(exo) .​ suffering love

ลำดับตอนที่ #1 : butterfly 1

 

When butterfly
...can't fly anymore.

 

1/3

 

 

ฮวางจือเถา หรือชื่อภาษาอังกฤษว่าเอดิสัน ฮวาง

มีชื่อเล่นที่เรียกกันในหมู่เพื่อนสนิทว่าเทาเทา

เกิดวันที่ 2 พฤษภาคม 1993 อายุ 19 ปี

สูง 186 เซ็นติเมตร หนัก 64 กิโลกรัม

เกิดที่เมืองชิงเต่า ประเทศจีน

ชอบเล่นวูซูและบาสเก็ตบอลเป็นชีวิตใจ

เวลาว่างชอบเล่นกับแมวหรือไม่ก็เดินเล่นคนเดียว

จือเถาชอบฟังเพลงฮิปฮอปกับอาร์แอนด์บี

และก็เรื่องอื่นๆอีกมากมาย

 

 

ทุกๆอย่างเกี่ยวกับจือเถา...

อู๋อี้ฟ่านรู้หมด

 

 

 

ถึงอี้ฟ่านจะเกิดและโตที่แวนคูเวอร์

จือเถาเกิดและโตที่ชิงเต่า...

 

 

แต่พรหมลิขิตก็บรรดาลให้

อู๋อี้ฟ่าน และ ฮวางจือเถา ได้พบเจอกัน

และได้รักกัน ..

 

 

 

อี้ฟ่านพบกับจือเถาครั้งแรกที่อี้ฟ่านไปเที่ยวปักกิ่ง 

ทั้งคู่เรียนอยู่มหาลัยเดียวกันแค่คนละคณะ

อี้ฟ่านอยู่คณะแพทย์ศาสตร์ จือเถาอยู่นิเทศน์

 

 

 

อี้ฟ่านเห็นจือเถาเป็นครั้งแรกตอนงานรับน้อง

จำได้ว่าในตอนนั้นอี้ฟ่านเป็นรุ่นพี่ว้าก จือเถาเป็นเฟรชชี่

ทันทีที่อี้ฟ่านสบตากับดวงตาเฉี่ยวๆของเฟรชชี่ตัวน้อย

...  อี้ฟ่านก็ตกหลุมรักจือเถาในทันที

 

 

 

อี้ฟ่านตกหลุมรักในดวงตาคมดำสนิทคู่นั้น

อี้ฟ่านตกหลุมรักในริมฝีบางบางๆ

อี้ฟ่านตกลุมรักในเสียงใสๆหวานๆอ้อนๆ

อี้ฟ่านตกหลุมรักในทุกๆอย่างของจือเถา

 

 

อี้ฟ่านตัดสินใจบอกเลิกกับแฟนสาวที่เป็นถึงดาวมหาลัย

อี้ฟ่านตัดสินใจบอกเลิกทันทีเพราะอี้ฟ่านอยากคบกับจือเถา

เพราะอี้ฟ่านคิดว่าอี้ฟ่านรักจือเถา.. รักมากมันเป็นรักแรกพบ

 

 

อยากจะครอบครอง... 

อยากจะเป็นเจ้าของ... 

อยากจะได้จือเถา . .

 

 

 

อี้ฟ่านหลอกล่อ.. 

หลอกล่อผีเสื้อตัวน้อยที่เพิ่งออกจากกรง

ผีเสื้อตัวน้อยที่แสนจะไร้เดียงสา. .

ให้ถลาเข้ามาเข้าในกองไฟ.. 

