คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 4 เหตุผลที่ทำลงไป
อนบ่ายอวันเียวัน โน่ นนท์ และอาร์มเินไปที่ห้อทำานอสำนัาน่วยเหลือประานทาหมาย้วยัน เมื่อพวเาเินเ้ามาในห้อทำานอสำนัาน่วยเหลือประานทาหมาย ี๊ำลันั่รอพวเาอยู่ที่โ๊ะทำาน
“พวนายมา้ามาเลยนะ” ี๊พู น้ำเสียอเธอแสออถึวามไม่พอใเล็น้อย
“วันนี้พวเราแ่มาเรียมเนื้อหาสำหรับิวไม่ใ่เหรอ” โน่ถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ
“มัน็ใ่อยู่หรอนะ แ่ถ้าพวเราเริ่มเร็ว พวเราะไ้ไม่้อลับึมา ริไหม” ี๊อบ โน่ นนท์ และอาร์มเินไปนั่ที่โ๊ะทำานับี๊
“ว่าแ่เพื่อนๆอเธอยัไม่มาันอีอย่านั้นเหรอ” โน่ั้้อสัสัย ะหยิบหนัสือหมายพยาน หนัสือหมายวิธีพิาราวามแพ่ภาบัับีออมา
“นอื่นๆำลัเรียนอยู่ ว่าะเลิ็ประมาสี่โมเย็น อนนี้มีแ่พวเราที่มีเรียนรันเท่านั้น” ี๊อบ น้ำเสียอเธอแสออถึวามริั
“นี่ี๊ ันถามอะไรหน่อยสิ ทำไมเธอถึทะเลาะับอนล่ะ” โน่ถาม ะเปิูเนื้อหาในหนัสือหมายพยานหลัาน ี๊ถอนหายใ
“ถ้าอย่านั้น ันถามนายลับ็แล้วันนะ โน่ ถ้านายบับแฟนที่ไม่ิวาแผนเรื่ออนา แ่ันิวาแผนเรื่ออนา นายะยับับแฟนอนายอยู่ไหม” ี๊ั้้อสสัย โน่รุ่นิ
“เธอำลัะบอว่าที่เธอเลิับอนไป เพราะเธอิว่าพวเธอบัน่อไปแล้วะไม่มีอนาสินะ” นนท์พู น้ำเสียอเาแสออถึวามสสัย
“ันเอ็เปิโอาสให้อนไ้บับันแล้วนะ นนท์ และัน็ไ้ิทบทวนีแล้ว ่อให้ันบับอน่อไป็ไม่มีอะไรีึ้นมา” ี๊อบ น้ำเสียอเธอแสออถึวามมั่นใ
“อนาเป็นเรื่อไม่แน่นอนหรอนะ ี๊ ถึแม้อนะเรียนไม่เ่ แ่เา็มีวามั้ใ และวามมุ่มั่นสูมาเลยนะ” โน่พู
“อย่าน้อย ถ้าเธอะบอเลิอน ็วระพูับอน้วยัวเอนะ อนบันมาบอัน่อหน้าไ้ อนเลิัน็้อบอัน่อหน้าเหมือนัน” อาร์มเสริม ี๊รุ่นิ
“พวนายมาบัับันหรืออย่าไร” ี๊ถาม น้ำเสียอเธอแสออถึวามไม่พอใ
“พวเราะไม่ันเธอ ี๊ เธอ้อัสินใเรื่อนี้้วยัวเอ ันแ่มาบอเธอถึสิ่ที่วรทำเท่านั้น” โน่อบ ะิระาษโน็ลในเนื้อหาส่วนสำัอหนัสือ านั้นสมาิศูนย์หมายำนวนหน็เินเ้ามาในห้อทำาน
“พวนายไปันไ้แล้ว ที่เหลือพวเราะัาร่อเอ อบุที่มา่วยนะ” ี๊พู โน่ นนท์ และอาร์มลุึ้นยืน พวเาเินออไปาห้อไปพร้อมัน
“วามรัมีปััยหลายอย่าริๆนะ” นนท์พู สีหน้าอเาแสออถึวามอยารู้อยาเห็นอย่ามา ะเินมาที่โรอาหาร
“มันแล้วแ่นนะ นนท์ บาู่รัันเพื่อสร้าอนา้วยัน บาู่รัันเพื่อผลประโยน์ทาธุริ แ่บาู่็รัันอย่าไม่มีเื่อนไ ึ่อย่าหลัสุนี้เป็นวามรัที่เิึ้นยาที่สุ” โน่อบ ะนั่ลที่โ๊ะอาหาร
“โน่ แล้วนายว่าวามรัระหว่าันับนนท์เป็นแบบไหนล่ะ” อาร์มถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามสสัย
“ันอไม่ฟันธเรื่อรูปแบบวามรัอพวนาย็แล้วันนะ แ่ันพูไ้เ็มปาว่านนท์ะรันายราบเท่าที่นายรันนท์” โน่อบ น้ำเสียอเาแสออถึวามมั่นใอย่ามา เาบไหล่อาร์มเบาๆ
“ไม่้อห่วนะ นนท์ ันะไม่ทำให้นาย้อเสียใเ็า” อาร์มพู เาึัวนนท์เ้ามาออ นนท์อิศีรษะอเาับไหล่ออาร์ม
