คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ตอนอวสาน รวมพลบัณฑิตใหม่
เ้าสู่่ว้นเือนเมษายน หนึ่ปี่อมา เบรฟำลัเินเ้ามาในมหาวิทยาลัย เามอเห็นบัิในุรุยำนวนมาำลัถ่ายรูปามุ่าๆอมหาวิทยาลัย สีหน้าอเาแสออถึวามสบายใ
“นี่เราสอนที่นี่มารบสอปีแล้วอย่านั้นเหรอ” เบรฟพูับัวเอเบาๆ น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ ะเินไปามบริเว่าๆอมหาวิทยาลัย เามอูบัิหนุ่มสาวที่ำลัถ่ายรูปับรอบรัว รอยยิ้มปราบนใบหน้าอเบรฟ
“เอาล่ะ ูเหมือนเ็นิิศาสร์ะอบไปถ่ายรูปที่นั่ประำอพวเาสินะ” เบรฟพูับัวเอเบาๆ านั้นเา็เินเ้าไป้านในอมหาวิทยาลัยนถึุ้มโ้ที่มี้อวามว่า ‘อแสวามยินีับนิิศาสร์บัิ’ บนไม้ระานที่ั้าับพื้น ึ่ั้อยู่บริเว้าอาารเรียนย่อย ึ่นัศึษาะนิิศาสร์นั่เป็นประำ เบรฟมอเห็นโน่ นนท์ และอาร์มในุรุยำลัพูุยับเพื่อนๆบัิอพวเา สีหน้าอพวเาแสออถึวามสบายใ เวลา่อมาโน่หันมามอ และพบับเบรฟ เารีบเินเ้ามาหาเบรฟอย่ารวเร็ว
“สวัสีรับ อาารย์เบรฟ เ้ามาถ่ายรูปับพวเราหน่อยนะรับ” โน่พู
“ไ้รับ โน่” เบรฟอบ เาเินามโน่ไปที่ไม้ระานที่ั้เป็นา านั้น่าภาพ็ถ่ายรูปเบรฟร่วมับโน่ นนท์ และอาร์ม
“อบุมารับ อาารย์เบรฟ” โน่พู น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ
“ยินีรับ โน่” เบรฟอบ โน่ นนท์ และอาร์มเ้าสวมอับเบรฟ และลายออย่ารวเร็ว
“อบุสำหรับทุอย่านะรับ” โน่พู เบรฟบไหล่โน่เบาๆ
“ถ้ามีปัหา หรือมีเรื่อไม่สบายใ มาหาอาารย์ไ้ทุเมื่อนะรับ” เบรฟอบ านั้นพ่อ และแม่อโน่็เินเ้ามาหาเบรฟ สีหน้าอพวเาแสออถึวามสบายใ
“ุพ่อ ุแม่ สวัสีรับ” เบรฟพู แม่อโน่ับมือับเบรฟ สีหน้าอเธอแสออถึวามีใอย่ามา
“อบุที่่วยูแลลูๆอพวเราเป็นอย่าีนะะ” แม่อโน่อบ
“ผมอโทษที่่อนหน้านี้พูาไม่ีใสุ่ ือผม...” พ่ออโน่พู น้ำเสียอเาแสออถึวามไม่สบายใ เบรฟส่ายศีรษะ
“...ผมไม่ถือสาเรื่อเล็ๆน้อยๆหรอรับ และอีอย่า ผมเห็นุพ่อ ุแม่เ้าใันแบบนี้ ผมรู้สึีใมาๆเลยรับ” เบรฟอบ เามอูนาฬิา้อมืออเา
“เี๋ยวผมอัวลับไปทำาน่อนนะรับ” เบรฟอบ เาเินไปที่ห้อทำานอเาอย่ารวเร็ว เมื่อเาเินมาถึห้อทำาน เาวาระเป๋าสะพายลบนโ๊ะวาอ และนั่อ่านหนัสือพิมพ์อย่าใเย็น
“มีเวลาส่วนัวเสียที” เบรฟพูับัวเอเบาๆ สีหน้าอเาแสออถึวามสบายใ ะนั่อ่าน่าวสาร่าๆผ่านเฟสบุ๊อเา านั้นเสียเาะประูห้อทำาน็ัึ้น เบรฟถอนหายใ
“เิรับ” เบรฟอบ ประูห้อทำานเปิออ พี่เอในุสูทสีำ และพี่้าในุรุยนิิศาสรมหาบัิเินเ้ามาในห้อทำาน รอยยิ้มปราบนใบหน้าอพวเา
“สวัสีรับ พี่เอ พี่้า เินั่่อนรับ” เบรฟอบ เาหยิบเ้าอี้มาให้พี่เอ และพี่้า พวเานั่ลามำเิอเบรฟ
“่อนอื่น พี่อยาะอบุเบรฟอย่าเป็นทาารนะรับ ที่่วยให้ำปรึษาทาเทนิับพี่ลอเวลาที่พี่ทำสารนิพนธ์ ทำให้พี่สามารถบปริาโทไ้ในเวลาที่เหมาะสม” พี่้าพู น้ำเสียอเาแสออถึวามีใ
“ผมยินีับพี่้า้วยนะรับ” เบรฟอบ พี่้าับมือระับมิรับเบรฟ สีหน้าอเาแสออถึวามสบายใ
“เบรฟรับ าที่้าเล่าให้พี่ฟั เบรฟเป็นนมีวามรู้ และวามสามารถ พี่ะีใอย่ามา ถ้าเบรฟมาร่วมานับพี่ที่สำนัานหมาย” พี่เออธิบาย รอยยิ้มปราบนใบหน้าอเบรฟ
“อบุพี่เอมารับ ที่เล็เห็นวามสามารถอผม” เบรฟอบ รอยยิ้มปราบนใบหน้าอพี่เอ และพี่้า
“แ่ว่าผมอบานทา้านวิาารมาว่าวิาีพรับ” เบรฟอธิบาย
“แสว่าเบรฟะทำานอยู่ที่นี่่อไป ใ่ไหมรับ” พี่เอั้้อสสัย
