คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 5 แค่เข้าใจผิด
“อาารย์รับ ไม่ทราบว่าอาารย์มีเรื่ออะไรอยาปรึษาผมอย่านั้นเหรอรับ” เบรฟถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามสสัย ะเินามอาารย์หมูไปนถึห้อประุมย่อย อาารย์หมูเปิประูห้อประุมย่อย และเินเ้าไปอย่าใเย็น เบรฟเินามอาารย์หมูเ้าไป ภายในห้อประุมพี่อ้นำลันั่รอเาอยู่
“สวัสีรับ พี่อ้น ผมอนั่นะรับ” เบรฟพู น้ำเสียอเาแสออถึวามื่นเ้น
“เิ่ะ เบรฟ” พี่อ้นอบ น้ำเสียอเธอแสออถึวามสบายใ เบรฟนั่ลที่โ๊ะประุมอย่าใเย็น
“เมื่อวานนี้อาารย์ไุ้ยับโน่แล้วรับ เรื่อที่โน่อยาให้เบรฟเป็นวิทยารอบรมสำหรับนที่้อารเรียน่อปริาโท” อาารย์หมูอธิบาย
“เมื่อเ้านี้โน่ส่รายื่อนที่สนใมาให้พี่แล้วนะ เบรฟ มีนสนใอยาฟัำแนะนำาเบรฟยี่สิบน” พี่อ้นเสริม ะหยิบใบรายื่อออมา เบรฟรับใบรายื่อไปรวสอบ สีหน้าอเาแสออถึวามประหลาใ
“ะัอบรมวันไหนรับ” เบรฟถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามระือรือร้น
“าว่าะั่วเ้าอวันที่ะัานเลี้ยส่รุ่นพี่ปีสี่่ะ” พี่อ้นอบ
“เบรฟรับ ในวันนั้นะเป็นเหมือนารเปิโอาสให้นัศึษาเ้ามาพูุยับเบรฟนะรับ อาารย์อยาให้เบรฟเรียมัวอบำถามานัศึษาให้เ็มที่นะรับ” อาารย์หมูเสริม
“ทุอย่าะเรียบร้อยรับ อาารย์” เบรฟอบ น้ำเสียอเาแสออถึวามระือรือร้น
“อ้นมีอะไรอยาะุยับเบรฟอีไหมรับ” อาารย์หมูถาม
“นิหน่อย่ะ เี๋ยวหนูัาร่อเอ่ะ” พี่อ้นอบ
“ถ้าอย่านั้น เี๋ยวอาารย์อัว่อนนะรับ” อาารย์หมูพู เาเินออไปาห้อประุมย่อยอย่ารวเร็ว
“เบรฟะ ในานเลี้ยส่รุ่นพี่ปีสี่ ะเป็นารรบวนเบรฟไหม ถ้าพี่อยาให้เบรฟร้อเพลให้รุ่นน้อในานนั้นฟัสัเพลสอเพล” พี่อ้นถาม รอยยิ้มปราบนใบหน้าอเบรฟ
“ไ้รับ พี่อ้นอยาให้ผมร้อเพลแนวไหนีรับ” เบรฟพู น้ำเสียอเาแสออถึวามีใอย่ามา
“อเป็นเพลไทย และเพลสาล็แล้วันนะ พี่เื่อว่าเบรฟทำไ้” พี่อ้นอบ สีหน้าอเธอแสออถึวามสบายใ
“่วนี้ผม็ร้อเพลเือบทุแนวรับ ั้แ่ผมูรายารนั้นมา ผม็อยหาเพลมาร้อเรื่อยๆรับ” เบรฟอธิบาย พี่อ้นหัวเราะเบาๆ
“แ่ว่า พี่มาอผมล่วหน้าหลายเือนแบบนี้ พี่ไม่ลืมหรอนะรับ” เบรฟั้้อสสัย
“อย่าลืมเือนพี่็แล้วันนะ พี่ะอบุเบรฟมา ถ้าเบรฟเ้าประุมานิรรมับพี่้วย านทำบุะประำปีะัในเือนหน้าแล้ว เี๋ยวอนบ่ายอวันนี้พี่มีนัประุมับะรรมารนัศึษาในห้อนี้พอีเลย” พี่อ้นอบ
“เ้าใแล้วรับ ถ้าอย่านั้นเี๋ยวผมอัวไปทำาน่อน อนบ่ายเอันที่นี่รับ” เบรฟพู านั้นเา็เินออไปาห้อประุมย่อยอย่ารวเร็ว เารีบเินลับไปที่ห้อทำานอเา
“ีริๆ ไ้ลับมาร้อเพลอีแล้ว” เบรฟพูับัวเอเบาๆ ะเินลับมานั่ที่โ๊ะทำานอเา สีหน้าอเาแสออถึวามีใอย่ามา
“เอาล่ะ ทำานๆ” เบรฟพูับัวเอเบาๆ ะนั่พิมพ์านอยู่ที่โ๊ะทำานอเา เวลา่อมาเบรฟมอูนาฬิา้อมือ ึ่อนนี้เป็นเวลาสิบเอ็โมรึ่แล้ว
“ไ้เวลาพัแล้ว” เบรฟพูับัวเอเบาๆ เารีบเินออาห้อทำานไปยัโรอาหารอย่ารวเร็ว
โรอาหาร โน นนท์ และอาร์มนั่อยู่ที่โ๊ะอาหาร้วยัน สีหน้าอพวเาแสออถึวามสบายใ
