คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : ϟ C H A P T E R 1 9 ϟ
ϟ 19 ϟ
-
คืนที่ 1
09.00 PM
“ซองจงยังไม่กลับเข้าห้องหรอ” เสียงทุ้มดังขึ้นในร้านอาหารที่เดิม ร่างบางหันไปมองต้นตอของเสียงก่อนจะเห็นว่านั่นเป็นซองยอลอีกแล้ว
ทำไงได้ล่ะ
“ผมว่าจะนั่งตรงนี้สักพัก”
ความจริงแล้วรอไอเด็กเวรอยู่..
“แต่ว่าพนักงานคนอื่นก็กลับไปทำภารกิจส่วนตัวเตรียมนอนแล้วนะครับ เราจะไม่นอนหรอพรุ่งนี้มีงานเช้านะ”
ใบหน้าที่ดูมีเสน่ห์จ้องมองมาที่ซองจง ดวงตาสวยเหลือบมองหนุ่มนายแบบก่อนเสียงถอนหายใจจะดังขึ้นอีกครั้ง เอกสารที่กระจัดกระจายตรงหน้าของซองจง ฝ่ามือบางรีบรวบเอกสารทั้งหมดมารวมกันและพร้อมที่จะลุกออกจากตรงนี้ทันที
“ซอง-“
“ก่อนพี่จะบอกว่า พี่ก็บอกตัวเองด้วยนะครับ” ซองจงทำสีหน้าไม่พอใจใส่ซองยอลอีกแล้ว บางทีมันก็น่าน้อยใจที่หนุ่มนายแบบอย่างเขาต้องมาโดนคนที่ชอบเหวี่ยงใส่แบบนี้บ่อย ๆ น่ะ
มันเจ็บ ๆ นะบางครั้ง
“…พี่ไม่ได้ไปบาร์หรอครับ”
“ที่พวกพนักงานผู้ชายไปกันน่ะ”
ย้ำคำว่าพวกพนักงงานผู้ชาย พนักงงานชายที่ซองจงสื่อมันก็คือพวกผู้ชายที่เป็นพนักงานของบริษัทเขานั่นแหละ เพียงแต่ว่าถ้าเจาะจงอีกนิดก็มีแค่คนเดียว
ไอเด็กบ้ากล้องที่ฮอต ๆ ไงจะใครล่ะ
“ก็ว่าจะไป แต่เห็นเราไม่ไป พี่ก็เลยไม่ไป” รอยยิ้มเผยออกมาจากใบหน้าของหนุ่มนายแบบ ซองยอลจ้องมองหนุ่มเลขาที่มองเขาด้วยใบหน้านิ่ง ๆ บางทีเขาก็ยากให้ซองจงยิ้มให้เขาบ้าง แบบสองปีก่อน
“ถ้าผมไปพี่ก็คงจะไปสินะครับ”
“แล้วถ้าผมกลับห้องตัวเองพี่จะตามมาไหมครับ”
“อืม.. ไม่ครับนั่นที่ส่วนตัวของซอง-“
“งั้นดีเลยครับผมจะกลับห้อง” พูดจบเหมือนมีความรู้สึกว่าหมัดหนัก ๆ มาชกที่หน้าของซองยอลเลยล่ะ ร่างบางหมุนตัวหันหลังจากซองยอลทันที ขาเรียวที่ก้าวออกมาจากร้านอาหารอย่างรวดเร็ว ใบหน้าสวยที่ไม่มีรอยยิ้ม ไม่มีท่าทีว่าจะแสดงสีหน้าใด ๆ ออกมา
ฝ่ามือบางอีกครั้งที่ถือสมาร์ทโฟน เขายกขึ้นทำอะไรบางอย่างกับมันก่อนจะยกขึ้นมาแนบที่หูตัวเองอีกที ใช่แล้วเขาโทรหาเจ้าเด็กผู้ชายที่เพิ่งทำผิดอย่างมากเมื่อช่วงหัวค่ำที่ผ่านมา