“ะเป็นแบบนั้นรับ แ่ผมยินีให้วามร่วมมือับสำนัานหมายอพี่เออย่าเ็มที่รับ ถ้ามีรุ่นน้อสนใทำานสำนัานหมาย ผมะิ่อไปนะรับ” เบรฟอบ พี่เอยื่นมือให้เบรฟ เบรฟับมือระับมิรับพี่เอ
“อบุเบรฟมารับ ถ้าอย่านั้น เี๋ยวพี่อัว่อนนะรับ พี่้อพา้าไป้อมรับปริา” พี่เออบ านั้นทั้สอน็เินออไปาห้อทำานอเบรฟ เบรฟถอนหายใ
“เอาล่ะ ถึเวลาทำาน่อแล้ว” เบรฟพูับัวเอเบาๆ เารวสอบานอเา่อไป สีหน้าอเาแสออถึวามสบายใ
อีเว้นท์ฮอลล์ เวลาประมาสิบโม โน่ นนท์ และอาร์มำลัเินมาที่โ๊ะลทะเบียนเพื่อรายานัวบัิที่เ้าร่วมาร้อมพิธีประสาทปริาบัร สีหน้าอพวเาแสออถึวามสบายใอย่ามา
“ูเหมือนพวเราะไ้นัุ่ที่นั่อนที่ไ้รับปริาเียรินิยม้วยันนะ” โน่พู น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ สีหน้าอนนท์แสออถึวามัวลใ เมื่อเาพบว่าอาร์ม้อนั่ในที่นั่อบัิย์เียรินิยมอันับสอ อาร์มบไหล่นนท์เบาๆ
“ไม่้อีหน้าเศร้านานั้นหรอ นนท์ ันนั่อยู่ห่านายแ่ไม่ี่ที่นั่เอนะ และที่นั่้าๆนาย็มีโน่อยู่้วย” อาร์มพู สีหน้าอเาแสออถึวามสบายใ นนท์ถอนหายใ
“ันเลยอับมือับนายเลย” นนท์อบ านั้นทั้สามน็เินเ้าไปในอีเว้นท์ฮอลล์ พวเาเินไปนั่ที่นั่แถวหน้าสุ ึ่เป็นที่นั่อบัิเียรินิยม
“สี่ปีมัน่าผ่านไปเร็วริๆเลยนะ” โน่พู น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ ะนั่รอบัินอื่นๆที่ำลัทยอยเินเ้ามาในอีเว้นท์ฮอลล์
“ลอเวลาที่ผ่านมาันรู้สึีใมาเลยนะ ที่ไ้เ้ามาเรียนที่นี่” นนท์อบ โน่ลูบศีรษะนนท์เบาๆแสวามรัใร่
“น้อายอัน นายโึ้นมาเลย” โน่พู น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ
“พี่ายอัน็แ็แร่ึ้นเหมือนัน” นนท์อบ เาบไหล่ื่นมโน่เบาๆ านั้นบัิทุน็เ้าประำที่ อาารย์ฝ่ายิรรมเ้ามาูแลวามเรียบร้อย และเริ่มำเนินาร้อมพิธีประสาทปริาบัรทันที
ห้อทำานอเบรฟ เวลาประมาบ่ายโม เบรฟำลันั่อ่านวารสารทาวิาารอยู่ที่โ๊ะทำาน สีหน้าอเาแสออถึวามสบายใ
“ลูศิษย์รุ่นแรอเรา สำเร็ารศึษาไปแล้ว แถมเรเลี่ยยัสูว่าเราอี เป็นเรื่อน่ายินีริๆ” เบรฟพูับัวเอเบาๆ านั้นเสียเาะประูห้อทำาน็ัึ้น
“เิรับ” เบรฟอบ ประูห้อเปิออ ท็อป ั้ม และแบ์เินเ้ามาในห้อทำานอเา
“สวัสีรับ อาารย์เบรฟ” ท็อปพู น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ
“สวัสีรับ ท็อป ั้ม แบ์ นั่่อนสิรับ” เบรฟพู รอยยิ้มใีปราบนใบหน้าอเา ทั้สามนหยิบเ้าอี้มานั่ามำเิอเบรฟ านั้นเบรฟ็หยิบล่อุี้็อโแลออมา
“อาารย์รับ ือว่า พวเรา...” แบ์พู น้ำเสียอเาแสออถึวามไม่สบายใ
“...ินุี้่อนสิ ทำใให้สบาย แล้วพวเรา่อยมาุยัน ีไหม” เบรฟอบับทแบ์ พวเามอหน้าัน สีหน้าอพวเาแสออถึวามสสัย
“เอ่อ อบุรับ” ั้มพู เาหยิบุี้ไปินอย่าใเย็น ท็อป และแบ์ทำาม สีหน้าอพวเาแสออถึวามผ่อนลาย
“พวเราอโทษนะรับ ที่ไม่ไ้ลวิาหมายเลือออาารย์” แบ์พู เบรฟหัวเราะเบาๆ
“อาารย์ไม่โรธพวเราอย่านั้นเหรอรับ” ท็อปั้้อสสัย
“อาารย์สำรวผลารเรียนอพวเธอทั้สามนมาแล้วรับ พวเธอไม่ไ้ถนั้านหมายธุริ วิาออาารย์็เลยไม่เป็นที่น่าสนใสำหรับพวเธอ ริไหมรับ” เบรฟอบ
“แ่ว่า พวเรารู้สึเสียายที่ไม่ไ้เรียนับอาารย์นะรับ” ั้มอบ เบรฟส่ายศีรษะ
“อาารย์ะพูแบบนี้็แล้วันนะรับ ถ้ามีนมาบอให้พวเธอทำในสิ่ที่พวเธอไม่ไ้รั ไม่ไ้อบ ไม่ไ้ถนั พวเธอ็ะไม่ทำ ่อให้บัับเท่าไร็ไม่ทำ ริไหมรับ” เบรฟอธิบาย
“ริรับ” ท็อปอบ
