AS FAR AS I KNOW ( one - shot 2NY) yuri
ที่ฉันรู้... เค้าไม่รักฉันแล้ว
ผู้เข้าชมรวม
1,031
ผู้เข้าชมเดือนนี้
3
ผู้เข้าชมรวม
เนื้อเรื่อง
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ทุกครั้ง คุณเคยมีความจริงสิ่งที่ปิดบังไม่มีใครรู้
ไม่ว่าเรื่องจะเล็กหรือใหญ่
เก็บซ่อนไว้ภายใน
เจอใครก็ต้องทำเป็นเฉย
แต่ส่วนตัวนั้นอยากเปิดเผย
คือสิ่งที่ฉันนั้นเป็นอยู่
ล่วงเข้าวันใหม่แล้ว แต่ซันนี่ยังง่วนอยู่กับงานชิ้นโบว์แดงอยู่ เธอนั่งอยู่ตรงที่เดิมไม่รู้นานเท่าไหร่แล้ว เพื่อให้งานชิ้นนี้เสร็จสมบูรณ์
“ เฮ่... “ แทยอนโยนกระป๋องโค้กเย็นเฉียบให้ซันนี่ เธอรับเอาไว้แต่กลับวางไว้ข้างๆแทนดูเหมือนความสนใจของซันนี่มันไปรวมที่ภาพนี้อย่างเดียว
“อย่าบอกนะว่า ยังไม่ได้พักเลย นี่ทำมานานเท่าไหร่แล้วเนี่ย” แทยอนเดินเข้าไปดูภาพนั้นใกล้ๆ ภาพวิวที่แสนธรรมดา ไม่ได้บ่งบอกถึงสิ่งสำคัญอะไร มีแต่คนที่ตั้งใจวาดมันเท่านั้น ที่รู้ว่ามันมีความหมายมากแค่ไหน
‘ที่ๆเราได้มาเจอกัน ‘
ปีแรกของการศึกษา สถานที่ใหม่ๆ และเพื่อนใหม่ มันช่างไม่คุ้นชินกับซันนี่เอาซะเลย หลังจากเสร็จพิธีการทั้งหมดเธอจึงเดินเลี่ยงออกมาเพื่อหาที่สงบๆนั่งหลังจากวุ่นวายมาทั้งวัน ไอพอดคลาสิคที่บรรจุเพลงนับพันถูกหยิบออกมา บรรยากาศดีๆกับเพลงที่ชอบมันช่างรู้สึกดีเหลือเกิน มันช่วยให้เรารู้สึกผ่อนคลายได้อย่างเหลือเชื่อ เธอหลับตาลงช้าๆค่อยๆซึมซับบทเพลง แต่ซันนี่รู้สึกถึงอะไรบางอย่าง ‘กลิ่นอาหาร’
มาจากไหน!!
“กินไหม” เธอยิ้มกว้างให้ซันนี่ จนเธอสงสัยว่าดวงอาทิตย์หรือตาพระจันทร์เสี้ยวคู่นี้อะไรจะสดใสกว่ากัน ซันนี่มองทงคัตสึชิ้นโตที่จ่ออยู่ตรงหน้าเธออยู่นานพร้อมกับคำถามที่หนึ่งที่ผุดขึ้นในหัว
‘นี่มัน... ใครกัน’
“ฉันทิฟานี่ ทิฟานี่ ฮวัง” ทิฟานี่ยื่นมือขึ้นหมายจะเชคแฮนด์
ซันนี่ยังคงงงอยู่ เธอคิดว่ากำลังหาที่สงบๆเพื่อพักผ่อนแท้ แล้วนี่มันอะไรกัน!!
