เรื่องสั้นเศร้า

ลำดับตอนที่ #26 : คำสารภาพของนางร้ายเปนได้แค่เพื่อนนางเอก~*น้ำฟ้า น้ำฝน*~

-ยัยบ้าใครจะอายุยืนถึง 200 ปีเชียวหละฮะ
- -เอ้าก็ฉันไงหละ เธอก็ด้วยนะ เราสองคนจะเป็นเพื่อนกันไปอีก 200 ปี
- -อืมแล้วที่เวลาเหลือหละ
- -เ รา ก็คงจะตายไปทีละคนสองคนหละมั้ง..ฮิฮิ แต่เธอต้องสัญญานะว่า เราจะเป็นเพื่อนกันไปอีก 200 ปี และตลอดไป
- -แหวะ เลี่ยนจัง...ฉันไม่ใช่เต่านะ... อะอะ สัญญา.. เราสองคนจะเป็นเพื่อนกันไปอีก 200 ปี
- -แต่...เออ ตลอดไปนี้มันนานแค่ไหนนะ
- -ก็คงจะนานนน....นานมากก...นานแสนนาน หรืออาจจะมากกว่า200 ปีเลยหละมั้ง???
- -แต่ถึงว่ามันจะนานแสนนานแค่ไหน
- -เราทั้งสองจะเป็นเพื่อนกันตลอดไปนะ อะ..สัญญา
- - เรา 2 คนจะเป็นเพื่อนกันไปอีก 200 ปี และตลอดไป
>>>ฉันกับน้ำฟ้า เราเป็นเพื่อนเล่นกันตั้งแต่เด็ก ตัวเล็กเท่าหัวแม่โป้ง
>>>บ้านของเราห่างกันไม่ถึง 3 เมตร มีเพียงแต่ถนนสีเทาหม่นๆที่คั้นกลางระหว่างบ้านของเราทั้งสองเอาไว้
>>>น้ำฟ้า เป็นคนน่ารัก มีน้ำใจชอบช่วยเหลือผู้อื่น
>>>เธอเป็นผู้ผดุงความยุติธรรมประจำหมู่บ้าน เป็นฮีโร่ในดวงใจของฉัน และเด็กแถวบ้านหลายๆคน
>>>น้ำฟ้ามักชอบชวนฉันเล่นกำลังภายในเสมอ
>>>เธอนิสัยคล้ายกับผู้ชาย ชอบทำตัวเป็นคนเก่ง
>>>แต่ทั้งๆที่จริงแล้ว เธอก็เป็นคนอ่อนไหวมิใช้น้อย
>>>เวลาที่มีเรื่องกระทบจิตใจนิดๆหน่อยๆ เธอก็ร้องไห้ขี้มูกโป่ง คอยวิ่งมาซบอกฉัน
>>>แต่ในทางกลับกัน เวลาที่เธอหกล้มหัวแตก หรือกระทั่งล้มหัวฟาดพื้นเธอก็ไม่เคยร้องไห้ให้ใครเห็นมาก่อน
>>>วันทั้งวันเธอคุยได้ไม่มีหยุด คุยตั้งแต่เรื่องทั่วๆไป จนถึงเรื่องลึกลับซับซ้อน ที่เด็กเล็กๆอย่างเราไม่เคยรู้
>>>เธอเป็นนักวิชาการสาวน้อยที่ชอบกินทุเรียนเป็นที่สุด
>>>ไม่ว่าจะเป็นทุเรียนสด ทุเรียนทอด ไอศครีมทุเรียน และก็อะไรต่างๆที่เกี่ยวกับทุเรียน
>>>เธอจะกิน กิน และก็กิน จนทั้งกลิ่นตัวกลิ่นปากของเธอกลายเป็นกลิ่นทุเรียนไปหมดแล้วหละมั้ง

<<<ฉัน น้ำฝน สาวน้อยน่ารัก หน้าตาจิ้มลิ้มตั้งแต่เด็ก นิสัยอ่อนแอ ไม่ชอบทำร้ายใคร ช่วยเหลือตนเองไม่ได้มากนัก
<<<เวลาถูกแกล้งก็ร้องไห้ไปฟ้องยาย ก็มีแต่น้ำฟ้านี่และที่คอยช่วยฉันเสมอ
<<<ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่มีพวกเด็กผู้ชายแถวบ้านมาแกล้งฉัน น้ำฟ้า ก็คอยไล่ตะเพิดพวกมันออกไป
<<<จนถึงเรื่องที่ฉันแอบกินขนมในห้องเรียนตอนครูสอน น้ำฟ้าก็จะออกคอยรับแทนเสมอ

