คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ 1 ชีวิตของวีรบุรุษ
ใน่วเ้าอ่วปลายเือนเมษายน ึ่เป็น่วเวลาที่อาาศร้อนั ายหนุ่มนัยน์าสีเหลือทอ ผมสั้นสีน้ำาลเ้ม รูปร่าผอมสู ใบหน้าอ่อนโยนำลันั่อ่านหนัสือพิมพ์ประำวันอยู่ในห้อนั่เล่นที่บ้านอเา
“มีแ่เรื่อารหาเสียเลือั้ประธานาธิบีทั้นั้นเลย หนัสือพิมพ์ไม่มีเรื่ออื่นที่เป็นประโยน์ะลแล้วอย่านั้นเหรอ” ายหนุ่มนนั้นพูเบาๆ เวลา่อมาประูบ้านอเา็เปิออ หิสาวผมสีแเพลิ ใบหน้าูุ้นเยำลัยืนอยู่ที่หน้าประูบ้านอเา สีหน้าอเธอแสออถึวามเบื่อหน่ายอย่ามา
“ปีเอร์ แฟนนายมาถึหน้าประูบ้านอนายแล้ว นายะไม่มารับหน่อยอย่านั้นเหรอ” หิสาวนนั้นพู น้ำเสียอเธอแสออถึวามเหนื่อยล้า รอยยิ้มแสออถึวามีใปราบนใบหน้าอายหนุ่ม เารีบโยนหนัสือพิมพ์ลบนโ๊ะ และวิ่ออไปรับหิสาวทันที พวเาเินมานั่ที่โฟาในห้อนั่เล่น้วยัน
“แมรี่ วันนี้เธอไม่มีสอนที่แมนฮััน อาเมี่หรอเหรอ” ปีเอร์ถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามสสัย
“วันนี้เป็นหน้าที่อเมส์ ันเอแม่อนายำลัเินื้อออยู่ในเมือ ัน็เลยรู้ว่าวันนี้เป็นวันหยุานอนาย และรู้ว่านายำลันั่ๆนอนๆอยู่ในบ้านทั้วันแบบนี้” แมรี่อบ น้ำเสียอเธอแสออถึวามไม่พอใเล็น้อย สีหน้าอปีเอร์แสออถึวามเบื่อหน่าย
“มันไม่มีอะไรให้ทำเลย ัน้อมานั่รวสอบเอสารอเ้านายอยู่ที่โ๊ะทำาน แถมยั้อเ้าประุมับพวผู้บริหารหน้าเิน หัวล้าน ัวเหม็น เนื้อหาประุมมีแ่เป้าหมายอยอาย ไม่มีารเสนอวิธีารทำาน ไม่มีำแนะนำ มีแ่ำ่อว่า ัน้อทนเห็นเพื่อนร่วมานลาออไปเือนละเือบสิบนเลยนะ ถ้าันไม่ยับยั้่าใล่ะ็ หมุาุเราะอันปัหัวล้านๆอพวผู้บริหารไปแล้ว” ปีเอร์พู น้ำเสียอเาแสออถึวามเบื่อหน่ายอย่ามา แมรี่พยัหน้าเห็น้วย
“ที่แมนฮััน อาเมี่เอ็ไม่แพ้ัน ปีเอร์ ทุรั้ที่นัเรียนทะเลาะัน สิ่ที่ันไ้ยินาปาพวรู้วยัน ือ เรื่อื่อเสียอโรเรียน ไม่ไ้สนใเรื่อวามปลอภัยอนัเรียน หรือารสอนให้นัเรียนเป็นนีเลย สอนแ่ให้เ่้านวิาาร” แมรี่อบ
“ทำไมวีรบุรุษาสรามอย่าพวเรา้อมาเออะไรแบบนี้้วยนะ ันล่ะเ้าใพววีรบุรุษสรามในอีริๆ เวลาที่ลับมาาสรามแล้วอยู่ร่วมับนปิไม่ไ้” ปีเอร์ั้้อสสัย
“วีรบุรุษสราม็แ่นธรรมาที่ไปรบในสรามแล้วรอีวิลับมา ปีเอร์ สุท้ายพวเรา็แ่นธรรมา” แมรี่อบ สีหน้าอเธอแสออถึวามเหนื่อยล้า
“พวเราลาออาานแล้วลับไปอยู่สถาบันพีเอ็ม ีไหม ย้ายไปอยู่ที่นิวเอิร์ธ็ไ้นะ ถ้าเธอ้อาร” ปีเอร์พู น้ำเสียอเาแสออถึวามเหนื่อยล้า แมรี่ส่ายศีรษะ
“นิวเอิร์ธไม่ใ่สถานที่ที่พวเราะไปหลหลัปัานไ้หรอนะ ปีเอร์ ถึแม้ษัริย์ริาร์ที่สามะทร้อนรับพวเรา็าม และอีอย่าหนึ่นะ ถึพวเราะลับไปสถาบันพีเอ็มไ้ แ่ที่นั่นไม่มีอะไรเหลือให้พวเราแล้วนะ นั่นือเหุผลที่พวเรามาเรียน่อที่มหาวิทยาลัยนบารศึษา และออมาใ้ีวิอย่านธรรมา” แมรี่อบ น้ำเสียอเธอแสออถึวามมั่นใ
“มัน็ริอเธอ แ่พวเราะอทนับที่ทำานอพวเราไปไ้อีนานแ่ไหนล่ะ” ปีเอร์ั้้อสัเ แมรี่ยื่นใบหน้าเ้าไปใล้ๆับใบหน้าอปีเอร์ เธอูบปีเอร์เบาๆ