“อาารย์เอ็เหมือนัน ่อนที่อาารย์ะเรียนปริาโท อาารย์็ลอไปสอบเนิบัิ ใบประอบวิาีพทนายวาม ึ่เป็นสิ่ที่อาารย์ไม่ถนัเป็นอย่ามา เนื่อาอาารย์ไม่สามารถรับแรันาเวลาอันำั และปััยที่ำัไ้” เบรฟอบ
“แ่ทำไมอาารย์ถึบปริาโทไ้ล่ะรับ ในเมื่อปริาโทเอ็มีารสอบปลายภาเหมือนัน” แบ์ั้้อสัเ
“ารเรียนปริาโทไม่ไ้มีสอบทุวิารับ แบ์ ส่วนวิาที่มีสอบ็ไม่ไ้สอบทั้หม เพราะว่ามีะแนนเ็บในรายวิานั้น้วย และารสอบปลายภาส่วนให่ะอนุาให้นำเอสารเ้าไปในห้อสอบไ้ ้อำัออาารย์็เลยไม่ส่ผลับัวอาารย์มานั” เบรฟอธิบาย
“ารเรียนปริาโทไม่ไ้ยา เผลอๆ่ายว่าเรียนปริารี้วย้ำ แ่ที่นเ้ามาเรียนแล้วบ้า หรือไม่บนั้น็เพราะ ไม่ผ่านเื่อนไสำัอารสำเร็ารศึษา” เบรฟเสริม
“อาารย์หมายถึารทำวิทยานิพนธ์สินะรับ” ั้มอบ น้ำเสียอเาแสออถึวามเ้าใ เบรฟพยัหน้าอบ
“วิทยานิพนธ์มีวามยา่ายแ่ไหนรับ” ท็อปั้้อสสัย
“วามยาอยู่ที่าร้นหาประเ็นที่สนใ และเอสารที่เป็น้อมูลประอบารทำวิทยานิพนธ์ ึ่ส่วนให่ะเป็นภาษาอัฤษรับ แน่นอนว่าหัว้อวิทยานิพนธ์ะ้อเป็นหัว้อที่มีประเ็นปัหาเิึ้นริ และเนื้อหาในวิทยานิพนธ์้อไม่เิาารลอวิทยานิพนธ์ หรือผลานทาวิาารอนอื่นๆมา ถ้าพวเธอสนใะเรียน่อปริาโท พวเธอะไ้เรียนวิาระเบียบวิัยทาหมาย ึ่เป็นวิาพื้นานสำหรับารทำวิทยานิพนธ์” เบรฟอธิบาย
“พวเราเอ็อยู่ปีสี่แล้วนะ ั้ม เอาอย่าไรีล่ะ เรียน่อเลยีไหม” ท็อปถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามัวลใ
“็ีเหมือนันนะ เพราะันเอ็ะไม่ไปสอบเนิบัิหรอ เพราะลอทำ้อสอบเ่าๆูแล้ว แทบะไปไม่รอเลย” ั้มอบ พวเามอหน้าแบ์เป็นสายาเียวัน
“ันยัไม่ไ้ิเรื่อนั้นเลย” แบ์อบ สีหน้าอเาแสออถึวามัวลใ
“ถ้าะเรียนปริาโท้วยัน ในสาาวิาเียวัน อาารย์็ไม่ว่าอะไรหรอรับ แ่พวเธอ้อมั่นใแล้วว่าสาาที่เ้าไปเรียนเป็นสาาที่ัวเอสนใริๆ เพราะมันะมีผล้อั้ประเ็นในารทำวิทยานิพนธ์ ึ่ถ้าวามรู้ไม่แน่นพอ หรือไม่ไ้สนใสาานี้ริๆ ะเิปัหาให่ในอนทำวิทยานิพนธ์ทันที” เบรฟอธิบาย
“แล้วถ้าพวเราสนใในสาาเียวัน พวเราสามารถเรียน้วยันไ้ไหมรับ” ั้มถาม
“ถ้าเป็นแบบนั้นะีมารับ ะไ้่วยันเรียน เวลาทำวิทยานิพนธ์ ถ้า่าน่าั้ประเ็นอัวเอไ้ อนทำวิทยานิพนธ์ะไ้ไม่้อินเียว” เบรฟอบ รอยยิ้มปราบนใบหน้าอั้ และท็อป
“แสว่าอนอาารย์ทำวิทยานิพนธ์ อาารย์็นั่ทำอยู่นเียวมาลอสินะรับ” ท็อปั้้อสสัย
“ใน่วเวลาที่้อทำวิทยานิพนธ์นั้น ะไม่มีวิาเรียนให้ลรับ อาารย์็มัะเ็บัวทำวิทยานิพนธ์อยู่นเียว ส่วนอาารย์ที่ปรึษาออาารย์็ไม่่อยว่าเท่าไรนั อาารย์็เลย้อบริหารัารเวลา และำหนวันส่านให้อาารย์ที่ปรึษาอย่ามีระเบียบ เพื่อให้อาารย์สามารถรวาน และส่ผลรวลับมาให้ภายในเวลาที่เรา้อาร” เบรฟอธิบาย
“อนที่อาารย์ส่านให้อาารย์ที่ปรึษารว อาารย์ที่ปรึษาส่ผลรวลับมาให้้าไหมรับ” ท็อปถาม เบรฟหัวเราะเบาๆ
“้ามารับ ที่วิทยานิพนธ์ใ้เวลาทำนาน เพราะว่า ิที่้อรอผลรวสอบาอาารย์ที่ปรึษานี่แหละ รวมถึ้อำนวเวลาให้ี เพราะารยื่นเอสารอสอบวิทยานิพนธ์ ้อยื่นล่วหน้าอย่าน้อยหนึ่เือน่อนวันสอบ้วย แน่นอนว่าามหลัสูรไ้วาแผนให้ทำวิทยานิพนธ์หนึ่เทอม หรือประมาสี่เือน ึ่ในวามเป็นริแล้วไม่สามารถทำไ้อย่าแน่นอน นาอาารย์ที่รีบทำเพื่อะไ้รีบบารศึษา ยัใ้เวลาหนึ่ปีว่าๆเลยรับ” เบรฟอบ
“อาารย์รับ ถ้าพวเราเรียนปริาโทที่ไม่ใ่สาาเียวับอาารย์ อาารย์ยัะให้ำปรึษาพวเราไ้หรือเปล่ารับ” ั้มถาม เบรฟรุ่นิ