“ไม่รับก็เตรียมตัวตายได้เลยคิมมยองซู”
Bar
09.15 PM
เสียงในร้านที่เต็มไปด้วยเสียงพูดคุย เสียงหัวเราะ เสียงเฮฮาเจี๊ยวจ๊าว รวมทั้งเสียงเพลงที่ดัง ดังจนมยองซูรู้สึกอยากจะเดินออกมาจากร้านนี้ถ้าไม่ติดว่าไอเพื่อนตัวแสบของเขามันดันมาอยู่ตรงนี้ด้วย
“แอ๊ล.. แอ๊ลลลลลลล”
“เออ” ปัดมือของเพื่อนขี้เมาออกจากไหล่เบา ๆ เขารู้สึกว่ามีบางสิ่งบางอย่างสั่นที่กระเป๋ากางเกงของเขา และนี่คือสัญญาณความตายของมยองซูแล้วล่ะ
ฝ่ามือหนาล้วงกระเป๋ากางเกงหยิบวัตถุสี่เหลี่ยมออกมาดูว่าเกิดอะไรขึ้นกับมัน ใบหน้าคมที่หันไปมองแก้วน้ำเปล่า มืออีกข้างถือแก้วน้ำนั้นมายกขึ้นดื่ม ดวงตาทั้งคู่เหลือบมองหน้าจอสมาร์ทโฟนก่อนจะเห็นทั้งเบอร์ และชื่อของคนที่เขาบูชายิ่งกว่าพระ..
มิมิจ้ง
“พรู๊วว!”
แทบจะสำลักน้ำออกจากปาก นิ้วโป้งที่กำลังจะกดรับมันช้ากว่าอีกคนที่กดวางเสียอีก สั่นไปทั้งตัวเหมือนผีเข้า มือที่จะรีบกดโทรกลับก็เอาแต่สั่นอยู่แบบนั้นแหละ
นี่หรือโรคกลัวเมีย..
3 สายที่ไม่ได้รับ..
มยองซูกลับไปต้องทำยังไงหรอ มีพวงมาลัยขายไหมที่นี่ ที่นี่ไม่มีไก่ทอดขายนะ ถึงซื้อไปให้คงไม่ได้ให้แบบดี ๆ แน่ มยองซูแกหาเรื่องตายแล้ว..
Rrrr..
เหมือนใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแต่สายที่ 4 ก็สั่นขึ้นมาอีกครั้งและนั่นทำให้มยองซูไม่ลังเลที่จะกดรับเลยล่ะ เขารีบยกสมาร์ทโฟนขึ้นแนบหู แน่นอนว่าเสียงในบาร์ดังขนาดนั้นน่ะ เขาน่ะได้ยินซองจง
แต่ซองจงน่ะไม่ได้ยินเขาแน่ ๆ !!
“พี่ซองจงได้ยินผมไหม!” มยองซูแทบจะตะโกนลั่นร้าน แต่ปลายสายกลับเงียบไม่มีเสียงใด ๆ ตอบกลับ ใจเต้นตกลงไปถึงตาตุ่ม จะทำยังไงมยองซู จะทำยังไง
[อยู่ไหน]
“ผมกำลังจะกลับครับ!”
[ว่าไงนะ!]
“พี่ได้ยินผมไหมเนี่ย!”
มยองซูตัดสินใจทิ้งไอเพื่อนขี้เมายืนกระโดดโลดเต้นกับรุ่นพี่พนักงานตรงนั้น ขายาวรีบก้าวออกมายืนที่หน้าร้านก่อนประโยคสุดท้ายที่ทำให้เขานึกถึงภาพตอนเด็กยันปัจจุบัน
[ไม่ต้องกลับมานะ ไสหัวไปนอนหน้าร้านบาร์นั่นแหละ!!!]
ชิบหาย...
ฆ่าฉัน ฆ่าฉันให้ตายดีกว่า..
