นิยาย Dek-D
พบกับประสบการณ์อ่านที่ดียิ่งขึ้น
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
ผู้เข้าชมรวม
841
ผู้เข้าชมเดือนนี้
0
ผู้เข้าชมรวม
841
หมวด : แฟนฟิคอื่นๆ
อัปเดตล่าสุด : 27 ม.ค. 56 / 15:01 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ข้อมูลเบื้องต้น
สวัสดีค่ะ
ฟิคแปลเรื่องแรกในชีวิต ของคุณ Nica (veezhi) ช่วยติชมหน่อยนะคะ
ฟิคแปลเรื่องแรกในชีวิต ของคุณ Nica (veezhi) ช่วยติชมหน่อยนะคะ
มันเป็นเรื่องแรก อาจจะไม่ดีเท่าไหร่แต่ก็พยายามแต่งให้ดีที่สุดแล้วค่ะ
มีส่วนไหนบกพร่องสามารถคอมเม้นต์ได้เลยนะคะ เราจะเก็บเอาไว้ฝึกฝนต่อไปค่ะ ขอบคุณค่ะ
มีส่วนไหนบกพร่องสามารถคอมเม้นต์ได้เลยนะคะ เราจะเก็บเอาไว้ฝึกฝนต่อไปค่ะ ขอบคุณค่ะ
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
01.13 A.M.
สายลมื้นพัผ่านอาาศนเิเสียรอบแรบอเหล่าใบไม้สีเหลือ ิมอยูแหนหน้ามอไปยัท้อฟ้าที่ไร้าว มันมืมิเินว่าะเห็นอะไร และูท่าว่าฝนำลัะในเร็วๆนี้
ในยามที่ไร้แสันทร์ ภายใ้แสสีเหลือนวลอโมไฟในสวนสาธาระส่อแสระเรื่อในวามเียบนูน่าลัว วามเียบที่น่าอึอั เสีย้อที่อยู่ไลออไปผ่านลำอาาศสั่นสะเทือนในหูอเา และนี่เป็นรั้แรในีวิอเา เาเลียารรออย
ม้านั่แะสลัสีเียวสะวามเ็บปวอเาไ้ ร่าบาสะุ้เล็น้อยเมื่อเปิเปลือาึ้นมา็พบายหนุ่มในุสีำทั้ัวำลัยืนอยู่้าเา และำลัมอึ้นไปบนท้อฟ้าที่มืมิเ่นัน สายานั้นที่มอไปยับาแหู่ว่าเปล่า
“มยอู…” เอ่ย้วยเสียแผ่วแ่็ัพอที่ะทำให้นที่ยืนอยู่ไ้ยิน
“ทำไมฮยอถึอบผม…? ” ายหนุ่มุำที่ยืนอยู่เอ่ยปาถามเสียเรียบพร้อมับโน้มัว้าๆลมาลูบใบหน้าอร่าบาที่นั่อยู่้วยมือที่สั่นเทา
อยู้มหน้ามอพื้น ัริมฝีปาอนนเือบเลือ พยายามหาำอบที่สมบูร์แบบ
ทำไมเาถึอบมยอู ? ้อใ้รระอะไรเมื่อนะมีวามรัทั้ที ?
ร่าบาส่ายหัว่อนที่ะฝืนส่รอยยิ้มเล็ๆไปให้ “ไม่รู้สิ ฮยอรู้ว่าทั้หมนี้ฮยออบนายมาเป็นปี” อบเสียเบา ำลัรู้สึว่าหัวเ่าอเาำลัสั่นเล็น้อย รู้สึไม่มีเรี่ยวแร ถึแม้ว่าะยันั่อยู่บนม้านั่็าม
ยัไม่ทันไร แ้วที่ำลัท่วมล้นไป้วยน้ำ ยิ่ไปว่านั้นหัวใยิ่มท่วมท้นไป้วยวามรั เมื่อประโยที่ว่า “ันะอบุลอไป” ไหลออมาาปาอเา อยูหวัว่าะไ้ยินประโยนั้นอย่าัเน เาัเ็บอารม์ับารระทำอเา แ่ทันทีถ้อยำที่ล่าวออมานั้น เหมือนับทำให้เวลาที่ำลัเินอยู่มันหยุไป
“ผมอโทษ……” ทันในั้นมยอู็ล่าวออมา “ผมอโทษ ฮยอ”
เม็ฝนเม็แรหนัๆลสู้หน้าผาออยู “อะ..อะไรนะ?” เาถามอย่าโ่ๆ ทั้ๆที่รู้อยู่แล้วว่าำอบนั้นเป็นอะไร
มยอูับมือออยูึ้นมา ใบหน้าที่แสถึารอโทษ “ผมอโทษ แ่ผม…… ผมมีนที่ผมรัแล้ว” นเ็ว่าระิบ้วยน้ำเสียแหบห้าว “ผมอโทษ ฮยอ”
