[B]AD [F]ATHER !

ข้อมูลเบื้องต้น

" My Father ! Where are you ? "


เมื่อมีตุ๊กตาตัวนึงมาเรียกคุณว่าพ่อ ! และ คอยตามคุณไปเรื่อยๆเมื่อเขาขอคุณเล่นด้วย คุณจะเล่นกับเขาไหม?


 

+ naru

เนื้อเรื่อง

 
  ค่ำคืนที่เงียบสงบ ในห้องเล็กๆสีชมพูแลดูน่าอยู่ ของในห้องถูกจัดวางอย่างเรียบร้อย บนเตียงที่เล็กๆ มีผ้าปูที่นอนสีชมพู ไม่ว่าจะหมอน หรือ หมอนข้าง ก็ล้วนเป็นสีชมพู บนเตียง มีตุ๊กตาตัวหนึ่งวางอยู่ตุ๊กตาผมสีน้ำตาล ใส่ชุดสไตล์อังกฤษโบราณแลดูหรูหรา ตั้งอยู่ข้างๆกับเด็กน้อย ผมสีทอง หน้าตาน่าเอนดู 
  
   ก๊อก ก๊อก !! 

  มีใครบางคนมาเคาะประตูห้องของเด็กน้อย เธอจึงตะโกนออกไป

 "Who?"

ไม่มีเสียงตอบรับจากอีกด้านของประตู ทำให้เด็กน้อยเอะใจนิดๆ สักพักประตูก็ค่อยๆเปิดออก เผยให้เห็นชายร่างใหญ่คนหนึ่งเดินเข้ามาในท่าทางเกรงๆชายคนนั้นเอามือไขว้หลังไว้ เหมือนซ่อนอะไรบางอย่างไว้ ดูท่าทางน่าสงสัย

 "Ho ! My dad"

 "Hi Mary"

 "Why don't you sleep?"

 ผู้เป็นพ่อยังไม่ตอบคำถามของเด็กน้อย เขาเดินมานั่งบนเตียงของเด็กน้อย จ้องมองเด็กน้อยด้วยสายตาดูน่ารังเกียจ ทำให้เด็กน้อยสงสัยว่าทำไมถึงมองตนด้วยสายตาแบบนั้น

 "Why you look at me like that?"

  เด็กน้อยเริ่มสงสัยจนอดถามไปไม่ได้ ตัวของเธอสั่นไปหมด เธอคิดว่า ต้องเกิดอะไรบางอย่างขึ้นแน่ๆ แขนของเธอกอดตุ๊กตาที่อยู่ข้างๆเอาไว้แน่น ผู้เป็นพ่อเริ่มแสยะยิ้ม พร้อมกับนำบางสิ่งบางอย่างที่ซ่อนเอาไว้ข้างหลังมานานออกมาแล้วนำมันแทงเข้าที่ท้องของเด็กน้อยโดยที่เธอยังไม่ได้ตั้งตัว ตาของเธอเบิกโพลงด้วยความตกใจ เธอรู้สึกชาไปทั่วร่างกาย สติของเธอเริ่มเลอะเลือนเหมือนจะหายไป แต่ผู้เป็นพ่อยังคงไม่หยุดแค่นั้น เขายังคงเอามีดแทงซ้ำไปซ้ำมาก่อนที่เด็กน้อยจะตาย..!! 

  เลือดสีแดงสดเลอะเต็มเตียงกับศพเด็กน้อยที่ถูกแทงเข้าที่ท้องซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไม่ไกลจากนั้นมีผู้เป็นพ่อยืนถือมีดที่เลอะเลือดสีแดงยืนอยู่ ไม่มีใครรู้เหตุผลที่ผู้เป็นพ่อได้ฆ่าลูกสาวของตัวเอง ไม่มีใครเห็นเหตุการณ์ในคืนนั้นนอกจากตุ๊กตาที่ถูกเด็กสาวกอดไว้แน่น..

