เรื่องสั้นเศร้า

ลำดับตอนที่ #27 : คำสารภาพของนางร้ายเปนได้แค่เพื่อนนางเอก~*น้ำฟ้า น้ำฝน*~2

- - -ฉันกลับบ้านไปด้วยหัวใจไหวหวั่น ความรักครั้งใหม่เกิดขึ้นกับฉันอีกแล้ว
- - -ฉันส่องกระจกมองหน้าตัวเอง อย่าพินิจ พิเคราะห์
- - -เออ... เรามันก็สวยเหมือนกันนะ ฉันอมยิ้มพร้อมกับขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว
- - -ไม่นานนักฉันก็ขี่จักรยานไปยังต้นไม้ใหญ่ใจกลางหมู่บ้าน

"มาช้าจังนะ"น้ำฟ้าที่กำลังนั่งทำการบ้านอยู่พูดขึ้น
ฉันไม่พูดอะไร เพียงแต่หัวเราะเบาๆ
น้ำฟ้าเงยหน้าขึ้น พร้อมกับเอาทุเรียนทอด ที่พึ่งซื้อมาใหม่หยิบเข้าปาก
"กินมะจ๊ะ" เธอยิ้มทั้งๆที่รู้ว่าฉันเกลียดทุเรียนเป็นที่สุด
"ไม่หรอก... กินมะนาวดีกว่า...เธอจะเอามั้ยหละ ???" ฉันพูดพร้อมกับนั่งลง
"เอี่ย เปรี้ยวจะตาย เธอกินเข้าไปได้ยังไงน้า???" น้ำฟ้าทำหน้าเหยเก
อันที่จริงเธอไม่ชอบกินอะไรที่เปรี้ยวๆเป็นที่สุด ต่างจากฉันที่ชอบกินของที่เปรี้ยวบาดใจ ยิ่งเป็นมะนาวสดๆ ยิ่งของโปรดเลยหละ

- - -เราสองคนนั่งคุยกันนานแสนนาน ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่ฉันคอยสอนเธอวาดรูป
- - -ส่วนเธอก็สอนการบ้านฉัน ตั้งแต่ 4 โมงเย็น
- - -กาลเวลาก็ล่วงเลยผ่านไปจนถึง 1 ทุ่ม
- - -เธออธิบายการบ้าน เลขข้อนึงนานนับ 10 รอบจนกว่าฉันจะเข้าใจ
- - -ในที่สุดเราทั้งสองก็กลับบ้านไป พร้อมกับรอยยิ้ม
- - -ไม่นานก็ตื่นขึ้นมา ขี่จักรยานด้วยกันตอนเช้า แล้วก็กลับบ้าน นั่งเล่นด้วยกัน ตื่นขึ้นมา และก็

>>>ความสัมพันธ์ของเรายังคงเหมือนเดิมเช่นเคย
>>>เพียงแต่ฉันแบ่งความรักเพียงเศษเสี้ยวส่วนหนึ่งที่มีต่อน้ำฟ้าไปให้นายเอกเท่านั้น เพียงเศษเสี้ยวจริง ๆ
>>>แต่นับวันเราทั้งสองก็เริ่มห่างกันขึ้นเรื่อยๆ
>>>คงเพราะฉันอยู่ชมรม ศิลปะ ส่วน น้ำฟ้าเธออยู่ชมคนเก่งที่เป็นแนวหน้าในการทำกิจกรรมโรงเรียนต่างๆในโรงเรียน
>>>ซึ่งนายเอกก็อยู่ชมรมนั้นด้วย
>>>เพียงแค่ 2 ถึง3 วันเท่านั้นน้ำฟ้ากับเอกก็สนิทกันขึ้นเรื่อยๆ
>>>จนใจฉันเริ่มหวั่นว่าทั้งคู่จะรักกัน
>>>มีบางครั้งที่ฉันแอบอิจฉาน้ำฟ้าเล็กๆบ้าง
>>>อันที่จริงมันตั้งแต่เด็กแล้วหละ
>>>เธอทั้งเก่งแสนดี น่ารัก แถมยังมีเพื่อนเยอะแยะมากมายอีกตั่งหาก เธอมีครอบครัวที่สมบูรณ์เพียบพร้อม มีทั้งพ่อ ทั้งแม่
>>>ต่างจากฉันที่อยู่กับยายแก่ๆตามลำพัง
>>>ถ้าเราเปลี่ยนร่างกันได้ก็คงจะดีไม่น้อย ฉันจะได้สนิทกับนายเอกเหมือนน้ำฟ้าด้วย แต่มันก็แค่ฝันนั่นแหละ
>>>มีบางครั้งที่ฉันได้คุยกับนายเอก แต่มันก็แค่คำสองคำเท่านั้น
>>>คงเพราะความเขินหละมั้ง
>>>แต่สำหรับขาคุยอย่างน้ำฟ้า ฉันเห็นเค้าคุยกันนานนับชั่วโมงเลยหละ
>>>เฮอ!.. ฉันคนหมดหวังแล้วสิเนอะ

