คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #30 : CHAPTER 29 การโกหกเพื่อให้สบายใจ และการพูดความจริง (ที่เล่นเอาผมอึ้งไปเลย..)
CHAPTER 29
การโกหกเพื่อให้สบายใจ
และการพูดความจริง
(ที่เล่นเอาผมอึ้งไปเลย..)
‘..ไม่เป็นไร..อีก2-3วันก็หาย..’
ทำไมผมไม่เอะใจนะ..ว่าหมอนั่นปิดผ้าปิดตานี่มาตั้งเกือบอาทิตย์แล้ว ทั้งๆที่บอกผมไว้ตั้งแต่แรก
‘แกคงแค่ไม่อยากให้หนูกานดาต้องเป็นห่วงน่ะ’
ทำไมผมไม่เอะใจนะ ว่าตอนที่ไอ้บูมมันพูดแทรกขึ้นมา เขาหันไปขยิบตาให้กันแว่บหนึ่ง
‘อย่าโกรธแกเลยนะคะ’
ทำไมผมไม่เอะใจนะ ว่ามันไม่มีทาง..ที่รอดมาจากระเบิดแล้วบาดเจ็บแค่นั้น
“ขอโทษครับพ่อ!! แม่!!”
ผมตะโกนออกไปแล้วคว้าไม้ค้ำไถตัวเองออกจากห้อง เนื่องจากขาผมยังไม่หายดีเลยต้องใช้วิธีนี้ แต่รู้ตัวอีกทีผมก็วิ่งออกมาแล้วล่ะ วิ่งออกมาโดยไม่หันไปมองด้วยซ้ำว่าพ่อแม่จะวิ่งตามออกมารึเปล่า
ผมกดลิฟท์รัวๆแล้วแทรกตัวเองเข้าไป หลุดออกมาได้ก็ตรงไปโบกแท็กซี่
“เกษรวิทยาฮะ”
เนื่องจากโรงพยาบาลไม่ได้ไกลจากโรงเรียนผมมาก แล่นปรื้ดเดียวก็ถึงหน้าโรงเรียน ไอ้เอ็กซ์ที่กำลังซื้อไอติมอยู่หน้าประตูถึงกับเอ่ยแซวผมว่า
“สัสเดียร์ขึ้นแท๊กซี่เป็นด้วยว่ะ ทำเป็นซ่า.. หายแล้วหรอมึง”
มันวิ่งมาจะช่วยพยุงผม ผมเองก็ไม่ขัดศรัทธา รีบๆยื่นบัตรให้พี่ยาม(ที่เค้าจำหน้าผมได้แล้วล่ะ) และปรู๊ดตัวเองเข้าสู่โรงเรียน
“เฮ้ยใจเย็น มึงจะรีบไปไหนฟะ”
“ห้องเด็กเส้น”
เอ็กซ์ชะงัก
ร้อยวันพันปีคนอย่างผมไม่มีทางเหยียบห้องเด็กเส้น เพราะผมมันคนจน เวลาไปแล้วรู้สึกหยะแหยงแปลกๆ ถึงจะรู้ว่าเด็กเส้นของเกษรวิทยาไม่ได้วัดกันที่เงินอย่างเดียวก็เหอะ แต่มันก็อดไม่ได้จริงๆ
พอเห็นผมทำหน้าเหมือนอยากฆ่าคน เอ็กซ์มันเลยว่า
“เดินช้าว่ะไอ้สัส ขึ้นหลังกูมา”
ผมก็กระโดดฉับตามคำเรียกร้อง จะว่าไปช่วงนี้ขึ้นหลังแม่งเกือบทุกคนเลยแหะ
มันเป็นช่วงพักระหว่างคาบพอดี พอผมกับเอ็กซ์ไปถึงอาจารย์ประจำวิชาก็เพิ่งเดินออกจากห้อง ตึกเด็กเส้นเป็นตึกสร้างใหม่ แต่ก็แตกต่างกับตึกผมแค่ตรงที่มีล็อคเกอร์เป็นของตัวเอง ส่วนผมต้องยัดๆลงใต้โต๊ะหมด
เอ็กซ์วางผมลงให้ผมเปิดประตูฉับ
ครืด!!
