คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Episode 11 : Is it too late now to say sorry 100%
Epidose 11 : Is it too late now to say sorry
มาร์เลื่อนมือมาุมมือผม ปลายนิ้วทั้ห้าประสานับมือผม เสียโห่าพวอินัลั่นไปทั่วสนาม หูผมอื้อไปหม วามร้อนที่แผ่าัวมาร์
ทำเอาเาสับสน
ใ่.. สับสัน
“แบมแบม”
“….”
“….”
“มาร์...”
“ว่ายัไรับ”
ในแววาอมาร์มีวามื่นเ้น
ใบหน้าหล่อมีเหื่อผุออเ็มไปหม ผมสัมผัสไ้ถึวามสั่นอมือมาร์
มาร์ำลัื่นเ้น
ผมรู้
“มาร์อบผมเหรอ”
“….” มาร์ำมือแน่นเป็นำอบ
“มาร์อบผมไม่ไ้หรอนะ”
“ทำไมล่ะ..” ใบหน้าทีุ่น
และน้ำเสียที่เริ่มแผ่วเบาาร่าสู
“เพราะว่าผมยัไม่ลืมสิ่ที่มาร์เยทำให้ผมเลย”
“แบมแบม..”
“มาร์เยผลัผมแรๆรนี้
มาร์เยับรถนผม เยแล้ผมแรๆหลายรั้..” ร่าเล็หยุพู ุ้อนแ็ๆที่อยู่ในลำอทำให้ผมเริ่มพูลำบาึ้น
ผมไม่ไ้สบาับมาร์เลย
ถึแม้แราที่ฝ่ามืออมาร์ะแน่นึ้นเรื่อยๆ็าม
“ผมโนเอาน้ำสานไม่สบาย
แผลผมเ็มไปหมั้แ่รู้ัมาร์”
“….”
“มาร์ทำให้ผมอยาลับบ้าน้วยนะ..”
“….”
“ประโยร้ายๆอมาร์ยัอยู่ในนี้อยู่เลย..”
นัวเล็ี้ไปที่หน้าอ้า้าย
“….”
“มาร์ะอบผมไ้ยัไ ในเมื่อผมยัำเรื่อเลวร้ายที่มาร์ทำอยู่เลย..”
“….”
อ่า… ผมพูประโยที่ิอยู่ในหัวผมออไปหมแล้ว วามเลวร้ายที่ผมเยเอผมพูให้มาร์ฟัไปหมแล้ว
แล้วทำไมเสียผมถึสั่นแบบนี้ล่ะ
ไอุ้้อนแ็ๆ็ทำให้เาพูลำบา
ผมเยหน้าึ้นท้อฟ้าเมื่อสัมผัสไ้ถึอเหลวที่ำลัะไหลลมา
อย่าร้อเลยนะ
อย่าร้ออนที่อยู่รหน้ามาร์เลย
หมับ!
อ้อมออร่าสูว้าผมไปออย่าแร
แนแ็แรอมาร์รัผมแน่นนแทบหายใไม่ออ ใบหน้าอผมมอยู่ับอว้า
และเสียหัวใที่เ้นแผ่วเบา
“อย่าร้อเลยนะแบมแบม”
“….”
“อโทษนะ ันอโทษนะ”
“….”
“แบมแบม..ันอโทษ
ยโทษให้ันเถอะ”
“….”
“อย่าร้อเลยนะ น้ำาอนายทำันแทบบ้าอยู่แล้ว...”
แบมแบมปล่อยให้น้ำาไหลที่อว้าอนัวสู
ถึแม้อ้อมแนนั้นะรัแน่นนผมอึอั
แ่มัน็ีว่าที่ะให้มาร์เห็นน้ำาผมอนนี้
ผมรอให้น้ำาหยุไหลแล้ว่อยันัวเาออานัวสู
“ำอโทษอมาร์มัน้าไปริๆนะ”
“แบมแบม..”
“….”
“อโทษ..
