คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ϟ C H A P T E R 7 ϟ
ϟ 0 7 ϟ
-
มือหนาที่กำลังยกแขนเรียวเล็กมาพาดบ่าไว้ ใช่แล้วตอนนี้หนุ่มตากล้องกำลังลากตัวคุณเลขาขี้เมาเข้ามาในห้องของตัวเองนี่แหละ ร่างสูงก้มตัวลงไปถอดรองเท้าให้คนที่ยืนเซไปเซมาเขาค่อยลุกขึ้นก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ
“ดื่มไปกี่ขวดเนี่ย เหม็นจริงๆ” พูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดแต่ในใจก็เป็นห่วงเอามากๆ ใบหน้าสวยที่ขมวดคิ้วจ้องหน้าเขาอย่างไม่พอใจ มือบางง้างมือขึ้นมาฟาดใบหน้าหล่อ การกระทำที่ดูเหมือนจะทำเอาแอลเจ็บมากๆ
แต่ไม่เลย..
การง้างมือที่ดูเหมือนจะฟาดเข้ามาอย่างแรงๆกลับลดน้ำหนักลงมาแค่เหมือนจับใบหน้าคมของหนุ่มตากล้อง มือบางที่ว่างอีกข้างก็ยกขึ้นมาจับอีกครั้ง หนุ่มตากล้องจากที่ดูเหมือนจะหงุดหงิดกลับขมวดคิ้วด้วยความสงสัยแทน
มือบางทั้งสองข้างจับใบหน้าหล่อไว้ก่อนริมฝีปากสวยจะค่อยๆคลี่ยิ้ม ดวงตาคมเบิกกว้างขึ้นอย่างไม่เข้าใจ คุณเลขาคนนี้กำลังเมา ใช่แล้วเขากำลังเมาแต่จะทำตัวน่ารักแบบนี้ไม่ได้นะ
“อะไรของพี่..” หนุ่มตากล้องเอ่ยถามอีกครั้งก่อนนิ้วเรียวจะค่อยบีบที่แก้มของเขาทั้งสองข้างพร้อมกับส่ายไปส่ายมา ดวงตาคมที่เบิกกว้างกลับกว้างกว่าเดิมใบหน้าหล่อที่ค่อยๆแดงขึ้น ตอนนี้แอลกำลังเขินกับการกระทำของคนที่เมาอยู่ตรงหน้า
“นายมันน่ารำคาญมากเลยนะรู้ไหม!” เสียงใสพูดเสียงดังแต่มือทั้งสองข้างก็ยังคงบีบแก้มใบหน้าหล่อ การกระทำที่ตรงข้ามกับคำพูดทำเอาแอลหลุดยิ้มออกมาซะอย่างนั้น ลมหายใจที่พ่นออกมาจากหนุ่มตากล้องมือหนาค่อยๆยกขึ้นมาดึงมือบางออกจากใบหน้าของเขา
เวลาเมาก็น่ารักไปอีกแบบ..
ร่างสูงไม่พูดอะไรแต่ก้มตัวลงยกร่างคุณเลขาขี้เมาขึ้นมาพาดบ่าอีกข้าง ร่างบางที่กำลังเมาแต่ก็ตกใจกับการกระทำของคนตรงหน้า ใช่แล้วแอลอุ้มซองจงไว้มือบางกำหมัดก่อนจะทุบไปที่กลางหลังของหนุ่มตากล้อง
แรงทุบของคนเมาไม่ได้แรงมากนักจนแอลต้องปล่อยซองจงลงกับพื้นเขาจิ๊ปากเบาๆก่อนจะก้าวขาไปที่เตียงใหญ่ ร่างบางที่ดิ้นดุ๊กดิ๊กจะลงอย่างเดียวอยู่ๆก็ตะโกนออกมาจนแอลแทบอยากจเอามืออุดหู
“ปล่อยยยยย!!.. มยองซูววว!!” เสียงใสตะโกนออกมาอย่างดังก่อนหนุ่มตากล้องจะรีบปล่อยร่างของคุณเลขานอนลงกับเตียงนุ่ม ชายเสื้อของหนุ่มเลขาที่เลิกขึ้นจนเห็นหน้าท้องเนียนทำเอาหนุ่มตากล้องอย่างแอลเบิกตากว้างทันที
ดวงตากมที่เบิกกว้างขึ้นจดจ้องไปที่หน้าท้องขาวเนียนอย่างไม่ละสายตา ใบหน้าคมแดงขึ้นอีกครั้ง ตอนนี้สุภาพบุรุษอย่างแอลคิมแทบจะเกิดกิเลสตัณหา ริมฝีปากสวยที่กำลังบ่นพึมพำเบาๆไม่ได้ทำให้แอลกลับไปสนใจเลย เขาสนใจแต่สิ่งที่เขาเห็นตอนนี้นั่นแหละ..