เหมือนยืนนิ่ง ๆ แล้วลูกกระสุนของปืน 9 มม. มันยิงตัดขั้วหัวใจยังไงอย่างงั้น มยองซูที่ยืนยกโทรศัพท์มาแนบหูยืนนิ่งไปเป็นนาที คนที่เดินผ่านหน้าบาร์ก็มองเขาด้วยความแปลกใจ
“แอว!”
สะดุ้งทันทีที่ได้ยินเสียงเพื่อนขี้เมาของตัวเองผลักประตูออกมามองเขา ใบหน้าคมค่อย ๆ หันไปเพื่อนของตัวเองที่ยืนยิ้มตาเยิ้มอยู่ตรงนั้น
“เข้าปายยยยย นายจะทิ้งฉันหรอวะ!”
“กูไม่ได้ทิ้งมึงครับเพื่อน แต่มึงกลับห้องเดี๋ยวนี้!”
พูดจบร่างสูงรีบกระชากเพื่อนของตัวเองออกจากบาร์ทันที ใช้เวลาลากไอเพื่อนคนนี้กลับห้องนานเลยล่ะ กว่าจะยอมกลับมากับมยองซูน่ะ ทั้งเกาะประตู ทั้งนอนลงไปดิ้นกับพื้น นี่ถ้าไม่ติดว่าคุณเลขาไม่ตามล่า ก็กะว่าจะถ่ายรูปไอเพื่อนบ้านี่สักรูปสองรูป..
“ทำมายคุณซองกยูไม่มา!”
“จะไปรู้ปะ!”
“พูดประโยคมาสามสี่รอบละ เลิกพูด SHUT UP!”
มยองซูพยุงเพื่อนของตัวเองกลับห้องพัก โฮวอนที่เดินขาลากตามเพื่อนก็เอาแต่บ่นคิดถึงหนุ่มนายแบบอีกคนที่ไม่ได้มาด้วย มยองซูสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะพ่นลมหายใจนั้นออกมาอย่างเหนื่อยล้า
นอกจากจะต้องลากโฮวอนกลับห้องแล้วเขาต้องรีบแหกหัวไปหาคุณเลขาที่ตาเป็นเลือดอยู่ตอนนี้อีก ชีวิตรันทดของมยองซูมันเริ่มขึ้นแล้วหรือนี่กะไร
“ซอง.. ก-“
ฟึ่บ!
ร่างหน่า ๆ ถูกมยองซูปล่อยให้ล้มลงไปนอนกับเตียงนุ่ม ๆ ก่อนเสียงทุกอย่างจะเงียบลง ใบหน้าคมหันมองซ้ายขวา ก่อนจะปรบมือเสียงดัง ๆ เพื่อให้มั่นใจว่าเพื่อนของเขาหลับไปแล้ว
“ออมม่า!!!”
หลับยังวะ..
“ซองกยู!!!”
มยองซูตะโกนชื่อของคนที่โฮวอนคิดถึงดัง ๆ แต่คนที่นอนอยู่กลับนิ่งสงบ นั่นแหละถึงทำให้เขามั่นใจว่าโฮวอนจะไม่ลุกขึ้นมาโวกเหวกใส่เขาอีก
เค๊..
โอเค๊..
โอเคแบบไม่มั่นใจเลยล่ะ จบด่านของช่วยเพื่อนขี้เมาแล้ว ด่านต่อไปคือ Boss Final จะอยู่หรือตายคือขึ้นอยู่กับคนที่นั่งอยู่ในห้องพักฝั่งตรงข้ามของเขานู่นแหละ..
“เอาไงเอากันวะ..”
ข้ายาวรีบก้าวไปยืนหน้าประตูก่อนจะหันไปมองเพื่อนของตัวเองอีกครั้ง ต้องมองนาน ๆ จนมั่นใจว่าไอบ้าโฮวอนมันหลับไปแล้วจริง ๆ
ถึงแม้โฮวอนจะเป็นเพื่อนสนิทแต่เรื่องที่เขากำลังคบกับซองจงน่ะ ยังไงก็บอกไม่ได้..