+++เราทั้งสองเป็นเพื่อนรัก ชนิดที่เรียกว่า รักสุดขั้วหัวใจ
+++รักแบบที่ไม่มีสิ่งใดมาพรากจากได้ แต่ก็น้อยครั้งนักที่เราสองคนจะพูดคำว่าฉันรักเธอออกจากปาก
+++อันที่จริงมันไม่เคยมีซักครั้งเลยด้วยซ้ำ คงเป็นเพราะความเขินอายแหละมั้ง
+++เฮอ...ยังไงก็เถอะ ฉันก็รู้ว่า เธอก็รักฉันเหมือนที่ฉันรักเธอนั่นแหละ
+++เพราะเราทั้งสองมีอะไรที่คล้ายๆกันเสมอ
+++ไม่ว่า จะเป็นเรื่องของวันเกิด
+++ฉันเกิดห่างจากน้ำฟ้าเพียงแค่ 5 ชั่วโมง
+++ดังนั้นเราจึงเกิดวันเดียวกัน เดือนเดียวกัน ปีเดียวกัน ราศีเดียวกัน
+++แถมกรุ๊ปเลือดยังกรุ๊ปเลือด B เหมือนกันอีกตั่งหาก
+++ชื่อของเธอกับฉันยังออกไปทางแนวเดียวกันอีกด้วย น้ำฟ้า กับ น้ำฝน เพื่อนซี้ไม่มีซั้ว
+++ผมของเธอเป็นผมตรงดำยาว เหมือนฉัน ที่ตรงยาวดำ
+++ตาของเธอกลมโต เหมือนของฉันที่โตกลม
+++เราทั้งสองสูงเท่ากันตลอด ตั้งแต่เด็กยันโต เราจะสูงเท่าๆกันมาเสมอ หรือถ้าจะห่าง ก็ห่างกันเพียงแค่ 1-2 เซนเท่านั้น
+++นี่แหละมั้งที่ทำให้เราทั้งสองเป็นเพื่อนซี้ไม่มีวันทิ้งกัน และมิตรภาพของเราก็จะไม่มีวันสิ้นสุดจนวันตาย

- - -แต่ก็มีอยู่เรื่องนึงนะ ที่เราสองคนแตกต่างกันคนละขั้วเลยก็ว่าได้
- - -น้ำฟ้าเป็นคน อัธยาศัยดี ชอบยิ้ม ชอบหัวเราะจนน้ำลายไหล
- - -เธอมีเพื่อนฝูงมากมาย ตั้งแต่ผู้ชาย ยัน กะเทย ก็ไม่เกี่ยง
- - -แถมยังเรียนเก่งชนิดที่เรียกว่า อัจฉริยะสมองไว
- - -เก่งจนหัวของเธอจะกลายเป็นเข็มหมุดอยู่แล้วหละมั้ง
- - -เธอทั้งเข้มแข็ง อดทน ไม่ยอมร้องไห้ให้ใครเห็นง่ายๆ และคอยปกป้องฉันเสมอมา แถมยังชอบกินทุเรียนเป็นชีวิตจิตใจ
###ต่างจากฉันที่เกลียดทุเรียนสุดขั้ว เกลียดแบบสุดๆ อีกทั้งฉันยังไม่มีเพื่อนซักคน
###ก็มีน้ำฟ้านี่แหละที่เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน เพื่อนสนิทเพียงคนเดียวที่ฉันมีอยู่
###แถมฉันยังเป็นคนหัวอ่อนเรียนก็ไม่ค่อยเก่ง สอบทีไรก็ได้ที่ปลายๆของห้องทุกที
###แล้วฉันยังร้องไห้ง่ายอีกต่างหาก แค่ใครมาหยิกนิดเดียวก็ร้องไห้งอแงทั้งวันแล้วหละ
###แต่ก็ดีนะที่มีน้ำฟ้าคอยปลอบ คอยปกป้องฉัน ไม่งั้นเป็นชั่วโมงฉันก็ร้องไห้ไม่หยุดเลยหละ
###แต่ฉันก็มีดีอย่าง ตรงที่ฉันเป็นคนว่ายน้ำแข็ง ว่ายน้ำเก่งต่างจากน้ำฟ้า ที่แค่แตะน้ำก็ร้องโวยวายซะแล้ว
###แต่ก็ช่างเถอะ ยังไงเราก็เล่นต่อสู้กำลังภายในมากกว่า ว่ายน้ำแข่งกันอยู่แล้วหละ

