คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #29 : Chapter 26: ศักดิ์ศรีของแมว Cat Pride
Chapter 26: ศักดิ์ศรีของแมว Cat Pride
หลังจากเฟิสเทล(First Tail) สามารถรวบรวมสัตว์หางให้อยู่ร่วมกันเป็นปึกแผ่น เวลาได้
ล่วงเลยมาอย่างยาวนานกลุ่มของสัตว์ซึ่งวิวัฒนาการเป็นสัตว์หาง มีการเติบโตและขยายกลาย
เป็นสังคมที่ใหญ่ขึ้น ช่วงหนึ่งที่พวกเขาเลือกจะอพยพไปอยู่ในดินแดนอื่นเนื่องจากการอยู่รวม
กันเป็นหมู่มาก ทำให้อาหารและพื้นที่สำหรับเลี้ยงชีพมีไม่เพียงพอ
สัตว์หางกระจายไปทั่วทุกมุมโลกพร้อมกับนำอารยธรรมที่ได้เรียนรู้มาติดตัวไปด้วยในเวลาต่อมา
อารยธรรมของพวกเขาพัฒนามากขึ้นและมีความแตกต่างกันจนเกิดเป็นชนชาติในเวลาต่อมา
……..ช่วงเวลาหนึ่งพันปีก่อนยุคปัจจุบัน..........
ในช่วงเวลานี้ สัตว์หางในแต่เขตนั้นจะมีการนับถือเทพเจ้าแห่งธรรมชาติ ตามท้องที่ซึ่งมีด้วยกัน 6 องค์
ได้แก่ เทพแห่งแสงสว่างอัลคาเซีย , เทพแห่งผืนดินบาเบร็อก , เทพแห่งไฟมูราดิน , เทพแห่งลมซันซัน , เทพแห่งสายน้ำอนีโมเน่ และเทพแห่งเงาเซร่า เทพเจ้าเหล่านี้จะคอยปกป้องชี้แนะและดูแลสัตว์หาง
ที่นับถือตน แต่ก็ไม่ใช่เทพทุกองค์จะทำแบบนั้น โดยเฉพาะเทพแห่งลมซันซัน มีนิสัยรักสนุกและชอบเที่ยวเล่น ไม่ชอบการยึดติดหรือผูกมัดใดๆ อาณาเขตปกครองของซันซัน
คือดินแดนทะเลทรายทางตะวันออกเฉียงเหนือ เนื่องจากความไม่เอาใจใส่ของเทพเจ้า
ดินแดนแห่งนี้จึงตกอยู่ในความแร้นแค้น
สัตว์หางต่างอยู่อาศัยกันอย่างยากลำบาก บางครั้งก็เกิดสงครามแย่งชิงดินแดนและอาหารกันบ่อยๆ
ซึ่ง ซันซัน ไม่เคยคิดที่จะเข้าไปยุ่งเกี่ยวด้วยเลย ไม่ว่าผู้ที่นับถือตน จะกำลังตกอยู่ในความยากลำบาก
หรือไม่ก็ตาม เหล่าสัตว์หางในดินแดนทะเลทรายต่างหมดศรัทธรา ในตัวเทพเจ้า ในที่สุดสงครามก็อุบัติขึ้น
พวกเขาต่อสู้และรบราฆ่าฟันกันเพื่อที่จะได้อยู่บนจุดสูงสุดของดินแดนแห่งนี้ ในช่วงเวลาสุดท้าย
ของสงครามเหลือเพียงสองชนเผ่าใหญ่ คือ แมว กับ หมา โดยชนเผ่าของหมานั้นเป็นมหาอำนาจที่มีกำลัง
พลแข็งแกร่งที่สุดในดินแดนทะเลทราย
ส่วนชนเผ่าของแมวนั้นไม่คิดจะทำสงครามมาตั้งแต่แรกแล้วพวกเขาเลือกที่จะหลีกหนีจากมันมาโดย
ตลอด พวกเขาเชื่อว่าซักวันซันซัน จะต้องกลับมาอย่างแน่นอนเมื่อรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับดินแดนแห่งนี้ ดังนั้น
พวกเขาจึงเลือกที่จะไม่เข้าร่วมสงคราม และอยู่รอดจากสงคราม
รวบรวมแผ่นดินมาโดยตลอดหลายสิบปี แต่เมื่อล่วงเข้าสู่สมัยของฟาโรห์องค์ที่ 13 ฟาโรห์ มาโอห์
สงครามรวบรวมแผ่นดินได้มาถึงจุดสุดท้าย ชนเผ่าของหมาจึงต้องการรวมแผ่นดินเข้ากับ
ชนเผ่าของแมว เพื่อความเป็นหนึ่งเดียวกัน แต่ฟาโรห์มาโอห์ ไม่เห็นด้วยที่สัตว์หางจะปกครองกัน
เอง เทพเจ้าควรเป็นผู้ปกครองพวกเขา เหมือนเช่นในอดีต ความคิดเห็นที่ขัดแย้งกันนี้
สงครามระหว่างสองชนเผ่าสุดท้ายจึงอุบัติขึ้น ทว่าภายในชนเผ่าของแมวก็มีสงครามการเมือง
ด้วยเช่นกัน หลายฝ่ายไม่เห็นด้วยกับ มาโอห์ และต้องการที่จะให้รวมแผ่นดินเป็นหนึ่งเดียวกัน
ดังนั้นชนเผ่าของแมวจึงอ่อนกำลังลงอย่างมาก
ฟาโรห์มาโอห์ นั้นกลัดกลุ้มใจจนแทบจะเป็นบ้าทั้งพยายามเชื่อมั่นอย่างสุดหัวใจว่า
เทพเจ้าจะกลับมา สงครามจวนเจียนที่จะจบลงแต่ยังคงไม่มีวี่แววของเทพเจ้า
“บัสเตส(Bastes) ข้าตัดสินใจผิดรึเปล่า คนของเราต้องล้มตายไปมากมายแต่เทพเจ้าก็ยังไม่กลับมา”
“ท่านพี่ท่านต้องเข้มแข็งไว้นะ พวกเราพี่น้องต่างก็ได้ให้สัญญากับท่านปู่ไว้ไม่ว่าอย่างไร
เทพเจ้าจะอยู่ข้างเราจะต้องทำให้ทุกคนกลับมาเชื่อมั่นในเทพเจ้าให้ได้ อีกอย่างหากเรายอมตกเป็นเบี้ยล่างของชนเผ่าเช่นนั้นท่านพี่คิดหรือว่า ลำพังสัตว์หางกันเองจะปกครองกันได้อย่างเป็นธรรม มันจะกลายเป็นสถานที่ที่มีแต่การแย่งชิงมันจะกลายเป็นยุคมืด เราจะยอมให้เกิดเรื่องแบบนั้นไม่ได้ ข้าเชื่อว่าซักวันทั้งประชาชนของเราและชนเผ่าอื่นๆจะต้องเข้าใจ”
“นั่นสินะข้าไม่น่าไขว้เขวเลยขอบใจเจ้ามากบัสเตสหากไม่มีน้อง พี่คงจะทำผิดพลาดไปแล้ว”
ในช่วงเวลาที่สิ้นหวังฟาโรห์ มาโอห์ ซึ่งเกือบจะยอมถอดใจ บัสเตส น้องสาวของพระองค์คือผู้ที่คอยให้กำลังใจและเตือนให้รู้ถึงผลร้ายหากสัตว์หางจะปกครองกันเอง ในเวลานั้นเหตุผลสนับสนุนของ