ฝันดีเพื่อน..
♡
มยองซูดูทางอะไรเรียบร้อยแล้วล่ะว่าไม่มีเห็นว่าเขากำลังมาหาคุณเลขาซองจง ดึก ๆ แบบนี้น่ะไม่มีใครเห็นแน่ ยกเว้นแต่พวกรุ่นพี่ที่ไปบาร์แล้วกลับกันน่ะ
ห้องพัก 284
มยองซูยังคงเห็นไฟที่ออกมาจากหน้าต่าง อย่างน้อยก็โล่งใจว่าซองจงยังไม่หนีเขาไปนอนแล้ว
สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ พร้อมรับชะตากรรม มยองซูยกมือขึ้นเคาะประตูห้องพักของคุณเลขาสามครั้ง ก่อนจะยืนรอนิ่ง ๆ และเขาก็รู้สึกว่าประตูมันกำลังจะเปิด
สู้สิวะมยองซู..
แกร๊ก...
ประตูเปิดแร๊วครับคุณแม๊!
“อุ่ย..”
คุณเลขาที่เปิดประตูมองคนที่ยืนอยู่หน้าห้องพักของเขา ใบหน้าสวยยังคงนิ่งแต่เหมือนรู้สึกได้ถึงพลังงานความร้อนที่แผ่ออกมา หนุ่มตากล้องที่ยืนแข็งทื่อค่อย ๆ ยิ้มแห้ง ๆ ออกมาแต่คุณเลขากลับไม่ยิ้มหรือแสดงอาการอะไรเลย
“เค้ามา-“
“มาทำไม”
1ดอก..
“อ้าว..” เกาหัวแก้เกร็งเบา ๆ
“ก็มาหาตัวเองไ-“
“ที่นอนนายมันในบาร์นู่น”
2ดอก..
“ก็ผมอยากนอนกับ-“
“ไปนอนกับหมาไป”
3ดอก..
ดวงตาสวยที่จ้องมองหนุ่มตากล้องเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ ยิ่งมยองซูพูดซองจงยิ่งตอกกลับแรงขึ้นเรื่อย ๆ จนไอหนุ่มตากล้องต้องหยุดพูดไปสักพัก ร่างสูงหันมองซ้ายขวาก่อนจะรีบพุ่งตัวเข้าห้องคุณเลขาทันที
ก็เห็นว่าซองยอลกำลังเดินมา แต่ดีที่ตานั่นไม่ได้หันมาเจอพอดีนั่นแหละ
“อะไรของนายเนี่ย! กลับไปห้องตัวเองเดี๋ยวนี้!”
“คุณซองยอลมา!”
จบประโยคของแอล คนตัวเล็กถึงแทบจะถลึงตาเลยทีเดียว จากที่กำลังโกรธก็กลายเป็นวุ่นวายทันที ความตื่นตกใจยิ่งทำให้หาวิธีอะไรไม่ได้เลย
“เข้าไปอยู่ในห้องดำเดี๋ยวนี้!”
“มันร้อน!”
“อย่าเรื่องมาก!”
คนตัวเล็กมองหนุ่มตากล้องเหมือนจะฆ่าให้ตายเลยแหละ หนุ่มตากล้องที่ทำอะไรไม่ถูกเหมือนกันหันไปมองห้องน้ำก่อนเสียงเคาะประตูจะดังขึ้น
“ซองจง นอนรึยัง!”
เสียงของหนุ่มนายแบบตะโกนเข้ามาก่อนคนตัวเล็กจะจ้องหนุ่มตากล้องที่กำลังจะเดินเข้าไปในห้องน้ำ
“เร็ว..”
จบประโยคของซองจง มยองซีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำทันที ทุกอย่างเหมือนจะปกติเพียงแต่ร่างบางที่ยืนลุกลนอยู่นั้นค่อย ๆ สูดหายใจสงบสติอารมณ์ของตัวเอง
“โอเค..”
“ซองจง!”