###ฉันเป็นคนที่วาดรูปสวย สวยชนิดที่เรียกว่า ผู้ใหญ่ยังตะลึงเลยหละ
###ภาพแต่ละภาพของฉัน จัดอยู่ในระดับที่วางขายแล้วได้เงินเป็นกอบเป็นกำนับไม่ถ้วน
###เพราะไม่มีผู้ใหญ่คนไหนจะเชื่อหรอกนะว่าเด็กอายุแค่ 7 ขวบอย่างฉันจะวาดรูปได้สวยขนาดนี้
###น้ำฟ้าเป็นคนวาดรูปไม่ถึงกับสวย แต่ก็พอใช้ได้
###เวลาที่ครูให้นักเรียนวาดรูปทีไร เธอก็มักจะได้ 1 ดาวเสมอ หรือไม่อย่างมากที่สุดก็ได้ 2 ดาวครึ่ง
###ดังนั้นทุกๆเย็น เราทั้งสองจะพากันขี่จักรยานคันโปรดไปที่ต้นไม้ใจกลางหมู่บ้านที่มีม้าหินอ่อนเล็กๆให้นั่ง เสมอ
###น้ำฟ้าจะคอยสอนการบ้านยากๆให้ฉัน ส่วนฉันก็สอนวาดภาพให้เธอ
###แต่ก็นั่นแหละ ถึงฉันจะสอนเธอวาดภาพเท่าไร แต่ภาพของเธอก็ได้แค่ 1 ดาวเสมอ
###ส่วนฉันถึงเธอจะคอยสอน คอยอธิบาย จนน้ำลายในปากของเธอเหือดแห้งไปหมดก็ตามที
###แต่ฉันก็ยังคงสอบได้คะแนน 5 เต็ม 10 หรือไม่ก็เกือบตกตลอดมา

+++ชีวิตในวัยเด็กของเราทั้งสองมีแต่เรื่องราวสนุกๆ
+++วันทั้งวันได้แต่ยิ้ม ยิ้ม และก็ยิ้ม
+++ทุกๆวันเสาร์อาทิตย์ เราจะเล่นด้วยกันเสมอ
+++ไม่ว่าจะเป็น เล่นขายของ กระโดดยาง พ่อแม่ลูก กำลังภายใน
+++อันหลังนี้ฉันไม่ค่อยชอบเท่าไรหรอกนะ แต่ก็ช่างเถอะน้ำฟ้าเค้าชอบนี่หน่า
+++กลุ่มของเรามีด้วยกัน 5 คน มีฉัน น้ำฟ้า และก้อเพื่อนๆอีก 3 คน กบ บี และก็บุ้มบิ๋ม
+++ทั้ง 3 คนนี้ไม่ค่อยสนิทกับฉันเท่าไรหรอกนะ
+++เด็กๆแถวบ้านมักเรียกเราว่า แก๋งค์นางฟ้าน้อย
+++เพราะกลุ่มของเรามีแต่เด็กผู้หญิง ตัวเล็กน่ารัก
+++จะมีก็แต่ กลุ่มของ ไอ้เอกเท่านั้นแหละ ที่คอยจะกลั่นแกล้งกลุ่มของเราอยู่เสมอ
+++โดยเฉพาะตัวฉันเองหละมั้ง
+++แต่ทุกครั้งที่มันแกล้งฉันทีไร น้ำฟ้า ก็จะคอยปกป้องฉันเสมอ
+++มันเป็นความรู้สึกอัตโนมัติซะแล้วหละมั้ง ที่เมื่อไรมีน้ำฟ้าอยู่ ฉันก็จะต้องปลอดภัย มีความสุข และสุขใจที่ได้อยู่กับเพื่อนของฉันคนนี้
+++ไอ้เอกเป็นคนหน้าตาดี ผิวขาวผุดผ่อง ตาใสแจ๋ว รูปหล่อ แถมพ่อมันยังรวยอีกตั่งหาก
+++ดังนั้นเด็กสาวแถวบ้านของฉัน จึงติดมันตรึม รวมถึงตัวฉันด้วยหละสิ
+++ฉันแอบชอบมันมาตั้งนานแล้วหละ ถึงมันจะแกล้งฉัน มากมายเท่าไร แต่ฉันก็ดีใจนะ ที่มันสนใจฉัน แกล้งฉัน
+++แต่มันติดอยู่ที่ว่า มันไม่ค่อยถูกกับน้ำฟ้าหนะสิ ดังนั้นฉันเลยเก็บความในใจนั้นเสมอมา
+++ไม่บอกแม้กระทั่งน้ำฟ้าเพื่อนรักของฉันเลยแหละ
+++แล้วทำไมฉันจะต้องบอกทุกเรื่องกับน้ำฟ้าด้วยหละ
+++ก็เพราะว่าเราทั้งสอง เป็นผู้เก็บความลับของกันและกันหนะสิ
+++ทุกๆวันตอนเย็น เราทั้งสองมักจะมาบอกความลับของกันและกันเสมอ
+++ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่บ้าน ที่โรงเรียน และก็เรื่องต่างๆอีกมากมาย
+++ดังนั้นจึงไม่ต้องใจแปลกเลย ที่เราจะชอบอะไรคล้ายๆกัน และรู้ใจกันและกันตั้งแต่เด็กยันโต ขนาดนี้