เหมือนเทวดากับซาตานกำลังตีกันในห้องของแอล อีกใจก็คิดดีแต่อีกใจก็คิดไม่ดี มือหนาค่อยๆเอื้อมไปที่หน้าท้องบางก่อนจะรีบดึงชายเสื้อเชิ้ตนั่นปิดหน้าท้องนั่นทันที เหมือนเทวดาแอลจะชนะไอซาตานแอลนั่นซะแล้ว ร่างสูงพ่มลมหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เขาเกือบจะทำอะไรที่ผิดพลาดที่สุดในชีวิตอีกแล้ว
“งื้อ..” เหมือนแอลกอฮอล์จะทำให้เลขาซองจงหมดฤทธิ์ลง ร่างบางทำเสียงอู้อี้จนทำหนุ่มตากล้องยิ้มออกมา แอลค่อยจัดท่าให้ซองจงนอนดีๆ มือหนาอดที่จะเอื้อมไปขยี้ผมคนที่โตกว่าไม่ได้ เขาขยี้ผมของคนที่เมาอยู่แทบจะยุ่งเหยิงแต่มือบางที่รู้สึกรำคาญเหมือนอะไรมารบกวนการนอนของเขากลับมาปัดมือหนาออกทั้งๆที่ยังคงหลับตา คิ้วที่ขมวดติดกันอย่างรำคาญร่างบางรีบพลิกตัวไปอีกฝั่งก่อนมือหนาจะดึงผ้าห่มหนามาคุมตัวของคนที่กำลังเมา
อยากมองแบบนี้นานๆ..
“รู้ว่าตอนเช้าต้องไปทำงานแล้วยังเมากลับมาอีก..” ร่างสูงที่นั่งอยู่บนเตียงหนุ่ม สายตาที่ยังคงจ้องมองหนุ่มเลขาขี้เมาที่กำลังหลับตาพริ้มเหมือนจะฝันดีอยู่นั้น นิ้วเรียวค่อยๆเอื้อมไปจิ้มที่แก้มนุ่มของคนที่หลับอยู่ ริมฝีปากหยักค่อยๆคลี่ยิ้มออกมาอย่างพอใจ
พอใจที่ได้ทำแบบที่ซองจงไม่รู้สึกรำคาญ..
พอใจที่ได้ดูแลซองจงแบบนี้ด้วย..
“ผมชอบพี่จริงๆนะครับ..” เสียงทุ้มที่เอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบานิ้วเรียวที่ยังคงจิ้มอยู่ที่แก้มนุ่มของซองจง ริมฝีปากสวยที่ค่อยๆคลี่ยิ้มออกมานิดๆเหมือนได้ยินสิ่งที่หนุ่มตากล้องพูด เวลาที่ผ่านไปเป็น ตีหนึ่ง ตีสอง แอลยังคงจ้องมองซองจงอยู่แบบนั้น
เขาไม่เคยเบื่อที่จะมองคุณเลขาซองจงแม้แต่น้อยเลย..
ถ้าซองจงรับรู้คำพูดของแอลเมื่อกี้ก็น่าจะดี..
