แกร๊ก
เสียงบ่งบอกว่าประตูถูกไขจากมนุษย์คนหนึ่งที่อยู่ด้านนอก ไม่นานนักชายร่างสูงโปร่งที่คุ้นเคยก็เปิดประตูแบกกระเป๋าเป้สีดำโง่ๆเดินย่างกรายเข้ามาในสภาพที่ใครๆต่างก็เรียกว่าเละ
เสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดที่เต็มไปด้วยคราบสีสกปรกน่าขยะแขยงไม่หลงเหลือความสะอาดใดๆ
แถมด้วยกางเกงสแลคที่เขาใส่ไปทำงานในตอนเช้าและควรจะใส่กลับมาในตอนค่ำ มันกลับกลายเป็นกางเกงสีครีมสามส่วนทั่วไป
“ถึงบ้านแล้วโว้ยยยยย!!!” ปากก็ตะโกนลั่นด้วยความสบายอารมณ์พลางซัดกระเป๋าเป้ไปกองไว้กับโต๊ะหน้าทีวีอย่างไม่ใส่ใจใดๆ
โป๊ก!
วัตถุสีขาวสะอาดที่คลับคลายคลับคลาว่าจะเป็นไอ้เจ้ายางลบก้อนเติบขนาด
3*5*2 นิ้วที่ภรรเมียนามว่าคยูฮยอนใช้ทำงานอยู่บ่อยๆ บัดนี้มันได้มาตกกระทบกลางกบาลชายหนุ่มคนจีนนามว่าโจวมี่ที่เพิ่งพลาดท่าเสียทีแหกปากไปเมื่อกี้...
“กลับมาแล้วก็อย่าเสียงดังสิวะ! เงียบหน่อยไม่ได้ไง?!”
แถมไม่ลืมที่จะลงลายเซ็นด้วยคำดุด่าว่ากล่าว...
เมียจ๋า...
กู-เจ็บ
ฮรึก T^T
“ขอโทษครับ”
ชายหนุ่มรีบยืนเต็มความสูงโค้งตัวขอโทษด้วยความนอบน้อม
“เออๆ แล้วสภาพนั้นไปโง่โดนอะไรมา?” โจวมี่ยิ้มกริ่มดีใจใหญ่เมื่อคนตรงหน้าเป็นห่วง
เหอะ!
สภาพแม่งเหม็นชิบหาย ไม่ทักก็บ้าละ...
ไม่นานนักชายร่างสูงก็เปลี่ยนสีหน้าเป็นยิ้มเจือน เมื่อก้มมองสภาพตัวเอง...
ดูไม่จืดเลยกู
“โดนอิมแจลูกรักนายอ้วกใส่”
อิมแจ.. เจ้าเด็กแสบลูกศิษย์เขาเองแหละ
งง
อ๊ะ งง
ใครจะคิดล่ะว่าชายร่างสูงโย่งขนาดเกือบ 190
เซนฯหน้าตาจีนแท้โคตรพ่อโคตรแม่จีนคนนี้จะจิตใจงดงามรักเด็กขนาดเป็นคุณครูอนุบาล
แน่นอนว่าคยูฮยอนเป็นคนหนึ่งที่ไม่เชื่อในตอนแรก
ไอ้ชิบหาย หน้าอย่างเถื่อน หัวใจครูอนุบาลเฉย .______.
“โง่!!”
“เอ้า ผิด?”
“ก็ไปโง่ให้อิมแจอ้วกใส่เองนี่”
ว่าจบคุณนายก็เบะปากเป็ดเดินงอนตูดบิดเข้าห้องทำงานไป “ไม่ต้องง้อ!
ไปอาบน้ำค่อยมาง้อ!
เหม็นชิบ!!!”
