กๆเม้มเข้าหากันแน่นก่อนที่จะเดินเข้าไปในตัวบ้าน

อี้ฟ่านที่เห็นเช่นนั้นจึงรีบก้าวยาวๆตามไปแล้วดึงแขนของจือเถาอย่างไม่เบานัก

แล้วดึงจือเถาเข้ามาไว้ในอ้อมกอด กังขังจือเถาไว้ด้วยอ้อมกอดหลวมๆ

อี้ฟ่านก้มหน้าไปซบกับไหล่ของจือเถา ก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมาพูดกับจือเถาด้วยสายตาที่เว้าวอน

 

"จือเถาอ่า! มันไม่ใช่อย่างนั้นนะ"

 

"… "

 

"พี่ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น.. ฟังกันหน่อยสิ"

 

"…. "

 

"ได้โปรด.  . ."

 

"… "

 

"พี่แค่เป็นห่วงจือเถา พี่แค่เป็นห่วง.. แค่เป็นห่วงจือเถาก็ให้พี่ไม่ได้หรอ.. "

 

"… "

 

"พี่รักจือเถานะ"

 

"… "

 

"… "

 

"ผะ.. ผมก็รักพี่ครับ"

 

เมื่ออี้ฟ่านได้ยินเช่นนั้นถึงกับยิ้มกว้างก่อนที่จะรวบจือเถามากอดให้แน่นกว่าเดิม

จือเถายิ้มบางๆก่อนที่จะกอดตอบอี้ฟ่านเช่นกัน น้ำตาเม็ดเล็กๆไหลออกมาจากดวงตาของจือเถา

ก่อนที่เจ้าตัวจะใช้หลังมือปาดมันโดยเร็วจนอี้ฟ่านไม่ทันสังเกตุเห็น แล้วคลี่ยิ้มกว้าง

 

อ้อมกอดขออี้ฟ่านและจือเถาแสนจะอบอุ่น..

อบอุ่นสำหรับจือเถาคนเดียว.

 

 

.

 

.

 

 

.

 

 

 

 

รักพี่งั้นหรอจือเถา

คิดว่าพี่จะเชื่อนายอีกรึไง..

คำโกหกพล่อยๆของนาย

พี่จะไม่ฟังมันอีกต่อไป

… ไม่อีกแล้ว

 

 

 

 

 

มันหมดเวลา

 

 

 

 

.

 

 

.

 

 

 

 

.

 

 

 

 

 

ต่อจากนั้นเขาจูงมือของจือเถาพามาที่โต๊ะอาหารที่จัดเตรียมไว้ให้ ให้กินอาหารสุดหรูที่เขาปรุงให้กับมือ.. 

 

ปล่อยให้จือเถาหลงไปกับรสชาติอาหาร ให้จือเถาหลงไปกับรสชาติของไวน์ที่แสนจะคล่องคอ ให้จือเถาได้ละเลียดมันอย่างพอใจ. . . จือเถาเอ่ยชมรสชาติของอาหารและไวน์สุดหรูขอผมไม่ขาดปาก วันนี้จือเถาดูสดใสและผ่อนคลายมาก ปากเล็กๆของจือเถาย้ิมไม่หุบตลอดการสนทนาระหว่างเรา ดวงตายาวรีเป็นประกายระยิบระยับ จนผมเผลอคิดว่าจือเถาคนเก่ากำลังจะกลับมา... แต่ผมก็สะบัดหัวแรงๆสองสามทีไล่ความคิดนั้นไป.. มันเป็นไปไม่ได้แล้ว ผมจะไม่เป็นอู๋อี้ฟ่านคนโง่ให้จือเถาหลอกอีกแล้ว เมื่อจือเถาอิ่ม ผมจึงชวนจือเถาไปเดินเล่นที่ริมทะเลตามที่เจ้าตัวชอบ.. จือเถาพยักหน้าเร็วๆก่อนที่จะถอดรองเท้าและถุงเท้าออก แล้วจูงมือผมให้เดินไปตามริมทะเลด้วยกัน ตอนนี้ฟ้าเริ่มจะมืดแล้ว มีเพียงแสงไฟเล็กน้อยของหลอดไฟที่ติดอยู่ตามทางเท่านั้น 

 

ที่นี่ห่างไกลจากชุมชนและที่ดินแถวนี้เป็นของตระกูลผมทั้งผม รวมถึงชายหาดก็เป็นชายหาดส่วนตัว

มันจึงเงียบสงบและเป็นส่วนตัวที่สุด

 

 

เมื่อเดินไปจนสุดชายหาดก็เป็นเวลาเดียวกับที่พระอาทิตย์ตก อี้ฟ่านหันไปกอดจือเถาแน่นๆก่อนที่จะมอบจูบหวานๆให้จือเถาแล้วสอดแทรกลิ้นหนาเข้าไปในโพรงปากเล็ก.. ลิ้นร้อนๆของอู๋อี้ฟ่านที่มีสิ่งแปลกปลอมอยู่.. มันเป็นเม็ดยาสีขาวที่รู้จักกันในดีในโลกใต้ดิน อี้ฟ่านให้ลิ้นที่ช่ำชองดุนจนตอนนี้มันเขาไปอยู่ในปากของจือเถา.. จือเถาร้องอู้อี้ๆแล้วพยายามที่จะคายยารสเฝื่อนๆเม็ดนั้นออกจากปาก แต่อี้ฟ่านไม่ยอม เขาดันลิ้นของเขาอย่างแรง บดขยี้แล้วใช้มือทั้งสองข้างบีบที่แก้มของจือเถาบังคับให้จือเถากลืนยาเม็ดเม็ดนั้นลงคอไป  

 

 

"พี่เอาอะไรให้ผมกิน!"