เสียงประตูกระทบผนังอีกด้านเรียกความสนใจจากเด็กทุกคนในห้อง ผมขมวดคิ้วปราดตามองหาไอ้คุณชายสีคราม ซึ่งมันก็นั่งหัวโด่ตรงกลางมองผมด้วยสายตาทึ่งๆ ตามันยังปิดอยู่ข้างหนึ่ง..แต่มืองี้ถือหนังสือการ์ตูนที่คาดว่าคงหยิบมาจากคนที่นั่งข้างหลัง
ผมกำลังจะกะเผกก้าวเข้าไป แต่หมอนั่นรีบผุดลุกขึ้นมากระโดดข้ามโต๊ะเพื่อวิ่งมาหาผม
เท่านั้นแหละทั้งห้องส่งเสียงปรบมือกันเกลียวกลาว
“องค์หญิงเสด็จจจจจจจ”
“เจ้าชายรีบไปถวายความเคารพหน่อยเร๊วววว”
“พ-พูดมากน่า” สีครามเกาศีรษะเขินๆ
..ห้องทุกห้องเป็นแบบนี้หมดเลยรึไงนะ..โรงเรียนนี้…
เขาหันมายิ้มให้ผม ยิ้มหวานเป็นประกายปิ๊งๆแบบที่มีออร่าฉายแสงแวววาวอยู่ด้านหลังเช่นปกติ
“มีอะไรรึเปล่ากาน..”
ผัวะ!!!!!
โครม!!!!!
ตอนแรกผมคิดจะใช้ไม้ค้ำเนี่ยแหละฟาดแม่ง แต่ดูรุนแรงไปหน่อยสำหรับคนเจ็บ เลยออกแรงชกอีกฝ่ายแบบที่ผมไม่เคยทำมาก่อนในชีวิต
“เฮ้ยสัส!!!!”
เอ็กซ์ร้องหวือกระโจนเข้ามากระชากตัวผมไว้ก่อนที่ผมจะตกมันวิ่งเข้าขวิดสีครามต่อ
หมอนั่นยังดูอึนๆเหมือนกับเพื่อนในห้อง ยกมือลูบแก้มตัวเองป้อยๆทั้งที่ตัวเองกระเด็นไปชนโต๊ะเพื่อนล้มแล้วแท้ๆ ใครบางคนลงไปช่วยพยุงมันขึ้นมา ผมพยามสะบัดตัวหนีจากเอ็กซ์ หมายจะเข้าไปตั๋นหน้าแมร่งอีกรอบด้วยความโกรธจัด
“กานดา..?”
“ทำไมมึงไม่บอกกู!!”
“..อะไร?”
ผมเงยหน้ามองเขา แขนสองข้างถูกเอ็กซ์จับไว้อยู่
“……อเมริกา”
มันเป็นคำพูดที่ทำให้เราสองคนลดเสียงลง แต่กลายเป็นว่าเพื่อนทั้งห้องฮือฮา เขามองหน้าผมแบบไม่เชื่อหู แล้วถามเสียงแผ่ว
“พ่อกับแม่บอกหรอ…”
“…ไม่ปล่อยให้รักษาจนหายกลับมาแล้วค่อยบอกกูเลยล่ะ!!!!”
“กานดา”
“..กูมันไม่ต้องรู้ใช่มั้ย!!! ไม่ต้องรู้ใช่มั้ยว่ามึงอาการหนักอ่ะ!!”
“มันไม่ใช่..”
“…มันเป็นเพราะกูไม่ใช่หรอ!! เพราะกูไม่ใช่หรอที่ทำให้ตามึงเป็นแบบนี้..”
แย่ละ..น้ำตาจะไหล แถมต่อหน้าเพื่อนๆด้วย ผมด่ามันเสร็จก็เลยรีบสงบปากสงบคำ หันหลังกึ่งเดินกึ่งวิ่ง เสียงฝีเท้าวิ่งตามผมมา ผมก็รู้หรอกว่าเขาต้องตาม..แต่..
“......ผมแค่ไม่อยากให้กานดาไม่สบายใจ..”
