รักง่ายๆของสาวน้อยป็อบปูล่า

เนื้อเรื่อง

*รักง่ายๆของ สาวน้อยป็อบปูล่า

              ร.ร.เคซึเคไอ  เป็นโรงเรียนคุณหนู ซึ่งเป็น ร.ร หญิงล้วน ของเมืองมิโซระ ฉันเป็นลูกสาว ของเจ้าของโรงเรียนและเป็นลูกสาวคนเดียว และก็จะเป็นผู้สืบทอด โรงเรียน
'กริ๊ง'เสียงอ็อดของร.ร. แสดงถึงว่าเข้าเรียนได้แล้ว วันนี้อากาศสดใจจริงเล้ย!!!!~ ^^ ฉันได้ก้าวเท้าเข้าห้องเรียน
"อะ มิเร วิชาสุดท้ายวิชาพละนะ"เพื่อนสนิดของฉัน  เลนะ เธอเป็นสาวแก่นแก้วแต่ก้อ   .....มะป็อบปูล่า เท่าฉันหรอก - -
"หว่า - -แปลว่ารุ่นน้องมารอฉันตรึมเลยละสิ อีกอย่างวิชาแรกว่ายน้ำด้วย" ฉันพูดด้วยความแกร่งนิดๆ(เพราะรุ่นน้องตามติดแจ เพราะฉันเป็นสาวดาว ร.ร )
"ปะ ไปกันเหอะ"ฉันเดินไปที่สระน้ำหว่า ฉันก็ต้องสะดุง เพราะรุ่นน้องต่อแถวเอาจดหมาย ดอกไม้ ตุ๊กตา ช็อกแลค สร้อย แหวน อีกเยอะ เป็นขบวนรถไฟ  - -"ทำให้ฉันเล่นเอาเหงือตก
"กริ๊ดดด รุ่นพี่ มิเร  กริ๊ดดรุ่นพี่ อาสะชิ  กริ๊ด รุ่นพี่ขาาาาาา ว้ายย"แหมรุ่นน้องพวกนี้ทำไมถึงมีเสียงแหลมสุดๆ ไปกินนกหวีดมาหรือไงน๊า
"ขอบใจจ๊ะ จ๊ะ จ๊ะ จ๊ะ"เฮ้อ อะไรจะเหนีอยขนาดนั้น  ขนาดที่ฉันกำลังนั้งฟังครูอธิบาย  ครูเอ๋ยปากอย่างไม่คาดฟันขึ้นมาว่า
"อาสะชิ เธอ ว่ายน้ำแข่งกับฉันให้เพื่อนๆดูหน่อยสิ "
"เอ๋อาจานเพราะอารัยละ"
"ก้อเธอเหมอไงละ" ฉันจึงลุกขึ้นมาอย่างช้าๆ   หว่า  เสียงนกหวีดจากรุ่นน้องมาอีกแล้ว- -*ฉันจึงเริ่มว้ายน้ำ
          ' 3 2 1 Go'ฉันรีบว่ายน้ำหว่าหนาวจังแต่ฉันก็มะยอมแพ้อาจารหรอก ฉันว่ายอย่างหมูบ้า สุดถ้ายฉันก็ชนะอาจาร ด้วยความที่ดีใจฉันจิงกระโดด ด้วยความป็อบปูล่าของฉัน และฉํนคิดอะไรไม่รู้จึงเอ๋ยปากประกาศว่า
" พุงนี้ ฉันจะมีคอนเสริด ของวง Z2O"เมือฉันพูดงี้ต่างมีรุ้นน้องกรี๊ดลั้นน สระน้ำ  นกหวีดอีกแระ - -ฉันระเบื่อ
            เมื่อถึงบ้านฉันก็ต้องบอกคุณพ่อคุณแม่ไปตามความจริงท่านก็จัดการเรื่องคอนเสริดให้แต่ฉันต้องเป็นประธานงานคอนเสริดหง่า  ฉันคิดในใจเฮ้อได้ฟังเสียงนกหวีดอีกแล้ว- -* กลุ้มๆๆ  ฉันไม่ใส่ใจจน.....................................
