คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เพื่อนใหม่
"Today I don't feel like doing anything I just wanna lay in my bed ~" เสียงมือถือของผมดังข้างๆหู แต่เหมือนกับร่างกายผมหนักเหลือเกิน เหมือนโดนอาถรรพ์หมอนดูดวิญญาณทำให้ผมไม่สามารถขยับเขยื้อนได้ พี่ป๋องครับผมว่าผมรู้สึกได้ถึงกลุ่มก้อนพลังงานครับ (= ='') 'ไรท์เตอร์เริ่มคิดหนักว่าพระเอกของเราจะเสียสติ'
"Today I don't feel like doing anything I just wanna lay in my bed ~" มือถือของผมดังขึ้นมาอีกรอบ ผมพยายามทำตัวให้ตรงข้ามกับเนื้อเพลงโดนการยันตัวเองลุกขึ้นมาแล้วตะเกียดตะกายเอามือไปขว้าโทรศัพท์ขึ้นมารับจนได้ในที่สุด
"ฮัลโหล ไอ้แทน ตื่นยังว่ะนั้น" ไม่ต้องสงสัยครับว่าใคร เสียงแจมป์ที่คุ้นหูดังลอดโทรศัพท์ออกมา
"เอ่อๆ ตื่นนานแล้ว" ผมตอบไปทั้งๆที่เสียงของผมเป็นเสียงของคนตื่นนอนไม่มีผิด
"คนตื่นนานแล้วบ้านแกเสียงเป็นแบบนี้หรอฟระ" แจมป์รู้ทันผม (= ='')
"เอาหน่าๆ ว่าไงมีอะไรถึงได้โทรมาแต่เช้า" ผมพยายามเข้นเสียงตอบกลับไป
"เอ้าไอ้นี้ จำไม่ได้รึไง วันนี้ชั้นกับแกนัดกับโยชิเอาไว้ว่าจะไปหาซื้อชุดที่มันสุภาพๆ เอาไว้ใช้ทำงานพิเศษไงเล่า!" เพื่อนซ๊้ของผมพูดมา ทำให้ผมลุกขึ้นนั่งคิดว่าสรุปวันนี้ผมต้องไปไหน..แล้วผมก็นึกขึ้นได้ว่าวันนี้ผมต้องเตรียมตัวที่จะไปทำงานพิเศษแล้ว
"เออหว่ะ เวรกรรมแล้ว เออๆ เดี่ยวเจอกันหน้าบ้านแก ชั้นจะรีบไปอาบน้ำแล้ว" เหมือนมีสปริงบนที่นอน ผมเด้งตัวลุกขึ้นอย่างจัดการภารกิจส่วนตัวอย่างเร่งรีบ เพื่อที่จะไปพบกับเพื่อนของผมให้ทันเวลา
หนึ่งชัวโมงต่อมา...
"เห้ย โทษทีหว่ะพอดีรถติด" ผมรีบสรรหาคำแก้ตัวมาอ้างกับกลุ่มเพื่อนที่รอผมอยู่
"รถติดบ้านแกสิ แกวิ่งมาไม่ใช่หรอ (= =)" ทั้งแจมป์และโยชิเหมือนจะรู้ทันผมอีกครั้ง
"เอาหน่าๆมาแล้วยังดีกว่าไม่มาใชป่ะ แฮ่ๆ (^ ^)" ผมรีบทำหน้าทะเล้นเปลี่ยนเรื่องในทันที
"เห้อ..ทั้งปี!! ไอ้กะล่อน" แจมป์และโยชิพูดพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย
ขณะที่ผมและเพื่อนๆกำลังยืนจับกลุ่มอยู่นั้น ผมได้ยินเสียงผู้หญิงดังขึ้นมาจากข้างหลัง
"แจมป์มี่" ผม โยชิ และแจมป์หันไปทางต้นเสียงโดยพร้อมเพรียงกัน สายตาผมก็หันไปเจอกับสาวสวยรูปร่างสมส่วน ผิวขาวสูงประมาณ 165 cm หน้าตาน่ารักกำลังวิ่งกระหืดกระหอบมาทางพวกเรา ผมจำได้ว่าไม่เคยรู้จักผู้หญิงคนนี้มาก่อนและที่สำคัญแจมป์มี่คือใคร
"แจมป์มี่ช้าจังนะค่ะ ฝ้ายรอเกือบครึ่งชั่วโมงแล้วนะ!!!!" หญิงสาวหันมาพูดกับแจมป์เพื่อนผม โดยที่ผมกับโยชิหันมามองหน้ากันอย่าง งง งง
"อย่าบอกนะว่า แจมป์มี่คือ... ฮ่าๆๆ กร๊ากกกก (> < )(> <) <---(= =)(= =)" ผมกับโยชิพูดพร้อมชี้นิ้วไปทางแจมป์แล้วก็หัวเราะออกมาเสียงดัง ใครจะรู้หล่ะครับว่าแจมป์เพื่อนผม ลูกเจ้าของธุรกิจเบเกอร์รี่ยี่ห้อดังจะมีชื่อเรียกว่า "แจมป์มี่"
"เห้ยๆๆ เกินไปนะพวกแก" แจมป์เริ่มออกอาการเขินหน้าแดง พร้อมกับเอามือมาอุดปากผมและโยชิให้หยุดหัวเราะ