“อบในะ อาร์ม” นนท์อบ น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ
“เอาล่ะๆ ันว่าันไปีว่า พวนายะไ้หวานันามสบาย” โน่พู รอยยิ้มปราบนใบหน้าอเา เาลุึ้นยืน
“นายะไปไหน ลับห้อพัอย่านั้นเหรอ” นนท์ถาม สีหน้าอเาแสออถึวามอยารู้อยาเห็น
“ันมีธุระที่บ้าน นายะพาอาร์มไป้าที่ห้ออพวเรา็ไ้นะ เพราะืนนี้ันอาะลับึหน่อย” โน่อบ เารีบเินออไปาโรอาหารทันที
“เอาอย่าไรันี พวเรา โน่เปิโอาสให้พวเราแล้วนะ” อาร์มพู รอยยิ้มปราบนใบหน้าอนนท์ เาหอมแ้มอาร์มเบาๆ
“พวเราไป่อันที่ห้อันีว่านะ ันไป้าที่ห้ออนายบ่อยแล้ว นาย้อไปห้อันบ้านะ” นนท์อบ พวเาเินลับไปที่ห้อพัอนนท์พร้อมัน เมื่อพวเาเินเ้ามาในห้อพั พวเา็วาระเป๋าลบนโ๊ะวาออย่ารวเร็ว สีหน้าอเาแสออถึวามเหนื่อยล้า เวลา่อมานนท์ และอาร์ม็นั่พัเหนื่อยที่โฟา อาร์มึนนท์เ้ามาสวมอ
“ันว่าพวเราอาบน้ำัน่อนีไหม” นนท์พู อาร์มมเสื้อผ้าอเา และมเสื้อผ้าอนนท์ สีหน้าออาร์มแสออถึวามเินอาย
“ริอนาย เสื้อพวเราเหม็นเหื่อมาเลย” อาร์มอบ านั้นอาร์ม็เินเ้าไปอาบน้ำ เวลาผ่านไปยี่สิบนาทีอาร์มเินออมาาห้อน้ำ นนท์เินเ้าไปในห้อน้ำ่อาอาร์ม เมื่อเวลาผ่านไปอียี่สิบนาทีนนท์็เินออมาาห้อน้ำ ทั้สอนอยู่ในุนอนรูปหัวใสีมพู
“ูสิ เสื้ออพวเราะมีรสหวานน่าูเลยนะ” อาร์มพู น้ำเสียอเาแสออถึวามเินอาย ะมอูุนอนสีมพูที่พวเาใส่อยู่ นนท์เินมานั่ที่โฟาับอาร์ม
“ที่นี่ไม่มีใรแล้วนะ” นนท์พู เาูบับอาร์มอย่า้าๆ อาร์มันเาออไป สีหน้าอเาแสออถึวามเินอาย านั้นเา็ึนนท์เ้ามาูบอีรั้
“เีย หรือโฟา วันนี้เอาแบบไหนีล่ะ” อาร์มถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ รอยยิ้มปราบนใบหน้าอนนท์
“เอาแบบที่นายถนัเลย” นนท์อบ ทั้สอนลุาโฟาพร้อมัน อาร์มผลันนท์ให้นอนลบนเีย เาถอเสื้ออนนท์ออ านั้นนนท์็ถอเสื้อออาร์มออ อาร์มึ้นร่อมบนร่าอนนท์ ทั้สอนมอนัยน์าัน สีหน้าอเาแสออถึวามสบายใ นนท์ึัวอาร์มเ้ามาใล้ มูอทั้สอนนัน
“ัวนายอุ่นีั” อาร์มพู เา่อยๆยับใบหน้าอเาลมาที่หน้าอ้า้ายอนนท์ เาเอาใบหูแนบับหน้าอ้า้ายอนนท์ หัวใอนนท์เริ่มเ้นแรึ้น านั้นนนท์็่อยๆึใบหน้าออาร์มึ้นมา้าๆ ทั้สอนูบันอย่าูื่ม
“หัวใอนายเ้นแรมาเลย” อาร์มพู น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ
“หัวใอันำลับอว่ารันายสินะ” นนท์อบ รอยยิ้มปราบนใบหน้าอเา อาร์ม่อยๆลิ้ัวไปนอน้าๆนนท์ นนท์่อยๆยับใบหน้าอเาไปที่หน้าอ้า้ายออาร์ม เาแนบหูับหน้าอ้า้ายออาร์ม หัวใออาร์มเริ่มเ้นแรึ้นเรื่อยๆ
“หัวใอันเอ็บอับนายแบบเียวันนะ นนท์” อาร์มอบ ทั้สอนนอนับมือัน และมอหน้าัน สีหน้าอพวเาแสออถึวามสบายใ
“ันไม่อยาให้เวลานี้หายไปเลย” นนท์พู
“่วเวลานี้ะไม่หายไป นนท์ ันะทำให้่วเวลานี้อยู่ับพวเราลอไป” อาร์มอบ ทั้สอนนอนสวมอัน
