คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : ϟ C H A P T E R 1 8 ϟ
ϟ 18 ϟ
-
หลายชั่วโมงที่ต้องเตรียมการหลาย ๆ อย่าง ในที่สุดพวกเขาก็ถึงเกาะเจจูสถานที่ทำงานของพวกเขาแล้ว เสียงเจี๊ยวจ๊าวของเหล่าพนักงานดังขึ้นเป็นระยะ หลายคนก็แยกออกไปซื้ออาหารมานั่งจับกลุ่มคุย เหมือนกับอีกก้อนหนึ่งที่ยืนตึงใส่กันมาตั้งแต่ลงจากเครื่องจนถึงเกาะเจจูนี่แหละ
สายตาที่เรียงต่อกันแบบที่น่าอึดอัดและซับซ้อน ซองยอลที่จ้องมองซองจง จียอนมองแอล แอลมองซองจงและซองจงมองจียอน..
โฮวอนน่ะหรอ..
ก็มองมันทั้งหมดนั่นแหละ เป็นบ้ากันหรือไง
“คุณแอล ช่วยไปซื้อชามะนาวให้ผมหน่อย”
เงียบไปสักพักน้ำเสียงแสนคุ้นหูก็ดังขึ้น ประโยคที่เรียกให้เจ้าของชื่อแทบยิ้มจนแก้มปริเพียงแต่แอลพยักหน้าตอบรับเบา ๆ ริมฝีปากที่คลี่ยิ้มออกมาอย่างน่าเอ็นดูของผู้ชายวัย 20 ปี
รอยยิ้มที่ซองจงมักไม่ค่อยจะชินนัก ไมใช่เพราะแอลไม่เคยยิ้มแบบนี้เขายิ้มแบบนี้บ่อยจะตาย แต่ซองจงดันใจสั่นบ่อยครั้งที่เห็นมัน
ถ้าคนอื่นเห็นคงจะตกหลุมรักรอยยิ้มทะเล้นบ้า ๆ ของนายนี่แน่ ๆ
ถ้าเป็นอย่างนั้น..
ซองจงไม่อยากให้แอลส่งยิ้มให้ใครหรอกนะ..
“อะแฮ่ม..”
เสียงกระแอมดังมาจากหนุ่มนายแบบที่ยืนมองท่าทางของทั้งสองมาสักพัก ท่าทางไม่พอใจของซองยอลมันแสดงออกมาได้ชัดว่าเขาไม่ชอบมาก ๆ ที่ซองจงเอาแต่มองไอตากล้องบ้านั่น
ไม่เห็นจะน่าสนใจสักนิด ซองจงไม่สนใจนายหรอกน่า
“จะไปก็ไปซื้อ เสียเวลา”
“ทำตัวเป็นพ่อชิบหาย”
จบประโยคของหนุ่มนายแบบไม่ถึงกี่วินาทีประโยคของหนุ่มแว่นที่ยืนสะพายกระเป๋าเป๋ก็ดังออกมาแว่ว ๆ แว่วพอที่มันจะเข้าหูนายแบบอย่างซองยอลนั่นแหละ ใบหน้าที่ตีซื่อ เมินเฉย ไม่มองแม้แต่เงาของเขายิ่งทำให้ซองยอลหมั่นไส้คนอย่างโฮวอนเช่นกัน
นิสัยเหมือนกันทั้งคู่..
“เมื่อกี้คุณเลขาจะเอาอะไรนะครับ”
“ชามะนาว”
“…ปั่นไหมครับ”
“ไม่”
“ใส่ไข่มุ-“
“ไม่ใส่ ไปซื้อได้แล้ว”
ขยันที่จะถามหรือจงใจจะกลั่นแกล้งโชว์ใครกันแน่ ไอเด็กบ้าอย่างมยองซูนี่ไม่เคยทำตัวดี ๆ เป็นผู้เป็นคนกับเขาเลยสักนิด ร่างบางทำตาขวางใส่นิด ๆ ก่อนหนุ่มตากล้องจะรีบหมุนตัวและเดินตรงที่ไปร้านเครื่องดื่มทันที
แต่เหมือนจะมีอะไรมาสะกิดต่อมหึงหวงของซองจงแล้วล่ะ..