วามรุนแรอเม็ฝนที่เพิ่มึ้นโยไม่ี่วินาที สร้าวามรู้สึหนัหน่วในใ “ฮยอเ้าใ…” อยูอบเสียแผ่ว บัับลีบปาบาให้ยิ้มออไป เาปิเปลือาแน่น ั้ใลั้นน้ำาไม่ให้ไหลไปมาว่านี้ “ฮยอเ้าใ….” เาเอ่ยออมา้ำๆ ่อนะรู้สึว่าริมฝีปาอมยอู็ทาบลมาบนหน้าผาอเา
“อบุสำหรับวามรู้สึีๆอฮยอ แ่ผมอโทษ” ายหนุ่มระิบบอ อยูปิเสธที่ะเปิเปลือา เารู้ว่ามยอู้อเินาไป และไม่้อารที่ะพบเอับเาอี อยูไม่้อารที่ะเห็นภาพนั้น เพราะถ้าเาทำ นั่นหมายวามว่ามันบแล้ว เาปิเสธ
ถึแม้ว่ายัหลับาอยู่ เารู้สึว่ามยอูนั้นเินาไป หยาน้ำใสที่ลอบริเววาแล่ำ่อยๆไหลอาบแ้มลไปสู่ริมฝีปาบา อยูลิ้มรสน้ำาอนเอ เ็ม ม เศร้า นานเท่าไหร่ที่เาอบมยอู แ่เ็นั่นลับทำให้บลรวเร็วนานี้้วยารปิเสธ ในที่สุร่าบา่อยๆเปิเปลือาออมา พบเพียวามว่าเปล่าอสวนสาธาระในยาม่ำืนเท่านั้น
ม้านั่แะสลัสีเียวูเหมือนว่าำลั้อนรับเา อยูนั่อเ่าอยู่มุมหนึ่อม้านั่ หยาน้ำใสไหลอาบแ้มออมาอย่าหนั พร้อมสายฝนที่โหมระหน่ำลมาอย่าไม่หยุยั้
‘รั’
บาสิ่บาอย่าที่ิว่ามันสวยาม ทำไมถึทำให้รู้สึเศร้าและเ็บปวไ้ถึนานี้ ?
-----------------------------------------------------------------
01.15 A.M.
นัมอูฮยอนยืนมออยู้วยวามัวลที่สวนสาธาระ เายืนอยู่นเียวหลั้นไม้ให่ ปล่อยให้วามมืมิบบัารมีัวนอเา ร่าบายืนไม่ห่าาิ้ามานั ้อมอไปยัท้อฟ้าที่ไร้าว แสสว่าาโมไฟถนนสาส่อสว่ารึ่หน้า ถึแม้ว่าอยูฮยอะปิเสธที่ะยอมรับมันบ่อยๆ สำหรับอูฮยอนนั้นยัมอเาสวยามว่าใรๆเสมอ
“อยูฮยอ ? ”
เสียที่มาาบาแห่ ไม่นานเสียนั้น็ไ้ยินมาานที่ยืนอยู่้าหลัอยู อูฮยอนเห็นารปราัวอมยอู สีหน้าที่สับสนนั้นแสออมา เาเห็นหน้าออยูแลูาหวัโยยิ้มเล็ๆ ั้แ่อยูรู้สึีๆับมยอู ็ไม่เยส่ยิ้มที่เาอบมาให้เลย
“มยอู” เาไ้ยินอยูพู และอูฮยอน็รู้ว่าเาพร้อมที่ะสารภาพรั อยูพูเปรยๆเมื่อไม่ี่วันที่ผ่านมา อูฮยอนล้มเลิวามิที่ว่ารูมเมทอเานั้นเ้มแ็ เาแอบหวัในใว่าอยูะรับรู้วามรู้สึบาอย่าอเามาว่าเป็นเพียรูมเมทนหนึ่ อยูรัมยอูและมัน็ปิเสธไม่ไ้ แ่ถึระนั้น เารู้ัอยูมาว่าปี ใ้ห้อนอนร่วมับเา ร้อเพลบัลลาเ่าๆ เล่นเมส์ และวามภาภูมิใทั้หมอูฮยอนเื่อว่าเานั้นเ้าใอยูมาว่าใรๆในโล เาอยู่นเียวยัไม่พอ เาสามารถให้ทั้ีวิับอยูและไม่หวัให้เามารัอบอี้วย
อูฮยอนเฝ้ามอพลาำมือัวเอแน่น แ้มอร่าบา่อยๆแระเรื่อ้วยวามเินอาย เามอว่าร่าบาะระวนระวายไม่น้อย อูฮยอนหลับาพริ้มและินนาารว่าอยูำลัสารภาพรัับเา นั่นะีไม่ใ่น้อยเลยล่ะ
อูฮยอน่มวามเ็บปวอย่าทรมาน หยุวามิที่ว่านั่น ่อนที่หยาฝนะำระมันออไป ถ้าเาเป็นมยอู…ถ้าเาเป็นผู้ายนนึที่อยูฮยอรัล่ะ็นะ…
