หินมีข้า

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

หินมีข้า 

ข้าเดินทางจากบ้านในยามบ่าย            ไร้จุดหมายปลายทางที่ใฝ่หา

แค่เพียงเดินเรื่อยเปื่อยฆ่าเวลา             ทอนปัญหาหนักหนาค้างคาใจ

สายตาข้าสะดุดแสงริมทาง                   หินก้อนบางเปล่งประกายชวนสงสัย

ช่างเจิดจ้าโดดเด่นกว่าก้อนใด              น่าแปลกใจไม่มีใครสังเกตมัน

ข้าคุกเข่าหยิบมันจากพื้นดิน                 เจ้าก้อนหินแซมสีทองชวนใฝ่ฝัน

ช่างเป็นหินเม็ดงามดั่งอำพัน                 ข้าเก็บหินก้อนนั้นขึ้นถือครอง

มองดูมันละเอียดทุกทุกด้าน                 แถบทองป้านอยู่แทรกแถบหม่นหมอง

ใช่ทุกมุมของมันจะน่ามอง                    ข้าตรึกตรองของของข้าอยู่เนืองเนือง

อย่างไรเสียหินนี้ก็พิเศษ                        อาจไม่ใช่เพชรพลอยเกตุชื่อลือเลื่อง

ข้าเช็ดมันปัดฝุ่นไม่ขุ่นเคือง                   ให้เป็นเครื่องรางนำพาโชคดี

ข้าดูแลหินน้อยด้วยเอ็นดู                      โดยไม่รู้คุณค่าหรือภาษี

อาจเป็นหินไร้ค่าตามโลกมี                   หรือเป็นแร่ทองที่ค่ามากมาย

ยิ่งถือไว้นานเข้าก็ยิ่งเห็น                       ถึงความเป็นหินวาวที่เฉิดฉาย

ต้องมีแดดเท่านั้นจึงออกลาย                มีประกายกว่าหินธรรมดา

พอถือไปกำมาก็โดนบาด                      เจ้าหินดาดมีเหลี่ยมสร้างปัญหา

มันบังอาจทำร้ายมือของข้า                   ช่างไม่น่าเก็บไว้ให้เสียแรง

แต่สุดท้ายก็เก็บไว้ไม่โยนทิ้ง                  เพราะใจจริงข้าชอบมันไม่แอบแฝง

แค่เจ็บนิดเสียเลือดหน่อยโลหิตแดง      ไม่ได้ต่างจากแมลงที่กวนใจ

หากทิ้งมันไปแล้วยังไงต่อ                      จะมีบุญมากพอพบใหม่ไหม

หินแบบที่งามหยดยิ่งกว่าใคร                ก็หาใช่เจอง่ายตามริมทาง

พอถือครองนานเข้าก็เริ่มชิน                 ความงามของก้อนหินเริ่มเลือนราง

หรือรักข้ามีต่อมันเริ่มจืดจาง                 มองรอยด่างมากกว่ารอยประกาย

จึงนึกถามตนเองถึงเหตุผล                    ลองเปลี่ยนหินก้อนมนก็ไม่สาย

ไม่ต้องนึกอะไรให้เสียดาย                     แค่ก้อนหินของตายที่ข้ามี

แต่ลองนึกย้อนไปตอนที่พบ                  ตอนที่ตาข้าสบเจ้าหินสี

ยังจดจำห้วงเวลาทุกนาที                      ที่ข้าได้ปรีดีที่เจอมัน

จึงตรึกตรองถามใจของตนว่า                อะไรคือคุณค่าแท้ของหินนั้น

เพราะประกายหรือไม่อย่างไรกัน           ในทุกวันข้าจึงทิ้งไม่ลง

อะไรคือสิ่งแตกต่างของหินนี้                 เจ้าหินมีอะไรให้ลุ่มหลง

หินที่งามกว่าเจ้ามีเป็นดง                      เหตุใดข้าตกลงเทหมดใจ

ได้คิดแล้วจึงแจ้งในบัดดล                     ถึงเหตุผลลึกลับน่าสงสัย

เจ้าหินนี้มีดีที่อะไร                                ถึงทำให้พิเศษกว่าหินกลม

สิ่งที่หินนี้มีก็คือ ‘ข้า’                             ส่วนหินอื่น ไม่มี ‘ข้า’ คอยชื่นชม

ตัวข้าเห็นเจ้างามไม่โสมม                     แม้มีคมก็รักษาเป็นอย่างดี

เพราะมี ‘ข้า’ หินนี้จึงมีค่า                     เพราะมีข้าเทิดทูนเจ้าประเสริฐศรี

เพราะตัวข้าหลงใหลเจ้าในทุกที            เจ้าจึงมีคุณค่ามากกว่าใคร

หินก้อนอื่นแม้งามเลิศแต่ไร้ ‘ข้า’           ก็ไร้ซึ่งคุณค่าให้สนใจ

ข้านี้สนหินอื่นนอกจากเจ้าไม่                จะอะไรแทนเจ้ามิได้เลย

เรื่องบังเอิญคือเรื่องที่เราพบ                 ห้วงเวลาประสบเจ้าจึงเผย

หากพบเจ้าช่วงพลบค่ำคงเฉยเมย         ไม่อาจได้ชมเชยเจ้าเท่าที่ควร

เรื่องที่ข้าพบเจ้านั้นบังเอิญ                   เรื่องที่เกินกว่านั้นอย่าคิดผวน

ที่รักเจ้าดูแลเจ้าใคร่ทบทวน                  ที่ติดอวนรักเจ้าคือตั้งใจ

เพราะข้าให้คุณค่าห้วงเวลา                  ที่เรามีร่วมมาอสงไขย

ความผูกพันต้องสร้างด้วยหัวใจ            ด้วยเส้นใยสัมพันธ์ดีมีให้กัน

อันความรักมีค่าเพราะคนรัก                 เวลาจักพิสูจน์รักในฝัน

ไม่เกี่ยวกับจนสวยรวยเงินแสนพัน         หามีค่าอนันต์เท่าเวลา