คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 6 ความสุขจากความโสด
เ้าวันันทร์อสัปาห์่อมา ึ่เป็นวันหลัาวันที่ัานทำบุประำปีอะนิิศาสร์ เบรฟำลันั่ทำานอยู่ในห้อทำานอเา สีหน้าอเาแสออถึวามสบายใ เวลา่อมาเสียเาะประูห้อทำานอเา็ัึ้น
“เิรับ” เบรฟอบ ประูห้อทำานอเาเปิออ พี่อ้นเินเ้ามาในห้อทำานอเา สีหน้าอเธอแสออถึวามเป็นห่ว
“สวัสีรับ พี่อ้น เ้ามานั่่อนสิรับ” เบรฟพู พี่อ้นเินเ้ามา และหยิบเ้าอี้มานั่ับเบรฟามำเิอเบรฟ
“ูเหมือนเมื่อวานนี้ศิษย์เ่าะมาร่วมานน้อยมาเลยนะะ” พี่อ้นั้้อสัเ
“เมื่อวานเป็นวันอาทิย์นะรับ รุ่นพี่ส่วนให่แ่านมีรอบรัว บาน็มีลูแล้วนะรับ วันอาทิย์็เลยเป็นวันรอบรัว” เบรฟอบ สีหน้าอพี่อ้นแสออถึวามไม่สบายใ
“ปิแล้วอล์ฟับลีมาานนี้ทุปีเลยนะะ เบรฟ แ่ว่าปีนี้พวเา็ไม่ไ้มา” พี่อ้นั้้อสัเ เบรฟถอนหายใ
“พี่อ้นัวลมาเินไปแล้วนะรับ ทั้สอนเพิ่แ่านันไปเอ พวเาอาะำลัไปเที่ยวอยู่ที่ไหนสัแห่็ไ้” เบรฟอธิบาย
“ปีนี้พี่ประาสัมพันธ์ิรรมไม่ทั่วถึสินะ” พี่อ้นั้้อสัเ น้ำเสียอเธอแสออถึวามไม่สบายใ
“พี่อ้น ไ้โปรฟัผม่อนนะรับ” เบรฟพู น้ำเสียอเาแสออถึวามริั สีหน้าอพี่อ้นแสออถึวามอยารู้อยาเห็น
“ารประาสัมพันธ์นั้นพวเราทำเป็นอย่าีแล้วรับ และพวเรา็่วยันส่่อ้อวามอย่า่อเนื่อแล้ว แ่ที่มีผู้เ้าร่วมานน้อย อาะเป็นวามไม่สะวอแ่ละน็ไ้นะรับ ถึแม้ที่ะะัิรรมเหมือนเิมทุปี แ่็ไม่ไ้หมายวามว่านที่เยมาเ้าร่วมทุปีะ้อมาทุปีเหมือนเิมลอนะรับ” เบรฟอบ
“แ่ว่า...” พี่อ้นพู
“ารเปลี่ยนแปลเิึ้นไ้ทุเวลารับ พี่อ้น นาเวลาเอยัผ่านไปโยไม่รออยพวเราเลยนะรับ” เบรฟพูับทพี่อ้น น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ
“เบรฟทำให้พี่พูไม่ออเลยนะ” พี่อ้นอบ เบรฟหัวเราะเบาๆ
“พี่อ้นรับ ถ้าพี่อ้นทำหน้าที่อัวเอให้ีที่สุแล้ว ไม่ว่าอะไระเิึ้น พี่อ้นะไม่เสียใทีหลัแน่นอนรับ” เบรฟอธิบาย
“อบุสำหรับำลัในะรับ เบรฟ เบรฟเปลี่ยนไปมาเลยนะ” พี่อ้นอบ เธอเินออไปาห้อทำานอเบรฟอย่าใเย็น เวลา่อมาพี่ทะเล็เินเ้ามาหาเบรฟ
“่วนี้อ้นเ้ามาหาเบรฟบ่อยมาเลยนะรับ” พี่ทะเลพู ะเินมานั่ใล้ับเบรฟ
“พี่อ้นำลััวลเรื่อที่อล์ฟับลีไม่ไ้มาานทำบุประำปีรับ” เบรฟอบ
“มัน็รินะ เบรฟ ปีนี้ศิษย์เ่ามาน้อยริๆ รุ่นเบรฟแทบไม่มาเลย” พี่ทะเลอธิบาย
“ผม้ออบุพี่ทะเลมาๆนะรับ ถ้าไม่ไ้พี่ทะเลพูับทพี่อ้นล่ะ็ พี่อ้นพูถึเรื่อที่ผมไม่อยาพูถึออมาแน่นอน” เบรฟอบ พี่ทะเลพยัหน้าอบ
“พี่เอ็พอะรู้ปัหาอเบรฟนะรับ พี่ถึไม่อยาให้อ้นพูเรื่อเบรฟระหว่าที่ำลัุยานัน เพราะอาะทำให้เสียานไ้” พี่ทะเลอบ
“พี่ทะเลไม่ว่าผมเหรอรับ” เบรฟถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ
“พี่ะไม่ยุ่เรื่อส่วนัวอเบรฟหรอนะ เรื่อส่วนัวอเบรฟ เบรฟ้อเป็นนัารเอ ราบเท่าที่เรื่อส่วนัวอเบรฟไม่ระทบับาน สำหรับพี่ถือว่าโอเนะรับ” พี่ทะเลอบ
“ผมไ้ยินแบบนี้็สบายใรับ” เบรฟอบ พี่ทะเลบไหล่เบรฟเบาๆ
“พี่เื่อนะรับ เบรฟ เบรฟสามารถแยเรื่อานออาเรื่อส่วนัวไ้” พี่ทะเลอบ เาเินออไปาห้อทำานเบรฟอย่าใเย็น