ซองยอลตะโกนเรียกหนุ่มเลขาอีกครั้งก่อนคนตัวเล็กจะเดินไปเปิดประตูด้วยท่าทางนิ่ง ๆ ดวงตากลมตามองหนุ่มนายแบบที่ยืนยิ้มให้เขา ซองจงผู้ที่แสดงอาการนิ่ง ๆ มาโดยตลอดกลับยิ้มให้เขาจนน่าแปลกใจ
“มีอะไรครับ”
“นายเปิดประตูช้าจัง”
เป็นอีกหนึ่งประโยคที่ทำให้ซองจงค่อย ๆ หุบยิ้ม หนุ่มเลขากรอกตาไปมาก่อนจะจ้องหน้าหนุ่มนายแบบอีกครั้ง
“ผมถามว่ามีอะไร”
“พี่ว่าจะคุยกับนายสักหน่อย พี่เหงาน่ะแค่ขอคุยด้วย อย่าไล่กันเลยนะ”
หนุ่มนายแบบที่ใช้น้ำเสียงแทบจะอ้อนวอน แต่มันกลับทำอะไรกับใจของซองจงไม่ได้เลย คนตัวเล็กถอนหายใจออกมาเบา ๆ พร้อมกับส่ายหน้าแทนคำปฏิเสธ
“ผมง่วงมากแล้วก็กำลังจะนอนครับ ขอโทษด้วย” ตอบพร้อมกับคลี่ยิ้มออกมานิด ๆ แต่อย่างน้อยคำตอบของซองจงก็ยังไม่ทำให้ซองยอลแทบจะเสียใจยิ่งกว่าคำพูดแต่ก่อน
“อืม.. ไม่เป็นไรงั้นพี่จะกลับไปนอนแล้วล่ะ”
“ครับ ฝันดีนะครับ”
“ฝันดีครับ”
“พรุ่งนี้มีงานเช้า ตื่นให้ทันนะครับพี่ซองยอล”
ประโยคสุดท้ายที่ทำให้ซองยอลยิ้มได้ เขาจ้องมองคนตัวเล็กจนประตูนั้นปิดสนิท บางครั้งคนที่ใจร้ายแบบซองจงอาจจะสนใจในตัวเขาบ้าง บางทีก็หวังว่าให้สนใจ สักนิดก็ยังดี..
โอเค..
“ออกมาได้แล้วไอตูดหมึก”
เหมือนทุกอย่างจะปลอดภัยดี ไม่มีใครสงสัย ไม่มีใครจับได้แน่นอน ประตูห้องน้ำถูกเปิดออกแล้วไอหนุ่มตากล้องหน้าหงอยก็ค่อย ๆ เดินออกมาเช่นกัน
ถึงยังไงก็ตามซองจงไม่ลืมหรอกว่าวันนี้ไอตากล้องนี่ทำอะไรไว้บ้าง ทั้งนั่งกับผู้หญิง ทั้งหนีไปก๊งเหล้า แล้วก็ไม่ยอมรับโทรศัพท์
อ่า ให้ตายเหอะเขากลายเป็นคนงี่เง่าแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย
“วันนี้นายทำอะไรไว้บ้าง”
แต่เพราะโตเป็นผู้ใหญ่ นิสัยเด็ก ๆ ก็ควรจะเลิกทำ ซองจงพยายามทำให้ตัวเองใจเย็นขึ้นก่อนจะถามหนุ่มตากล้องที่เดินมายืนตรงหน้าเขาด้วยสีหน้าหงอย ๆ เหมือนเด็กนั่นแหละ
“เรื่องจียอน แล้วก็เรื่องบาร์ครับ..”