“พวเราะอยู่้วยันนแ่เ่าไหม” นนท์ถาม อาร์มลุึ้นนั่อย่ารวเร็ว สีหน้าอเาแสออถึวามประหลาใ นนท์ลุึ้นามเา
“ันอโทษนะ อาร์ม” นนท์พู น้ำเสียอเาแสออถึวามไม่สบายใ
“เปล่าๆ ันแ่ในิหน่อย” อาร์มอบ
“นายไม่ไ้บอว่าันิเหมือนนาย ใ่ไหม” นนท์ั้้อสสัย อาร์มพยัหน้าอบ
“นายรู้ใันเสมอเลยนะ นนท์” อาร์มอบ น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ
“ันรู้นายำลัลัวว่ารอบรัวอพวเราะไม่ยอมรับในสิ่ที่พวเราเป็นอยู่ใ่ไหม อาร์ม” นนท์พู น้ำเสียอเาแสออถึวามริั
“นายไม่ลัวเหรอ ถ้าพวเาีันไม่ให้พวเรารััน ันะทนไม่ไ้แน่เลย” อาร์มอบ
“ันเอ็ลัวเหมือนัน อาร์ม แ่พวเราะ้อล้าหาที่ะเผิหน้าับอุปสรรอีมามาย และนายือวามล้าหาอัน” นนท์พู น้ำเสียอเาแสออถึวามล้าหา
“แ่ว่า...” อาร์มพู น้ำเสียอเาแสออถึวามัวลใ นนท์เ้าสวมออาร์มา้านหลั และูบแ้มอาร์มเบาๆ
“พวเราลันแล้วนะ อาร์ม ถ้าวามรัอพวเราเป็นบาป่อโลนี้ พวเรา็ะทำบาปนี้ไป้วยัน พวเราะอยู่เีย้าันลอไป” นนท์อบ อาร์มพยัหน้าอบ น้ำาไหลอาบใบหน้าออาร์ม
“อบุนะ นนท์” อาร์มอบ น้ำเสียอเาแสออถึวามาบึ้ใ นนท์หัวเราะเาเบาๆ น้ำาไหลอาบใบหน้าอนนท์เหมือนัน
“นายอย่าพูอะไรึ้ๆสิ ูสิ ันร้อไห้ามนายเลย” นนท์อบ ทั้สอนสวมอัน นนท์บหลัอาร์มแสวามรัใร่
“พวเรานอนันเถอะนะ พรุ่นี้้อื่นเ้า้วย” นนท์พู อาร์มพยัหน้าอบ ทั้สอลายอัน านั้นนนท์็นอนล้าๆอาร์ม ทั้สอนับมือัน สีหน้าอพวเาแสออถึวามสบายใ เมื่อถึเวลาเที่ยืนโน่เินลับเ้ามาในห้อพัอเา เามอูนนท์ และอาร์มนอนับมือัน เาเินเ้าไปยับผ้าห่มให้ับนนท์ และอาร์ม โน่แะฝ่ามือบนหน้าผาอนนท์
“นายะทำบาปนี้ไปับันไหม” เสียอนนท์ัึ้นในหัวอโน่
“แน่นอน ันะทำบาปนี้ไปับนาย” เสียออาร์มัึ้นในหัวอโน่
“ันเื่อแล้วนะ อาร์ม นายรันนท์ริๆ” โน่พูเบาๆ รอยยิ้มปราบนใบหน้าอเา
เ้าวัน่อมา โน่ นนท์ และอาร์มเินเ้าไปในมหาวิทยาลัยพร้อมัน สีหน้าอพวเาแสออถึวามสบายใ
“เมื่อืนพวนายอันแน่นเลยนะ” โน่พู น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ
“นายเห็นอย่านั้นเหรอ” นนท์ถาม สีหน้าอเาแสออถึวามประหลาใ โน่หัวเราะเบาๆ
“ันเป็นนห่มผ้าให้พวนายเอแหละ ถอเสื้อนอนแบบนั้นเี๋ยว็เป็นหวัหรอนะ” โน่อบ
“นายใว้ามาเลยนะ โน่ ันมานอน้าห้ออพวนายแท้ๆ นายยัอุส่าห์เลี้ยมื้อเ้าัน้วย” อาร์มพู โน่บไหล่อาร์มเบาๆ
“ันไม่ไ้อุส่าห์ อาร์ม ันเ็มใ” โน่อบ รอยยิ้มปราบนใบหน้าออาร์ม านั้นพวเา็เินมาถึโรอาหาร ทั้สามนเินมานั่ที่โ๊ะอาหารอย่ารวเร็ว
“โน่ ันถามนายหน่อยสิ ถ้าวันหนึ่นายเิอบผู้ายึ้นมา ผู้ายที่นายอบะเป็นใรอย่านั้นเหรอ” อาร์มถาม สีหน้าอเาแสออถึวามอยารู้อยาเห็น
“ไม่เอาน่า อาร์ม โน่เาไม่อบผู้ายหรอ” นนท์อบ น้ำเสียอเาแสออถึวามไม่สบายใ
“ไม่เป็นไร นนท์ ที่อาร์มพูมามีประเ็นนะ นาันเป็นเทเลพาธี ันยัไม่เ้าใวามิอผู้หิที่ันบหาเลย ไม่ว่าะเป็นเพื่อน หรือแฟน แ่ันลับเ้าใวามิอผู้ายเป็นอย่าี” โน่อบ น้ำเสียอเาแสออถึวามโล่ใ