“ผมะพยายามรับ” เบรฟพูับัวเอเบาๆ านั้นโน่็เินเ้ามาในห้อทำานอเบรฟ สีหน้าอเาแสออถึวามเบื่อหน่าย
“สวัสีรับ โน่ วันนี้ไม่ไ้มาับนนท์ และอาร์มหรอเหรอ” เบรฟพู โน่ส่ายศีรษะ
“ทั้สอนไปออเทันอยู่รับ อาารย์ อนนี้ผมเอ็เริ่มเบื่อับารที่้ออยู่โยไม่มีแฟนแล้วรับ” โน่อบ เบรฟหัวเราะเบาๆ
“ทำไมโน่ไม่ลอ้นหาสิ่ที่ัวเอสนใูล่ะรับ ถึมันะ่วยให้โน่ลืมแอมป์อนนี้ไม่ไ้ แ่มันเป็น้าวแรที่ะ่วยเปิโลทัศน์อโน่นะรับ” เบรฟอบ
“ผมวระเริ่มารไหนีล่ะรับ” โน่ถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามสสัย
“โน่อบเล่นีฬาใ่ไหมรับ” เบรฟั้้อสัเ
“ใ่รับ และผม็อบร้อเพล้วย ่วปิเทอมผมับนนท์มัะไปร้อาระโอเะที่บ้านอผมอยู่บ่อยๆรับ” โน่อบ สีหน้าอเาแสออถึวามเินอาย
“เห็นไหมรับ โน่ เริ่มาสิ่ที่อบูสิรับ โน่อาะไ้พบับสิ่ที่สนใอย่าาไม่ถึ็ไ้นะ” เบรฟอบ น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ
“ผมเ้าใแล้วรับว่าทำไมอาารย์ถึบปริาโทไ้เร็วมา เพราะมุมมอที่ไม่เหมือนใร ประอบับารประยุ์ใ้สิ่ที่อบให้เป็นสิ่ที่ใ่ไ้ และยัสามารถใ้มันให้เป็นประโยน์ในารสร้าสรร์สิ่ใหม่ๆ้วย” โน่ั้้อสัเ
“สาเหุมาาที่อาารย์เรียนไม่เ่เท่านอื่น และอาารย์ไม่สามารถนั่ทำ้อสอบในบรรยาาศ และเวลาันไ้นั่นล่ะรับ โน่ วามสามารถในาริสิ่ใหม่ๆ็เลยเ้ามาทแทนในส่วนที่เป็นุบอออาารย์” เบรฟอธิบาย
“ผมน่าะรู้ัอาารย์เบรฟให้ีว่านี้นะรับ” โน่พู สีหน้าอเาแสออถึวามเินอาย
“อันที่ริแล้ว โน่เยเห็นอาารย์มาหลายรั้แล้วนะรับ อนที่อาารย์มาร่วมานอะในานะศิษย์เ่า โน่็เลยำอาารย์ไม่ไ้ และอย่าที่อาารย์เยเล่า อนนั้นอาารย์เป็นแ่ศิษย์เ่าธรรมานหนึ่ที่เยเป็นเลานุาระรรมารนัศึษา อาารย์อ้น็เลยไม่่อยพูถึอาารย์มาเท่าไรนั” เบรฟอธิบาย โน่รุ่นิ
“มัน็รินะรับ อาารย์อ้นไม่่อยพูถึอาารย์เท่าไรในอนนั้น อาารย์อ้นมัะพูถึแ่พี่อล์ฟอีประธานะ และพี่ลีอีเหรัิะที่สอบไ้เนิบัิ และใบประอบวิาีพทนายวาม ึ่ทั้สอนนี้เป็นเหมือนับหน้าาอะ อาารย์หลายนพูถึพวเาอยู่บ่อยๆ” โน่ั้้อสัเ เบรฟหัวเราะเบาๆ
“นี่สินะ สาเหุที่อาารย์ั้ใเรียนปริาโท และสามารถทำวิทยานิพนธ์ไ้อย่ารวเร็ว เพราะอาารย์้อารพิสูน์วามสามารถอัวเอให้ทุนไ้เห็นว่า นที่เรียนไม่เ่็สามารถทำสิ่่าๆไ้สินะรับ” โน่พู
“อันที่ริอาารย์อยาเป็นแรบันาลใให้ับนที่เรียนไม่เ่หลายๆน ในารทำสิ่่าๆที่เี่ยว้อับสาาที่เรียนมาให้ประสบวามสำเร็รับ เพราะเป้าหมายออาีพที่รสาาไม่ไ้มีำอบเียวรับ” เบรฟอธิบาย
“ผมิถูริๆ ที่อให้อาารย์่วยัสัมมนาสำหรับนที่อยาเรียน่อปริาโท” โน่พู น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ
“อบุโน่ที่ให้โอาสอาารย์นะรับ” เบรฟอบ โน่รุ่นิ สีหน้าอเาแสออถึวามประหลาใ
“ริ้วยรับ ผมำอาารย์เบรฟไ้แล้ว อนที่ผมเรียนอยู่ปีสอ ผมเห็นนัศึษาปริาโทนหนึ่เ้ามาที่ห้ออาารย์ทะเลอยู่บ่อยๆ อนนั้นผมนึว่าเป็นแ่นัศึษาฝึานธรรมาๆ ็เลยไม่ไ้สนใเท่าไร” โน่ั้้อสัเ