“ไ้นะรับ แ่เพาะเรื่อวิธีารทำวิทยานิพนธ์ และเทนิ้านอื่นๆเท่านั้นนะรับ ในส่วนเนื้อหาอวิทยานิพนธ์้อุยับอาารย์ที่ปรึษาเท่านั้น” เบรฟอบ
“ไม่เป็นารรบวนอาารย์ใ่ไหมรับ” ท็อปถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามไม่สบายใ
“ไม่เลยรับ ท็อป ที่อาารย์มาเป็นอาารย์ที่นี่็เพื่ออยาให้่วยเหลือนัศึษาอย่าเ็มที่อยู่แล้ว ถ้าลูศิษย์ออาารย์มีปัหา อาารย์ยินีให้วาม่วยเหลือเท่าที่เป็นไปไ้อย่าแน่นอนรับ แน่นอนว่ายเว้นเรื่อเิน เพราะอาารย์็ไม่มีเหมือนัน” เบรฟอบ ท็อป ั้ม และแบ์หัวเราะเบาๆ สีหน้าอพวเาแสออถึวามสบายใ
“อบุอาารย์เบรฟมาๆรับ พวเราอัว่อนนะรับ” ท็อปพู เาพาั้ม และแบ์เินออไปาห้อทำานอเบรฟอย่าใเย็น
“รุ่นเ่าาไป รุ่นใหม่็เ้ามาแทนที่” เบรฟพูับัวเอเบาๆ สีหน้าอเาแสออถึวามสบายใ านั้นโทรศัพท์มือถืออเบรฟ็ัึ้น เบรฟรีบรับสายทันที
“ว่าอย่าไร ัน์ สบายีไหม” เบรฟพู น้ำเสียอเาแสออถึวามีใ
“สบายี ทำไมเสียแฟัูเหมือนีใมาเลยล่ะ” ัน์อบ
“เปล่าๆ ไม่มีอะไร แ่ไม่นึว่าแะโทรมาเวลานี้” เบรฟอบ ัน์หัวเราะเบาๆ
“ืนพรุ่นี้แว่าไหม เ้าอไปนอน้าห้อแนะ” ัน์พู
“ไ้สิ ห้ออเ้าว่าสำหรับแเสมอ แะมาี่โมล่ะ” เบรฟถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามีใอย่ามา
“เ้าะไปถึประมาบ่ายสอโมนะ” ัน์อบ
“ไ้เลย เี๋ยวเอัน รัและเป็นห่วนะ” เบรฟพู
“รัและเป็นห่วเหมือนัน” ัน์อบ ทั้สอนวาสายโทรศัพท์ไปพร้อมัน านั้นเบรฟ็รีบทำาน่ออย่ารวเร็ว
อนลาวันอวัน่อมา เบรฟทำวามสะอาห้อพั และเรียม้าวเปล่า และับ้าวสำหรับมื้อพิเศษำนวนมา สีหน้าอเาแสออถึวามสบายใอย่ามา
“วันนี้ัน์ะมาหาแล้ว เป็นวันหยุที่ีริๆ” เบรฟพูับัวเอเบาๆ านั้นโทรศัพท์มือถืออเา็ัึ้น เารีบรับสายอย่ารวเร็ว
“เ้าใล้ะถึแล้วนะ เบรฟ” ัน์พู
“ไ้เลย เี๋ยวะลไปรับนะ” เบรฟอบ เาวาสายโทรศัพท์ และเินออไปาห้อพัอย่ารวเร็ว เวลาผ่านไปยี่สิบนาที เบรฟเินเ้ามาในห้อพัพร้อมับัน์ เาวาระเป๋าเินทาอัน์ลบนโ๊ะวาอ สีหน้าอพวเาแสออถึวามสบายใ
“อบุมานะ เบรฟ แน่ารัริๆที่ให้เ้ามา้าืนับแทุรั้ที่เ้า้อาร” ัน์พู รอยยิ้มปราบนใบหน้าอเา พวเาเินมานั่ที่โฟา้วยัน
“แมานอน้าืนับเ้าแบบนี้ แฟนแไม่ว่าอย่านั้นเหรอ” เบรฟถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามสสัย
“อนนี้แฟนเ้าลับบ้าน่าัหวั และอีอย่าเ้าเล่าให้แฟนฟัแล้วว่า พวเรามีวามสัมพันธ์ันในลัษะไหน แฟนเ้าไม่ว่า แถมยับอ้วยว่าเ้าโีที่มีแ เบรฟ” ัน์อบ เาสวมอับเบรฟ สีหน้าอเาแสออถึวามสบายใอย่ามา เบรฟบหลััน์เบาๆแสวามรัใร่
“ถึเ้าะไม่ไ้เป็นแฟนับแ แ่เ้า็รัแมาๆเลยนะ” ัน์พู น้ำเสียอเาแสออถึวามาบึ้ใอย่ามา
“เ้าเอ็รัแมาั้แ่เ็แล้ว เรื่อนี้เท่านั้นที่ใร็มาเปลี่ยนใเ้าไม่ไ้” เบรฟอบ สีหน้าอเาแสออถึวามสบายใ พวเาลายอาัน ทั้สอนลูบใบหน้าอันและัน
“ไม่ว่าะี่ปีผ่านไป วามน่ารัอแยัเสมอ้นเสมอปลายริๆ” เบรฟพู เาหอมแ้มทั้สอ้าอัน์เบาๆ านั้นัน์็หยิบแหวนู่ที่สวมออยู่ออมา
“ถอแหวนู่ทำไมล่ะ” เบรฟถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามสสัย
“เ้าะรู้สึผิมาที่ไม่ไ้เป็นแฟนแ แ่ยัเ็บแหวนู่อแเอาไว้ เ้าว่าแเอาไปให้ับนที่ะมาเป็นแฟนแีว่านะ” ัน์อบ น้ำเสียอเาแสออถึวามไม่สบายใ เบรฟส่ายศีรษะ เาับมือับัน์