กองไฟที่มีแต่จะแผดเผา

 

 

 

ไม่นานผีเสื้อก็บินเข้ากองไฟที่อี้ฟ่านเป็นผู้จุดไว้อย่างง่ายดาย

 

 

 

จือเถาตกลงคบกับอี้ฟ่าน กลายเป็นคู่รักที่ถูกจับตามองของมหาวิทยาลัย

และไม่ถึงสองอาทิตย์ต่อมา.. จือเถาก็ตกเป็นของอี้ฟ่านอย่างสมบูรณ์

ทุกๆตารางนิ้วของบนร่างกายของจือเถาไม่มีส่วนไหนที่อี้ฟ่านไม่เคยเห็นหรือไม่เคยได้สัมผัส..

และแทบทุกๆส่วนอี้ฟ่านได้ฝากรอยประทับที่จะบอกคนทั้งโลกไว้ว่าจือเถาเป็นของอี้ฟ่านเพียงแค่คนเดียว

เพราะบทรักที่รุนแรงและเอาแต่ใจของอี้ฟ่าน ทำให้ในอาทิตย์แรกจือเถาไม่สามารถลุกออกจากเตียงได้เลย

ร่างกายที่บอบบางเต็มไปด้วยรอยช้ำสีกุหลาบ ช่องทางรักฉีกขาดเพราะขนาดที่ใหญ่เกินดีของอี้ฟ่าน

จือเถาหมดเรี่ยวหมดแรงเพราะอี้ฟ่านเอาแต่ได้ เอาแต่ตักตวง.. ขนาดจือเถาหมดสติไปแล้ว อี้ฟ่านก็ยังไม่หยุดบทรักที่แสนรุนแรงและดุดัน.. แต่จือเถาก็มีความสุข เพราะจือเถาก็รักอี้ฟ่าน

 

 

ทุกๆวันหยุดและเวลาว่าง อี้ฟ่านกับจือเถาจะไปเดทด้วยกันเสมอ ไม่ว่าจะเป็นทะเล สวนสนุก ห้างสรรพสินค้า แม้แต่เดทกันในห้องสมุดตอนช่วงใกล้สอบ ไม่ต้องไปไหนไกล อาจจะแค่ม้านั่งหินอ่อนใต้ต้นหูกวางหน้าคณะบริหาร หรือซุ้มไม้ริมบ่อน้ำของคณะนิเทศน์ ทุกๆที่ก็ทำให้ทั้งคู่มีความสุข

 

 

 

แค่มีอี้ฟ่านกับจือเถา แค่มีกันและกัน

 

 

 

ตอนที่อี้ฟ่านเรียนจบ จือเถาเพิ่งขึ้นปีสอง จือเถาร้องให้น้ำตาแทบเป็นสายเลือด ร้องบอกว่าจะไม่ได้เจอพี่อี้ฟ่านทุกๆวันอีกต่อไปแล้ว อี้ฟ่านแค่ย้ิมก่อนที่จะคุกเข่าลงต่อหน้าจือเถา ต่อหน้าคนที่เดินผ่านไปผ่านมาในมหาวิทยาลัย มือใหญ่ล้วงไปภายในกระเป๋าเสื้อ แล้วล้วงเอากล่องเล็กๆออกมา เปิดออกแล้วยื่นไปให้จือเถา

 

แหวนทองคำขาวเกลี้ยงๆมีเพรชเม็ดใหญ่ฝังอยู่ข้างในกำลังเปล่งประกายล้อกับแสงอาทิตย์

 

 

"ฮวางจือเถาจะให้เกียรติแต่งงานกับอู๋อี้ฟ่านทันทีที่ฮวางจือเถาเรียนจบหรือไม่ครับ"

 

 

"  . .  "

 

 

"อู๋อี้ฟ่านคนนี้ไม่ทรัพย์สินอะไรมากมายนอกจากโรงพยาบาลเล็กๆที่สร้างกำไรพอที่จะเลี้ยงฮวางจือเถาของอี้ฟ่านให้สบายไปตลอดชีวิต กับหัวใจดวงน้อยๆที่มีแต่จือเถาอยู่เต็มหัวใจ.. "

 

 

"พี่ฟ่าน... "

 

 

