ความทรงจำสีจางๆ

เนื้อเรื่อง

หาดทรายสีขาวสะอาดไกลสุดลูกหูลูกตา เกลียวคลื่นลูกแล้วลูกเล่าซัดสาดเข้าหาฝั่งอย่างสม่ำเสมอไม่ขาดสาย ต้นสนกว่าร้อยต้นพันต้นปลูกเรียงกันละลานตา แสงแดดอ่อนๆ บรรยากาศอันเงียบสงบถูกทำลายด้วยคนจำนวนมากที่แห่กันมาท่องเที่ยวคลายร้อน  ที่บริเวณถ้ำหนึ่งของชายหาดที่แสนจะเงียบงัน มีชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังนั่งชันเข่า สายตาทอดมองดูท้องน้ำที่ไกลออกไปสุดตา ผมสีน้ำตาลยาวระต้นคอ พลิ้วไหวไปตามสายลม ในสมองของเขาย้อนนึกถึงเรื่องราวในวันเก่าๆที่เคยผ่านพ้นมา

ครั้งหนึ่งชายหนุ่มเคยมีความรักกับใครบางคน เธอคนนั้นชื่อน้ำค้าง เธอเป็นหญิงสาวที่สวยมาก ผมสีดำสนิทยาวสลวย ร่างบางได้สัดส่วน มีกิริยาท่าทางที่เรียบร้อย มีจิตใจที่เมตตา ชายหนุ่มหลงรักเธอตั้งแต่แรกพบครั้งแรก และในช่วงที่เขาประสบปัญหามากที่สุด น้ำค้างก็เป็นคนแรกที่เดินเข้ามาหาเขา ปลอบโยนเขา โดยไม่สนใจว่าเขาจะเป็นใครมาจากไหน

“น้ำค้าง ผมรักคุณ” หลังจากวันนั้นไม่นาน ชายหนุ่มก็ตัดสินใจขอน้ำค้างเป็นแฟน และเธอก็ตกลงอย่างไม่ลังเล เธออยู่เคียงข้างชายหนุ่มตลอดเวลา จนตัดสินใจแต่งงานกันในที่สุด เมื่อเวลาเปลี่ยน ใยใจคนเราจะไม่เปลี่ยนตามกาลเวลาเล่า จู่ๆ น้ำค้าง หญิงสาวที่เขาทุ่มเทความรักให้จนหมดใจ กลับขอแยกทางกับเขา

“เรน เราเลิกกันดีไหม” หญิงสาวถามขึ้นมา ในระหว่างที่กำลังกินข้าวอยู่ด้วยกัน ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองน้ำค้างทันที เมื่อได้ยินเธอพูดอย่างนั้น เขามองหน้าเธออยู่เนิ่นนาน ใบหน้าของเธอนั้นไหลรินออกมาอาบแก้มขาวนวลของเธอ พักหลังๆนี้ น้ำค้างมักจะออกไปนอกบ้านคนเดียวบ่อยครั้ง จนเขาเริ่มจะรู้สึกถึงความผิดปกติ แต่เพราะความเชื่อใจที่มีต่อหญิงสาว เขาจึงไม่คิดอะไร จนมาวันที่น้ำค้างบอกเลิกกับเขา

“ทำไมล่ะ น้ำค้าง” เรนถามน้ำค้าง ทั้งที่ตอนนี้ในใจของเขา ได้แตกสลายไปเสียแล้ว หญิงสาวไม่ได้ตอบอะไร นอกจากร้องไห้ออกมาหนักขึ้น เธอส่ายหน้าไปมาแล้วค่อยๆลุกขึ้นเดินถอยหลัง ชายหนุ่มรีบวิ่งเข้าไปคว้าแขนเธอไว้ทันที และกอดเธอไว้แน่น