เจ้าเด็กอิมแจจอมแสบได้แย่งหัวใจเมียกูไปแล้วใช่ไหมขั่บ
;___;
เมื่อชำระล้างร่างกายเสร็จร่างสูงก็รีบแต่งตัวออกมาง้อร่างเล็กทันที
แต่ไม่ทันจะวิ่งออกจากห้องก็เหลือบไปเห็นตุ๊กตาสนูปปี้ตัวใหญ่พลางวางแผนแกล้งเมียให้ตกใจเพื่ออ้อนตีนเล่น
โจวมี่ยิ้มร้ายพักหนึ่งแล้วค่อยๆย่องเบาเข้าห้องทำงานของคยูฮยอน
แต่เมื่อเห็นหน้าตาไอ้เด็กกากคูยอนทำหน้าตาเคร่งเครียดกับจอโน๊ตบุ๊คเบื้องหน้า
มือทั้งสองก็เร่งกดแป้นคีย์บอร์ดไปมาราวกับพิมพ์อะไรบางอย่าง
ไอ้เด็กนี่ทำรายงานหรอ?
โถ่....นกเลยสิกู
ร่างสูงตัดสินใจวางตุ๊กตาสนูปปี้ลงบนเก้าอี้ข้างๆร่างเล็ก
ก่อนจะหันไปหยิบยางมัดผมเส้นเล็กแล้วหันกลับไปหาคยูฮยอน
มือหนารวบผมหน้าม้าที่แทบจะแทงตาคนตัวเล็กแล้วจัดการมัดเป็นจุกน้ำพุอย่างที่เคยทำให้เด็กๆในโรงเรียน โดยไม่ลืมแกล้งปัดเล่นไปมาด้วยความสนุกมือ
เพี๊ยะ!
“อย่ากวนดิวะ”
คยูฮยอนตีมือโจวมี่อย่างหงุดหงิด
“อย่าให้ดึกล่ะ”
สิ้นคำเตือนจากโจวมี่ คยูฮยอนก็เหลือบตาไปมองนาฬิการิมขอบจอ
22:50
ไอ้-ซั๊ซ
มึงไม่เตือนกูพรุ่งนี้เช้าเลยล่ะ?
“งือออ
นอนก็ได้”
“แล้วงาน?”
“ช่างแม่งเหอะ
ส่งมะรืนนี้ เหลือตรวจคำผิดเอง”
พูดจบคยูฮยอนก็ลุกขึ้นพับจอโน๊ตบุ๊คลงแล้วดึงยางมัดจุกน้ำพุที่โจวมี่เพิ่งมัดไปออกแล้วเดินเบลอๆเข้าห้องนอนไป
แล้วกูจะมัดไปทำไมวะ...?
เมื่อเห็นคยูฮยอนเดินหาววอดเข้าห้องนอนไป โจวมี่ก็อดยิ้มขำออกมาไม่ได้ ก็ปกติร่างเล็กเคยนอนเร็วซะที่ไหนล่ะ คงเหนื่อยมาสินะไอ้เด็กกาก
ตาคมเหลือบไปมองโน๊ตบุ๊คที่วางอยู่บนโต๊ะ พลางนึกถึงคำพูดก่อนหน้าของคยูฮยอน ‘เหลือตรวจคำผิดเอง’ ไม่ทันคิดอะไรมากโจวมี่ก็พลั้งตัวไปแง้มจอโน๊ตบุ๊คนั่นเสียแล้ว
อาชีพครูอนุบาลก็ใช่ว่าจะไม่เหนื่อยอะไร
แต่มันดีหน่อยตรงที่สามารถเคลียร์งานได้เลยตอนเด็กๆหลับ ไม่ต้องเสียแรงแบกกลับบ้านให้หนัก งานที่เหลือต้องมาทำที่บ้านก็มีแค่จัดแผนการสอนให้เด็กๆเท่านั้น
มีช่วงปวดหัวหน่อยตรงคีย์คะแนนลงคอมด้วยความตาลาย แต่เอาเถอะมันไม่ได้หนักหนาอะไรสำหรับเขาหรอก
มือหนาจัดการเปิดไฟล์งานคยูฮยอนขึ้นมา
โชคดีที่คยูฮยอนเป็นพวกมีความขี้เกียจสูงทั้งตอนพิมพ์งานและตอนเซฟงานเลยชอบเซฟบนเดสก์ท็อปให้มันรกเล่น ก็มีแต่เขาที่ช่วยจัดเก็บไฟล์ให้มันเป็นระเบียบ ไฟล์งานใหม่ๆก็เลยโผล่หราบนเดสก์ท็อปชัดเจน
แค่ตรวจคำผิดรายงานเด็กม.ปลายมันจะสักเท่าไหร่กันวะ...
