เรื่องเศร้าๆของคนบางคน

เนื้อเรื่อง

ฉันเพิ่งรู้ว่ากาลเวลาสำคัญแค่ไหนก็ต่อเมื่อโดนคำพิพากษาประหารชีวิต

เกือบสามเดือนเต็มที่ฉันมัวแต่เสียใจกับเวลาที่ผ่านไป

ซึ่งฉันใช้ชีวิตไปอย่างโง่เขลาและยากลำบาก

จมอยู่ในนวนิยายอันแสนเศร้าเรื่องหนึ่งหลังจากมีความรักครั้งแรก

ฉันเคยเห็นคนอื่นซึ่งมีเวลาเหลือไม่มากนักหลังจากถูกโรคภัยรุมเร้า

แล้วคิดด้วยความมั่นใจว่า ฉันโชคดีแค่ไหน

และคิดว่าเรื่องนั้นเป็นเรื่องของคนป่วยที่แสนเศร้าเท่านั้น

วันที่สวรรค์พิพากษาประหารชีวิต.....

ฉันเพิ่งเข้าใจความหมายของคำว่า

"ฟ้ามืดลงเพราะโลกหมุนเข้ามาในดวงตาฉัน"

ซึ่งเป็นสีดำๆ ดุจภาพยนตร์ขาวดำ

ฉันเดินไปบนถนนไมไหวเพราะความเจ็บปวด

ความโศกเศร้า และความแค้นใจที่เกินทน...

และมีคำถามในใจที่ไม่ได้เรื่องได้ราวว่า..ทำไมต้องเป็นฉัน

บ่อยครั้งที่ฉันเหม่อมองแล้วน้ำตาก็ไหลลงมา

แม้ผู้คนจะจ้องมองอย่างไรฉันก็ไม่สน

2 เดือนผ่านไป

ชีวิตของฉันดำเนินไปเรื่อยๆถามปฏิทิน

ในใจฉัน ฉันอดที่จะคิดถึงคนคนนั้นไม่ได้

บ้านเด็กกำพร้าเป็นที่ที่ฉันเกิดมา

สมันเด็กฉันเคยอิจฉาเพื่อนๆที่จับมือพ่อแม่เดินทางไปที่นั่นที่นี่เหลือเกิน

แต่ที่ฉันมีความสุขได้เพราะฉันมีเพื่อนๆที่รัก

ซึ่งฉันเชื่อว่าคนพวกนั้นไม่สามารถมีได้

ฉันใช้ชีวิตอย่างพึงพอใจกับความสุขที่ตนมีอยู่มาตลอด

"แล้ววันหนึ่งคนคนนั้นก็เข้ามา"

เขาเป็นคนที่ธรรมดาสามัญมากจึงสวยงามยิ่งกว่าใคร...

และวันที่ฉันได้รับคนพิพากษาประหารชีวิตจากหมอ...

ไม่รู้เพราะเหตุใดกันนะ...เพราะเหตุใด...

ฉันเคยไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเอกในภาพยนตร์โศกนาฏกรรม

ที่ถูกจำกัดเวลาในชีวิตให้เหลือเพียงน้อยนิดนั้น

ต้องรีบไปบอกเลิกกับคนรัก แล้วไปเจ็บปวดรวดร้าวใจอยู่คนเดียว

สำหรับตัวฉันที่เคยคิดมาตลอดว่าความรักคืออภิสิทธิ์อย่างหนึ่ง

ซึ่งสามารถเก็บติดตัวไว้ได้จนกว่าชีวิตจะหาไม่...

แต่เมื่อฉันต้องเผชิญกับความจริงอันเลวร้ายอย่างเหลือเชื่อเข้า

ฉันก็มองเห็นคนรักของฉันต้องร้องไห้โหยหาอยู่ในโลกอันมืดมิด

เพราะต้องเห็นฉันเจ็บปวด...

เพราะต้องเห็นฉันค่อยๆล้มลง...

เพราะต้องเห็นฉันหายสาบสูญไปจากโลกนี้...

คงเป็นเพราะเหตุนั้นเอง วันที่ฉันถูกพิพากษาประหารชีวิตนั้น

ฉันจึงไปหาเขาที่หน้าบ้านเหมือนคนโง่เขลา

แล้วบอกเลิกกับเขาด้วยใบหน้าที่เย็นชาที่สุดในโลก

ได้ข่าวว่าเขาเจ็บซ้ำใจมาก...

หัวใจของฉันรู้สึกเจ็บช้ำเช่นกัน...

