คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 7 ความรักที่กลับคืนมา
เ้าสู่เ้าวันันทร์อสัปาห์แห่ารสอบลาภา ึ่เป็นวันที่นัศึษาะนิิศาสร์ไม่มีเรียน เบรฟำลันัู่้อมูลประวัิอรอบรัวพร้อมใ สีหน้าอเาแสออถึวามัวลใเล็น้อย
“อะไรันนี่ นึว่าะเป็นนธรรมา นี่เรา้อมาไล่เลี่ยนในรอบรัวที่มีิารให่โอย่านั้นเหรอ” เบรฟพูับัวเอเบาๆ สีหน้าอเาแสออถึวามไม่สบายใเล็น้อย านั้นโน่ นนท์ และหิผมยาวสูวัยนหนึ่็เินเ้ามาในห้อทำานอเบรฟ เธอนนี้ ือ แม่อโน่ และนนท์
“สวัสีรับ ุแม่ เินั่่อนนะรับ” เบรฟพู น้ำเสียอเาแสออถึวามสุภาพ เาเินมาหยิบเ้าอี้ให้แม่อโน่นั่ล
“โน่เล่าเรื่อเี่ยวับอาารย์ให้ิันฟัหลายเรื่อเลยนะะ ิัน้ออบุอาารย์อย่ามาที่อยูแลลูอิันเป็นอย่าี” แม่อโน่พู น้ำเสียอเธอแสออถึวามื่นม เบรฟมอูใบหน้าอแม่อโน่ สีหน้าอเาแสออถึวามเ้าใ
“มันเป็นหน้าที่อผมรับ” เบรฟอบ
“อาารย์เบรฟทราบีสินะะ ว่าลูายอิันไม่ใ่นธรรมา เพราะิันเอ็ไม่ใ่นธรรมาเหมือนัน” แม่อโน่อธิบาย
“เรื่อนั้นผมทราบีรับ และมันไม่ทำให้ผมหนัใเลย” เบรฟอบ
“แม่หมายวามว่าอย่าไรัน” นนท์ถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามสสัย
“ุแม่เอ็เป็นมนุษย์พลัิเหมือนันสินะรับ แถมมีพลัิทั้เทเลิเนิ[1] และเทเลพาธีเสีย้วย ลูายอุแม่เอ็ะโหุแม่ไ้ยาเหมือนันนะรับ” เบรฟั้้อสัเ สีหน้าอโน่ และนนท์แสออถึวามประหลาใอย่ามา รอยยิ้มปราบนใบหน้าอแม่อโน่
“เ่มานะะ ที่สามารถาเาัวนอิันไ้ อาารย์เบรฟเอ็ะเป็นโปรไฟล์เลอร์สินะ ันไม่แปลใเลยว่าทำไมอาารย์ถึเ้าับโน่ และนนท์ไ้เป็นอย่าี” แม่อโน่อบ
“พวเราเลิพูถึัวนอันและันีว่านะรับ ที่พวเรามานัุ่ยันวันนี้ ็เพราะสามีอุ้อาระให้นนท์ไปูัวลูสาวอเพื่อนสามีุสินะ” เบรฟั้้อสัเ
“ิันเอ็ั้านแล้วนะะ เพราะว่าันแอบอ่านใอเพื่อนสามีิัน เาั้ใะให้ลูสาวอเาแ่านับนนท์ เพื่อที่ะยึิารอรอบรัวพวเรา ิารที่พวเราพยายามสร้าึ้นมาับมือลอสามสิบปีที่ผ่านมา ันั้านเาแล้ว แ่สามีอิันไม่ยอมฟัเลย” แม่อโน่อบ สีหน้าอเธอแสออถึวามไม่สบายใ
“ไม่ทราบว่าุแม่รู้เรื่อที่...” เบรฟั้้อสสัย
“ิันรู้ทุอย่าเี่ยวับลูๆ่ะ รวมถึเรื่อที่นนท์บับอาร์มเป็นแฟน้วย ึ่มันไม่ใ่เรื่อให่โสำหรับิันเลย่ะ” แม่อโน่อบ เบรฟูนาฬิา้อมืออเา
“อีสิบนาทีสามีอุะเินเ้ามาในห้อนี้สินะรับ” เบรฟพู แม่อโน่พยัหน้าอบ
“อาารย์ พวเราวระทำอย่าไรีรับ” นนท์ถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามไม่สบายใอย่ามา
“ุแม่รับ ไม่ทราบว่า ถ้านนท์ัสินใลไปูัว สถานทีู่ัวอยู่ที่ไหนรับ” เบรฟถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามสสัย
“วันพรุ่นี้ ที่โรแรมอพวเรา่ะ” แม่อโน่อบ านั้นายวันลานหัวล้านไว้หนวเรานหนึ่็เินเ้ามาในห้อทำานอเบรฟ สีหน้าอเาแสออถึวามโรธอย่ามา เา ือ พ่ออโน่
“สวัสีรับ ุพ่อ” เบรฟพู
“ันไม่ใ่พ่อแ เ้าหนู มหาวิทยาลัยื่อัอะไรัน รับเ็อมมือแบบนี้เ้ามาเป็นอาารย์ไ้้วย” พ่ออโน่พูเสียั