แ่ันอบนายริๆ”
แบมแบมลั้นใสบาับมาร์
แวบแรมันทำให้ผมอยาเบือนหน้าหนี มันูเ็บปวนเาอยาลืนประโยร้ายๆลอ
มาร์ูเ็บปวและเสียใ
าอมาร์แ่ำ
อ่า…
“ผมบอแล้วไว่ามาร์อบผมไม่ไ้”
“ันอโทษ..”
“มาร์เลิพูประโยนี้สัที!”
“แบมแบม.. ันอโทษ”
“ผมบอให้เลิพูอโทษไ!”
ผมไม่รู้ว่าัวเอะโนัแ่ไหน
ร่าอผมทรุลับพื้น ผมพยายามสะบัมือมาร์ที่เอื้อมมาับ
“ปล่อยมือผมนะ”
“ไม่ปล่อยหรอ..”
“มาร์!”
“เลิพูประโยร้ายๆใส่ันสัที”
นัวสูใ้นิ้วี้ปิปาผม
สีหน้าอมาร์ูอ่อนแรว่าทุที
“แบมแบมอันไม่เหมาะับประโยร้ายๆแบบนี้เลย”
“….”
“เียบแล้วสินะ.. ีั”
มาร์อมยิ้มเล็ๆ ถึแม้ว่ามันะูฝืนนผม้อหลบา
“….”
“รู้หรือเปล่า
ันในอนนี้แ่ผลันายแรๆยัไม่ล้าเลย”
“….”
“ันในอนนี้อบนายริๆนะ..”
“มาร์..”
“….”
“ปล่อยมือผมเถอะนะ
ผมอร้อ”
ผมพู้วยน้ำเสียที่สั่นเทา
มือหนาที่เาะุมผม่อยๆลายนปลายนิ้วเรา่อยๆหลุออาัน
“เลิยุ่ับผมเถอะ”
ผมลุึ้นยืนแล้วเินออมา
เินผ่านอินและบ๊อบบี้ที่สีหน้าระอัระอ่วน ผมวระรีบไปาทีนี้สัที
ร่าเล็เริ่มเินเร็วึ้นแ่็หยุล
“แบมแบม นายโอเใ่มั้ย”
“อื้อ ผมโอเ
่อยเอันนะยอแ”
ผมพยายามส่รอยยิ้มโ่ๆให้ยอแ
พี่แ็สันมอไปที่มาร์อย่าเป็นห่ว แ่พี่ินยอับพี่เบีวิ่ไปหามาร์แล้ว
เฮ้! นายเลิมอรนั้นไ้แล้ว
นายวระรีบเินไปารนี้สัทีแบมแบม!
“แบมแบม..”
ัรยานที่อยู่้านั้นทิ้ไป่อนละัน
ผมลับไปเอาไม่ไ้แล้ว ผมเินมาถึป้ายรถเมล์แล้วทรุลที่พื้นอย่าแร
เ็บ
เ็บไปหมเลย
รนี้..
มันเ็บไปหมเลย
Three days later..
“แบมแบม นายไม่ไปมหาลัยอีแล้วนะ”
“….”
“นี่ันทำุปิมิ้วยนะเว้ย
ื่นิวะ”
“….”
“นายหมัวอยู่ในห้อนานเินไปแล้วนะ!”
“….”
“อย่าอุหูัวเอิวะ
ลุึ้นมา”
ยูยอมระาผ้าห่มออ
แบมแบมนอนัว ใบหน้าุับุ๊าัวโปร
“ย่าห์!”
“….”
“ทำไมาบวมนานี้!” ยูยอมึุ๊าผมออ
ใบหน้าอนที่ผมเห็นหน้ามาั้แ่เ็ๆื่นะลึ อย่ามาเอผมอนนี้สิ ผมไม่อยาเอใรเลย..
“ไม่สบายเหรอ! นายไม่สบายเหรอ”
เพื่อนัวยัษ์เอามือแะที่ใบหน้าและลำัวผมไปทั่ว
“เป็นอะไร บอันสิแบมแบม”
“ยูยอม..”