“ปีเอร์นที่ไม่เยยอมแพ้ับปัหาอันหายไปไหนแล้ว ันรู้ว่านายเป็นนไม่อบให้ใรออำสั่ ถ้านายอทนับที่ทำานไม่ไหว ทำไมนายไม่ออมาเปิิารอัวเอล่ะ นายะไ้ไม่้ออทนับนที่อบออำสั่” แมรี่อบ น้ำเสียอเธอแสออถึวามริั ปีเอร์รุ่นิ
“แ่ว่าันมีแ่วามสามารถในาร่อมแมเรื่อัรล และาร่อสู้้วยอาวุธเอนะ ะให้ันไปทำอะไรีล่ะ” ปีเอร์ถาม
“นายมีีว่านั้นแน่นอน ันมั่นใ ทำไมันถึรู้ เพราะันเป็นแฟนอนาย พวเราบันมาั้หปีแล้วนะ ั้แ่พวเรารู้ัันมา นายไม่เยทำให้ันผิหวัเลยแม้แ่รั้เียว มั่นใในัวเอหน่อยนะ” แมรี่อบ เธอูบหน้าผาปีเอร์เบาๆ
“ถ้าอย่านั้น ันไป่อนนะ พรุ่นี้ันมีสอนที่โรเรียน แล้วเอันใหม่นะ” แมรี่พู น้ำเสียอเธอแสออถึวามสบายใ
“แล้วเอัน” ปีเอร์อบ แมรี่เินออไปาบ้านอปีเอร์อย่ารวเร็ว เวลา่อมาหิสูวัยนหนึ่็เินเ้ามาในบ้านอปีเอร์พร้อมับถุใส่อสสำหรับทำอาหารำนวนมา ใบหน้าอ่อนโยนอเธอล้ายับปีเอร์อย่ามา เธอือเรเล สมิทธ์ แม่อปีเอร์นั่นเอ
“แม่รับ เี๋ยวผม่วยถือนะรับ” ปีเอร์พู น้ำเสียอเาแสออถึวามรีบร้อน ะวิ่เ้าไป่วยเรเลถือถุใส่อส และเินเ้าไปในห้อรัว
“อบใมานะ ปีเอร์” เรเลอบ น้ำเสียอเธอแสออถึวามเหนื่อยล้า เรเลใ้ำปั้นทุบสันหลััวเอเบาๆ ปีเอร์พาเรเลไปนั่ที่ห้อนั่เล่นทันที
“แม่รับ แม่อายุเยอะแล้วนะรับ ไม่น่าออไปื้ออนเียวแบบนี้เลย” ปีเอร์พู น้ำเสียอเาแสออถึวามเป็นห่ว
“แม่หยุูแลลูไม่ไ้หรอนะ ปีเอร์ แม่รู้ว่าลูไม่อบที่ทำานอลู แ่ลู็ยั้อฝืนใทำานในที่แบบนั้น ถ้าลูไม่อบทำานแบบนั้นะลาออ็ไ้นะ แม่พอะมีเินเ็บสำหรับเปิิารเล็ๆอยู่บ้า” เรเลอธิบาย น้ำเสียอเธอแสออถึวามอ่อนโยน
“ไม่้อเป็นห่วรับ แม่ ทุอย่าะ้อเรียบร้อยรับ” ปีเอร์อบ น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ รอยยิ้มใีปราบนใบหน้าอเรเล
“แม่ไปทำมื้อเย็น่อนนะ ปีเอร์” เรเลพู เธอลุึ้นยืน และเินไปที่ห้อรัวอย่าใเย็น
“ทุอย่าะ้อเรียบร้อย” ปีเอร์พูับัวเอเบาๆ น้ำเสียอเาแสออถึวามมั่นใ เวลา่อมาเาเินไปที่ห้อรัวอย่ารวเร็ว
“ทำไมวันนี้แม่ทำอาหารเยอะัเลยรับ ไม่ไ้มีโอาสพิเศษอะไรเสียหน่อย” ปีเอร์ถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามสสัยอย่ามา ะนั่อยู่ที่โ๊ะอาหาร
“ทุวันที่แม่ไ้อยู่ับลูเป็นโอาสพิเศษเสมอ ปีเอร์ และแม่มีวามสุทุวันที่ไ้เห็นหน้าลู” เรเลอบ น้ำเสียอเธอแสออถึวามอ่อนโยน สีหน้าอปีเอร์แสออถึวามัวลใอย่ามา พวเานั่ินมื้อเย็น้วยัน
“แม่พูเหมือนับว่าแม่ำลัะาไปเลยนะรับ” ปีเอร์พู น้ำเสียอเาแสออถึวามไม่สบายใอย่ามา รอยยิ้มแสออถึวามอ่อนโยนปราบนใบหน้าอเรเล เธอมอไปรอบๆบริเวบ้าน สายาอเธอเลื่อนลอยออไปราวับนที่ำลัะาสถานที่นี้ไปอย่าถาวร
“แม่ำลัิถึ้อเสนอที่พ่ออลูเสนอมาให้แม่เมื่อเือน่อน พ่ออลูอยาให้แม่ไปอยู่ที่นิวเอิร์ธเพื่อวามปลอภัย” เรเลอบ น้ำเสียอเธอแสออถึวามอ่อนโยน น้ำาไหลออมาอาบใบหน้าอปีเอร์
“แสว่าแม่ะไม่ลับมาที่นี่อีแล้ว ใ่ไหมรับ” ปีเอร์ถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามไม่สบายใ
