ชีวิตข้า

จากคนเขียน: ต้องขอบอกก่อนเลยว่าเรื่องนี้น่ะผมได้แรงบันดาลใจมาจากตัวเองเลย เพราะว่าผมมักคิดถึงตัวละครในทัศนคติของตนเองเป็นเหมือนตัวละครที่ตัวเองชอบในความคิดของตนเอง แล้วประเด็นคือผมนั่งคิดคิดคิดคิดคิดไปมาเรื่อยๆ จนทนไม่ไหวตัดสินใจเขียนแม่งเลย

แต่ก่อนที่ผมจะมาเขียนเรื่องนี้ผมก็ได้ดูนิยายมาแล้วหลายเรื่องนะ ดูจนจบเลยด้วย

แล้วนั่นก็ยิ่งทำให้ผมอยากเขียนตัวละครในความคิดของตนเองเข้าไปใหญ่

ตอนนั้นผมตั้งชื่อไว้แล้วนะแล้วชื่อแม่งโคตรเท่

จริงๆผมเขียนเล่นๆไปแล้วนะ 7 ตอน แต่ตอนนั้นหมดไฟคิดกับตัวเองว่าไม่รู้ว่าเขียนไปทำไมเขียนไปจะเอาไปลงที่ไหน จนกระทั่งเดือนก่อนๆผมได้มาเจอแอบนี้จนทำให้ไฟในตัวมันลุกโชนขึ้นอีกครั้งก็เลยตัดสินใจเขียนแม่ง ...อีกครั้ง!

สิ่งที่ผมคิดไว้ในหัวตอนนั้นเกี่ยวกับนิยายคือ กูจะต้องเขียนนิยายที่สั้น กระชับ รวดเร็ว เอาเนื้อไม่เอาน้ำ แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองจะทำได้หรือเปล่า เพราะไม่เคยเขียนมาก่อน ส่วนการอธิบายตัวละครผมจะบอกหน้าตาแค่ว่าหล่อ สวย ใช้ได้ ไม่ค่อยดี หรืออาจจะอีกหลาย

แบบ เพราะว่าผมสังเกตตัวผมเองตอนอ่านนิยายคือกูจำเxี้ย อะไรไม่ได้สักกะอย่างเดียว โดยเฉพาะการอธิบายที่ยืดยาว ผมก็เลยอยากจะอธิบายให้สั้นๆ ผมก็เลยตั้งกฎกับตัวเองไว้ว่าอย่างนี้

ส่วนไอ้ 7 ตอนแรกก็ช่างมันเถอะขี้เกียจเขียนใหม่ แต่ก็ได้ไปปรับปรุงอยู่นะเล็กๆน้อยๆ ให้เข้ากับเนื้อเรื่องในอนาคตที่ตัวเองตั้งไว้

แต่ไอ้ 7 ตอนนี้ผมก็คิดว่ามันก็ค่อนข้างลีลาอยู่นะแต่ก็ช่างมันเถอะเพราะ'กูขี้เกียจเขียนใหม่!'

ส่วนเรื่องของการลงตอนผมคิดกับตัวเองไว้ว่า3 วัน ลง1 ตอน เพราะว่า'กูขี้เกียจ' แต่แน่นอนว่าผมจะเดินเนื้อเรื่องให้รวดเร็วอย่างแน่นอน ไม่มีแบบลีลาพระเอกพูดกับตัวร้ายยืนคุยกันอะไรประมาณนี้ไม่มีกูจะเอาแบบมีแต่กำปั้นเนี่ยคุยกันน่ะ ทุกนาทีคือชีวิตอะไรประมาณนั้น ไม่รู้จะทำได้หรือเปล่าเพราะนี่คือเรื่องแรกที่เขียนเหมือนกัน

สุดท้ายนี้ผมอยากจะบอกไว้ว่า จริงๆแล้วผมเขียนไว้แล้ว 11 ตอนแต่จะค่อยๆทยอยลงดีกว่าเดี๋ยวเขียนไม่ทัน55555 จะได้มีสำรองไว้   ก็เป็นเพราะ'กูขี้บ่อย' เอะๆๆ ไม่ใช่ๆ 'กูขี้เกียจ' 55555

(ขอย้ำ 7 ตอนค่อนข้างลีลานะขอรับ)

เออเกือบลืมบอกอีกเรื่องนั่นก็คือสัญลักษณ์ “ ” นิยายส่วนมากเขาใช้กันแบบนี้ แต่กูแหกแนวไงกูใช้แบบนี้ " " 'เพราะมันเท่ดี' ขีดลงมาคล้ายเลข 1 อะ ได้ใจเลย

โอเคไม่น่าลืมอะไรล่ะ