“โน่ นายว่าอาารย์อ้นะไปอร้อให้อาารย์เบรฟร้อเพลในานเลี้ยส่พวเราหรือเปล่า” นนท์ถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามื่นเ้น
“นั่นสินะ ันเยไ้ยินมาารุ่นปีรุ่น่อนๆ อาารย์เบรฟร้อเพลแปลแหวแนวีนะ ันอยาลอฟัูบ้าเหมือนัน” อาร์มเสริม
“แ่ว่า เท่าที่ันไ้ยินมา อาารย์เบรฟเริ่มเปลี่ยนแนวเพลที่ร้อนะ พวเราอาะไ้ฟัแนวเพลที่ไม่เหมือนับำบอเล่าอรุ่นพี่็ไ้” โน่ั้้อสัเ
“ถ้าเป็นแบบนั้น็ีน่ะสิ พวเราะไ้มีเรื่อไปเล่าให้รุ่นพี่ฟั” อาร์มอบ น้ำเสียอเาแสออถึวามื่นเ้น ทั้สามนหัวเราะเบาๆ
“อนนี้ใล้ะบ่ายโมแล้ว พวเรารีบไปที่ห้อประุมย่อยันเถอะ” โน่พู านั้นทั้สามน็เินาโรอาหารไปยัห้อประุมย่อยอะ ึ่อนนี้ภายในห้อประุมยัไม่มีนอยู่ พวเาเินไปนั่ที่โ๊ะประุมอย่ารวเร็ว
“ูเหมือนทั้อาารย์อ้น และอาารย์ทะเละยัไม่มานะ” โน่พู สีหน้าอเาแสออถึวามสบายใ
“พวเาน่าะำลัินมื้อเที่ยันอยู่ พวเรามาเรียม้อมูลให้พร้อม่อนที่อาารย์ะมาีว่านะ” นนท์อบ เาหยิบรายารสิ่อที่้อเรียมออมารวสอบ านั้นเบรฟ็เินเ้ามาในห้อประุมย่อย
“ูเหมือนอาารย์ะมาทันเวลาสินะ” เบรฟั้้อสัเ ะเินเ้ามาในห้อประุมย่อย
“สวัสีรับ อาารย์เบรฟ” โน่พู น้ำเสียอเาแสออถึวามีใ
“เป็นฝีมืออพวเธอใ่ไหม ที่อาารย์อ้นมาอให้อาารย์ร้อเพลในานเลี้ยส่” เบรฟพู น้ำเสียอเาแสออถึวามริัอย่ามา สีหน้าอโน่แสออถึวามไม่สบายใ
“ือว่า พวผม...” โน่พู เบรฟบไหล่แสวามอบุโน่
“อบุพวเธอมาเลยนะ ที่มอบวามสุเล็ๆน้อยๆให้ับอาารย์แบบนี้” เบรฟอบ น้ำเสียอเาแสออถึวามีใ สีหน้าอโน่แสออถึวามประหลาใ
“อาารย์ไม่ว่าอะไรอย่านั้นเหรอรับ” โน่ถาม รอยยิ้มปราบนใบหน้าอเบรฟ
“ไม่ว่าหรอ อาารย์เป็นนอบร้อเพลอยู่แล้ว อาารย์ทุนในะเอ็รู้เรื่อนี้เป็นอย่าี เพียแ่่วหลัๆมานี้ อาารย์ไม่่อยมีโอาสไ้ร้อเพลเท่าไรนั เอาล่ะ พวเธออยาฟัแนวไหนีล่ะ เี๋ยวอาารย์ัให้” เบรฟอธิบาย
“พวเราเลือแนวไ้อย่านั้นเหรอรับ ผมนึว่าอาารย์ะัเพลมาเอเสียอี” นนท์ั้้อสสัย
“อาารย์ไ้ร้อสอเพล พวเธอเลือมาหนึ่เพล็แล้วัน เี๋ยวอีเพลอาารย์ะเลือเอ” เบรฟอบ น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ
“ผมอเป็นเพลไทย แนวเพลรัหวานๆ นะรับ ส่วนอีเพลหนึ่ถ้าอาารย์ัเพลสาล พวเราะรู้สึีใอย่ามา” อาร์มอบ
“ไ้รับ อาารย์ะัให้เป็นอย่าีเลยรับ” เบรฟอบ รอยยิ้มปราบนใบหน้าอโน่ นนท์ และอาร์ม านั้นประูห้อประุมย่อย็เปิออ พี่อ้น และพี่ทะเลเินเ้ามานั่ที่โ๊ะประุมอย่ารวเร็ว
“โน่รับ อาารย์อรายารสิ่อที่้อเรียมในานทำบุะประำปีหน่อย” พี่ทะเลพู โน่ส่รายารสิ่อให้ับพี่ทะเลทันที
“เรียบร้อยไหมะ พี่ทะเล” พี่อ้นถาม ะมอูรายารสิ่อที่โน่ส่ให้
“ทุอย่ารบถ้วนีแล้วรับ ำหนาร็เอาามที่ลันไว้เลยรับ แล้ว็นะ เบรฟ โน่พูุยเรื่อานเลี้ยส่รุ่นพี่แล้วใ่ไหม” พี่ทะเลพู
“พวเราุยันเรียบร้อยแล้วรับ” เบรฟอบ น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ
“ปีนี้ัใ้เ็มไปเลยนะ เบรฟ พี่เื่อว่าฝีมืออเบรฟยัไม่ลาเมื่อ่อน” พี่ทะเลพู สีหน้าอเาแสออถึวามระือรือร้น
“ไ้รับ ผมะทำให้เ็มที่รับ” เบรฟอบ
“ถ้าอย่านั้น พวเราอัว่อนนะรับ” โน่พู น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ
“อบุโน่มานะะ” พี่อ้นอบ โน่ นนท์ และอาร์มเินออไปาห้อประุมย่อยอย่าใเย็น
“เบรฟรับ เบรฟลับอาารย์หมูเรื่อที่ะเป็นวิทยารัอบรมสำหรับนที่สนใะเรียน่อระับปริาโทแล้วใ่ไหม” พี่ทะเลถาม
“ใ่รับ อนนี้ผมำลัเรียมารสำหรับารอบำถามอยู่รับ” เบรฟอบ
“ส่วนเรื่อานทำบุะประำปี็...” พี่อ้นพู น้ำเสียอเธอแสออถึวามัวลใ
“ไม่้อัวลเรื่อศิษย์เ่าที่ะมานะรับ พี่อ้น ผมะพยายามูแลให้ทุอย่าเป็นไป้วยวามเรียบร้อยรับ” เบรฟอบ น้ำเสียอเาแสออถึวามริั
“แ่ว่า...” พี่อ้นพู
“ลามนี้นะ อ้น อบุเบรฟมานะรับ ที่มา่วยพวเราูแลวามเรียบร้อยอิรรมในะ” พี่ทะเลพูับทพี่อ้น
“ถ้าอย่านั้น ผมอัวไปทำาน่อ่อนนะรับ” เบรฟอบ านั้นเา็เินออไปาห้อประุมย่อยอย่ารวเร็ว
ลานิรรม ึ่เป็นสถานที่ัานมหรรมประำปีอะบริหารธุริ โน่ นนท์ และอาร์มเินสำรวภายในาน พวเามอูุ้มัแสสิน้า่าๆ สีหน้าอพวเาแสออถึวามระือรือร้น
“ิถูริๆ ที่มาานนี้ มีแ่อน่าสนใทั้นั้นเลย” โน่พู น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ
“นั่นสินะ วันนี้วันสุท้ายแล้ว้วย ว่าานะเลิ็ประมาห้าโมเย็น” นนท์เสริม
“พวนายว่าวินะมาานนี้ไหม แบบว่า มาัรอเฟิร์สอะไรทำนอนี้” อาร์มั้้อสสัย
“พวเรารีบไปหาที่นั่สำหรับสัเาร์ีว่านะ ันะไ้อยับาูผู้นภายในาน้วย” โน่อบ พวเารีบไปหาุนั่พั ึ่อยู่หน้าทาเ้าานอย่ารวเร็ว
“โน่ นายว่าวินะมาานนี้ริๆเหรอ” อาร์มถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามสสัย
“เื่อันสิ วิน้อมาที่นี่อย่าแน่นอน ันมั่นใ” โน่อบ น้ำเสียอเาแสออถึวามมั่นใ
“นายไม่ไ้เาสุ่มหรอ ใ่ไหม” อาร์มั้้อสสัย
“โน่ไม่เยเาสุ่ม อาร์ม นายสัมผัสไ้ถึวามรู้สึอวินที่ำลัะมาที่นี่ใ่ไหม” นนท์อธิบาย
“อนนี้วินำลัะเ้ามาที่านนี้ แ่ันสัมผัสเฟิร์สไม่ไ้เลย” โน่อบ น้ำเสียอเาแสออถึวามไม่สบายใ
“ใเย็นๆ โน่ นายไม่่อยมีสมาธิเลยนะ” นนท์อบ เาบไหล่ให้ำลัใโน่เบาๆ
“อันลออีรั้นะ” โน่อบ เาั้สมาธิอีรั้ เวลา่อมาายหนุ่มหน้าหวานนหนึ่็เินเ้าไปในานมหรรมประำปี
“ูนั่น เฟิร์สมาแล้ว” อาร์มพู เาี้ไปยัายหนุ่มหน้าหวานที่เพิ่เินเ้าไปในาน
“เมื่อไรานนี้ะเลินะ วินะไ้ไปพูุยับเฟิร์สเสียที” โน่พู น้ำเสียอเาแสออถึวามเป็นห่ว เวลาผ่านไปสอั่วโม านมหรรมประำปีอะบริหารธุริ็สิ้นสุล นัศึษาะบริหารธุริ่วยันัเ็บสิ่อ่าๆภายในาน านั้นวิน็เินมาที่ลานิรรม สีหน้าอเาแสออถึวามริั
“ูเหมือนนที่พวเรารออยะมารบันแล้วนะ” โน่พู เารีบพานนท์ และอาร์มออไปาุนั่พั และเินเ้าไปในสถานที่ัาน านั้นวิน็เินเ้าไปหาเฟิร์ส สีหน้าอเฟิร์สแสออถึวามสสัย เมื่อเาพบับวิน เพื่อนร่วมะอเฟิร์สมอูวิน และเฟิร์สเป็นสายาเียวัน
“เี๋ยวพวเราะไปเ็บอฝั่โน้น่อนนะ” เพื่อนอเฟิร์สพู พวเาพาันเินาไปทันที