“อนนี้วินเอ็ำลัมีปัหาับเฟิร์ส นายะลอบับวินู็ไ้นะ” นนท์พู โน่ส่ายศีรษะ
“ันปิเสธวินไปแล้ว นนท์ ถ้าันบับวินเท่าับันำลัทำร้ายิใอวินนะ และันไม่ยอมให้มันเิึ้นอย่าเ็า” โน่อบ สีหน้าอเาแสออถึวามริั
“อันที่รินะ โน่ วามรัระหว่าผู้าย้วยัน หรือผู้หิ้วยัน นส่วนให่มัะมอว่าเป็นวามรัที่ไม่ยั่ยืน ั้แ่ันบับนนท์มา ัน็ระหนัถึ้อนี้ และยิ่ันไ้ฟัเรื่อออาารย์เบรฟ้วยแล้ว ันะพิสูน์ให้นรอบ้าันเห็นถึวามยั่ยืนให้ไ้” อาร์มพู เาับมือับนนท์
“นายะทำบาปนี้ไป้วยันไหม สินะ” โน่พู สีหน้าอนนท์ และอาร์มแสออถึวามใอย่ามา
“พวเราไม่เยพูประโยนี้ให้ใรฟัเลยนะ” นนท์พู รอยยิ้มปราบนใบหน้าอโน่
“เมื่อืนนี้นายละเมอออมา นนท์ มันเป็นเหมือนประโยอแ่าน ันถึเื่อว่าพวนายรัันอย่าบริสุทธิ์ใ” โน่อบ
“แล้วถ้าวันหนึ่ พ่อแม่อพวเราเิับู่ให้ับพวเราับผู้หิที่พวเราไม่ไ้รัล่ะ นายะทำอย่าไร” นนท์ถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามสสัย
“นี่เป็นเหุผลที่ันะเ็บวามโสเอาไว้ นนท์ ันะโสเพื่อปป้อนายาารับู่อพ่อแม่เอ” โน่อบ สีหน้าอเาแสออถึวามริั นนท์พยัหน้าอบ
“เอาล่ะ อาร์ม ันไม่รู้หรอนะ...” โน่พู
“พ่อแม่ันรู้แล้วว่าันเป็นแบบนี้ และพวเารับไ้ราบเท่าที่ันไม่ทำให้ัวเอเสียอนาาาริยา ิโร หรือบนไม่ี” อาร์มอบ รอยยิ้มแสออถึวามสบายใปราบนใบหน้าอโน่
“ันสสัยอยู่นะ โน่ ทำไมันถึเรียพวเราว่า แ๊ามเทพล่ะ” อาร์มั้้อสสัย โน่รุ่นิ
“นั่นสินะ มันฟัูแล้วเหมือนพวเราเป็นพวอบยุ่เรื่อาวบ้านเลยนะ” นนท์เสริม
“เป็นเพราะพวเราอบไปอยู่ในที่ๆำลัมีปัหาเรื่อวามรัล่ะมั้ หลัาที่พวเราไปถึผู้น็ลับมารัันอีรั้อะไรประมานี้” โน่อบ
“พวเราินิสัยมาาอาารย์เบรฟแล้วล่ะนะ” อาร์มั้้อสัเ
“ถึอาารย์เบรฟะเป็นนแปล แ่มุมมอออาารย์เบรฟเป็นประโยน์ให้ับพวเราเป็นอย่ามาเลยนะ ันล่ะอยาให้อาารย์เบรฟเปิอร์สพิเศษอบรมสำหรับนที่ะไปเรียน่อปริาโทมาเลยนะ” โน่อบ
“นายอยาเรียน่อปริาโท และอยาไ้นแนะนำสินะ เอาสิ ันเห็น้วย” นนท์พู รอยยิ้มปราบนใบหน้าอโน่
“อบในะ นนท์ เอาล่ะ ันว่าพวเราไปหาอาารย์เบรฟันีว่านะ” โน่อบ านั้นทั้สามน็เินาโรอาหารไปยัห้อทำานออาารย์อย่ารวเร็ว
ห้อทำานอเบรฟ เบรฟำลันั่อ่านหนัสือพิมพ์อยู่ที่โ๊ะทำานอเา สีหน้าอเาแสออถึวามสบายใ านั้นเสียเาะประูห้อทำานอเา็ัึ้น
“เิรับ” เบรฟอบ เาวาหนัสือพิมพ์ลบนโ๊ะทำานทันที ประูห้อทำานอเาเปิออ โน่ นนท์ และอาร์มเินเ้ามา และหยิบเ้าอี้มานั่ับเบรฟ สีหน้าอพวเาแสออถึวามริั
“สวัสีรับ อาารย์เบรฟ พวเรามีเรื่ออยาะอร้ออาารย์รับ” โน่พู
“ไ้สิรับ ถ้าอาารย์่วยไ้ อาารย์ะ่วยนะรับ” เบรฟอบ
“พวเราอยาให้อาารย์ัอมรมสำหรับนที่ะไปเรียน่อปริาโทรับ าที่ผมลอพูุยับเพื่อนๆในะมา มีนสนใเรียน่อเยอะมาเลยรับ” โน่อธิบาย