วันทั้งวัน ฉันเฝ้าคิดถึงหน้านายเอกจนไม่เป็นอันทำอะไร
ทำให้น้ำฟ้านั้นต้องคอยอธิบายการบ้านทุกวิชาให้ฉันฟังอย่างละเอียดนับสิบรอบ
ซึ่งฉันก็ไม่ค่อยเข้าใจมันเท่าไรนักหรอก
จนกระทั่งเวลาเนิ่นนานผ่านไปนับเดือน
ฉันเฝ้าเก็บความลับที่ฉันแอบรักนายนั่นตลอดมา
ทุกๆครั้งที่ฉันกับน้ำฟ้าบอกความลับแก่กัน ฉันก็ไม่พูดถึงเรื่องนี้
แม้น้ำฟ้าจะคะยั้นคะยอฉัน แต่ฉันก็ไม่เคยปริปากพูดเลยซักครั้ง
จนในที่สุด ในวันที่ท้องฟ้าสดใส วันที่น้ำฟ้านั่งกินทุเรียนทอดของโปรด และวันที่ฉันนั่งกินมะนาวอยู่อย่างเอร็ดอร่อย
น้ำฟ้ายังคงอธิบายการบ้านวิชาเลขเป็นรอบที่ 3 อยู่เช่นเคย แต่แล้วเสียงหนึ่งก็ดังขึ้น
"อืม น้ำฟ้า เออ คือว่า" ฉันพูดตะกุกตะกัก
"อะไรหรอ ว่ามาเลย "น้ำฟ้า พูดขณะก้มหน้าก้มตาอธิบายการบ้านไปเรื่อยๆ
"อืม เออ เธอช่วยเป็นแบบให้ฉันหน่อยได้มั้ยอ่ะ แบบว่า ชมรมศิลปะ เค้าสั่งให้วาดภาพเหมือนหนะ ฉันก็เลย…"
"มีอะไร จะบอกอีกรึเปล่าเราเป็นเพื่อนกันนะ ฮิฮิ" น้ำฟ้าเงยหน้าขึ้นพร้อมกับยิ้มอย่างสดชื่น เธอพูดต่อด้วยสีหน้าจริงจัง
"คือว่า ฉันมีความลับจะบอกเธอหละ"ฉันกลั้นใจพูดอย่างที่สุด
"ฉันก็มีเหมือนกัน" เธอพูดโต้ขึ้น
"คือว่า ฉัน ชอบ ชอบ.... ชอบนายเอก เธอช่วยฉันได้มั้ย?"ฉันพูดตัดบท พร้อมกับจับมือน้ำฟ้า
น้ำฟ้าทำหน้าอึ้งเล็กน้อยๆ พร้อมกับผลิยิ้มขึ้นมา
"เออ คือว่า สัญญานะ ว่าเราจะเป็นเพื่อนกัน ตลอดไป คือว่า เธอต้องไม่เห็นคนรักสำคัญกับเพื่อนน้า เดี๋ยว ฉันจะอิจฉานายนั่นเลย"
เธออมยิ้มพร้อมๆกับยื่นนิ้วก้อยเล็กๆมาเกี่ยวกับนิ้วของฉัน พร้อมกับเล่นเซเซมีมี แก้เขิน เซเซมีมี ปิงป่อง ช่า ปิงป่อง ช่า ช่า
ใช่เราจะเป็นเพื่อนตลอดกาล.....ใช่มั้ยน้ำฟ้า เราจะรักกันตลอดไป