น้ำเสียผมแหบแห้นยูยอมเทน้ำที่้าเียแล้วส่ผมมาให้
“ไม่สบายใ่มั้ย
เ็ยรไหนหรือเปล่า”
“เปล่า ผมสบายี”
“โห อย่ามาโหนะเว้ยไอ้เ็ไม่ี”
“ยูยอม…ผมเป็นนไม่ีริๆนั้นแหละ”
“เฮ้ ันล้อเล่น
อย่าทำหน้าเหมือนะร้อไห้สิ” ยูยอมเริ่มแสท่าทีไม่ถู
“ผมเป็นนไม่ี..”
“ันปาไม่ีเอ อโทษ”
ำพู ‘อโทษ’
ที่เหมือนะสะิวามทรำผมึ้นมา ประโยนั้นลอยวนเวียนอยู่รอบัวผมนภาพอมาร์เริ่ม้อนทับึ้นมา
“ผมเป็นนไม่ีริๆนะ..”
“นายเป็นนี
ไม่มีใรีไปว่านายแล้วแบมแบม”
“ผมให้อภัยเาไม่ไ้
ผมเป็นนไม่ี..”
“หมายวามว่ายัไวะ เฮ้
ลืมาึ้นมาุยับัน่อน!”
“….”
“แบมแบม!!” ยูยอมะโนเสียัเมื่อเพื่อนัวเล็อเาทรุลในอ้อมแน
“แม่รับ!
แบมแบมเป็นลม!”
ภายในห้อสี่เหลี่ยมเิวามวุ่นวายทันที
ทำไมรอบัวผมถึวุ่นวายไปหมเลยนะ เสียอยูยอมันผมอยาลืมาื่นึ้นมาูริๆ
ผมไ้ยินเสียอุป้าับุลุัไปทั่วห้อเลย
แรอนนี้แ่ยับเปลือายัไม่ไ้เลย..
ผมไม่สบายเหรอ
ั้แ่อนไหนันนะ
หรืออนที่เินลับบ้านแล้วลืมหยิบเสื้อลุม
หรืออนที่ผมเปิไปเอู้เย็นแล้วเริ่มิน้าวไม่่อยล
..นมล้วยนั้นทำผมไม่อยาิน้าว
“แบมแบม!”
“….”
เสียนี่็ุ้นัเลย..
ผมพยายามยับเปลือาที่แสนหนัอึ้อัวเอึ้น
ภาพที่เห็นผมเบลอๆไม่ัเน แ่็เห็นว่าผู้ายัวสูผมสีำสนิทเป็นใร
“มาร์..”
____________________________
มาม่ารส้มยำุ้หน่อยม้ายยยย อยู่ทีมไหนนี่เลือันีๆนะ ประโยอพี่มาร์นี้ "ันในอนนี้แ่ผลันายแรๆยัไม่ล้าเลย.." มันเ็บ มันมีวามเฮิร์ท
แล้วมีใรเ้าใแบมแบมมั้ย แบมโนมาร์แล้แรมานะ เามีภาพิในหัว ถึแม้ว่ามาร์ะทำี้วยแ่มัน็ไม่หายใ่มั้ย ใรที่โมโหอนแรๆะเลิโมโหแล้วใ่มั้ย =_= พี่มาร์เราลายเป็นแมวเหมียวไปแล้วอ่ะ เลิโรธไ้แล้วนะ555555
ประโยสุท้ายนี่ะลับไปแ้หลายรอบมา อยาให้เป็นเฮุนอ่ะ แ่ิไปิมา็พี่มาร์นะีแล้ว เฮุนไม่วรโผล่มาในอนนี้เนอะ
ใรับารแทนัวอแบมในเรื่อมั้ย มันสลับไปสลับมา เี๋ยวผม เี๋ยวเา เี๋ยวแบมแบม พอีเห็นอนเม้นท์บอมา ;_____;
ความคิดเห็น