“แหวนู่นี้ไม่ไ้เป็นแหวนแทนใอนรัหรอนะ ัน์ แ่เป็นสัลัษ์แห่วามผูพันอพวเรา” เบรฟอบ ัน์สวมแหวนืนลับที่ออเา สีหน้าอเาแสออถึวามสบายใ
“เ้าบอแแล้วนะ ัน์ ถ้าพวเราอายุรบสี่สิบปีแล้วยัไม่ไ้แ่าน เ้าะเป็นนอแแ่านเอ และอีอย่าเ้าเอ็ยัอบผู้หิอยู่ แ่ผู้ายที่เ้ารัมีแ่แนเียวเท่านั้นนะ ัน์ เรื่อนี้เท่านั้นที่เ้าริัอย่ามา” เบรฟอธิบาย ัน์พยัหน้าอบ รอยยิ้มปราบนใบหน้าอทั้สอน
“ูเหมือนะไ้เวลาินมื้อเย็นแล้ว เี๋ยวเ้าไปเรียมมื้อเย็นให้นะ” เบรฟพู น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ เบรฟเินไปที่โ๊ะอาหาร เาเทอาหารทั้หมลในานหลายใบ ัน์เินมานั่ที่โ๊ะอาหารอย่าใเย็น ทั้สอนนั่ินมื้อเย็น้วยัน สีหน้าอพวเาแสออถึผ่อนลาย
“อบุที่มาหาเ้าเือนเว้นเือนนะ” เบรฟพู สีหน้าอเาแสออถึวามีใ
“เพื่อนีๆอย่าแเป็นนหายานะ เบรฟ ารไ้มาเอหน้าแถือเป็นสิ่ที่ีที่สุเลย” ัน์อบ รอยยิ้มปราบนใบหน้าอเา านั้นเสียเาะประูห้อพัอเบรฟ็ัึ้น เบรฟถอนหายใ
“นัใรไว้หรือเปล่า” ัน์ั้้อสสัย เบรฟรุ่นิ
“ไม่รู้เหมือนัน เี๋ยวเ้าไปู่อนนะ” เบรฟอบ เาเินไปเปิประูห้ออย่ารวเร็ว เมื่อเาเปิประูห้อ โน่ นนท์ และอาร์มยืนอยู่หน้าห้อ ในมืออพวเามีถุอาหาร และน้ำอัลมวให่ำนวนมา
“สวัสีรับ อาารย์เบรฟ” โน่พู
“ใรมาอย่านั้นเหรอ เบรฟ” ัน์ถาม
“ลูศิษย์เ้าเอ พวเธอเ้ามา่อนสิ” เบรฟอบ เาเิโน่ นนท์ และอาร์มเินเ้ามาในห้อพัอเบรฟ ัน์มอูเ็หนุ่มทั้สามนที่เินเ้ามาในห้อพัอเบรฟ รอยยิ้มปราบนใบหน้าอเา เบรฟพาโน่ นนท์ และอาร์มเินไปนั่ที่โ๊ะอาหาร
“ริสิ นี่พี่ัน์ เพื่อนสมัยเ็ออาารย์ ัน์นี่โน่ นนท์ และอาร์มนะ พวเาเป็นลูศิษย์อเ้าเอ พวเาเพิ่บปริารีใหม่ๆเลย” เบรฟพู
“สวัสีรับ พี่ัน์ อาารย์เบรฟพูถึพี่อยู่บ่อยๆเลยรับ พี่ัน์โีมานะรับที่มีนีๆอย่าอาารย์เบรฟอยู่เีย้า” โน่พู
“อบุรับ โน่ โน่เอ็โีที่มีเพื่อนีๆนะรับ” ัน์อบ รอยยิ้มใีปราบนใบหน้าอเา นนท์ และอาร์มับมือัน
“เบรฟ นนท์ และอาร์มนี่เป็น...” ัน์ั้้อสัเ
“...พวเราเป็นแฟนันรับ พี่ัน์ ้ออบุอาารย์เบรฟที่ทำให้พวเราเปิใให้ันและันรับ” นนท์อบ อาร์มหอมแ้มนนท์เบาๆ
“นนท์ อาร์ม ทำไมพวนายไม่ไปเรียมมื้อเย็นมาร่วมโ๊ะับอาารย์เบรฟล่ะ ันหิวะแย่แล้วนะ” โน่พู สีหน้าอเาแสออถึวามริั นนท์ และอาร์มรีบไปเรียมมื้อเย็นอพวเาทันที
“ลูศิษย์อเบรฟน่ารัีนะ โยเพาะโน่ทีู่สนิทับเบรฟเป็นพิเศษเลย” ัน์ั้้อสัเ
“พวเาเป็นลูศิษย์รุ่นแร อายุอพวเรา็เลยห่าันไม่มา เ้า็เลยเ้าใเ็ๆพวนี้ไ้เป็นอย่าี” เบรฟอบ ัน์หอมแ้มเบรฟแทนำื่นม
“เพื่อนใร็ไม่รู้ น่ารัแถมยัมีน้ำใ้วย ถ้าเ้าไม่ไ้แ่านนถึอายุสี่สิบล่ะ็ เ้าะลแ่านับแเลย” ัน์พู น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ
“ถ้าอาารย์ไม่บอ่อนว่าพี่ัน์เป็นเพื่อนออาารย์ ผมะเื่อไปแล้วว่าพี่ัน์เป็นแฟนับอาารย์นะรับ” โน่พู เบรฟหัวเราะเบาๆ
“พวเรารู้ัันั้แ่เ็รับ โน่ บ้านพวเราอยู่ไม่ไลันเท่าไร แ่็มี่วเวลาที่พวเราห่าันไป และลับมาเอันอีรั้ ้ออบุเวลาที่นำพาให้พวเราไ้รู้ััน” เบรฟอธิบาย เาับมือับัน์ โน่มอูแหวนู่ที่ห้อยอยู่ที่ออเบรฟ และออัน์
“แหวนู่ออาารย์สวยีนะรับ นาไม่ไ้เป็นแฟนันยัให้อแบบนี้ ถ้าแ่านันัอหนัแน่นอนเลยนะรับ” โน่ั้้อสัเ
“แหวนู่ไม่ไ้เป็นัวแทนอวามรัหรอรับ โน่ แ่เป็นัวแทนอมิรภาพ และวามผูพันอพวเราสอน” เบรฟอธิบาย
“แ่นส่วนให่ะไม่ไ้มอแบบนั้นนะรับ” โน่อบ