หลัาที่มยอูเินาไปไ้ไม่นาน เท้าวา้าวออมาา้นไม้ให่ ถือร่มสีมพูที่เป็นลาย Hello Kitty เ้าไปใล้ายหนุ่มที่นั่อเ่าัวเอ้วยอาารสั่นระริอยู่บนม้านั่สาธาระ
“ฮยอ…” อูฮอยนเอ่ยเสียแผ่ว แ่็ไม่มีปิิริยาใๆโ้อบลับมา ร่าบาเลือที่ะอัวเอ แสวหาวามอุ่นใในอ้อมแนอเาเอ “ฮยอ…..” เ็หนุ่มพูเสียัพลาเย่าไหล่อยู “ไม่เป็นอะไรใ่มั้ย? ”
อยู่อยๆแหวนหน้ามอเา
“ันแปลใว่าทำไมฝนถึหยุ” เาสัเและำลัมอไปยัร่มสีหวานที่อูฮยอนำลัถือ “ทำไมนายถึมาอยู่ที่นี่? ”
“ลับบ้านเถอะฮยอ ฮยอะไม่สบายไ้ถ้าฮยอยืนาฝนนานๆ”
หลายนาทีผ่านไปับาร้อมอึ่ันและัน ร่าบาำลัสั่นอยู่ใ้สายฝน โมไฟถนนวหนึ่ระพริบิๆับๆและในที่สุมัน็ับสนิทล ใบหน้าออยูถูปปิไป้วยวามมื
ในที่สุ ารหยุิอันยาวนาน็บล และวามเียบทีู่น่าอึอั อยูเอ่ยปา
“อืม…. นาย้อารเหุผลที่ะรัใรันใ่มั้ย อูฮยอน? ” อยูโพล่ถามออไป ในะที่อูฮยอนพยายามระาเาึ้นมาาม้านั่ัวเ่า “ารหลุมรัใร้อมีเหุผล้วยอย่านั้นหรอ? ….ฮยอ้อารทำบาสิ่เพื่อให้นๆนั้นลับมารัฮยออย่านั้นหรอ ? ” าเรียวเล็พร่ามัวเพราะสายฝนและน้ำาที่เอ่อล้น ้อมออูฮยอนและร้ออำอบ “หามี….ันมีรระที่แย่มาเวลาะมีวามรัสินะ”
“ฮยอ….” มือหนาแะลบนไหล่อยู เมื่อนรหน้ามีท่าว่าะไม่ยืน อูฮยอนย่อัวลนั่้าๆเาและยแนึ้นโอบอผู้ที่แ่ว่า ร่มสีมพูถูวาไว้้าๆ เ็หนุ่มหันไป้อมอนัย์าเล็นั่น “ไม่มีเหุผลในารหลุมรัหรอฮยอ”
อูฮยอนอทนและพยายามไม่สนใับหยน้ำฝนที่ัวาารมออเา
“ถ้าฮยอเอใรบาน แล้วฮยอหลุมรัเา มัน็แ่นั้น ไม่มีปรัา ไม่มีสมาร ไม่มีเหุผล”
“อูฮยอน…”ร่าบาเอ่ยปาออไป เป็นเสียที่เลือนหายไปลับสายฝน “เาปิเสธัน เาไม่อบันลับ มยอู…เ็บ้านั่น” น้ำาอเา อย่าไร็ามมัน็ไม่สามารถ่อนเร้นไ้แม้ยามที่ฝน “เาไม่ไ้รััน…ฮึ…”
ปราศาำอื่นใ อูฮยอนโอบอ้วยแนอเา ป้อันร่าที่สั่นเทานั่น
“ผมรู้ฮยอ ผมรู้” เาระิบที่้าหูอนในอ้อมอ รู้สึถึแรสะอื้น น้ำาอุ่นเปียโเสื้อเิ้เลือนหายไปพร้อมับวามหนาวเหน็บอสายฝน อูฮยอนุมมืออยูแน่น นี่เป็นโอาสแรที่เาสามารถวบุมอยูให้อยู่ในพันธนาารอเาไ้ เป็นเพียหนึ่สิ่ที่เาสามารถทำไ้
“ันรัเาริๆ…ฮึ…ันเ็บปวนะ….ฮึ…เ็นั่นล้าียัไ” อยูพูระหว่าที่ำลัสะอื้น อูฮยอนรู้สึว่าหัวใอเาเหมือนถูมีปลายแหลมทิ่มแท รู้สึว่ามันและเอียเป็นเศษผธุลี ‘ผม็เ็บไม่่าาฮยอนัหรอ’ เาไ้แ่พูมันในใ
‘ผม็รัฮยอเหมือนัน อยูฮยอ’ เา้อารที่ะะโนออไป ถึอย่านั้น เาับ้อมือบาออยูไว้ และใ้แผ่นหลัว้าเป็นที่ำบัอสายฝนให้นแ่ว่า
พวเานั่และับมือัน ในที่สุทั้สอน็ัถามอารม์ที่ไม่ัเนที่เรียว่ารั หนึ่นำลัรัษาหัวใที่และเอีย อีนพยายามเ็บเี่ยววามรัานรหน้า