“พ่ออลูบอแม่ว่า แม่วระพัผ่อนาภาระหน้าที่ทั้หลายแล้ว ปีเอร์ แ่แม่เอ็อบพ่ออลูไปแล้วนะว่า แม่ไม่อยาอยู่ที่เาะสวรร์อเทพผู้สร้า พ่ออลูอบมาว่า อนนี้เอะ าร์เี้ยนำลัปรับสภาพพื้นที่อัวเอให้ลายเป็นหมู่บ้านสำหรับอยู่อาศัย แม่็เลยอบไปว่าแม่ะไปอยู่ที่หมู่บ้านแห่นั้น” เรเลอธิบาย ปีเอร์เ็น้ำาที่ไหลอาบใบหน้าอเา
“แม่ะเินทาเมื่อไรรับ” ปีเอร์ถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามสสัย
“อนเที่ยืน พ่ออลูะมารับแม่ที่นี่ ระหว่าที่หมู่บ้านำลั่อสร้า แม่ะไปอยู่ับพ่ออลู่อน” เรเลอบ น้ำเสียอเธอแสออถึวามสบายใ านั้นทั้สอน็่วยันเ็บโ๊ะอาหารอย่ารวเร็ว เวลา่อมาพวเา็เินมานั่ที่โฟาในห้อนั่เล่น้วยัน
“พ่อไม่ไ้หลอแม่ให้ไปอยู่ับพ่ออย่าถาวรนะรับ” ปีเอร์ถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามไม่สบายใ เรเลหยิบหนัสือพิมพ์ออาาัรนิวเอิร์ธมาให้ปีเอร์ู ึ่เป็นหนัสือพิมพ์บับวันที่หนึ่เมษายน ในหนัสือพิมพ์บับนั้นมีพาหัว่าวอารประุมสภานิวเอิร์ธร่วมับอมะน
“ผมใ้เวลาับารทำานนลืมไปเลยว่ามีารประุมเพื่อปรับเปลี่ยนหน้าที่อเอะ ลาว์ และเอะ าร์เี้ยน โยเอะ าร์เี้ยนะเป็นหมู่บ้านสำหรับาวสถาบัน และรอบรัวที่เษียอายุแล้ว ส่วนเอะ ลาว์ะทำหน้าที่เป็นศูนย์รวบรวม้อมูลออาาัรนิวเอิร์ธ” ปีเอร์อบ น้ำเสียอเาแสออถึวามเินอาย
แม่ไม่ไ้ไปไหนไลหรอ ปีเอร์ แม่อยู่ที่หมู่บ้านอเอะ าร์เี้ยนนั่นแหละ ส่วนบ้านหลันี้ แม่ยให้ลู” เรเลอบ น้ำเสียอเธอแสออถึวามสบายใ
“พวเราอยู่ที่นี่้วยันมาหลายปี แ่้อมาาันแบบนี้ มันน่าใหายเหมือนันนะรับ แม่” ปีเอร์พู น้ำเสียอเาแสออถึวามไม่สบายใเล็น้อย
“แ่ลูเอ็แอบัแปลบ้านหลันี้ไปหลายส่วนอยู่เหมือนัน ใ่ไหม” เรเลั้้อสัเ น้ำเสียอเธอแสออถึวามสบายใ รอยยิ้มใีปราบนใบหน้าอเธอ สีหน้าอปีเอร์แสออถึวามเินอาย
“แม่รู้เรื่อนั้น้วยอย่านั้นเหรอรับ” ปีเอร์ถาม เรเลลูบศีรษะอปีเอร์เบาๆแสวามรั และวามเอ็นู
“แม่อยู่บ้านหลันี้มา่อนลูะเินะ ปีเอร์ มีหลายส่วนอบ้านเปลี่ยนแปลไป และมีาริั้เรื่อัรลในหลายๆส่วนอบ้าน ถึแม่ะไม่รู้ว่ามันมีไว้ทำอะไร แ่แม่ว่ามัน้อเป็นอะไรที่สำัมา แม่็เลยไม่ั้านลู” เรเลอบ น้ำเสียอเธอแสออถึวามสบายใ
“ผม็แ่อยาให้บ้านหลันี้ปลอภัยรับ ไม่ว่าาลเวลาะเปลี่ยนแปลไป แ่ที่นี่ ือ บ้านที่ผมะลับมา” ปีเอร์อธิบาย น้ำเสียอเาแสออถึวามมั่นใ
“สมับเป็นลูแม่ริๆนะ ปีเอร์” เรเลอบ เธอสวมอลูายอเธอ รอยยิ้มแสออถึวามสบายใปราบนใบหน้าอทั้สอน านั้นเสียนาฬิาปลุาโทรศัพท์มือถืออเรเล็ัึ้น เธอหยิบโทรศัพท์มือถือึ้นมาปินาฬิาปลุทันที
“อนนี้ห้าทุ่มแล้ว แม่อไปเ็บอเรียมัวออเินทา่อนนะ” เรเลพู น้ำเสียอเธอแสออถึวามสบายใ เธอรีบเินึ้นไปที่ั้นสอทันที เวลา่อมาหมายบับหนึ่็บินเ้ามาในบ้าน มันบินรเ้ามาหาปีเอร์ หมายายภาพโฮโลแรม[1]อายวัยลานในุสูทสีน้ำเิน ใบหน้าอ่อนโยน