"ว่ายังไงครับ จือเถาจะรับพี่อี้ฟ่านเป็นสามีไหม? ตอนนี้อาจยังไม่ถูกต้องตามกฎหมาย.. "

 

 

" … "

 

 

"แต่ถ้าจือเถาเรียนจบเมื่อไร เราไปจดทะเบียนกันนะ "

 

 

"ครับ .. ฮึก.. รับครับ "

 

 

 

จือเถาตอบอี้ฟ่านทั้งน้ำตา ก่อนที่จะร้องให้หนักกว่าเดิม ผู้คนในคณะต่างพากันปรบมือโห่ร้องแสดงความดีใจให้กับคู่รักสุดหวานตลอดปีอย่างจือเถาและอี้ฟ่าน ก่อนที่จะพากันเดินมาอวยพรอย่างไม่หยุดหย่อน

 

"จือเถาครับ.. ย้ายมาอยู่กับพี่นะ"

 

"แต่คุณแม่ .. "

 

"พี่ขอคุณแม่ของจือเถาให้แล้ว ท่านให้มาถามเรานั่นแหละ "

 

"ก็ได้ครับ ..  " 

 

จือเถาตอบอู้อี้ๆด้วยน้ำเสียงเล็กๆดวงหน้าขาวขึ้นสีแดงเพราะความเขินแบบไม่รู้จะเขินยังไง.. 

ความรักระหว่างเขากับพี่ฟ่านช่างสมบูรณ์แบบ.. 

ไม่มีมือที่สาม ไม่มีใครมาขัดขวาง เขารักพี่ฟ่าน และพี่ฟ่านก็รักเขา..

 

 

อี้ฟ่านจะรักฮวางจือเถา

และฮวางจือเถาจะรักอี้ฟ่าน

ตลอดไป...

 

 

 

 

แน่ใจหรอ ?

 

 

 

 

 

 

อี้ฟ่านเป็นลูกชายคนเดียวของตระกูลอู๋ ตระกูลยักษ์ใหญ่แห่งวงการอุตสาหกรรมยาและอาหารเสริม แล้วยังเป็นเจ้าของกิจการโรงพยาบาลเอกชนสุดหรูที่มีมากกว่าสามสิบแห่งในเกาหลี และกำลังขยายกิจการไปในจีนและฮ่องกง

 

อู๋อี้เฟิ่งผู้เป็นบิดาของอี้ฟ่านกำลังป่วยหนัก และไม่สามารถมาบริหารกิจการอันใหญ่โตนี้ได้ แล้วอี้เฝิ่งไม่ไว้ใจให้ใครมาดูแลบริษัทที่เขาสร้างมากับมือนอกจากอี้ฟ่านเท่านั้น นั้นทำให้อี้ฟ่านต้องนั่งทำงานเป็นผู้บริหารบริษัทยาและอื่นๆอีกมากมายทั้งๆที่ไม่ตรงกับสาขาที่เขาเรียนมา แต่เพราะหน้าที่ที่รับผิดชอบ ทำให้อี้ฟ่านต้องเรียนรู้งานอย่างหนักเพื่อพ่อและครอบครัว ท่ามกลางแรงกดดันต่างๆจากบรรดาญาติๆที่ทำตัวเหมือนแร้ง คอยแต่จะจิกกินเนื้อ ต้องการที่จะฮุบบริษัทของพ่อมาเป็นของตัวเองอยู่ตลอดเวลา 

 

ผมซอยสีทองที่เขารักก็ถูกย้อมดำและตัดออกจนสั้นเกรียนเพราะเขาเชื่อว่าทรงผมนี้จะทำให้เขาดูมีภูมิฐานมากกว่าทรงเก่าที่ยาวและดูเหมือนพวกวัยรุ่นที่ไม่สามารถรับผิดชอบอะไรได้

 