“อยูฮยอ ลับหอันเถอะ ผมิว่าโโ้ร้อนเย็นหมแล้วล่ะ”
-----------------------------------------------------------------
หลัาเิเรื่อในืนนั้น ไม่มีใรปริปาเอ่ยถึเรื่อนั้นอีเลย อยูลับไปใ้ีวิามปิราวับว่าไม่มีอะไรเิึ้น แ่อูฮยอนสัเหนึ่สิ่ที่หายไปือ รอยยิ้มอันสใส
“ผมเอามันลับมาเพื่อฮยอไ้ใ่มั้ย? ” นเ็ว่าถามเสียเบาอย่าบริสุทธิ์ใ สายาเฝ้ามอาร้อมี้าร์ออยูอย่าเลื่อนลอย
“ฮืม…? ”
“ไม่มีอะไรรับ”
อยูพยัหน้าและหันลับไปสนใโน้ี้าร์ในมือ่อ อูฮยอน้อมอร่าบา พยายาม้นหาสิ่ที่ะทำลายำแพน้ำแ็ระหว่าพวเา
อูฮยอนโน้มัวลบนเ้าอี้ นั่มอแ้วน้ำมีหูแะสลัรูป้นไม้ที่อยูให้เามาในวันเิ เายิ้มให้ับมัน่อนะเอ่ยปาถามเพื่อเริ่มบทสนทนา “ฮยอ อบารท่อเที่ยวมั้ย? ”
อยูทีู่เหมือนะหยุิ ่อนที่ะส่ายหัว “ไม่อบนะ แ่ันอยาไปเที่ยวี่ปุ่นอนฤูใบไม้ผลิ” วาี้าร์ลแล้วส่สีหน้าอยารู้ไปให้ “ทำไมเหรอ? ”
อูฮยอนยัไหล่พลาลี่ยิ้มแบบอายๆ “ไม่มีอะไร ผมแ่ิว่าเราน่าะไปเที่ยวัหน่อยนะ ถึแม้ว่าะไม่อยู่นอเาหลี็าม” ริมฝีปาหนายัเอ่ยไม่บ “ผม…ับฮยอ”
“หือ…” ิ้วบาเลิสูึ้นเิประหลาใ ่อนะเสริม “บาทีเราอาะไปเาะเูไ้นะ”
“ถ้าพวเรามีเิน…” นเ็ว่าแทร่อนที่นโว่าะหัวเราะร่า
“หรือบาทีเราอาะไปเยี่ยมมำแพเมือีน…”
“ฮยอ ผมบอฮยอว่ามันะโอเถ้าไม่ไ้อยู่นอเาหลี”
“หรือบาทีเราอาะไปอินเีย ไปินแะหรี่หรือนั่้า…”
“เ้านิยมไปนั่้าที่ประเทศไทยไม่ใ่เหรอฮยอ” อูฮยอนหัวเราะออมา ่อนที่ร่าบาะยู่ปาแล้วหัวเราะิัามและพวเายัหารือารเินทาท่อเที่ยวึ่ประอบ้วยไปูอาุระในี่ปุ่น เินทาไปินอาหารีนที่ประเทศีน ี่้าในประเทศไทย นั่รถไฟเหาะในอเมริา และไล่ล่าสิโในแอฟริา อยูให้วามเห็นว่า “มันเป็นไปไ้อย่านั้นเหรอ? ” ในท้ายที่สุ พวเาทั้สอัสินใไปินราเม็ในร้าน๋วยเี๋ยวฝั่ร้ามหอพัแทน
ทั้หมนี้อูฮยอนมีวามพึพอในอที่ยิ้มออมาไม่ไ้ เาไม่เยวาแผนอะไรับอยู และแม้ว่ารอยยิ้มที่ปราบนใบหน้าอนแ่ว่ารหน้าะเป็นเาอรอยยิ้มที่เยมี อูฮยอนพอใวามริแท้อมันไ้อนนี้
‘เมื่อไหร่ัน…ฮยอ? ฮยอะรัผมลับเมื่อไหร่? ะเป็นวันนี้หรือเปล่า? ’ เาิในะที่ำลัมออยูทานอาหาร ‘หรือมันะเป็นวันพรุ่นี้? ’
-----------------------------------------------------------------
เหล่าใบไม้อ้นไม้ให่เริ่มผลิใบทิ้ร่วโรย้อนรับารมาถึอฤูหนาว ืนหนึ่ที่อูฮยอน้อแสร้ทำเป็นไม่สนใเสียสะอื้นเบาๆที่เาไ้ยินลอทั้ืน บารั้ร่าบาะนั่อยู่นอห้อ เวลาส่วนให่ออยู ะนั่เล่นที่ริมระเบีย ะใ้เวลาทั้ืน้อมอวาว และพยายามที่ะหยุน้ำา้วยัวอเาเอ