+เช้าวันรุ่งขึ้น+
"อะ รุ่นพี่ มิเร กรีดดดดดด รุ่นพี่ขา ว้ายรุ่นพี่  กรีดดด"ฉันเดินมายังเวทีเพราะต้องเป็นประธานเปิดงาน
ฉันเดินไปตัดริบบิน ' ฉับ 'เท่านั้นแระ เสียงนกหวีด มาแต่ไกล
"เออ งั้นขอเชินวงZ2O เริ่มการแสดงเลยค่ะ "ฉันกล่าวขึ้น แต่แล้วนักร้องนำเดินมารัดคอฉัน หว่าจะทำอะไรเนี้ยแต่แล้วฉันสะบัดออก และฉันจะลงจากเวที โอ้ให้ตายเหอะ เขาจับมือฉันอ่าส์ ฉันไม่ค่อยให้ผู้ชายจับนอกจากพ่อ น๊าา
"เอ๋  จะทำไรของนายเนี้ย"ฉันถามขึ้นมาทามกลางเสียงนกหวีด
"ขอเชินดาว ร.ร มาร้องเพลง กันคร้าบบบ"
"หว่าจะบ้าหรอ"ฉันได้จับไมค์แระร้องเพลง จบไป หนึ่งเพลงเหวอ ให้ตายสิเหนี้อย
"ขอบคุณคร้า  "ฉันลงจากเวทีไปยังห้องสมุดเพื่อหาที่สงบ  แหม แต่มันก็สงบจริงๆอ่ะนะ เพราะมีแต่คนไปดูคอนเสริด- -
"เฮ้!!~ เธอไม่ไปดูคอนเสริดละ"
"ฉันชอบความสงบหนะ เอ๋!!~"ให้ตายสิหมอนั้นอีกและนักร้องดังของวง - - จะมาหาฉันไมน๊าาาฉันมองหน้าแต่หมอนั้นกลับยิ้มอยุ๋ ๆไฟก็ดับ ' พริบ ' อย่าให้ตายดิใครปิดไฟห้องสมุดน๊าาา
"เอ๋!!ภาโรงมาปิดห้องหรอเหวอ"ฉันจึงรีบเดินไปหน้าประตูจริงๆด้วยดิน๊า
"งั้นไปประตูสำรอง แต่ต้องระวังหน่อยนะมันมือ และลืนด้วย"ฉันได้เดินนำไปอย่างช้าด้วยความระมัดระวัง แต่ทว่าด้วยความที่มองไม่เห็นฉันจิงลืน - -
"ว้ายยยยยย"ฉันร้องขึ้นมา แต่ หมอนั้นลับจับมือฉันเอาไว้เเน่นเชี่ย
"ไม่เป็นไรช่ายมะ ลุกไหวไหม"หมอนั้นทามฉัน
"ไหวสิ แค่นิดเดียว เอง โอ๊ย"ฉันพยุงตัวลุกขึ้นเหวอขาฉันเป็นแผลขนาดไม่ช่านเร่นแต่ฉันก็พยุงตัวขื้นไห้ด้าย
"ไม่ไหวนิ มาฉันช่วย"
"เอ๋บอกว่าไม่ไงเล่า"ฉันพูดเสร็จแต่กับถูก หมอนั้นอุ้มลงบันไดมาอย่างประณีประนอม
"ไงละ เตือนฉันแต่เธอกลับเป็นคนลื่นเอง"
"อ่ะ เงียบไปเลยนะ"
        เมือฉันลงมาข้างล่างได้ไปทำแผลแหม รุ่นน้องมากรีดกัยไหญ่ว่าฉันเป็นไงบ้าง แทนทีอยู๋เเบบสงบกลับมีรุ่นน้องมากวนใจเฮ้อ จนกระทั้งเย็น ฉันก็รอพ่อแม่มารับ
"เฮ้ เธอ"
"เฮ้ย นายโคอิน มาทามไรหนะ"ฉํนลุกจากเตียงด้วยความตกใจอยุ่ๆหมอนี้ก็พรวดพราดเข้ามา
"ป็อบปูล่าไม่เบานี้น่า"
"เงียบไปเลยปะ"ฉันพูดและทำหน้าบึ้ง หมอนั้นก็หัวเราะ อยากรู้หัวเราะอะรัยนะO_o
"เอาละๆๆ พุงนี้เธอว่างไหม พุงนี้วันเสาร์หนะ"
"ว่างดิ ไม"
"มาเจอที่สวนหนุกที่ดิ"
"มีไร"