ทุกๆวันที่อี้ฟ่านไปทำงาน ต้องเจอกับคำจิกกัดและการลอบกัดอย่างน่าทุเรศของหุ้นส่วนภายในบริษัทที่ไม่ไว้วางใจเขา

แต่อี้ฟ่านก็ต้องอดทนเพื่อบริษัทของพ่อ

 

บางครั้งอี้ฟ่านอยากจะพัก อยากจะหยุด อยากจะปล่อยบริษัทที่ภายนอกแสนจะยิ่งใหญ่แต่ภายในกลับมีแต่ความเน่าเฟะนี้ไว้ แล้วไปเปิดคลินิคเล็กๆที่เมืองที่ห่างไกลกับจือเถาแค่สองคน

 

แต่เพราะหน้าทีในความเป็นลูก ทำให้อี้ฟ่านต้องรับผิดชอบสิ่งที่พ่อของตนรัก

 

เมื่ออี้ฟ่านเหนื่อยหรืออี้ฟ่านท้อ.. 

อี้ฟ่านจจะนึกถึงจือเถา..

นึกถึงดวงใจและคนรักเพียงคนเดียวของอู๋อี้ฟ่าน

นึกว่าถ้าอี้ฟ่านทำงานหนักเท่าไร ก็จะมีเงินมากเท่านั้น

และมีเงินมากเท่าไร จือเถาก็จะยิ่งสบายเท่านั้น...

 

ใช่… อู๋อี้ฟ่านต้องตั้งใจทำงาน

 

 

เพราะอู๋อี้ฟ่านอยากให้จือเถาสบาย.. อู๋อี้ฟ่านเลยไปทำงาน. .

เพราะอู๋อี้ฟ่านอยากให้จือเถาสบาย.. อู๋อี้ฟ่านเลยตั้งใจทำงาน..

เพราะอู๋อี้ฟ่านอยากให้จือเถาสบาย.. อู๋อี้ฟ่านเลยเอาแต่ทำงาน. .

 

 

 

เพราะอู๋อี้ฟ่านอยากให้จือเถาสบาย.. 

 

 

 

อู๋อี้ฟ่านเลยละเลยหน้าที่ของคนเป็นแฟน...

 

 

 

 

แปลก.. มันแปลก..

เดี๋ยวนี้จือเถาของเขาแปลกเหลือเกิน

 

เปลี่ยน.. เปลี่ยนไปจากเดิม

เปลี่ยนไปจากเดิมมาก

 

จือเถาของเขาที่เมื่อก่อนแสนจะอ่อนหวานและน่ารัก

แต่ทำไมตอนนี้ดูแปลกไปและก้าวร้าวเหลือเกิน..

 

"เถาเถา.."

 

เขาร้องเรียกจือเถาที่นั่งแต่งตัวอยู่หน้ากระจกด้วยกางเกงยีนส์สีดำรัดรูปและเสือกล้ามตัวบางที่เน้นสัดส่วนจนเขาไม่อยากจะให้ใครเห็นและไม่อยากให้จือเถาออกไปข้างนอกด้วยชุดแบบนี้ แต่เขาเคยทะเลาะกันเรื่องนี้ไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง 

แต่จือเถาก็ไม่ฟัง ยังยืนยันที่จะใส่เสื้อผ้าที่เปิดเผยเนื้อตัวนี้ต่อไป.. 

จนเขาท้อ.. ท้อที่จะทะเลาะ 

 

เมื่อก่อนจือเถาไม่ชอบแต่งตัวแบบนี้นี่นา..

จือเถาของเขาชอบใส่กางเกงยีนส์แบบพอดีตัวไม่คับหรือหลวมจนเกินไป 

จือเถาของเขาชอบใส่เสื้อยืดตัวโคร่งๆหรือไม่ก็เสื้อเชิร์ตพิมพ์ลายสวยที่เขาซื้อให้

จือเถาของเขาน่ะ... เมื่อก่อนแสนจะหวงเนื้อหวงตัว..