ร่างสูงคอตกลงเล็กน้อย เขายอมรับผิดทั้งหมดแต่ทุกอย่างคือสิ่งที่เขาไม่ได้ตั้งใจแต่หวังว่าแม่ทูลหัวของเขาจะยอมรับฟังคำสารภาพผิด
“อืม”
“เรื่องจียอน ผมไม่ได้แก้ตัวแต่ผู้หญิงคนนั้นมานั่งเองนะครับ ถึงคำพูดผมเหมือนจะโยนทุกอย่างให้ฝ่ายหญิงแต่มันเป็นความจริง”
“อืม”
“ส่วนเรื่องบาร์ ผมไม่ได้ไปดื่มเลยนะครับ ผมยังมีสติไม่เมาด้วย-”
“ฉันได้กลิ่นเหล้า”
“กลิ่นของโฮวอนมั้งครับ มันน่าจะติดผมมา”
จบประโยค ซองจงเริ่มที่จะใจอ่อนลงริมฝีปากสวยค่อย ๆ เม้มเข้าหากันก่อนหนุ่มตากล้องจะค่อย ๆ คลี่ยิ้มออกมา
“เกี่ยวก้อยกันนะตัวเอง”
“....”
ร่างบางไม่ตอบอะไรเขายังคงยืนกอดอกนิ่ง ๆ เช่นเดิม ฝ่ามือหนาจับมือข้อมือก่อนจะดึงมาโอบไว้ ริมฝีปากหยักค่อย ๆ ประทับลงที่แก้มนุ่มทันที การกระทำที่แสนจะไม่คุ้นเคย ซองจงรีบดันตัวหนุ่มตากล้องออกทันที
รู้สึกแปลก ๆ แต่ว่ามันก็เขินแปลก ๆ เหมือนกัน ไอเด็กบ้านี่ไม่เคยทำแบบนี้มาก่อนเลยตั้งแต่คบกัน คือมันดูเป็นการกระทำที่ดูฉวยโอกาสมากๆเลยล่ะ
“ไปอาบน้ำได้แล้ว ไป๊”
“ชุดผมล่ะ”
“นู่น” นิ้วเรียวชี้ไปที่กระเป๋าใบหนาของตัวเอง แน่นอนว่าสองคนนี้นัดกันไว้แล้วว่าจะนอนด้วยกันในคืนนี้ ไอพวกเสื้อผ้า ทุกอย่างของไอตูดหมึกนั่นซองจงก็จัดการเรียบร้อย
“ฮ๊า.. รู้งานจริง ๆ เลยแฟนผมเนี่ย” น้ำเสียงของมยองซูที่ดูร่างเริงขึ้นจนซองจงรู้สึกจะหมั่นไส้ไอเด็กบ้านี่ขึ้นมาอีกครั้ง เสียงจิ๊ปากดังขึ้นในห้องพักหลายครั้งตั้งแต่มยองซูเดินเข้ามา
เสียงหัวเราะ เสียงด่าทอก็เช่นกัน
“ไปอาบน้ำ!”
“ค้าบ!!!”
♡
11.00 PM
“พี่ดูรูปที่ผมถ่ายรึยังครับ”
“ดูแล้ว สวยดี”
“พี่สวยกว่าครับ”
“พูดมาก”
เสียงพูดคุยโต้ตอบกันดังขึ้นในห้องพักสุดสบาย ทั้งคุณเลขาและหนุ่มตากล้องที่นอนอยู่บนเตียงเดียวกัน มันจะต้องเป็นอะไรที่อบอุ่นมากแน่ ๆ ถ้าเขามาเดทกันเพียงสองคน และถ้ามันไม่ใช่เวลางาน
“พูดนี้วันทำงานวันสุดท้ายเช้าของอีกคนก็จะกลับแล้ว พี่ห้ามเมานะครับ”
“คนเมานี่รั่วมากจริง ๆ”
ตาคมจ้องมองคนที่นอนหนุนแขนของเขา ริมฝีปากหยักค่อย ๆ คลี่ยิ้มออกมา ต้องไม่เคยมีใครเห็นคุณเลขาเวลาเป็นแบบนี้แน่ ๆ คนที่อยู่กับงานแล้วจริงจัง แต่เวลาส่วนตัวเขากับเหมือนเด็กผู้ชายคนนึงเท่านั้น
“นายว่าฉันหรอ” ตาสวยสบตากับเขาเช่นกัน ค่อยเสียงหัวเราะจะดังขึ้น มยองซูนึกถึงคืนที่คุณเลขาไปเมาแล้วไปเคาะห้องเขาอีกแล้ว ฝ่ามือหนายกขึ้นเกลี่ยผมสวยเล่น การกระทำของมยองซูที่ดูเหมือนจะลืมไปแล้วว่าคนที่นอนหนุนแขนเขาอยู่อายุห่างกับเขาตั้ง 5 ปี
“ผมเว้นพี่ไว้คนนึงครับ พี่น่ะทำอะไรก็น่ารัก”
มยองซูทำซองจงเขินอีกแล้ว ไอเด็กบ้านี่มีปากเป็นอาวุธหรือไง พูดอะไรก็ดีไปหมดซะทุกอย่าง เพราะชอบพูดแบบนี้แน่ ๆ ถึงมีสาวมาติดเขาเยอะน่ะ
“นายมีปากเป็นอาวุธสินะ จียอนถึงสนใจนายน่ะ”
!!!