“สวัสีาวสถาบันพันธมิรที่ร่วมทุ ร่วมสุันมา ผมบรู อห์นสัน อเิพวท่านเ้าร่วมานเลี้ยส่าวสถาบันพันธมิรที่ำลัะเษียอายุ และแ่ั้ผู้นำสถาบันพันธมิรรุ่นใหม่ ในวันที่ยี่สิบสี่เมษายนนี้ หวัว่าพวเราะไ้พบันพร้อมหน้านะรับ” ภาพโฮโลแรมอุอห์นสันพู เมื่อเาพูบ หมายสลายไปทันที รอยยิ้มปราบนใบหน้าอปีเอร์
“หมายโฮโลแรม ไม่ไ้เห็นมานานแล้วนะ” ปีเอร์พูับัวเอเบาๆ น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ เวลา่อมาประูบ้าน็เปิออ ายรา รูปร่าท้วม ใบหน้าุัน หนวเราบนใบหน้าอเาไ้รับารัแ่อย่าประียืนอยู่หน้าประูบ้าน เาือเฮนรี่ รามอน นัประิษ์ยอฝีมือนาย่าประำสถาบันพีเอ็ม ปีเอร์รีบเินไปรับายราเินเ้ามาในบ้านทันที
“สวัสีรับ เฮนรี่ ไม่ไ้เอันนานมาเลยนะรับ” ปีเอร์พู น้ำเสียอเาแสออถึวามีใอย่ามา เาพาเฮนรี่เินเ้ามานั่ที่โฟาอย่ารวเร็ว
“สวัสี ปีเอร์ ูเหมือนเธอะไ้รับ้อวามาบรูแล้วสินะ” เฮนรี่อบ น้ำเสียแหบห้าวอเาแสออถึวามสสัย
“ไ้รับแล้วรับ เฮนรี่ ว่าแ่ผู้สืบทอำแหน่ผู้นำอสถาบันพีเอ็มะเป็นใรล่ะรับ” ปีเอร์พู น้ำเสียอเาแสออถึวามอยารู้อยาเห็นอย่ามา
“พวเราไ้เลือเอาไว้แล้ว ปีเอร์ อนนี้บรู และเฮเลนำลัเินทาไปหาผู้สืบทอำแหน่เพื่อให้ว่าที่ผู้นำสถาบันพีเอ็มยินยอมรับำแหน่ผู้นำน่อไป” เฮนรี่อบ
“วันนีุ้มาหาผมทำไมรับ เฮนรี่” ปีเอร์ั้้อสสัย
“ันเอ็ะเษียัวเอาหน้าที่ในสถาบันพีเอ็มเหมือนัน ปีเอร์ ันอยาให้เธอเป็นนาย่าประำสถาบันพีเอ็ม่อาัน” เฮนรี่อบ น้ำเสียอเาแสออถึวามอ่อนโยน
“แ่ว่า...” ปีเอร์พู เาหยุพู และรุ่นิถึารานที่น่าเบื่อ แม่อเาที่ำลัะออเินทาในืนนี้ และอนาที่ยัไม่แน่นอน
“ันรู้ว่าเธอำลััวลใหลายๆเรื่อ ปีเอร์ เฮเลนาาร์เรื่อนี้เอาไว้แล้ว เธอยัมีเวลารุ่นิเรื่อนี้อยู่อีหนึ่วัน เมื่อมาถึานเลี้ย ันเื่อว่าเธอะพบำอบให้ับัวเออย่าแน่นอน” เฮนรี่อธิบาย น้ำเสียอเาแสออถึวามเป็นห่ว ปีเอร์รุ่นิ
“หวัว่าพวเราะไ้เอันในานเลี้ยนะ ปีเอร์ พวเราอยาเอเธอมา” เฮนรี่อบ เาเินออไปาบ้านทันที เวลา่อมาเรเล็เินลมาที่ห้อนั่เล่นพร้อมับระเป๋าเินทาใบให่
“มีใรมาบ้านอเราหรือเปล่า ปีเอร์ แม่ไ้ยินเสียประูบ้าน” เรเลถาม สีหน้าอเธอแสออถึวามสสัย
“เฮนรี่มารับ แม่ เามาเิผมไปร่วมานเลี้ยเษียอายุอาวสถาบันพันธมิร” ปีเอร์อบ เาอธิบายถึบทสนทนาระหว่าเา และเฮนรี่ให้เรเลฟั
“แม่ว่าลูลับไปที่สถาบัน็ีเหมือนันนะ ปีเอร์ อย่าน้อยลูน่าะมีวามสุว่าที่เป็นอยู่แบบนี้” เรเลอบ สีหน้าอเธอแสออถึวามสบายใ
“แ่ว่า ผมยัเป็นห่วบ้านหลันี้อยู่นะรับ” ปีเอร์พู น้ำเสียอเาแสออถึวามัวลใ เรเลส่ายศีรษะเิปิเสธ
“เี๋ยวแม่็ะออเินทาไปาบ้านหลันี้แล้วนะ ปีเอร์ ไม่มีอะไรให้้อเป็นห่วอีแล้ว ลูลับไปทำในสิ่ที่ลูถนั และรัมันเถอะ แม่เื่อว่าลูะมีวามสุมาว่าในอนนี้” เรเลอบ สีหน้าอปีเอร์แสออถึวามสบายใ
“ผมอเลือทำามใัวเอนะรับ” ปีเอร์อบ เรเลพยัหน้า รอยยิ้มใีปราบนใบหน้าอเธอ านั้นประูบ้าน็เปิออ แสสว่าสีาวปราอยู่หน้าประูบ้านอปีเอร์ แสสว่า่อยๆาหายไป ายหนุ่มใบหน้าล้ายับปีเอร์ปราัวออมา เาใสุ่ลุมสีาวเปล่ประาย
