ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บอกแล้วใช่มั้ยว่า สาหร่ายดองหน่ะ ไม่ปลอดภัย~!
"ลื้อตายแน่!!!=[ ]="
"เดี๋ยว คางุระ จิตใจของสาวน้อยหน่ะบอบบาง ถ้าเธอทำแบบนี้ คุณแม่จะโกรธน่ะ ว้ากกกกก"
ตู้ม!!!!
"ยัยบ้า อย่ายิงปืนใส่ฉันได้มั้ย!!"
"เอาสาหร่ายดองของอั้วคืนมาาาาาาาา"
สาวน้อยยาโตะ กำลังวิ่งตามซามูไรผมเงิน สุดที่รักของไวรเตอร์(??) อย่างเอาเป็นเอาตาย แน่นอนว่า ในคาบุกิโชว แห่งนี้ ต่อให้คุณกินวิ่งขนาดไหน ก็หลบไม่พ้นสาวน้อยพลังช้างคนนี้ เว้นแต่ คุณคนนี้เป็นคุณกินของแท้ เรื่องหนี คุณกินคนนี้หน่ะ สบายมากอยู่แล้วว
"บอกแล้วไงว่าฉันไม่รู้ อาจเป็น คาไมทาจิก็ได้น่ะ เจ้านั่นมันต้องฉวยโอกาศตอนที่เธอหลับ แล้วขโมยไปก็ได้ "
"คุณกิน!! คาไมทาจิที่ไหนกินสาหร่ายดองบ้างครับ คางุระจัง หยุดก่อนเถอะ ชาวบ้านตกใจหมดแล้ว"
ที่แขวนแว่นนาม ชินปาจิ ที่วิ่งตามซากาตะมา ว้ากใส่คนหัวเงินชุดใหญ่ พลาง หันไปปลอบที่วิ่งตามมาด้านหลังด้วย
"ไม่น่อ อากิงจัง ขโมยสิ่งที่สำคัญที่สุกในชีวิตอั้ว หากอั้วไม่มีมันละก็ อั้วต้องตายแน่ๆ เลยน่อT[ ]T" พูดไม่พอ เจ้าตัวบีบน้ำตาขนาดหนัก เหมือนกำลังใกล้ตายเต็มที= =
"บอกแล้วไง ว่าฉันไม่ได้ขโมย สาหร่ายเหม็นเน่าแบบนั้นหน่ะ ฉันไม่กินเข้าไปทำลายกระเพาะรสนมสตรอว์เบอร์รี่ของฉันหรอกน่า"
"ลื้ออย่าลูถูกสาหร่ายดองของอั้วเขียวน่อ รสนั้นหน่ะ เป็นรสซีฟู้ดล่วยน่อ~~!!"
ปั้ง!!!! ๆๆๆๆๆๆ
ตู้ม!!!
เสียงระเบิดสุดท้ายนั้น ไม่ใช่เสียงของ ปืนกลของคางุระ แต่เป็นของหนุ่มน้อยผมสีฟางข้าว ที่แบกปืนไว้บนบ่าอย่างหยิ่ง เจ้าชายS จากชินเซ็นกุมิ
"ทำอะไรกันหรอครับ เถ้าแก่ ยัยหมวย- -++++"
"ลื้อไม่ต้องมายุ่งเรื่องครอบครัวตีกันหรอกน่อ อาตี๋แบบลื้อ ไสหัวกลับไปนอนกินมายยองเนสที่บ้างเลยน่อ- -+++"
"ยัยตัวแสบ- -+++"
"อาตี๋วิปริก- -++++"
"ชินปาจิ ฉันว่าเรา ถอย.......- -;;;;"
"ถอยก่อนเถอะคร้าบบบ คุณกินน!!!"
เปรี้ยง!!!! ตู้ม!!!!!!!!!!!!!!
เสียงพูดของกินโทกิ และที่แขวนแว่นยังไม่ทันจบ เสียงการอาละวาดของ คู่เกรียณก็ดังขึ้นก่อน
"ลื้อนั่นแหละ ไปตายซะ " เปรี้ยง!!
"เธอนั่นแหละ ฉันขอจับเธอข้อหาทำร้ายเจ้าหน้าที่ที่กำลังปฏิบัติงาน ทำลายพื้นที่ส่วนรวม และกินสาหร่ายดอง"ตู้ม!!!
"ไ่ม่เกี่ยวน่อ เพราะอั้วไม่เคยเห็นลื้อทำงานอะไรเลยน่อ แถมสาหร่ายดอง อั้วก็ไม่ได้กินเลยน่อ" ตุ้บ!