“เพราะผมมีปากเป็นอาวุธผมก็เลยมักจะไล่จียอนไปไกลๆ แต่มันไม่สำเร็จ”
“เหนื่อยหน่อยนะที่มีฉันเป็นแฟนน่ะ”
“พูดตรงๆ ฉันหวงนายจนบางครั้งอยากจะตะโกนออกไปว่ามยองซูคือคนของฉัน”
ทันทีซองจงจะพูดต่อริมฝีปากสวยก็ถูกอีกฝ่ายครอบครอง จะจูบครั้งที่เท่าไหร่ซองจงกลับไม่ชินเอาซะเลย ฝ่ามือหนายกขึ้นประคองใบหน้าสวยไว้ก่อนรสจูบจะเริ่มหนักขึ้น
“อื้อ”
ส่งเสียงบอกอีกฝ่ายว่าเขาจะขาดอากาศหายใจ ฝ่ามือบางฟาดลงที่ไหล่หนาเบา ๆ ก่อนคนตัวสูงจะค่อย ๆ ปล่อยให้เขาเป็นอิสระ ดวงตาคมที่ยังคงจ้องไปที่กลีบปากสีสวยกับใบหน้าที่สวยยิ่งกว่าผู้หญิงคนอื่น บางทีค่ำคืนนี้อาจจะเป็นคืนที่พิเศษที่สุดก็ได้
“จูบอีกไม่ได้หรอครับ”
คำถามซื่อ ๆ ที่มยองซูไม่ได้ตั้งใจจะบอกออกไป ก็แค่คิดในใจแต่มันกลับพูดออกมาเป็นภาษา ดวงตาคมที่ยังต้องกลีบปากสีสวย เขาแทบไม่ละสายไปมองอย่างอื่น ริมฝีปากของคุณเลขาน่ะหวานเหมือนพวกขนมเลยล่ะ
“…”
ใบหน้าสวยเริ่มร้อนผ่าว หูที่เริ่มแดงขึ้นเพราะความเขินอายจังหวะการเต้นของหัวใจก็แรงขึ้นเช่นกัน ประโยคที่ซองจงได้ยินจากปากมยองซูน่ะเขาฟังไม่ผิดแน่ เจ้าเด็กบ้านี่ขอจูบอีกครั้ง ใช่เขาควรปฏิเสธ
“ทุกครั้งนายเคยขอด้วยหรอ”
ริมฝีปากหยักคลี่ยิ้มออกมาอย่างพอใจก่อนริมฝีปากของทั้งคู่จะสัมผัสกันอีกครั้ง บทจูบแสนหวานที่คนตัวเล็กเป็นคนเริ่มมันก่อนริมฝีปากสีสวยกดทับลงบนริมฝีปากหนา รสจูบอันแสนหวานเริ่มขึ้นอีกครั้ง ลิ้นร้อนที่ไล้เลียกลีบปากหนาก่อนจะค่อย ๆ กัดริมฝีปากนั้นอย่างหมั่นเขี้ยว
และซองจงก็จบบทจูบอันแสนหวานนี้เสียเอง
“ไม่เอาแล้ว..”