ืนหนึ่ในฤูหนาว อยูลับมาถึหอพัพร้อมอุหภูมิร่าายที่่อน้าสู พยายามที่ะ่อนใบหน้าแล่ำาพิษไ้ อูฮยอน้อนั่รอเาที่โฟาในห้อนั่เล่น ิบโโ้ร้อนและเล่นเมส์แพ้ไปหลายย ว่าเาะลับมา็เือบเที่ยืน “ฮยอ? ” นที่นั่รออยู่บนโฟาเรีย ในะที่อยูเ้ามาเหมือนผีิบและเินรไปที่ห้ออเาปิประูปึปัโยไม่สนใอะไรทั้สิ้น “ฮยอ? ” เ็หนุ่มเินามมาเาะประูเบาๆ ลอบิลอนประู้าๆ ‘ไม่ไ้ล็อ’ ่อนที่ะ่อยๆผลัมันเ้าไป
อยูนั่ันเ่าอยู่ริมหน้า่า แพนาเปียุ่มไป้วยน้ำา มือเรียวทั้สอ้ายึ้นมาปิปา พยายามที่ะลั้นเสียร้อไห้อนเอไม่ให้ัไปมาว่านี้ แ่สุท้ายเสียสะอื้น็ัเล็ลอออมาอยู่ี …ลับลายมาเป็นนี่เ่าอีรั้แล้วสินะ…
“ฮยอ…โอเมั้ย? ” อูฮยอน่อยๆ้าวเท้าเ้าไปอย่าใเย็น อยูหันศีรษะอเามามอ ิ้วออูฮยอนมวเมื่อเาสัเเห็นนโว่าพยายามอย่าเร็วที่ะเ็น้ำา “เิอะไรึ้นฮยอ? ”
“ไม่มีอะไร” อยูสูลมหายใเ้า เสียอเาแหบาารร้อไห้ “ไม่มีอะไรริๆ”
“มันะไม่มีอะไรไ้ยัไ ในเมื่อฮยอำลัร้อไห้ ? ” ในที่สุอูฮยอน็เอ่ยปาถามออไป เ็หนุ่มย่อัวลและนั่้าๆอยู ถูหลัอเาเบาๆ “ฮยอ็รู้ ฮยอสามารถบอผมไ้ลอเวลา” แ้มใสเปรื้อนน้ำาแระเรื่อ ทำไมวามรู้สึแบบนี้…มันอบอุ่นเหลือเิน มือหนาออูฮยอนยึ้นวาอยู่บนหน้าผาอนโว่า “และฮยอำลัเป็นไ้ ให้ผมพาไปที่เียนะ”
เ้าอร่าบามัวแ่ำลัมอใบหน้าหล่อเหลาอน้อาย รู้ัวอีทีร่าทั้ร่า็ลอยไปอยู่ในอ้อมแนอเ็หนุ่มเสียแล้ว เรียวแนาววัโอบรอบ้นอหนาแทบไม่ทัน
“เา… มยอูน่ะ…ฮึ…สารภาพับใรัน…และ…ัน…ฮึ…” ร่าเล็เล่าในระหว่าสะอื้น ับเสื้อเิ้ออูฮยอนแน่น “และัน…” เาฝััวเอับหน้าออเ็หนุ่ม ทิ้วามภูมิใและศัิ์ศรี ไม่อายอะไรแล้ว
“อยู่นิ่ๆนะรับ เี๋ยวผมะพาฮยอไปนอนเอ” อูฮยอนัารนัวเล็ในอ้อมแนอเา “มันะโอเฮยอ ฮยอไม่้อบอผม เพียร้อไห้ออมา ผมะอยู่ที่นี่…อยู่้าๆฮยอ” เสียอเาอบอุ่นและอ่อนโยนมา
-----------------------------------------------------------------
“อูฮยอน…” นป่วยที่อยู่บนเียเอ่ยปาเรียเาในหนึ่ั่วโม่อมา อูฮยอนเยหน้าึ้นา้าเียึ่เาไ้เลิ้มหลับไป มือหนาเอื้อมไปเปลี่ยนผ้าบนหน้าผาอนป่วยโยอัโนมัิทันที
“ฮยอะเอาอะไร? ” นป่วยส่ายหัวเบาๆและหันหน้ามาสบาับุหมอำเป็น้าเีย “นายเยมีวามรัมั้ย อูฮยอน? ”
นเ็ว่ารับฟัและถเถียับัวเอภายในใว่าวระอบเาไปีหรือไม่ วาเล็เรียว้อมอมาที่เาอย่ารอำอบ และเาไม่สามารถ้านทานไ้ เ็หนุ่มพยัหน้า้าๆ
“เอ๊ะ…ใร? ”
แทนที่ะอบำถาม อูฮยอนหายใเ้าลึๆและมอออไป้านอับท้อฟ้าที่มืมิใน่วฤูหนาว “ฮยอ็รู้ ผู้หิที่ไม่ไู้สวยามอะไร…นระทั่เธอยิ้ม” เาอบ “ผมไม่ไ้เอเธอนานแล้ว เมื่อผมเ้ามหาวิทยาลัยรั้แร เธออยู่ในุเรสสีมพูและวิผมสีทอ และเธอ็ำลัายบาสิ่ที่เป็นโรารระมทุน”