นางไม่ใช่เรื่องที่เหลวไหล เนื่องจากชนเผ่าที่แข็งแกร่งที่สุดในดินแดนทะเลทรายนั้นคือชนเผ่าของหมา
พวกชนเผ่าอื่นที่แพ้สงครามและตกเป็นเบี้ยล่าง จะกลายเป็นทาสหากสงครามสิ้นสุดลง การแบ่งแยกเผ่าพันธุ์และเหยียดชนชั้นจะต้องมาถึง แต่การคาดการณ์นี้ก็เป็นเพียงสิ่งที่ยังไม่เคยเกิดขึ้นจริง
ผู้คนยังไม่เคยมีบทเรียนในเรื่องนี้ ท้ายที่สุดไม่มีกำลังฝ่ายใดที่จะอยู่ข้างมาโอห์อีกแล้ว
“กระผมคือคามิโอ กินนัมกาแกป ขอร้าบกระผมคือทูตแห่งความเที่ยงธรรมและประสงค์อย่างยิ่งที่อยากจะช่วยเหลือพวกคุณ อุดมการณ์ของพวกคุณเป็นที่น่ายกย่องหากแต่อุดมการณ์ที่ไร้ซึ่งพลังย่อมไม่มีวันเป็นจริง หากสนใจล่ะก็ มาร่วมมือกับกระผมสิขอร้าบ”
บุรุษอีกานามว่า คามิโอ ได้ปรากฏตัวขึ้นและยื่นข้อเสนอแก่ มาโอห์ ซึ่งกำลังอับจนหนทางในขณะนั้น
ข้อเสนอของ คามิโอ นั้นยากที่จะรับเอาไว้ได้ เพราะมันคือการลบหลู่เทพเจ้า
“จะให้เราขายวิญญาณแล้วนับถือ แอธทารอสเนี่ยนะ นี่มันเป็นการลบหลู่อย่างร้ายแรงข้าไม่ยอมหรอก”
“แล้วแต่ฝ่าบาทจะตัดสินใจเถิดขอร้าบกระผมทำได้แค่ยื่นข้อเสนอเท่านั้น หึๆๆ แต่หากว่าท่าน
สนใจเมื่อไหร่ก็ร้องตะโกนออกมาดังๆเลยว่า ขอมอบดวงวิญญาณแก่แอธทารอส แล้ว
ในตอนนั้นท่านก็จะได้รับพลังของสัจจะแห่งความเสื่อสลาย ทันทีขอรับแต่ก็ต้องแลกกับดวงวิญญาณ
ของท่านด้วยอย่าลืมข้อนี้ไปซะล่ะ”
จากนั้นไม่เคยมีใครได้เห็นบุรุษอีกาผู้นั้นอีกเลย และมาโอห์ ยังคงเผชิญกับอุปสรรค์ต่อไปอย่างสิ้นหวัง
ดินแดนของมาโอห์ ถูกศัตรูปิดล้อมเอาไว้พวกเขาไม่สามารถออกหาเสบียงได้ ที่มีอยู่ก็ร่อยหรอลง
จนในที่สุดเสบียงและน้ำก็หมด พวกเขาได้แต่นอนรอความตายเท่านั้น หนำซ้ำบัสเตส ยังล้มป่วยอีก
วันหนึ่งประตูพระราชวังเปิดออก ศัตรูแห่กันเข้ามาล้อม มาโอห์ กับ บัสเตสไว้ ทหารทั้งหมดที่ยังจงรักภักดีกับมาโอห์ ถูกสังหารหมดแล้ว พวกเขาจึงต้องตกเป็นเฉลยและยอมจำนน อย่างเลี่ยงมิได้มาโอห์ ได้แต่
ก้มหน้ารับชะตากรรม แต่น้องสาวของเขาไม่ยอมรับมัน นางขัดขืนทั้งที่ร่างกายเจ็บป่วยและถูกฆ่าตาย
เสียตรงนั้นต่อหน้าต่อตาเขา สิ่งยึดเหนี่ยวจิตใจเพียงหนึ่งเดียวได้หายไปแล้ว ทำไมกันทั้งที่เชื่อมั่นมาตลอด
ทั้งที่สูญเสียและหมดสิ้นทุกอย่างแล้วทำไมเทพเจ้ายังโผล่หัวมาเลยซักองค์
ฟาโรห์ได้แต่ตั้งคำถามต่อความศรัทธรา ที่มีมาโดยตลอดนั้นและแล้วศรัทธราก็ได้ตกผลึก
กลายเป็นความแค้น
“ข้าขอมอบดวงวิญญาณแก่แอธทารอส สัจจะแห่งการเสื่อมสลาย ขอร้องล่ะทำให้ข้าได้สมหวังที! ข้าจะทำลายให้หมดทั้งพวกมันที่ไม่เชื่อข้าทั้งพวกเทพเจ้าพวกนั้นด้วย!!!!!!!!”
กองทัพที่ยกมาปิดล้อมอาณาจักรของมาโอห์ ตายพร้อมกันทั้งหมดในวันนั้นและกลายเป็นกองทัพ
ผีดิบอมตะช่วยเขาล้มล้างศัตรูและฆ่าล้างโคตรหมดทั้งทะเลทราย จากวันนั้นมา เสียงเล่าลือ
ถึงจักรพรรดิปีศาจมาโอห์ ที่ขึ้นปกครองดินแดนทะเลทรายทั้งหมด ด้วยอำนาจชั่วร้ายและกองกำลังผีดิบ
ได้ขจรกระจายไปทั่ว
ข่าวลือได้ลอยไปถึงหูของเหล่าเทพเจ้า ได้มีการประชุมกันในหมู่เหล่าเทพและเห็นพ้องว่าจะต้องยุติความ
กำแหงของมาโอห์ พวกเขาส่งมอบหน้าที่ให้ซันซันรับผิดชอบ เนื่องจากความไม่ใส่ใจดูแลไพร่ฟ้า
ทำให้เกิดเรื่องเช่นนี้ ซันซัน จึงกลับมายังดินแดนทะเลทราย อีกครั้งสงครามระหว่างเทพกับปีศาจเริ่มขึ้น
กองทัพผีดิบของมาโอห์ ไม่อาจเอาชนะ ซันซัน ได้รวมไปถึงตัวของมาโอห์ ที่พ่ายแพ้ให้อย่าง
หมดรูปเนื่องจากเทพทั้งหกได้ปรับสกิลทั้งหมดของเขา จนหมดทางต่อสู้ และ ปิดผนึกเขากับกองทัพผีดิบ
ไว้ในสุสานกลางทะเลทรายตลอดกาล
…………หนึ่งพันปีต่อมายุคปัจจุบัน
คามิโอ ได้ลอบเข้ามายังสุสานใต้ทะเลทรายและปลดผนึกมาโอห์ออกมาเพื่อที่จะได้ผู้ร่วมมือใน
แผนการเจเนซิสของกษัตริยา
“สายัณห์สวัสดิ์ขอรับ หุ้นส่วนมาโอห์คุง รู้สึกเป็นยังไงบ้างที่ได้ลืมตาขึ้นมาเห็นแสงสว่างอีกครั้งหลังจากหลับไปพันปี ตอนนี้พวกกระผมมีแผนการสำหรับจัดการเด็ดหัวเหล่าเทพเจ้าแล้วยังสนใจจะเข้าร่วม
กันไหม”
“แน่นอน….คามิโอ…..ขอเพียงได้ล้างแค้นเทพเจ้าไร้ความรับผิดชอบพวกนั้นไม่ว่าอะไรข้าก็ยอม!!”
...............................................................................................
..................................................
