คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ϟ C H A P T E R 1 ϟ
ϟ 0 1 ϟ
-
เสียงวิ่งดังขึ้นตั้งแต่หน้าตึกจนถึงชั้นที่ห้าของบริษัท หนุ่มฝึกงานทั้งสองคนใช้เวลาวิ่งไปร้านอาหาร 5 นาที กินข้าว 10 นาที วิ่งๆเดินๆอีก 10 นาทีและอีก 5 นาทีในการวิ่งกลับมาที่บริษัท มือหนารีบเปิดประตูห้องประชุมก่อนสายตาของทุกคนจะจ้องมาที่ แอล และ โฮวอน ทั้งสองปากเหงื่อก่อนจะรีบโค้งตัวและเดินเข้าห้องประชุม
“ช้าไป 2 นาที..”
“..”
“พวกคุณไม่ตรงเวลาเอาซะเลยนะ”
เสียงเลขาหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆก่อนจะกอดอกมองทั้งสองที่ยืนนิ่งหน้าประตู เลขาหนุ่มถอนหายใจเบาๆก่อนจะส่ายหัว มือเรียวหยิบเอกสารมาไว้ตรงหน้าของประธานบริษัท
“ผมขอโทษครับ คือพวกเราเพิ่งทำงานเสร็จตอนเที่ยงครึ่ง แถมยังต้องใช้เวลาเดินไปหาอะไรทานอีก..” เสียงเหนื่อของโฮวอนรีบกล่าวคำขอโทษก่อนแอลจะกล่าวคำขอโทษเช่นกัน
“ข้ออ้างหรอ..”
“พอแล้วน่า ซองจง” เสียงทุ่มแก่ของท่านประธานดังขึ้นก่อนเขาจะหัวเราะเบาๆ มือขอ'ประธานยกมือขึ้นเชิญให้ทั้งสองมานั่งที่เก้าอี้ตัวเอง เด็กฝึกทั้งสองรีบเดินไปนั่งที่ของตัวเองแต่สายตาของเลขา อี ซองจง ก็มองอย่างไม่พอใจอยู่ดี
“เขาช้าแค่สองนาทีเอง มาเริ่มประชุมดีกว่านะ” ประธานพูดกับเลขาซึ่งเป็นลูกของตัวเองก่อนคุณเลขาจะพยักหน้าแล้ววางมือไว้บนโต๊ะ
“เข้าเรื่องที่เราจะประชุมกันเลยนะ”
“ครับ/ค่ะ”
“Bravo Magazine ของเราตอนนี้กำลังดีขึ้นและไต่อันดับมาเรื่อยๆ แน่นอนว่ายิ่งดีขึ้นงานของเราก็เริ่มเยอะขึ้น ผมแค่อยากให้พวกคุณตั้งใจทำงานให้มากขึ้น แล้วก็.. แอล คุณถ่ายรูปได้ดีนะผมชื่นชม”
ท่านประธานพูดจบก็กล่าวชมตากล้องหนุ่ม เจ้าของชื่ออย่างแอลค่อยๆก้มหัวรับคำชมก่อนจะยิ้มนิดๆ ทุกคนในห้องประชุมก็ปรบมือยินดีให้เขาด้วยเช่นกัน
แต่ก็มีอยู่หนึ่งคนที่ไม่ยอมปรบมือให้เด็กฝึกหนุ่มคนนั้น
‘ไม่ชอบตานั่นเลย..’
เลขาอายุ 25 ขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนใบหล่อของแอลจะหันหน้ามองเลขาที่นั่งจ้องหน้าคิ้วขมวดใส่เขาอยู่ ซองจงรีบหลบหน้าก่อนจะปรบมือพอเป็นมารยาทไม่กี่ที
ช่วงเวลาของการประชุมผ่านไปเป็นเวลา 1 ชั่วโมง ทุกคนเริ่มทะยอยกันออกทั้งแอลและโฮวอนก็รีบก้มหน้าก้มตาเก็บของบนโต๊ะใส่กระเป๋าเช่นกัน ท่านประธานได้เดินออกจากห้องแต่ยังเหลือเพียงเลขาจอมเจ้าระเบียบยืนกอดอกมองเด็กฝึกทั้งสอง
“ตาแว่นนั่น.. ช่วยออกไปก่อนได้ไหมฉันมีอะไรจะคุยกับเพื่อนนาย” เสียงใสของหนุ่มเลขาดังขึ้นก่อนหนุ่มแว่นโฮวอนจะรีบสะพายและโค้งตัวรีบเดินออกจากห้องประชุม ใบ้หน้าคมเงยหน้ามองเลขาหนุ่มที่กำลังจ้องมองเขาอยู่ แอลเพียงแต่ยิ้มรับและสะพายกระเป๋า
ห้องประชุมที่เงียบเหมือนไม่มีใครอยู่แทบจะได้ยินแต่เสียงแอร์ทำงาน คนที่ยืนอยู่หน้าห้องค่อยๆเดินเข้าไปหาเด็กฝึกที่ยืนมองเขาอยู่เช่นกัน เขากอดอกเดินมาก่อนจะหยุดอยู่ตรงหน้าของแอลสายตาของคุณเลขามองตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนจะส่ายหัวเบาๆ
“นายชื่ออะไรนะ..”