“มยองซู! ฉันไปด้วย!” เสียงแหลมจนน่ารำคาญของจียอนทำให้ซองจงแทบอยากจะปิดหูและเดินออกไปจากตรงนี้ซะ ให้ตายเถอะอยู่ห่าง ๆ แฟนคนอื่นไม่ได้หรือไงล่ะ
ผู้หญิงอะไร สำคัญตัวชะมัด..
ไอมยองซู ไอเด็กหว่านเสน่ห์..
“คุณจียอนครับ” เสียงหวานรีบเอ่ยปากเรียกหญิงสาวตัวเล็กที่กำลังจะเตรียมตัววิ่งไปหาหนุ่มตากล้องร่างสูงตรงนั้น ฝันไปเถอะว่าคนอย่างซองจงจะยอมให้ไปง่าย ๆ ถึงจะต้องปกปิดสถานะตอนนี้ก็ตาม เขาจะไม่ยอมให้ใครมายุ่งกับคนของเขาแน่นอน
ยิ่งผู้หญิงที่เคยหักอกไอเด็กบ้านั่นน่ะ..
“พอดีสไตล์ลิสเรียกคุณให้ไปดูชุดของคอนเซปต์นี้น่ะครับ คุณด้วยนะครับคุณซองยอล”
“คุณซองยอล?”
“คุณ?”
หนุ่มนายแบบที่แสดงอาการไม่เข้าใจกับคำพูดของซองจง คิ้วขมวดจนเป็นปม แต่ซองจงกลับไม่ได้สนใจท่าทางของซองยอลเลยสักนิด เพียงแต่คลี่ยิ้มบาง ๆ ออกมาให้นางแบบอย่างจียอนที่ทำท่าทางไม่พอใจใส่เขาเช่นกัน
“คุณจียอนครับ เชิญทางนี้ครับ” เหมือนโฮวอนจะรู้งาน ทั้ง ๆ ที่ไม่ได้เตี๊ยมกับเลขาซองจงแต่เขาก็สามารถลากนางแบบหน้าตาสวย ๆ ที่กำลังจะแปลงร่างเป็นยักษ์ออกจากตรงนี้ได้
“ซองจง ทำไมต้องแทนตัวพี่ด้วยคำพูดห่างไกลกันขนาดนั้น”
พอเห็นว่าไม่มีใครซองยอลก็รีบเอ่ยปากเข้าเรื่องทันที เงียบไปสักพักซองจงก็ทำเพียงคลี่ยิ้มออกมาเท่านั้น ร่างบางค่อย ๆ เปลี่ยนท่าเป็นยืนกอดอกก่อนจะเหลือบตามองหนุ่มตากล้องที่ถือแก้วน้ำเดินตรงมาจากไกล ๆ
พอจะรู้ว่าสายตามยองซูเริ่มแปลก ๆ ไปเพราะสถานการณ์ตอนนี้แน่ ๆ และซองจงควรรีบพูดอะไรบางอย่างกับหนุ่มนายแบบอย่างซองยอลได้แล้ว
“เวลาที่ผมทำงาน ผมไม่อยากจะเรียกใครแบบคนสนิททั้งนั้นแหละครับ”
“ในเวลางานผมสนแค่ว่ากำลังทำงาน เราเป็นแค่คนร่วมงานกันส่วนเรื่องส่วนตัว..”