"หล่อนนั่นแหละ กินเยอะที่สุดเลย!!!=[ ]=" สิ้นเสียงของ สาวน้อยยาโตะ สองหนุ่มร้านรับจ้างก็สวนขึ้นมาทันควัน
เปรี้ยง ตู้ม ปัง เพล้ง ตุ้บ พลั่ก!!!!!
เสียงการต่อสู้ที่อลม่าน ทำให้คาบุกิโชวบริเวณนั้น หลายเป็นหลุมระเบิดหลายหลุม หลายคนโดนลูกหลงไปไม่น้อย แต่ไอ้คู่ที่กำลังตีกันอยู่กลับไม่มีรอยแผลสักนิดเดียว
"ยัยเด็กแก่แดด กลับไปบ้านซะ!! ไปนอนอมสาหร่ายดองของหล่อนเถอะ!"
"อาตี๋ วิกปริก ลื้อนั่นแหละ กลับไปนอนอู้งานต่อเลยน่อ!"
"ย้ากกกกกกก/ย้ากกกกกกก"
"พอทั้งคู่นั่นแหละ!! อุ้ก!!" ผู้ที่เข้ามา ดันโดนกระสุนกับมิสไซส์ของทั้งคู่เฉี่ยวหัวสวนกลับไปเป็นคำตอบ
"....!!"
"....!!"
"กอริล่า!!!/หัวหน้า!!!!" แน่นอนคนที่เข้ามาขวาง และ โดนลูกหลงไม่ใช่ใคร หัวหน้าหน่วยชินเซ็นกุมิ กอริล่านี่เอง
"เธอนั่นแหละ ผิด เพราะเธอยิงกระสุน เลยโดนหัวหน้าเลย"
"ลื้อนั่นแหละผิก ลื้อยิงมิไซใหญ่กว่าอั้วอีกน่อ"
"เธอนั่นแหละ"
"ลื้อนั่นแหละ"
"เธอนั่นแหละ"
"ลื้ออ่ะแหละ"
"ทั้งคู่นั่นแหละ เธอสองคนต้องรับผิดชอบ!!!"
"ไม่น่อ อั้วไม่อยากเลี้ยงดูกอริล่า!!!/ไม่ครับ ผมขี้เกียจคอยดูแลกอริล่า!!"
"เดี๋ยว คางุระ จิตใจของสาวน้อยหน่ะบอบบาง ถ้าเธอทำแบบนี้ คุณแม่จะโกรธน่ะ ว้ากกกกก"
ตู้ม!!!!
"ยัยบ้า อย่ายิงปืนใส่ฉันได้มั้ย!!"
"เอาสาหร่ายดองของอั้วคืนมาาาาาาาา"
สาวน้อยยาโตะ กำลังวิ่งตามซามูไรผมเงิน สุดที่รักของไวรเตอร์(??) อย่างเอาเป็นเอาตาย แน่นอนว่า ในคาบุกิโชว แห่งนี้ ต่อให้คุณกินวิ่งขนาดไหน ก็หลบไม่พ้นสาวน้อยพลังช้างคนนี้ เว้นแต่ คุณคนนี้เป็นคุณกินของแท้ เรื่องหนี คุณกินคนนี้หน่ะ สบายมากอยู่แล้วว
"บอกแล้วไงว่าฉันไม่รู้ อาจเป็น คาไมทาจิก็ได้น่ะ เจ้านั่นมันต้องฉวยโอกาศตอนที่เธอหลับ แล้วขโมยไปก็ได้ "
"คุณกิน!! คาไมทาจิที่ไหนกินสาหร่ายดองบ้างครับ คางุระจัง หยุดก่อนเถอะ ชาวบ้านตกใจหมดแล้ว"
ที่แขวนแว่นนาม ชินปาจิ ที่วิ่งตามซากาตะมา ว้ากใส่คนหัวเงินชุดใหญ่ พลาง หันไปปลอบที่วิ่งตามมาด้านหลังด้วย
"ไม่น่อ อากิงจัง ขโมยสิ่งที่สำคัญที่สุกในชีวิตอั้ว หากอั้วไม่มีมันละก็ อั้วต้องตายแน่ๆ เลยน่อT[ ]T" พูดไม่พอ เจ้าตัวบีบน้ำตาขนาดหนัก เหมือนกำลังใกล้ตายเต็มที= =
"บอกแล้วไง ว่าฉันไม่ได้ขโมย สาหร่ายเหม็นเน่าแบบนั้นหน่ะ ฉันไม่กินเข้าไปทำลายกระเพาะรสนมสตรอว์เบอร์รี่ของฉันหรอกน่า"
"ลื้ออย่าลูถูกสาหร่ายดองของอั้วเขียวน่อ รสนั้นหน่ะ เป็นรสซีฟู้ดล่วยน่อ~~!!"