- - -ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมามา ฉันก็คอยเฝ้ารับการบอกข่าวเกี่ยวกับนายเอกจากเพื่อนรักของฉันน้ำฟ้าตลอด
- - -ไม่ว่า จะเป็นเรื่อง ผู้หญิงในสเปคเป็นยังไง
- - -ชอบกินอะไร ชอบทำอะไร หนังสือเล่มโปรดเล่มไหน แล้วเคยชอบใครบ้างรึเปล่า
- - -มีหลายครั้งที่ฉัน พยายามจะบอกกับ นายเอกว่าฉันหลงรักเค้ามานานแล้ว แต่ก็ยังไม่เคยได้บอก
- - -แม้น้ำฟ้าจะทำตัวเป็นแม่สื่อแม่ชักทุกวิถีทาง แต่ความรักของฉันกับนายเอกก็ยังไม่สำเร็จ
- - -จนเวลาผ่านไป 2 เดือนแล้วก็ตาม
- - -ถึงแม้จะมีผู้ชายมากหน้าหลายตาพยายามจีบฉัน แต่ฉันก็ไม่สนใจซักคน
- - -มีเพียงนายเอกคนเดียวที่ยังคงอยู่ในหัวใจ และความรักของฉันที่มีต่อเค้าก็ยิ่งเพิ่มมากทุกวันๆ
- - -จนในที่สุด ฉันก็บอกรักเค้าจนได้
- - -แต่ก็เป็นเพราะน้ำฟ้านั่นแหละที่ช่วยขังฉันให้อยู่ในห้องกับนายเอก 2 ต่อ 2
- - -เธอน่ารักจริงๆเนอะ เกิดชาติหน้าฉันจะมีเพื่อนที่ดีอย่างเธอรึเปล่าน้า
- - -วันนั้นฉันกับนายเอกคุยกันนานนับชั่วโมง
- - -อันที่จริงนายเอกแอบชอบฉันมานาน แล้ว แต่ไม่กล้าบอกเลยมาตีสนิทกับน้ำฟ้า
- - -ฉันแอบดีใจอยู่น้อยๆ และนับตั้งแต่วันนั้นมา
- - -เราก็เริ่มเข้าสู่กระบวนการที่เรียกว่า เป็นแฟนกัน
- - -เพราะเค้าก็รักฉัน ฉันก็รักเค้า เราสองคนรักกัน และเรื่องราวทั้งหมดก็คงต้องจบลงแต่เพียงเท่านี้
- - -จบแบบแฮปปิ้เอ็นดิ้ง ด้วยความรักหวานแหวว ขอบคุณเธอจริงๆนะ น้ำฟ้าเพื่อนรักของฉัน แต่ น้ำฟ้า......น้ำฟ้า