“นายมาทำอะไรที่นี่” เฟิร์สถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามไม่พอใ
“ันมาหานาย เฟิร์ส ันแ่อยารู้ว่าวันนั้นที่ันเห็นนายที่ห้าสรรพสิน้า นายเินอยู่ับใรอย่านั้นเหรอ” วินอบ น้ำเสียอเาแสออถึวามริั
“ันไปื้ออับเพื่อนที่ะเพื่อมาัานนี้ ้วยเหุผลแ่นี้นายถึับบอเลิันผ่านเฟสบุ๊เลยอย่านั้นเหรอ” เฟิร์สพู น้ำเสียอเาแสออถึวามไม่พอใ
“ันโทรไปหานาย็ไม่ยอมรับสาย ไลน์ไป็ไม่ยอมอ่าน ัน็เลยนึว่านายะเปลี่ยนใาันน่ะสิ แ่หลัาที่ันไุ้ยับอาารย์เบรฟ ัน็เลยรู้ว่านายำลัยุ่อยู่” วินอบ
“แ่ที่นายบอเลิันผ่านเฟสบุ๊แบบนั้น ันเสียในะ” เฟิร์สอบ น้ำเสียอเาแสออถึวามเสียใ วินเินเ้าไปใล้ับเฟิร์ส แ่เฟิร์สพยายามเินหนีเา พวเาเินามันนมาถึ้านนออาาร
“นายำลัเ้าใันผิอยู่นะ เฟิร์ส” วินพู ะเินามวิน เาวิ่เ้าไปรั้แนเฟิร์สเอาไว้ แ่้วยแรึอเาที่มาเินไป ส่ผลให้เฟิร์สล้มัวลมาทับับวิน เฟิร์สำลัร่อมอยู่เหนือร่าอวิน วินึัวเฟิร์สเ้ามาใล้เามาึ้น
“นายเลิเินหนีันไ้แล้วนะ” วินพู น้ำเสียอเาแสออถึวามริั
“ถ้าอย่านั้นนาย่วยอธิบายให้ันฟัหน่อยสิ ้อวามนั้นนายหมายถึใร” เฟิร์สถาม
“นั่นเป็นเพื่อนผู้หิในะอันเอ เธอมาีบันไม่เลิเลย ันมีนายอยู่แล้ว ัน็เลยโพสัโอาสผู้หินนั้นไป” วินอบ น้ำเสียอเาแสออถึวามริั านั้นท้อฟ้า็เริ่มมืรึ้ม ฝนเริ่มลมาอย่าหนั เฟิร์สรีบลุึ้น เาึแนวินึ้นมา
“ฝนแล้ว พวเรารีบเ้าไปหลบฝนันเถอะ” วินพู เาับมือับเฟิร์ส และวิ่ลับไปที่ลานิรรมอย่ารวเร็ว พวเาเินมานั่ที่โ๊ะภายในลานิรรม
“สรุปแล้ว พวเรา่าน่าเ้าใผิันไปเอใ่ไหม” เฟิร์สั้้อสัเ ะมอูใบหน้าที่เปียปอนอวิน
“็ะเป็นแบบนั้นล่ะนะ” วินอบ น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ เฟิร์สเอนัวลมานอนบนัอวิน วินลูบศีรษะอเฟิร์สเบาๆ
“ันอโทษนะ วิน นายะรอเวลาที่พวเราะอยู่้วยันมานานแล้วสินะ” เฟิร์สั้้อสัเ วิน่อยๆโน้มัวลมาูบับเฟิร์ส สีหน้าอทั้สอนแสออถึวามเินอาย
“เป็น่วเวลาทีุ่้ม่าริๆ สำหรับพวเราสอน” วินอบ น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ
“ว่าแ่ เมื่อไรฝนะหยุล่ะเนี่ย ันเป็นห่วเพื่อนๆอันที่ำลัเอาอไปเ็บที่ห้อิรรมริๆ” เฟิร์สพู น้ำเสียอเาแสออถึวามัวลใ านั้นโทรศัพท์มือถืออเฟิร์ส็ัึ้น เารีบรับสายทันที
“ฮัลโหล” เฟิร์สพู
“เฟิร์ส พวเราเอาอไปเ็บเรียบร้อยแล้วนะ” เพื่อนอเฟิร์สพู
“อบใมานะ เี๋ยวันะรีบไปรวสอบวามเรียบร้อย่อเอ” เฟิร์สอบ
“นายเลียร์ับวินหรือยั” เพื่อนอเฟิร์สถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามเป็นห่ว
“พวเราสอนทำวามเ้าใันแล้ว” เฟิร์สอบ
“ีแล้ว ันว่าวันนี้พวนายอยู่้วยันนั่นแหละีแล้ว เฟิร์ส นายพัผ่อนบ้าเถอะ เรื่อเ็บานพวเราัารไ้” เพื่อนอเฟิร์สพู
“อบใมานะ เอาไว้เี๋ยวไปเอันในห้อเรียน” เฟิร์สอบ
“เี๋ยวเอัน” เพื่อนอเฟิร์สอบ านั้นพวเา็วาสายโทรศัพท์ไปพร้อมัน