“ถึเวลาแล้ว” ายหนุ่มในุลุมสีาวพู น้ำเสียอเาแสออถึวามอ่อนโยน ปีเอร์รู้สึถึวามอบอุ่นที่แผ่ออมาาายหนุ่มนนั้น
“าร์ล ันพร้อมเินทาแล้ว่ะ” เรเลอบ รอยยิ้มแสออถึวามอ่อนโยนปราบนใบหน้าอาร์ล
“พ่อรับ ผมฝาูแลแม่้วยนะรับ” ปีเอร์พู าร์ลพยัหน้าอบ
“ไ้สิ เ้าลูายผู้ล้าหาอพ่อ พ่อะูแลเธออย่าีที่สุ” าร์ลอบ น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ านั้นทั้สามน็เินออไปาบ้าน้วยัน
“เินทาีๆนะรับ” ปีเอร์พู ทั้สามนยิ้มให้ัน านั้นเรเล็เินึ้นไปบนรถยน์สีาวอาร์ล าร์ลึ้นรถไปเ่นัน เวลา่อมารถยน์สีาว็่อยๆบินึ้นไปบนทอฟ้า และบินาไปอย่ารวเร็ว
“พวเรา้อไ้พบันอีอย่าแน่นอน” ปีเอร์พูับัวเอเบาๆ ะมอูท้อฟ้าในยาม่ำืน านั้นเา็เินลับเ้าไปในบ้านทันที
เ้าวัน่อมา ปีเอร์ำลัเินเ้าไปในที่ทำาน ึ่เป็นสำนัานัำหน่ายรถยน์ เาเินรไปยัห้อทำานอหัวหน้าอเา ปีเอร์เาะประูห้อทำานอหัวหน้าอเา
“เิ” เสียแหบห้าวอายวัยลานอบ ปีเอร์เปิประูเินเ้าไปในห้อทำานทันที
“ุสมิทธ์ นที่ั้ใทำานเป็นอย่าีแบบุมีธุระอะไรับผมอย่านั้นเหรอ ไม่ไ้มาอึ้นเินเือนหรอนะ ั้แ่เ้ามีนมาอึ้นเินเือนเ็นแล้ว ึ่ผมอให้ำอบว่า ไม่ไ้” ายวัยลานพู น้ำเสียอเาแสออถึวามไม่พอใอย่ามา
“้วยวามเารพรับ ุพอร์ ผมมายื่นใบลาออรับ” ปีเอร์อบ น้ำเสียอเาแสออถึวามล้าหา ุพอร์ลุึ้นยืน สีหน้าอเาแสออถึวามไม่พอใอย่ามา
“มีนมาเสนอเินเือนใหุ้เยอะว่าที่นี่อย่านั้นเหรอ ุถึไ้ทำแบบนี้ บริษัทู่แ่รายไหนมันบัอาทำแบบนี้” ุพอร์พู สีหน้าอเาแสออถึวามโรธอย่ามา
“เินเือนอที่นี่มัน็เยอะีนะรับ ุพอร์ สวัสิาร็อยู่ในระับที่ไ้มาราน แ่มันยัาอยู่สิ่หนึ่ ึ่เป็นสิ่ที่สำัมา” ปีเอร์อบ น้ำเสียอเาแสออถึวามล้าหาราวับวีรบุรุษที่พิิสรามมานับรั้ไม่ถ้วน สีหน้าอุพอร์แสออถึวามไม่พอใที่เพิ่มมาึ้น
“ผมวระทำอย่าไรไม่ใหุ้ลาออล่ะ ุสมิทธ์” ุพอร์ถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามสสัย
“เรื่อนี้ผมเป็นนัสินใรับ ุพอร์ หวัว่าหลัาที่ผมลาออไปแล้ว ุะให้วามสุแ่ลูน้ออุไ้ เพื่อไม่ให้ลูน้ออุลาออแบบที่ผ่านมา” ปีเอร์อบ เายื่นใบลาออให้ับุพอร์ทันที แุ่พอร์ยำใบลาอออปีเอร์ และหยิบปืนพออมา่มู่ปีเอร์ เมื่อปีเอร์ไ้ยินเสียปลเฟี้อปืนพ เาหันหลัลับมาหาุพอร์ สีหน้าอปีเอร์แสออถึวามล้าหามาึ้น
“นั่นไม่ลาเลยนะ ุพอร์ ผมรู้ว่าุมีปืนพอยู่ในรอบรอเพื่อารป้อันัว แุ่ไม่วรทำแบบนี้เลย” ปีเอร์อบ เาีนิ้วหนึ่ที อบรรุระสุนอปืนพหลุออมาในทันที านั้นส่วนประอบอปืนพทุิ้น็หลุออาัน สีหน้าอุพอร์แสออถึวามใอย่ามา เาล้มัวลนั่ับพื้น ปีเอร์เินเ้าไปใล้ๆับุพอร์
“ถือว่าผมลาออแล้วนะรับ” ปีเอร์พูเบาๆ้าหูอุพอร์ ุพอร์สลบไปทันที ปีเอร์เินออไปาห้อทำานอุพอร์ทันที เาเินไปที่โ๊ะทำานอเา เพื่อเ็บอใ้ทั้หมออาโ๊ะทำาน
“ลาาละนะ” ปีเอร์พูเบาๆับัวเอ น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ ะเินออาที่ทำานอเา
“ในที่สุเรา็ไ้ออมาาสถานที่แห่นั้น” ปีเอร์พูับัวเอเบาๆ ะเินเ้าบ้านอเา