- - -เราสองคน เป็นเพื่อนรัก......... รักกัน สนิทกัน รู้ใจกัน เล่นด้วยกัน ทุกข์ด้วยกัน สุขด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน เดินด้วยกัน ล้มด้วยกัน ขี่จักรยานพร้อมกัน ไปโรงเรียนพร้อมกัน กลับบ้านพร้อมกัน บางวันก็นอนด้วยกัน บางวันก็อาบน้ำด้วยกัน ตื่นพร้อมๆกัน ตากฝนด้วยกัน เช็ดหน้าให้กัน ร้องไห้ด้วยกัน
- - -และมิตรภาพ ความรักของเราทั้งสอง ก็ยังคงยืนยงมาตลอดตั้งแต่ 0 ปี 0เดือน 0 วัน
- - -จนถึง 15 ปี หลายเดือน หลายวัน เราก็ยัง รักกัน เสมอมา 15 ปีแล้วสินะ ที่มิตรภาพของเรายังคงดำเนินเรื่อยมา
- - -น้ำฟ้า กับฉัน เราอยู่โรงเรียนเดียวกันมาตลอด
- - -จนถึงตอนนี้ เราก็ยังอยู่ที่โรงเรียนเดียวกัน ห้องเดียวกัน และก็ยังคงเล่นด้วยกัน
- - -เธอยังคงว่ายน้ำและก็วาดรูปไม่เก่งอยู่เช่นเคย
- - -แต่นับวัน เธอยิ่งเรียนเก่งขึ้นเรื่อยๆ
- - -ส่วนฉัน ถึงจะวาดรูปสวยว่ายน้ำเก่งเหมือนเคย แต่ก็ยังหัวอ่อน เรียนไม่เก่งเหมือนแต่ก่อน
- - -แต่เป็นเพราะอะไรก็ไม่รู้ เราทั้งสองยังคงทำตัวเป็นเด็กเช่นเคย
- - -เราทั้งกิน เล่น เที่ยว ด้วยกัน บอกความลับกันและกัน อาบน้ำด้วยกัน ทั้งๆที่เราโตเป็นสาวแล้ว แต่เราก็ยังคงทำตัวเหมือนเดิม
- - -ฉันอยากจะเก็บมิตรภาพความทรงจำดีๆนี้ไว้ตลอดในส่วนลึกของหัวใจ
- - -แต่แล้วเรื่องราวของเราก็เริ่มเปลี่ยนไป เมื่อฉันและเธอย่างเข้าสู่ ปีที่ 16
- - -ม.4 ที่ความรู้สึกเหล่านั้นจะกลายเป็นเพียงความทรงจำตลอดกาล