“อย่าเอามาเกี่ยวเลยครับ”
ซองจงเน้นประโยคสุดท้ายแต่ซองยอลกลับไม่สนใจคำพูดอันยาวเหยียดของเขาเลยสักนิด และมันเป็นอะไรที่ซองจงรู้สึก ไม่ชอบ และ เกลียด นิสัยแบบนี้เอามากๆ เลยล่ะ
“แต่เรารู้จักกันมา2ปีแล้ว-“
“ผมรู้จักพ่อตั้งแต่เกิดผมยังไม่เคยเรียกเขาว่าพ่อในเวลางานสักครั้งนะครับ”
จากที่อารมณ์ดี ๆ ซองจงกลับรู้สึกว่าคนตรงหน้าเขาเปลี่ยนอารมณ์เขาได้ในชั่วพริบตาเลยล่ะ นิสัยขี้เอาแต่ใจแบบนี้ ซองจงไม่ชอบและมันเป็นสาเหตุใหญ่ ๆ ที่ทำให้ซองจงไม่โอเคกับคนอย่างอีซองยอล
“แต่-“
“คุณเลขาครับ ชามะนาวเย็น ๆ มาแล้วครับ” เหมือนเสียงสวรรค์มาโปรด ผู้ชายที่ทำลายความน่าอึดอัดในตอนนี้อย่างมยองซูเข้ามาแล้ว ร่างสูงหยุดยืนอยู่ตรงกลางคั่นหนุ่มนายแบบอย่างซองยอลเอาไว้ทันที ดูก็รู้ว่ากำลังกวนตีนซองยอลน่ะ
“ขอบคุณนะครับ”
“คุณแอล”
ย้ำประโยคสุดท้ายก่อนมยองซูจะทำหน้าตาเด๋อด๋าใส่ทันที เขาเข้าใจที่ซองจงต้องเรียกเขาแบบนั้นแต่ตอนนี้มันก็ไม่ได้มีใครนี่นา..
หรือมีวะ..
อ่อ.. ไอนายแบบหน้านกฮูกนี่เอง..
มยองซูค่อย ๆ หันไปมองคนที่ยื่นอยู่ข้างหลังของเขา ก่อนจะตีหน้าซื่อไม่สนใจต่อสิ่งที่กำลังส่งความอาฆาตพยาบาทใส่เขา ใบหน้าหล่อหันมามองร่างบางที่ยืนตรงหน้าเขาก่อนจะคลี่ยิ้มออกมาทันที
“คุณซองยอลรีบไปหาสไตล์ลิสเถอะครับ เดี๋ยวมันจะเสียเวลา”
ซองจงยกแขนขึ้นดันร่างสูงที่ยืนตรงหน้าเขาออกไปเพื่อความเนียนและพยายามจะไม่ให้หนุ่มนายแบบอย่างซองยอลสนใจในตัวเขาทั้งคู่ รอยยิ้มที่ดูจะเป็นธรรมชาติแต่ซองยอลกลับรู้สึกว่าซองจงฝืนยิ้มให้เขาซะมากกว่า..
“ทำไมพี่พูดกับเขาแบบนั้นล่ะครับ” เหมือนสถานการณ์จะกลับมาปกติอีกครั้งตอนนี้ก็เหลือแค่เขาสองคนที่เดินตรงไปที่พัก แน่นอนว่าเขาคงไม่ได้นอนห้องเดียวกัน แต่คนอย่างมยองซูน่ะ มยองซูน่ะหรอ
เหอะ..
“นายจะให้ฉันพูดว่า งั้นพี่ซองยอลไปกับผมก็ได้ครับ”
“แบบนี้หรอ”
“ไม่อ่ะ พูดแบบนั้นก็ดีแล้ว” มยองซูรีบตอบอย่างรวดเร็วก่อนเขาจะหยุดตรงสถานที่ทำงาน ร่างสูงหมุนดูรอบ ๆ พร้อมกับสูดอากาศบริสุทธิ์เข้าไปเต็มปอด เขาคิดเสมอว่าถ้าได้มาเดทกับคนข้าง ๆ ของเขาอย่างซองจงเพียงสองคนมันต้องมีความสุขแน่ ๆ
ใช่เขารู้ว่าซองจงก็คิดแบบนั้น แต่เพราะอะไรที่มันยังไม่พร้อม เขาทั้งคู่ก็ยังไม่ควรเปิดตัว แต่คนใจร้อนแบบมยองซูที่ขี้หวงคนพี่อย่างซองจงล่ะ ไหนจะมีนายแบบหน้านกฮูกนั่นมาเกาะติดเป็นปลิงอีก ยังไงเขาต้องหาทางเปิดเผยความสัมพันธ์ของเขากับซองจงให้ได้เลยล่ะ..
ยังไงดี..
บอกพ่อพี่เขาเลยไหมนะ..
แช๊ะ!