ทิฟานี่คว้ามือซันนี่มาเชคแฮนด์ ก่อนจะยิ้มค้างเหมือนรออะไรบางอย่าง
“อ่อ เอ่ออ ซันนี่ ซันนี่ ลี” ซันนี่แนะนำตัวเองกลับ
“เธอ เป็นลูกครึ่งเหรอ” ทิฟานี่วางกล่องข้าวลงข้างๆและทำหน้าตาตั้งใจฟังทันที
ซันนี่ได้ยินคำถามของทิฟานี่ก้อดหัวเราะไม่ได้ นี่มีคนคิดว่าเธอเป็นลูกครึ่งด้วยเหรอนี่มันหน้าเกาหลีซะขนาดนี้
“เปล่า แค่... ชื่อจริงฉันเรียกยาก แล้วมันก็เชยด้วย”
“ชื่ออะไรหรอ” ทิฟานี่ถามด้วยความอยากรู้
“ซุนคยู ตลกใช่ไหมหล่ะ” ซันนี่บอกชื่อจริงลับๆของตัวเอง เธอเตรียมใจไว้แล้วว่าทิฟานี่ต้องขำแน่ๆ ชื่อมันแสนเชยซะขนาดนี้
“... เพราะจัง”
O_o
ทิฟานี่เธอนี่มันแปลกคนจริงๆ
และจากคนแปลกหน้า ก็กลายเป็นเพื่อน...สนิทในที่สุด และมันก็เป็นจุดเริ่มต้นของความรัก
ซุนคยูทิฟานี่
เป็นความจริงที่ไม่อยากให้มันเป็นจริง
ต่อให้ฉันนั้นทำทุกสิ่งเธอก็ไม่หันกลับมามองดู
“เสร็จแล้ว!!” ซันนี่ยืนดูภาพที่ตัวเองวาดขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม ภาพวาดภาพแรกฝีมือตัวเอง
‘การที่เราพยายามทำอะไรสักอย่าง เพื่อใครสักคน แสดงว่าเค้าคนนั้นมีค่าคู่ควรแก่ความพยายาม’
ซันนี่ค่อยม้วนภาพวาดอย่างเบามือ ‘ของขวัญสำหรับคนพิเศษ’
ร้านอาหารเล็กๆ ที่อยู่ไม่ไกลจากมหาลัยมานักคราคร่ำไปด้วยเพื่อนร่วมคณะของซันนี่และทิฟานี่ วันนี้เป็นวันเกิดของทิฟานี่ เธอตั้งใจจะเปิดร้านเลี้ยงวันเกิดตัวเองพ่วงกับทีสีสตัวสุดท้ายที่อดตาหลับขับตานอนทำมานาน
แทยอนยืนรอซันนี่เพื่อเดินเข้าไปในร้านด้วยกัน ซันนี่ยิ้มให้แทยอนก่อนจะหยุดมองทะลุประตูแก้วใสของร้าน
‘นั่นไง เจ้าของวันเกิด’
อยู่ในชุดสีชมพูหวานสีโปรดของเธอ กำลังหัวเราะร่ากับของขวัญที่ทุกคนต่างเอามาให้ทำเอาซันนี่อดยิ้มตามไม่ได้ ตาพระจันทร์เสียวคู่นั้นที่ซันนี่ยังจำได้ดี
มันยังสดใสเหมือนวันวาน
‘วันนี้เธอคงมีความสุขมากซินะ ฉันรับรู้มันได้จากดวงตาของเธอ แฮปปี้เบิร์ดเดย์นะ ทิฟานี่’
เท้าที่ควรจะก้าวเข้าไปในงานกลับเดินเลี่ยงออกมา
“เฮ้ย ซันนี่” แทยอนตะโกนเรียกซันนี่
แต่ในตอนนี้ซันนี่หันกลับไปหาไม่ได้จริงๆ ซันนี่แทบมองอะไรไม่เห็นแล้วตอนนี้เพราะ ‘น้ำตา’ ที่ไม่รู้ว่ามันไหลมาตอนไหน รูปภาพถูกปล่อยออกจากมือ
เธอไม่มีแรง ที่จะก้มไปเก็บมันอีกต่อไป สิ่งที่รุ้ตอนนี้คืออยางเดียว
‘ต้องออกไปจากที่นี่ ตรงนี้ ตอนนี้’
“เกิดอะไรขึ้น คยู”
2 วันที่แล้ว
“ซุนคยูอ่า ที่เราเป็นอยู่ตอนนี้มันดีแล้วจริงๆหรอ” ทิฟานี่ถามขึ้นในขณะที่เรากำลังทานอาหารในร้านประจำของเราอยู่
ความรู้สึกของซันนี่ในตอนนั้นคือรสชาติอาหารมันช่างฝืดคอเหลือเกิน ทิฟานี่หยุดมองซันนี่ก่อนจะเริ่มพูดต่อ
“เป็นเพื่อนกันเถอะนะ ซุนคยู”