โลกสมมติ พีรามิดออฟดาร์คเนส ซึ่งสร้างขึ้นด้วยพลังของ มาโอห์ ได้ดึงตัวเหล่าผู้กล้าเข้าไปเผชิญ
หน้ากับกับดักและคร่าชีวิตพวกเขาไปมากมาย บัดนี้ศึกตัดสินกับสาวกสัจจะแห่งความเสื่อมสลาย ได้เริ่มขึ้นแล้ว
“ในเมื่ออยู่กันพร้อมหน้าแล้วข้าจะได้จับพวกเจ้าทำมัมมี่สังเวยความเป็นอมตะให้ข้าซะเลยแง้ว---”
ลิซ่า เผยร่างที่แท้จริงของเธอให้เป็นที่ประจักษ์แก่เหล่าผู้กล้า เธอคือ มาโอห์ ศัตรูตัวฉกาจของพวกเขา
“หวา!! ตัวจริงของคุณลิซ่าคือมาโอห์เหรอเนี่ย---”
แพนด้าแดง อุทานพร้อมกับวิ่งไปหลบข้างหลังโลกิ แล้วโผล่หน้าออกมามองด้วยท่าทางหวาดๆ
“ให้ตายเถอะ! ศาสนจักรเป็นอะไรไปหมดแล้ว ทำไมถึงได้มีทั้งสปายทั้งคนทรยศผุดเป็นดอกเห็ดแบบนี้”
โบดาส สบถพร้อมกับยกดาบเล่มเขื่องคู่ใจขึ้น ตั้งท่าต่อสู้
“เฮอะ! อย่าว่าแต่พวกแกเล้ย--- ทางข้าเองก็มีคนทรยศเหมือนกันนั่นแหละ ”
มาโอห์ ย้ายสายตาไปทาง คากามิ
“เพราะฉนั้นแล้วเริ่มจากแกก่อนเลยก็แล้วกันเจ้าคนทรยศคากามิ!!”
มาโอห์ โบกไม้เท้าก้างปลาในมือเป็นสัญญาณ ผ้าพันแผลจำนวนสิบเส้นพุ่งทะลุขึ้นมาจากพื้นสะพาน
และตรงเข้าเล่นพื้นสะพานที่ คากามิ ยืนผ้าพันแผลทุกเส้นแทงทะลุลงไปใต้พื้นสะพาน ครู่ต่อมา
บริเวณนั้นปรากฏรอยแตกร้าวเป็นแนวเส้นโค้ง ล้อมรอบจุดที่คากามิ ยืนพื้นยุบตัวถล่มลงในที่สุด
“คากามิ!”
ทอล กระโจนตัวเข้าหารุ่นน้อง ที่กำลังจะตกลงไปจากสะพาน เขายื่นมือออกไปสุดแขน แต่ก็ไม่อาจ
คว้าร่างของคากามิ ได้ทัน วินาทีนั้นเอง ทอล ได้ทำในสิ่งที่ไม่มีใครคาดคิดมาก่อน
“รุ่นพี่!!”
คากามิ เบิกตาด้วยความตะลึง รุ่นพี่หมาป่าดำ กระโดดลงจากสะพานตามมาด้วย
หมาป่าทั้งสอง หายไปในความมืดของเหวลึกใต้สะพาน โลกิ เป็นคนแรกๆ ที่วิ่งไปยัง
จุดที่สะพานถล่ม
“พี่!!!!”
โลกิ ตะโกนแต่ไม่มีเสียงตอบรับกลับมา และที่เบื้องล่างนั้นเขามองไม่เห็นอะไรนอกจากความมืดมิด
มันลึกซะจนแสงจากคบไฟบนสะพานส่องลงไปไม่ถึง ทุกคนมัวแต่ให้ความสนใจทอล ที่ตกลง
ไปพร้อมกับคากามิ จนไม่ทันได้ยิน มาโอห์ทำเสียงกระซิบกระซาบกับตัวเอง
“แย่ล่ะสิ….ไม่นึกว่าจะตกลงไปทั้งคู่นะเนี่ย…….แบบนี้โดนคามิโอเอาตายแหงมๆ”
มาโอห์ ถึงกับหน้าถอดสีทำอะไรไม่ถูก ทุกอย่างราวกับจะหยุดนิ่งอยู่อย่างนั้น
เพราะทุกคนต่างยังช็อกกันอยู่
ระหว่างนั้นหางตาก็สะดุดเข้ากับบางสิ่งที่จู่โจมเข้ามา มาโอห์ ย้ายไม้เท้าจากมือขวามาควงด้วยมือซ้าย
ไม้เท้าซึ่งควงเป็นวงกลมปลดปล่อยคลื่นพลังพิเศษออกมา สะท้อนอาวุธที่โจมตีเข้ามากลับออกไป
อาวุธนั้นย้อนกลับไปหา คอยน์ แมวหนุ่มนักพนัน รับการโจมตีของตัวเขาไปเต็มๆ ถึงกับเข่าทรุด
มือขวาย้ายไปกุมบริเวณท้องที่ถูกอาวุธแทงเข้าไปมันเป็นไพ่ซึ่งทำจากเหล็กลับขอบจนคมกริบไม่ต่าง
จากมีด
“โชคดีไปที่ ลัคกี้การ์ด (Lucky Card) เบาไปหน่อยสงสัยฉันยังพอจะมีดวงอยู่บ้างแหะ…แค่ก…”
คอยน์ สำลักออกมาเป็นเลือด คำพูดสบายๆที่พูดมาก่อนหน้ากลายเป็นคำโอ้อวดไปเลย
ไพ่ที่เขาขว้างออกไปโจมตีนั้น มีพลังทำลายที่รุนแรงแต่กลับย้อนมาทำร้ายตัวเองแทน แมวหนุ่มนักพนัน
ไม่อาจทำใจยอมรับความผิดพลาดนี้ได้ เขาจึงต้องทนตีสีหน้าไม่สะทกสะท้าน
============Lucky Card=========
“เป็นไงล่ะเจ้าแมวขี้เรื้อน อยากเล่นไม่ซื่อก่อนเองสมน้ำหน้า”
มาโอห์ ส่งสายตาเหยียดใส่ ก่อนจะออกคำสั่งให้พวกมัมมี่บุกโจมตี
“คอยน์! อย่าวู่วามสิ”
แชร์คาน วิ่งเข้ามาดูอาการ เธอมองบาดแผลของเขาด้วยสายตาเป็นกังวล
“แผลถลอกแค่นี้ไม่ตายหรอกน่า ”
คอยน์ สบถพร้อมกับดึงเอาไพ่ที่เสียบท้องอยู่ ออกเลือดสดๆทะลักออกจากปากแผล
ไหลกองลงมาบนพื้นอย่างน่าสะอิดสะเอียน
“อั่ก…เจ็บชะมัดเลยโว้ย!!”
“แชร์คาร์น พาคอมมี่ไปหลบข้างหลังเร็วพวกซอมบี้มันแห่กันมาแล้ว!!”