เสียงกดชัตเตอร์ดังขึ้นท่ามกลางเสียงลม เสียงทะเล บรรยายที่ดีและสดชื่น คอนเซปต์การถ่ายภาพวันนี้ก็สดใสเหมือนกับสถานที่รอบ ๆ นี่เหมือนกัน เพียงแต่
นายแบบกับนางแบบ..
สำหรับมยองซูโคตรไม่เข้าท่าเลย..
“ยืนใกล้ ๆ กันกว่านี้ได้ไหมครับ” มยองซูตะโกนบอกคนที่อยู่หน้ากล้องของเขาก่อนสองคนนั้นจะรีบจัดท่าตามที่ตากล้องบอกทันที เสียงถอนหายใจดังขึ้นมยองซูรู้สึกหงุดหงิดแต่มันเป็นการทำงานที่สุดจะน่าอึดอัด อึดอัดแบบที่อยากจะระเบิดออกมาเลยล่ะ
แช๊ะ แช๊ะ
“แอลดูแปลก ๆ นะว่าปะ” โฮวอนเอ่ยปากทันทีที่เห็นท่าทางผิดปกติของเพื่อนตัวเอง เขาไม่ทันคิดว่าตัวเองพูดกับใครรู้แค่ว่ามีคนมายืนข้าง ๆ ก็พูดออกไปแบบนั้น
“อืม”
“อุ่ย!” โฮวอนหันไปมองเจ้าของเสียงก่อนจะกระตุกตัวทันที ร่างบางที่มีส่วนสูงสูงกว่าพนักงานอีโฮวอนมองด้วยสายตานิ่ง ๆ แล้วเสียงหัวเราะแห้ง ๆ ของพนักงานเด็กใหม่ก็ดังขึ้น โฮวอนโค้งตัวลงเล็กน้อยก่อนจะหันไปดูการทำงานของเพื่อนตัวเองต่อ
ก็จริงอย่างที่โฮวอนพูด มยองซูดูแปลกจริง ๆ เขาดูไม่สนุกกับงานที่เขาทำเลย หรือจะเป็นที่ต้องถ่ายซองยอล
หรือเป็นเพราะจียอน..
“โอเคครับเปลี่ยนเซ็ตได้เลย” มยองซูยกมือขึ้นให้สัญญาณว่าการถ่ายภาพเซ็ตนี้เสร็จเรียบร้อย พนักงานในหน้าที่ต่าง ๆ รีบกรูกันเข้าหานายแบบและนางแบบตรงข้ามของเขา ใบหน้าหล่อเปลี่ยนสีหน้าเป็นเอือมทันทีที่เห็น เขายิ้มแห้ง ๆ และเดินออกมาจากบริเวณนั้นทันที
ทว่าเขาเห็นสายตาคู่หนึ่งจับจ้องมาทางเขา ใบหน้าหล่อหันไปมองอีกฝั่งหนึ่งก่อนจะเห็นหนุ่มเลขายืนจ้องเขาอยู่ แทบจะหลุดยิ้มออกมา ริมฝีปากหยักเม้มเข้าหากันเล็กน้อย
หันซ้ายขวามองว่าไม่มีใครมองการกระทำของเขาอยู่ ส่วนพวกนูน่าและพนักงานทั้งหลายที่มอง ๆ กันคงไม่ได้คิดลึกอะไรแบบนั้นด้วย มยองซูก้าวขาเดินตรงไปหาคนรักของเขาทันทีก่อนจะเผยรอยยิ้มเหมือนเด็กออกมา
“คิดถึงจังครับ” เสียงทุ้มเอ่ยออกมาก่อนใบหน้าสวยจะเผยรอยยิ้มเขิน ๆ ออกมาด้วย
“เวอร์ ฉันก็มองนายตลอดนั่นแหละ”
“โอะ.. พี่มองผมตลอดเลยหรอครับ อบอุ่นจัง”
หนุ่มตากล้องพูดต่อก่อนฝ่ามือบางจะฟาดลงที่แขนของเขาทันที เสียงจิ๊ปากดังขึ้นอีกครั้งก่อนซองจงจะเห็นใครบางคนเดินตรงเข้ามาหาพวกเขาทั้งสอง
“ซองจงอยู่นี่เอง..”
ขัดจังหวะอีกแล้ว..