“พ่อรับ ใเย็นๆ่อน นี่อาารย์เบรฟรับ” นนท์พู สีหน้าอพ่ออโน่แสออถึวามประหลาใ
“อาารย์เบรฟ ที่พวแะให้มาเป็นัวลาไล่เลี่ยเรื่อภายในรอบรัวอพวเราสินะ” พ่ออโน่พู เาหัวเราะเยาะเย้ยเบรฟ แ่เบรฟยัยิ้มให้เา
“ผมว่า พวเราเ้ามานัุ่ยัน่อนีว่านะรับ” เบรฟพู านั้นพ่ออโน่็เินเ้ามานั่ามำเิอเบรฟ
“เอาล่ะรับ ุพ่อ...” เบรฟพู
“ไม่ว่าแะพูอะไร็าม นนท์็้อไปูัวับลูสาวอเพื่อนัน” พ่ออโน่พู น้ำเสียอเาแสออถึวามริั
“ัน็บอุไปแล้ว เพื่อนอุมันเป็นอมลวโล เาพยายามะฮุบิารที่พวเรา่วยันสร้ามาลอสามสิบปีนะ” แม่อโน่พู น้ำเสียอเธอแสออถึวามไม่พอใอย่ามา านั้นทั้สอน็เริ่มะโนใส่หน้าัน เบรฟหลับาั้สมาธิ
“โน่ นนท์ ถ้าเป็นแบบนี้เรื่อมันไม่บหรอ นนท์ยอมามน้ำพ่อไป่อนเถอะรับ” เบรฟพูับโน่ และนนท์ผ่านเรือ่ายโทริ
“มันะีเหรอรับ อาารย์” โน่ั้้อสสัยผ่านเรือ่ายโทริ
“ไม่้อเป็นห่วรับ อาารย์มีแผน แ่นนท์้อบอุพ่อไป่อน ให้เปลี่ยนสถานทีู่ัวเป็นร้านาแฟในศูนย์าร้าอไอโนว์ยู และั้เื่อนไ้วยว่า ถ้าารูัวล้มเหลว โยเป็นวามผิอเพื่อนอุพ่อ หรือัวลูสาวอเพื่อนุพ่อ ้อห้ามัารูัวึ้นอี ส่วนรายละเอียเี๋ยวอาารย์ะบอหลัาที่พาพ่ออโน่ลับไปแล้ว” เบรฟอธิบายผ่านเรือ่ายโทริ
“แ่ว่า พ่ออพวเราไม่ใ่นโ่นะรับ” โน่อบผ่านเรือ่ายโทริ สีหน้าอเาแสออถึวามไม่สบายใ
“แ่พ่ออพวเธอ็ยัเป็นนธรรมาอยู่ นั่นยัทำให้พวเราไ้เปรียบอยู่นะรับ และโอาสมีเพียรั้นี้รั้เียว ถ้าทำสำเร็ อาารย์เื่อว่าพ่ออโน่ะไม่พาสาวมาใหู้ัวอี” เบรฟพูผ่านเรือ่ายโทริ
“เ้าใแล้วรับ ผมะทำามที่อาารย์บอรับ” นนท์อบผ่านเรือ่ายโทริ เบรฟลืมาึ้น
“ลรับ พ่อ ผมะไปูัวับลูสาวอเพื่อนพ่อเอ” นนท์พูเสียั พ่อ และแม่อโน่หยุะโนใส่หน้าันทันที
“ว่าอย่าไรนะ” แม่อโน่พู น้ำเสียอเธอแสออถึวามไม่สบายใ
“ผมบอว่า ผมละไปูัวับลูสาวอเพื่อนพ่อ” นนท์อบ น้ำเสียอเาแสออถึวามริัมาึ้น รอยยิ้มปราบนใบหน้าอพ่ออโน่
“เห็นไหม ไม่ว่าอย่าไร ลู็้อยอมัน ันไปีว่า ้อไปบอเพื่อนให้ัเรียมารูัว” พ่ออโน่พู
“แ่ผมมีเื่อนไรับ พ่อ้อนัเพื่อนอพ่อที่ร้านาแฟในศูนย์าร้าอไอโนว์ยู และถ้าารูัวล้มเหลวเพราะเพื่อนอพ่อ หรือลูสาวอเพื่อนพ่อ พ่อ้อไม่ัารูัวึ้นอีไม่ว่าับผม หรือับโน่็าม ไม่อย่านั้น้อลเป็นอันยเลิ” นนท์อธิบาย านั้นพ่ออโน่็เินออไปาห้อทำานอเบรฟ แม่อโน่หันหน้ามาหาเบรฟ สีหน้าอเธอแสออถึวามริัอย่ามา
“เป็นฝีมือออาารย์สินะ” แม่อโน่พู น้ำเสียอเธอแสออถึวามไม่พอใอย่ามา
“็ยัีว่าปล่อยให้พวุทำลาย้าวอในห้อทำานผมนั่นแหละรับ” เบรฟอบ น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ
“อาารย์รับ ่วยบอแผนั้น่อไปทีรับ” โน่พู น้ำเสียอเาแสออถึวามระือรือร้น
“ผมอถามุแม่เพื่อวามแน่ใ่อนนะรับ ุพ่ออโน่เป็นนธรรมาใ่ไหมรับ” เบรฟถาม
“ใ่่ะ แ่เาเป็นนลามา ถ้าให้โน่ไปูัวแทน เาะับไ้ทันที่ะ” แม่อโน่อบ
“ถ้าอย่านั้นนะ นนท์ รั้นี้เธอ้อเป็นนำเนินารามแผนเสียแล้ว” เบรฟอบ