_________________________________________________________________

 
  เมื่อเวลาผ่านไปหลายศตวรรษ ใครรู้ว่าเธอจะกลับมา....


   ทิวทัศน์ภายนอกสว่างจ้าไปด้วยแสงอาทิตย์ จนทำให้ผมนึกอยากจะเช็คปฎิทิน ถึงแม้ฤดูร้อนนี้จะถูกพยากรณ์ว่าเป็นฤดูร้อนที่ค่อนข้างเย็น แต่ในฤดูที่เรียกว่าช่วงต้นฤดูใบไม้ร่วงนี้พระอาทิตย์ก็สาดแสงรุนแรงราวกับจะทวงคืนช่วงเวลาที่หายไป อากาศที่นี่เริ่มแปรปรวนเข้าสู่อุณหภูมิสูงสุด
  
   ผมเดินทางไปโรงเรียนตามปกติ หลังจากที่ปิดเทอมมาซะนานในที่สุดก็ถึงวันเปิดภาคเรียนฤดูร้อนนี้ เป็นเพราะช่วงปิดเทอมผมเก็บตัวอยู่ในบ้านซะนาน พอออกมาข้างนอกก็รู้สึกว่าทิวทัศน์ข้างนอกมันเริ่มแปลกตา ในระหว่างทาง ผมไปสะดุดตาเข้ากับตุ๊กตาสไตล์อังกฤษโบราณในสภาพทรุดโทรมเนื้อตัวมอมแมม สกปรก หรือ อาจเป็นเพราะถูกทิ้งไว้และถูกตั้งอยู่ในกองขยะมาเป็นเวลาค่อนข้างนาน ผมเดินเข้าไปดูใกล้ๆผมรู้สึกเหมือนตุ๊กตาตัวนั้นกำลังเรียกผม ภายในดวงตาของตุ๊กตาตัวนั้นเต็มไปด้วยความว่างเปล่า ขนแขนของผมเริ่มลุกชันอย่างไม่รู้ตัว ลมพัดมายิ่งทำให้ผมรู้สึกเปล่าเปลี่ยวมากขึ้น นั้นเป็นสัญญาณบอกว่า ผมควรจะออกไปจากตรงนี้
  
   ผมไปโรงเรียนได้ทันเวลาพอดี ขนาดวันแรกผมก็มาโรงเรียนเกือบสายซะแล้ว ถึงแม้วันนี้จะเป็นวันเปิดภาคเรียน แต่มันก็ไม่ต่างอะไรกับวันที่ผ่านๆมา ทุกๆวันที่มีแต่อะไรเดิมๆและแล้วชีวิตของผมก็ไปเจอกับอะไรที่ไม่อยากเจอเข้าซะแล้ว...

   ในเวลาพักกลางวันผมกำลังล้างมืออยู่ในห้องน้ำ กระจกด้านหน้าสะท้อนให้เห็นใบหน้าที่ไม่เอาไหนของผม ผมมองกระจกดูใบหน้าตัวเองไปเรื่อยๆ ผมก็ไปเหลือบเห็นสิ่งที่อยู่ด้านหลังของผม

   ตุ๊กตาเด็กผู้หญิงใส่ชุดสไตล์อังกฤษโบราณกำลังยืนหันหลัง ตัวของผมแข็งจนไม่สามารถขยับออกไปจากตรงนั้นได้ แม้แต่เรียวแรงที่จะอุทานออกมาก็หายไปหมด หัวของตุ๊กตาเด็กผู้หญิงค่อยๆหันมา เหมือนกับหุ่นยนต์ที่สามารถหมุนหัวได้ ผมเห็นใบหน้าที่ขาวซีด ริมฝีปากที่แดงราวกับเลือดและดวงตากลมโตที่ดูแล้วชวนขนลุก เหมือนกับตุ๊กตาเมื่อเช้า...

  "My father ! I'm here."