"เออ มาเหอะ"  เมือหมอนั้นพูดเสร็จก็เดินออกจากห้องไปเฉยซะงั้นนะ *- -*อ่ะไรของหมอนี้นะ- -เมือหมอนั้นไปสักพักฉันก็ลุกขึ้นไปหาคุณพ่อคุณ แม่ เพื่อ กลับบ้าน (แต่ว่ารุ่นน้องก็มาดักรอที่หน้าห้องพยาบาลเต็มไปหมด - -)
+เช้าวันต่อมา+
"เอ๋ ไหนหว่า!!~หลอกให้เรามางั้นหรอ"ฉันบ่นพึมๆ อยุ๋คนเดียวจุ๊ๆก็มีเสียงดังมาจากข้างหลัง
"เอ้า!!!~บ่นไรละยัยป็อบปูล่า"
"เอ๋นายโคอิน ฉันไม่ช่ายป็อบปูล่านะฉันชื่อ มิ เร ตะหากเล่า"
"อืม ไปันเหอะ ยัยป็อบปูล่า"หมอนั้นลากฉันเข้าไปในสวนสนุกทันที
"เร่นไร รถไฟเหาะ  ต่อด้วยบ้านผีสิ่ง และ  เรือล่องแก่น และจบด้วยดูดอกไม้ไฟ"ฉันเสนอขึ้นมาและมุ่งหน้าไปยของเร่นต่างจนกระทั้งเย็น
+ตอนเย็น+
"นี้ๆๆดูดอกไม้ไฟสิสวยจังเนอะมีสีชมผูด้วยละ สีเขียวก็มี สวยเนอะ"ฉันพูดมาได้ไงน๊าเหมือนเด็กเลยแต่มันสวยจริงๆนี้น่าเฮ้อ
"อืม เธอนี้เหมือนเด็กเลยนะ"ฉันหมานใส้เลยวิ่งเข้าไปชนหว่าล้มทั้งคู่เลย - -* เราสองคนต่างมองกัน
"ยัยป็อบปูล่าตัวหนักจัง"
"อารัยๆ ออกจะเบา"ฉันพูดแล้วเราต่างหัวเราะคิดๆๆ
                    อยุ๋ๆๆก็มีเสีนงขัดจังหวะดัง"โครกๆๆๆ"ฉันมองหน้าโคอินด้วยความเขินโถเอ๋ยบ้าชะมัดเลย
"อะชักหิวแระและ"
"อือ"  ฉันก็ไปกินแฮมเบอร์เกอร์อย่างอร่อย-- --* จนอิ่มท้องฉันจิงบอกกับ โคอิน ว่า.....
"เออ ฉันกลับบ้านแระน๊า"
"ฉันไปส่ง"โคอินพาฉันไปส่งที่บ้านเหตุผลที่มาส่งเค้าบอกว่าฉันเป็นผู้หญิงกลับบ้านคนเดียวมันยังไงๆอยู๋อ่ะนะ
และทั้งคืนนั้นเหมือนฉันเป็นบ้าฉันฝันถึงแต่นายโคอินทั้งนั้น เหวอ บร้าฉันบ้าไปแล้ว ฉันได้คิดในใจว่าฉันหลงรักโคอินเข้าแล้วหรอเนี้ย เหวอบ้าจัง
+เช้าวันต่อมา+
"เอ๋เช้าหรอ แม่ค่ะหนูหิว"ฉันลงบรรไดไปอย่างช้าๆ อยู่อยู่โทรสับก้อดังขึ้น
"ฮันโหลเอ๋!!~มีไรหรอ" ฉันพูดไปอย่างงัวเงี่ยเป็นธรรมดาของคนเพิ่งตื่น - - 
"เฮ้ ยัยป็อบปูล่าวันนี้ไป ห้างเเซมโซกัน"
"okokเจอกันหน้าห้างนะ"
"เออ มาเร็วๆละยัยป็อบปูล่า"ฉํนแปลกใจตัวเองว่าเอ๋ ทำไมตอบตกลงไปง่ายจังเลย ฉันจึงเดินไปอาบน้ำและกินข้าวก่อนออกไปห้างนั้น ทั้งหมดใช้เวลาไป 2 ช.ม มั้ง(อะไรจะนานปานนั้น)
                    พอถึงห้างฉันก็พบโคอินตามนัด โคอินใส่เสื่อสีดำกางเกงยืน และ หมวกที่ดำ(ค่อยปิดแฟนๆ)
"ปะ"
"เออแล้วไมถึง ชวนฉันละเนี้ย"