“อะไรัน ไหนอาารย์บอว่า...” โน่พู สีหน้าอเาแสออถึวามไม่พอใ
“นี่ไม่ใ่รั้แรออาารย์รับ โน่ วาใไ้ ารูัวรั้นี้ะ้อล้มเหลวอย่าแน่นอน” เบรฟอบ สีหน้าอเาแสออถึวามริั านั้นเบรฟ็เริ่มอธิบายแผนาร และรูปแบบามั้นอนที่เาวาแผนเอาไว้ สีหน้าอโน่ นนท์ และแม่อโน่แสออถึวามสบายใ
“อะไรัน ไม่ใ่เรื่อยาเลยนี่นะ” โน่อบ น้ำเสียอเาแสออถึวามพึพอใ
“อนนี้อาร์ม็ำลัอยู่บ้านที่่าัหวั พวเรา้อำเนินารามแผนให้เร็วที่สุ่อนที่อาร์มะลับมา” นนท์เสริม
“อให้แผนออาารย์สำเร็นะะ ถ้าอย่านั้นิันอัวลับ่อน สวัสี่ะ” แม่อโน่อบ านั้นเธอ็พาลูายอเธอเินออไปาห้อทำานอเบรฟ
“เป็นรอบรัวที่น่าสนใริๆ” เบรฟพูับัวเอเบาๆ เานั่ทำาน่อไปอย่าใเย็น
่วลาวันอวัน่อมา เบรฟ และโน่เินมาเฝ้ารอที่หน้าร้านาแฟอศูนย์าร้า สีหน้าอพวเาแสออถึวามระือรือร้น
“หวัว่าแผนออาารย์ะสำเร็นะรับ” โน่พู น้ำเสียอเาแสออถึวามื่นเ้น เวลา่อมาพ่อ และแม่อนนท์็พานนท์เินเ้าไปในร้านาแฟ
“พวเามาันแล้ว ับาูอย่าให้ลาสายาเ็านะ” เบรฟอบ านั้นพวเา็เินเ้าไปในร้านาแฟ และนั่อยู่ที่โ๊ะ ึ่อยู่ห่าาโ๊ะที่นนท์นั่อยู่
“ำไว้นะ โน่ อย่าใ้พลัเ็า พวเราะใ้วิธีารเหมือนับนปิทั่วไป” เบรฟพูับโน่เบาๆ สีหน้าอเาแสออถึวามริั
“มันะไ้ผลอย่านั้นเหรอรับ” โน่ั้้อสสัย น้ำเสียอเาแสออถึวามไม่สบายใ
“ไม่้อเป็นห่วรับ โน่ พวเราเป็นแ่แรระุ้น เพราะอาารย์าาร์ทุอย่าเอาไว้แล้ว” เบรฟอบ านั้นายราอีนหนึ่็เินเ้ามาพร้อมับเ็สาวร่าท้วม พวเาเินเ้ามานั่ับรอบรัวอนนท์
“นนท์ นี่ลุปลาเป็นเพื่อนอพ่อ และนี่ลูสาวอลูปลาื่อทิพย์” พ่ออโน่พู
“สวัสีรับ” นนท์พู
“สวัสีรับ นนท์ พ่ออเธอุยเรื่ออเธอเอาไว้เยอะเลยนะ หน้าาีว่าที่ินะ” ลุปลาพู น้ำเสียอเาแสออถึวามหลใหล
“ว่าแ่ น้อทิพย์อุอายุเท่าไรแล้วะ” แม่อโน่ั้้อสสัย ะมอูทิพย์ สีหน้าอเธอแสออถึวามสสัย
“อายุสิบแปเือนหน้า่ะ อนนี้หนูำลัะบมัธยมหแล้ว่ะ” ทิพย์อบ น้ำเสียอเธอแสออถึวามสบายใ ะมอูใบหน้าอนนท์
“ลูสาวันเรียนไ้เรเลี่ยสามุห้าเลยนะ เป็นเ็ที่ั้ใเรียนมาเลย ันั้ใว่าะให้ลูเรียนะนิิศาสร์ที่ไอโนว์ยูนี่แหละ นนท์เอ็เรียนที่ไอโนว์ยู ลูอพวเราเ้าันไ้ีอย่าแน่นอน” ลุปลาพู เามอูใบหน้าอนนท์ รอยยิ้มปราบนใบหน้าอลุปลา
“็ะเป็นแบบนั้นนะรับ” พ่ออโน่อบ
“เี๋ยว่อนสิุ ลูอพวเราะเรียนบในปีารศึษานี้แล้วนะ ทำไมไม่บอเาไปล่ะ” แม่อโน่พูับพ่ออโน่เบาๆ น้ำเสียอเาแสออถึวามไม่พอใ
“ูสิรับ อาารย์เบรฟ พ่ออผมำลัใ้น้อายอผมเพื่อผลประโยน์อัวเอ” โน่พูเบาๆ สีหน้าอเาแสออถึวามไม่พอใอย่ามา
“เ้าใแล้วสินะ โน่ พวเาสนใแ่ผลประโยน์เท่านั้น” เบรฟอบ
“พวเราวระทำอย่าไรีรับ ผมเริ่มทนไม่ไหวแล้วนะรับ” โน่ถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามร้อนใอย่ามา เบรฟลุาโ๊ะที่พวเานั่อยู่
“เี๋ยวอาารย์ัารให้รับ” เบรฟอบ เาเินเ้าไปหานนท์อย่ารวเร็ว
“อ้าว อาารย์เบรฟ สวัสีรับ ไม่ทราบว่าอาารย์มาทำอะไรที่นี่รับ” นนท์พู น้ำเสียอเาแสออถึวามโล่ใ