และเขาก็คิดผิดที่ช่วยคยูฮยอนเช็คคำผิด
ไอ้เด็กผี คำผิดโผล่มาทุกสามบรรทัดเลยโว้ย
มือหนาเร่งจดคำผิดลงบนโพสอิทสีเหลืองอ๋อยบ่งบอกคำผิดและตำแหน่งอย่างดีสิริร่วมห้าแผ่นใหญ่ๆเรียงต่อกันเต็มบนโต๊ะ
ทำไมเขาไม่แก้ให้เลยน่ะหรอ?
ถ้าเขาแก้ให้แล้วเจ้าเด็กคยูฮยอนมันพิมพ์ถูกแล้วก็ชิบหายกันพอดีสิ
โจวมี่เหลือบมองเลขหน้าที่ขอบจอล่างปรากฎเลข 01:20 ก็ตัดสินใจได้ว่าควรบอกลาจอตรงหน้าไปนอน
มือหนาจัดการปิดพับโน๊ตบุ๊คลงแล้วย้ายร่างกายตัวเองออกจากห้องทำงานคยูฮยอน
วันหลังจะคั้นให้ทำงานตั้งแต่สั่งแรกๆเลย
ให้ตายสิ ทำตอนใกล้ส่งทีไรงานพังทุกทีไอ้คูยอนเอ้ย
“คยูฮยอน”
โจวมี่ที่โผล่เข้าห้องนอนมาก็ต้องรีบปลุกไอ้คนตัวเล็กที่นอนอยู่ทันที เมื่อเห็นสภาพการนอนของคยูฮยอน
ก็แม่คุณคูยอนแม่งเล่นนอนฟุบตรงโต๊ะเครื่องแป้งน่ะสิ
แบบนี้ก็นอนได้หรอ? = =
“จะนอนนน”
“เดี๋ยวก็เมื่อยตัวหรอก ลุกขึ้น”
มือหนาพยายามแซะซากคยูฮยอนที่นอนกองโต๊ะเครื่องแป้งให้ลุกขึ้นแต่ก็ไม่สำเร็จ ถามว่าเพราะอะไรทุกคนก็คงรู้ๆกันอยู่...
“ฮือ..ปล่อย”
“ลุก!”
เพี๊ยะ!
เสียงฝ่ามืออันหนักแน่นของคนนอนกระทบกับลำแขนคนที่พยายามแงะ
“ดุหรอ!”
ชิบหาย...เสือกตาสว่างเฉย
“เจ็บนะ”
โจวมี่พูดเสียงนิ่ง
“ก็มาดึงแขนทำไมล่ะวะ”
แต่คยูฮยอนกลับตอบด้วยความหงุดหงิด
“ก็อยากปลุกให้คยูไปนอนดีๆนี่ครับ นอนแบบนี้ก็เมื่อยตัวหมดพอดี”
น้ำเสียงนิ่งเฉยเริ่มเพิ่มดีกรีความน้อยใจ
“ไม่เอาเสียงแบบนี้ดิ” คยูฮยอนโผกอดร่างสูงโปร่งตรงหน้า
“งั้นคยูก็ไปนอนดีๆนะครับ” โจวมี่เผยยิ้มออกมาจางๆพูดพลางลูบหัวคยูฮยอนเบาๆ
ก่อนจะดันคยูฮยอนให้นั่งลงบนเตียงเป็นสัญญาณการไล่ไปนอนกลายๆ แต่ไม่ทันทีก้นคยูฮยอนจะสัมผัสกับเตียง ตาของเขาก็พลันไปเห็นเลขนาฬิกาบ่งบอกเวลา 01:40
“เดี๋ยว
ทำไมเพิ่งเข้าห้องตอนนี้?” ดวงตาคยูฮยอนเริ่มฉายแววนักจับผิด
“นั่งเช็คคะแนนเด็กน่ะ”
“โกหก”
ไม่ต้องหลบสายตาก็รู้ว่าโกหก
เพิ่งเปิดเทอมได้ไม่กี่สัปดาห์เองเถอะสัส
“ไม่เนียนสินะ
แหะๆ”
เหอะ!!