และจือเถาของเขาน่ะ.. เกลียดการไปเที่ยวกลางคืน เกลียดแอลกอฮอลล์และบุหรี่สุดๆ..

 

แต่ทำไมจือเถาตรงหน้าเขาในตอนนี้.. กำลังแต่งตัวเพื่อที่จะไปตะลอนราตรีดังผีเสื้อกลางคืน

กลับมาบ้านเกือบเช้า และเต็มไปด้วยกลิ่นแอลกอฮอลล์และกลิ่นเหม็นๆของบุหรี่ทุกๆวัน..

 

ทำไมหล่ะเถา... ?

 

 

"… "

 

"เถาเถาเออร์... "

 

"… "

 

"จื่อเถา… "

 

"ครับพี่ฟ่าน?" 

 

หลังจากพยายามเรียกจือเถาหลายต่อหลายครั้ง ในที่สุดเจ้าตัวก็หันมาตอบกับเขาด้วยน้ำเสียงห้วนๆ

 

"เถาเถาจะไปไหนหรอครับ ? "

 

ผมเดินไปหาจือเถาที่โต๊ะเครื่องแป้ง ก่อนที่จะกอดจื่อเถาไว้ กลิ่นน้ำหอมที่โชยมาจากตัวของจือเถาทำให้ผมแสบจมูกนิดๆ

ผมไม่ชอบกลิ่นน้ำหอมแบบนี้ของจือเถาเลย มันทั้งแสบจมูกและน่าปวดหัว ผมชอบจือเถาเมื่อก่อนมากกว่า จือเถาเมื่อก่อนที่ไม่คิดแม้แต่จะใส่น้ำหอม แต่ตัวกลับหอมด้วยกลิ่นแชมพูและสบู่.. หอมไม่เหมือนใคร..

 

แต่ไม่ว่าจือเถาจะเป็นยังไงจะใส่หรือไม่ใส่น้ำหอม.. ผมก็รัก...

อู๋อี้ฟ่านรักฮวางจื่อเถา..

 

"ผมจะไปเที่ยวครับ"

 

"จะไปอีกแล้วหรอ.. ? เมื่อวานก็เพิ่งไปมานี่นา?"

 

"ก็ผมเบื่อ ผมไม่มีอะไรทำ ผมจะไปเที่ยว.. พี่ฟ่านจะทำไมผมครับ?​"

 

"ทำไมจื่อเถาไม่อยู่บ้านอ่านหนังสือล่ะ? นี่จะสอบแล้วไม่ใช่หรอ? "

 

"แล้วพี่ฟ่านจะทำไมผมครับ? พี่ฟ่านเอาเวลาไปบริหารบริษัทของพี่ดีกว่านะครับ ไม่ต้องมาสนใจผมหรอก "

 

จือเถาพูดก่อนที่จะลุกขึ้นยืนแล้วเตรียมที่จะออกจากห้องไป

 

"ต้องสนใจสิ! จือเถาเป็นคนรักของ… "

 

แต่ไม่ทันที่อี้ฟ่านจะพูดจบประโยคจือเถาก็แทรกขึ้นมาด้วยเสียงแข็งๆ 

 

"หรอครับ ? ผมนึกว่ากองงานพวกนั้นคือคนรักของพี่ซะอีก ขอโทษนะครับพี่อี้ฟ่าน ได้เวลานัดของผมแล้วฮะ"

 

"… "

 

"อ้อ.. พี่อี้ฟ่าน.. วันนี้วันที่ 2 พฤษภาคม… "

 

"… "

 

"วันเกิดของผมนะครับ.. "

 

 

ว่าแล้วเจ้าตัวก็เดินออกจากห้องไปทันที

ทิ้งให้อี้ฟ่านได้แต่ยืนคว้างอยู่กลางห้อง และทบทวนคำพูดของจือเถาไปมา

เสียงปิดประตูแรงๆมันทำให้อี้ฟ่านสะดุ้งและนึกขึ้นมาได้..