ไอคุณนายแบบซองยอล..
“ช่วยไปที่อื่นก่อนได้ไหมฉันมีเรื่องสำคัญจะคุยกับซองจง” หนุ่มนายแบบพูดพร้อมกับใบหน้านิ่ง ๆ ชวนหาเรื่อง และแน่นอนมยองซูก็ทำหน้าตายแบบนั้นใส่เหมือนกัน มือหนายกขึ้นเกาแก้มของตัวเองพร้อมกับทำปากเบะ ๆ เล็กน้อย
เป็นท่าทางที่โคตรกวนตีนเลยล่ะ..
“ทำยังไงดีครับคุณซองยอล ผมก็มีเรื่องสำคัญคุยกับคุณเลขาเหมือนกัน”
“แต่ฉันจะคุยก่อน”
“หรอครับ”
“สำคัญกว่าเรื่องของผมปะ” ใบหน้าหล่อเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ริมฝีปากหยักคลี่ยิ้มเล็กน้อย ฝ่ามือทั้งสองล้วงกระเป๋ากางเกงทันที
“บางทีนาย-“
“เอาไว้คุยตอนว่างดีกว่านะครับ คุณแอลไปทำงานได้แล้วครับ” เสียงหวานดังขึ้นขัดซองยอลทันที ใบหน้าสวยที่แสดงอาการไม่พอใจออกมาอย่างเห็นได้ชัด หนุ่มตากล้องเพียงแต่พยักหน้าหงึก ๆ เหมือนเด็ก ฝ่ามือหนาข้างหนึ่งยกขึ้นปัด ๆ ที่ไหล่ของหนุ่มนายแบบซองยอลเบา ๆ ก่อนมือของหนุ่มนายแบบจะรีบปัดมือของมยองซูออกทันที
“ไปแล้วนะครับ” มยองซูพูดพร้อมใบหน้ายิ้มแย้ม เขาหมุนตัวและเดินออกจากบริเวณนั้นด้วยท่าทางกวนส้นเท้า ไอหนุ่มตากล้องตะโกนร้องเพลงออกมาอย่างดัง ดูจะมีความสุขกับการกระทำของตัวเองมากเลยล่ะ ท่าทางกวนประสาทจนทำให้ซองจงต้องหลุดยิ้มออกมา
เวลากวนตีนแบบนี้ก็น่ารักเหมือนกันนะ..
“ซองจง ดูมันทำดิ นี่คือพนักงานหรอ” ซองยอลหันไปมองคนตัวเล็กที่ยืนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ข้าง ๆ เขา ก่อนซองจงจะรีบเปลี่ยนสีหน้าทันที เสียงพ่นลมหายใจดังขึ้น บางทีซองจงก็รู้สึกเบื่อหน่ายกับอารมณ์ของซองยอล บางทีมันดูเหมือนเด็กเกินไป เกินไปมากจริง ๆ
“ไว้ผมจะเตือนเขาให้นะครับ” ซองจงตอบเพื่อที่จะจบบทสนทนา เพียงแต่หนุ่มนายแบบอย่างซองยอลไม่ยอมจบตามนี่สิ
“แบบนี้มันควรมากกว่าเตือนนะซองจง”
“ผมควรทำยังไงครับ”
“ไล่ออกเลยก็ได้”
“…” ใบหน้าสวยจ้องมองหนุ่มนายแบบด้วยสีหน้านิ่ง ๆ นิ่งจนดูออกว่าซองจงกำลังไม่พอใจกับการกระทำของซองยอล เสียงจิ๊ปากดังขึ้นอีกครั้ง ซองจงหลับตาด้วยความเอือมสักพักก่อนจะลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง
“ผมมีหน้าที่เป็นแค่เลขา”
“แต่เราเป็นลูก-“
“ผมบอกไปแล้วนะครับว่าเวลางานผมกับพ่อเป็นแค่ประธานกับเลขา”
“ผมไม่มีสิทธิ์ไล่แอลออก สิทธิ์นั้นคือหน้าที่ของท่านประธานเท่านั้น”
“ผมทำตามใจพี่ไม่ได้หรอกครับ” จบประโยคสุดท้าย ร่างบางรีบหมุนตัวเดินออกมาจากบริเวณนั้นทันที สีหน้าไม่พอใจของซองจงมันแรงมากแรงจนซองยอลดูออกเลยล่ะ
นายเป็นอะไรกับแอลกันแน่..