"เหอะน่า" โคอินลากฉันเข้าห้างทันที  อย่างแรก โคอินพาฉันไปกิน ข้าวอิตาเมชิ ของร้าน เคโล่(คือข้าวอาหารอีตาลีของร้านเคโล่)บรรยากาศสวยเหมือนกันและโรแมนติกดี ฉันทานไปเลยๆจนหมด
"อร่อยจัง "เมื่อฉันพูดงี้ โคอินกลับมองหน้าและยิ้มให้ฉัน จนฉันหน้าแดง  นิดๆ ><
"มะมะ มองไรของนายเนี้ย"ฉันพูดออกไปอย่างตะกุกตะกะด้วยความเขินเล็กหน่อย(ว้ายยยย)
"เออ มะมะ ไม่มีไรปะ "โคอินลากฉันอีกครั้ง คราวนี้โคอินลากฉันไปหยังร้านสร้อยหว่า สรอยน่ารัก ๆ เท่ๆ หวานๆ ตรึมเลย
"เอาอานไหนละ เลือกเอาสิ"
"ให้ฉันเลือกหรอ"
"อือ" ฉันหยิบสร้อยเป็นรูปหัวใจตรงกลางเป็นเพรชสีชมผูมา โคอินจึงใส่สร้อยให้ฉัน
"เฮ้ นายชอบอันไหนละฉันซื่อให้ และขอบคุณที่ที่ซื่อให้ฉัน"โคอินยืมโคอินจึงหยิบสร้อยเป็นรู้ไม้กางแข่น
"มามาฉันใส่ให้" ฉันเอาสร้อยมาใส่ให้โคอินอน่างช้า ประนีบนิดๆ แต่แล้วโคอินลากฉันขึ้นรถ  เหวอจะพาฉันไปไหนเนี้ย  สุดถ้ายเขาพาฉันมาที่ริมทะเล เราทั้งสองเร่นน้ำทะเลกันอย่างสนุก แต่แล้วฉันก็ได้ฟังสิ่งที่ไม่คาดฟันขึ้น
"พรุ่งนี้ฉันไปอเมริกานะไปตอน เช้า "
"เอ๋ " ร้อยยิมของฉันกลับกลายเป็นรอยยิ้มแห่งความเจ็บปวด
"ปะกลับบ้านเหอะ"ฉันพูดกลบเกลื่ยนทั้นที  ฉันเดินขึ้นรถกลับบ้านโดยไม่มีโคอินมาส่งเหมือนมะวาน ฉันเหงา ฉันร้องไห้ ฉันคิดถึง ฉันคิดอยุ๋ตลิกว่าทำไมเราพบกันเพืยงแค่นี้ทำไมต้องเป็นแปปนี้จนไปยังเช้าวันต่อ
                ฉันไปโรงเรียนตามปกติรุ่นน้องยังมาติดรุ่มรอมฉันอยู่ฉันยังเป็นยัยป็อบปูล่า ขนาดที่ฉันกำลังนั้งที่โต๊ะ
ม้าหินกับรุ่นน้องคนอื่นๆคนเพลินๆว่าจะทำอย่างไงดี ฉันตัดสินใจวิ่งออกนอกโรงเรียนไปยังสนามบิน ฉันวิ่ง วิ่งตามหาสุดท้ายฉันก็ยืนร้องให้เพราะฉันไม่เจอเขาคนนั้นอีกแล้ว
"เฮ้ ยัยป๋อบปูล่าร้องไห้ทำไม"  ฉันได้ยินเสียงนี้ฉันดีใจเหมือนคนบ้า เสียงของโคอิน
"นายอย่าไปได้ไหม"
"ไมละ"
"ฉันชอบนาย ไม่สิรักนายน๊า"
"รอฉันหน่อยสิ 1 ปีเอง"
"อือฉันจะรอ" 
                     โคอินเดินขึ้นเครื่องทันที ฉันได้รอโคอินมา 1ปี
"รุ่นพี่ขากรีดดดดดดดดดดด  ของค่ะของว้าย"
"จร้า"1ปีมาฉันหนีเสียงนกหวีดไม่ได้เลย
"เฮ้ ยัยป็อบปูล่า " เสียงของโคอิน ฉันได้ยินจึงรีบวิ่งไป
"กลับมาช้าจังน่ะ"
"ป็อบปูล่าจังเลยนะ"
"แต่ก้อรักนายนิ"ฉนกับเขากอดกันและเราทั้งสองก็สัญญาว่าจะอยู่ด้วยกัน
                                                                      ตลอดไป