>>>อันที่จริงแล้วนับตั้งแต่ วันที่ฉันบอกความลับที่เก็บมานานนับเดือนแก่น้ำฟ้า เราทั้งสองก็เริ่มสนิทกันมากขึ้น
>>>แต่หัวข้อสนทนาที่เพิ่มขึ้นมาระหว่างเราอีก ก็คือเรื่องของนายเอก
>>>เธอจะรำคาญฉันมั้ยน้า ที่วันทั้งวันฉันเฝ้าพร่ำพูดแต่ชื่อของนายนั่น
>>เธอจะเลิกคบกับฉันมั้ยน้าที่ฉันทำตัวแบบนี้ แบบที่เห็นคนที่แอบชอบสำคัญกว่าเพื่อนตัวเอง
>>>แต่ในที่สุด เธอก็ปฏิบัติภารกิจแม่สื่อสำเร็จ เธอทำให้ฉันกับเอกรักกัน
>>>ถ้าฉันเป็นเธอก็เหมือนกับยกภูเขาออกจากอกเชียวแหละ และเราก็จะกลับมาสนิทกันยิ่งกว่าเดิม
>>>แต่กาลเวลาล่วงเลยพ้นผ่านไป นับจากวันที่ฉันกับเอกเปลี่ยนจากเพื่อนเป็นคนรัก
>>ฉันก็แทบจะไม่ได้ยินคำพูดจากน้ำฟ้าเลยซักครั้ง อาจเป็นเพราะฉันไม่สนใจจะฟังมากกว่า
>>>ตลอดเวลาที่เรานั่งข้างกัน ฉันก็มักจะหันหลังไปคุยกับนายเอกอยู่เสมอ
>>>ช่วงพักกลางวัน ฉันก็เดินควงนายเอกไปโรงอาหารให้สาวๆอิจฉาเล่น
>>>ส่วนตอนมาโรงเรียนก็จะมีรถคันงามคอยรับส่งฉัน เหมือนเวลาตอนกลับที่มีรถคันเก่ามาเช่นเคย
>>>จนฉันแทบจะทิ้งจักรยานคันนั้นไปเลยก็ได้
>>>จากที่เคยฝังเสียงบ่น อธิบายการบ้านนับ 10 รอบของน้ำฟ้าตอนนี้ กลับเป็นอาจารย์สอนพิเศษที่นายเอกจ้างมาสอน
>>>เอกเค้าช่างดีกับฉันจริงๆจนตอนนั้นฉันแทบลืมไปเลยว่าฉันยังคงมีเพื่อนคนหนึ่งที่ชื่อน้ำฟ้า
>>>คนที่คอยปกป้อง ดูแล เอาใจใส่ แม้เราจะชอบอะไรต่างกัน แต่เธอก็ยังคงเป็นคนเดียวที่ยืนเคียงข้างฉันในวันที่เหน็บหนาว
>>>แต่ในวันที่เธอเหน็บหนาวหละ

เสียงออดวิชาสุดท้ายดังขึ้น ฉันลุกเดินจากเก้าอี้ แต่ก็มีเสียงหนึ่งที่คุ้นเคยเรียกฉันให้หยุดอยู่กับที่
"ฝน วันนี้กลับบ้านด้วยกันนะ"
มันเป็นเสียงของน้ำฟ้า เพื่อนที่แสนดีของฉัน
"เออ คือว่า ฉันไม่ได้ขี่จักรยานมาหนะ แล้ว...."
"อ๋อ ซ้อนจักรยานฉันก็ได้ เราซ้อนกันออกบ่อยไป จำได้มั้ย ตอนนั้น..."
ฉันมองหน้าเอก พร้อมกับหันหน้าผลิยิ้มให้กับน้ำฟ้า "ได้ จ๊ะ"

น้ำฟ้าขี่จักรยานอย่างเอื่อยเฉื่อยคงเพราะน้ำหนักตัวที่เพิ่มขึ้นของฉันหละมั้ง
"อือ ฝน เราไม่ได้คุยกันนานเท่าไรแล้วน้า" น้ำฟ้าพูดพร้อมหันหน้ามาทางฉัน
"คงจะประมาณเดือน 1 แล้วมั้ง ตอนนี้ฉันยุ่งๆอยู่หนะ"
"จำได้มั้ยที่เธอบอกกับฉันหนะ ภาพเหมือนไง วันนี้ฉันว่างนะมาวาดที่บ้านฉันก็ได้"
"เออ อืม ได้" ฉันพูดเสียงตะกุกตะกัก พร้อมกับที่น้ำฟ้าขี่จักรยานมาถึงสวนหลังบ้านพอดี
บ้านของน้ำฟ้ายังคงเป็นระเบียบเรียบร้อยเหมือนเดิม
ห้องทุกห้อง ของทุกอย่างยังคงเหมือนเก่า ฉันแทบจะไม่ได้มาบ้านเธอมานานแสนนานนับตั้งแต่ฉันเป็นแฟนกับนายเอก
วันนั้นทั้งวัน น้ำฟ้าชวนฉันคุยอย่างสนุกสนาน บรรยากาศเก่าๆกลับมาอีกครั้ง
ฉันนั่งเขียนภาพนานนับ ชั่วโมงแล้วในที่สุดมันก็ปรากฎออกมาจนได้
น้ำฟ้าบอกว่า ภาพที่ฉันเขียนนั้นเหมือนกับ ลิงที่สวนสัตว์อะไรซักแห่งที่ฉันกับเธอชอบไปด้วยกันตอนเด็กๆ
เธอมักจะพูดถึงความหลังเก่าๆที่เราทำด้วยกันเสมอ
อีกชั่วโมงถัดมา ฉันก็วาดอีกรูปหนึ่ง
เธอบอกว่า ภาพนี้เธอปากกว้างไปหน่อย เธอไม่ใช่ จูเลีย โรเบิร์ต นะ
ฉันเฝ้าวาดนับ 5-6 ภาพ มันก็ยังคงไม่มีภาพไหนเหมือนเธออีกเช่นเคย
เฮอ.. ฉันคงเอาดีทางวาดภาพเหมือนไม่ได้แล้วหละมั้ง ฉันพึมพำก่อนที่เธอจะชวนฉันนอนด้วยกันที่บ้านของเธอ
ฉันตอบตกลงและแล้วคืนนั้นบรรยากาศเก่าๆของมิตรภาพคำว่าเพื่อนก็ได้เข้ามาในหัวสมองของฉันอีกครั้ง
ตอนนั้น ฉันเฝ้าคิดแต่เรื่องผู้ชาย จนลืมคนที่สำคัญที่สุดคนหนึ่งไป
น้ำฟ้า เพื่อนรัก ของน้ำฝน แต่ตอนนี้ เธอก็ยังคงเป็นเพื่อนที่ดีของฉันเสมอ