 

2 พฤษภาคม...

 

วันเกิดของจือเถา?

เขาลืมไปซะสนิท

ช่วงนี้บริษัทมีแต่เรื่องยุ่งๆ... 

 

อี้ฟ่านล้มลงไปนั่งคุกเค่าอยู่กลางห้อง ศรีษะทุยส่ายไปมา

ดึงทึ้งผมสั้นสีดำจิกแรงๆไปที่หนังศรีษะจนรู้สึกได้ถึงความแสบและความชื้อแฉะ

เลือดและเศษหนังที่ติดมาที่ปลายเล็บมันไม่ได้ทำให้อี้ฟ่านรู้สึกเจ็บอะไรเลย..

 

 

เถาเถาเออร์.. พี่ขอโทษ...

 

.

 

.

 

.

 

 

 

 

อี้ฟ่านรู้.. ใช่.. เขารู้..

เขารู้ทุกอย่างนั้นแหละ..

จือเถาน้อยใจที่เขาไม่มีเวลาให้.. 

จือเถาเสียใจที่เขาละเลยหลายๆสิ่งหลายๆอย่าง..

จนทำให้จือเถาเปลี่ยนไปเป็นคนละคน

แต่เขาก็แค่หวังให้จือเถาเข้าใจ..

ว่าทุกๆอย่างที่ทำไปก็เพราะว่าเขารักจือเถา

 

 

ไม่เห็นต้องทำถึงขนาดนี้เลยนี่จือเถา..

ไม่เห็นต้องทำถึงขนาดนี้เลย..

 

 

จือเถา..

ถ้านายจะทำอย่างนี้..

 

 

ฆ่าพี่ให้ตายเลยดีหว่า. .  .

 

 

 

นาย..

 

' นอกใจ '

 

พี่ทำไม..

 

?

 

.

 

.

 

.

 

 

 

'คริส.. กูเห็นจือเถาอยู่ที่ผับอะ.. '

 

'อื้อ.. เดี๋ยวนี้จือเถาชอบไปดื่มที่ผับบ่อยๆน่ะ.. '

 

'… '

 

'จือเถาคงเครียดๆกูเลยไม่ได้ห้าม'

 

'แต่มึง. . . '

 

'หื้อ. . .'

 

'คริส.. . คือ… '

 

'. . . '

 

'กูเห็นจือเถาอยู่กับผู้ชายคนอื่นนะ ? '

 

' กูไม่เชื่อ '

 

.

 

.

 

.

 

 

'ฮัลลลลโหลลลล ไอ้คุณอี้ฟ่านนนนน … '

 

'ว่าไงมีอะไร​?'

 

'วันนี้มึงมาเที่ยวห้างหรออ ไม่ชวนกูเลยนะมึงง'

 

'เปล่านี่ วันนี้กูอยู่บริษัททั้งวันเลย'

 

'ห้ะ.. อ้ะ.. เอ่อ.. โอเคๆ'

 

'ทำไม? ลู่หานมีอะไรบอกกู?'

 

'กูเห็นเหมือนจือเถาอยู่กับผู้ชายคนนึงอ้ะ กูนึกว่ามีง กูคงตาฝาดมั้ง'

 

'… '

 

 

.

 

.

 

.

 

 

'ไอ้คริส.. พวกกูว่ามึงโดนจือเถานอกใจหว่ะ. .'

 

'กูไม่เชื่อ.. '

 

'คริส.. '

 

'กูไว้ใจจือเถา จือเถาเป็นคนรักของกู.. กูรักจือเถา'

 

'… '

 

'. . .และกูก็เชื่อว่าจือเถาก็รักกูเหมือนกัน'

 

'… '

 

'พวกมึงกลับกันไปเหอะ กูอยากพักผ่อน'

 

'…'

 

'… '

 

'มึงมากับพวกกูไอ้เหี้ยคริส! ตอนนี้ ไปที่ผับของชานยอน!! 