“สิ่อแ่เิมไม่มีวามหมายในัวเอหรอรับ โน่ มนุษย์่าหาที่ไปำหนวามหมายในสิ่อที่มอบให้นอื่น ึ่แท้ริแล้ววามหมายอสิ่อที่มอบให้ันมาาเนาที่มอบสิ่อนั้นให้ัน่าหา” เบรฟอธิบาย
“อาารย์ทำให้ผมประหลาใอยู่เรื่อเลยนะรับ” โน่อบ
“ถ้าโน่ไ้พบปะผู้นในโลว้านั้น เี๋ยวโน่็ะรู้เอรับ” เบรฟอบ านั้นนนท์ และอาร์ม็เินลับมาที่โ๊ะอาหารพร้อมับอาหารำนวนมา พวเาินมื้อเย็น้วยันอย่าใเย็น
“อาารย์รับ ่วปลายเือนนี้เป็นวันรับปริาอพวเรา อาารย์ะไปร่วมถ่ายรูปับพวเราไหมรับ” อาร์มถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามอยารู้อยาเห็น เมื่อพวเา่วยันเ็บวาโ๊ะอาหารเสร็เรียบร้อยแล้ว
“อาารย์้อไปอย่าแน่นอนรับ อาร์ม เอาไว้อาารย์ะรีบทำานให้เสร็ และะไปให้ทันอนถ่ายรูปรวม่วบ่ายนะรับ” เบรฟอบ
“ถ้าอย่านั้นพวเราอัวลับ่อนนะรับ” นนท์พู
“สวัสีรับ พี่ัน์ อาารย์เบรฟ” โน่พู านั้นเา็พานนท์ และอาร์มเินออไปาห้อพัอเบรฟทันที
“ไปันแล้วสินะ” ัน์พู น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ เบรฟเินไปล็อประูห้อพัอเา เาหันมามอหน้าัน์ รอยยิ้มมีเลศนัยปราบนใบหน้าอเา
“เบรฟ ทำไมแมอเ้าแบบนั้นล่ะ” ัน์ถาม สีหน้าอเาแสออถึวามประหลาใ
“ไปอาบน้ำ้วยัน และมาทำวามรู้ัันให้มาึ้นเถอะนะ” เบรฟอบ เาพาัน์เินเ้าไปในห้อน้ำ เวลาผ่านไปยี่สิบนาที พวเาเินออมาาห้อน้ำ้วยัน เบรฟผลััน์ลบนเีย านั้นเบรฟ็ล้มัวลนอน้าๆัน์ ทั้สอนับมือัน สีหน้าอัน์แสออถึวามโล่ใ
“นึว่าแะทำอะไรเ้าเสียอี ที่แท้็ับมือนี่เอ” ัน์พู
“เ้าเยบอแแล้ว ัน์ ถ้าแไม่ยินยอม เ้า็ะไม่ทำอะไรรุนแร” เบรฟอบ น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ ัน์่อยๆึัวเบรฟเ้ามาใล้ๆับเา เายื่นใบหน้าเ้ามานมูทั้สอนนัน านั้นัน์็ูบับเบรฟเบาๆ
“ฝันีนะ เบรฟ” ัน์พู น้ำเสียอเาแสออถึวามเหนื่อยล้า เายีศีรษะเบรฟเบาๆ
“ฝันีนะ ัน์” เบรฟอบ านั้นทั้สอน็นอนหลับไปโยที่ยัสวมอันอยู่
ศูนย์ารประุมแห่าิสิริิิ์ โน่ นนท์ และอาร์มำลัเินไปยับริเวทาเ้า พวเาถ่ายรูปับเพื่อนร่วมะอพวเา และเินเ้าไป้านใน
“นเยอะริๆเลยนะ” โน่พู ะเินผ่านศูนย์อาหาร ึ่ภายในนั้นมีนำนวนมาำลัยืนินมื้อเ้าอยู่
“โีที่มหาวิทยาลัยัวันรับปริาเป็นสอวันนะ ไม่อย่านั้นพวเราไ้เอับนำนวนมาว่านี้อย่าแน่นอน” นนท์พู ะเินเบียผู้นเ้าไป้านในอศูนย์ารประุมแห่าิ
“สวัสี โน่” วินพู เาเินเ้ามาทัทายโน่ นนท์ และอาร์มพร้อมับเฟิร์ส สีหน้าอพวเาแสออถึวามีใ
“วิน เฟิร์ส ไหนๆ็ไ้เอันแล้ว พวเรามาถ่ายรูป้วยันเถอะนะ” โน่พู านั้นพวเาทั้ห้าน็ให้่าภาพหนุ่มอวินถ่ายภาพให้
“อาารย์เบรฟล่ะ เาไม่มาอย่านั้นเหรอ” เฟิร์สถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามสสัย
“อาารย์เบรฟะมาอนที่พวเราออมาาพิธีแล้ว เาะไปรอพวเราทีุ่รวมพลประำอะนิิศาสร์” นนท์อบ
“ที่เสาธสินะ เ้าใแล้ว ถ้าอย่านั้นหลับพิธี พวเราไปเอันที่นั่นนะ ธีร์ และอ็ะมาเหมือนัน น่าเสียายที่พวเารับปริาวันพรุ่นี้ ไม่อย่านั้นพวเราไ้สวมุรุยถ่ายรูป้วยัน” วินพู
“พวเราไป่อนนะ” เฟิร์สเสริม านั้นวิน และเฟิร์ส็เินแยออไป
“เอาล่ะ พวเรายัพอมีเวลาอยู่ ไปถ่ายรูป้วยันเถอะ” โน่พู านั้นพวเา็ถ่ายรูป้วยันามุ่าๆอศูนย์ารประุมแห่าิ เมื่อถึเวลาสิบเอ็โมร บัิทุน็เินเ้าไปในห้อประุมอย่ารวเร็ว พิธีประสาทปริาบัรำเนินไปไ้้วยี เมื่อบัิรับปริารบทุนแล้ว อาารย์ทุนเินออไปาห้อประุมทันที