- - -เสียงไก่ขันยามเช้า แสงอรุณโพล่พ้นฟ้า เราสองคนยังคงขี่จักรยานไปตามถนนด้วยกันเหมือนเก่า
- - -และนับตั้งแต่นั้นมา ความสัมพันธ์ดีๆของเราก็กลับมาอีกครั้งเช่นเคย
- - -ถึงแม้มันจะลดน้อยลงแต่มันก็ไม่ได้หายไป
- - -เพื่อนรักก็ยังคงเป็นเพื่อนรักเช่นเดิม
- - -ถึงแม้ตอนนี้ฉันกลับให้ความสำคัญกับเอกมากกว่าน้ำฟ้าก็ตาม
- - -ถ้าตอนนี้ระหว่างเพื่อนกับคนรัก ฉันคงจะสนใจคนรักมากกว่าเพื่อนแล้วหละมั้ง
- - -ถึงแม้น้ำฟ้าจะงอนฉันอยู่บ่อยๆแต่ไม่นานนักเธอก็หายโกรธ
- - -ในทางกลับกัน ฉันกับเอก ฉันนั้นต้องเป็นฝ่ายตามงอนง้อเค้าก่อนเสมอ
- - -ช่วงเวลานี้เป็นช่วงเวลาที่ฉันกลับมาสนิทกับน้ำฟ้าอีกครั้ง
- - -น้ำฟ้ากลายเป็นศิลาณีผู้เป็นที่ปรึกษาปัญหาหัวใจของฉัน

เราสนิทกันมากจนวันหนึ่งฉันก็ได้ล่วงรู้ความลับจากส่วนลึกของหัวใจน้ำฟ้า ที่สังเกตได้จากทั้งสีหน้า แววตา และบันทึกลับ ของเธอ

"ฉันจะทำยังไงดี ฉันจะเลือกใครระหว่างเพื่อนกับคนรัก น้ำฝนเพื่อนซี้สุดๆของฉัน ดันมารักกับ เอกคนที่ฉันแอบชอบมานานแสนนาน"
"ไม่ผิดใช่ไหมที่ฉันโกหกหัวใจตัวเอง ฉันไม่ได้รักนายเอก ฉันไม่เคยรักนายนั่นซักเพียงวินาทีเดียว"
"ทำไมเราต้องร้องไห้ด้วยหละ ในเมื่อเราก็ทำถูกแล้ว ที่ขังทั้งสองคนนั้นเอาไว้ นายเอกกับน้ำฝนคงจะรักกันซักทีสินะ"
"ทำไมฉันต้องหลบหน้าเค้าด้วยนะ ฉันไม่ใช่ผู้ต้องหาซักหน่อย แต่ถ้าเค้าเห็นแววตาฉันหละ เห็นท่าทางฉันหละ เค้าจะรู้มั้ยนะว่าฉันนั้นรักเค้าสุดหัวใจ"
"น้ำฝน ฉันขอโทษจริงๆนะที่แอบรักคนของเธอ ทั้งๆที่ฉันก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ แม้เพียงนิดน้อย แต่ฉันเพียงแค่แอบรักเล็กๆเท่านั้นก็พอแล้ว"