“บอกผมสิ น้ำค้าง ผมผิดอะไร” ชายหนุ่มยังคงคาดคั้นเอาคำตอบ

“ไม่ค่ะ คุณไม่ผิดอะไร ฉันต่างหากที่ผิด ฉันมีคนใหม่แล้ว”เธอพยายามดิ้นให้หลุดจากอ้อมแขนนั้น ก่อนจะวิ่งออกไปจากบ้าน และอีกอาทิตย์ต่อจากนั้น เขาก็ได้รู้ความจริงว่าที่น้ำค้างบอกว่า เธอมีคนใหม่นั้นไม่ใช่เรื่องจริงแต่ที่เธอไม่สามารถจะอยู่กับเขาได้ นั่นก็เพราะเธอเป็นโรคลูคิเมีย หรือก็คือ โรคมะเร็งเม็ดเลือดขาวนั่นเอง เธอเป็นอย่างนี้มาตั้งแต่เกิด และเธอก็ไม่เคยแม้จะบอกเขาเลย นี่เป็นสาเหตุที่น้ำค้างออกไปนอกบ้านบ่อยๆ ทันทีที่รู้ เรนก็ตรงไปหาเธอที่โรงพยาบาลทันที สภาพของเธอนั้น ทำให้เขาแทบจะหมดแรง ร่างบางของเธอผอมซูบลง สีหน้าซีดเซียว ที่จมูกมีสายออกซิเจนครอบอยู่ ส่วนอื่นๆของร่างกายเอง ก็มีสายระโยงรยางค์อยู่เต็มไปหมด ทันทีที่เห็นเขา ตาของเธอเบิกกว้างอย่างตกใจ

“เรน” น้ำค้างครางเรียกอย่างเบาๆ ชายหนุ่มเดินเข้าไปจับมือเธอขึ้นแล้วจุมพิตลงที่หลังมือ

“น้ำค้าง ทำไมคุณไม่บอกผม”เรนยื่นมือเข้าไปลูบแก้มของหญิงสาวอย่างเบามือ น้ำตาของเธอเริ่มไหลออกมาอีกครั้ง

“ให้คุณเกลียดฉันซะยังจะดีกว่า ให้คุณรู้เรื่องนี้” น้ำค้างจับมือของเขาขึ้นแนบแก้ม ร่างสูงนั้นกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ จนต้องปล่อยให้มันไหลออกมา

“ทำไมล่ะ ทำไมคุณถึงเช่นนั้น คุณคิดว่าถ้าผมรู้ ผมจะทิ้งคุณไปหรือ อย่าลืมซิน้ำค้างเราผ่านอะไรมาด้วยกันมากมาย ต่อให้ต้องแลกกับชีวิตถ้าเพื่อให้คุณหาย ผมก็จะทำ” เขาโอบกอดร่างนั้นไว้ ความเงียบเริ่มปกคลุมไปทั่วห้อง เหลือเพียงแค่เสียงร้องไห้ของเธอและเขาที่ดังประสานกัน

ทำไมล่ะ ทั้งที่เราเจอกันแล้ว มันไม่ยุติธรรมเลย ทำไมไม่ให้พวกเราอยู่ด้วยกันล่ะ ทำไมต้องพรากจากกันด้วย ชายหนุ่มได้แต่เพ้ออยู่ในใจ กล่าวโทษสวรรค์ที่เล่นตลกกับโชคชะตาของเขา ทั้งที่รักกันแต่กลับต้องพรากจากกัน

“ผมรักคุณนะ น้ำค้าง ไม่ว่าจะกี่ร้อยปีพันปีดวงใจของผมก็จะมีแค่คุณเท่านั้น”

ชายหนุ่มพร่ำบอกรักหญิงสาวในอ้อมกอด ซึ่งตอบรับการกระทำของเขาด้วยการร้องไห้ เวลาผ่านไปเท่าไหร่ไม่มีใครหารู้ไม่ จนเสียงของร่างที่นอนอยู่บนเตียงนั้นเริ่มนิ่งสงบลง เขาเอามือแตะบริเวณจมูกของเธอ แล้วก็พบว่า ร่างนั้นสิ้นลมหายใจแล้ว ชายหนุ่มร้องไห้โฮออกมาอย่างไม่อายใคร คนจำนวนหนึ่งวิ่งเข้ามาในห้อง แต่นั่นก็ไม่ทำให้เขาปล่อยมือออกจากร่างนั้น พ่อแม่ ญาติๆและเพื่อนพ้องของหญิงสาวเริ่มเข้ามาในห้องจนเริ่มอึดอัด ทุกคนยืนมองเขาอยู่อย่างนั้น จนในที่สุด ชายหนุ่มก็ยกมือขึ้นปาดน้ำตาที่ใบหน้าของเขาและหญิงสาวที่รัก แล้วก้มลงจุมพิตที่หน้าผากของเธออย่างแผ่วเบา เขาส่งยิ้มบางๆให้ร่างไร้วิญญาณนั้นเป็นครั้งสุดท้าย