ซาจิทาเรียส กล่าวพร้อมกับวิ่งออกมาข้างหน้าพวกเขา แล้วยิงธนูต่อต้านฝูงมัมมี่ที่แห่กันมาจน
สะพานแน่นขนัดตา
แชร์คาร์น สอดแขนของเธอเข้าไปที่ใต้รักแร้ของคอยน์แล้วพยุงร่างของเขาขึ้น เดินเลาะตามสะพานไป
ยังด้านหลังแนวรบ
“โลกิ กลับมานี่ก่อน! ”
โอดิน ตะโกนเรียกลูกชาย ที่จนบัดนี้ก็ยังเอาแต่จ้องมองลงไปจากสะพานเพื่อหาตัวพี่ชายที่ตกลงไป
แม้ว่าโลกิ จะดื้อดึงขนาดไหนก็ตามแต่จำนวนมัมมี่ที่แห่กันมานั้น ทำให้เขาถอดใจในที่สุด
เขาลุกขึ้นวิ่งกลับไปรวมกลุ่มกับทุกคน
/คอยน์กับเรจิ บาดเจ็บทั้งคู่คงสู้ไม่ไหวแน่ ส่วนเราเองก็ไม่มีพลังจิตใจพอจะใช้เวทได้แล้วด้วย คนที่สู้ได้ตอนนี้ก็มีแค่คุณพ่อ โบลดาส แล้วก็แชร์คานกับซาจิ เท่านั้นเอง/
โลกิ ประเมินสถานการณ์ในใจ ตอนนี้กระบวนทัพของพวกเขา ค่อนข้างที่จะย้ำแย่กำลังรบเพียงแค่สี่คน
คงต้านเอาไว้ได้ไม่นาน
“โอดิน เจ้าพึ่งผ่านการต่อสู้อย่างหนักมากำลังยังไม่ฟื้นฟู แถมเพราะใช้ ไฟนอลมูฟ Execution ดาบของเจ้าก็เลยพังจนใช้การไม่ได้แล้วด้วย ข้าว่าเจ้าไปหลบอยู่ข้างหลังเถอะ”
โบลดาส หันมาเตือนสหาย หมาป่าขาวที่ตอนนี้ มือเปล่าเพราะในการต่อสู้เพื่อช่วยโลกิออกมาจากท้องของ เดธคาเมล ทำให้ต้องหักดาบของตัวเองเพื่อใช้ ไฟนอลมูฟ
“ไม่ ข้ายังสู้ไหวต่อให้ไม่มีดาบ แค่สองมือนี่ก็เหลือแหล่แล้ว!”
โอดิน ปฏิเสธที่จะหนีไปพัก
“ทำไมเจ้าถึงได้ดื้อดึงขนาดนี้นะ….ไม่แปลกใจเลยทั้งทอล ทั้ง โลกิ ดื้อเหมือนใครก็ไม่รู้”
เสียงหัวเราะก้องอยู่ในลำคอของโบลดาส สหายศึกทั้งสองมองหน้ากันอย่างรู้ใจ ก่อนจะวิ่งเข้าไปสู้กับ
ฝูงมัมมี่ อย่างห้าวหาญ
“โอ ข้าแต่พระเจ้า ขอประทานความยุติธรรมของพระองค์แก่กษัตริย์ และความชอบธรรม
ของพระองค์แก่ราชโอรส……”( Give the king thy judgments, O God, and thy righteousness unto the king's son.)
เสียงร่ายพระสูตรของ ซาจิทาเรียสดังขึ้น มือธนูกิ้งก่ายกคันศรขึ้นชี้ฟ้ามือขวาดึงลูกธนูจำนวนแปดดอก
ออกจากซองธนูที่เหน็บข้างเอว ขึ้นมาวางบนคันศรด้วยอาการสงบนิ่ง
“…….พวกเขาจะเกรงกลัวพระองค์ตราบที่ดวงอาทิตย์และดวงจันทร์คงอยู่
ตลอดทุกชั่วอายุ”( They shall fear thee as long as the sun and moon endure,
throughout all generations.)
ตลอดการร่ายพระสูตรที่กินระยะเวลาเกือบ 5 วินาทีเต็มนี้เป็นไปอย่างลุล่วง ต้องขอบคุณ โอดิน และ
โบลดาส ที่ไม่ปล่อยให้มัมมี่หลุดมาทางเขาได้แม้แต่ตัวเดียว และบัดนี้ศรทั้งแปดบนโก่งธนู
ได้ส่องประกายด้วยแสงสว่างสีทอง
“ พยุหศรพิฆาตสัตว์หาง ออลเทลสเลเยอร์!!!!!!!!(All Tail Slayer) ”
====================All Tail Slayer===================
ลูกธนูทั้งแปดทะยานออกจากโก่งธนู เมื่อพวกมันขึ้นไปสูงสุดแล้วศรทั้งหมดระเบิดตัวเอง
กลายเป็นประกายแสงวิ่งฉวัดเฉวียน ลงมาฟาดใส่ฝูงมัมมี่ราวกับสายฟ้าฟาด
แนวหน้าของฝูงมัมมี่สลายกลายเป็นขี้เถ้าในพริบตา
“แจ๋ว….วรรคมรณะสำหรับจัดการสัตว์หางใช้กับพวกซอมบี้ได้ด้วยแหะ”
ซาจิทาเรียส เปรยพลางทอดสายตาชื่นชมผลงานของตนด้วยความรู้สึกปลื้มปิติ ไม่กี่วินาทีที่เขาได้ทำแบบนั้น เพราะเศษขี้เถ้าของมัมมี่ที่ถูกสายฟ้าฟาดเผาไปได้รวมตัวก่อรูปร่างขึ้น และฟื้นคืนสภาพกลับดังเดิม
“เย้ย!!!! คืนชีพได้เฉยเลย แบบนี้ก็เสียของหมดอ้ะดิ!”
มือธนูกิ้งก่า ถึงกับหน้าถอดสี เขาย้ายมือไปเปิดซองลูกธนูเพื่อจะหยิบออกมายิงใหม่ ทว่าภายในซองนั้นไม่เหลือลูกธนูเลยแม้แต่ดอกเดียว
“ซวยแล้วไง ทำไมต้องมาหมดตอนนี้ด้วยเนี่ย รู้งี้เมื่อวานเหลาเพิ่มไว้ก็ดีหรอก!!!”
เมื่อลูกธนูหมดเช่นนี้ ซาจิทาเรียส ก็หมดปัญญาที่จะทำอะไรต่อไปอีก ตอนนี้พวกเขาที่เหลือต้องฝากความหวังไว้กับ โอดิน และ โบลดาสเสียแล้ว
“คอยน์ นายนอนอยู่เฉยๆตรงนี้นะ ฉันจะออกไปช่วยพวกอาร์คไนท์อีกแรง”
แชร์คาน กล่าวพร้อมกับ ชักมีดที่เหน็บเอวไว้ขึ้นมาถือ
“เดี๋ยวก่อน ฉันจะไปด้วย”
โลกิ แทรกขึ้นมา ลิงหนุ่มหยิบดาบอัศวินขึ้นมาถือมันเคยเป็นของ ฮาจิ พาลาดินหมาป่าสีแดงที่
เอาชีวิตเข้าแลกเพื่อปกป้องเขาจากเดธคาเมล
“จะไหวเหรอ?”
แชร์คานถามอย่างไม่วางใจ เนื่องจากโลกิ นั้นถือดาบไปแขนก็สั่นไปด้วย ดาบที่ถือไว้จึงโยกเย้กไปมา
“มันหนักกว่าที่คิดเอาไว้นิดหน่อยน่ะเหวอ!!”
พูดยังไม่ทันจะขาดคำ โลกิ เกือบหน้าคว่ำไปพร้อมกับดาบเสียแล้วหากแชร์คานไม่เข้ามาช่วยพยุง
“ให้ตายสิพี่กับพวกพาลาดินถือดาบหนักๆแบบนี้ทีละสองเล่มเหวี่ยงไปเหวี่ยงมาเนี่ยนะ”
โลกิ เปรยเขาพึ่งจะประจักว่าการต่อสู้ด้วยดาบนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายๆที่จะทำตามทฤษฎีแบบวิชาเวท
เลย
“เฮ้ย! ตัวบางๆแบบนายน่ะใช้เวทต่อสู้เอาไม่ดีกว่าเรอะ?!”