“สวัสีรับ นนท์ พอีอาารย์แวะมาื่มน้ำหวานหน่อย ่วนี้อาาศมันร้อนน่ะ” เบรฟอบ
“ริสิรับ เรื่อทุนปริาโทที่ผมทำเรื่ออไป ไม่ทราบว่าอนนี้ไปถึไหนแล้วรับ” นนท์ถาม สีหน้าอพ่ออโน่ ลุปลา และทิพย์แสออถึวามประหลาใอย่ามา
“อนนี้อาารย์หมูอนุมัิทุนอนนท์แล้วนะรับ แ่มีเื่อนไว่า นนท์ะ้อสำเร็ารศึษาภายในภาเรียนนี้เท่านั้น ไม่อย่านั้นนที่อทุนิว่อไปะไ้รับสิทธิแทนที่นนท์ทันที” เบรฟอบ สีหน้าอลุปลา และทิพย์แสออถึวามไม่พอใอย่ามา
“อะไรันุ ไหนุบอว่าถ้าทิพย์เ้ามาเรียนที่นี่ ทิพย์ะไ้เป็นรุ่นน้ออนนท์ และไ้อยู่ใล้ิับนนท์” ลุปลาพูเสียั สีหน้าอเาแสออถึวามโรธ
“ทิพย์็เป็นรุ่นน้อผมนะรับ เพียแ่ผมลายเป็นศิษย์เ่าไปแล้ว” นนท์พูับัวเอเบาๆ
“เี๋ยว่อนสิ ใเย็นๆ่อน และเรื่อที่พวเราลันไว้ล่ะ” พ่ออโน่พู น้ำเสียอเาแสออถึวามร้อนใ ลุปลา และทิพย์ลุึ้นยืน
“้อลเป็นอันยเลิ ทิพย์ พวเราลับบ้านันเถอะ” ลุปลาพู สีหน้าอเา และทิพย์แสออถึวามผิหวัอย่ามา เาเินออไปาร้านพร้อมับทิพย์ พ่ออโน่วิ่ามเาไปอย่ารวเร็ว สีหน้าอแม่อโน่แสออถึวามโล่ใ
“อบุอาารย์เบรฟมาเลยนะะ ที่่วยเหลือพวเรา ไม่ทราบว่าิันะอบแทนอาารย์อย่าไรีะ” แม่อโน่พู น้ำเสียอเธอแสออถึวามสบายใ
“โน่ และนนท์เอ็่วยเหลือผมเอาไว้มามายรับ แ่นี้ถือว่าเล็น้อยรับ” เบรฟอบ รอยยิ้มปราบนใบหน้าอเา านั้นโน่็เินเ้ามาหาพวเา
“แ่ว่า ถ้าโน่ หรือนนท์ไ้ทุนเรียน่อริๆ็ีสิะ” แม่อโน่ั้้อสัเ สีหน้าอนนท์แสออถึวามเินอาย
“ทั้สอนเป็นนเรียนเ่รับ ุแม่ ถ้าพวเา้อารทุนเรียน่อริๆ พวเาสามารถอไ้ไม่ยาหรอรับ” เบรฟอบ น้ำเสียอเาแสออถึวามภาภูมิใ เาบไหล่โน่ และนนท์แสวามื่นม
“ุเป็นอาารย์ที่ีนะะ ถึแมุ้ะไม่เหมือนใร็าม” แม่อโน่พู สีหน้าอเธอแสออถึวามื่นม
“พวเราะทำอย่าไร่อไปรับ แม่ ถ้าพ่อหาลูสาวอเพื่อนมาูัวับผมอีะทำอย่าไรรับ” นนท์ั้้อสสัย สีหน้าอเาแสออถึวามไม่สบายใ
“ไม่้อเป็นห่ว นนท์ ที่ารูัวอนนี้ล้มเหลวเป็นเพราะฝ่ายเพื่อนพ่อเป็นนอยเลิ ถือเป็นวามผิอฝ่ายเพื่อนพ่อเอ ามเื่อนไที่นนท์วาไว้ พ่อ้อไม่หานมาูัวอี” แม่อโน่อบ
“แ่ถ้าพ่อผิสัาล่ะรับ” โน่ถาม
“แม่ะทำให้มั่นใว่าพ่อะไม่ผิสัา พวลูเอ็ใ้ีวิอย่าที่พวลูเลือเถอะนะ” แม่อโน่อบ เธอหยิบโทรศัพท์มือถือึ้นมาูนาฬิา
“เอาล่ะ แม่้อไป่อนแล้ว ันอัว่อนนะะ อาารย์เบรฟ” แม่อโน่พู
“สวัสีรับ” เบรฟอบ แม่อโน่เินไป่ายเิน่าเรื่อื่ม และเินออไปอย่ารวเร็ว
“เป็นแม่ที่ีนะ ทำให้อาารย์นึถึแม่อัวเอึ้นมาเลย” เบรฟพู น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ รอยยิ้มปราบนใบหน้าอโน่ และนนท์
“เอาล่ะ อาารย์อัวไปทำาน่อนนะรับ พวเธอเอ็วระไปพัผ่อนบ้า ถ้าอ่านหนัสือเรียมสอบไป้วย็ะีมานะรับ” เบรฟพู านั้นเา็เินออไปาร้านาแฟอย่าใเย็น
“ลับันเถอะ ไปอ่านหนัสือที่ห้อัน” โน่พู านั้นเา และนนท์็เินออไปาร้านาแฟอย่ารวเร็ว
เ้าวันันทร์อหนึ่สัปาห์่อมา ึ่เป็นวันสุท้ายอวันสอบลาภา เบรฟำลันั่อ่านหนัสือพิมพ์อยู่ในห้อทำานอเา สีหน้าอเาแสออถึวามสบายใ