“วันนี้เหลือแ่พวเราแล้วล่ะนะ พวเราไปุยัน่อที่ห้อันีไหม” เฟิร์สพู น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ เาลูบใบหน้าอวินเบาๆ รอยยิ้มปราบนใบหน้าอวิน
“แ่ว่าฝนยัอยู่เลยนะ ันไม่ไ้เอาร่มมา้วยสิ” วินพู านั้นฝน็หยุทันที
“ฝนหยุแล้วล่ะ พวเรารีบไปันเถอะ ่อนที่พวเพื่อนๆอันะเปลี่ยนใ” เฟิร์สอบ านั้นทั้สอน็เินออไปาลานิรรมอย่ารวเร็ว
“ทำไ้ีมา อาร์ม เป็นารใ้พลัที่แนบเนียนมา” นนท์พู น้ำเสียอเาแสออถึวามื่นม
“อย่าน้อยอาารย์เบรฟ็ับไม่ไ้ว่าันแอบวบุมสภาพอาาศนะ” อาร์มอบ น้ำเสียอเาแสออถึวามโล่ใ านั้นเบรฟ็เินเ้ามาในลานิรรม สีหน้าออาร์มแสออถึวามประหลาใอย่ามา
“อาารย์สัมผัสไ้ว่าสภาพอาาศมันเปลี่ยนแปลเร็วผิธรรมาินะ อาร์ม” เบรฟพู น้ำเสียอเาแสออถึวามริั
“พวเราำเป็น้อทำรับ อาารย์เบรฟ” อาร์มอบ น้ำเสียอเาแสออถึวามไม่สบายใ
“โีนะ ที่นส่วนให่เ้าใว่าเป็นฝนหลฤูาล ถ้าเปลี่ยนแปลสภาพอาาศามใอบ อาะเิผลระทบ่อสภาวะแวล้อมโยรวมไ้ ระวััว้วย็แล้วันนะ” เบรฟอบ
“อาารย์ลัวว่านอื่นะรู้ว่าพวเราเป็นัวประหลาสินะรับ” นนท์ั้้อสัเ สีหน้าอเาแสออถึวามไม่สบายใ
“อันที่ริแล้ว อาารย์เป็นห่วพวเธอทั้สามนมาว่านะ อาารย์ไม่ลัวเรื่อนรู้ัวนอพวเราหรอ แ่อาารย์ลัวว่าถ้าพวเธอฝืนใ้พลัออมารุนแรเพียรั้เียว อาทำให้ร่าายอพวเธอทรุโทรมไ้” เบรฟอบ
“ไม่้อเป็นห่วรับ อาารย์ ผมวบุมระับารใ้พลัไ้รับ” อาร์มอบ น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ สีหน้าอเาแสออถึวามเหนื่อยล้า และล้มัวลไป นนท์รับัวเาอย่ารวเร็ว
“อาร์ม นายเป็นอะไรไป” นนท์พู น้ำเสียอเาแสออถึวามไม่สบายใ รอยยิ้มปราบนใบหน้าออาร์ม
“ันะเร็เินไป อนที่ทำให้ฝนลมา” อาร์มอบ น้ำเสียอเาแสออถึวามเหนื่อยล้า นนท์ลูบใบหน้าออาร์มเบาๆ สีหน้าอนนท์แสออถึวามเป็นห่ว
“ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ นนท์ ถ้าันไ้พัหน่อยเี๋ยว็ีึ้น” อาร์มอบ เบรฟเินเ้าไปใล้ๆับอาร์ม เาหยิบาร์ออมาหนึ่ใบ
“รีเนเนอร์เรั่น” เบรฟพู าร์ในมืออเาส่อแสสว่าสีาวออมา แสสว่าส่อลไปที่ร่าายออาร์ม สีหน้าออาร์มแสออถึวามสบายใ เา่อยๆลุึ้นยืนอีรั้
“ร่าายอผม อาารย์ทำอะไรับร่าายผมรับ” อาร์มถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามสสัย
“ูเหมือนเธอะใ้พลัอนที่ไม่ไ้พัผ่อนเ็มที่สินะ” เบรฟั้้อสัเ
“่วนี้ผมนอนึเินไป้วยรับ” อาร์มอบ น้ำเสียอเาแสออถึวามไม่สบายใ
“อาร์ม อาารย์อแนะนำนะรับ ่อนใ้พลัทุรั้ อาร์ม้อทำให้ร่าายแ็แร่อนนะรับ ไม่อย่านั้นร่าายออาร์มอาะทรุไ้นะรับ” เบรฟอธิบาย
“อาารย์มีำแนะนำสำหรับารเรียมัว่อนใ้พลัไหมรับ” นนท์ถาม
“ยืเส้น่อนารใ้พลัทุรั้ะีมารับ” เบรฟอบ
“อบุสำหรับำแนะนำนะรับ พวเราอัว่อน” อาร์มอบ านั้นเา็พาโน่ และนนท์เินออไปาลานิรรมอย่ารวเร็ว านั้นเบรฟ็เินาไปทันที
ห้อพัอเฟิร์ส ภายในห้อพัมีเียนอน โฟา ู้เย็น ู้เสื้อผ้า ั้นวาหนัสือ และโ๊ะทำาน เฟิร์สำลันั่เียนบันทึประำวันอยู่ที่โ๊ะทำาน เวลา่อมาวิน็เินออมาาห้อน้ำ เาอยู่ในุนอน