10.00 AM
แสงจากพระอาทิตย์ที่เล็ดลอดเข้ามาจากผ้าม่านหนุ่มเลขาที่หันไปทางด้านที่แสงออกมา เขาพ่มลมหายใจออกมาเบาๆก่อนตาที่ปิดอยู่จะค่อยๆลืมตาขึ้นมามอง
เหมือนตัวเองจะแฮงค์เขาหลับตาลงอีกครั้งก่อนจะลืมขึ้นมา เขาไม่ได้แฮงค์หรอกสิ่งที่เห็นตรงหน้าไม่ใช่ความฝันด้วย ตอนนี้ซองจงตื่นแล้วและสิ่งที่เขาเห็นก็คือไอหนุ่มตากล้องที่กำลังหลับแล้วก็ยังคงยิ้มอยู่นั่นแหละ
จากที่อยากนอนต่อตอนนี้ตาสว่างขึ้นเลย ดวงตาเรียวสวยเบิกกว้างก่อนมือบางจะยกหมอนจากหัวเขามาฟาดที่ใบหน้าหล่ออย่างแรง แรงจนหนุ่มตากล้องที่หลับอยู่ถึงกลับสะดุ้งตื่นขึ้นมาทันที
“มยองซู!!” ร่างบางที่ยันตัวลุกขึ้นยืนมือบางที่ยกหมอนฟาดหนุ่มตากล้องที่ยังคงงัวเงีย มือหนารีบยกขึ้นมาจับหมอนไว้ก่อนปรือตามองหนุ่มเลขาที่กำลังทำตาเขียวใส่เขา ริมฝีปากหยักค่อยๆคลี่ยิ้มออกมาก่อนจะแย่งหมอนออกจากมือบาง เขาวางหมอนใบใหญ่ไว้ที่เดิม
ร่างสูงนั่งบนเตียงเหมือนคนที่ยังไม่ตื่น มือหนาที่ตบลงหมอนเบาๆ ซองจงรีบก้มมองสภาพร่างตัวเอง เสื้อผ้าที่ยังคงอยู่ครบแต่สายตาก็รีบมองคนที่ใส่เพียงเสื้อกล้ามสีดำตัวเดียว เขาเบิกตากว้างทันทีก่อนจะยกมือขึ้นชี้ไปที่หนุ่มตากล้อง
“นายทำอะไรฉัน!”
“ทำอะไรครับ..”
“เมื่อคืน..” ซองจงจ้องใบหน้าหล่อก่อนจะพยายามครุ่นคิดเรื่องที่เกิดขึ้นในเมื่อคืน ซองจงที่ไปงานวันเกิดของคิม แฮรันผู้ของคนที่เป็นแม่ของหนุ่มเลขาซองจง งานที่ดูใหญ่โตมีแต่พวกในวงการแฟชั่นไปงานพิเศษแบบนี้ แน่นอน อี ซองยอล ต้องไปอยู่แล้ว
09.00 PM
“ซองจง วันนี้มาด้วยหรอครับ” เสียงของหนุ่มนายแบบถามขึ้นเมื่อเขาเดินมายืนข้างๆร่างบางที่กำลังแตะสมาร์ทโฟนข้างสระว่ายน้ำ เขาเหลือบตามองคนที่เดินมายืนข้างๆเขาก่อนจะกลับมาสนใจสิ่งที่กำลังทำอยู่เหมือนเดิม
“วันเกิดแม่ผม ถ้าผมมามันแปลกด้วยหรอ” พูดทั้งๆที่สายตายังคงจ้องที่หน้าจอสี่เหลี่ยม คนที่ตัวสูงกว่าค่อยเอียงใบหน้ามามองสิ่งที่ซองจงกำลังทำ แน่นอนซองจงรู้ว่ามีคนกำลังยุ่งเรื่องส่วนตัวของเขาอยู่ มือบางรีบปิดหน้าจอก่อนจะเก็บใส่กระเป๋ากางเกงเหมือนเดิม ใบหน้าสวยหันมามองหนุ่มนายแบบอย่างไม่พอใจ
ซองจงไม่ชอบให้ใครมายุ่งเรื่องส่วนตัวของเขา ยิ่งคนที่แอบมองแบบนี้ยิ่งไม่ชอบ คิ้วที่ค่อยๆขมวดติดกันอย่างไม่พอใจกอดอกมองหนุ่มนายแบบด้วยท่าทางที่หงุดหงิด ทำเอาหนุ่มนายแบบเกาหัวแก้ความผิดที่ตัวเองทำไปเมื่อกี้
“ขอโทษนะ.. ซองจงไม่เข้าไปในงานหรอ”
“กำลังจะไปนี่แหละครับ” พูดจบขาเรียวรีบก้าวออกจากบริเวณตรงนั้น เอาจริงๆแล้วซองจงจะรู้สึกดีกับซองยอลมากๆถ้าซองยอลคิดกับเขาแค่พี่น้องหรือเพื่อนร่วมงานที่สนิทเท่านั้น เพราะคนบบซองยอลนอกจากจะดูเพลย์บอยแล้ว ยังดูเป็นคนที่น่ารำคาญและยุ่งเรื่อยส่วนตัวมากๆอีกด้วย
ซองจงไม่ชอบคนแบบนี้
แอลก็เช่นกัน ไม่ชอบมากๆ..