“่วสอบนี่ีริๆ นัศึษาไม่มารบวนเราเลย แถมวันนี้ไม่มีาราุมสอบ้วย” เบรฟพูับัวเอเบาๆ น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ านั้นเสียเาะประูห้อ็ัึ้น
“เิรับ” เบรฟพู ประูห้อทำานเปิออ โน่ นนท์ และอาร์มเินเ้ามาในห้อทำานอเบรฟ สีหน้าอเาแสออถึวามสบายใ
“สวัสีรับ อาร์ม ลับมาา่าัหวัแล้วสินะรับ” เบรฟพู
“ใ่รับ อาารย์ เป็นารพัผ่อนที่ยาวนานมาเลย” อาร์มอบ สีหน้าอเาแสออถึวามสบายใ
“อาารย์รับ วันนั้นพวเรา้ออบุอาารย์มาริๆนะรับ” โน่พู เาหยิบล่อใสุ่ี้็อโแลออมาวาไว้บนโ๊ะ
“อันนี้เป็นน้ำใเล็ๆน้อยๆาพวเรารับ ไ้โปรรับไว้้วย” นนท์เสริม สีหน้าออาร์มแสออถึวามประหลาใ
“อบุมารับ” เบรฟอบ เารับล่อุี้ไปาโน่ และนำไปวาไว้บนอหนัสือ
“ระหว่าที่ันไม่อยู่มันเิอะไรึ้นอย่านั้นเหรอ” อาร์มถาม
“ริสิ พวเรายัไม่ไ้เล่าให้นายฟัเลยสินะ” โน่ั้้อสัเ เาเล่าเรื่อที่พ่ออเาพานนท์ไปูัวับลูสาวอเพื่อนพ่อ และแผนารที่พวเาวาไว้ เพื่อทำลายารูัว อาร์มหัวเราะเสียั
“มันำมาเลยอย่านั้นเหรอ” นนท์ถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามประหลาใ
“อโทษๆ ันไม่นึว่าพ่ออนายะพาไปูัวับผู้หิรูปร่าอ้วนที่อายุน้อยว่าน่ะสิ” อาร์มอบ ะพยายามลั้นหัวเราะ
“ไม่ใ่เรื่อลหรอนะ อาร์ม” โน่พู สีหน้าอเาแสออถึวามริั
“ว่าแ่ พ่อแม่นายยัไม่รู้อีเหรอ ว่าพวเราำลับันอยู่” อาร์มถามนนท์ น้ำเสียอเาแสออถึวามอยารู้อยาเห็น
“แม่ันรู้แล้ว และแม่็ไม่ไ้ว่าอะไร เพราะแม่เารพารัสินใอพวเรา” โน่อบ
“แ่ถ้าพ่อรู้เ้า ไม่บแ่บ้านแหรอนะ” นนท์เสริม
“เอาล่ะๆ เรื่ออนนท์เอ็บล้วยีแล้วนะ อย่าน้อย็สำหรับอนนี้” เบรฟพู สีหน้าอโน่ และนนท์แสออถึวามสสัย
“อาารย์หมายวามว่าอย่าไรรับ” โน่ถาม
“สัวันหนึ่พ่ออนนท์ะ้อรู้ว่า นนท์รัับอาร์ม อาะไม่ใ่อนนี้ หรืออนาอันใล้นี้ แ่อย่าน้อยนนท์้อเป็นนบอับพ่อเอ เพราะถ้าพ่ออนนท์รู้มาานอื่น และเิสสัยนมาพบ้วยัวเอ มันไม่่อยีเท่าไรนั” เบรฟอธิบาย
“อาารย์ไ้บอับทาบ้านหรือยัรับ เรื่อระหว่าัวอาารย์ับพี่ัน์” โน่ั้้อสสัย สีหน้าอเบรฟแสออถึวามเินอาย
“วามริแล้วที่บ้านออาารย์ไม่รู้เรื่อรสนิยมทาเพศออาารย์หรอรับ ราบเท่าที่อาารย์ยัรอัวเป็นโส และไม่พาแฟนไปให้พ่อแม่เห็น” เบรฟอบ
“แ่อาารย์ยัสนิทับพี่ัน์อยู่ไม่ใ่เหรอรับ” อาร์มั้้อสัเ
“นอื่นๆ็รู้แ่ว่าอาารย์สนิทับัน์รับ อาร์ม แ่ไม่รู้ถึระับวามผูพันที่อาารย์มีให้ับัน์” เบรฟอบ น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ
“เอาเป็นว่าพวเราหยุเรื่อออาารย์เบรฟไว้เพียเท่านี้ีว่านะ เพราะพวเรามีแผนารให่ที่้อัาร่อให้เสร็” โน่พู น้ำเสียอเาแสออถึวามริั
“แ่ว่าพวเราะทำอย่าไรให้ธีร์ลับมาืนีับันไ้ล่ะ ทั้สอนรัันมาเลยนะ” อาร์มพู สีหน้าอเาแสออถึวามไม่สบายใ
“พวเรายัไม่รู้ถึที่มาอ้อวามในเฟสบุ๊นั่นเลยนะ พวเราวระทำอย่าไรีล่ะ” นนท์พู านั้นวิน และเฟิร์ส็เินเ้ามาในห้อทำานอเบรฟ