ปั้ง!!!! ๆๆๆๆๆๆ
ตู้ม!!!
เสียงระเบิดสุดท้ายนั้น ไม่ใช่เสียงของ ปืนกลของคางุระ แต่เป็นของหนุ่มน้อยผมสีฟางข้าว ที่แบกปืนไว้บนบ่าอย่างหยิ่ง เจ้าชายS จากชินเซ็นกุมิ
"ทำอะไรกันหรอครับ เถ้าแก่ ยัยหมวย- -++++"
"ลื้อไม่ต้องมายุ่งเรื่องครอบครัวตีกันหรอกน่อ อาตี๋แบบลื้อ ไสหัวกลับไปนอนกินมายยองเนสที่บ้างเลยน่อ- -+++"
"ยัยตัวแสบ- -+++"
"อาตี๋วิปริก- -++++"
"ชินปาจิ ฉันว่าเรา ถอย.......- -;;;;"
"ถอยก่อนเถอะคร้าบบบ คุณกินน!!!"
เปรี้ยง!!!! ตู้ม!!!!!!!!!!!!!!
เสียงพูดของกินโทกิ และที่แขวนแว่นยังไม่ทันจบ เสียงการอาละวาดของ คู่เกรียณก็ดังขึ้นก่อน
"ลื้อนั่นแหละ ไปตายซะ " เปรี้ยง!!
"เธอนั่นแหละ ฉันขอจับเธอข้อหาทำร้ายเจ้าหน้าที่ที่กำลังปฏิบัติงาน ทำลายพื้นที่ส่วนรวม และกินสาหร่ายดอง"ตู้ม!!!
"ไ่ม่เกี่ยวน่อ เพราะอั้วไม่เคยเห็นลื้อทำงานอะไรเลยน่อ แถมสาหร่ายดอง อั้วก็ไม่ได้กินเลยน่อ" ตุ้บ!
"หล่อนนั่นแหละ กินเยอะที่สุดเลย!!!=[ ]=" สิ้นเสียงของ สาวน้อยยาโตะ สองหนุ่มร้านรับจ้างก็สวนขึ้นมาทันควัน
เปรี้ยง ตู้ม ปัง เพล้ง ตุ้บ พลั่ก!!!!!
เสียงการต่อสู้ที่อลม่าน ทำให้คาบุกิโชวบริเวณนั้น หลายเป็นหลุมระเบิดหลายหลุม หลายคนโดนลูกหลงไปไม่น้อย แต่ไอ้คู่ที่กำลังตีกันอยู่กลับไม่มีรอยแผลสักนิดเดียว
"ยัยเด็กแก่แดด กลับไปบ้านซะ!! ไปนอนอมสาหร่ายดองของหล่อนเถอะ!"
"อาตี๋ วิกปริก ลื้อนั่นแหละ กลับไปนอนอู้งานต่อเลยน่อ!"
"ย้ากกกกกกก/ย้ากกกกกกก"
"พอทั้งคู่นั่นแหละ!! อุ้ก!!" ผู้ที่เข้ามา ดันโดนกระสุนกับมิสไซส์ของทั้งคู่เฉี่ยวหัวสวนกลับไปเป็นคำตอบ
"....!!"
"....!!"
"กอริล่า!!!/หัวหน้า!!!!" แน่นอนคนที่เข้ามาขวาง และ โดนลูกหลงไม่ใช่ใคร หัวหน้าหน่วยชินเซ็นกุมิ กอริล่านี่เอง
"เธอนั่นแหละ ผิด เพราะเธอยิงกระสุน เลยโดนหัวหน้าเลย"
"ลื้อนั่นแหละผิก ลื้อยิงมิไซใหญ่กว่าอั้วอีกน่อ"
"เธอนั่นแหละ"
"ลื้อนั่นแหละ"
"เธอนั่นแหละ"
"ลื้ออ่ะแหละ"
"ทั้งคู่นั่นแหละ เธอสองคนต้องรับผิดชอบ!!!"
"ไม่น่อ อั้วไม่อยากเลี้ยงดูกอริล่า!!!/ไม่ครับ ผมขี้เกียจคอยดูแลกอริล่า!!"
-----------------------
จบไปนึง เป็นไงกันบ้าง ฝากด้วยน่ะค่ะ><
จบไปนึง เป็นไงกันบ้าง ฝากด้วยน่ะค่ะ><
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น