[MY LORD OF JACKSON] ปรัมปรารักนิรันด์

         [My lord of Jackson] 

         J.Letter

         ข้าคิดว่าตัวเองกำลังจะทุกข์ใจ... บางสิ่งที่อธิบายไม่ได้กำลังแทรกซึมและขยายอิทธิพลต่อความรู้สึกข้าอย่างรวดเร็ว สิ่งนั้นทั้งน่ากลัวและเรียบง่าย ข้ากลัวที่จะเผชิญหน้ากับมัน แม้มันคือสิ่งเรียบง่ายที่จะเข้าใจ สิ่งที่ข้าแสดงออกมากลับทำตัวเป็นไม่รู้สึกอะไรและแทนที่บนใบหน้าด้วยรอยยิ้มอยู่เสมอ

         ข้ากำลังฝึกว่ารอยยิ้มแบบไหนที่ควรแสดงถึงความภักดีที่บริสุทธิ์...

         แต่เมื่อข้าเห็นท่านอยู่กับคนอื่น แม้จะเพียงเล็กน้อยแต่ข้ากลับเกลียดการแสแสร้งไม่รู้สึกอะไรของตัวเองเต็มทน ข้าไม่สามารถบิดบังความอิจฉาได้ ข้าไม่สามารถปิดบังความหึงหวงที่มีต่อท่านได้ ยิ่งท่านให้ข้ามากเท่าไหร่ข้ายิ่งต้องการมันมากขึ้นเท่านั้น 

         ข้ากลัวตัวเอง... กลัวว่าสักวันจะกลายเป็นปีศาจกระหายเลือดแล้วช่วงชิงนายท่านไปจากผู้คน กลายเป็นดั่งสิ่งที่มีจิตใจน่าเกลียดน่ากลัว ข้ากลัวท่านรังเกลียดข้าเหลือเกินนายท่าน

         ปีแล้วปีเล่าเลยผ่านไป จิตใจข้ากลับแข็งกระด้างและเป็นปรปักษ์ไม่สิ้นสุด หัวใจสีดำอันเย่อหยิ่งที่ไม่เคยรู้สึกกับผู้ใดกลับเต้นกระหน่ำยามอยู่ต่อหน้าท่าน หากท่านได้อ่านจดหมายฉบับนี้ข้าคงไม่ได้มีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้แล้ว แต่ไม่ว่ายังไงข้าก็ไม่อาจเลิกรักท่านได้แม้สักเพียงชั่วอึดใจ และอยากจะสารภาพแม้มันจะสายไป ข้า... ได้ตกหลุมรักท่านตั้งแต่แรกพบ 

         แล้วท่านล่ะ

         ท่านจะได้ยินหรือไม่ ยามเมื่อหิมะโปรยปรายในคืนวันอันเหน็บหนาว เสียงหัวใจของข้าในตอนนั้นยังคงอยู่ไม่เสื่อมคลาย...

           

            

                                 

         

         Q.Letter

         เราคิดว่าตัวเองกำลังสับสน... ครั้งหนึ่งสิ่งที่เรารู้จักมีแต่คำสั่งสอนตามตำราในพระราชวัง ตัวตนของเราเป็นสิ่งที่อยู่เหนือความคาดหมายของโชคชะตา เมื่อเราเกิดมาจึงได้ถูกลิขิตทันทีให้สูงส่งกว่าผู้ใด เมื่อเป็นเช่นนั้นพวกเขาจึงสั่งให้เรารู้จักการเสียสละ พวกเขาสั่งให้เรารู้จักรักมนุษย์ 

         พวกเขาบอกว่าการเสียสละคือการละทิ้งจิตวิญญาณเพื่อพวกมนุษย์

         พวกเขาบอกว่าความรักคือการมอบหัวใจให้ใครสักคนและมันรวมถึงพวกมนุษย์ 

         เราฟังดูแล้วถึงแม้จะชาญฉลาดเพียงใดก็มิอาจเข้าใจได้ทั้งหมด อันใดคือบอกว่าละทิ้ง อันใดคือบอกว่าให้เรามอบให้ ยิ่งเราฟังยิ่งรู้สึกไม่ชอบมาพากลในประโยค ในเมื่อพวกเขาบอกว่าตัวเองเป็นคนจิตใจดีมีเมตตาแล้วเหตุใดถึงได้ให้ข้าทั้งละทิ้งและมอบบางสิ่งให้แก่พวกมนุษย์ 

         แล้วพวกมนุษย์คืออันใดเล่า ใช่คนที่เหมือนพวกเขาหรือไม่

         หรือเพราะพวกเขาเองก็เป็นเฉกเช่นปุถุชนคนทั่วไปจึงได้พร่ำบอกให้ข้ารักในตัวพวกเขา เสียสละเพื่อพวกเขา แบบนี้ก็ไม่ต่างอะไรจากความหวาดกลัวที่ขลาดเขลาน่าชิงชัง หรือแท้จริงแล้วพวกเขากำลังหวาดกลัวเรา

         ไม่ว่าด้วยเหตุผลใด ช่างน่าขันที่พวกเขาไม่รู้เลยว่าเราไม่เข้าใจในคำสั่งสอนของพวกเขาแม้แต่น้อย และไม่ว่ายังไงก็ตาม

         ต่อให้คนทั้งโลกจะหวาดกลัวในตัวเรา เธอก็ยังเป็นเพียงหนึ่งเดียวและคนสุดท้ายที่อยู่เคียงข้างเราเสมอ ขอบใจเธอมาก

         แด่ข้ารับใช้ที่ซื่อสัตย์ของเรา...