คอยน์ แย้งขึ้นมา
“ก็พลังจิตใจมันหมดแล้ว ตอนนี้ก็มีแต่ดาบนี่แหละ”
“ถ้างั้นนายนั่งเฉยๆไปดีกว่ามั้ง”
“ฉันไม่เหมือนนายนี่…..ถ้ามีอะไรที่ทำได้ฉันจะทำ เพราะฉันไม่อยากจะมาเสียใจทีหลังอีกแล้ว”
น้ำเสียงของ โลกิ หนักแน่นและจริงจัง ลิงหนุ่มออกแรงฮึดสุดกำลังยกดาบขึ้นมาพาดไว้บนบ่าแทน
และเกือบจะหงายหลังเช่นกันแต่ก็สามารถประคองตัวไว้ได้ในที่สุด
ความเด็ดเดี่ยวสะท้อนฉายอยู่ในแววตาของโลกิ อย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อนเกิดจากความสำนึกของ
เขาที่ได้มาจากการต่อสู้กับเดธคาเมล เขาได้ประจักษ์ในสิ่งที่เรียกว่ามิตรภาพและการต่อสู้เพื่อพวกพ้อง
มันเป็นสิ่งที่คนซึ่งไม่เคยมีเพื่อนอย่างเขาพยายามจะเข้าใจมาตลอด และนั่นทำให้ลิงหนุ่มเติบโตขึ้น
“เรารีบไปกันเถอะ แชร์คาน”
“อ..อืม”
แมวสาว รับคำอย่างอึ้งๆ เธอรู้สึกว่าโลกิ ตอนนี้ต่างออกไปจากทุกครั้ง ทั้งคู่วิ่งออกไปรวมตัวกับ
โอดิน และต่อสู้กับฝูงมัมมี่ สุดฝีมือที่มี
“ไม่อยากเสียใจทีหลังงั้นเหรอ….ไอเจ้าลิงบ้าเอ้ย…..ทำมาพูดดีตายไปฉันไม่รู้ด้วยนะ….”
คอยน์ สบถเมื่อย้อนนึกถึงคำพูดของโลกิแล้ว เขาแทบจะควบคุมอารมณ์ของตัวเองไม่ได้
มโนภาพ นึงปรากฏขึ้นในความคิด เป็นมโนภาพที่เกิดจากก้นบึ้งของหัวใจที่ปวดร้าว
ในมโนภาพนั้น ปรากฏภาพของเมืองแสงที่กลายเหลือเพียงซากปรักและแผ่นดินที่มีคราบเลือด
ในมโนภาพนั้นยังมี นางแกะอีกหนึ่งคน เป็นแกะสาววัย 17 เท่าๆกับเขาสวมใส่ชุดเกราะที่มี
เครื่องหมายกางเขนเหมือนกับชุดเกราะของพาลาดิน นางจ้องมองมาที่เขาด้วยแววตาเศร้าๆ
และพูดด้วยน้ำเสียงละล่ำละลัก
“….นิ….โค…..”
คอยน์ เปรยคำพูดที่ก้องอยู่ในหัวออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ
“บ้าเอ้ย…ทำให้นึกเรื่องที่ไม่อยากจะนึกถึงขึ้นมาซะได้…”
ที่แนวหน้าการปะทะระหว่างโอดินกับฝูงมัมมี่ เป็นไปอย่างดุเดือด แต่ก็ไม่มีทีท่าจะจบลงแต่อย่างใด
พวกมัมมี่ พอตายแล้วก็จะฟื้นคืนชีพได้อีก โดยไม่ต้องมีพวก อานูบี้ มาค่อยร่ายคำสาปคืนชีพเพราะตอนนี้
ผู้ที่กำลังร่ายคำสาปเสริมกำลังให้กับพวกมันก็คือ มาโอห์ มัมมี่เหล่านี้จึงเป็นอมตะไม่มีวันตาย
“มูนเบลด!!(Moon Blade)”
แชร์คาน หมุนตัวตวัดมีดอย่างรวดเร็ว มีดฟันตีเป็นเส้นรอบวงตัดผ่าร่างของมัมมี่รอบๆขาดครึ่งท่อน
อย่างสบายๆ
================Moon Blade================
ทว่ามัมมี่เหล่านั้นก็ฟื้นตัวได้ทันที พวกมันล้อมเข้าไปจับเธอพร้อมๆกัน เธอไม่อาจขัดขืนมันได้
“แชร์คาน!!”
ซาจิทาเรียส ร้องเสียงหลง เขารีบแจ้นฝ่าฝูงมัมมี่เข้าไปหาเธอ ทันทีแต่พวกมันมีมากเกินไปเขาไม่สามารถที่จะแหวกพวกมันออกไปได้เลย ขณะเดียวกัน โอดิน โบลดาส และ โลกิ ก็ถึงขีดจำกัดแล้ว พวกเขาไม่เหลือเรี่ยวแรงมากพอจะสลัดตัวให้หลุดจากฝูงมัมมี่ได้
“ทุกคน! เรจิจะไปช่วย….”
หมาป่าแดงพูดและหยัดกายลุกขึ้น เตรียมจะฝ่าฝูงมัมมี่เข้าไป แต่แล้ว คอยน์ก็เข้ามาห้ามเขาไว้
“ลูกพี่เรจิ รออยู่นี่แหละที่นี่ผมจะจัดการเอง”
“……………”
ไม่มีการตอบกลับ หมาป่าแดงได้แต่จ้องมองคอยน์ด้วยสายตางงๆ
“พอกันที ถ้าสวดอ้อนวอนแล้วพระเจ้ายังจะไม่ยิ้มให้งั้นฉันก็จะทำให้พระเจ้าหัวเราะเอง! ”
แมวหนุ่มนักพนัน ประกาศเสียงกร้าวพร้อมกับ ล้วงกระเป๋ากางเกงควักเอาสำรับไพ่ซึ่งทุกใบทำจากเหล็ก
ต่างลับขอบให้คมราวกับใบมีด
==============Fate Draw==============
“ถ่างตาดูการจั่วแห่งโชคชะตานี่ให้ดีๆซะเถอะ เฟทดรอว์!!(Fate Draw)”
ภาพดอกโคลวเวอร์(Clover) สี่กลีบสะท้อนอยู่ในแววตาของแมวหนุ่ม สำรับไพ่ถูกวางไว้บนมือซ้าย
และมือขวาแตะลงบนไพ่ คอยน์ถลึงตาใส่ฝูงมัมมี่ตรงหน้า รวบรวมสมาธิ และมองหาจุดที่พวกพ้องของเขา
ถูกล้อมเอาไว้ เมื่อได้เป้าหมายทั้งหมดแล้ว การแจกไพ่จึงได้เริ่มขึ้น
คอยน์สะบัดมือขวาที่แตะไพ่ใบบนสุดของสำรับออกไปอย่างรวดเร็วเหมือนนินจาขว้างดาวกระจาย
ไพ่ถูกยิงออกจากสำรับอย่างต่อเนื่องราวกับยิงด้วยปืนกล เมื่อไพ่ที่ยิงออกไป สัมผัสถูกเป้ามันจะระเบิดตัวเองและเป่าพวกมัมมี่ในบริเวณนั้นให้ตกไปจากสะพาน มันคือวิชา ลักกี้การ์ด ที่เขาเคยใช้ยิงใส่มาโอห์ไปก่อนหน้านี้ เพียงแต่
หนนี้พลังทำลายของท่าวิชาออกมารุนแรงคนละเรื่องกับคราวก่อน ไม่กี่อึดใจต่อมา ฝูงมัมมี่ส่วนใหญ่
ถูกพัดตกจากสะพานไป รวมถึงพวกที่รุม แชร์คานและคนอื่นๆด้วย
“นึกไม่ถึงเลยว่าแมวข้างถนนจะทำได้ขนาดนี้”
มาโอ เปรยอย่างทึ่งๆ
“คำก็ขี้เรื้อน….สองคำก็ข้างถนน เดี๋ยวจะสอนให้แมวผู้ดีแบบแกรู้เองว่า แมวข้างถนนก็มีศักดิ์ศรีเหมือนกัน”
คอยน์ พูดพร้อมกับส่งสายตาอวดดีเป็นการเย้ยหยันกลับไป
มาโอห์จิกปากและมองคอยน์ด้วยสายตาขุ่นเคือง ”ดีงั้นข้าขอเก็บเจ้าก่อนเลยก็แล้วกัน”
ประตูด้านหลัง ซึ่งเชื่อมไปยังห้องที่โลกิ เคยสู้กับเดธคาเมล กระแทกตัวเปิดออกฝูงมัมมี่แห่กันออกมาจาก
ห้องนั้นปิดล้อมเส้นทางบนสะพานอีกด้านไว้ พวกมันตรงรี่เข้ามาโดยพวกมันมีเป้าหมายชัดเจน คือ
คอยน์ ซึ่งยืนอยู่ข้างหน้าสุดจากทิศนี้
“ก็สวยสิ….”