“สวัสีรับ อาารย์เบรฟ พวเรามาอบุอาารย์ที่่วยให้พวเราืนีันนะรับ” เฟิร์สพู น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ เาับมือับวิน
“พวเรารู้เรื่ออธีร์ และันแล้วนะ” วินพู ะเินเ้ามานั่ับโน่ นนท์ และอาร์ม
“พวนายรู้สาเหุที่ธีร์โพสแบบนั้นแล้วอย่านั้นเหรอ” โน่ถาม สีหน้าอเาแสออถึวามอยารู้อยาเห็น
“่วหลัๆมานี้พวเราไปินมื้อเย็นับธีร์อยู่บ่อยๆ ธีร์เล่าให้พวเราฟัเอแหละ” เฟิร์สอบ
“ำว่า บาทีพวเราอาะเ้าันไม่ไ้ มันหมายวามว่าอย่าไรล่ะ” นนท์ถาม
“อนนี้ะสถาปัยรรมศาสร์ำลัมีารทำโรารสำหรับบารศึษา ทำให้ันไม่่อยมีเวลาให้ับธีร์เท่าไรนั” วินพู
“ทุรั้ที่ธีร์นัเอัน ัน็อบปิเสธธีร์อยู่ลอ แ่ธีร์เล่าให้ฟัว่า เามัะเห็นันไปนั่อ่านหนัสือับออยู่บ่อยๆ ธีร์็เลยิว่าันอาะเปลี่ยนใไปแล้ว็ไ้” เฟิร์สเสริม
“แ่ที่พวเราเห็นไม่ใ่แบบนั้นนะ” อาร์มพู สีหน้าอวินแสออถึวามสสัย
“พวเราไปแอบูันับอมา ันเล่าให้อฟั ันยัรัธีร์อยู่ แ่ธีร์ไม่ยอมรับาริ่อาันเลย นั่นอาะเป็นสาเหุที่ธีร์โพสไปแบบนั้นไป็ไ้นะ” นนท์เสริม
“เรื่อนี้เป็นเรื่อที่วนให้สับสนริๆ” โน่พู น้ำเสียอเาแสออถึวามไม่สบายใ
“อาารย์เ้าใสถานาร์แล้วรับ ปัหาสำั ือ ทั้ัน และธีร์ำลัเ้าใผิัน รวมถึทั้สอนเอ็ไม่ไุ้ยัน้วยริไหม” เบรฟอธิบาย
“มัน็รินะรับ นที่รัันมาๆ มัะผิใันเพราะาริไปเอ โยไม่ไ้รับฟัวามริที่เิึ้น” โน่อบ
“พรุ่นี้เป็นวันแรอ่วหลัสอบลาภา้วย อาารย์อแนะนำนะรับ ถ้าพาทั้สอนพาพบอาารย์ไ้ภายในวันพรุ่นี้ เี๋ยวอาารย์ะ่วยทำให้ทั้สอนพูุยเปิใันเอ” เบรฟพู สีหน้าอเาแสออถึวามริั
“อาารย์ูริัมาว่าพวเราอีนะรับ” วินั้้อสัเ
“อาารย์ทนูไม่ไ้หรอรับ ที่้อเห็นนรััน้อผิใันไปนานๆ และยัมีวามรู้สึ้าาันอยู่ ถึแม้มันะไม่เี่ยวับอาารย์ แ่อาารย์ิว่าพวเราวระทำให้เรื่อมันบล ไม่ว่าะบลโยลับมารััน หรือแยทาันไป็าม เพราะอย่าน้อยที่สุ พวเรา็สามารถ้าวไป่อไ้” เบรฟอธิบาย
“อาารย์เป็นนที่มีิใแ็แร่มาเลยนะรับ ผมไม่สามารถทำไ้แบบอาารย์แน่นอนเลย” เฟิร์สพู น้ำเสียอเาแสออถึวามื่นม เบรฟส่ายศีรษะ
“อาารย์เยผ่าน่วที่อ่อนแอที่สุมาแล้วรับ เฟิร์ส เมื่อพวเราเป็นผู้ให่ึ้น ิใอพวเรา็ะแ็แร่ึ้น” เบรฟอบ
“ถ้าอย่านั้นพวเราอัว่อนนะรับ อบุมารับ” โน่พู านั้นโน่็พาทุนเินออไปาห้ออเบรฟทันที รอยยิ้มแสออถึวามสบายใปราบนใบหน้าอเบรฟ
“เอาอย่าไรี โน่” วินถาม ะเินมาถึหน้าประูห้อทำานออาารย์
“พรุ่นี้อนเ้า ธีร์ะอยู่ที่ห้อสมุ พวราะอยเฝ้าูธีร์เอ นาย่วยพวเราพาันไปที่ห้อสมุทีนะ” โน่อบ วินพยัหน้าอบ
“เ้าใแล้ว ถ้าอย่านั้นพวเราไป่อนนะ” วินอบ เาเินับมือไปับเฟิร์สอย่าใเย็น านั้นโน่ นนท์ และอาร์ม็เินออไปามหาวิทยาลัย้วยัน
เ้าวัน่อมา โน่ นนท์ และอาร์มเินมาที่โรอาหาร้วยัน สีหน้าอเาแสออถึวามระือรือร้น โน่ั้สมาธิ้นหาธีร์อย่าใเย็น
“อนนี้ธีร์อยู่ที่ห้อสมุ พวเรารีบไปันเถอะ” โน่พู เารีบเินไปที่ห้อสมุอย่ารวเร็ว นนท์ และอาร์มรีบเินามเาไป