แหะๆ-โพ่งงง
“ดีๆสิวะ”
“ก็..เช็คคำผิดนิดหน่อยเอง”
เช็คคำผิด?
เดี๋ยวนะ...
“งานคยูใช่มั้ย?!” ว่าจบมือของคยูฮยอนก็กระชากคอเสื้อโจวมี่หาเรื่อง
“...”
“เงียบอีก!”
มือทั้งสองเริ่มปะทุร้ายทุบตีระหว่างรอคำตอบจากคนตรงหน้า
“โอ๊ยเจ็บแล้วๆๆ” ร่างสูงไม่ได้จับมือคนตรงหน้าให้อยู่นิ่ง
เขาเพียงแต่เบี่ยงตัวหลบมือคนตรงหน้าแล้วปล่อยให้ตีไปเท่านั้น
“คิดว่าตัวเองว่างนักหรอกห๊ะถึงได้มาเที่ยวตรวจงานคนอื่นอยู่ได้ เป็นครูอนุบาลยังเหนื่อยไม่พอหรือไงวะ! ห่วงแต่คนอื่นแล้วตัวเองล่ะ? ช่างแม่งงี้หรอ?!”
คยูฮยอนกำลังโกรธ..
โกรธมากๆด้วยที่โจวมี่มาช่วยทำงานของเขา
ทีตอนคยูฮยอนอาสาช่วยงานก็ยังไม่ให้คยูฮยอนช่วยเลย
แล้วทำไมรายงานของเขา คนตรงหน้ามันกลับมาช่วยได้ล่ะ
คยูฮยอนไม่ชอบแบบนี้เลย
“ไม่ได้ช่างแม่งสักหน่อย” เมื่อร่างเล็กตรงหน้าเริ่มนิ่ง ร่างสูงก็เริ่มต้องอ่อนข้อคว้าคนตรงหน้ามากอด
“แก่ตายห่านละเสือกไม่ดูแลตัวเองอีก”
“เอะอะก็แก่ตลอด” โจวมี่แสร้งตีหน้าเศร้าเล็กน้อย มือหนาหยิกแก้มคยูฮยอนอย่างหมั่นไส้
เพี๊ยะ!
โดนตีอีกแล้ว
ฮรึก T^T
“ไม่เล่นแก้มดิวะ” เอ่ยจบก็จัดการตัดบทมุดตัวเข้าไปในผ้าห่มสีขาวทำเนียนเป็นแกล้งง่วงนอนทันที
“ตีอีกแล้ว
เจ็บนะเฮ้ย”
ร่างสูงกล่าวอย่างยิ้มๆ พร้อมเดินเข้าไปหาคนที่นอนอยู่บนเตียงพลางลูบหัวคนที่นอนไปมา “ฝันดีนะคูยอน” แล้วเขาก็ค่อยๆเดินออกมาเพื่อจะกลับห้องไป
“อื้อ” คนตัวเล็กส่งเสียงครางในคอเบาๆตอบรับคำอวยพร “มานี่ทีดิ..”
“..?” แม้จะรู้สึกกลัวๆ(เมีย)แต่ด้วยความสงสัยโจวมี่ก็กลับเลือกเดินเข้าไปหา
ทันทีที่โจวมี่เดินเข้ามาใกล้
คยูฮยอนใช้ความไวคว้าคอคนตรงหน้ามาใกล้แล้วกดจมูกลงที่แก้มเบาๆ จบด้วยการผลักออกทั้งมือและตีนอย่างไร้ไยดี และเนรเทศตัวเองเข้าไปในผ้าห่มด้วยความเร็วสูงสุด
คยูฮยอนไม่ได้รังเกียจ
คยูฮยอนแค่เขิน
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด คูยอนหอมแก้มปู้ชายไปแล้ว
น้องยอนรับตัวเองไม่ได้ T^T
ฟิคงงไม่ใช่เรื่องแปลก เพราะมันคือฟิคแก้บน.....
บายส์
