dead are life "ชีวิตที่ตายแล้ว"

ตอนที่ 4 ทำไม

   "พี่อย่าตายนะ!"  เมื่อผมได้ยินคำพูดของน้องเลยทำให้ผมฮึดขึ้นมาทันที
"ถ้าพี่ตายน้องจะอยู่ยังไงเล่า...ไม่ตายหรอก (:" ผมตอบไปพร้อมโอบกอดน้อง

"แล้วหมอกับพยาบาลอยู่ไหนกันหมด?" ผมเริ่มสงสัย
"ก็น้องสาวสุดสวยของพี่ฆ่าไปหมดแล้วล่ะ" น้องผมพูดพร้อมทำสีหน้าสะใจขึ้นมาทันที

ตอนนั้นผมได้ตกใจแล้วตะลึงไปชั่วครู่ ผมถามไปอีก

"ทำไมถึงฆ่าเค้าหล่ะทำไมพี่ไม่เข้าใจ...!" ผมเริ่มมีปากเสียงกับน้องของผม 
มันทำให้ผมรู้สึกไม่ดีเลยทีเดียว

"ก็ถามจู้จี้ๆถามนู่นถามนี่น่าลำคารออกไม่ใช่หรอ ฮ่ะๆๆ..." น้องผมเริ่มมีอาการเหมือนมีใครมาครอบงำบางอย่าง..

"งี่เง่า" ผมด่าน้องไปพร้อมกลับทำอะไรไม่ถูก
ผมนึกว่าจะโดนลูกตะกั่วเจาะหัวผมอีกเลยยิ่งกลัวเข้าไปใหญ่

"งี่เง่าเหรอ...?" น้องสาวผมพูดพร้อมเหนี่ยวไกปืน
"แกร่ก..." เสียงไกปืนมันทำให้ผมเริ่มกลัวและขยับตัวไม่ได้

"ถ้ามาไม่ทันลุงแก่นั้นมันก็ฆ่าแซงหน้าชั้นแล้วเกือบไป ฟู่ว... " น้องผมถอนลมหายใจเป็นจังหวะ

"แกมันงี่เง่า!..." น้องสาวตะคอกใส่หน้าผม

"ตั้งแต่เด็กพ่อแม่ปู่ย่าก็สนใจแต่แก ฉันจะเอาอะไรไปสู้พี่ชายสุดเก่งของฉันได้หล่ะ ห๊ะ...!" น้องสาวผมร้องไห้

"ใช่สิ ชั้นไม่น่าเกิดมา ชั้นเกิดมาก็ไม่มีใครสนใจชั้น มีแต่คนสนใจแต่แกไง" 

"ตั้งแต่เกิดมาพ่อแม่ได้ทิ้งชั้นไว้คนเดียวไว้ให้กลับตายายแล้วแล้วท่านก็เสีย"

"ชั้นก็เป็นเด็กกำพร้าอยู่ๆพ่อแกก็มารับชั้นแล้วพาไปทางเปลี่ยวชั้นกลัวกลัวเหลือเกินแล้วตอนนั้นเขาได้กทำมิดีมิร้ายกับชั้น"

"ชั้นเลยติดโรคเอดส์จากพ่อแกไง"

"แค้นแค้นเหลือเกิน วันนี้สินะที่จะได้ล้างแค้นพ่อสุดรักชั้นแต่พ่อตายไปแล้วก็เหลือแค่แกสินะ ฮ่ะๆๆ ..." น้องผมได้เอาปืนมาจ่อที่หัวของผม

"เห้อพูดมากเสียเวลาแล้ว ถึงเวลาที่จะส่งพี่ไปนรกแล้วสินะ..." พร้อมถอนลมหายใจอย่างแรง

"ฉันจะมาตายเพราะน้องสุดรักเหรอเนี่ยเห้อ" ผมคิดในใจน้องผมราวกับปีศาจในคราบเทวดา

" ลาก่อนพี่ที่น้องเคยรัก... พี่คาบูกิ ♥ " ริทสึ   

โปรดติดตามว่า คูบูกิ ว่าเค้าจะรอดหรือจะตายหรือไม่ ...