แมวหนุ่ม พูดพลางหยิบเหรียญเงินจากกกระเป๋ามาดีดมันขึ้นไปในอากาศ เมื่อเหรียญตกลงมา
เขารับมันไว้ด้วยมือขวา พร้อมกับใช้มือซ้ายปิดทับเหรียญไว้เพื่อไม่ให้มองเห็นว่าหน้าเหรียญเป็นหน้าอะไร
ทั้งมาโอห์ และ คนอื่นๆต่างก็มองเขาอย่าง งงๆที่มาเล่นดีดเหรียญเอาในเวลาหน้าสิ่วหน้าขวาน
แบบนี้
“จะออก แครอท หรือ ฟักทอง กันนะ หึๆๆ น่าลุ้นดีใช่ไหมล่ะ”
คอยน์เปิดมือซ้ายของเขาออก หน้าเหรียญที่ปรากฏคือด้านมีรูปหัวแครอทสลักบนเหรียญ
แสงสว่างส่องประกายเจิดจ้าออกมาจากเหรียญนั้น
==============Skill Gamble==============
“ต้องขอบใจแกนะที่ช่วยสะท้อนไพ่ใบแรกกลับมาทำร้ายฉัน ตอนนี้เงื่อนไขถึงครบซะที ทั้งพาวเวอร์เซเว่น(Power Seven)ที่จะแสดงผลตอนที่พลังชีวิตของฉันลงท้ายด้วยเลขเจ็ด
ทั้งสกิลแกมเบิล(Skill Gamble)เมื่อกี้ด้วย”
บริเวณหลังของ คอยน์ปรากฏตราสัญลักษณ์รูป 7 ขึ้นมาคลื่นพลังจำนวนมหาศาลปลดปล่อยออก
มาจากร่างของเขา จนทำให้อากาศทั้งห้องเกิดการสั่นสะเทือน
==============Power Seven==============
“นี่แกคิดจะทำอะไรกันน่ะ……”
มาโอห์ ถามบัดนี้แมวเฒ่าไม่อาจวางใจต่อสถานการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้นได้ ผ้าพันแผลพุ่งทะลุขึ้นมาจากพื้นสะพานด้วยพลังอาคม มาโอห์ สั่งให้พวกมันพุ่งเข้าเล่นงาน คอยน์ก่อนที่เขาจะทำอะไรมากไปกว่านี้
“มาเริ่มเกมกันเถอะฉันขอท้าพนันกับแกด้วยสุดยอดเกมแห่งแดนศักดิสิทธิ์ของเหล่านักพนัน ”
มานาในอากาศกลั่นตัวกลายเป็นแสงสว่างอาบย้อมทุกสิ่งในห้องนี้จนขาวโพลนเมื่อแสงสว่างจางลง
สภาพของห้องได้เปลี่ยนไปสะพานหายไปแล้วสิ่งที่ปรากฏขึ้นแทนที่ คือพื้นกระดานรูปวงกลมลักษณะทางลาดลงลดหลั่นเป็นขั้นบันได ที่ขอบของกระดานจะมีป้ายเขียนตัวเลขกำกับเอาไว้ตรงกับช่องสี
แต่ละช่องบนพื้นกระดาน ลักษณะเหล่านี้เหมือนกับกระดานรูเล็ท(Roulette)ไม่มีผิด ที่ไม่เหมืนอคือกระดานรูเล็ทนี้ไม่มีลูกกลิ้งสำหรับเล่น และยังมีขนาดใหญ่โตเท่ากับสนามฟุตบอลยักษ์อีกด้วย
“ศาสตร์ลับเทพต้มตุ๋น แกรนคาสิโนอาเคด(Grand Casino Arcade)”
==============Grand Casino Arcade==============
“ที่นี่คือ….เมนทาโลเปียของเจ้าสินะ คอยน์?”
โบลดาส เอ่ยถาม
“ปิ๊งป่อง ถูกต้องนะคร้าบ--- แล้วก็ถ้าไม่อยากเจ็บตัวอยู่นิ่งๆกันไว้ดีกว่านะเพราะสุดยอดเกมกำลัง
จะเริ่มแล้ว”
คอยน์ ตอบพลางยิ้มอย่างมีเลศนัย พื้นกระดานเริ่มขยับตัวหมุนไปทางขวาแม้ว่าพื้นจะเลื่อนตัวไป
แต่ทุกคนรวมไปถึงฝูงมัมมี่ก็หาได้ขยับตามพื้นไปด้วยมีเพียงพื้นเท่านั้นที่หมุนเร็วขึ้นเรื่อยๆ
“จัดทริปเปิลเซเว่น(777) ห้าดอกรวดไปเล้ยยยยยยยย!!!!!! YaHa!!!!!!!!”