ห่างออกมาจากหนุ่มนายแบบมือบางที่ค่อยๆหยิบวัตถุสี่เหลี่ยมออกมาจากกระเป๋ากางเกง เปิดหน้าจอมองสิ่งที่ยังค้างอยู่บนหน้าจอ
เบอร์ของหนุ่มตากล้องนั่นแหละ..
ไม่รู้ว่าซองจงจะคิดอะไรซีเรียสขนาดนี้ เขาควรบันทึกชื่อของแอลแค่คิมมยองซูหรือไม่ก็แอลไป แต่เขากลับอยากตั้งอะไรที่มันพิเศษมากกว่านั้น ถึงตอนนี้เขาจะมองว่ามันไม่แปลกถ้าจะตั้งชื่อของแอลต่างจากเดิม แต่นิสัยซองจงไม่เคยสนใจใครแต่กลับมาสนใจกับเรื่องเล็กๆแบบนี้สิแปลก
10.00 PM
ร่างบางที่ก้มหน้าฟุบกับโต๊ะ เพื่อนฝูงที่รู้จักกับซองจงยังคงเต้นอย่างมีความสุข งานของแม่เขาที่ดูเป็นกันเองไม่ต้องมีพิธีอะไรมาก ทำเหมือนคลับดีๆที่นึงแค่นั้น แก้วโซจูที่วางไว้บนโต๊ะมือบางค่อยๆจับแก้วเล็กไว้ก่อนมือของหญิงสาวที่ขึ้นชื่อว่าเป็นแม่ของเขาจะมาดึงออก
“พอได้แล้วเด็กบ้า” เสียงของแฮรันดังขึ้นก่อนคนที่ก้มหน้าอยู่จะรีบเงยหน้ามามองแม่ที่กำลังขัดใจเขา ใช่ตอนนี้ซองจงเมาเอามากๆแล้ว ขวดโซจูที่วางไว้บนโต๊ะรับเจ็ดขวดแปดขวด สองขวดนั่นของเพื่อนๆซองจง แต่ที่เหลือนั่นน่ะของหนุ่มเลขาล้วนๆเลย
“แม่อ่า..” สภาพที่ค่อนข้างจะพังแตกต่างจากที่ซองจงมางานวันเกิดแม่เขาแรกๆ ริมฝีปากสวยเบะนิดๆเหมือนเด็ก ที่ซองจงดูเหนื่อยขนาดนี้และดื่มเยอะขนาดนี้ไม่ใช่ว่าเฮิร์ทหรืออะไร
เขาเพิ่งไปแดนซ์กับฝูงเพื่อนของเขาจนสภาพพังขนาดนี้แหละ..