“เอาล่ะ ไปเ็บอเรียมัวออาที่นี่ีว่า” ปีเอร์พูับัวเอเบาๆ ะนั่อยู่บนโฟาในห้อนั่เล่น เาีนิ้วหนึ่ที ระเป๋าเินทาปราออมาทันที านั้นประูบ้าน็เปิออ ายหนุ่มผมสั้นสีำ สวมุสูทสีำ และหิสาวผมสีแเพลิเินเ้ามาในห้อนั่เล่น้วยัน
“เมส์ แมรี่ ันนึอยู่แล้วว่าพวนาย้อมา” ปีเอร์พู เมส์เินเ้าไปสวมอับปีเอร์ รอยยิ้มปราบนใบหน้าอปีเอร์ เาลูบแผ่นหลัอเมส์เบาๆแสวามรัใร่
“ันสัมผัสไ้ว่านายใ้พลัที่สำนัานายรถยน์ มันเิอะไรึ้นอย่านั้นเหรอ ่วยอธิบายหน่อยสิ” แมรี่ถาม น้ำเสียอเธอแสออถึวามไม่สบายใ ปีเอร์ลายอับเมส์
“ันไ้ยินมาว่านายลาออาสำนัานายรถยน์แล้ว ใ่ไหม แล้วนายะทำอะไร่อไปล่ะ” เมส์ถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามสสัย
“เ้าใแล้ว ันะอธิบายให้ฟัเอ” ปีเอร์อบ เาอธิบายเรื่อราวให้เมส์ และแมรี่ฟัอย่ารวเร็ว
“ันเ้าใแล้ว สิ่ที่นายทำเป็นารป้อันัวนี่เอ” แมรี่อบ น้ำเสียอเธอแสออถึวามสบายใ
“ันอทนับาเ่านั่นมานานเินพอแล้ว ัน็เลยปลปล่อยพลัออไปนิหน่อย” ปีเอร์อบ น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ เมส์หัวเราะเบาๆ
“นายเป็นเพื่อนอมแสบอันเหมือนเิมเลยนะ” เมส์อบ สีหน้าอเาแสออถึวามสบายใ
“พวนายยัทำาน้นหาผู้มีพลัพิเศษให้สถาบันพีเอ็ม โยไป่วยบรู และเฮเลนสอนหนัสือที่แมนฮััน อาเมี่ ใ่ไหม” ปีเอร์ั้้อสัเ สีหน้าอพวเาแสออถึวามประหลาใ
“นายรู้ั้แ่เมื่อไรัน” เมส์ถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามสสัยอย่ามา
“รู้มานานแล้ว ั้แ่เริ่มทำารัแปลบ้านหลันี้นั่นแหละ ที่นี่มีอุปร์สำหรับ้นหาผู้มีพลัพิเศษ อุปร์อำพราสายา อุปร์รวสอบ้อมูลทั่วไป และเรื่อผลิไฟฟ้าภายใน อนนี้บ้านหลันี้ไม่ไ้ใ้ไฟฟ้าอรับาล” ปีเอร์อบ น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ สีหน้าอเมส์แสออถึวามเินอาย
“นายบอว่ายัไม่ไ้ทำให้ระบบอบ้านทำานไม่ใ่เหรอ” แมรี่พู น้ำเสียอเธอแสออถึวามประหลาใอย่ามา
“ันยัไม่ไ้ทำให้ระบบทำานเ็มที่ แมรี่ ันั้ใว่าะทำให้ระบบเสร็สมบูร์่อนที่พวเราะออเินทา” ปีเอร์อบ น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ
“ออเินทาอย่านั้นเหรอ นายะไปไหนล่ะ” แมรี่ถาม น้ำเสียอเธอแสออถึวามประหลาใอย่ามา
“สถาบันพีเอ็ม ถึเวลาลับบ้านอพวเราแล้ว” ปีเอร์อบ รอยยิ้มปราบนใบหน้าอเมส์ และแมรี่
“พวเราเอ็ะไปับนาย้วย” เมส์พู น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ
“ืนนี้พวเราอ้าืน้วย ไ้ไหม” แมรี่ถาม น้ำเสียอเธอแสออถึวามสสัย ปีเอร์พยัหน้า
“ไ้แน่นอน พรุ่นี้พวเราะไ้เินทาไปพร้อมัน ันเรียมยานพาหนะเอาไว้แล้ว เอาล่ะ ันอไปรวสอบระบบรัษาวามปลอภัยอบ้าน่อนนะ” ปีเอร์อบ เาเินลับห้อพัไปทันที เมส์ และแมรี่มอหน้าัน สีหน้าอพวเาแสออถึวามอยารู้อยาเห็น
“อยารู้ริๆว่ายานพาหนะอปีเอร์ะเป็นอะไร” เมส์พู น้ำเสียอเาแสออถึวามื่นเ้น