“ผู้หิ…? ” นบนเียถามพลาเริ่มหาวเล็น้อย “เธอื่ออะไรเหรอ? ”
อูฮยอนส่ายหัวพลาหัวเราะเล็น้อย “ผมไม่เยมีโอาสที่ะถามเลย” และเา็หัวเราะอีรั้ “สุท้ายที่น่าแปลใ็ือ เมื่อผมพบว่าเาเป็นผู้าย”
อยูหัวเราะเบาๆแล้วโบไม้โบมือให้เ็หนุ่มมานอน้าๆเา นเ็ว่าเื่อฟัและ่อยๆอิแอบอย่าอ่อนโยน มือ้ายอนเ็ว่า่อยๆโอบรอบัวออยูที่ำลัุในอ้อมออเา “แล้ว…? ” นในอ้อมอถามพร้อมับหาวอีรอบ และเป็นารเือนวามำให้อูฮยอนำเนินเรื่อ่อไป
“และหลัานั้น…ผม็หลุมรัเา…แ่นั้น” ปริปาออไปและมอนในอ้อมอ รู้สึถึอาารปวับพลันและรุนแรบริเวหน้าอ้าน้าย
“แ่นั้นหรอ…? ” นในอ้อมอยัไม่เลิถาม อูฮยอนพยัหน้า “แล้วเาเป็นใร? ”
ั่วะหนึ่่อนที่อูฮยอนะรวบรวมวามล้าหาอบออไป พระันทร์ลอยสูึ้นพร้อมสายลมที่เย็นเียบทำให้ัวเาสั่นเล็น้อย ่อนที่ะัสินใพูมันออไป
“รูมเมทอผมเอ…” เาพึมพำ หัวใถูโมี้วยวามวิัวล “ฮยอไ…ิมอยู” ระิบ้าหูนในอ้อมอ และรอปิิริยา แ่นในอ้อมอลับนิ่ เาเหลือบมออยูและรู้สึถึารหายใ้าๆสม่ำเสมอ
เาหลับไปแล้ว เ็หนุ่มหัวเราะเยาะนเอแล้ว่อยๆฝััวไปอยู่ในผ้าห่มออยู “ผมรัฮยอนะ และะรัลอไป้วย” นยัไม่หลับไ้เพียแ่ระิบ “เมื่อไหร่ฮยอะรัผมลับบ้า? ”
-----------------------------------------------------------------
อยูื่นทันพอะไ้ยินำพูออูฮยอน เารู้สึสสัยว่าเ็นนั้นลัเลที่ะสัมผัส สายาที่ำเลือมอมา และวามห่วใยที่มาผิปิ
อย่าไร็าม สารภาพโยรยัใับวามสสัยอเาที่ไ้รับารยืนยัน ไม่ใ่ว่าเาไม่อบอูฮยอน ถ้าเาื่อสัย์ับัวเอริๆ เาะบอรัอูฮยอนลับทันที แ่หัวใที่แสลายยัไม่หายีที่ะสามารถผ่านพ้นวามรัในอีที่ไม่มี่าพอที่ะถูรัโยใรบานที่ีที่สุเท่าอูฮยอน
อยู้อารเวลาที่ะรัษาหัวใและอูฮยอนไม่สมวรที่ะไ้รับหัวใที่เสียหายอเา อูฮยอนู่วรับใรัน นที่ะเป็นอเานเียว นที่ะสามารถรัเาอย่าไร้ร่อรอยาอีที่ผ่านมา
อูฮยอนไมู่่วรับเา… ไม่ใ่สิ เา่าหาที่ไมู่่วรับอูฮยอน
-----------------------------------------------------------------
อูฮยอนรู้สึัวในอนเ้าเพราะไ้ลิ่นเบ่อนและไ่ าอเา่อยๆเปิออและมืออเา็วานหานแ่ว่า้าายโยอัโนมัิ เมื่อรับรู้ถึวามว่าเปล่า เาลุึ้นอย่ารวเร็วแล้วเินออมาาห้อนอน
เาพบอยูอยู่ในห้อรัว ยืนอยู่้าหน้าเาพลาัแับอาหารเ้า “นั่นฮยอทำอะไร ฮยอำลัไม่สบายนะ ปล่อยให้ผมทำเถอะ”
“ันทำไ้เื่อสิ ันโอเแล้ว อบในะ” ร่าบาล่าว ปิเสธที่ะมออูฮยอน “นายแ่ไปนั่รอ็พอ โอเ๊? ”
เ็หนุ่มมวิ้วแล้วเินไปว้าเ้าอี้มานั่ ้อมอหลัอร่าบาอย่าสสัย
วามเียบที่น่าอึอัสร้าเวลาอย่ายาวนานระหว่าพวเา อยูเลือที่ะทำลายมัน
“อูฮยอน…”
“หืมมม….”