“กลับบ้านได้แล้ว เดี๋ยวซองยอลเขาจะไปส่งนะ” เสียงของผู้เป็นแม่ดังขึ้นก่อนหนุ่มนายแบบจะรีบเดินตามมาทีหลัง ซองจงที่ดูเหมือนจะหมดแรงไม่ได้โต้แย้งอะไรแม้แต่น้อย
“งั้น.. ผมขอตัวไปส่งซองจงก่อนนะครับคุณแฮรัน” พูดจบหนุ่มนายแบบค่อยๆพยุงตัวซองจงออกจากงานเลี้ยงอย่างช้าๆ ร่างบางที่ค่อยๆเดินตามกลับผลักตัวหนุ่มนายแบบออกทันที แรงผลักที่ซองจงเกือบจะเซล้มซะเองกลับยังทรงตัวได้อยู่
“ผมมม กลับเองได้! ไปเลยไป” พูดจบร่างบางที่เดินเซรีบหยิบกุญแจรถออกมา เขาเดินไปที่รถเก๋งสีดำก่อนจะค่อยๆเปิดประตูทันที หนุ่มนายแบบที่ยังคงเดินตามจับไหล่บางเอาไว้ก่อนจะแย่งกุญแจที่มือของคนเมาออก
“พี่ไปส่งเอง”
“มีคนมารับผมแล้วต่างหากกก!” เสียงหงุดหงิดที่ลากยาว ประโยคที่ทำเอาหนุ่มนายแบบไม่เข้าใจเขาขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนมือบางจะรีบแย่งกุญแจกลับมาไว้กลับตัวเหมือนเดิม
“ใคร”
“แอล!” พูดจบร่างบางรีบขึ้นรถก่อนมือบางจะเอื้อมมือออกมาปิดประตูใส่ซองยอลทันที ไม่ทันที่จะรัดเข็มขัดนิรภัย ซองจงกลับออกรถทันทีด้วยความเมาที่ทำตัวซ่า..
วีรกรรมของซองจงมาเยอะเสียจริง ทั้งไปเต้นจนหลุดบุคลิกของตัวเอง อ้างชื่อของแอลว่าจะมารับอีก ไหนจะขับรถกลับคอนโดอย่างเฉียดตาย ผิดพลาดสุดคงเข้ามาหาเรื่องแอลนี่แหละ..
“นึกอะไรออกได้ยังครับพี่” เสียงทุ้มดังขึ้นเรียกสติของคนขี้เมากลับมา ซองจงสะดุ้งก่อนจะกลับมาจ้องแอลอีกครั้ง ใบหน้าหล่อที่หลุดขำกับความน่ารักของหนุ่มเลขามือบางเอื้อมไปกระชากคอเสื้อกล้ามของแอล
แต่ใครจะรู้ว่าซองจงกลับพลาดซะเอง..
การกระชากที่เสียการทรงตัวซะเอง ร่างบางเอนตัวไปข้างหน้าตรงหน้าของหนุ่มตากล้องก่อนริมฝีปากสวยจะเลื่อนไปประกบกับริมฝีปากหยักเข้ารูปอย่างไม่ได้ตั้งใจ
ตึกตัก..
ดวงตาสวยเบิกกว้างอย่างตกใจแต่คนตรงหน้ากลับไม่สะทกสะท้านอะไรขึ้นเลย มือหนาทั้งสองข้างค่อยเลื่อนขึ้นมาประคองใบหน้าสวยพร้อมกับกดจูบย้ำอีกครั้ง ริมฝีปากหยักบดเบียดริมฝีปากสวยอย่างนุ่มนวล ซองจงจากที่ต่อต้านกับยอมรับรสจูบอย่างไม่ทันตั้งตัว
มือบางที่อยู่ตรงคอเสื้อของหนุ่มตากล้องกลับเลื่อนขึ้นคล้องคอของหนุ่มตากล้องไว้จากรสจูบที่นุ่มนวลเริ่มรุนแรงขึ้น ริมฝีปากหยักบดคลึงริมฝีปากสวยอย่างหลงใหล เหมือนอยู่ในฝันแต่ความต้องการของแอลกลับเกิดขึ้นจริง เขาไม่เคยคิดว่าตัวเองจะได้ทำแบบนี้
ไม่เคยแม้แต่จะคิด..
บทจูบที่เนิ่นนานลิ้นร้อนของแอลที่กำลังจะรุกล้ำเข้าไปในโพรงปากหวานทำให้เลขาซองจงที่กำลังเคลิ้มกับรสจูบนั้นได้สติกลับคืน จากมือที่คล้องคอของคนตรงหน้าไว้กลับเลื่อนลงมาที่แผงอก ซองจงดันตัวของคนที่กำลังจะรุกล้ำมากเกินไปออก
เช่นกันแอลที่เหมือนจะทำอะไรเกินเลยกลับได้สติกลับมาเช่นกัน ใบหน้าที่แดงก่ำของทั้งสองกำลังจ้องมองกันก่อนมือบางจะยกขึ้นมาตบเข้าที่ใบหน้าหล่อ
..เพี้ยะ!