“อนนั้นอาารย์ยัไม่แสัวว่าเป็นรุ่นพี่ ริไหมรับ ถ้าโน่ำอาารย์ไม่ไ้็ไม่ใ่เรื่อแปลประหลาอะไร” เบรฟอบ น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ
“อาารย์พูถูรับ ถ้ารุ่นพี่ไม่แสัวพวเรา็ไม่มีทารู้ว่าใรเป็นรุ่นพี่บ้า ผมเอ็ไม่่อยอบแสัวว่าัวเอเป็นรุ่นพี่ และเินร่าไปทั่วมหาวิทยาลัยหรอรับ” โน่อบ
“อนนั้นที่อาารย์ไม่แสัวว่าเป็นรุ่นพี่ เพราะะไ้อยูวามเลื่อนไหวามธรรมาิอรุ่นน้อ้วยรับ โน่ ถ้าอาารย์รีบแสัวเป็นรุ่นพี่ เี๋ยวรุ่นน้อะเร็ และใ้ีวิอย่าไม่เป็นธรรมาิ” เบรฟอธิบาย โน่หัวเราะเบาๆ เามอูนาฬิา้อมือ
“ถ้าอย่านั้น ผมอัว่อนนะรับ นนท์ และอาร์มำลัรอผมอยู่” โน่พู เาเินออไปาห้อทำานอเบรฟอย่าใเย็น
“อให้้นหาัวเอให้พบนะ โน่” เบรฟพูับัวเอเบาๆ สีหน้าอเาแสออถึวามสบายใ
โรอาหารในเวลาเียวันับที่โน่เ้ามาพบเบรฟที่ห้อทำาน นนท์ และอาร์มำลันั่ินมื้อเ้า้วยันอยู่ที่โรอาหาร สีหน้าอพวเาแสออถึวามสบายใ
“มันะีเหรอ นนท์ ที่มาับันแ่สอนแบบนี้” อาร์มพู น้ำเสียอเาแสออถึวามสสัย
“โน่ำลัไป้นหาัวเออยู่ อาร์ม เาบอให้พวเรามาออเทันระหว่าที่เาไปปรึษาเรื่ออนาับอาารย์เบรฟ” นนท์อบ
“โน่ยัทำใเรื่อแอมป์ไม่ไ้สินะ ็เลยไปเปิโลทัศน์ัวเอ” อาร์มพู
“ะพูแบบนั้น็ไ้นะ เอาล่ะ พวเรามาใ้เวลามื้อเ้าใหุ้้ม่าันีว่านะ” นนท์อบ พวเาินมื้อเ้า่อไปอย่าใเย็น
“นนท์ นายสัเบ้าไหม ่วนีู้เหมือนทั้อาารย์อ้น และอาารย์ทะเลมัะเ้าไปหาอาารย์เบรฟอยู่บ่อยๆนะ” อาร์มพู สีหน้าอเาแสออถึวามอยารู้อยาเห็น
“อนที่อาารย์เบรฟลับมาเรียนปริาโท รู้สึว่าพวเราอยู่ปีสอล่ะมั้ ถ้าำไม่ผินะ ันเห็นอาารย์เบรฟเ้ามา่วยอาารย์ทะเลัเอสารในห้อทำานอยู่บ่อยๆ” นนท์ั้้อสัเ
“แ่ทำไมอนนั้นพวเราไม่เ้าไปุยับอาารย์เบรฟล่ะ แถมอาารย์เบรฟเอ็ไม่ไ้แสัวว่าเป็นรุ่นพี่อพวเรา้วยนะ” อาร์มอบ สีหน้าอเาแสออถึวามัวลใ
“รู้สึว่าอนนั้น อาารย์อ้นมัะพูถึพี่อล์ฟึ่เป็นอีประธานะ และพี่ลีเหรัิแฟนอพี่อล์ฟอยู่บ่อยๆ แ่แทบไม่ไ้พูถึอาารย์เบรฟ ึ่เป็นอีเลานุารเลย” นนท์อธิบาย
“แถมอนนี้ทั้พี่ลอ์ฟ และพี่ลี็แ่านันไปแล้ว้วยสิ วันทำบุะประำปีพวเา็ไม่ไ้มาร่วม้วย” อาร์มอบ สีหน้าอเาแสออถึวามเบื่อหน่าย
“ศิษย์เ่าปีนี้มาันน้อยว่าทุปี อาร์ม วันอาทิย์พวเามัะอยู่ับรอบรัวอพวเา” นนท์อธิบาย านั้นโน่็เินมาที่โ๊ะอาหารที่นนท์ และอาร์มนั่อยู่ สีหน้าอเาแสออถึวามไม่สบายใ
“โน่ นายไปหาอาารย์เบรฟมาใ่ไหม” อาร์มถาม โน่พยัหน้าอบ
“อาารย์เบรฟ่วยเหลือพวเรามามามาย ันรู้สึผิมาเลย ที่ไม่ไ้ทำวามรู้ัับอาารย์เบรฟให้มาว่านี้” โน่อบ
“ันเอ็รู้สึผิเหมือนัน ที่เมื่อ่อนนี้พวเราเอาแ่ื่นมพี่อล์ฟ และพี่ลี ึ่เป็นนัิรรม ทั้ๆที่ทั้สอนนั้นแทบไม่ไ้เ้ามาเยี่ยมรุ่นน้อเท่าไรเลย” นนท์พู
“อนที่พวเราเอพี่อล์ฟ และพี่ลี พวเาให้เบอร์โทรศัพท์มา พวเาบอว่าถ้ามีอะไร สามารถปรึษาพวเาไ้ แ่โทรไปริๆ็ไม่ยอมรับสายพวเราเลย และไม่ยอมโทรลับมา้วย” อาร์มเสริม
“อนนี้็มีแ่อาารย์เบรฟเท่านั้นแหละนะ ที่่วยเหลือพวเราอยู่บ่อยๆ รับโทรศัพท์พวเราทุเวลา้วย” นนท์พู น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ
“นาพวเราเอามื้อ่ำไปินที่ห้ออาารย์เบรฟ อาารย์ยัไม่ว่าอะไรพวเรา้วย” โน่เสริม
“แ่นายเอ็ทำเินไปนะ ที่ไปรบวนเวลาส่วนัวออาารย์แบบนั้น” อาร์มอบ ทั้สามนหัวเราะเสียั
“ถึแม้รุ่นพี่พวเราะทำอะไรลไปบ้า็าม อาารย์เบรฟบอพวเราแล้วนะว่า อย่ามีอิับสิ่ที่รุ่นพี่อพวเราทำลไป เพราะไม่ว่าอย่าไรพวเา็ือรุ่นพี่” โน่พู
“นายพูถู โน่ ว่าแ่นายไปปรึษาอะไรับอาารย์เบรฟมาล่ะ” นนท์พู
“เรื่อัารับวามโสนั่นแหละนะ อาารย์เบรฟบอให้ันลอไปเปิโลทัศน์้นหาสิ่ที่ัวเออบู” โน่อบ รอยยิ้มปราบนใบหน้าอนนท์
“เป็นำแนะนำที่สมับเป็นอาารย์เบรฟริๆ” อาร์มอบ
“ำแนะนำออาารย์เบรฟมัะทำให้พวเรา้นพบำอบที่ใ่้วยัวเอ ึ่เป็นาร้นพบำอบที่สร้าวามภาภูมิใให้พวเรา้วย” อาร์มอบ สีหน้าอเาแสออถึวามสบายใ านั้นเบรฟ็เินเ้ามาหาพวเาที่โ๊ะอาหาร
“สวัสีรับ อาารย์เบรฟ” นนท์พู น้ำเสียอเาแสออถึวามเินอาย เบรฟนั่ล้าๆโน่ รอยยิ้มใีปราบนใบหน้าอเบรฟ
“สวัสีรับ นนท์ อาร์ม พวเธอำลัพูถึอาารย์อยู่สินะ” เบรฟพู นนท์ และอาร์มหัวเราะแ้เิน
“อาารย์เบรฟรับ ือว่า พวเรา...” นนท์พู
“...พวเราอโทษอาารย์นะรับ ทั้ๆที่พวเราเยเออาารย์มา่อนหน้านี้ แ่้วยอิที่พวเรามี่ออาารย์ ทำให้พวเราไม่ล้าเ้าไปพูุยับอาารย์รับ” อาร์มเสริม เบรฟส่ายศีรษะ
“ไม่ใ่วามผิพวเธอ หรือวามผิใรที่ะทำให้พวเธอมออาารย์ไม่ีในเวลานั้นรับ นั่นเพราะในเวลานั้นทั้อาารย์ในะ และรุ่นน้อ่า็ื่นมนที่เพิ่เรียนบไ้ไม่นาน ที่สามารถสอบเนิบัิ และใบประอบวิาีพทนายวามไ้ สำหรับัวอาารย์ที่ในเวลานั้นสอบเนิบัิไม่ไ้ สอบใบประอบวิาีพทนายวามไม่ไ้ แถมสอบเ้าปริาโทมหาวิทยาลัยรัื่อัยัไม่ไ้ อาารย์็เลยเลือเรียน่อปริาโทที่นี่ ึ่เป็นที่เียวับที่อาารย์บปริารีมา” เบรฟอธิบาย
“าารที่อาารย์สามารถบปริาโทไ้ในเวลาอันรวเร็ว ทำให้ภาพลัษ์ออาารย์ในสายาออาารย์ และรุ่นน้อเริ่มีึ้นเรื่อยๆสินะรับ” โน่อบ
“อย่าที่เยบอไปรับ โน่ อาารย์็แ่อยาทำในสิ่ที่ัวเอรั สิ่ที่ัวเออบ ้วยวามสามารถที่มีอยู่ออาารย์ ส่วนภาพลัษ์ออาารย์เป็นแ่ผลพลอยไ้าำื่นมอนอื่นๆเท่านั้น ารใ้ีวิอยู่ับสัมปัุบันนั้น ารให้สนใภาพลัษ์มาเินไปไม่ใ่สิ่ที่วรทำเท่าไรนั เพราะว่าารมีภาพลัษ์ที่ีไ้ ้อมาาวามสามารถ ไม่ใ่ารไ้มาเพราะภาพลัษ์ั้เิมที่มีอยู่ หรือภาพลัษ์ที่เิาารสร้าผลานเพียรั้เียว” เบรฟอธิบาย สีหน้าอเาแสออถึวามริั
“อาารย์ิอย่าไรับพี่อล์ฟ และพี่ลีรับ” นนท์ถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามไม่สบายใ
“อนนี้พวเาไ้ในสิ่ที่้อารที่สุในีวิแล้วรับ นนท์ ไม่ว่าพวเาะทำอะไร็าม มัน็ไม่ใ่เรื่อออาารย์แล้วรับ และอีอย่าหนึ่ พวเธอ็ไ้เห็นแล้ว พวเาไม่ไ้มาร่วมานทำบุประำปีอะเหมือนปีที่ผ่านมา” เบรฟอธิบาย
“แ่ว่า...” อาร์มพู สีหน้าอเาแสออถึวามไม่สบายใ
“...อย่าัวลใแทนอาารย์เลยนะรับ อาร์ม อาารย์อบุพวเธอมาที่เป็นห่วอาารย์ แ่ไม่้อห่วนะรับ เรื่อนี้อาารย์อเป็นนัารเอนะรับ” เบรฟอบ สีหน้าอเาแสออถึวามสบายใ