“เ็บวามอยารู้อยาเห็นอนายเอาไว้เถอะ เี๋ยวพรุ่นี้พวเรา็ะไ้รู้แล้วว่าะไ้เินทา้วยยานพาหนะแบบไหน อีอย่าหนึ่นะว่าะเินทาไปถึ พวเรามีเรื่อให้พูุยันอีเยอะเลย” แมรี่อบ เธอีนิ้วหนึ่ที ระเป๋าเินทาสอใบปราออมา พวเาวาระเป๋าเินทาไว้ที่ห้อนั่เล่น และเินึ้นไปบนห้อพัที่อยู่ั้นสอทันที
เ้าวัน่อมาปีเอร์ำลััเรียมมื้อเ้าสำหรับสามนอยู่ในห้อรัว สีหน้าอเาแสออถึวามสบายใ
“เท่านี้็พอแล้ว” ปีเอร์พูับัวเอเบาๆ ะวานมปั และไ่ลบนโ๊ะอาหาร เวลา่อมาเมส์ และแมรี่็เินเ้ามาในห้อรัว
“อรุสวัสิ์ มื้อเ้าพร้อมแล้วนะ” ปีเอร์พูับเมส์ และแมรี่ที่ำลัเินเ้ามาในห้อรัว
“นายหัทำอาหารั้แ่เมื่อไหร่” เมส์ั้้อสสัย น้ำเสียอเาแสออถึวามประหลาใ ะมอไปที่โ๊ะอาหาร
“เี๋ยวนี้ปีเอร์ทำอาหารอร่อยนะ ถ้านายไ้ิมแล้วะิใ” แมรี่อบ น้ำเสียอเธอแสออถึวามื่นม
“เ้ามาสิ เี๋ยวมื้อเ้าะเย็นหม่อนนะ” ปีเอร์เสริม านั้นทั้สามน็นั่ที่โ๊ะอาหาร้วยัน เมส์เริ่มิมมื้อเ้า่อน สีหน้าอปีเอร์แสออถึวามื่นเ้น ทันทีที่มื้อเ้าเ้าถึปาอเมส์ สีหน้าอเาแสออถึวามประหลาใอย่ามา
“เป็นอย่าไรบ้า” ปีเอร์ถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามสสัย
“อร่อยริๆ้วย” เมส์อบ เาินมื้อเ้าำ่อไปอย่าใเย็น แมรี่ และปีเอร์ินมื้อเ้าอย่าใเย็น สีหน้าอพวเาแสออถึวามสบายใ
“นายะบอพวเราไ้หรือยั ว่าพวเราะนั่ยานพาหนะแบบไหนลับไปที่สถาบันพีเอ็มัน” เมส์ถาม สีหน้าอเาแสออถึวามสสัย
“เรื่อนี้นายไม่้อรีบร้อนหรอ เมส์ ทุสิ่ทุอย่าถูัเรียมเอาไว้แล้ว” ปีเอร์อบ ะินมื้อเ้าอเา่อไป
“เอาล่ะ พวนายไปเรียมัวเินทาเถอะ เี๋ยวันัารเ็บวาเอ” ปีเอร์พู เมื่อพวเาินมื้อเ้านหมแล้ว เมส์ และแมรี่เินออไปาห้อรัว ปีเอร์ีนิ้วหนึ่ที ราบสปรบนานอาหารทั้หมถูทำวามสะอา านเหล่านั้นลอยลับไปบนั้นเ็บานอย่ารวเร็ว โ๊ะอาหารถูทำวามสะอาในทันที
“พวเราพร้อมแล้ว” เมส์พู ะเินเ้ามาในห้อรัวอีรั้ ปีเอร์พยัหน้า เารีบเินามเมส์ออาห้อรัวไปที่ห้อนั่เล่นทันที
“พวเราพร้อมแล้ว” แมรี่พู สีหน้าอเธอแสออถึวามื่นเ้นอย่ามา
“ไปันเถอะ” ปีเอร์อบ เาถือระเป๋าเินทาอเา และเินไปที่ประูบ้าน เาเปิประูบ้านออไป ทั้สามนเินไปที่หน้าบ้านอปีเอร์้วยัน
“ถึเวลา่อนบ้านแล้ว” ปีเอร์พู เาีนิ้วหนึ่ที บ้านอเา่อยๆละลายหายไปอย่า้าๆ เวลา่อมาเาีนิ้วอีหนึ่ที ม้าสีเินนัยน์าสีฟ้า็ปราออมา
“ิลเวอร์ฮอร์น ใ่ไหม ันนึว่ามันถูทำลายระหว่าาร่อสู้ไปแล้วเสียอี” เมส์พู น้ำเสียอเาแสออถึวามประหลาใอย่ามา
“ใ่แล้ว เมส์ นี่ือิลเวอร์ฮอร์นัวเียวันับที่ันใ้่อสู้ในรั้นั้น มันถูทำลายไปแล้วริๆ แ่หลัานั้นัน็่อมแมมันนเหมือนเิม และัแปลให้สามารถเปลี่ยนแปลเป็นยานพาหนะอย่าอื่นไ้” ปีเอร์อบ เาีนิ้วหนึ่ที ม้าสีเิน่อยๆเปลี่ยนรูปร่าเป็นรถยน์สีเิน
“นายใ้เวลา่อมนานแ่ไหน” แมรี่ถาม น้ำเสียอเธอแสออถึวามสสัย
“หนึ่เือนเ็มๆ เอาล่ะ ึ้นรถันเถอะ” ปีเอร์อบ เาเปิประูรถออ แมรี่เินึ้นไป่อน เมส์ึ้นรถามไป ส่วนปีเอร์ยระเป๋าเินทาทั้หมใส่ในท้ายรถยน์ และเินึ้นไปนั่ที่นั่นับ