ทุกข้อความที่ผ่านสายตาฉันไปทำให้ฉันรู้สึกผิดไม่น้อย
"นี่น้ำฟ้าแอบรักเอกมานานแล้วหรอ"
นับตั้งแต่วันนั้นมา ฉันก็ยังคงปรึกษาปัญหาหัวใจกับน้ำฟ้าอยู่เช่นเคย
แต่ทุกครั้งที่ฉันแอบอ่านบันทึกนั่นของน้ำฟ้า ทุกตัวหนังสือที่กดแน่นลงบนกระดาษของเธอก็ทำให้ฉันเจ็บช้ำขึ้นเรื่อยๆ
ฉันต้องแสร้งทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ และทำให้หัวใจน้อยๆของน้ำฟ้าช้ำขึ้นเรื่อยๆ
นี่หรือที่ฉันทำกับเพื่อนที่แสนดีของฉัน

>>>มีคนกล่าวว่าเวลาแห่งความสุขมักจะผ่านไปอย่างรวดเร็ว ใช่ มันช่างรวดเร็วเหลือเกิน
>>>จนกระทั่งอยู่มาวันหนึ่ง เอกก็เริ่มห่างจากฉันไปเรื่อยๆ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเหตุใด
>>>เราไม่ได้ไปเที่ยวเล่นกันเหมือนแต่ก่อน ไม่ได้กลับบ้านด้วยกันเช่นเคย ไม่ได้ดูแลเอาใจใส่กันเหมือนเก่า
>>>จนฉันต้องวิ่งไปซบอกร้องไห้กับน้ำฟ้าเพื่อนรักของฉัน เพื่อนรักก็ยังคงเป็นเพื่อนรัก
>>>แม้เธอจะรักเอกสักเท่าไรแต่เธอก็ยังคงปลอบประโลมฉันอย่างอ่อนโยน ด้วยความจริงใจ
>>>ดังนั้น ฉันจึงพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อที่จะทำให้เค้ากลับมาสนใจฉันอีกครั้ง
>>>ฉันพยายามทำตามแบบสาวในสเปคของเค้า หัดทำตัวรักเด็ก ทำตัวเรียบร้อย และแสร้งทำเป็นร่าเริง
>>>ฉันต้องตัดผมสั้นจุ๊ดจู๋เพื่อให้เอกเค้าพอใจ ทำอะไรหลายๆอย่างที่ฝืนใจตนเอง
>>>แต่ก็ไม่มีซักครั้งเลย ที่เอกเค้าจะหันมามอง มาชื่นชมฉันสักครั้ง
>>>ฉันร้องไห้หนักขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งวันหนึ่ง วันครบรอบ 4 เดือนที่เราเปลี่ยนจากเพื่อนมาเป็นแฟน

"สเปคข้อที่ 3 เอกเค้าชอบกินเค้กเป็นที่สุด เธอว่าฉันจะทำเค้กให้เค้ากินดีป่ะ"
ฉันถามน้ำฟ้าด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น ในใจพลางคิดถึงเค้กรูปร่างต่างๆ
"ฉันจะทำเป็นลายอะไรดีนะ เอาสิงโตดีมั้ย เสือดีป่ะ อืม หรือว่าจะเป็น รูปหัวใจดีหละ "

วันครบรอบ 4 เดือนนั้นเป็นวันอาทิตย์ ฉันจึงใช้เวลาทั้งหมดกับการทำเค้กครั้งแรกในชีวิต
โชคดีที่บ้านของฉันมีเตาอบ และตำราทำเค้ก
ฉันจึงเริ่มทำตั้งแต่เวลา 7 โมงเช้า ยัน 4 โมงเย็นโดยมีน้ำฟ้าเพื่อนรักเป็นลูกมือ