ซันนี่ทำได้แค่นั่งเฉยๆตรงนั้น ทิฟานี่จากไปแล้ว ซันนี่ไม่มีแรงแม้แต่จะฉุดรั้งหรือแม้แต่จะถามเหตุผล มันจุกไปหมดจริงๆ ทุกคำพูดของทิฟานี่มันยังคงชัดเจนอยู่ในหัวของซันนี่เหมือนกรอเทปซ้ำ
‘ทิฟานี่ เราจะเป็นเพื่อนกันได้ยังไง ในเมื่อความรู้สึกของฉันมันไปไกลจนเกินจะเอากลับมาที่เดิมแล้ว ’
อยากจะขอซักอย่าง
อยากขอร้องซักอย่าง
อยากจะขอให้เหลือหนทางให้ฉันนั้นเดินได้อยู่
โปรดอย่าถามกันเลย
อย่าเพิ่งถามฉันเลย
เรื่องราวของเราทั้งคู่
ทันทีที่ซันนี่เดินห่างจากร้านนั้นไปเท่าไหร่ ซันนี่ก็ไม่อาจเก็บเสียงร้องไห้ได้อีกต่อไป
‘เจ็บปวด’
ความรักเปรียบเหมือนกุหลาบที่มีหนาม แม้จะรู้ว่ามีหนามที่ค่อยทิ่มตำ แต่ความสวยงามทำให้คนเราไม่อาจห้ามใจได้ จึงมักมีคนเจ็บปวดจากหนามนั้นอยู่เสมอ
ไม่อยากจะพูด จะบอก
ไม่มีเหตุผลจะตอบฉันเองยังไม่เคยคาดคิด
ไม่เคยรู้
เขาไม่รักฉันแล้ว
คือสิ่งที่ฉันรู้
“คยู เดี๋ยว” แทยอนจับบ่าเพื่อนรักให้หยุดเดิน
“เกิดอะไรขึ้น” แทยอนพยายามมองหม้าเพื่อนของตัวเองให้ชัดๆ
‘น้ำตา’ ซันนี่ผู้เข้มแข็ง แต่ทำไมตอนนี้แทยอนกลับรู้สึกว่าตอนนี้ซันนี่อ่อนแอและเปราะบางเหลือเกิน น้ำตาที่ไหลออกมาไม่มีวันหมด
น้ำตาที่อัดอั้นมานาน...
“ไม่รู้แทยอน ฉันไม่รู้อะไรเลย” ซันนี่ก้มหน้าต่ำ
แทยอนไม่รู้จะทำยังไงจริงๆ คนที่เข้มแข็งและเป็นที่เพิ่งให้เพื่อนมาตลอดแต่ตอนนี้มันไม่เหลือเค้าคนๆนั้นเลย
“เค้าไม่รักฉันแล้ว แทแท...”
ซันนี่ร้องไห้อย่างหนักจนตัวโยน
น้ำข้างในดวงตา
มันคอยเอ่อมาเวลามีคนถาม
เรื่องราวเกิดขึ้นเมื่อไร
เหตุผลนั้นเป็นไง
อยากจะอยู่ลำพังเฉยเฉย
ไม่กล้าที่จะเปิดเผย
.เพราะฉันเองก็เสียใจอยู่
“ไม่เป็นไร เพื่อนรัก ฉันอยู่ตรงนี้”
เพราะความจริงที่ไม่อยากให้มันเป็นจริง
ต่อให้ฉันนั้นทำทุกสิ่งเธอก็ไม่หันกลับมามองดู
อยากจะขอซักอย่าง
อยากขอร้องซักอย่าง
อยากจะขอให้เหลือหนทางให้ฉันนั้นเดินได้อยู่
โปรดอย่าถามกันเลย
อย่าเพิ่งถามฉันเลย
เรื่องราวของเราทั้งคู่
‘ขอโทษนะแทยอน แม้แต่ฉันยังรู้เลยว่ามันเกิดอะไรขึ้น ‘
ฉันไม่รู้เกิดขึ้นเมื่อไร
ฉันไม่รู้ต้นเหตุเพราะใคร
ฉันไม่รู้ฉันผิดหรือไม่
ฉันนั้นยังไม่รู้
TALK :{D
one shot จบในตอนไม่รู้ว่าจะงงกันหรือเปล่านะคะ
ตอนอ่านแนะนำว่าให้เปิดเพลงนี้ฟังไปด้วย เพราะคนแต่งอินกับเพลงนี้มากกก
เลยลองเอามาแต่งดู
ลองติชมกันมาได้ ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับทุกคอมเม้นต์นะคะ:)
ส่วนstrayก็อีกสักพักหนึ่ง เดี๋ยวจะเอามาลงแต่ยังไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ 55
ผลงานอื่นๆ ของ hadidoff ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ hadidoff
ความคิดเห็น