“นายรู้วิธีที่ะทำให้เทวาหิมะให้สมบูร์แบบมั้ย? ” นป่วยยัไม่หายีถามแบบสุ่ม ทำให้ิ้วอเ็หนุ่มยสูึ้นว่าเิม นเ็ว่าลี่ยิ้มให้บาๆ
“ผมทำไ้”
และพวเา็วนันไปที่สนามห้าหลัหอพั อยูที่นอนแผ่หลาบนพื้นินที่ถูหิมะปลุม โบมือและวิ่เล่นอย่าสนุสนานเพื่อที่ะออแบบหิมะอย่าสร้าสรร์ ทันที่ที่เาทำเสร็ อูฮยอนพาเาไปเทียบและึเาไปที่รอยเท้านั้น ระมัระวัไม่ให้รอยเท้านั้นหายไป “นี่…วามสมบูร์แบบอเทวาหิมะ” เาระิบอย่ามีวามสุ้าหูร่าบา อยู้มมอลไป เห็นวามสมบูร์แบบอเทวาหิมะรหน้าเา ับปีประับและรัศมีเล็ๆ เายิ้มและีหัวอูฮยอนเบาๆ
“ฮยอ…”
อยูหันลับมาสบาับรูมเมทอเา ใน่วเวลาสั้นๆสสัยว่ามันเิึ้นไ้อย่าไร อูฮยอนลี่ยิ้มให้เา ในเวลา่อมาร่าบารู้สึถึริมฝีปาออูฮยอน่อยๆใล้เ้ามา ใบหน้าห่าันแ่เพียอาาศรอผ่าน นในที่สุ เมื่อริมฝีปาหนาทาบลมา ร่าบารู้สึอ่อนระทวยนแทบะยืนไม่อยู่ มันนุ่มนวลแสนหวานและระุ้นวามรู้สึ หาไม่มีมือหนาออีฝ่ายอยรั้เอวให้แนบัวเาไว้ละ็ ร่าบา้อล้มลไปอับพื้นแน่ๆ สำหรับอยู ริมฝีปาออูฮยอนรสาิเหมือนฤูหนาวที่ทำให้มีีวิีวา เารู้สึราวับำลัมน้ำาารถูสัมผัส มือหนายึ้นสอเ้าไปใ้ลุ่มผมสีน้ำาลส้ม เ็หนุ่มรู้สึแปลใับารอบสนออนัวเล็รหน้า ร่าบาูบอบเา นั่นเลยทำให้วามหลใหลออูฮยอนยิ่มีมาึ้น
-----------------------------------------------------------------
“ฮยอ…” อูฮยอนัสินใผละออที่ะพู ทั้ๆที่ริมฝีปาอร่าบายัประบับริมฝีปาเาอยู่ “ฮยอ…”
เมื่อสิอเาลับมา อยูผลัอูฮยอนออเบาๆ แล้ว้อมอไปยัพื้นินที่ปลุมไป้วยหิมะ เทวาหิมะละลายอย่า้าๆไปพร้อมับลมและารวาลืมทิ้ไว้้านหน้าพวเา
“ผมอโทษฮยอ ผม…”
“นายไม่ไ้อบัน.ใ่มั้ย? ” ร่าบาบออย่าเร็วแล้วหันไปรอบๆ “มันไม่โรแมนิใ่มั้ย อูฮยอน”
“ว่าไนะ? ”
“นายอบันไม่ใ่หรอ นายำลัรััน นั่นือสิ่ที่นาย้อาระพูใ่มั้ย? ”
หิมะยัลบนัวพวเาอย่าเบาๆ โยปราศาเสีย บารั้ารอหิมะเือนให้อยูนึถึหัวใที่แสลาย วามหนาวเหน็บที่สบ วามเ็บปวที่แสนทรมาน
“รับ” อูฮยอนเอ่ยเสียแผ่วแล้วึอีฝ่ายเ้ามาอ “ผมอบฮยอ………”
“นายอบันไม่ไ้…”
“ทำไม มีห้ามที่ะรั้วยอย่านั้นหรอ ถ้ามี็โว์ใหู้สิ แล้วผมะัสินเอว่ามันสมเหุสมผลหรือไม่ ฮยอ”
นัวเล็พยายามะลายวามเ้าใอนรหน้าแ่็ไม่เป็นผล “นายอบันไม่ไ้หรอ อูฮยอน ัน…ันไม่สมบูร์แบบ ัน้อารเวลาที่ะรัษาัวเอและถ้าันทำ เาอมยอูะามันไปทุที่ และนายู่วรับนที่สามารถให้นเอับนายไ้มาว่านะ ไม่ใ่ใรบาน…แบบัน”