“ใ่รับ อาารย์ พวเราเห็นว่าอาารย์มีมุมมอที่ไม่เหมือนใร และมีวามิสร้าสรร์ที่ี และอาารย์็ุ้นเยับนัศึษา เพราะอาารย์อายุใล้เียับนัศึษารับ” นนท์เสริม
“แ่ว่านะ โน่ นนท์ อาารย์เป็นนแปลประหลา ถ้าอาารย์เป็นนให้ำแนะนำในารเรียน่อ มีน้อยนที่ะเื่ออาารย์นะรับ” เบรฟอบ น้ำเสียอเาแสออถึวามไม่สบายใ
“แ่พวเราเื่ออาารย์นะรับ เพราะอาารย์พิสูน์ให้พวเราเห็นแล้ว ่อให้เรียนไม่เ่ สอบเนิบัิไม่ไ้ สอบใบประอบวิาีพทนายวามไม่ไ้ แ่อย่าน้อย็ยัสามารถเรียน่อปริาโทไ้ ถ้ายัมีวาม้อารทำานในเส้นทาที่พวเราไ้เรียนมา” โน่อบ น้ำเสียอเาแสออถึวามมั่นใ
“อีอย่านะรับ เพื่อนอพวเราบานอยาฟัำแนะนำออาารย์นะรับ เพราะว่าอาารย์อ้นพูถึอาารย์ให้เพื่อนๆอพวเราฟัอยู่บ่อยๆ แ่พวเาเรใอาารย์ ็เลยไม่ไ้เ้ามาหาอาารย์รับ” อาร์มอธิบาย
“ไ้รับ แ่ว่าโน่้อไปปรึษาับอาารย์หมู และอาารย์อ้น่อนนะรับ เพราะว่าพวเาสามารถัแเรื่อนี้ไ้” เบรฟอบ
“อบุสำหรับวาม่วยเหลือนะรับ ถ้าอย่านั้นเี๋ยวพวเราะไปุยับอาารย์หมู และอาารย์อ้น่อนนะรับ” โน่พู
“อบุที่่วยให้อาารย์ลับมามีวามมั่นในะรับ” เบรฟอบ านั้นโน่ นนท์ และอาร์ม็เินออไปาห้อทำานอเบรฟอย่ารวเร็ว เบรฟลมือทำานอเา่อไป
“ไม่อยาะเื่อเลยนะ ที่อาารย์เบรฟะอบรับอะไร่ายๆแบบนี้” โน่พู น้ำเสียอเาแสออถึวามีใ
“ถ้าพวเราริัับเรื่อนี้นะ โน่ พวเรา้อไปุยับอาารย์อ้น่อน” นนท์อบ านั้นทั้สามน็เินไปที่ห้อทำานอพี่อ้น อาร์มเาะประู
“เิ่ะ” พี่อ้นอบ อาร์มเปิประูห้อทำานเ้าไป พวเาเห็นพี่อ้นำลันั่อ่าน่าวออนไลน์อยู่ที่โ๊ะทำานอเธอ
“อาารย์อ้นรับ พวเรามีเรื่ออยาปรึษารับ” โน่พู น้ำเสียอเาแสออถึวามริั
“ไ้สิะ” พี่อ้นอบ สีหน้าอเธอแสออถึวามสสัย
“พวเราอยาให้อาารย์อ้น่วยัสัมมนารอบพิเศษ เพื่อให้ำแนะนำสำหรับนที่ะเรียน่อระับปริาโทหน่อยรับ” โน่พู พี่อ้นรุ่นิ
“แ่ว่า วิทยารที่ะเิมาในวันปัิมนิเทศเอ็สามารถให้ำแนะนำสำหรับารเรียน่อแล้วนะะ ทำไมถึ้อัสัมมนาแย่าหาอี และอีอย่าหนึ่อนนี้บประมาอะไม่เพียพอสำหรับารัสัมมนาแล้วนะะ” พี่อ้นอบ สีหน้าอเธอแสออถึวามไม่สบายใ
“เรื่อนั้นพวเราทราบีรับ แ่วิทยารในส่วนอวันปัิมนิเทศมัะแนะนำเรื่อารสอบเนิบัิ และารสอบใบประอบวิาีพทนายวาม รวมถึแนะนำเรื่ออารทำาน” อาร์มอธิบาย
“ในส่วนอบประมาไม่เป็นปัหารับ เพราะพวเราไม่ไ้เิวิทยาราภายนอ อแ่ห้อสำหรับารัอบรม และเวลาว่าส่วนหนึ่ในารั็เพียพอแล้วรับ ส่วนเรื่ออว่า และเรื่อื่ม พวเราะัารันเอรับ” นนท์เสริม พี่อ้นพยัหน้าทำวามเ้าใ
“ถ้าริัันแบบนี้ แสว่าพวเธอเอมีวิทยารในใแล้วสินะ” พี่อ้นั้้อสัเ
“พวเราทาบทามอาารย์เบรฟเรียบร้อยแล้วรับ ทั้หมนี้ึ้นอยู่ับอาารย์อ้น และอาารย์หมูเท่านั้นรับ” โน่อบ านั้นอาารย์หมู็แวะเ้ามาในห้อทำานอพี่อ้น
“สวัสีรับ อาารย์หมู” โน่ นนท์ และอาร์มพูพร้อมัน