“เิอะไรึ้นน่ะ” โน่พู น้ำเสียอเาแสออถึวามสสัย
“น่าื่นเ้นีออ” นนท์อบ านั้นอาารย์ฝ่ายิรรม็ส่สัาให้บัิใหม่เินแถวออไป เมื่อพวเาเินออมาาห้อประุม อาารย์ทุนปรบมือแสวามยินีให้ับบัิใหม่ ่อนถึทาออาอาาร อาารย์ฝ่ายิรรมแทำเนียบบัิให้ับบัิใหม่ทุน
“เอาล่ะ พวเราไปที่น่าเสาธันเถอะ” โน่พู านั้นเา็พานนท์ และอาร์มเินไปที่หน้าเสาธ้วยัน อาารย์ะนิิศาสร์ำลัยืนรอพวเาอยู่ เมื่อนิิศาสร์บัิยืนรวมัวันแล้ว ลุ่ม่าภาพที่บัิ้ามาทั้หม็ทำารถ่ายภาพรวมให้ับพวเา เวลา่อมาเบรฟในุรุยนิิศาสรมหาบัิ็เินเ้ามาหาบัิใหม่ทุน
“อาารย์เบรฟมาแล้ว” โน่พูเสียั เพื่อนๆอโน่ทุนหันมาหาเบรฟ สีหน้าอพวเาแสออถึวามีใอย่ามา
“อโทษที่อาารย์มา้านะรับ วันนี้เป็นวันที่รถิมาๆเลย” เบรฟอบ สีหน้าอเาแสออถึวามเหนื่อยล้า านั้นบัิ็่อแถวเป็นลุ่มๆเพื่อรอถ่ายรูปับเบรฟลุ่มแล้วลุ่มเล่า นมาถึโน่ นนท์ และอาร์มึ่เป็นลุ่มสุท้าย
“พวเราีใมานะรับ ที่อาารย์มาร่วมานับพวเรา” โน่พู รอยยิ้มใีปราบนใบหน้าอเบรฟ
“อาารย์บอแล้วว่าะมารับ อาารย์้อมาามสัา” เบรฟอบ
“อาารย์พูอะไรเป็นวามริเสมอเลยนะรับ เรื่อนี้พวเรามั่นใมาๆเลย” นนท์พู สีหน้าอเาแสออถึวามสบายใ
“อาารย์อแสวามยินีับพวเธอทุนนะ ที่สำเร็ารศึษาแล้ว” เบรฟพู โน่ นนท์ และอาร์มพยัหน้าอบ
“านี้ไปพวเธอไม่้อเรียว่าอาารย์เบรฟแล้วนะรับ อาารย์อนุาให้พวเธอสามนเรียอาารย์ว่า พี่เบรฟ็แล้วัน อาารย์ะไ้แทนัวเอว่าพี่้วย” เบรฟพู
“มันะีเหรอรับ พี่เบรฟ” โน่พู น้ำเสียอเาแสออถึวามัวลใ
“อย่าที่บอ เพาะโน่ นนท์ และอาร์มเท่านั้นที่พี่อนุาให้เรียพี่เบรฟ” เบรฟอบ
“ลรับ แ่พวเราอาะไม่่อยินเท่าไรนั” อาร์มอบ สีหน้าอเาแสออถึวามเินอาย เบรฟหัวเราะเบาๆ านั้น วิน เฟิร์ส ัน และธีร์็เินเ้ามา
“สวัสีรับ อาารย์เบรฟ พวเราอถ่ายรูปับอาารย์้วยนะรับ” วินพู
“ไ้สิ โน่ นนท์ อาร์ม มาเร็ว” เบรฟอบ านั้นพวเาทั้แปน็ถ่ายรูป้วยัน ใบหน้าอพวเาแสออถึวามสบายใ
“รุยปริาโทส่าามมาเลยรับ อาารย์ พวเราอยาไ้บ้าัเลย” วินพู น้ำเสียอเาแสออถึวามื่นม
“เรียน่อสิ วิน อาารย์เื่อว่าวินทำไ้นะรับ” เบรฟอบ รอยยิ้มใีปราบนใบหน้าอเบรฟ
“ถ้าผมสนใะเรียน่อ ผมไปหาอาารย์ที่ห้อไ้ไหมรับ” วินถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามระือรือร้น
“ไ้แน่นอนรับ อาารย์เปิห้อสำหรับพวเธอทุเมื่อเลยรับ” เบรฟอบ
“ถ้าอย่านั้น พวเราอัว่อนนะรับ” ธีร์พู น้ำเสียอแสออถึวามผ่อนลาย านั้นธีร์็ับมือับัน วินับมือับเฟิร์ส พวเาเินาไปพร้อมัน
“ูพี่เบรฟเป็นนสบายๆนะรับ มีรุ่นพี่แบบนี้ รุ่นน้ออย่าพวเรารู้สึโีมาๆเลยรับ” อาร์มพู น้ำเสียอเาแสออถึวามื่นม เบรฟบไหล่อาร์มเบาๆ
“พี่ไม่อบแสัวให่โหรอรับ ยิ่มีำแหน่ให่โเท่าไร้อยิ่ทำัวให้ธรรมาเท่านั้น ีวิะไ้อยู่บนพื้นานแห่วามพอเพีย และไม่ลืมัวว่าพวเราเป็นใรมาาไหน ุเริ่ม้นอพวเราืออะไร” เบรฟอบ
“อาารย์ เอ้ย พี่เบรฟรับ ถ้าพวเราเรียนปริาโทไปแล้ว และเอปัหาในารทำวิทยานิพนธ์ พวเราะมาปรึษาพี่เบรฟไ้ไหมรับ” นนท์ถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามัวลใ
“ไ้แน่นอนรับ นนท์ พี่ยินีให้วาม่วยเหลือทุเมื่อรับ” เบรฟอบ นนท์เ้าสวมอับเบรฟทันที
“อบุที่มาเป็นอาารย์ที่ไอโนว์ยูนะรับ และอบุสำหรับบทเพลที่มอบให้พวเราในานเลี้ยส่้วย” นนท์พู น้ำาแห่วามาบึ้ใไหลอาบใบหน้าอเา เบรฟหัวเราะเบาๆ