อูฮยอน้อมออย่านุ่มนวลและว้านรหน้าเ้ามาอ ระับอ้อมแนอย่ามั่น “ผมรัฮยอ” เสียทุ้มระิบเบาๆ “ผมไม่ไ้บอฮยอใ่มั้ย ไม่มีรระที่ะหลุมรัหรอ ผมนั้นู่วรับนที่หัวใผมเลือ และนั่น็ือฮยอ ผมอยาให้ฮยอมอผมให้เป็นใรบานที่มาว่ารูมเมท็เพียพอแล้ว ผมไม่้อารนที่สมบูร์แบบ และฮยอเป็นแบบนั้น ผมเพียแ่้อารฮยอ ฮยอสามารถรัมยอูเท่าที่ฮยอ้อาร และใ้เวลาในารรัษาัวเอให้มาที่สุ ผมะยัอยู่้าฮยอเสมอ นั่นเป็นทาเลืออผมเอ อย่าปิเสธผม นี่เป็นโอาสที่ผมะรัฮยอ”
“อูฮยอน…”
“นั่นไม่ใ่้อผูมัอฮยอที่ะรัผมลับ” เ็หนุ่มยิ้ม่อนะเอ่ย่อ “เพียแ่…อย่าให้ผมออาีวิอฮยอ็พอ โอเ๊ ผมสามารถสร้าเทวาหิมะให้มันสมบูร์แบบไ้ ำไว้นะ”
อยูระเบิเสียหัวเราะออมา เท้าเล็เะหิมะไปทิศที่อูฮยอนยืนอยู่ ทั้สอเริ่มที่ะ่อสู้้วยารปาหิมะใส่ัน อูฮยอนปั้น้อนหิมะเล็ๆลูหนึ่ึ้นมา่อนะเล็ไปที่ใบหน้าอฝ่ายร้ามและปาออไป นโว่าหลบทัน ระโไปมาพลาหัวเราะิันเสียหลัล้มลิ้ไปนอนับพื้น อูฮยอนย่อัวลนอนเป็นเพื่อน
“ฮยอ…มันสนุที่ะปามันออไปไลๆใ่มั้ย ฮยอสามารถลืมมยอูไ้ ผมะรอนระทั่ฮยอพร้อมที่ะมีวามรัอีรั้นะ”
นแ่ว่าถอนหายใและ้อมอไปยัท้อฟ้า ูเหมือนวันนี้ะมีเมมา
“ันิว่า………..ะลืมมยอูให้ไ้ เหมือนารอยาให้สายรุ้ไปปราึ้นบนท้อฟ้า้านวาอนนี้” บอไปมั่วๆ่อนะยืนึ้น “ันหิวแล้ว นายล่ะ? ”
เมื่ออูฮยอนไม่อบ ร่าบา้มลมอเห็นเ็หนุ่มรีบลุึ้นยืนแล้วะโนเสียันลั่น “ฮยอ ูนั่นๆ!!”
อยูมอไปามนิ้วที่เ็รหน้าี้บอทิศทา แล้วรอยยิ้มที่แท้ริ็ปราึ้นบนใบหน้าอเา ทา้านวาใล้ับทาเ้าหอพั ปราเส้นสีเ็สีบาๆแ่็สามารถมอเห็นไ้ัเน สีที่สใสสร้ารอยยิ้มให้แ่พวเา
“มันือรุ้ล่ะฮยอ”เ็หนุ่มระิบ้าหูและุมมือนแ่ว่าเ้าไปสู่หอพั
“ันรู้…”อยูสูลมหายใ่อนะยิ้มให้นรหน้าและเินามเ้าหอพัไป “มันสวยมา”
“มันเป็นวันนี้ใ่มั้ยฮยอ? ” อูฮยอนเอ่ย ัพอที่ะทำให้อีฝ่ายไ้ยิน “ฮยอพร้อมที่ะรัผมในวันนี้แล้วใ่มั้ย? ”
“ไม่ใ่วันนี้ อูฮยอน…ไม่ใ่วันนี้………แ่ในไม่้า” อยูยิ้มนาเรียวเล็เป็นเส้นร “นายรอไ้ ไม่ใ่หรอ? ”
อูฮยอนยิ้มส่ืนแล้วพาเิน่อไป “ราบใที่มัน้อใ้เวลา…. ผมะรอฮยอนว่าผมะหมลมหายใเลย”
“รินะ…” อยูอไม่ไ้ที่ะแหย่เล่น
“รับ”
-END-
ผลงานอื่นๆ ของ gyustar ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ gyustar
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น