♡
07.00 PM
ร้านอาหาร
“งานในวันแรกถือว่าเป็นไปได้ด้วยดี ขอบคุณทุกคนนะครับที่ตั้งใจทำงาน หวังว่าเช้าพรุ่งนี้จะเต็มที่กันนะครับ”
เสียงหวานดังขึ้นในร้านอาหารขนาดใหญ่ ตายสวยมองพนักงานประมาณสิบเกือบยี่สิบคนที่จ้องมองมาทางเขา ริมฝีปากสวยคลี่ยิ้มออกมาจนตาแทบปิดและนั่นสร้างเสียงหัวเราะให้กับพนักงานทั้งหลาย
มยองซูก็เช่นกัน
เพราะตั้งแต่ทำงานมาพนักงานส่วนใหญ่ไม่เคยเห็นรอยยิ้มน่ารัก ๆ แบบนี้ของซองจงเลยจึงไม่แปลกที่จะสร้างเสียงหัวเราะด้วยความเอ็นดูแบบนั้นออกมา
หนุ่มตากล้องที่เอาแต่เท้าคางจ้องไปที่หนุ่มเลขาร่างบางที่ยืนอยู่ข้างหน้าสุด ริมฝีปากหยักคลี่ยิ้มออกมา เขายิ้มแบบนี้ตั้งแต่นั่งฟังเสียงหวาน ๆ ของซองจง เป็นแบบนี้จนลืมไปแล้วว่ามีเพื่อนอีกคนที่นั่งมองพฤติกรรมของเขาอยู่
“เฮ้ย..”
“เฮ้ย!” ฝ่ามือหนาฟาดไหล่ของมยองซูทันที แรงของฝ่ามือโฮวอนทำให้มยองซูสะดุ้งจนตัวดีด ใบหน้าหล่อหันไปถลึงตาใส่เพื่อนของเขาทันที
“อะไรของนายเนี่ย”
“นายแหละอะไร อาการออกจนป้าที่ล้างจานในห้องยังดูออกเลยว่านายชอบเขา”
“Keep! Keep Look!”
ทั้งคู่ทำท่าทางคุยกันจนดูเวอร์วัง ทั้งการใช้ท่าทางด้วยมือของพวกเขา ทั้งสีหน้า รีแอคชั่น มองจากเครื่องบินยังรู้เลยว่ามันเวอร์ขนาดไหน
“อยากกินกิมจิอ่ะ”
“เบื่อแล้ว”
“ไหนว่านายชอบกินไงวะแอล” โฮวอนพูดพร้อมกับยัดเนื้อหมูเข้าปากตัวเอง ใบหน้าหล่อที่แสนจะเอือมระอา มันไม่ใช่แค่เขาไม่ได้นั่งจู๋จี๋กับคุณเลขาซองจงหรอก
ถ้าเปรียบเทียบเหตุการณ์แบบที่เอากล้องมาถ่ายตอนนี้ ซูมใกล้ๆก็จะเห็นเพียงแค่เขากับโฮวอนแต่ขยายออกก็จะเห็นสิ่งที่ทำให้เขาเบื่อหน่ายสุดชีวิตเลยแหละ
ผู้หญิงที่นั่งตรงข้ามเขานั่นแหละที่สร้างความเบื่อหน่ายสุดชีวิต ยัยนางแบบจียอนที่ตั้งใจมานั่งด้วยโดยไม่สนคำพูดใด ๆ ของมยองซูและโฮวอน
ย้อนเหตุการณ์ไปเมื่อ 5 นาทีที่แล้ว
“อยากกินกิมจิ กิมจิ กิมจิ” หนุ่มตากล้องที่ยกตะเกียบขึ้นมาพร้อมกวาดสายตามองหาสิ่งที่เขาต้องการ แน่นอนว่าพนักงานประจำร้านอาหารยังไม่เอามาให้
“ทำตัวเป็นเด็ก” โฮวอนเอ่ยปากทันทีที่เห็นท่าทางของเพื่อนตัวเอง เหล่าพนักงานที่นั่งข้าง ๆ ต่างพากันหัวเราะ ก่อนหนุ่มตากล้องจะหันไปมองหัวโต๊ะด้านหน้าสุด
หนุ่มเลขาที่มัวแต่วุ่นกับการเซ็นอะไรบางอย่าง บวกกับอาหารมื้อนี้คุณเลขาใจป๋าเลี้ยงพนักงานทั้งหมดอีกด้วย
“นี่ขอนั่งด้วยคนสิ” เสียงแหลมของผู้หญิงดังขึ้นและมันคุ้นหูมยองซูจนรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นคือใคร แทบลมออกหู คิ้วเริ่มขมวดติดกันเป็นปมก่อนจะรีบเอ่ยปากออกไปทันที
“ม-“
“ไม่มีที่นั่งเลย ฉันอยากคุยกับมยองซูด้วย..”