“สวัสีรับ พูุยอะไรันอยู่เหรอรับ ท่าทาน่าสนุนะรับ” อาารย์หมูพู
“อาารย์รับ ือว่าพวเรา...” โน่พู
“อาารย์ไ้ยินทั้หมแล้วรับ โน่ เป็นวามิที่ีนะรับ เบรฟเอ็มีประสบาร์ที่ไม่เหมือนใร้วย อ้น ูเหมือนพวเรามีำหนัานเลี้ยส่รุ่นพี่ประมาหนึ่สัปาห์หลัปัิมนิเทศสินะ” อาารย์หมูพู
“ใ่่ะ อาารย์ านั่วประมาหโมเย็นถึเที่ยืน่ะ” พี่อ้นอบ
“ปีสี่เอ็ไม่มีเรียนวันนั้น้วย พวเราน่าะัารสัมมนารั้นี้ในแบบบรรยาาศสบายๆนะ อ้น ะไ้เปิโอาสให้นัศึษาที่ไม่ล้าเ้ามาพบอาารย์้วยัวเอไ้มาพูุยับเบรฟ้วย” อาารย์หมูอธิบาย
“หนูเห็น้วย่ะ อาารย์ เอาอย่านี้นะ โน่ โน่ลอไปแ้ให้เพื่อนๆรับทราบ่อน วันพรุ่นี้อนบ่ายพวเรา่อยมาพูุยเรื่อนี้ัน่อ ลไหมะ” พี่อ้นอบ
“อบุรับ ถ้าอย่านั้นพวเราอัว่อนนะรับ” โน่อบ านั้นโน่็พานนท์ และอาร์มเินออไปาห้อทำานอพี่อ้นทันที
“ูเหมือนพวเ็ๆะื่นอบเบรฟนะ” อาารย์หมูั้้อสัเ
“เบรฟเป็นนั้ใทำานอย่ามา่ะ อาารย์ เป็นแบบนี้ั้แ่สมัยอนที่เป็นเลานุาระรรมนัศึษาแล้ว” พี่อ้นอบ
“อาารย์เอ็ิามเบรฟมาั้แ่เบรฟลับมาเรียนปริาโทนะรับ เบรฟเป็นนแรที่นำประเ็นปัหาาวิาบัิสัมมนามาทำเป็นวิทยานิพนธ์ แถมยัสามารถยื่นสอบเ้าโรไ้ั้แ่วันแรอวันเปิเทอมสอ้วย” อาารย์หมูอธิบาย สีหน้าอเาแสออถึวามื่นม
“แถมยัสามารถสอบป้อันวิทยานิพนธ์ไ้ภายในัมเมอร์อปีารศึษาเียวัน้วย เป็นนทำานที่หาไ้ยามา่ะ ถ้าเบรฟไ้เนิบัิ และใบประอบวิาีพทนายวาม้วย เป็นนที่สมบูร์แบบริๆ” พี่อ้นเสริม
“นเราไม่สามารถเ่ไ้ทุอย่าหรอนะ อ้น เบรฟเอ็มี้อำัอเบรฟเอเหมือนัน ึ่นี่ือเหุผล้อแรๆเลยที่เบรฟวระมาให้ำแนะนำสำหรับนที่ะเรียน่อปริาโทโยร” อาารย์หมูอบ
“มีนัศึษาบาส่วนมาหาหนูเหมือนัน่ะ พวเาบอว่าอยาเรียน่อปริาโท เพราะรู้ว่าัวเอไม่สามารถสอบเนิบัิไ้ แ่หนู็ไม่รู้ว่าะให้ำแนะนำอย่าไรี ้อฝาวามหวัไว้ที่โน่ และเบรฟแล้ว่ะ” พี่อ้นพู
“เอาล่ะ เี๋ยวอาารย์อัว่อนนะรับ” อาารย์หมูพู เาเินออไปาห้อทำานอพี่อ้นอย่าใเย็น
ในอนเย็นวันเียวัน ี๊เินเ้ามาหาเ็หนุ่มรูปร่าสูให่ ผิวำ หน้าุ ึ่นั่อยู่ที่โ๊ะในโรอาหาร สีหน้าอเ็หนุ่มแสออถึวามสบายใ เมื่อี๊นั่ับเา
“อน ันมาแล้วนะ” ี๊พู สีหน้าอเธอแสออถึวามริั
“อบุที่มานะ ี๊ ันอโทษที่ทำัวไม่ีับเธอนะ” อนพู น้ำเสียอเาแสออถึวามรู้สึผิ
“ันไม่ไ้โรธนายแล้วนะ อน ถ้าันยัโรธอยู่ ไม่มาหานายที่นี่หรอนะ” ี๊อบ สีหน้าออนแสออถึวามสบายใ
“แสว่าพวเราะลับมาเป็นเหมือนเิมใ่ไหม” อนถาม
“ันไม่ไ้โรธนาย แ่ไม่ไ้หมายวามว่าันะลับไปบับนายนะ อน” ี๊อบ สีหน้าออนแสออถึวามผิหวั
“ันทำัวไม่ีอย่านั้นเหรอ ี๊ เธอถึไ้ปิเสธันแบบนี้” อนั้้อสสัย
“นายเป็นนีนะ อน แ่ว่าพวเรามีลัษะารใ้ีวิที่แ่าันมาเินไป พวเราถึไ้เ้าันไม่ไ้” ี๊อบ
“ทำไมล่ะ ันมีอะไรที่เ้าับเธอไม่ไ้อย่านั้นเหรอ ันปรับัวไ้นะ ถ้าเธอ้อาร” อนถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามสสัย
“บาอย่า่อให้ปรับอย่าไรมัน็ไม่สามารถเ้าันไ้หรอนะ อน นายอย่าฝืนัวเอเลยะีว่านะ” ี๊อบ
“แ่ว่าพวเรายัเป็นเพื่อนันไ้อยู่ใ่ไหม” อนถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามไม่สบายใ รอยยิ้มปราบนใบหน้าอี๊
“ไ้สิ พวเรา็ยัเป็นเพื่อนันอยู่ ริไหม” ี๊อบ รอยยิ้มปราบนใบหน้าออน
“อนนี้ใล้ะ่ำแล้วนะ พวเราลับันเถอะ” ี๊พู านั้นทั้สอน็เินออไปาโรอาหารอย่ารวเร็ว
ห้อพัอเบรฟ เามอูระานที่ิรูปภาพอี๊ และอน สีหน้าอเาแสออถึวามสบายใ
“ในที่สุี๊ และอน็สามารถปรับวามเ้าใันไ้สินะ ถึแม้ะไม่ไ้เป็นแฟนัน แ่พวเา็ยัเป็นเพื่อนที่ี่อันไ้” เบรฟพูับัวเอเบาๆ น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ
“เอาล่ะ เพิ่สามทุ่มเอ โทรหาัน์หน่อยีว่า” เบรฟพูับัวเอ เาหยิบโทรศัพท์มือถือออมาโทรหาัน์
“ฮัลโหล” ัน์พูผ่านโทรศัพท์มือถือ รอยยิ้มปราบนใบหน้าอเบรฟ
“สวัสีัน์ สบายีไหม” เบรฟถาม
“สบายี วันนี้วุ่นวายแ่่วเวลา่อนปิร้านเท่านั้นเอ” ัน์อบ
“สาวที่แุยอยู่ เป็นอย่าไรบ้า” เบรฟถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามอยารู้อยาเห็น
“นนี้ถือว่าเป็นนีเลยนะ ูเป็นผู้ให่ และไม่เรื่อมา้วย” ัน์อบ เบรฟหัวเราะเบาๆ
“เ้าีใับแ้วยนะ ที่มีผู้หิีๆเ้ามาในีวิ ผู้หินนั้น้อโีมาๆเลยที่ไ้เป็นแฟนอแ” เบรฟอบ
“เ้าเอ็โีนะ ที่มีแอยู่เีย้า” ัน์อบ
“พูแบบนี้เ้าเินนะ เินัวม้วนเลยล่ะ” เบรฟอบ น้ำเสียอเาแสออถึวามเินอาย ัน์หัวเราะเบาๆ
“เรื่อเรียนปริาโทล่ะ ่วนี้เรียนหนัไหม” เบรฟถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามเป็นห่ว
“็เรื่อยๆนะ เรียนั้แ่เ้าถึหัว่ำเหมือนเิม ถ้าอาารย์ไหว นัศึษา็้อไหว ริไหม” ัน์อบ
“ริอแนะ ัน์” เบรฟอบ รอยยิ้มปราบนใบหน้าอเา านั้นเา็มอูปิทินที่วาอยู่บนโ๊ะทำานอเา
“สัปาห์หน้าแว่าไหม เ้าอยาพาแไปินมื้อเย็นแถวสยามหน่อย” เบรฟถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามื่นเ้น
“อโทษทีนะ พอีสัปาห์หน้าเ้ามีสอบเ็บะแนนพอีเลย และเ้า้อพาแฟนไปออเท้วย ไม่ว่าันนะ เบรฟ” ัน์อบ
“ไม่เป็นไรหรอ ัน์ เอาไว้เ้าะนัไปใหม่็แล้วันนะ” เบรฟพู
“ไ้สิ ถ้าว่าพวเรามาเอันนะ” ัน์พู
“ว่าแ่ แทำานเป็นอาารย์มาเทอมว่าๆแล้ว นัศึษาเป็นอย่าไรบ้า” ัน์ถาม
“ทุอย่าเรียบร้อยีมา” เบรฟอบ
“ีัเลยนะ เรียนบปริาโทแล้ว็ไ้านที่ัวเออบแบบนี้” ัน์อบ
“เี๋ยวแ็บปริาโทแล้วเหมือนัน แะไ้ทำานที่ัวเออบยัไล่ะ” เบรฟอบ
“ริอแนะ” ัน์อบ
“แน่ารัริๆนะ ัน์” เบรฟอบ น้ำเสียอเาแสออถึวามื่นม
“น่ารัอะไร เ้าเป็นนที่อบวนประสาทนอื่นไปทั่วนะ” ัน์พู น้ำเสียอเาแสออถึวามสสัย
“วนประสาทเล็ๆ อบเล่นมุหน่อยๆ เป็นวามน่ารัเพาะัวอแ ัน์” เบรฟอบ สีหน้าอเาแสออถึวามสบายใ
“อบุที่มอเ้าในแ่ี็แล้วัน” ัน์อบ
“ไม่้ออบุหรอ แยั้อเอำหยออเ้าอีเยอะเลย” เบรฟอบ