“นายอาบน้ำเสร็แล้วอย่านั้นเหรอ” เฟิร์สถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ วินเินเ้ามาสวมอเฟิร์สา้านหลั สีหน้าอเฟิร์สแสออถึวามเินอาย
“อนนี้เหลือแ่พวเราแล้วนะ เฟิร์ส” วินพู สีหน้าอเาแสออถึวามผ่อนลาย วิน่อยๆเลื่อนมือมาที่อเสื้ออเฟิร์ส เฟิร์สระพริบาถี่ึ้น
“ไม่้อรีบร้อนหรอนะ วิน ืนนี้ยัอียาวไล” เฟิร์สอบ เาปิหนัสือ และหันหน้ามาหาวิน เาลุึ้นยืน้าๆ และสวมอันวิน
“เฟิร์ส นายมือไวเหมือนเิมเลยนะ” วินอบ ะที่เฟิร์สำลัลูบหลัวินเบาๆ รอยยิ้มปราบนใบหน้าอเฟิร์ส
“ทุรั้ที่ไ้อนาย ันรู้สึอบอุ่นริๆเลยนะ” เฟิร์สพู น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ เา่อยๆันวินลบนเียนอนอเา และล้มัวลนอน้าๆวิน วินแะฝ่ามือที่หน้าอ้า้ายอเฟิร์ส เารู้สึถึหัวใอเฟิร์สที่ำลัเ้นเป็นัหวะสม่ำเสมอ
“ถ้าะับหัวใอัน นายะถอเสื้อให้ันเลย็ไ้นะ” เฟิร์สพู วินหัวเราะเบาๆ
“ถ้าอย่านั้น ันไม่เรในายล่ะนะ” วินอบ เาถอเสื้ออเาออไป และโยนไปที่โ๊ะวาอ เาึ้นร่อมเฟิร์สอย่าใเย็น เายับใบหน้าอเานมูอทั้สอนนัน านั้นเา็ถอเสื้อให้เฟิร์สอย่าใเย็น และโยนไปที่โ๊ะวาอ
“พวเรามาเริ่มสานสัมพันธ์ันเลยีไหม” วินถาม เฟิร์สึวินเ้ามาใล้ับเา ทั้สอูบันอย่าูื่ม านั้นเฟิร์ส็่อยๆถูมูอเาไปามร่าายอวิน สีหน้าอพวเาแสออถึวามสบายใ เวลา่อมาเฟิร์ส็แนบหูับหน้าอ้า้ายอวิน เารู้สึถึหัวใอวินที่เ้นแรึ้นเรื่อยๆ วินหายใหอบเนื่อาวามร้อนในอร่าายอเาที่เพิ่มสูึ้น
“ันไม่ไ้รู้สึีแบบนี้มานานแล้วนะ” วินอบ น้ำเสียอเาแสออถึวามื่นเ้น เาูบับเฟิร์สอย่า่อเนื่อ และถูมูอเาไปที่้นออเฟิร์ส เวลา่อมาเา็แนบหูที่หน้าอ้า้ายอเฟิร์ส เารู้สึถึหัวใอเฟิร์สที่เริ่มเ้นแรึ้น สีหน้าอเฟิร์สแสออถึวามผ่อนลาย
“ันเอ็รู้สึแบบเียวับนายเลย” เฟิร์สอบ านั้นทั้สอน็นอนับมือัน
“วันนี้เป็นวันที่ีริๆเลยนะ” วินพู น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ
“เห็น้วยเป็นอย่ายิ่” เฟิร์สอบ ทั้สอนนอนหลับไป โยยัับมือันอยู่
ห้อพัอเบรฟ เบรฟำลัมอูาร์รูปอวิน และเฟิร์สที่ิอยู่บนระานิภาพ สีหน้าอเาแสออถึวามสบายใ
“ูเหมือนทั้วิน และเฟิร์สะสามารถเ้าใันไ้แล้ว” เบรฟพูับัวเอเบา ะมอูาร์รูปอวิน และเฟิร์ส
“เอาล่ะ หวัว่าืนนี้ะไม่มีนโทรมาหานะ” เบรฟพูับัวเอเบาๆ านั้นเสียโทรศัพท์มือถืออเา็ัึ้น
“พูถึโทรศัพท์ มัน็ัึ้นทุทีเลยสินะ” เบรฟพูับัวเอเบาๆ เารีบรับโทรศัพท์อย่ารวเร็ว
“สวัสีรับ โน่” เบรฟพู น้ำเสียอเาแสออถึวามสสัย
“อาารย์เบรฟรับ พวเราอยาะวนอาารย์ไปเลี้ยลอที่สามารถทำให้วิน และเฟิร์สลับมาืนีันไ้รับ พวเราะีใมา ถ้าอาารย์มาร่วมับพวเราไ้” โน่อบ
“แ่ว่าอนนี้มันึแล้วนะรับ” เบรฟพู น้ำเสียอเาแสออถึวามไม่สบายใ านั้นเสียเาะประูห้อพั็ัึ้น เบรฟวาสายโทรศัพท์ไป และเินไปเปิประูห้ออเา โน่ นนท์ และอาร์มยืนอยู่หน้าห้อพัอเา ในมืออพวเามี้าวเหนียว ส้มำ ไ่ย่า และน้ำอัลมวให่ สีหน้าอเบรฟแสออถึวามประหลาใอย่ามา