“อาารย์เบรฟพูถูนะ อาร์ม และอีอย่า อาารย์เบรฟมีพี่ัน์อยู่แล้ว ันเห็นรูปที่พวเาถ่ายู่ัน พวเาูมีวามสุมาเลยนะ” โน่พู สีหน้าอเบรฟแสออถึวามเินอาย านั้นโน่มอู้อวามไลน์ในโทรศัพท์มือถืออเา
“เอาล่ะ เี๋ยวอาารย์อัวลับไปทำาน่อนนะรับ เอาไว้พวเธอ่อยแวะไปหาอาารย์ที่หลันะรับ” เบรฟพู เาเินลับไปที่ห้อทำานอเาอย่ารวเร็ว
“ใรไลน์มาอย่านั้นเหรอ โน่” นนท์ถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามสสัย
“ี๊น่ะ เธอวนพวเราไปินมื้อเย็น้วยันที่ร้านอาหารี่ปุ่นในศูนย์าร้า เลี้ยลอให้วามโส ี๊พวเราทั้สามนเลย พวนายะไป้วยันไหม” โน่อบ นนท์ และอาร์มับมือัน
“ไปสิ วันนี้พวเราว่าอยู่พอีเลย ใ่ไหม อาร์ม” นนท์อบ
“ถ้านนท์ไป ันไป้วย” อาร์มอบ โน่มอูนาฬิา้อมือ ึ่อนนี้เป็นเวลาบ่ายโมรึ่แล้ว
“พวเราไปเรียนันเถอะ หลัเลิเรียนพวเรา่อยไปหาี๊ัน” โน่พู านั้นทั้สามน็เินไปที่ห้อเรียน้วยัน
ห้อทำานอพี่ทะเล ่วเวลาประมา่อนสี่โมเย็น เบรฟำลันั่รอะแนนเ็บอนัศึษาให้ับพี่ทะเลอยู่ามลำพั สีหน้าอเาแสออถึวามเบื่อหน่ายเล็น้อย
“เมื่อไระสี่โมเย็นนะ พี่ทะเละไ้ลับมาเสียที” เบรฟพู น้ำเสียอเาแสออถึวามเบื่อหน่าย ะมอูใบรายื่ออนัศึษาที่เารอะแนนเสร็แล้ว
“่าเถอะ มีเวลาส่วนัวหน่อย็ีเหมือนัน” เบรฟพูับัวเอเบาๆ เาหยิบไอแพออมาเปิู่าวสารในเฟสบุ๊ เาเลื่อนไปนพบับรูปอัน์ที่ถ่ายู่ับผู้หิร่าเล็นหนึ่ ใบหน้าอเธอูอ่อนเยาว์ และสใส รอยยิ้มปราบนใบหน้าอเบรฟ
“แฟนแน่ารัีนะ ัน์ เอาไว้พวเรา่อยเอันใหม่นะ” เบรฟพูับัวเอเบาๆ น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ เาเลื่อนลไปู่าวสาร่อไป และพบภาพถ่ายออล์ฟ และลีำลัไปท่อเที่ยวับเพื่อนใน่วสุสัปาห์ เบรฟส่ายศีรษะเบาๆ และเลื่อนู่าว่อไปอย่ารวเร็ว
“อย่าน้อย็ไม่มี่าววามรุนแรใน่วเวลานี้นะ” เบรฟพูับัวเอเบาๆ เาออาระบบเฟสบุ๊อย่าใเย็น เวลา่อมาพี่ทะเล็เินลับเ้ามาในห้อทำานอเา เาวาเอสารารบรรยายลบนโ๊ะทำาน
“พี่ทะเล ผมรอะแนนเสร็แล้วรับ” เบรฟพู ะส่รายื่อนัศึษา และานอนัศึษาทั้หมืนให้พี่ทะเล
“อบุมานะรับ เบรฟ พรุ่นี้พี่ะรบวนให้เบรฟมา่วยพี่รอะแนน่อะไ้ไหมรับ” พี่ทะเลถาม รอยยิ้มปราบนใบหน้าอเบรฟ
“เอาไว้่วบ่าย็แล้วันนะรับ พี่ทะเล เี๋ยว่วเ้าผมะัารานอัวเอให้เสร็่อน” เบรฟอบ
“อบุรับ” พี่ทะเลพู น้ำเสียอเาแสออถึวามีใ
“ถ้าอย่านั้น ผมอัวลับ่อนนะรับ” เบรฟอบ เาหยิบระเป๋าสะพายึ้นมา และเินออไปาห้อทำานอพี่ทะเลอย่ารวเร็ว
“เบรฟยัใีเหมือนเิมเลยนะ” พี่ทะเลพูับัวเอเบาๆ สีหน้าอเาแสออถึวามสบายใ
ร้านเรื่อเียนในศูนย์าร้า เวลาห้าโมเย็น เบรฟำลัเินูโหลปาาห้าสิบ้าม ราาหนึ่ร้อยสี่สิบบาท สีหน้าอเาแสออถึวามสบายใ
“ูเหมือน่วนี้เราะใ้ปาาเปลือมาเลยนะ” เบรฟพูับัวเอเบาๆ เาเลือโหลปาาห้าสิบ้าม และสมุบันทึเล่มหนาออมาสอเล่ม เาเินไปที่แเียร์อย่ารวเร็ว และ่ายเินไปทั้หมสอร้อยบาท
“เอาล่ะ ถึเวลาลับแล้ว” เบรฟพูับัวเอเบาๆ เาเินลับห้อพัอเาไปอย่าใเย็น