แรงตบที่ไม่ได้แรงมากนักแต่ก็ทำเอาแอลจี๊ดขึ้นมาเหมือน ใบหน้าสวยที่ทำสีหน้าไม่พอใจบวกกับความเขินอายไม่ยอมพูดอะไรแม้แต่น้อย
“ผมขอโทษ..” เหมือนจะบอกไม่ทัน ร่างบางกลับรีบหมุนตัวเดินออกจากห้องของหนุ่มตากล้องทันที คำขอโทษจากที่ดังกับแผ่วเบาลง เขาพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ
จนได้นะแอล..
♡
ร่างสูงก้าวฝีเท้าช้าๆ คิดถึงเรื่องเมื่อช่วงสายๆที่เกิดขึ้นวันนี้เขาเลือกที่จะไม่เข้าบริษัทเพราะวันนี้ไม่มีงานอะไรที่เขาจะต้องทำ เลือกที่จะพักผ่อนยังดีกว่า
มือหนาที่หิวถุงที่มีกล่องไก่ทอดพร้อมกับเป๊ปซี่อีกสองกระป๋อง เขาเลือกที่จะเอาสิ่งนี้ไปง้อหนุ่มเลขาที่เขาเพิ่งจะล่วงเกินไป
ง้อหรอ..
แอลเดินไปอีกฝั่งเพื่อจะลองไปดูรถของเขา พร้อมกับจะมาเช็คสภาพรถ เขาควรใช้รถของตัวเองไปทำงานได้แล้ว หลังจากที่ทำเรื่องแบบนั้นไปเขาคงไม่กล้าจะไปนั่งกับซองจงเป็นอันขาด
เพราะแอลรู้ไงว่าตัวเองห้ามใจตัวเองไม่ได้เลย..
เขาค่อยเงยหน้ามองก่อนจะชะงักทันที สิ่งที่เขาเห็นมันเซอร์ไพร์สอีกแล้ว ร่างบางที่ยืนมองช่างซ่อมรถที่กำลังทำให้รถมอเตอร์ไซค์กลับมาเป็นสภาพเดิม
ร่างบางเดินวนไปมาอยู่ที่เดิมก่อนจะยื่นแบงค์ให้ช่างซ่อมรถ แอลคิดว่าซองจงจะเลิกยุ่งกับเขาไปแล้วแต่สิ่งที่เห็นตอนนี้กลับดูทำให้เขาดีใจมากขึ้นกว่าเดิม
กระแอมเสียงก่อนซองจงจะค่อยๆหันมา เขากอดอกมองก่อนจะขมวดคิ้วให้ทันทีริมฝีปากสวยที่ค่อยๆขบเม้มริมฝีปากตัวเอง ทำเอาหนุ่มตากล้องรู้สึกเอ็นดูคนที่โตกว่าอีกครั้ง
“พี่ซ่อมให้ผมหรอครับ” แอลถามทันทีก่อนจะคลี่ยิ้มออกมา ซองจงทำตาลอกแลกพร้อมกับหันไปมองล้อรถมอเตอร์ไซค์สีดำ
“อือ”
“จะได้เลิกตามฉันสักที” พูดจบขาเรียวรีบก้าวขาอย่างเร็วแต่ก็หนีหนุ่มตากล้องไม่พ้นอยู่ดี ร่างสูงรีบเดินตามให้เท่าๆกับเลขาซองจงก่อนจะจับข้อมือเล็กไว้
“โกรธผมหรอครับ”
“เกลียดเลย..”
คำพูดทิ่มแทงใจหนุ่มตากล้องอีกครั้ง ทั้งคู่หยุดเดินก่อนหนุ่มตากล้องจะถอนหายใจออกมาเบาๆ เขายื่นถุงที่บรรจุไก่ทอดให้ก่อนจะฉีกยิ้มกว้างทันที ดวงตาสวยค่อยๆเหลือบมองมือบางรีบยกขึ้นมาดึงถุงในมือหนาออกก่อนจะหิ้วเสียเอง
“อันนี้ผมซื้อมาให้พี่เลิกเกลียดผมครับ..”