“อ๊ะ.. แอลสิ”
“!!!” ฝ่ามือหนาที่อยู่ใต้โต๊ะกำหมัดแน่น แทบอยากจะว้ากใส่ให้มันจบไปตรงนี้แต่ดูสายตาพวกพนักงานทั้งหลายดูจะเอ็นดูยัยนางแบบจิ้งจอกนี่เอามากเลยล่ะ
พวกคุณไม่รู้ว่ายัยนี่นิสัยเป็นยังไงหรอก โว้ย!!!
“เงียบไมแอล” โฮวอนสะกิดหนุ่มตากล้องที่นั่งเหม่อพร้อมน้ำตาที่เริ่มคลอเบ้า โกรธก็โกรธ แต่มันทำอะไรไม่ได้เลยต้องนั่งมองยัยจิ้งจอกตรงหน้าคีบหมูใส่จานเขาเรื่อย ๆ
ที่จะร้องไห้ไม่ใช่เพราะโกรธจนอยากร้องไห้หรอก
คุณไม่เห็นหรอกว่าสายตาของพี่ซองจงตอนนี้เป็นยังไง..
“กินนี่เสร็จฉันว่าจะไปก๊งเบียร์ สนใจไปด้วยกันปะ” เสียงพนักงานหนุ่มที่หันมาถามโฮวอน เพื่อนที่กำลังกอดคอมยองซูอยู่ เสียงหัวเราะของกลุ่มผู้ชายดังขึ้นและโฮวอนตอบตกลงแถมยังชวนมยองซูไปด้วยอีก
“แอลไปด้วยกันดิ ฉันไม่กล้าเดินกลับเข้าห้องพักคนเดียวแน่ ๆ”
“อือ..”
“ตกลงแล้วนะ!” ฝ่ามือหนาตบบ่าของหนุ่มตากล้องเบา ๆ ก่อนเสียงหัวเราะจะดังขึ้นอีกครั้ง รอยยิ้มแสนรันทดของมยองซูได้เกิดขึ้นแล้ว เสียงหัวเราะที่มาพร้อมกับน้ำตา ใบหน้าหล่อที่แสดงสีหน้ายิ้มแต่มันผสมกับสีหน้าเศร้าไปด้วยนี่สิ..
มยองซูมุงเตรียมตายได้เลย..
ϟ
สวัสดีครับทุกคนห่างหายกันไปนานสำหรับฟิคเรื่องนี้ แชป18 for you แล้วนาจา (ทำเสียงแบบคิมมี่) สัญญาว่าหนูจะตั้งใจอัพ หนูจะไม่ให้ทุกคนรอเป็นเดือนอีกแล้ว หนูสัญญา
ฝากเมนท์ให้กำลังใจด้วยนะครับตอนนี้ต้องการกำลังใจมากๆ ถ้าไม่มีก็คงพักไม้พักมือไปยาวๆครับ (เชื่อม้ะ)
ยังไงฝากสกรีมแท็ก #สตูดิโอแอลจง ในทวิตเตอร์ด้วยนะคร้าบ
ps. พิมพ์ผิดตรงไหนขออภัยด้วครับ มีเวลาว่างจะมาแก้ไขให้น้า
ความคิดเห็น