เสียงของเขาดังมาจากข้างหลัง เราทั้งคู่หยุดเดินกันตรงหัวมุมบันไดพอดี นักเรียนม.ต้นหลายคนเดินผ่าน แต่พวกเราสองคนก็ไม่ได้เป็นจุดสนใจนัก
เขากลัวผมคิดว่า ‘เป็นเพราะผม’
เขากลัวผมคิดโทษตัวเอง
เรื่องแค่นี้ทำไมจะไม่รู้..
“…ขอโทษ…”
เสียงของเขาเบาแผ่วยิ่งกว่าเสียงกระซิบ
ผมกระพริบตาเร็วๆไล่หยาดน้ำตาไปเสีย ให้ตาย..รู้สึกหมู่นี้ตัวเองขี้แยขึ้นเป็นกอง
“…อาการเป็นไงมั่ง?”
ในที่สุดผมก็ยอมหันกลับไปสบตากับเขาสักที สีครามระบายยิ้มหวาน แล้วอธิบาย
“ประตูตู้เหล็กกระแทกตอนที่มันระเบิด อะไรสักอย่างพังเนี่ยแหละ ฮะๆ เลยจะไปซ่อมที่อเมริกา เค้ามีอะไหล่ดีๆเยอะ”
หมอนั่นพูดทีเล่นทีจริงจนผมต้องยอมใจอ่อน แต่ก็ยังแอบเคืองมันอยู่นะ
“..แต่ก็น่าจะบอกกูก่อน”
“ก็ยังไม่แน่ใจว่าจะไปวันไหนนี่..กะว่าพอแน่ใจแล้วค่อยบอกน่ะ”
“พ่อกับแม่มึงบอกจะไปคืนนี้”
“ห๊ะ!?!”
เท่านั้นแหละเจ้าตัวล้วงๆควักๆหยิบโทรศัพท์มือถือตัวเองมาโทรเช็คใหญ่ ผมยืนพิงกับราวบันไดรอจนเขาคุยจบ แล้วจึงหันมายิ้มแหยๆให้ผม
“อื้อ…ไป..คืนนี้..”
หมอนั่นไม่รู้ด้วยซ้ำว่าไปวันไหน..
ทั้งหมดทั้งมวลไม่ใช่ความผิดมัน แต่ผมก็ยังคิดจะโทษมันอีก
ผมถอนหายใจกับการกระทำไร้สาระของตัวเอง ทั้งๆที่เป็นอย่างนั้นแต่ความโกรธมันก็ยังเต็มอก
“…อย่าไปนานละกัน”
นั่นไง..ที่ผมต้องการน่ะมีแค่นั้นแหละ
แค่รอยยิ้มสว่างๆของเขา รอยยิ้มที่ทำให้โลกทั้งใบสดใสแบบนั้น
รอยยิ้มที่มอบให้กับผม
มือใหญ่ข้างหนึ่งยื่นมากุมมือผมไว้หลวมๆ ผู้คนยังผ่านไปมากมาย แต่สิ่งที่เขาทำไม่ใช่สิ่งที่จะเป็นจุดสนใจอะไร
“แล้วจะรีบไปรีบกลับนะครับ”
= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
“เฮ้ย..สรุป ทั้งแม่มึงแล้วก็ไอ้ครามเสือกบินคืนนี้พร้อมกันเลยน่ะนะ”
ไวน์ถามผมพลางแทะป็อกกี้รสกล้วยช็อคโกแลตอย่างสบายอารมณ์ วันนี้มันนอนเหยียดยาวอยู่บนโซฟาสีแดงคลาสสิคของบ้านมัน แล้วมีพรอพเสริมคือมัดจุกคิขุบนหัวเพราะผมปรกตา อันที่จริงมันก็น่ารักดี..แต่ให้ตาย..ปัญญา…
….พูดไปนั่น ตอนนี้ผมก็มัดอยู่ครับ เพียงแต่ใช้ลายโดราเอมอนไม่่ใช่ลายสตรอเบอร์รี่แบบมัน
“เออ กูเลยมาอยู่กับมึงนี่ไง”
ผมว่า
วันนี้ผมมาค้างบ้านไวน์ครับ เนื่องจากหยุดเรียนไปเกือบ2สัปดาห์ทำเอาผมหัวหมุน มาให้มันติวให้สักกะหน่อย โดยมีแลคเชอร์ของไอ้ล่าเป็นไอเทมเสริมพลัง แล้วพรุ่งนี้ยังเสือกมีเทสต์ย่อยอีก!! เวรเอ้ย!!!!