"น้ำฟ้า น้ำฟ้า ไปโรงเรียนกันเถอะ มันตั้ง 7 โมงแล้วนะ" ฉันตะโกนสุดเสียงเรียกน้ำฟ้า ที่กำลังนอนหลับปุ๋ยอยู่ในบ้านหลังเล็ก
"จ้าๆๆ อืม ใกล้เสร็จแล้วหละ เดี๋ยวนะ" น้ำฟ้า ยื่นหน้าออกมาจากหน้าต่างบานแคบ ผมของเธอยังคงยาวสลวยเหมือนเก่า
ไม่ถึง 5 นาที เธอก็รีบวิ่งออกมาด้วยความเร็วสูง พร้อมกับชุดนักเรียน ม. ปลาย สวยใส
"แต๊น แตน ไงจ๋ะ น้ำฝน สวยมั้ยเอ่ย" เธอพูดพร้อมกับ ยกแขน 2 ข้างขึ้นบนฟ้า พร้อมกับหมุนรอบตัว 2 ครั้ง
"อืม เออ ฉันว่า ฉันสวยกว่านะ" ฉันพูดพร้อมกับอมยิ้มนิดๆ น้ำฟ้า ทำเมินหน้าหนี แล้วรีบวิ่งไปลากจักรยานคันโปรด
"เอี่ย ไม่เห็นสวยเลย " น้ำฟ้าพูดพร้อมกับแลบลิ้นยาวเฟื้อย เธอรีบขี่จักรยาน ออกไปข้างหน้าพร้อมกับหัวเราะเบาๆ
ฉันรีบขี่ตามไป พร้อมกับ จี้เอวเธอเข้าอย่างจัง
เธอยิ้มนิดๆ พร้อมกับขี่จักยานไปพร้อมๆกับฉัน
เราทั้งสอง พูดคุยกันอย่างสนุกท่ามกลางแดดยามเช้าที่สดใส นี่คงเป็นกิจวัตร ประจำวันไปแล้วหละมั้ง
ทุกๆเช้าเราทั้งสองต้อง ปะทะฝีปากกันก่อน
หลังจากนั้น ไม่เธอก็ฉันจะขี่จักรยานออกไปพร้อมกับแลบลิ้น แล้วอีกไม่นานอีกฝ่ายก็จะตามมาจี้เอว

>>>เปิดเทอมวันแรก มันช่างเป็นบรรยากาศที่หน้าตื่นตื่นใจไม่น้อย
>>>คุณครูคนใหม่ ห้องเรียนห้องใหม่ วิชาใหม่ๆ
>>>และที่สำคัญนักเรียนคนใหม่

>>>แหมห้องเราจะมีใครหน้าตาดีมั้ยน้อ แล้วจะมีใครเป็นเพื่อนกับฉันรึเปล่าน้า
>>>แต่ก็ช่างเถอะ ยังไงก็ไม่มีใครแทนที่น้ำฟ้าได้อยู่แล้วหละ
>>>กระทั่งแฟนก็เถอะ ถ้าให้ฉันเลือกระหว่างแฟนกับเพื่อนนะ
>>>ยังไงฉันก็ต้องเลือกเพื่อนอยู่แล้วหละ ก็เราเป็นเพื่อนกันมาตั้ง 15 ปีแล้วหนะสิ

>>>ก้าวแรกที่ฉันก้าวเข้ามาในโรงเรียน มันช่างเป็นบรรยากาศที่อบอุ่นยิ่งนัก
>>>เสียงหัวเราะ รอยยิ้ม และความสดชื่นของเพื่อนเก่า ที่ไม่ได้พบหน้ากันนานนับเดือน
>>>ฉันกับน้ำฟ้าอมยิ้มนิดๆพร้อมกับจูงมือกันแน่นเดินไปยังห้องเรียนใหม่ ที่เราทั้งสองก็ยังคงอยู่ด้วยกันอีกตามเคย
>>>แต่ทันทีที่ฉันก้าวเข้ามายังห้องเรียนได้ไม่นานมากนัก
>>>ฉันก็ต้องตกตะลึง หัวใจแทบกระเด็นออกมา
>>>ก็คนที่ฉันเห็นหนะสิ นายเอก เพื่อนเก่าที่ฉันแอบรักมาแสนนาน
>>>คนที่คอยกลั่นแกล้งฉันเสมอ ได้เข้ามาอยู่ร่วมห้องกับฉันอีกครั้ง
>>>ตอนนี้มันหล่อขึ้นเป็นกอง แถมพ่อมันยังรวยกว่าเดิมด้วยซ้ำ
>>>ห้องหัวใจของฉันที่ถูกปิดตายตั้งแต่นายนั่นย้ายไปที่อื่น ตอนนี้ได้เปิดรับ นายเอกมาในห้องหัวใจอีกครั้ง
>>>มันเป็นความรู้สึกแปลกใหม่อย่างไม่เคยเป็นมาก่อน นี่รึเปล่าน้าที่เค้าเรียกว่าความรัก.....