   เสียงของตุ๊กตาตัวนั้นแหบฟังดูขนลุก น้ำตาผมแทบเล็ดก่อนที่ผมจะหาเรี่ยวแรง แล้วรีบวิ่งออกไป ผมตะโกนร้องให้คนด้านนอกช่วย...

  "ชะ..ช่วยด้วยย ผี ผีหลอก..~~"
  
   ทุกคนรอบๆตกใจกับเสียงตะโกนของผมแล้วหันมามองผมเป็นตาเดียว ผมวิ่งหนีสุดชีวิต ตอนนี้ผมไม่ต่างอะไรกับคนบ้าที่กำลังสติแตก
ไม่ว่าใครก็จับผมไม่อยู่ ผมควบคุมสติตัวเองไม่ได้ สักพักผมเริ่มตาลายจนรู้สึกว่ารอบๆมันมืดไปหมด ผมรู้ตัวเองดี ตอนนี้ตัวผมกำลังล้มลงไปกระแทกพื้นอย่างแรง...
.
.
.
..
...
....
.....
........


   ผมค่อยๆลืมตาขึ้น สิ่งที่ผมเห็นเป็นอย่างแรกคือเพดานสีขาว นี่คือห้องพยาบาลอย่างนั้นหรอ? ไม่ใช่! ที่นี่คือห้องของผมตางหาก สงสัยครูคงโทรหาผู้ปกครองให้มารับละมั้ง ผมลุกขึ้นนั่งบนเตียงด้วยอาการมึนๆผมนั่งเรียบเรียงเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมด จนไปนึกถึงตุ๊กตาตัวนั้น...

  'ตุ๊กตาตัวนั้นเรียกผมว่า พ่อ'

  และแล้วขนแขนของผมเริ่มลุกขันอีกครั้ง บรรยากาศรอบๆเริ่มหนาวขึ้น เมื่อมือของผมไปสัมผัสกับมือของใครบางคนที่ขาวซีดและเย็นเฉียบ ผมสดุ้งและรีบเอามือออกตามสัญชาติญาณ คราวนี้ผมพยายามตั้งสติ
  
  "คุณพ่อ...~~~"

  เสียงแสนหลอนดังขึ้นข้างหูผม คราวนี้ผมตัดสินใจจะคุยดีๆเพื่อจบเรื่อง ผมพยายามทำใจให้เย็นและสงบไว้มากที่สุด ถึงแม้ว่าตอนนี้ผมจะอยากออกไปจากตรงนี้มากจนตัวสั่นเลยก็เถอะ
 
  "เธอเป็นใคร แล้วตามผมมาทำไม"

  "......." ไร้ซึ่งเสียงตอบรับใดๆ ตุ๊กตาตัวนั้นยังคงยืนก้มหน้า

  "มีอะไรกับผม หรือเปล่า?" ผมค่อยๆเอามือไปลูบหัวตุ๊กตาตัวนั้นด้วยมืออันสั่นเทา

  "My father , Can you play with me ?"

  ตุ๊กตาตัวนั้นเงยหน้าขึ้นเผยใบหน้าขาวซีด ที่ใบหน้าของตุ๊กตาตัวนั้นมีเลือดไหลออกมาจากตาทั้งสองข้าง พร้อมกับรอยยิ้มที่สุดสยอง...

  "เล่นอะไรหรอ?"
  
  "เล่นซ่อนแอบ"

  "30 วินาที รีบไปหาที่แอบนะ"

  ตุ๊กตาตัวนั้นหันหลังไปผมค่อยๆเดินออกจากห้อง ด้านนอกมืดไปหมด ผมค่อยๆคลำหาสวิตซ์ไฟ ไฟที่เปิดดับๆติดๆ แต่ก็พอมองเห็นสภาพบ้านลางๆ อย่างแรกคือ ไม่มีใครอยู่ในบ้าน อย่างที่สองคือ ทุกอย่างภายในบ้านมันไม่เหมือนเดิม นอกจากห้องของผม สภาพบ้านทุกอย่างเหมือนเป็นบ้านร้าง ผมรีบวิ่งไปที่ประตูเพื่อหนีแต่ทั้งประตูบ้านและหน้าต่างเปิดไม่ออกเลย...