“แบบนี้มัมือันัๆเลยนะรับ” เบรฟพู โน่ นนท์ และอาร์มหัวเราะพร้อมัน
“ผมรู้ว่าอาารย์ไม่อบออไปไหนอนลาืน พวเรา็เลยมาหาอาารย์เอรับ” โน่อบ น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ นนท์ และอาร์มแอบหัวเราะเบาๆ
“ไหนๆ็มาันแล้ว เ้ามา่อนสิ” เบรฟอบ เาพาโน่ นนท์ และอาร์มเ้ามาในห้อ และพาพวเาไปที่โ๊ะอาหาร
“อันที่ริพวเธอไม่้อลำบาื้ออินมาเยอะนานี้ เพื่อเลี้ยลอันหรอนะรับ” เบรฟพู สีหน้าอเาแสออถึวามสสัย
“พวเราไม่ไ้เลี้ยลอที่ทำให้วินืนีับเฟิร์สอย่าเียวรับ” โน่อบ ะัเรียมอาหารมื้อพิเศษ
“แ่พวเราอยาะมาเลี้ยอบุอาารย์้วยรับ สำหรับวาม่วยเหลือในหลายๆเรื่อ” นนท์เสริม
“่วสุสัปาห์อาารย์็ไม่่อยว่า ในเวลาทำาน็ยิ่ไม่ไ้เลย เพราะอาารย์้อทำาน และอาารย์็ไม่อบออไปนอห้อพัอนลาืน พวเรา็เลยลันื้ออินมานั่ินที่ห้ออาารย์เลย” อาร์มอธิบาย โน่พยัหน้าล้อยาม รอยยิ้มใีปราบนใบหน้าอเบรฟ
“แ่มาะึเลยนะรับ” เบรฟอบ สีหน้าอโน่ นนท์ และอาร์มแสออถึวามเินอาย
“พวเรารบวนอะไรอาารย์หรือเปล่ารับ” โน่ั้้อสสัย
“ไม่เลยรับ อาารย์ำลัหิวพอีเลย” เบรฟอบ เาเินไปหยิบแ้วน้ำำนวนสี่ใบออมาวาที่โ๊ะอาหาร ทั้สี่น่วยันัโ๊ะอาหารอย่าใเย็น านั้นพวเา็นั่ินมื้อ่ำ้วยันอย่าใเย็น
“เอาล่ะ ทำไมพวเราไม่เล่าเรื่อที่พวเรา่วยันรัษารอยร้าวอเฟิร์ส และวินให้อาารย์เบรฟฟัล่ะ” นนท์พู น้ำเสียอเาแสออถึวามื่นเ้น
“ริ้วย มันเป็นเรื่อที่น่าื่นเ้นมาๆเรื่อหนึ่เลย” อาร์มอบ านั้นโน่ นนท์ และอาร์ม็ผลัันเล่าเรื่อที่พวเราไปัรอเฟิร์สที่านมหรรมประำปี และอนที่อาร์มสั่สภาพอาาศให้ฝนลมา รวมถึเรื่อที่วินพาเฟิร์สเ้ามาหลบฝนในลานิรรม
“สถานาร์ล้อยามนไม่มีใรับไ้ริๆ้วย” เบรฟอบ น้ำเสียอเาแสออถึวามื่นม
“แ่ว่า นะไม่สสัยเรื่อที่มีฝนลมา ทั้ๆที่ไม่ใ่ฤูฝนอย่านั้นเหรอรับ” อาร์มั้้อสสัย น้ำเสียอเาแสออถึวามไม่สบายใ
“ไม่เป็นไรหรอรับ อาร์ม ทุวันนี้ภาวะโลร้อนส่ผลให้สภาพอาาศแปรปรวนเป็นปิอยู่แล้ว แ่ฝนไม่ใ่เรื่อให่หรอรับ” เบรฟอบ
“แ่ว่า ทำไมอาารย์ถึเป็นห่วเรื่อารใ้พลัอพวเราล่ะรับ” อาร์มถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามสสัย
“เี่ยวับแอโมสิเนิ[1]นั้น อาารย์เป็นห่วแ่เรื่อเียวรับ อาร์ม” เบรฟอบ สีหน้าออาร์มแสออถึวามอยารู้อยาเห็น
“ือารใ้พลัที่ส่ผล่อสภาพอาาศที่เินวามเหมาะสมรับ เพราะมันะส่ผล่อระบบนิเวศโยรวมอโล” เบรฟอธิบาย สีหน้าอเาแสออถึวามริั
“รั้่อไปผมะระวัให้มาว่านี้รับ” อาร์มอบ เบรฟบไหล่อาร์มเบาๆ
“ระหว่าที่ยัเรียนอยู่ในไอโนว์ยู อาร์มยัมีอาารย์อยระับพลัออาร์มอยู่รับ แ่ถ้าอาร์มเรียนบออไปแล้ว อาร์มวระใ้พลัแ่เท่าที่ำเป็นเท่านั้นนะรับ” เบรฟอบ
“ทำไมอาารย์ถึไม่ห้ามพวเราไม่ให้ใ้พลัล่ะรับ ถ้าห้ามไปเลยมันะ่ายว่า และไม่้อมาอยระมัระวั้วย” นนท์ั้้อสสัย เบรฟส่ายศีรษะ
“ถ้าอย่านั้น อาารย์อถามนนท์หน่อยนะรับ ถ้ามีนมาห้ามไม่ให้นนท์รัอาร์ม หรือรัผู้าย้วยัน นนท์ะทำามไหมรับ” เบรฟถาม