“แอลครับ”
“เอาชื่อจริงสิ”
คำตอบของแอลขัดใจซองจงเลขาเขาจึงขมวดคิ้วไม่พอใจออกมา แอลยิ้มเหมือนจะขำออกมาก็ได้แต่พยักหน้าและบอกคำตอบที่คุณเลขาต้องการออกไป
“มยองซู.. คิม มยองซูครับ”
“อืม”
แนะนำตัวจบคนที่ถามเขาอย่างจริงจังก็ตอบมาเพียงแค่ ‘อืม’ อืมคำเดียวจริงๆ ทำเอาตากล้องเด็กฝึกงงเล็กน้อย แอลค่อยๆขมวดคิ้วก่อนจะมองหน้าของซองจง
“ถามแค่นี้หรอครับ?” เสียงทุ่มเริ่มถามเลขาซองจงกลับบ้าง ร่างบางถอนหายใจเบาๆก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อย
“อืม”
“อืมอีกแล้ว..”
ขัดใจหนุ่มเลขาเข้าอีกแล้ว..
“ก็ฉันอยากรู้แค่นี้ นายจะให้ถามอะไรอีก” ซองจงเริ่มหงุดหงิดก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจของเขาทำเอาคนที่กำลังโดนดุหลุดยิ้มออกมาซะอย่างนั้น
“งั้นผมขอถามบ้าง”
“…”
“คุณชื่ออะไรครับ?”
“จำเป็นต้องบอกด้วยหรอ?” เสียงทุ้มพูดจบเสียงใสก็พูดสวนต่อแบบไม่คิดที่จะตอบคำถามที่เขาต้องการ แอลเลิกคิ้วขึ้นอย่างไม่เข้าใจก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ
“เราต้องร่วมงานกันนะครับ”
“เอาตรงๆนะมยองซู..”
“แอลครับ” แอลรีบค้านชื่อของตัวเองทันทีก่อนซองจงจะเริ่มขมวดคิ้วอีกครั้งที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ น้ำเสียงกวนๆของไอหนุ่มเด็กฝึกมันทำให้ซองจงไม่ชอบเอาเสียเลย
“ฉันไม่ชอบนาย”
“…”
“เข้าใจนะ..” พูดจบเลขาหนุ่มร่างบางก็เดินชนไหล่ของหนุ่มเด็กฝึกออกจากห้องแต่ก็ต้องชะงักกับคำพูดของอีกคน
“แต่ผมชอบคุณนะครับ” เสียงทะเล้นขี้แกล้งทำเขาหันไปขมวดคิ้วใส่คนที่พูดคำพูดที่น่าเกลียดออกมา ซองจงจิ๊ปากไม่พอใจก่อนจะรีบเดินออกจากห้องประชุดอย่างหงุดหงิด
ซองจงไม่ชอบไอเด็กฝึกนั่นจริงๆ ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีใครทำให้เขาหงุดหงิดได้ขนาดนี้มาก่อนเลย..
♡
“นายคุยอะไรกับคุณเลขาคนนั้นหรอ” หลังจากที่ทั้งสองเดินออกจากตึกเสียงของโฮวอนก็ดังขึ้น ทำเอาคนที่กำลังก้มหน้ายิ้มสะดุ้งเล็กหน่อย แอลหันมามองหน้าโฮวอนก็จะหัวเราะเบาๆ
“เรื่องที่ไม่มีสาระกับการงานเท่าไหร่น่ะ” พูดจบโฮวอนก็หลุดยิ้มออกมาทันที
“เรื่องอะไรอ่ะ?”
“ก็แค่ถามชื่อฉัน” พูดจบโฮวอนก็หลุดขำออกมาอีกที คนตอบคำถามก็หัวเราะตามเช่นกัน
“ถามแค่นี้จะไล่ฉันออกมาทำไมก็ไม่รู้”
“เพราะเขาจะพูดกับฉันว่า เขาไม่ชอบฉัน” โฮวอนหยุดคำทันทีก่อนจะจ้องหน้าเพื่อนร่วมกันมือของเขาตบบ่าแอลเบาๆก่อนจะพยักหน้า
“ฉันเข้าใจ มันเป็นเรื่องที่ให้งานมันลำบาก แต่..”
“ฉันไม่ซีเรียส” โฮวอนพูดไม่ทันจบแอลก็เริ่มพูดแทรกออกมาทำเอาคนที่กำลังจริงจังชีวิตงงไปครู่หนึ่ง แอลยิ้มกรุ้มกริ่มก่อนจะเงยหน้ามองท้องฟ้า
“ฉันว่าสนุกดีออก..”
“กลับบ้านฉันว่าจะกลับไปคิดว่าทำไมยังไงให้เขาโอเคกับฉันมากขึ้น..”
Tuesday..