ข่าวที่ว่าเขาเจ็บช้ำใจ ทำให้ฉันเจ็บยิ่งกว่าร่างกายที่ทรมาน

ฉันเร่งเร้าให้ตัวเองออกเดินทางจากโลกนี้ไป...

หากบอกว่าไม่มีเยื่อใยก็คงไม่ถูกนัก

แต่รู้สึกขอบคุณเขาอย่างยิ่ง

ที่ให้โอกาสฉันได้มีเยื่อใย...อย่างนี้

ฉันเป็นคนใจร้ายและโง่เขลาจริงๆ

ฉันทำร้ายคนที่ตนรักมากที่สุดให้เจ็บซ้ำ

แล้วขอบคุณในเยื่อใยที่คนคนนั้นเหลือไว้อย่างงี่เง่า...

หากฉันมีเวลาเหลือมากกว่านี้

ฉันจะฝากของขวัญชิ้นที่ใหญ่ที่สุดไว้ให้เขาก่อนที่จะจากโลกนี้ไป

แต่ฉันไม่เหลืออะไร ไม่รู้อะไร จึงไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรจริงๆ

ของขวัญที่ฉันต้องการฝากไว้ให้เขา...

นั่นก็คือทำให้เขาแน่ใจว่าฉันจะใช้ชีวิตอย่างสุขสบายอยู่ ณ ที่ในสักแห่ง...

และความตั้งใจของเขาที่จะให้เขาอยู่อย่างสุขสบายต่อไป

นี่แหละ ของขวัญที่ฉันต้องการจะฝากไว้ให้เขา

คงต้องคิดและเตรียมการให้ดีระหว่างช่วงเวลาที่เหลือ

เพื่อคนที่มอบอะไรหลายสิ่งหลายอย่างให้แกฉัน ถึงแม้ฉันจะไม่มีอะไรให้เขา

แต่ฉันก็ไม่อยากให้เขารู้ข่าวว่าฉันกำลังจะจากโลกนี้ไป

ฉันจึงห่อหุ้มรักแท้ที่เข้ามาหาฉัน ด้วยการโกหกเพื่อความรัก

"ทุกคนเคยเจ็บใช่มั้ยคะ"

เจ็บเพราะบาดแผล เจ็บเพราะความรักที่ต้องแยกจากกัน

และเจ็บเพราะเสี้ยวนาทีที่เหนื่อยล้าจากโลกใช่มั้ยคะ

อย่าท้อนะคะ เพราะถึงแม้ว่าคุณจะเหนื่อยล้า

แต่คุณก็ยังมีความรักที่เข้ามาหาคุณ

และมีกาลเวลาที่สามารถใช้กับพวกเขาได้อีกต่อไป

ฉันเองก็จะไม่ท้อ เพราะอย่างน้อยฉันก็ยังมีเวลาเหลืออยู่

แม้ว่าเป็นเพียงเวลาสำหรับการเตรียมตัวปิดชีวิตในโลกนี้เท่านั้นก็เถอะ

แต่ตอนนี้ ฉันได้รู้ถึงความสำคัญของกาลเวลาแล้ว

ฉันรู้สึกดีใจในความโชคดีของตัวเองที่ได้รู้จักคุณค่าของการเวลา

ก่อนที่จะจากโลกนี้ไป

อย่าไปกลัวเยื่อใยของความรัก อย่าไปกลัวการคิดถึงใครเลย

ลองคิดสิว่านั่นคือของขวัญเล็กๆน้อยๆซึ่งคนที่คุณเคยรักได้ฝากไว้ให้กับคุณ

เปิดใจให้กว้าง หลับตาลงช้าๆ แล้วลองตั้งใจฟังเสียงของอากาศ

และเสียงหายใจของคนที่อยู่รอบตัวคุณดูสิ

คงจะมีสักวันที่เสี้ยวนาทีที่เคยเจ็บช้ำ

หรืออ่อนล้านั้นกลับกลายเป็นความหลังดีๆ

ขอให้ทุกคนเก็บสะสมและจักเก็บอย่างละนิดอย่างละหน่อย

เหมือนจัดรูปถ่ายในอัลบั้ม

คุณเป็นคนที่สวยงามที่สุดในโลก  อย่าร้องไห้เลย

หยาดน้ำตาของคุณอาจจะสร้างทะเลกว้างในดวงใจของใครสักคนก็ได้นะ

                                   วันที่27 พ.ย.  2549  19.45 น. 

                                    อยากให้ทุกคนเข้มแข็งนะ vO_O"