แมวหนุ่ม พูดพร้อมกันนั้น พื้นกระดานได้หยุดหมุนลงอย่างทันทีทันใด ป้ายตัวเลข 7 สามตัว
เปลี่ยนเป็นสีขาว มัมมี่ทั้งหมดระเบิดตัวเองจนแหลกเละเป็นชิ้นๆ
ทุกคนได้แต่จ้องมองสิ่งเกิดขึ้นและทำอะไรไม่ถูก
แม้ว่ามัมมี่เหล่านั้นจะเริ่มการฟื้นฟูสภาพตัวเอง แต่กระดานก็จะเริ่มหมุนด้วยเช่นกัน และเมื่อร่างกายของพวกมันฟื้นฟูเสร็จ กระดานก็จะหยุดหมุน ร่างของพวกมันก็จะระเบิดเป็นชิ้นๆอีกครั้ง เป็นเช่นนี้ซ้ำๆไป
ในที่สุด มัมมี่ทั้งหมดก็หยุดการฟื้นคืนชีพ เศษร่างของพวกมันปล่อยไอควันสีดำออกมาและแตกตัวสลาย
กลายเป็นฝุ่นไปในที่สุด
“เป็นเพราะถูกทำลายเร็วเกินไป ร่ายคำสาปชุบชีวิตพวกมันไม่ทันเลยสินะ”
คอยน์ แสยะยิ้ม
“สำหรับพวกข้างถนนแล้วถือว่าทำได้ดี แต่แค่จัดการฝูงมัมมี่ทั้งหมดได้แล้วคิดหรือว่าจะชนะข้าได้น่ะ”
มาโอห์ แสยะยิ้มกลับพร้อมทั้งควงไม้เท้าก้างปลาของตน ก่อนจะหยุดควงแล้วจับมันด้วยสองมือแทน
“ไฟนอลมูฟ…….จงเอ่อล้น..ท่วมท้นแดนคนตาย คงคายมโลก เครอน!! (Charon)”
===========================================
Charon
===========================================
ไม้เท้าก้างปลาแผ่ออร่าสีดำออกมาจนสามารถมองเห็นเป็นแสงสีดำในอากาศ ห่อหุ้มอยู่
ไม่นานนักผิวของไม้เท้าเกิดการหยดย้อยเหมือนเทียนกำลังละลาย
มันละลายกลายเป็นของเหลวสีดำไหลเจิ่งนองบนพื้นกระดาน
“ชิ! ต้องรับจัดการก่อนที่มันจะใช้สำเร็จ”
คอยน์ เปรยพร้อมกับสั่งให้กระดานรูเล็ทหมุน ทว่ากระดานกลับไม่ยอมขยับตามที่สั่ง
“ฮ่าๆๆ ปาหี่ของเจ้าน่ะมันเจ๊งบ๊งไปแล้วล่ะ ระวังหน่อยก็แล้วกันไอน้ำเหลวๆนี่คือพิษของ
สัจจะแห่งการเสื่อมสลายถ้าไปโดนเข้าล่ะก็ได้เปื่อยจนเหลือแต่กระดูกแน่”
มาโอห์ พูดระหว่างนี้ ร่างของมาโอห์ ก็เกิดการเน่าเปื่อยขึ้นด้วยผิวหนังย้อยยานและหลุดลอกออก
อย่างน่าสยดสยอง ในที่สุดจึงเหลือแต่โครงกระดูกที่ยังคงลอยตัวอยู่ในอากาศ
ไม้เท้าได้ละลายกลายเป็นพิษหมดแล้วแอ่งพิษที่เจิ่งนองยังคงเอ่อล้นขึ้นมาอีก ในที่สุดกระดานรูเล็ท
ก็ท่วมไปด้วยพิษสีดำ ขาของทุกคนที่อยู่ในพิษ เกิดอาการปวดแสบปวดร้อน จนหนังเท้าหลุดลอกเป็นแผล
พวกเขาพยายามวิ่งไปรวมกันที่กลางกระดานซึ่งพื้นสูงกว่าและพิษยังท่วมไปไม่ถึง
บริเวณพื้นที่พิษท่วมไปนั้นเริ่มผุพังและละลายกลายเป็นพิษไปด้วย
“บ้าจริงนี่มันกำลังละลายโลกสมมติเนี่ยนะมี พลังระดับทำลายมิติเลยงั้นหรือเนี่ย!”
คอยน์ สบถเขาไม่สามารถที่จะทำอะไรกับ พิษของมาโอห์ได้เลย
“โลกสมมติหรือเมนทาโลเปียน่ะเป็นสิ่งที่ทรงพลังอยู่หรอก แต่ต่อหน้าพลังของสัจจะแห่งเกเฮนน่าแล้ว
จะทำลายมันทิ้งก็เป็นเรื่องที่ไม่เหลือบ่ากว่าแรงเลยซักนิด”
โครงกระดูกของมาโอห์ ขยับขากรรไกขึ้นลงเอง แม้จะไม่มีอวัยวะสำหรับส่งเสียงใดๆหลงเหลืออยู่อีกก็ตาม
แต่เสียงของมันยังคงดังออกมาจากโครงกระดูกได้อย่างน่าอัศจรรย์
โครงกระดูกขยับส่วนแขนสั่งการ พิษที่นองอยู่บนพื้นให้ก่อตัวขึ้นเป็นสายแล้วตวัดออกไป
เหมือนแส้ เป้าหมายของมันคือ คอยน์ ที่ยืนอยู่บนเสาหลักของกระดานรูเล็ท แส้พิษฟาดใส่
ต้นขาของเขาเต็มแรง แต่ความเจ็บปวดไม่ได้เกิดจากแรงฟาดนั้น แต่เป็นพิษที่แตกกระจาย
ใส่ต้นขาของเขา หลังจากถูกแส้ฟาดต่างหาก เนื้อบริเวณนั้นเกิดการเน่าเปื่อยและหลุดลอก
ออกรวมไปถึงเนื้อชั้นในก็ด้วยเช่นกัน ความเจ็บปวดที่ยากจะนึกถึงและอาจไม่เคยมีมาก่อนบนโลกนี้
แล่นเข้าไปยังประสาทของแมวหนุ่ม
“อ๊ากกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!!!!!”
คอยน์ กรีดร้องมันเป็นความเจ็บปวดที่สุดในชีวิตที่เคยสัมผัสมา
เนื้อที่ต้นขาละลายไปทั้งหมดจนเหลือแต่กระดูก เมื่อไร้ซึ่งกล้ามเนื้อที่จะยึดจับกระดูกเอาไว้
ทำให้เขาไม่สามารถควบคุมขาได้อีกแล้วราวกับมันได้ถูกตัดขาดออกไปจากร่างกาย คอยน์ ที่ไม่สามารถทรงตัวได้หงายหลังตกจากแกนรูเล็ท พร้อมๆกับโลกสมมติ ได้สลายไปด้วย
พวกเขาทั้งหมดย้อนกลับมายังห้องเดิมและสะพานเดิมต่างกันคือตอนนี้ไม่มีมัมมี่อยู่ในห้องอีกแล้ว
แต่กลับมีสิ่งที่เลวร้ายกว่านั่นคือพิษสีดำ ที่กำลังจะ
ไหลท่วมสะพานทั้งหมด รวมไปถึงห้องทั้งห้องที่กำลังละลายกลายเป็นพิษด้วยเช่นกัน
“เมื่อข้าใช้ไฟนอลมูฟแล้ว เมนทาโลเปีย พีรามิดออฟดาร์คเนส นี่ก็จะกลายเป็นพิษไปด้วย
พวกแกจงละลายไปทั้งกายและวิญญาณอยู่ในนี้ซะเถอะ”
มาโอห์ในร่างโครงกระดูก เชิดหน้าทำท่าทางเหมือนกับจะทอดสายตามองออกไป
ยัง เหล่าผู้กล้าดิ้นรนหนีจากพิษเอาเป็นเอาตาย
“เหล่าผู้กล้าของเทพแสงเอ๋ยพวกแกมาตายที่นี่ก็เพราะเทพเจ้าทั้งนั้น ทั้งที่สู้ตายถวายชีวิตขนาดนี้
เทพของพวกแกยังไม่โผล่หน้าออกมาเลย ไม่สิอย่าว่าแต่เทพแสงเลยตอนนี้ต่อให้เป็นเทพองค์ไหนก็ไม่
มีใครช่วยพวกแกได้หรอก”
“แล้วถ้าเป็นข้าล่ะ?”
น้ำเสียงแสนคุ้นเคย ซึ่งดังขึ้นในยามวิกฤตินี้ ไม่ใช่เพียงเรจิ เท่านั้นที่รู้ว่าน้ำเสียงนั้นเป็นของใคร
ทุกคนต่างยิ้มออกมา เพราะต่างรู้ดีถึงพลังของเจ้าของเสียงนั้น
“ Κενότητος ἀστράπσατω δὲ τεμέτω! ”(เคโนเททอส แอสทรัฟซาโต้ เด เทเมโท่! )
[จงมา มหาราชอัสนีบาต ผู้มาจากอนัตตา จงมาพล่าผลาญอริข้าให้สิ้นไป ]
น้ำเสียงนั้นเปลี่ยนเป็นแข็งกร้าว มานาในบรรยากาศกลั่นตัวกลายเป็นประจุไฟฟ้า และยิ่งทวีจำนวนมากขึ้นเรื่อยๆจนเกิดประกายแสงสีฟ้าแล่นแปลบปลาบไปทั่วทั้งห้อง ตามมาด้วยเสียงครืนของฟ้าร้องครั้งใหญ่
เจ้าของเสียงปรากฏตัวขึ้นด้านหลัง มาโอห์ เด็กหนุ่มผมสีทองชี้ตั้งและการแต่งตัว
อันเป็นเอกลักษณ์ เขาสะบัดมือลง พร้อมกับพูดว่า
“ Δίος τύκος! ”(ดิออส ทูวคอส) [ขวานอัสนีบาตกัมปนาท!]