  ตึก ตึก ตึก

  เสียงฝีเท้าของใครบางคนดังขึ้น เป็นเสียงฝีเท้าเล็กๆที่กำลังเข้าใกล้ผมเรื่อยๆทุกฝีเท้า พร้อมกับเสียงหัวเราะสุดสยอง ผมรีบเข้าไปซ่อนตัวใต้โต๊ะกินข้าวซึ่งที่จุดซ่อนตัวที่ใกล้ที่สุดสำหรับเวลาฉุกเฉินแบบนี้ ตุ๊กตาตัวนั้นเดินเข้ามาในห้องของผมอย่างรวดเร็ว ผมได้แต่หลับตาปี๋และภาวนากับความหวังที่แสนจะริบหรี่ 

  'ได้โปรด อย่าหาผมเจอเลย'

  สิ้นความคิดนั้นผมได้ลืมตาขึ้น แล้วผมก็ต้องร้องออกมาด้วยความตกใจ เมื่อผมมองเห็นใบหน้าที่แสนขาวซีดและน่ากลัวนั้นเต็มสองลูกตาแบบใกล้ๆ 

  "I see you" 

   ตุ๊กตาตัวนั้นพูดขึ้น ก่อนที่จะเบิกตาที่โตอยู่แล้วให้โตขึ้นกว่าเดิมจนดวงตาคู่นั้นเหมือนจะหลุดออกมา แล้วตุ๊กตาตัวนั้นยังได้พูดต่ออีกว่า

  "I don't like you"

   สิ้นประโยคนั้นผมรู้สึกแปลบๆมีโลหะเย็นๆแทงเข้ามาที่ท้องของผม ของชิ้นนั้นถูกคว้านท้องผมไปมา ตุ๊กตาตัวนั้นฮัมเพลงไปมาท่าทางสนุก ตุ๊กตาตัวนั้นควักลูกตาของผมไปข้างนึง ผมมองตุ๊กตาตัวนั้นด้วยความแค้นก่อนที่ทุกสิ่งทุกอย่างจะหายไป...

"Good bye my father"

______________________________________________________________

    พนักงานข่าวแสนสวยยืนอยู่ที่โรงเรียนแห่งหนึ่ง พร้อมกับช่างกล้องอีกมากมาย ในห้องพยาบาลของโรงเรียนแห่งนั้น พนักงานประกาศข่าวยืนอยู่หน้ากล้องด้วยท่าทางมั่นใจแล้วพูดใส่ไมล์ว่า

    "ข่าว ด่วนค่ะ เกิดคดีฆาตกรรมที่แปลกประหลาดขึ้นค่ะ เด็กชายที่เพิ่งร้องว่าเจอผี แล้วถูกนำตัวมาพักที่ห้องพยาบาล ตอนนี้ได้เสียชีวิตลงค่ะ เมื่อมาพบศพเด็กชายคนนี้ถูกฆ่าด้วยการคว้านท้องค่ะ ซึ่งไม่มีร่องรอยตัวคนร้ายเลย ทางตำรวจกำลังสืบหาร่องรอยตัวคนร้ายอยู่ค่ะ"

    ข่าวนี้ถูกแพร่กระจายไปทั่วประเทศ ผู้คนทุกคนต่างหวาดกลัว ผมได้รู้ถึงข่าวข่าวนี้ ผมอยากจะออกไปบอกความจริงกับทุกคนแต่มันคงเป็นไปไม่ได้เพราะตอนนี้ผมได้เป็นผี ที่ออกจากห้องพยาบาลแห่งนี้ไม่ได้ไปซะแล้วล่ะ....

[END]