ทั้งคู่นั่งตรงข้ามกันก่อนร่างบางจะหันมองรอบๆห้อง ตอนนี้ซองจงอยู่ในห้องของหนุ่มตากล้องอีกครั้งเขาหันมามองคนตรงหน้าก่อนจะสะดุ้งนิดๆ สายตาของหนุ่มตากล้องที่ยังคงจ้องซองจงอย่างไม่ละสายตาแอลเท้าคางมองซองจงจนคนตรงหน้าต้องตบโต๊ะอย่างดัง
“เลิกมองสักที”
“…ผมอยากข..”
“รีบกินเลยฉันจะกลับห้องแล้ว” แอลที่กำลังจะกล่าวคำขอโทษอีกครั้งกลับต้องกลืนคำขอโทษลงคอ ซองจงรีบพูดขัดจังหวะก่อนจะเปิดกระป๋องเป๊ปซี่
ไม่ฟังกันเลย...
“กินสิครับ ผมซื้อมาให้พี่นั่นแหละ” หนุ่มตากล้องเปลี่ยนท่าเป็นกอดอกมองคนตรงหน้าแทน ใบหน้าสวยที่ก้มหน้างุดก่อนมือบางจะรีบหยิบน่องไก่ตรงหน้าขึ้นมา
สายตาของแอลยังคงจ้องไปที่หนุ่มเลขที่กำลังจะกัดน่องไก่อย่างมีความสุข เหมือนลูกแมวที่งอนเจ้านายแล้วพอเอาปลามาให้ก็หายงอน ริมฝีปากหยักค่อยๆคลี่ยิ้มออกมาก่อนจะเอื้อมแขนไปหยิบกล่องทิชชู่ให้
“เช็ดปากด้วยนะครับ”
“รู้แล้ว”
“ถ้าไม่ชอบทิชชู่เอาปากผมไปเช็ดให้ไหมครับ” จบประโยคที่แอลพูดมือบางอีกข้างก็ยกขึ้นมาเขกหัวของหนุ่มตากล้องอย่างแรง คิ้วขมวดติดกันอย่างไม่พอใจแถมยังวางไก่ที่เหลือแต่น่องไว้บนโต๊ะอีกต่างหาก
“เลิกพูดอะไรน่าเกลียดได้แล้วนายน่ะ” เสียงใสพูดขึ้นก่อนจะยกกระป๋องเป๊ปซี่ขึ้นไปจิบ แอลหลุดขำออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจมือหนาค่อยๆยกขึ้นมาลูบหัวตัวเองเบาๆ
“ผมขอโทษเรื่องเมื่อเช้าด้วยนะครับ..”
“ฉันไม่รับ”
“รับเถอะครับ..” พูดจบซองจงกลับชะงักกับคำพูดของหนุ่มตากล้องทันที เขาช้อนตามองคนที่ทำหน้าจริงจังแต่แฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์ มือหนาเลื่อนไปหยิบทิชชู่ออกจากกล่องก่อนจะยื่นหน้าเลขาตรงหน้า มือบางที่รับไวกลับโดนมือหนาจับมือไว้อย่างแน่น
“…”
“เพราะถ้าพี่ไม่รับคำขอโทษจากผม ผมจะทำมากกว่านั้นนะ..”
ϟ
แชปที่7มาแล้วครับเย่ๆ ตอนแรกว่าจะไม่อัพแล้วแต่เห็นคอมเมนท์มาผมเลยมีกำลังใจเอามากๆเลย อย่างน้อยก็มีคนมาติดตาม ขอบคุณด้วยนะครับที่ให้ความสนใจกับฟิคของผม
ยังไงก็ขอกำลังใจด้วยคอมเมนท์อีกครั้งนะครับ ไรท์ก็เหนื่อยเป็นน้า
แล้วก็อย่าลืมมาคุยกันในแท็ก #สตูดิโอแอลจง กันด้วยนะครับแล้วก็มาติดตามแท็กนี้ด้วยเผื่อผมมีฝากอะไร เย่ๆ♥♥♥
ความคิดเห็น