"นี่ฝ้าย แฟนชั้นเอง ส่วนนี่แทนกับโยชิ เพื่อนแจมป์มี่เองค๊าบบบบ" แจมป์แนะนำปุยฝ้ายให้พวกผมได้รู้จักด้วยน้ำเสียงปกติ แต่กลับแนะนำพวกผมให้ปุยฝ้ายรู้จักด้วยน้ำเสียงที่แบบว่า...หวานเลี่ยนที่สุด
"ยินดีที่ได้รู้จักนะค่ะทั้งสองคน (^ ^)" ปุยฝ้ายพูดพร้อมกับยิ้มเล็กๆมาทางผมและโยชิ
"ยินดีที่ได้รู้จะ ฝ้าย/ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน ฝ้าย" ผมกับโยชิตอบกลับ
"เอาหล่ะในเมื่อรู้จักกันแล้ว เพื่อไม่ให้เสียเวลาเราควรจะไปหาซื้อชุดเพื่อทำงานพิเศษได้แล้วหล่ะ" แจมป์รีบตัดบทพร้อมกับจูงมือปุยฝ้ายเดินน้ำหน้าพวกเราเข้าไปยังดงร้านขายเสื้อผ้าย่านหนึ่ง ทำเอาพวกผมต้องรีบจ้ำเท้าเดินตามกันเลย
เวลาผ่านไปสามชั่วโมงผมกับโยชิได้ชุดทำงานพิเศษกันมาคนละชุดสองชุด พวกเราบอกกันไว้ว่าใครซื้อเสร็จให้มาเจอกันตรงหอนาฬิกา ผมใช้เวลาซื้อไม่นานนักเพราะตัวผมเองไม่ค่อยสันทัดกับการเลือกซื้อของพวกนี้อยู่แล้ว ส่วนโยชิเองเป็นคนที่แต่งตัวเป็นก็เลยใช้เวลาเลือกซื้อไม่นานเช่นกัน ผมกับโยชินั่งรอแจมป์และปุยฝ้ายเกือบชั่วโมง พวกผมก็ได้ยินเสียงโอดครวญดังมาจากด้านข้าง
"โอ๊ยย ถึงซะทีขาชั้นจะลากอยู่แล้ว (T T)" ไม่ใช่เสียงใครที่ไหน แจมป์เพื่อนผมบ่นอย่างกับว่าเพิ่งผ่านสนามรบมาหมาดๆ
ภาพที่ผมเห็นทำให้ผมแทบกลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่ นั้นก็เพราะแจมป์หอบถุงเสื้อผ้าสตรีนับสิบถุงอีกทั้งยังมีถุงรองเท้าและอื่นๆอีกสามถุง ผมแอบคิดในใจว่านี่ปุยฝ้ายจะเอาไปใช้หรือจะเอาไปขายกันแน่เนี่ย
"ทำไมแทนกับโยชิซื้อกันเร็วจัง" ปุยฝ้ายเอ่ยถามพวกผม
"ก็ไม่รู้จะเลือกอะไรหน่ะสิ แม่ค้าไม่ค่อยสวยด้วยแหละเลยรีบซื้อ" ผมตอบกลับไปอย่างกวนๆ
"พอดีชั้นมีร้านประจำเลยไม่ต้องเดินเลือกเยอะหน่ะ" โยชิตอบ
"อ่อ.. เอ้อ แจมป์มี่จ๋า เราไปหาอะไรกินกันดีไหม? ปุยฝ้ายหิวแล้วน่ะ" ปุยฝ้ายกันไปพูดกับแจมป์พลางเอามือกุมท้องเพื่อให้อีกฝ่ายเห็นว่าตัวเองนั้นหิวจริงๆ
เหมือนได้ยินเสียงสวรรค์ แจมป์รีบลุกหอบข้าวของแล้ววิ่งนำไปยังร้านอาหารที่ใกล้ที่สุดทันที โดยไม่คิดจะรอพวกผมเลย
'หมดเวลาไปอีกหนึ่งวันสิน่ะ วันนี้ผมได้เจอโยชิเพื่อนเก่าต่างโรงเรียนและได้รู้จักกับปุยฝ้าย ผมรู้สึกดีมากที่ได้ใช้เวลากับเพื่อนแบบนี้ ผมกลับบ้านมาด้วยอาการเมื่อยขานิดๆ ถึงแม้ว่าผมจะใช้เวลาในการซื้อเสื้อผ้าไม่นาน แต่ก็เพราะปุยฝ้ายสิครับ ไม่พอใจไม่ถูกใจร้านอาหารสักที ทำเอาพวกผมเดินกันอยู่เกือบครึ่งชั่วโมง กว่าจะได้นั่งกินอาหารเย็นกัน ก็งี้หล่ะครับไปไหนกับผู้ชายอะไรๆก็ง่าย แต่ถ้าไปกับผู้หญิงต้องทำใจครับอะไรๆก็จะยุ่งยากเรื่องมากไปซะหมด เพราะเหตุผลนี้ด้วยแหละมั๊งครับทำให้ผมไม่เคยมีแฟนเป็นตัวเป็นตนกับเค้าซักที ทำไงได้ผมไม่ค่อยสันทัดเรื่องผู้หญิงนิน่า เขียนอะไรต่อดีนะ ไม่รู้จะเขียนอะไรแล้วเหมือนกันแฮะ พอแค่นี้แล้วกัน'
02/10/2011 แทน
ขณะที่ผมกำลังจะหลับ อยู่ดีๆผมกลับนึกถึงภาพในวันเก่าๆที่ผมได้นั่งเล่นอยู่กับเด็กผู้หญิงตัวน้อยหน้าตาน่ารักๆคนหนึ่งขึ้นมาแบบไร้สาเหตุ ทำไมน่ะ ทุกครั้งที่ผมคิดถึงเรื่องนี้ผมจะยิ้มออกมาแบบไม่รู้ตัว...
ความคิดเห็น