หน้าทาเ้าร้านอาหารี่ปุ่นในศูนย์าร้า เวลาเียวับที่เบรฟื้ออใ้ในร้านเรื่อเียน ี๊ำลัยืนรอโน่ นนท์ และอาร์ม สีหน้าอเธอแสออถึวามัวลใเล็น้อย านั้นโน่ นนท์ และอาร์ม็เินเ้ามาหาี๊
“พวนายมา้ามาเลยนะ ไปถาม้อสอบาอาารย์มาหรืออย่าไร” ี๊ถาม น้ำเสียอเธอแสออถึวามไม่พอใเล็น้อย
“็วิานี้มันยานี่นะ ัน็เลยอยาถามอาารย์ให้มั่นใ่อน ไม่อย่านั้นารเรียนรั้่อไปมันะยาึ้นนะ” โน่อธิบาย
“พวเราเอ็ไม่ไ้มา้าเท่าไรเลยนะ ี๊ เธอนัพวเรามาห้าโมเย็น อนนี้็เพิ่ห้าโมเย็นเอ” อาร์มเสริม
“มัน็ริอพวนาย เอาล่ะ พวเราเ้าไปันเถอะ” ี๊อบ านั้นทั้สี่น็เินเ้าไปในร้านอาหาร และสั่อาหารับพนัาน
“ูเหมือนั้แ่เธอเลิบับอนไป เธอไม่ไ้มอใรเป็นพิเศษเลยนะ” โน่ั้้อสัเ
“ันไม่อยาบใรเล่นๆ หรือบแ้เบื่อแล้ว โน่ นายเอ็รู้สึไม่่าาันหรอ เพราะนาย็เพิ่เลิับแอมป์มาเหมือนัน” ี๊อบ น้ำเสียอเธอแสออถึวามริั นนท์ และอาร์มหัวเราะเบาๆ
“หายเลย” นนท์พูเบาๆ
“แล้วเธอิะทำอะไร่อไปล่ะ ี๊ เรียน่อปริาโทสินะ เธอเอ็ลื่อเ้าสัมมนาับอาารย์เบรฟเหมือนันนี่” อาร์มถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามอยารู้อยาเห็น
“็ะเป็นแบบนั้นล่ะนะ เพราะันเอ็ล้ายๆอาารย์เบรฟที่อยาเรียนสาาที่อบ มาว่าไปสอบหลายๆวิาพร้อมัน” ี๊อบ
“ูเหมือนนอาบอเลิแฟนแล้ว ยัสามารถั้เป้าหมายในีวิให้ัวเอไ้้วย” นนท์ั้้อสัเ
“ว่าแ่พวนายเถอะ ั้เป้าหมายหลัเรียนบไว้หรือยั สัปาห์หน้าะเป็น่วสอบลาภาแล้วนะ” ี๊พู น้ำเสียอเธอแสออถึวามริั านั้นอาหารที่พวเาสั่็มาถึที่โ๊ะอพวเา พวเารีบินมื้อเย็นอย่ารวเร็ว
“ริสิ ่วสอบลาภาพวเราไม่มีเรียน้วยริไหม เอาไว้พวเรา่อยมาหารือเรื่อนี้ันทีหลัีว่าไหม วันนี้พวเรามาลอวามโสให้ี๊ไม่ใ่เหรอ” โน่ั้้อสัเ
“ลอวามโสให้นาย้วยแหละนะ โน่” นนท์เสริม อาร์มหัวเราะเบาๆ
“ันเ็บวามโสเอาไว้ปป้อนายนั่นแหละ นนท์” โน่พูับัวเอเบาๆ
“นายว่าอะไรนะ โน่” นนท์ถาม สีหน้าอเาแสออถึวามสสัย
“ไม่มีอะไรหรอ” โน่อบ านั้นโทรศัพท์มือถืออโน่็ัึ้น เาหยิบโทรศัพท์ึ้นมาู สีหน้าอเาแสออถึวามประหลาใอย่ามา
“ัน้อรับสายนี้ อัว่อนนะ” โน่อบ เารีบเินออไปาร้านอาหารอย่ารวเร็ว
“สวัสีรับ พ่อ” โน่พูับพ่ออเาผ่านโทรศัพท์ ะเินมาถึหน้าร้านอาหาร
“โน่ สบายีไหม ลู” พ่ออโน่ถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามเป็นห่ว
“ผมสบายีรับ พ่อ นนท์เอ็สบายีเหมือนัน” โน่อบ น้ำเสียอเาแสออถึวามริั
“โน่ อนนี้ลู็ใล้ะบปริารีแล้วนะ ลูวระิถึอนาอลูบ้านะ” พ่ออโน่พู น้ำเสียอเาแสออถึวามริั โน่ถอนหายใ
“พ่อรับ ผมว่าพ่อมีอะไร็พูมาเลยีว่านะรับ อ้อม้อมันแบบนี้พวเราไม่เ้าใันหรอรับ” โน่อบ
“โน่ ือว่าพ่อ...” พ่ออโน่พู
“ะให้ผมไปูัวลูสาวอเพื่อนพ่อ ใ่ไหมรับ” โน่พู สีหน้าอเาแสออถึวามไม่พอใเล็น้อย
“ไม่ใ่รั้นี้ โน่ นที่ะไปูัวไม่ใ่โน่หรอ แ่เพื่อนพ่ออยาให้นนท์ไปูัวับลูสาวอเพื่อนพ่อ” พ่ออโน่อบ
“พ่ออย่ายุ่ับนนท์เลยรับ ถ้าเพื่อนพ่อะพาลูสาวมาูัวลูายอพ่อ เพื่อผลประโยน์ทาธุริล่ะ็ ผมะเป็นนไปูัวับลูสาวอเพื่อนพ่อเอ” โน่พู น้ำเสียอเาแสออถึวามไม่พอใอย่ามา