“ูนั่น ธีร์นั่อ่านหนัสืออยู่รนั้น” โน่พู เาเินเ้าไปนั่ที่โ๊ะอ่านหนัสือ ึ่อยู่ห่าาธีร์สอ่วโ๊ะ
“วินมา้าัเลยนะ” นนท์พู สีหน้าอเาแสออถึวามไม่สบายใ
“ใเย็นๆ่อน น้อาย เี๋ยววิน็มาแล้ว” โน่อบ านั้นโทรศัพท์มือถืออโน่็ัึ้น เารีบรับสายทันที
“วิน พวเรามาที่ห้อสมุแล้ว นายเอันหรือยั” โน่พู น้ำเสียอเาแสออถึวามร้อนใเล็น้อย
“อนนี้ันำลัเินมาที่โรอาหาร เี๋ยวพวเราะพาันไปหาพวนายเอ” วินอบ
“รีบๆหน่อย็แล้วันนะ ันไม่แน่ใว่าธีร์ะนั่อยู่ที่นี่อีนานไหม” โน่พู น้ำเสียอเาแสออถึวามัวลใ
“เ้าใแล้ว โน่ ทุอย่าะ้อเรียบร้อย ันสัา” วินอบ านั้นทั้สอน็วาสายไปพร้อมัน
“หวัว่าวินะทำสำเร็นะ” โน่พูับัวเอเบาๆ เวลา่อมาวิน และเฟิร์ส็เินเ้ามาในห้อสมุพร้อมับัน โยพวเาทิ้ระยะห่าาันประมาสอฟุ และเินเ้ามาหาโน่ นนท์ และอาร์ม ส่วนันเินไปนั่ับธีร์
“สวัสี ธีร์ นายสบายีไหม” ันพู น้ำเสียอเาแสออถึวามเป็นห่ว แ่ธีร์ยันิ่เียบ และอ่านหนัสืออเา่อไป
“ธีร์ นายเียบแบบนี้ันไม่สบายในะ” ันพู น้ำเสียอเาแสออถึวามริัมาึ้น แ่ธีร์ยัไม่สนใเา ันถอนหายใ เาหยิบหนัสือไปาธีร์ และับมือับธีร์แน่นึ้น แ่ธีร์สะบัมืออออย่ารุนแร เาลุึ้น และเินหนีันไปยัทาออห้อสมุ ในเวลาเียวันเบรฟเินเ้ามาในห้อสมุพอี
“สวัสีรับ อาารย์เบรฟ” ธีร์พู รอยยิ้มใีปราบนใบหน้าอเบรฟ
“สวัสีรับ ธีร์ อาารย์อุย้วยหน่อยสิ” เบรฟพู เาส่สัาสายาให้ัน
“ไ้รับ แ่ว่า...” ธีร์อบ เาหันหลัไปมอันที่ยืนอยู่้าหลัเา สีหน้าอธีร์แสออถึวามไม่พอใ
“อาารย์อุยับทั้ธีร์ และันนั่นแหละรับ” เบรฟอบ น้ำเสียอเาแสออถึวามริั ธีร์เินลับไปนั่ที่โ๊ะอ่านหนัสือ ัน และเบรฟเินามเาไปอย่าใเย็น
“ธีร์รับ อาารย์อถามหน่อยนะรับ ทำไมธีร์ถึพยายามหลบหน้าันล่ะรับ” เบรฟถาม
“นั่นน่ะสิ ธีร์ และ้อวามนั้นอี นายเป็นอะไรันแน่” ันเสริม สีหน้าอเาแสออถึวามร้อนใ
“ใเย็นๆ่อนนะ ัน อย่าันธีร์เลย ให้ธีร์่อยๆพู่อน” เบรฟพู สีหน้าอันเริ่มผ่อนลายวามริัล
“ไ้รับ” ันอบ
“เรื่อมันเิึ้น่อนะเปิเทอมไม่นานรับ อาารย์ ันมัะผินัับผมอยู่บ่อยๆ และทุรั้ที่ันผินัผม เามัะอยู่ันอเสมอเลย ผม็เลยเ้าใไปว่าันเปลี่ยนใไปาผมแล้ว” ธีร์อธิบาย สีหน้าอเาแสออถึวามไม่สบายใ
“ันรับ ่วยอธิบายให้ธีร์ฟั้วยรับ และอย่าโหเ็านะรับ” เบรฟพู น้ำเสียอเาแสออถึวามริั
“เทอมนี้ันมีโรารอะ เป็นโรารสำหรับบารศึษา ถึันะเรียนสถาปัยรรมศาสร์มา แ่ว่าันเป็นนวารูปไม่่อยเ่ ัน็เลยไปอให้อ่วย เพราะอวารูปเ่ที่สุในะศิลปรรมศาสร์ มัน็เท่านั้นเอ” ันอธิบาย
“แ่ันเห็นนายอับอนะ มันหมายวามว่าอย่าไรัน” ธีร์ถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามไม่พอใ
“ัน็แ่ีใมาที่านเสร็เท่านั้นเอ ัน็เลยออแสวามอบุ และอีอย่านะ อเอ็เป็นผู้ายที่อบผู้หิ ันเอ็เ่นัน” ันอบ
“แ่นาย็มาบันเนี่ยนะ ันไม่เ้าในายริๆ” ธีร์ั้้อสัเ