“ผมทำไมไ้รับ เพราะมันเป็นัวนอผม” นนท์อบ
“มัน็เหมือนันรับ นนท์ พวเราปิเสธในสิ่ที่พวเราเป็นไม่ไ้ แ่สิ่ที่พวเราวรทำ็ือ ารยอมรับในสิ่ที่พวเราเป็น และใ้ีวิให้มีวามสุ” เบรฟอธิบาย
“แ่ว่า ถ้าเินรอบ้าันพวเรามาๆ ให้พวเราเปลี่ยนัวน เพื่อให้นอื่นยอมรับภาพลัษ์ล่ะรับ” อาร์มถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามไม่สบายใ
“เป็นนถามที่ีมารับ อาร์ม ถ้าอย่านั้นอาารย์ถามอาร์ม่อนนะรับ ถ้าอาร์มเปลี่ยนัวเอนทำให้นอื่นยอมรับอาร์มไ้ แ่ัวอาร์มเอยอมรับัวเอไม่ไ้ อาร์มะมีวามสุไหมรับ” เบรฟั้้อสสัย
“ถ้าเป็นแบบนั้น ผมไม่มีวามสุหรอรับ” อาร์มอบ น้ำเสียอเาแสออถึวามไม่สบายใ
“พวเราใ้ีวิให้แ่ัวเอยอมรับัวเอ็พอแล้วรับ อาร์ม ส่วนารที่นอื่นเ้ามายอมรับัวเราเอนั้น เป็นแ่ผลพลอยไ้เท่านั้น” เบรฟอบ รอยยิ้มปราบนใบหน้าออาร์ม
“อาารย์ผ่านเรื่อพวนี้มาแล้วสินะรับ” โน่ั้้อสัเ
“อนที่อาารย์เรียนบปริารีใหม่ๆ อาารย์ในะ็เอาแ่ื่นมนที่สอบผ่านเนิบัิ และใบประอบวิาีพทนายวาม ส่วนอาารย์ที่ยัทำานับ่าย สอบอะไร็ไม่ไ้ ใน่วนั้นอาารย์็ไม่เป็นที่ยอมรับในสายาออาารย์ และเพื่อนในะสัเท่าไร เป็นแบบนี้มาประมาหนึ่ปี” เบรฟอบ
“แ่ว่า อนนี้อาารย์็เป็นที่ยอมรับออาารย์ในะแล้วนะรับ อาารย์อ้นเอ็ื่นมอาารย์ให้พวเราฟัอยู่บ่อยๆ” โน่พู เบรฟหัวเราะเบาๆ
“อาารย์อ้นเพิ่มาื่นมอาารย์่วที่อาารย์เรียนปริาโทปีสอเทอมสอเอรับ หลัาที่อาารย์อ้นรู้ว่าอาารย์ไ้ทำอะไรไปบ้า” เบรฟอบ
“แสว่าอาารย์มีวามั้ใทำานมาสินะรับ อาารย์อ้นถึไ้ื่นมอาารย์มามายนานี้” โน่ั้้อสัเ
“อาารย์มีเหล็อยู่รับ ารไ้มาึ่สิ่่าๆ ้อไ้มา้วยวามสามารถอัวเอ ไม่ใ่ไ้มา้วยเส้นสาย ำื่นม้อไ้มา้วยารระทำ ไม่ใ่ภาพลัษ์ และสิ่ที่ไ้มาะมีวามทนยั่ยืน” เบรฟอธิบาย สีหน้าอโน่ นนท์ และอาร์มแสออถึวามื่นม
“ถ้าพวเราทำามเหล็ออาารย์บ้าะไ้ไหมรับ” อาร์มถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามสสัย
“เหล็เป็นเพาะัวอแ่ละนรับ อาร์ม ึ่เหล็ั้ึ้นามลัษะารใ้ีวิอแ่ละน ารทำามเหล็อนอื่นึไม่ใ่เรื่อที่ีเท่าไร” เบรฟอบ
“เหล็อพวเราวระเป็นแบบไหนีรับ” โน่ั้้อสสัย
“อาารย์ว่าวันนี้พอเท่านี้เถอะนะ อนนี้มันึมาแล้วรับ ถ้าไม่รัเียะ้าืนที่นี่เลย็ไ้นะรับ” เบรฟอบ น้ำเสียอเาแสออถึวามเหนื่อยล้า านั้นเา็ทำารเ็บาน และแ้วเปล่าอย่ารวเร็ว โยมีโน่ นนท์ และอาร์ม่วยเาทำวามสะอาาน และแ้วน้ำ เวลา่อมาพวเา็่วยันัเ็บาน และแ้วน้ำอย่าใเย็น
“เี๋ยวพวเราลับ่อนนะรับ อบุที่ให้พวเราไ้พูุยับอาารย์นะรับ” โน่พู สีหน้าอเาแสออถึวามสบายใ
“อบุสำหรับมื้อ่ำนะรับ” เบรฟอบ านั้น โน่ นนท์ และอาร์ม็เินออไปาห้อพัอเบรฟอย่ารวเร็ว
“เอาล่ะ พวเราไปพัผ่อนันเถอะ ันเหนื่อยะแย่อยู่แล้ว” อาร์มพู สีหน้าอเาแสออถึวามเหนื่อยล้า ะเินออมาาหอพัที่เบรฟพัอาศัยอยู่
[1]แอโมสิเนิ (Atmoskinetic) ือ ผู้ที่มีพลัิในารวบุมสภาพอาาศไ้
ความคิดเห็น