“แ่ว่า ลูสาวอเพื่อนพ่อ้อารนนท์ริๆนะ” พ่ออโน่พู
“อนนี้นนท์เอ็มีแฟนแล้วนะ พ่อ ไม่ว่าอย่าไรผม็ไม่ยอมให้นนท์สละวามสุอัวเอเพื่อวาม้อารอพ่อหรอ และอีอย่าหนึ่ ผม และนนท์เป็นฝาแฝัน ถ้าะให้พวเรานในหนึู่ัวสาวเพื่อธุริล่ะ็ ผมะเป็นนัารเอรับ” โน่อบ น้ำเสียอเาแสออถึวามไม่พอใ
“เรื่อแฟนอนนท์ เี๋ยวพ่อะ...” พ่ออโน่พู
“...ัารเอสินะ พ่อัารเรื่อแฟนอพวเราทีไร มันพัพินาศทุทีเลยนะ พ่อ ที่แอมป์มาบอเลิผม็ะเป็นฝีมืออพ่อสินะ พ่อ่ายแอมป์ไปเท่าไรล่ะ แอมป์ถึไ้ยอมบอเลิผมแบบนี้ ให้ผมเานะหนึ่แสนบาทใ่ไหม” โน่พูับทพ่ออเา น้ำเสียอเาแสออถึวามโรธ
“พ่อไม่ไ้...” พ่ออโน่พู
“ผมว่าพ่อวระเ็บเินไว้ทำประโยน์บ้านะรับ ปีนี้เศรษิยิ่ไม่่อยีอยู่ เอาเินำนวนมามาใ้่าย เพื่อับู่ให้ลูายัวเอมันไมุ่้ม่าหรอ” โน่อบ
“พ่อไม่ไ้ให้พวลูเิมา เพื่อเถียพ่อแบบนี้หรอนะ เป็นลู็้อทำามวาม้อารอพ่อแม่สิ และอีอย่านี่เป็นเรื่อที่ผู้ให่ัสินใไปแล้ว” พ่ออโน่พู น้ำเสียอเาแสออถึวามโรธ
“ผู้ให่ัสินใ แ่นที่ไ้รับผลระทบ ือ เ็ๆอย่าพวเรานะ พ่อ และผมอบอพ่อเลย็แล้วัน ถ้าะให้ลูายัวเอเี่ยวอับลูสาวอเพื่อนพ่อ เพื่อประโยน์ทาธุริ แ่ผมนเียว็พอแล้ว อย่าไปยุ่ับนนท์” โน่อบ
“ลูไม่มีทาเหนือว่าพ่อหรอ พ่อ้อารอะไรมัน้อเป็นไปามนั้น” พ่ออโน่พู น้ำเสียอเาแสออถึวามโรธอย่ามา
“พ่อำไว้เลยนะรับ ถ้าพ่อิะทำร้ายิในนท์ล่ะ็ วันนั้นพ่อะ้อเสียใ และอย่าิทววามัูาพวเรา เพราะพ่อไ้มามาเินพอแล้ว” โน่อบ เาวาสายโทรศัพท์ไปทันที สีหน้าอเาแสออถึวามโรธอย่ามา านั้นนนท์ อาร์ม และี๊็เินออมาาร้านอาหาร
“พวนาย เี๋ยวันลับ่อนนะ อบุที่มาินมื้อเย็นเป็นเพื่อนันนะ” ี๊พู น้ำเสียอเธอแสออถึวามีใ านั้นี๊็เินออไปาศูนย์าร้าอย่ารวเร็ว นนท์มอูใบหน้าอโน่ที่แสออถึวามไม่พอใ
“โน่ นายเป็นอะไรไป ใรโทรมาอย่านั้นเหรอ” นนท์ถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามสสัย โน่สวมอับนนท์อย่ารวเร็ว น้ำาไหลอาบใบหน้าอโน่
“นนท์ นายฟัันให้ีนะ ไม่ว่าอะไระเิึ้น ันะปป้อนายเอ ่อให้้อเป็นศัรูับใร็าม ัน็ะปป้อนายให้ไ้” โน่พู สีหน้าอนนท์แสออถึวามไม่สบายใ
“โน่ ลใรโทรมาันแน่” นนท์ถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามสสัย โน่ลายอานนท์ทันที
“พวเราลับไปุยันที่ห้อเถอะนะ อาร์ม ืนนี้นาย้ออยู่ับพวเรานะ ันมีเรื่อะุยับนาย้วย” โน่พู สีหน้าอเาแสออถึวามริั
“ไ้สิ” อาร์มอบ านั้นทั้สามน็เินลับไปที่ห้อพัอโน่้วยัน พวเานั่อยู่ที่โ๊ะทำาน สีหน้าอพวเาแสออถึวามริั
“โน่ ลมันเรื่ออะไรันแน่ ั้แ่ที่นายรับโทรศัพท์ สีหน้าอเา็ไม่่อยีเลยนะ” นนท์พู น้ำเสียอเาแสออถึวามไม่สบายใ
“พ่ออพวเราโทรมา นนท์ เป็นเรื่อไม่่อยีเท่าไรนั” โน่อบ สีหน้าอเาแสออถึวามไม่สบายใ
“ถ้าเป็นเรื่ออรอบรัวพวนาย ันลับ่อน็ไ้นะ” อาร์มพู
“มันเี่ยว้อับพวเราทุน อาร์ม นายเอ็วระอยู่ฟั้วย” โน่อบ านั้นโน่็เล่าเรื่อที่เาุยโทรศัพท์ับพ่ออเาให้นนท์ และอาร์มฟั สีหน้าอนนท์ และอาร์มแสออถึวามไม่สบายใ