“ว่าแ่ เรื่อที่แเยบอเ้าว่า ถ้าพวเราสอนยัไม่แ่านอนอายุสี่สิบ แะมาอเ้าแ่าน แริัไหม” ัน์ถาม
“เป็นเรื่อที่เ้าริัมาที่สุอีเรื่อหนึ่เลย ัน์” เบรฟอบ
“ทำไมแ้อรอให้พวเราอายุถึสี่สิบ้วยล่ะ ริๆแล้วแเอ็เป็นนี ะบหาผู้หิ หรือผู้ายสันไม่ใ่เรื่อยาเลยนะ” ัน์ั้้อสสัย
“เ้ายัเป็นผู้ายที่อบผู้หิอยู่นะ ัน์ เพียแ่เ้าไม่่อยอบลัษะอผู้หิที่เอในอนนี้ ส่วนผู้ายเ้ารัแแ่นเียวเท่านั้น” เบรฟอธิบาย
“เรื่อแ่านล่ะ” ัน์พู น้ำเสียอเาแสออถึวามสสัย
“เรื่อแ่านที่้อรอถึอายุสี่สิบนั้น เพราะอายุสี่สิบเป็น่วเวลาที่ยา่อารเริ่ม้นใหม่ับใรสัน เ้า็เลยเลือที่ะแ่านับแอนอายุสี่สิบ เมื่อพวเราสอนไม่ไ้ีวิร่วมับนรั อย่าน้อยเ้าะไ้เป็นนูแลแอนแ่ ถ้าพวเราอายุสี่สิบ็ไม่มีใรีันพวเราแล้วล่ะ ริไหม” เบรฟอธิบาย
“ที่แพู็มีเหุผลนะ เบรฟ” ัน์อบ น้ำเสียอเาแสออถึวามัวลใ
“แไม่้อลัวเ้าหรอ ไม่มีวันที่เ้าะทำร้ายแทั้ร่าาย และิใ เรื่ออย่าว่า ถ้าแไม่ให้ เ้า็ไม่ทำ” เบรฟพู น้ำเสียอเาแสออถึวามริั
“ถึอนนี้เ้าไม่ลัวแหรอ ัน์ เพราะเ้าเอ็ูบแไปหลายทีแล้ว” ัน์อบ น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ เบรฟหัวเราะเบาๆ
“เ้า้อเป็นฝ่ายลัวแแอบูบอนหลับสินะ” เบรฟั้้อสัเ ัน์หัวเราะเบาๆ
“็พอันทัู้่นั่นแหละ” ัน์อบ เบรฟมอูนาฬิาบนโ๊ะทำานอเา
“เี๋ยวเ้า้อไปแล้ว โอาสหน้าะโทรไปใหม่นะ” เบรฟพู
“้า” ัน์อบ
“รัและเป็นห่วแมาๆนะ” เบรฟพู น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ
“รัและเป็นห่วเ่นัน ฝันีนะ” ัน์อบ
“ฝันี” เบรฟพู ทั้สอนวาสายไปพร้อมัน สีหน้าอเบรฟแสออถึวามสบายใ เาเินไปูรูปภาพที่เาถ่ายู่ับัน์ในวันรับปริา
“ัน์ เ้าให้แไ้ทุอย่าริๆนะ ถ้าแอเ้าแ่าน เ้า็ะแ่ับแอย่าไม่ลัเลเลย” เบรฟพูับัวเอเบาๆ
“เอาไว้เอันในฝันไป่อนนะ เี๋ยวพวเราว่ารัน่อยมาเอันในโลแห่วามริ” เบรฟพูับัวเอเบาๆ เาล้มัวลนอนบนเียอย่ารวเร็ว สีหน้าอเาแสออถึวามเหนื่อยล้า และโล่ใ
เ้าวัน่อมา เบรฟำลันั่อ่าน่าวสารผ่านเฟสบุ๊อเา สีหน้าอเาแสออถึวามสบายใ
“อย่าน้อยวันนี้็ไม่มี่าววามรุนแรอเยาวนเิึ้น” เบรฟพูับัวเอเบาๆ น้ำเสียอเาแสออถึวามโล่ใ เาออาระบบเฟสบุ๊ และหยิบหนัสือพิมพ์ออมาอ่านอย่าใเย็น
“ูเหมือนเ้าวันนี้ะไม่มีใรมาหาเลยนะ” เบรฟพูับัวเอเบาๆ สีหน้าอเาแสออถึวามโล่ใ านั้นเสียเาะประู็ัึ้น
“ไม่ทันาำ” เบรฟพูับัวเอเบาๆ น้ำเสียอเาแสออถึวามเบื่อหน่าย านั้นเสียเาะประู็ัึ้นอีรั้
“เิรับ” เบรฟอบ ประูห้อทำานเปิออ อาารย์หมูยืนอยู่หน้าห้อทำานอเา สีหน้าอเบรฟแสออถึวามประหลาใอย่ามา
“สวัสีรับ อาารย์” เบรฟพู น้ำเสียอเาแสออถึวามระือรือร้น
“สวัสีรับ เบรฟ อาารย์มีเรื่ออยาะปรึษาเบรฟหน่อยรับ ่วยมาับอาารย์หน่อยไ้ไหม” อาารย์หมูพู
“ไ้รับ” เบรฟอบ เาวาหนัสือพิมพ์ลบนโ๊ะทำาน และเินออไปาห้อทำานพร้อมับอาารย์หมูอย่ารวเร็ว
ความคิดเห็น