“เฮ้ยๆ มึงตรงนี้ๆ ตรงนี้เลย”
ผมฟาดหนังสือหน้าหนึ่งกลางกบาลมัน บังคับให้แม่งอธิบายให้ผมฟัง
“ด๋อยยย ตรงนี้มันปริมาณสาร..!! คำนวนว้อย! คิดเอง”
“อ้าวไอ้สัส กูยังไม่ได้เรียนนะว้อย”
“ก็นี่ไงๆ มึงดุลสมการ..นี่เป็น2 นี่เป็น1 เห็นมั้ย? แล้วก็ยกสูตรแทนค่า ป้าบๆๆ ห่าราก..ไม่ยาก แต่ตัวเลขเยอะเป็นเชรี้ยเลย”
อืม..จริงของมัน -{}-‘’
“พี่ไวน์~ แชมวางแอปเปิ้ลไว้ตรงนี้นะจ้ะ”
น้องแชมเปญวิ่งถือจานแอปเปิ้ลมาวางให้ หล่อนพยักหน้าทักทายเมื่อเห็นผมนั่งอยู่ด้วย เลยมีท่าทีลังเลใจก่อนจะทิ้งตัวนั่งฝั่งตรงข้ามเสียพอดิบพอดี
อันที่จริงแล้วผมไม่ได้รู้สึกรังเกียจสาวน้อยน่ารักอย่างน้องแชมเปญหรอกนะครับ แต่เพราะเธอเพิ่งขอเบอร์ไอ้เจ้าประคุณสีครามไปเมื่อก่อนเกิดเรื่อง พอเห็นหน้าเข้านิดหน่อยก็ต้องมีแอบยิ้มเจื่อนบ้างแหละ..
“พี่เดียร์เป็นไงบ้างจ๊ะ? หายรึยัง?”
หล่อนถามเสียงใส ผมรีบพยักหน้าเออ ออ
“หายแล้วครับ แต่อยู่ในช่วงพักฟื้นน่ะ เลยยังต้องใช้ไม้ค้ำ” ผมพยักเพยิดไปทางไอ้ไม้ง่อยที่พาดอยู่กับโซฟาอีกตัว เพราะตอนนี้ผมลงมานั่งอยู่บนพื้นข้างๆโต๊ะญี่ปุ่นตรงกลางแล้วน่ะ
“แชมไปอ่านหนังสือไปปะ พรุ่งนี้เราก็มีสอบกลางภาคไม่ใช่หรอ?”
ไวน์เอ่ยปากไล่ส่งๆ..ไงครับ เห็นสันดานมันแล้วใช่มั้ย -*- กับเพื่อนแล้วจะปากหมา กับคนนอกจะมองเป็นนางเอ๊กนางเอก แต่ถ้ากับน้องเนี่ยจะโค-ตะ-ระดุเลยฮะ..
“แหะ ก็เลยจะมาให้พี่ติวให้ไงจ๊ะ”
หล่อนแผล่ยิ้มแล้วหยิบหนังสือคณิตศาสตร์ม.ต้นขึ้นมาโชว์หรา ไอ้ไวน์เห็นดังนั้นรีบมุ่ยหน้า
“เดียร์ ติวให้น้องกูดิ”
“อ้าวสัส..ไม่ติวเองล่ะ?”
“….เลข”
มันกระซิบบอกรหัสมอสเป็นนัยๆ ผมก็พยักหน้าเข้าใจแทบจะในทันที ก็ไวน์มันน่ะ..เก่งเลขม๊ากกกกกกกมากกกกกกกกกกก (ประชดสุดชีวิต)
หลังจากหัวเราะเพราะความคิดนั้นอย่างเป็นบ้าเป็นหลัง ไอ้ไวน์เลยหยิบหนังสือเรียนของน้องแชมมาฟาดกบาลผมสักที(เพราะมันเขินน่ะ) พลางด่าเสียงเข้ม
“สัส!”