“นายำลัะบอว่าพ่ออพวเรา่ายเินให้แอมป์แลับให้เลิับับนายอย่านั้นเหรอ” นนท์ั้้อสสัย
“แถมยัะพยายามเอาเินมาื้อัน้วยเนี่ยนะ มันะมาเินไปแล้ว” อาร์มเสริม น้ำเสียอเาแสออถึวามโรธ ส่ผลให้เิไฟฟ้าสถิึ้นทั่วทั้ห้อ ลิ่นโอโนลอยออมาาร่าายออาร์ม
“ันถึ้อมาเือนพวนาย่อน ถ้าพวนายรู้ัว้าเินไป อาร์มอาะสั่ฟ้าผ่าลมาใส่พ่ออัน็ไ้” โน่อบ านั้นไฟฟ้าสถิ และลิ่นโอโน็หายไป บ่บอว่าอาร์มไ้ใเย็นลแล้ว
“แล้วนายะทำอย่าไร่อไปล่ะ โน่” นนท์พู เาับมือับอาร์มแน่นมาึ้น
“ารที่แอมป์บอเลิัน้วยเหุผลที่ไม่มีสาระอะไรแบบนี้ ัน็รู้แล้วว่าวระเ็บวามโสเอาไว้ เผื่อวันที่พ่ออพวเราะพาพวเรานในหนึ่ไปูัวบรราลูสาวอเพื่อนพ่อ” โน่อธิบาย านั้นโทรศัพท์มือถืออโน่็ัึ้น
“อาร์ม นาย่วยไปอาบน้ำ่อนไ้ไหม แม่อพวเราโทรมาแล้ว” โน่พู อาร์มพยัหน้าอบ เาเินเ้าไปในห้อน้ำทันที โน่รับสายโทรศัพท์อเา
“สวัสีรับ แม่” โน่พู น้ำเสียอเาแสออถึวามริั
“โน่ นนท์อยู่ับลูไหม แม่อยาะุยับนนท์หน่อย” แม่อโน่ถาม
“ไม่อยู่รับ ถ้ามีอะไรแมุ่ยับโน่มาเถอะรับ” โน่อบ
“แมุ่ยับพ่อเรื่อารูัวแล้วนะ แม่พยายามบอแล้วว่านนท์มีแฟนอยู่แล้ว แ่พ่ออลู็ไม่ยอมฟัแม่เลย” แม่อโน่พู
“แม่ไม่วรเ้ามายุ่เรื่อนี้เลยนะรับ ทำไมไม่ปล่อยให้ผมัารเรื่อนี้นเียวรับ ถ้าแม่เ้ามายุ่แบบนี้ มันะยิ่แย่ลนะรับ” โน่อบ น้ำเสียอเาแสออถึวามไม่พอใ
“แม่อโทษ แม่ไม่รู้ว่าเรื่อมันะแย่ลแบบนี้” แม่อโน่อบ น้ำเสียอเธอแสออถึวามรู้สึผิ
“ไม่ใ่วามผิอแม่หรอรับ อย่ารู้สึผิไปับเรื่อนี้เลย เอาเป็นว่าเรื่อนี้ผมเป็นนเริ่ม ให้ผมเป็นนบมันเถอะรับ” โน่อบ
“แม่รัลูทั้สอนมานะ ไม่ว่าลูๆะมีแฟนเป็นผู้หิ หรือผู้าย หรือรอัวโส แม่็ยัรัลูอยู่นะ” แม่อโน่พู น้ำาไหลอาบใบหน้าอโน่
“พวเราเอ็รัแม่เหมือนันรับ อบุที่เ้า้าพวเรามาลอนะรับ” โน่อบ
“านี้พวลูะทำอย่าไร่อไปล่ะ” แม่อโน่ถาม น้ำเสียอเธอแสออถึวามสสัย
“เี๋ยวผมัารเอรับ ไม่้อเป็นห่ว ทุอย่าะเป็นไป้วยี” โน่อบ เาวาสายโทรศัพท์ทันที เวลา่อมาเา็โทรศัพท์อีรั้
“นายะโทรไปหาใรน่ะ โน่” นนท์ถาม สีหน้าอเาแสออถึวามสสัย านั้นอาร์ม็เินออมาาห้อน้ำ เาล้มัวลนอนพับนเียทันที
“นลาอพวเรา ันเื่อว่าเาะ่วยเราไ้” โน่อบ
“สวัสีรับ โน่” เบรฟพูผ่านโทรศัพท์
“อาารย์เบรฟรับ ผมอโทษที่รบวนอาารย์ในเวลาพั แ่ผมมีเรื่ออยาะอให้อาารย์่วยหน่อยรับ” โน่พู
“ไ้สิรับ โน่ เล่ารายละเอียมาไ้เลย” เบรฟอบ านั้นโน่็เล่าที่เาุยับพ่อ และแม่ผ่านโทรศัพท์
“เรื่อมัน็เป็นแบบนี้รับ ผมอยาให้อาารย์่วยเป็นนลาให้พวเราหน่อย” โน่พู หลัาที่เาอธิบายเรื่อราว่าๆเสร็สิ้น
“ไ้สิรับ ถ้าอย่านั้นวันันทร์อนบ่ายอาารย์ว่าพอี โน่พาพ่อแม่อโน่มาที่ห้ออาารย์นะรับ” เบรฟอบ สีหน้าอโน่ และนนท์แสออถึวามสบายใ
“อบุรับ อาารย์เบรฟ แ่นี้่อนนะรับ” โน่อบ เาวาสายโทรศัพท์ไปอย่ารวเร็ว สีหน้าอเาแสออถึวามสบายใ
“พวเรารอแล้วสินะ” นนท์ั้้อสัเ
“็หวัว่าอย่านั้น อย่าน้อยอาารย์็มีวุิภาวะพอที่ะัารปัหาอผู้ให่ไ้” โน่อบ านั้นทั้สอน็นอนลบนเียนอน้าๆอาร์ม
ความคิดเห็น