ปรารถนา.

เรื่อง ปรารถนา

ผู้แต่ง  ไฉไฉ

สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธ์

(ฉบับเพิ่มเติม) 2558

ไม่อนุญาตให้คัดลอก ถ่ายรูป แคปหน้าจอ หรือ

สแกนเนื้อหาส่วนใดส่วนหนึ่ง เว้นแต่ได้รับ

อนุญาตจากเจ้าของลิขสิทธิ์เท่านั้น

หากฝ่าฝืนจะดำเนินการตามกฎหมายจนถึง

ที่สุด

Ep.1 บ้านหลังหนึ่ง

ณ บ้านหลังหนึ่งที่ดูซ่อมซ่อซ่อนตัวใต้ตึกพาณิชย์ที่สูงใหญ่แถวนั้นมีป้ายร้านค้าภาษาจีนติดอยู่ บงบอกว่าการมีอยู่ของมันได้ผ่านมาหลายสมัยแล้ว เสาไฟฟ้าและสายไฟระโยงระยางเต็มสองข้างทางไปหมด ตึกสูงใหญ่รายล้อมบริเวณนั้น เวลาเกือบเที่ยงคืนแล้ว ยังมีสองแม่ลูกคู่หนึ่งที่ยังคงนั่งขายของที่มีอยู่ให้หมด หน้าบ้านหลังหนึ่งที่เป็นตึกพาณิชย์เก่าๆ เเสงไฟบริเวณนั้นแทบไม่มี

ความมืดบริเวณปกคลุมไปทั่วทั้งซอยแต่ยังได้แสงไฟจากดวงไฟสีส้มดวงน้อยส่องสว่างทั่วบริเวณนั้นรถเข็นขายของสองแม่ลูกนั้นอาศัยแค่เพียงไฟดวงน้อยๆสีส้มที่ห้อยต่องแต่งกับรถเข็นขายขนมอยู่ในซอยที่มีบ้านเรือนหนาแน่นแออัด ความเงียบเชียบจนได้ยินเสียงหมาเหาในซอยเป็นระยะๆ กลิ่นน้ำขัง ระเหยขึ้นมาเตะจมูกเธอเบาๆ บนพื้นถนนยังคงมีร่องรอยน้ำขังจากพื้นถนนที่เป็นหลุมเป็นบ่อ เงาสะท้อนของตึกสูงแถวนั้นทอดเงาในน้ำบางส่วน ขนมที่ผู้เป็นแม่ทำมานั้น หวังจะเป็นค่ากับข้าวในวันนี้ แต่ทว่า มันก็ยังขายไม่พร่องลงเลยสักนิด

"แม่จ๋า หนูหิวข้าว"

อดทนอีกสักนิดนะลูก เดียวขายหมดนี้ เราก็จะกลับบ้านกัน แม่จะทำกับข้าวให้หนูกินนะ ผู้เป็นแม่ที่ต้องหาเงินให้พอยาใส้ แม้ต้องใช้ชีวิตปากกัดตีนถีบ เลี้ยงลูกน้อยวัยหกขวบคนเดียวก็ไม่เคยให้ลูกอด ภาระค่าใช้จ่ายที่เธอต้องแบกไว้คนเดียวด้วยอาชีพขายขนมนี้ทั้งหมด เธอทำมาหลากหลายชนิด ขนมตาล ขนมชั้น ขนมสอดไส้ ขนมสังขยา ขนมทองหยิบทองหยอด

ผู้เป็นแม่ได้เรียนรู้วิธีการทำขนมมาจากบรรพบุรุษที่ถ่ายทอดจากรุ่นมาสู่รุ่นนั้นก็คือคุณยาย และ คุณแม่ของเธอ แล้วก็เธอผู้เป็นแม่ของเด็กน้อยที่งอแงเวลานี้

เด็กน้อยเริ่มงอแง เมื่อท้องหิว ผู้เป็นแม่ สงสารลูกน้อยจับใจ ไม่รู้จะทำเช่นไร เมื่อขนมที่ทำมานั้นกลับขายไม่ได้เลย เด็กน้อยปาดน้ำตาอย่างรู้ฟังและพยายามจะเข้าใจผู้เป็นแม่

เป็นเวลากว่าเที่ยงคืนแล้วที่เธอตื้อจะขายขนมให้หมดก็จะได้มีเงินค่าใช้จ่ายต่างๆสำหรับในวันพรุ่งนี้ ในซอยที่เธอขายขนมนั้น ทุกบ้านต่างปิดไฟปิดบ้านนอนกันหมดแล้ว เหลือแต่รถเข็นขายขนมของเธอเท่านั้นที่ยังคงอยู่หวังให้หมด

อีกสักพักนะลูก ถ้าเราขายหมดนี้ เราก็จะมีเงินพอสำหรับค่าน้ำค่าไฟและค่าอาหารนะจ๊ะลูก เธอยังหวังให้นักท่องเที่ยวที่นานๆเดินผ่านมาทีช่วยซื้อ

"แต่ยุงมันกัดหนู เด็กน้อยงอแงร้องไห้ฟ้องแม่ตัวเอง"

"โอ๋ๆ อดทนอีกนิดนะลูก มาแม่ปัดยุ่งให้นะ มาแม่เป่าให้ มันกัดตรงไหนเดียวแม่เกาให้หนูเองดีมั้ย"

"มันกัดหนูตรงนี้ๆค่ะแม่ ผู้เป็นแม่เก่าให้ลูกน้อยไปน้ำตาไหลไปกับชะตาชีวิตที่แสนโหดร้าย "

ว่าชะตาชีวิตของเธอทรหดแล้ว ยังมีคนที่ทรหดกว่าเธอ หญิงชราตาบอดเดินผ่านรถเข็นขายขนมของเธอไป

"น่าสงสารจัง เราเองก็คงขายไม่หมด งั้นแบ่งให้เขากินบ้างน่าจะดีกว่า "

"ยายค่ะ กินอะไรมาบ้างหรือยัง เอาขนมหนูไปกินนะยาย นี้ขนมทองหยิบทองหยอดนะยาย หนูทำเองจ๊ะ แบ่งๆไปกินนะยาย วรรณารีบวิ่งไปให้ยายผู้นั้น ก่อนที่จะเดินไปไกล แสงไฟสีส้มดวงน้อย แต่แสงไฟยังพอทำให้เห็นใบหน้าคุณยายได้อยู่บ้าง"

"เอ้ออ ขอบใจนะลูกเอ่ยยย เสียงแหบของยายชรากล่าวออกมาจากลำคออย่างเหนื่อยอ่อนขอให้ความดีงามอันนี้จงช่วยส่งผลให้ลูกมีแต่ความเจริญๆไม่ตกยากไม่เจ็บไม่จนนะลูกเอ่ย ยายแก่ตาบอดเคี้ยวหมาก รับขนมหวานจากเธอ แล้วเดินจากไปกับสุนัขของเขา

วรรณาแม่ค้าขายขนมไทย อิ่มเอิบหัวใจ

อย่างน้อยวันนี้เราก็กำไรแล้ว อย่างน้อยก็ยังมีคนที่ยังลำบากกว่าเรา เราต้องสู้ สู้ให้มากกว่านี้ เพื่อลูก!

"ปะจ๊ะ เรากลับบ้านกันเถอะ".