“เหี้ยนี่ เดี๋ยวปั๊ดกูตบมั่ง!”
“พอเลยมึง ติวน้องกู”
มันเลื่อนตัวหลบผม วินาทีต่อมาผัวมันก็โทรเข้ามือถือ เลยขอตัวออกไปคุยโทรศัพท์
..อืม..โทรศัพท์สินะ..
ผมเห็นอย่างงั้นก็ขออนุญาตหยิบมือถือขึ้นมาดูหน่อยละ อเมริกาหรอ..ไกลจังวึ้ย..แล้วมันจะติดต่อกูมาบ้างมั้ยเนี่ย? แถมตอนจะไปไม่มีพูดเลยว่าจะโทรมา อื้ม..ก็คงไม่จำเป็นต้องโทรมั้ง? ไปไม่กี่วันเองง่ะ..
“แชมไม่เข้าใจตรงไหนล่ะ?”
ผมถามทั้งๆที่ตายังคงมองมือถือที่ซื้อคู่กันแต่ของผมเป็นสีแดงตาไม่กระพริบ จ้องยังกับจะสั่งให้มันสั่นเองได้อย่างนั้นแหละ
“โจทย์บางข้อแก้ไม่เป็นน่ะจ้ะ ให้พี่เดียร์ดูให้หน่อยนะคะ”
แชมเปญพลิกหน้ากระดาษเอกสารแบบฝึกหัดไปไม่กี่หน้า แล้วแบยื่นตรงมาทางผม ผมชะเง้อหน้ามองไม่กี่อึดใจ หยิบดินสอกดรอตติ้งมาควงเล่นไปมา
“พี่สีครามไปอเมริกาใช่มั้ยจ้ะ”
“หา? อื้ม ใช่ รู้ได้ไงน่ะ”
หล่อนกระพริบตาปริบๆ แล้วทำมือเป็นรูปโทรศัพท์ให้ผมดูอย่างกับจะให้ผมร้องออกมาว่า ‘อ้ออออ’ แต่ให้ตาย…ตอนนี้ผมอยากจะบินข้ามน้ำข้ามทะเลไปบีบคอไอ้ห่ารากที่บังอาจนอกใจผม!!
ไม่สิ..ไม่ได้เรียกว่านอกใจสักหน่อย…ก็แค่คุยโทรศัพท์เอง…
แค่คุยโทรศัพท์เท่านั้นแหละ
“คุยกันตอนพี่ครามอยู่สนามบินน่ะค่ะ”
อื้ม….
…สนามบิน…ที่กูไม่ได้ไปส่งสินะ….
“ยังบอกเลยนะคะว่า ‘จะรีบกลับ’..”
อื้ม……
…ไม่ได้บอกแค่กูสินะไอ้ห่า….
“..เอ่อ..เค้าไม่ได้บอกแชมหรอกค่ะ เค้าฝากบอกพี่เดียร์ต่างหาก”
“เอ๊ะ??”
ผมงี้เหรอหราหันควับกลับไปมองแทบไม่ทัน เจอหน้าสวยๆของน้องแชมเปญกำลังฉีกยิ้มหัวเราะร่าราวกับว่ายั่วให้ผมโกรธเล่นๆอยู่แบบนั้นน่ะแหละ
“ฮะๆๆๆ พวกพี่นี่อ่านง่ายกันจังนะจ้ะ”
เอ๊ะ? เห? อะไรนะ? เอาใหม่ดิ๊ พี่ไม่เก็ทอ่ะ??
ผมอ้าปากค้าง แต่ไม่มีสักประโยคที่หลุดออกจากปาก
“พวกพี่คบกันอยู่ใช่มั้ยละ?”
ผมสวนควับ
“…ไม่ใช่!!!!!”