“หลับฝันดีนะครับที่รัก ผมรักคุณนะและจะรักอย่างนี้ตลอดไป” เขากล่าวลาร่างนั้นเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะเดินออกมาจากห้องนั้น

“ขอโทษค่ะ พี่เรน” เสียงของใครบางคนรั้งเขาไว้ เมื่อหันไปมองก็พบว่า เป็นน้องสาวของน้ำค้างนั่นเอง เธอยื่นกระดาษพับแผ่นหนึ่งมาให้ ชายหนุ่มรับไว้และเปิดออกอ่านทันที มันเป็นกระดาษลายการ์ตูนน่ารัก ที่บรรจงเขียนข้อความของหญิงสาวที่รักของเขาเอง

เรนคะ

สวัสดีค่ะเรน ถ้าเรนอ่านจดหมายฉบับนี้แปลว่า น้ำค้างคงจะไม่ได้อยู่บนโลกใบนี้แล้ว ตลอดเวลาที่อยู่กับคุณ ฉันมีความสุขมากค่ะ ขอบคุณนะคะ ที่คอยดูแลน้ำค้างมาตลอด และเชื่อใจน้ำค้างตลอดเวลา ขอโทษนะคะที่ต้องโกหกว่า ฉันมีคนอื่น เพราะฉันไม่อยากให้คุณต้องเป็นห่วง เรนสัญญาได้ไหมคะ ว่าคุณจะต้องไม่เสียใจ นาฬิกาของคุณยังเดินต่อไป เพราะฉะนั้นคุณควรจะเริ่มต้นชีวิตใหม่กับใครสักคน คุณจะต้องอยู่เพื่อตัวคุณเอง อย่าจมปลักอยู่กับฉันที่เป็นอดีตของคุณ ฉันสัญญาว่าฉันจะไม่ไปไหน ฉันจะอยู่ในความทรงจำของคุณตลอดไป

รักและห่วงใยเสมอ

น้ำค้าง

                เมื่อคิดมาถึงตอนนี้ ชายหนุ่มยิ้มออกมาให้กับตัวเอง บางครั้งการจากลา ก็ไม่ได้ไม่ดีเสมอไป สิ่งที่เราได้รับจากการจากลา นอกจากความโศกเศร้าอาลัยแล้ว ก็คือ ความทรงจำดีๆที่ครั้งหนึ่งเราได้มีชีวิตอยู่ร่วมกัน ตอนนี้ ท้องทะเลแห่งนี้เริ่มกลางเป็นสีส้มแดงอ่อนๆ พระอาทิตย์เคลื่อนลงลับท้องฟ้า  ทั่วทั้งบริเวณเริ่มมีความมืดเข้าปกคลุม และเงียบงัน ไร้ซึ่งผู้คน สายลมพัดเย็นยะเยือก ชายหนุ่มรวบเสื้อคลุมเข้าหาตัว พลางลุกขึ้นเดินจากบริเวณนั้น หากมีใครเดินเข้าไป ก็จะพบกับกระดาษจดหมายแผ่นหนึ่งทิ้งอยู่ ตอนนี้เขาพร้อมที่จะละทิ้งอดีตและเดินไปตามเวลานาฬิกาชีวิตของเขาแล้ว

เธอคือดวงดาวที่จะอยู่กับฉันตลอดไป หากแม้วันใดมองไม่เห็น แต่ดวงดาวก็ไม่เคยหายไปไหน...............