 

'… '

 

'แล้วเลิกโง่ซักที!!'

 

 

 

.

 

.

 

.

 

 

 

พวกเพื่อนๆต่างมองผมด้วยสายตาที่เหมือนๆกัน..

แววตาที่สงสาร..

แววตาที่เห็นใจ..

แววตาแปลกๆที่เต็มไปด้วยความสมเพศ เวทนา..

แววตาที่เป็นห่วงผม..

 

 

 

แต่ผมไม่ต้องการ

 

 

 

 

ผมไม่ได้ต้องการความเห็นใจหรือความสงสาร..

 

 

ผมรู้ว่าจือเถามีคนอื่น.. 

ผมรู้อยู่แล้ว..

 

ผม

รู้

 

ผมรู้มานานแล้ว...

 

 

 

ทุกๆครั้งที่ผมกอดกับจือเถา.. ผมจะได้กลิ่นน้ำหอมแปลกๆ

 

น้ำหอมกลิ่นแปลกๆที่ไม่ใช่ของจือเถา

น้ำหอมกลิ่นแปลกๆที่ไม่ได้มีอยู่ที่บ้านของเรา

น้ำหอมกลิ่นแปลกๆ....

 

กล่ิน.. ที่ผมเกลียด..

 

 

ตอนแรกผมนึกว่ามันอาจจะติดมาจากที่ผับไหนซักผับนึง

อาจจะติดมาจากคู่เต้นชั่วคราวของจือเถา.. อาจจะติดมาจากใครซักคน..

อาจจะเป็นแค่กลิ่นน้ำหอมบ้าๆกลิ่นนึง.. ไม่ได้สลักสำคัญอะไร..

 

แต่ไม่มีหรอก.. ไม่มี..

กลิ่นน้ำหอมบ้าๆ.. ที่ติดตัวจือเถามาทุกวัน

กลิ่นน้ำหอมบ้าๆ.. ที่ติดตัวจือเทามาทุกคืน

 

 

กลิ่น… ที่แสนน่ารังเกียจ.  . .

 

 

.

 

.

 

.

 

 

 

เสื้อผ้าของจือเถายับยู่ยี่

ยับเกินพอดีที่จะคิดได้ว่าจะแค่ไปเที่ยวดื่มกิน..

เสื้อผ้าที่แค่ดูก็รู้แล้วผ่านเหตุการ์ณระยำอะไรมา..

 

จือเถาอาจจะแค่ไปเต้นจนหลุดโลก..

ใช่.. เขาคิดอย่างนั้น..

 

แล้วคราบสีขาวขุ่นแห้งกรังที่ติดอยู่ที่กางเกงคืออะไร..

เขาไม่รู้..

 

 

ไม่เขารู้...

 

ไม่

 

เขาไม่รู้

 

อี้ฟ่านไม่รู้

 

ไม่

 

เขารู้

 

ไม่อี้ฟ่านไม่รู้อี้ฟ่านไม่รู้

 

ไม่รู้ไม่รู้

 

ไม่รู้อะไรเลย

 

ไม่รู้

 

ไม่รู้ไม่เห็นไม่เขาเห็น

 

 

ปฏิเสธ… อู๋อี้ฟ่านปฏิเสธ

ปฏิเสธทุกสิ่ง... 

ปฏิเสธความจริง.....

 

 

 

ความจริงที่ว่าตอนนี้เขาคือไอ้โง่คนนึง..

 

ไอ้โง่คนนึงที่ถูกคนที่ตัวเองรักหลอกเหมือนหมา

ไอ้โง่คนนึงที่ถูกคนที่ตัวเองรักนอกใจ......

 

 

 

อู๋อี้ฟ่านคนโง่

นายมันโง่

 

 

TBC










@mokzVIP