“พี่เอ็้ออบุที่ให้บทเรียนสำัับพี่เหมือนันนะรับ” เบรฟอบ
“พี่เบรฟรับ ผมมีเรื่ออยาะอร้อหน่อยรับ” โน่พู น้ำเสียอเาแสออถึวามริั
“ถ้าเป็นเรื่อที่พี่ทำไ้ พี่ะทำให้รับ” เบรฟอบ
“ผมฝาพี่เบรฟูแลรุ่นน้อรุ่น่อไป้วยนะรับ ไม่ว่าพวเาะเป็นนธรรมา หรือมนุษย์พลัิแบบพวเรา ่วยสอนแนวิีๆให้ับพวเา เหมือนที่สอนให้พวเรา้วยนะรับ” โน่พู
“พี่ไม่รับปาโน่ว่าะทำไ้หรือเปล่า แ่พี่สัาว่าะพยายามทำให้ีที่สุรับ” เบรฟอบ
“อบุรับ พี่เบรฟ” โน่อบ เาสวมอับเบรฟทันที เบรฟลูบหลัโน่เบาๆ านั้นโน่็ลายอาเบรฟอย่าใเย็น
“ถ้าอย่านั้น พวเราอัว่อนนะรับ พ่อแม่อพวเรามารอแล้ว” นนท์พู เาี้ไปที่พ่อแม่อโน่ที่ำลัยืนรอพวเาอยู่
“แล้วพบันใหม่ในเวลา และโอาสที่เหมาะสมนะรับ รุ่นน้อที่น่ารัอพี่” เบรฟอบ รอยยิ้มปราบนใบหน้าอโน่ นนท์ และอาร์ม านั้นพวเา็เินาไปอย่ารวเร็ว
“ส่ลูศิษย์ และรุ่นน้อึ้นฝั่ไปไ้หนึ่รุ่นแล้ว เอาล่ะ เราะพยายามส่เ็รุ่น่อไปให้ถึฝั่ให้ไ้ โน่ พี่ะพยายามรัษาสัาที่ให้ไว้ับโน่ให้ไ้นะรับ” เบรฟพูับัวเอเบาๆ านั้นเา็เินออไปาศูนย์ารประุมแห่าิสิริิิ์อย่ารวเร็ว
หลัาที่โน่ นนท์ และอาร์มรับปริาไปแล้วหนึ่ปี พวเาทั้สามน็สอบไ้เนิบัิไทย และใบประอบวิาีพทนายวาม โน่ทำานในานะผู้ัารโรแรม เาบับลูสาวอเพื่อนแม่ที่ื่อส้ม แม้พวเาะบหาันเพื่อประโยน์ทาธุริ แ่วามสัมพันธ์ระหว่าโน่ และส้ม็ำเนินไปไ้้วยี ส่วนนนท์ทำานเป็นที่ปรึษาหมายับสำนัานอพี่เอร่วมับอาร์ม เาพาอาร์มไปเปิัวับพ่อแม่อเาในานะแฟน โยมีพ่อแม่ออาร์มเป็นพยาน ทั้สอฝ่ายยินยอมให้ทัู้่บหาัน่อไป
ัน์ เพื่อนสมัยเ็อเบรฟไ้สำเร็ารศึษาปริาโทสาาบริหารธุริ แม้เบรฟะไม่ไ้ไปแสวามยินีในวันสำันี้ แ่เบรฟ็ไ้พาัน์ไปินมื้อพิเศษ้วยัน ึ่ัน์ไ้พาแฟนสาวอเาไป้วย เบรฟไ้พูุย และอธิบายเรื่อราว่าๆับแฟนอัน์ ทำให้แฟนอัน์เ้าใเรื่อราวทั้หม แฟนอัน์ึ่เป็นผู้หิใว้า และมีวามเป็นผู้ให่็ยินยอมให้พวเาไปไหนมาไหน้วยันอย่าเป็นส่วนัว เบรฟ และัน์ยัไ้พบันเือนเว้นเือน บารั้พวเา็ไปินอาหารมื้อพิเศษ้วยันในย่านาร้าอรุเทพมหานร บารั้ัน์็มา้าืนับเบรฟ
ี๊ อีหัวหน้าสำนัาน่วยเหลือประานทาหมายลับมาเรียน่อปริาโทสาาหมายทรัพย์สินทาปัาที่ไอโนว์ยู โยเบรฟไู้แลี๊อย่าใล้ิในเทอมแร
วิน และเฟิร์สลับมาเรียน่อปริาโทที่ไอโนว์ยู้วยัน โย เฟิร์สเรียน่อบริหารธุริ วินเรียน่อนิเทศศาสร์ พวเาย้ายมาอยู่้วยันที่ห้อพัเิมอวิน พวเาทำานไป้วย และเรียนไป้วย โยวินทำานเป็นนัแสอิสระ ส่วนเฟิร์สทำานเป็นผู้ัารสาาร้านอาหารี่ปุ่นในศูนย์าร้าอไอโนว์ยู
ันทำานเป็นสถาปนิให้ับบริษัท่อสร้าแห่หนึ่ใลารุเทพมหานร ส่วนธีร์ทำานเป็นเ้าหน้าที่ประเมินเศรษิให้ับบริษัท่อสร้าที่ทำานเียวับัน พวเาอาศัยอยู่ในห้อเ่าแห่หนึ่้วยัน
อับเี๊ยบไ้แ่านัน ทั้สอนร่วมันเปิร้านอาหารอีสาน้วยัน ร้านอพวเาอยู่ในอย้าไอโนว์ยู และทั้สอน็อาศัยอยู่้วยันอยู่บนั้นสออร้านอาหารแห่นั้น
ส่วนแอมป์ แฟนเ่าอโน่ที่ไม่ไ้มาร่วมพิธีประสาทปริาบัรนั้น ไม่มีใรไ้ยิน่าวราวาเธออีเลย าว่าเธอะไปเรียน่อ่าประเทศามที่เธอไ้ั้เป้าหมายเอาไว้
เบรฟยัเป็นอาารย์ที่ะนิิศาสร์อไอโนว์ยู่อไป หลัาวันรับปริาอโน่ นนท์ และอาร์ม เบรฟไม่ไ้่าวราวาอล์ฟ และลีอี เรื่อราวทั้หมำเนินไปอย่ามีวามสุ
-บบริบูร์-
ความคิดเห็น