เริ่มต้นวันใหม่พร้อมกับงานวันที่สองของแอล วันนี้เขาก็ใช้ชีวิตปกติ ทำงาน อยู่กับเพื่อนร่วมงาน แต่ที่แปลกไปวันนี้เขาเลือกที่จะไม่ไปหาอะไรทานกับโฮวนแค่สองคน แต่เลือกที่จะชวนโฮวอนไปนั่งร่วมโต๊ะกับเหล่านูน่าในบริษัทต่างหาก..
จุดประสงค์ของเขามันมีแค่ไม่กี่อย่าง ไม่ใช่เพราะอยากจะจีบสาวๆในบริษัท จุดประสงค์ย่อยก็เพียงแต่ผูกมิตรกับเพื่อนๆร่วมงาน แต่จุดประสงค์หลักๆก็คือ
อยากรู้เรื่องราวของคุณเลขาคนนั้นมากกว่า..
“พี่สาวครับ.. คุณเลขาที่ดุผมเมื่อวานนั้นเขาชื่ออะไรหรอครับ?” ผมรีบเข้าเรื่องเพื่อไม่ให้เสียเวลาในการเข้างานของผม พี่สาวมองผมด้วยสายตาเอ็นดูผมก็ต้องเอาใจเพื่อเอาคำตอบจากพวกเขาเช่นกัน..
“เลขาคนไหนจ๊ะ..”
“ที่เดินตามท่านประธานไงครับ!” เสียงเหน่อโฮวอนดังขึ้นก่อนผมจะหันมองเพื่อนที่ตอบคำถามแทนผม ผมยิ้มนิดๆก่อนจะหันไปมองพี่สาวตรงหน้า
“อ่อ.. ชื่อซองจงจ่ะ อี ซองจง”
ผมได้ฟังเรื่องราวของคุณเลขาซองจงมานานพอสมควร เหมือนซื้อของราคาแพงแล้วก็ได้ของแถมมาอีก ความจริงผมตั้งใจแค่อยากรู้ชื่อของคุณเลขาคนนั้น แต่กลุ่มพี่สาวก็บอกมาซะผมรู้ประวัติเบสิคๆของเลขาคนนั้นแล้วล่ะ..
อี ซองจง อายุ 25 เป็นเลขาและก็เป็นลูกชายคนเดียวของท่านประธาน..
อายุห่างกับเราตั้ง 5 ปี..
ไม่นานคนที่แอลอยากรู้และสนใจในตัวของเขาก็มา.. มากับคุณพ่อของเขานั่นแหละ..
“นั่นไงแอล” โฮวอนสะกิดตากล้องที่กำลังนั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อย เขาหันตามแรงสะกิดและมองตามที่เพื่อนชี้ไป สายตาคมจ้องมองไปทางที่คุณเลขาเดินผ่านไป สำหรับแอลนั้นตอนนี้มันเหมือนเวลากำลังหยุดหมุนให้เขาได้มองคนที่เขาต้องการที่จะเห็น
ผมสีบลอนด์ดวงตากลมโตและใสจมูกที่โด่งและริมฝีปากที่มีสีแดงอมชมพูทุกอย่างเพอร์เฟคไปหมด คนที่แอลกำลังมองไม่ละสายตาสวยยิ่งกว่าผู้หญิง.. แถมยังน่าปกป้องและครอบครอง.. ริมฝีปากหยักค่อยๆอ้าปากเล็กน้อย เหมือนเขากำลังฝันดีแต่สุดท้ายยังไงก็ต้องตื่นออกจากความฝันอยู่ดี
“แอล!” โฮวอนเขย่าแขนคนที่กำลังอยู่ในภวังค์ให้รู้สึกตัวเขาสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหันไมองเพื่อนที่ดึงเขาออกจากความฝันทั้งๆที่ยังลืมตา เขายิ้มให้เพื่อนร่วมงานก่อนจะหันไปมองอีกครั้ง
หายไปแล้ว..
เหมือนเขายังไม่พอใจที่จะมอง เขาอยากมองไปเรื่อยๆ อยากจับคุณเลขามานั่งมองให้เบื่อไปเลย.. ตากล้องหนุ่มถอนหายใจเล็กน้อยด้วยความเสียดาย ทั้งสองคนแอลและโฮวอนรีบลุกขึ้นโค้งให้รุ่นพี่สาวๆทั้งหลายก่อนจะเดินกลับไปที่สตูดิโอของตัวเอง เวลาเข้างานของเขาตรงเป๊ะพอๆกับเลขาหนุ่มที่เข้าตึกมาพร้อมกับท่านประธาน
ทำไมใจของเขาถึงต้องการที่อยากจะเห็นคุณเลขาคนนั้นตลอดเลย..
ϟ
มาถึงก็ลงแชปเตอร์ 1 เลย ด้วยความขยันของผมเองครับ ใครๆก็อยากอ่านต่อไปเรื่อยๆใช่ไหมล่ะครับ ผมเลยขยันลงเรื่อยๆเลย ยังไงก็คอมเมนท์กันด้วยนะครับ ถึงแม้ว่าผมจะลงบ่อยแต่ทุกคอมเมนท์คือกำลังใจนะครับ! รักครับ.
ความคิดเห็น