“ันอบผู้หิ็ริอยู่ แ่นายเป็นผู้ายนเียวที่ันรันะ เป็นเสมอ และลอไป” ันอบ ธีร์ับมือับัน สีหน้าอธีร์แสออถึวามรู้สึผิ
“ันอโทษนะ ัน ที่่วนัสินนาย และโพส้อวามนั่นลไป” ธีร์พู น้ำาไหลอาบใบหน้าอธีร์ ันปาน้ำาให้ธีร์
“ธีร์ นายฟัันนะ ถึันะน้อยในาย แ่ัน็ไม่เยโรธนายเลยนะ” ันอบ
“นายให้อภัยันแล้วใ่ไหม” ธีร์ถาม สีหน้าอเาแสออถึวามไม่สบายใ
“ไม่มีอะไรที่้อให้อภัย ธีร์ เพราะ ันไม่เยโรธนาย” ันอบ น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ รอยยิ้มใีปราบนใบหน้าอเบรฟ
“เรื่อบล้วยีแล้วนะ อให้ทัู้่รัันนานๆนะรับ” เบรฟพู ธีร์ และันหัวเราะเบาๆ พวเามอูโน่ นนท์ อาร์ม วิน และเฟิร์สที่มอูพวเาอยู่ที่โ๊ะอ่านหนัสือ ทั้ห้านโบมือทัทายธีร์ และัน
“ูเหมือนแ๊ามเทพะมีสมาิเพิ่มึ้นนะ” ันพู
“อย่าน้อยพวเราวระไปอบุพวเานะ ถ้าวิน และเฟิร์สไม่พานายมาหาัน พวเราไม่ไ้ปรับวามเ้าใัน” ธีร์พู ัน และธีร์ลุึ้น และเินไปหาโน่ นนท์ อาร์ม วิน และเฟิร์ส านั้นเบรฟ็เินออไปาห้อสมุอย่าใเย็น
“พวเราอบุพวนายมานะ แ๊ามเทพ” ันพู น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ
“ไม่เป็นไร พวเราเป็นเพื่อนันนะ” โน่อบ สีหน้าอเาแสออถึวามีใ
“แ่ว่าเรียพวเราว่าแ๊ามเทพแบบนี้ ื่นมพวเราเินไปแล้ว” อาร์มเสริม
“พวนายอยามาเ้าร่วมันพวเราไหมล่ะ” วินพู เฟิร์สหัวเราะเบาๆ ธีร์ และเฟิร์สมอหน้าันและัน พวเาส่ายศีรษะ
“ไม่ีว่า อบใ พวเราอยู่ันแบบนี้มีวามสุีแล้ว” ันอบ เาับมือับธีร์ านั้นธีร์็ึัวันเ้ามาสวมอ สีหน้าอโน่ นนท์ อาร์ม วิน และเฟิร์สแสออถึวามประหลาใ รอยยิ้มปราบนใบหน้าอพวเา
“ธีร์ พวเรายัอยู่ในห้อสมุอยู่นะ” ันพู น้ำเสียอเาแสออถึวามเินอาย ธีร์ลายอาันอย่ารวเร็ว
“ริอนาย” ธีร์อบ
“เี๋ยวพวเราอัวไปปรับวามเ้าใเพิ่มเิมัน่อนนะ แล้วเอัน” ันพู เาับมือับธีร์ และเินออไปาห้อสมุพร้อมัน านั้นวิน และเฟิร์ส็ลุึ้นยืน
“พวเราไป่อนนะ เอาไว้ว่าๆไปินมือเย็น้วยันนะ” วินพู รอยยิ้มปราบนใบหน้าอโน่ และนนท์
“ไ้สิ แล้วเอันนะ” นนท์อบ
“อบใพวนายมาเลยนะ” โน่เสริม านั้นวิน และเฟิร์ส็เินออไปาห้อสมุพร้อมัน
“รัันว่ายาแล้ว รัษาวามรัให้ยืนยาวเป็นสิ่ที่ยายิ่ว่าอีนะ” อาร์มพู น้ำเสียอเาแสออถึวามเหนื่อยล้า
“ลำพัแ่วามรัมันไม่่วยให้วามสัมพันธ์ยั่ยืนหรอนะ แ่วามรัะยั่ยืนไ้้อมีวามผูพัน้วย และวามผูพันะ่วยวามวามรั และวามสัมพันธ์ยั่ยืน่อไป” โน่พู เาบไหล่นนท์ และอาร์มแสวามรัใร่
“อให้พวนายรัันนานๆนะ และอย่าทะเลาะันล่ะ ันี้เียมาไล่เลี่ยให้พวนาย” โน่พู น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ นนท์ และอาร์มหัวเราะเบาๆ
“พวเราะพยายามไม่ให้นาย้อหนัใ็แล้วัน” นนท์อบ เาับมือับอาร์ม โนู่นาฬิา้อมืออเา
“อนนี้เที่ยแล้ว พวเราไปินมื้อเที่ยันเถอะ ันหิวะแย่อยู่แล้ว” โน่พู านั้นทั้สามน็เินออไปาห้อสมุพร้อมัน
[1]เทเลิเนิ (Telekinetic) ือ ผู้มีพลัที่สามารถย หรือเลื่อนย้ายสิ่อไ้โยไม่้อใ้มือสัมผัส
ความคิดเห็น