“เลขาซองจงครับ”
“ว่า”
“ถ้าผมทำมากกว่านี้คุณเลขาจะว่าอะไรผมไหมครับ”
CUT!
CUT SCENE – TWITTER @GRIMMXFIC
(แอบอ่านไรอ่ะ!)
“เหนื่อย..”
เสียงใสดังขึ้นพร้อมกับเสียงหอบเหนื่อยที่ดังขึ้นหลังจากจบกิจกรรมที่ไอเด็กบ้าทำไปเมื่อกี้ ร่างบางหันไปพร้อมกับขยับกายเข้ากอดมยองซูอย่างไม่มีท่าทีว่าจะเขินอาย
“แต่ผมชอบนะครับ”
มยองซูเอ่ยพร้อมกับยกฝ่ามือขึ้นยีผมสีบลอนด์เบา ๆ เหมือนความร้อนจะหายไปและความหนาวเย็นก็เริ่มเข้ามาแทน ซองจงกระชับกอดแน่นขึ้นก่อนผ้าห่มผืนหนาจะคลุมเขาทั้งสอง
“หนาวหรอครับ”
“อือ”
“ผมชอบนะครับที่พี่เรียกผมว่าแอลอ่ะ”
“งั้นอีกรอบได้ไหมครับอยากให้พี่เรียกอีก”
เพี้ยะ!
สิ้นสุดประโยคแสนทะลึ่งลามกของมยองซู เสียงมือที่กระแทกลงที่ใบหน้าคมก็ดังขึ้นอย่างแรงด้วยความหมั่นไส้ผสมกับความเขินอายที่ตามมาเช่นกัน
“ตบหน้าผมทำไมเนี่ย! หรือว่าพี่..”
“อุบาทว์!”
คนพี่เริ่มแสดงอารมณ์ร้ายออกมาเหมือนเดิมจนมยองซูแทบจะหลุดขำออกมา ฝ่ามือหนาประคองใบหน้าสวยก่อนริมฝีปากหนาจะประทับจูบกลีบปากสวยเบา ๆ การกระทำของมยองซูมันโคตรจะน่ารักจนซองจงอยากจะระเบิดตัวเองเลยล่ะ
“พอแล้ว”
“เรียกแอลก่อน”
“… พรุ่งนี้เพื่อนฉันจะมาช่วยฉันทำงานนายกลับไปนอนห้องตัวเองนะ”
เหมือนพ่อบ้านที่โดนไล่ให้ไปนอนนอกบ้านอะไรแบบนั้น สีหน้าของมยองซูเปลี่ยนไปได้อย่งชัดเจน ซองจงแทบจะหลุดขำออกมานิ้วเรียวยกขึ้นบีบแก้มนุ่มของมยองซูอย่างเอ็นดู
“เขาไม่ได้จองห้องพักหรอครับ”
“อืม อีกอย่างโฮวอนจะสงสัยนะ ฉันว่าเจ้านั่นยิ่งฉลาด ๆ อยู่ด้วย”
“…งั้นอีกรอบ—”
“ไม่!”
“ก็พรุ่งนี้—“
“ไม่”
“ผมล้อเล่นไม่ต้องมาตบเลยนะ”
เพี้ยะ!!!
ϟ
แชป 19 มาละเด้อ อยากบอกว่าฉากคัทแต่งนานมากคือแบบต้องพยายามทำความเข้าใจและใช้ภาษาที่โอเคที่สุด นุเหนื่อยง่ะ //ซบรีดเดอร์ แชปต่อไปมีฮาแน่นอนนะครับ เปล่าสปอยล์
ให้กำลังใจทีครับอยากร้องไห้มากๆ รักนะ
สกรีม - #สตูดิโอแอลจง
ความคิดเห็น