>>>ฉันเหม่อลอยไปนานนับนาที จนน้ำฟ้าสะกิดให้ฉันมานั่งข้างๆ และแล้วการเรียนวันใหม่ก็เริ่มขึ้น
>>>ตอนแนะนำตัวนักเรียน ฉันยิ่งแทบคลั่ง เสียงของนายนั่นช่างนุ่มนวลจริงๆ
>>>มันไพเราะยังกะเสียงนกไนติงเกลเชียวหละ
>>>ฉันนั่งกำมือแน่นหน้าแดงก่ำ ก้มหน้าก้มตา จนน้ำฟ้าถามว่า เป็นไข้รึเปล่า???
>>>ใช่สิ ฉันกำลังเป็นไข้ใจ เฮอนี่แหละน้า ....ความรัก%$^*฿

>>>พอถึงตอนที่ฉันแนะนำตัวหนะสิ ฉันก็เกิดอาการเป็นใบ้พูดไม่ออกจนเพื่อนๆพากันหัวเราะยกใหญ่ รวมทั้งนายเอกด้วยหละสิ
>>>ตลอดทุกวิชา ที่ฉันเรียนหัวใจของฉันเต้นตุบตับรุนแรงเสมอ จนไม่เป็นอันทำอะไร
>>>ก็คนที่นั่งข้างหลังฉันก็คือนายเอก รูปหล่อหนะสิ
>>>ตอนนี้ฉันรู้แล้วหละว่าทำไมคนมีความรักถึงทำอะไรหลายๆอย่างได้ เพราะตอนนี้ฉันก็กำลังตกหลุมพรางแห่งความรักเข้าแล้วหละสิ
>>>ฉันได้แต่คิดถึงหน้าของเค้า "ทำไมเค้าถึงน่ารักขนาดนี้น่า ดูสิดูผิวเค้าสิ ทำไมถึงเนียนขาวขนาดนี้"
>>>ความคิดของฉันเพร่ำเพ้อถึงนายเอก จนเสียงกริ่งวิชาสุดท้ายดังขึ้น
>>>เสียงน้ำฟ้า ผ่านเข้ามาในหูของฉัน "น้ำฝน กลับบ้านได้แล้ว"
>>>ฉันพยักน่า พร้อมกับยกกระเป๋าสะพาย ปัดไปถูกหน้าคนข้างหลังเข้าอย่างจัง

"ขอโทษค่ะ ขอโทษจริงๆนะค่ะ" ฉันก้มหน้าก้มตา พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
"ไม่เป็นไรหรอกครับ เสียงนั้นตอบกลับมาด้วยความนุ่มนวล" นายเอกนั่นเอง
ฉันมัวแต่เขินอายพร้อมกับเดินก้มหน้าก้มตา ไปยังจักรยานที่จอดอยู่ข้างล่าง หัวใจของฉันเต้นไม่เป็นจังหวะ

"เค้าน่ารักจังเลยเนอะน้ำฟ้า"ฉันพูดขณะกำลังขี่จักรยานคันโปรด กลับบ้าน
"ใครอ่ะ..?? ฉันหรอ..แหม.. ฉันน่ารักอยู่แล้วหละจะ" น้ำฟ้าพูดพร้อมกับยิ้มนิดๆ
"ไม่ใช่เธอก็นายเอกเพื่อนเก่าเราไง"
"แหวะ ไม่เห็นน่ารักเลย โอ้ว... !!! เธอชอบนายนั่นหรอ???" น้ำฟ้าพูดอย่างมีเลศนัย
" เออ อืม มะ มะ ไม่ใช่" ฉันโกหกน่าหน้าตาย พร้อมกับขี่จักรยานกลับเข้าบ้านไปด้วยความอาย
น้ำฟ้าตะโกนตามหลังมาปนหัวเราะหน่อยๆ "แล้วเจอกันตอนเย็นนะจ๊ะ"