 

 

"ยาไงล่ะ. ? "

 

 

"ยา? ยาปลุกเซ็กซ์งั้นหรอ? พี่จะให้ผมกินทำไมในเมื่อผมเป็นของพี่อยู่แล้ว!"

 

 

"มันไม่ใช่ยาปลุกเซ็กซ์.. "

 

 

"แล้วมันคืออะ.. " 

 

 

จือเถาพูดได้แค่นั้นก่อนที่จะล้มตึงไป

 

ไม่สามารถพูด

ไม่สามารถขยับ

ไม่สามารถทำอะไรได้เลย 

นอกจากนอนกลอกตาไปมา

 

ถึงจือเถาจะขยับไม่ได้แต่จือเถายังมองเห็น ยังรู้สึก ยังมีความคิด

 

 

พี่ฟ่านจะทำอะไรเขา?

 

แฟนของเขา.. พี่อี้ฟ่านของเขา

พี่อี้ฟ่านที่เขารัก จะทำอะไรเขา?

 

 

"มันไม่ใช่ยาปลุกเซ็กซ์นะอาเถา.. รู้แล้วใช่ไหมตอนนี้น่ะ"

 

 

อี้ฟ่านค่อยๆเดินมาหาจือเถา แล้วค่อยๆอุ้มจือเถาอย่างระมัดระวัง

ใช้มือปัดเศษทรายที่ติดมาตามเสื้อผ้าและผมของจือเถา

 

 

"ล้มท่าไม่ดีเลยเห็นไหม หมดหล่อเลย"

 

 

อี้ฟ่านพูดพลางขมวดคิ้ว ทำเสียงจิ๊จ้ะอย่างขัดใจ

 

 

" . . ."

 

 

จือเถาได้มองหน้าของอี้ฟ่านด้วยสายตาที่ยากจะบรรยาย 

โกรธ?  งง? แค้น?

กลัว  .. ?

หรือสงสัย ? พี่อี้ฟ่านจะทำอะไรกับเขา... ทำกับเขายังนี้ได้ยังไง...

 

 

"จือเถานอกใจพี่..จือเถาถึงต้องโดนทำโทษ "

 

 

"ร่างกายของจือเถาไม่ใช่ของพี่เพียงแค่คนเดียว.. "

 

 

"ในหัวใจของจือเถา.. ก็คงไม่เหลือพี่อีกต่อไปแล้ว..."

 

 

"ต่อให้พี่จะรักจือเถาขนาดไหน.. จือเถาคงไม่รับรู้และคงจะไม่สนใจ.. "

 

 

"เพราะฉะนั้น.. จือเถาก็ไม่มีค่าอะไรสำหรับพี่อีกต่อไป.. "

 

 

อี้ฟ่านอุ้มร่างของจือเทาที่ไร้เรี่ยวแรงเข้ามาภายในตัวบ้าน จัดการล็อคประตูหน้าต่างและทางเข้าทุกๆทางอย่างมิดชิดและรอบคอบ รูดม่านทุกๆม่านในบ้าน เก็บกุญแจทุกๆดอกไว้ในลิ้นชัก ล็อคกุญแจแล้วเอาห้อยไว้กับคอของตัวอี้ฟ่านเอง ทำให้บ้านพักสุดหรูริมทะเลเป็นบ้านที่ปิดตายอย่างสมบูรณ์ …

 

ไม่มีใครสามารถเข้าและไม่มีใครสามารถออกได้ 

 

เถาเถาอา.. เดทของเรา..

ใกล้จะสมบูรณ์แล้วนะ

 

 

 

.

 

.

 

 

.

 

 

 

ร่างที่เหลือเพียงวิญญาณของจื่อเถากำลังนอนนิ่งอยู่บนเตียงนอนสุดหรูที่จำได้ว่าเคยไปเลือกด้วยกัน

ผ้าม่านสีสวยปักลายปรานีตที่จื่อเถาเคยบอกว่าชอบ.. 

วอลเปเปอร์สีพื้นที่จื่อเถาเคยบอกว่ามันทำจะช่วยให้หลับสบาย

 

เครื่องประดับหลายๆอย่างที่จื่อเถาเพียงแค่เปรยๆว่ามันสวยดีนะ

ของบางอย่างจื่อเถาลืมมันไปแล้วด้วยซ้ำ..

 

แต่อี้ฟ่านจำได้..  แอบไปซื้อแล้วเอามาประดับไว้เท่าห้องนอนแสนสวยห้องนี้

 

อี้ฟ่าน.. เอาใจใส่ทุกๆคำพูดของฮวางจื่อเถา

มันเป็นเรื่องจริงที่ไม่อาจปฏิเสธได้

 

บ้านพักริมทะเลสุดหรูที่หลายคนถวิลหา..

บ้านในฝันของเขากับพี่อี้ฟ่าน..

 

บ้านที่เคยเป็นเช่นนั้น

 

แต่ในตอนนี้สำหรับจื่อเถาแล้ว

 

.

 

.

 

.

 

มันไม่ต่างอะไรไปจากนรก

นรก… ที่จะกักขังจื่อเถาไปตลอดกาล

 

 

.

 

 

 

 

.

 

 

 

 

 

 

 

 

.

 

100%