“เห? แต่..พี่ครามบอกมาแบบนั้นนี่?” แชมเอียงคอมองผมแล้วยิ้มแบบเด็กๆ ผมรู้สึกเหมือนมุมปากตัวเองกระตุกหวือยิ้มแหย ไอ้เหี้ยนั่น…
“…คือ…”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ตอนแรกแชมเองก็ตกใจเหมือนกัน แต่วันก่อนพี่เอ็กซ์ลากพี่ไวน์มาหาแม่ บอกว่าเค้าสองคนคบกัน ตอนนั้นสิตกใจกว่าอีก เพราะงั้นเรื่องนี้อ่ะ..เบสิคๆ”
เธอพูดราวกับว่าเรื่องที่เพิ่งเจอมาเป็นเรื่องปกติหนักหนาอะไรประมาณนั้น
“เดี๋ยวแชม..”
“คะ?”
ผมกลีนน้ำลาย “แชมไม่โกรธพี่นะ?”
ยังไงแชมก็เป็นเหมือนน้องสาวผมคนนึงล่ะ เอ็นดูแกตั้งแต่เห็นครั้งแรกแล้ว เป็นเด็กร่าเริงสดใส น่ารัก และพูดจาสุภาพมากกกก(ต่างกับพี่มัน..) แชมเปญเหมือนไวน์เวอร์ชั่นแปลงเพศและเปลี่ยนนิสัยแล้วน่ะครับ มีความผูกพันกันอยู่ไม่มากก็น้อยล่ะ
แต่เด็กสาวกลับทำหน้างงเต้กยิ่งกว่าผม
“อะไรคะ?”
ผมเริ่มเกาศีรษะ จะบรรยายยังไงดีนะ “คือ…ที่…พี่…กับ…สีครามเป็นแบบ…อื้ม…อื้ม…อย่างเงี้ยๆ”
คนถูกถามเห็นแบบนั้นเลยปล่อยหัวเราะออกมาอีกอึดใจหนึ่ง แล้วว่า
“จะโกรธพี่เดียร์ทำไมละคะ?”
“อ่า…ก็ไม่ใช่ว่า….แชมชอบสีครามหรอกหรอ?”
ผมกลั้นใจถาม และกลั้นใจรอคำตอบ เด็กสาวทำหน้าอึ้งไปสักพัก ยกนิ้วก้อยแตะคางเหลือบตาขึ้นมองเพดานราวกับกำลังครุ่นคิดอะไรสักอย่าง แล้วก็ร้อง ‘อ๋อ’ ขึ้นมาฉับพลัน
“ไม่ใช่สักหน่อยพี่เดียร์! ที่แชมขอเบอร์สีครามน่ะขอไปให้พู่ต่างหาก! พู่เค้าขอเบอร์พี่เดียร์ด้วยนะ แต่ว่าตอนนั้นพี่เดียร์ยังไม่มีมือถือ”
“เอ๊ะ? พู่?” ผมนึก เด็กผู้หญิงผมสั้นๆคนนั้นรึเปล่าหว่า? “..เค้าจะเอาเบอร์พวกพี่ไปทำอะไรล่ะ?”
“…ชี่ ฟังแล้วเงียบไว้เลยนะคะ” ร่างบางชะโงกหน้าเข้ามาใกล้ “พู่เค้าชอบผู้ชายรักกับผู้ชายน่ะค่ะ เวลาเจอแบบนี้ต้องถ่ายรูปเก็บข้อมูลทุกอย่างไว้เป็นแฟ้มเลย แต่เห็นโรคจิตๆแบบนั้น..แต่อันที่จริงเค้าเป็นคนดี พี่เดียร์อย่ารำคาญเค้าเลยนะจ้ะ”
ผมพยักหน้าหงึกๆหงักๆ ไอ้ผู้หญิงที่ชอบเกย์เนี่ยไม่ได้หวั่นอะไรนักหรอกครับ..เพื่อนผู้หญิงที่ห้องแม่งก็เชียร์ให้ผมเป็นกันอยู่แล้ว
“แล้วก็..”
แชมเปญลุกตัวขึ้นนั่งเหยียดหลังตรง รอยยิ้มหวานๆน่ารักๆแบบนั้นทำให้ผมต้องเลิกคิ้วฟัง
“..คนที่แชมชอบ..คือพี่เดียร์ต่างหากล่ะคะ”
ความคิดเห็น