“ิลเวอร์ฮอร์นเอ๋ย พาพวเราไปที่สถาบันพีเอ็มทีนะ” ปีเอร์พู มันอบรับ้วยเสียเรื่อยน์ านั้นรถยน์็่อยๆวิ่ไปอย่า้าๆ และเพิ่มวามเร็วึ้นเรื่อยๆนระทั่มันบินึ้นไปบนท้อฟ้า
“อีสอั่วโมะถึสถาบันพีเอ็ม ระหว่านี้ันมีเรื่ออยาะถามพวนายหน่อย” ปีเอร์พู น้ำเสียอเาแสออถึวามสสัยอย่ามา
“ไ้สิ พวเราะอบนายทุเรื่อเลย ันสัา” เมส์อบ น้ำเสียอเาแสออถึวามมั่นใ แมรี่พยัหน้าล้อยาม
“เมส์ นายถูบรูทาบทามให้ไปรับำแหน่ผู้นำสถาบันพีเอ็มใ่ไหม” ปีเอร์ถาม สีหน้าอเมส์แสออถึวามประหลาใอย่ามา
“ทำไมนายถึรู้เรื่อนี้ล่ะ ันยัไม่เยบอใรเลยนะ” เมส์ั้้อสสัย สีหน้าอเาแสออถึวามใอย่ามา
“ันแ่เา เมส์ ั้แ่บสรามรั้นั้นัน็าเาสิ่่าๆไ้แม่นยำมาึ้น ันเอ็ไม่รู้เหมือนันว่าเพราะอะไร” ปีเอร์อบ เมส์พยัหน้ายอมรับ
“ใ่แล้ว ปีเอร์ บรูิ่อหาันริๆ เาอยาให้ันไปรับำแหน่ผู้นำสถาบันพีเอ็ม และัน็อบล ันถึไ้มาหานาย” เมส์อบ น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ รอยยิ้มปราบนใบหน้าอปีเอร์
“ันีในะ ที่ผู้นำสถาบันพีเอ็มเป็นนาย เมส์ ส่วนเธอ แมรี่ เฮเลนิ่อให้เธอไปรับำแหน่ที่ปรึษาที่สถาบันพีเอ็มใ่ไหม” ปีเอร์ถาม แมรี่พยัหน้าอบ
“ันเอ็เหมือนับเมส์ เหมือนับนายนั่นแหละ ที่นายลาออาาน็เพราะเฮนรี่อให้นายไปรับำแหน่นาย่าประำสถาบันพีเอ็มแทนเาใ่ไหม” แมรี่อบ ปีเอร์พยัหน้า
“ูเหมือนเป็นอีรั้หนึ่ที่พวเรามีวามิเหมือนันนะ” เมส์ั้้อสัเ น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ
“ัน็แ่เบื่อานประำวันอันเท่านั้นเอ ว่าแ่พวนายไ้่าวใราสถาบันพันธมิรบ้าหรือเปล่า” ปีเอร์อธิบาย น้ำเสียอเาแสออถึวามอยารู้อยาเห็น
“วาารุำลัเป็นผู้นำสถาบันภาะวันออ ส่วนมิะำลับหาับวาารุ และหน่วยะระุริำลัะเษียัวเอพร้อมับทานะะั พวเาะย้ายไปอยู่ที่เอะ าร์เี้ยนในเือนหน้า ส่วนโิที่เยอยู่หน่วยรบเียวับพวเรา อนนี้ำลัออเินทาไปฝึวิา” แมรี่อบ
“นที่เษียนอื่นๆเอ็ะย้ายไปอยู่ที่เอะ าร์เี้ยนในเือนหน้าเหมือนัน” เมส์เสริม
“แสว่าบรู เฮเลน และเฮนรี่็ะอยู่ับพวเรานถึเือนหน้าน่ะสิ” ปีเอร์ั้้อสัเ น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ เมส์พยัหน้าอบ เวลา่อมารถยน์ที่พวเานั่มา็ลอที่พื้นิน
“ูเหมือนพวเราะมาถึแล้วนะ” ปีเอร์พู เาเปิประูลารถยน์ไปทันที แมรี่เินลารถยน์ไปเ่นัน พวเามอูสภาพแวล้อมรอบๆ ึ่อนนี้พวเาำลัยืนอยู่หน้าป้ายื่ออสถานที่นาให่ที่มีัวอัษรเียนว่า ‘สถาบันพีเอ็ม’ และมีัวอัษรเียน่อไปว่า ‘สถาบันสำหรับนพิเศษ’
“นายพูถู ปีเอร์ พวเรามาถึแล้วริๆ” แมรี่อบ น้ำเสียอเธอแสออถึวามสบายใ เวลา่อมาเมส์็เินออมาารถยน์เ่นัน พวเา่วยันหยิบระเป๋าเินทาออมาาท้ายรถยน์ านั้นรถยน์อปีเอร์็ืนร่าลายเป็นม้าสีเิน
“อบใมานะ ิลเวอร์ฮอร์น” ปีเอร์พู มันพยัหน้าอบ และหายัวไปทันที
“เอาล่ะ ถึเวลาไปเอับมิรสหายอพวเราแล้ว” เมส์พู น้ำเสียอเาแสออถึวามีใอย่ามา านั้นทั้สามน็เินเ้าไปในสถาบันพีเอ็มในทันที
[1]โฮโลแรม (Hologram) ือ ภาพายแบบ 3 มิิ
ความคิดเห็น