ประกายแสงทั้งหมดรวมเป็นหนึ่งแล้วโถมเข้าใสร่างโครงกระดูกของมาโอห์ เผาผลาญ
มันกลายเป็นจุลในพริบตาเดียว
“ข้าจำไม่ได้ว่าเคยอนุญาตให้ใครทำอันตรายสหาย เรจิ ของข้านะ?”
เซเวอร์ ประกาศเสียงกร้าว
“ฮ่าๆๆๆ โง่เสียจริงเซเวอร์ คิดหรือว่าเจ้าทำลายร่างกายของข้าได้แล้วจริงๆน่ะ”
เสียงของมาโอห์ดังก้องจากทุกหนทุกแห่ง
“ไหนๆแกก็มาแล้ว ถ้าข้าจัดการแกได้ คามิโอ อาจจะยกโทษเรื่องที่ทำเจ้าหมาดำนั่นตกเหวตายไปก็ได้
ดังนั้นคงต้องขอให้แกละลายหายไปพร้อมๆกับที่นี่เสียแล้ว!!!”
เซเวอร์ กลั้นขำจนลมออกจมูกพลางตวาด กลับไปว่า
“เหอะ สามหาว! อย่าดูถูกข้านัก ”
“เซเวอร์!!” เรจิ ตะโกนเพื่อขอให้เขาช่วยเหลือเพราะบัดนี้สะพานที่พวกเขายืน
ใกล้จะถล่มลงไปแล้ว
“พวกนายไปรอข้างนอกก่อนเลย वामन(Vāmana) !!”
เมื่อเสียงร่ายอาคมสิ้นสุดลง เรจิและเหล่าผู้กล้า ทั้งหมดหายไปก่อนที่สะพานจะถล่มลงจนหมด
เขาส่ง ทุกคนออกไปจาก โลกสมมติแล้ว และเตรียมพร้อมที่จะจัดการขั้นเด็ดขาดกับมาโอห์
“วิธีเดียวที่จะจัดการแกได้คงต้องทำลายพิษทั้งหมดที่นี่ไปพร้อมๆกับโลกสมมตินี่สินะ”
เซเวอร์เอ่ยถาม
“จะบอกให้รู้ก่อนตายก็ได้คำตอบคือ ใช่!! และเจ้าไม่มีวันทำลายข้าได้แน่นอน พลังของเจ้าข้าสืบรู้มาหมดแล้ว พลังในการควบคุมแผ่นดิน พลังในการเคลื่อนย้ายพริบตา พลังที่จะผ่าท้องฟ้าเป็นสองเสี่ยง
หรือพลังที่จะเรียกสายฟ้าฟาด ทั้งหมดนั่นน่ะไม่สามารถทำลายโลกสมมติแห่งนี้ได้หรอก”
เสียงของมาโอห์ ประกาศอย่างมั่นอกมั่นใจ
“ระดับมันต่างกัน ที่นี่น่ะไม่เหมือนกับโลกสมมติ แบบที่พวกเทพเจ้าสร้างหรือ เรจิสร้างขึ้นมาหรอกนะไม่มีวันทำลายมันได้หรอก ถ้ากลัวตายจะหนีออกไปเลยก็ได้ แต่ข้าจะตามไปจัดการแกอยู่ดีฮ่าๆๆๆๆ”
“ได้! ข้าขอรับคำท้านั้นมาโอห์ ข้าจะมอบแสงสว่างให้แก่หัวใจที่ถูกย้อมไปด้วยพิษแห่งความ
อาฆาตแค้นนี้เองข้าจะให้เจ้าได้เห็นดวงตะวันที่แท้จริงอีกครั้ง”
เซเวอร์ พูดพลางโบกไม้โบกมือร่ายเวท
“อย่างแกจะมาเข้าใจอะไรข้า พิษสีดำนี่คือความโสมม ที่พวกเทพมันทำไว้กับข้า เสียแรงที่เชื่อ
พวกมันมาตลอด สุดท้ายพอข้าลงมือเองพวกมันกลับมาขัดขวางข้า”
Τὸ συμβόλαιον διακονῆτω μοί, Ο ήλιος υπεροχή
(โท ซัมโบไรอ้อน ดิอาโคเนโท มอย โอ อิรอส อิเอโร่)
[ด้วยพันธะสัญญาจากกาลก่อน ข้าขออัญเชิญจ้าวแห่งสุริยะผู้ทรงอำนาจ]
Ἐπιγενηθήτω,Ορισμός εκείνος και εγώ φλεγόμενος Ξίφος Ακτίνα φως φτερό
(เอพิเคเนเทโท โอริสมอส เอเคนอส ไค เอโก้ เฟรโกเมนอส ซิฟอส อัคติน่า ฟอสฟิเทโอ้)
[จงเผาไหม้ข้าและอริข้า ด้วยดาบแห่งรัศมี และ ปีกแห่งแสง]
συγχώνευση ακτίνα καταστροφή
(ซินโคเนฟฟิส คาทาสโทรฟี)
[จงหลอมรวมสรรพสิ่งและแผ่รัศมีอันวินาศสิ้น]
มานาในบรรยากาศ กลั่นตัวเป็นแสงสว่างหลั่งไหลมายังมือขวาของเด็กหนุ่มแสงสว่างควบแน่น
กลายเป็นมวลพลังงานทรงกลมที่ส่องแสงสว่างเจิดจ้าราวกับดวงอาทิตย์
“สุดท้ายก่อนที่วิญญาณของเจ้าจะเป็นอิสระและกลับคืนสู่วังวนเวียนว่ายตายเกิด มีอะไรจะสั่งเสียไหม”
เซเวอร์ เอ่ยถามมวลแสงสว่างในมือของเขาเจิดจ้ายิ่งขึ้น เหล่าพิษที่อยู่รอบๆพากันหลีกลี้หนีแสงสว่าง
ที่ส่องออกมา บัดนี้มาโอห์ รู้ซึ้งดีแล้วว่าตนจะต้องพ่ายแพ้แก่เซเวอร์อย่างแน่นอน
พลังใหม่ที่กำลังสำแดงเดชขณะนี้เป็นสิ่งที่ไม่มีในข้อมูลที่ได้รับจาก คามิโอ
“คอยดูเอาไว้เถอะเซเวอร์ ถึงเจ้าไม่ทำลายโลกใบนี้ โลกมันก็พังตัวมันเองมานานแล้ว พวกเทพเจ้าพวกนั้นก็เป็นได้แค่กุญแจที่ชะลอวันตายของโลกเท่านั้นเองเสียดายที่ข้าไม่ได้อยู่ดูวันนั้นด้วยตาของข้า ฮะๆๆๆ”
เด็กหนุ่มยืดแขนขึ้นไปเหนือศีรษะจนสุดแขน พร้อมกับเปล่งเสียงอันดังออกมา
Ακτίνα Απόλλωνα
(อัคติน่า อพอลโลน่า!)
[เทพสุริยาทรงกรด!]
มวลแสงสว่างขยายตัวอย่างรวดเร็ว กลายเป็นลูกไฟขนาดใหญ่ลอยขึ้นไปชนเพดานห้อง
แงสว่างกระจายตัวออกไปทุกหนทุกแห่ง แผดเผาพิษจนเหือดแห้งไปพร้อมๆ
กับกลืนกินห้องทั้งห้องไปจนถึงโลกสมมติพีรามิดออฟดาร์คเนสทั้งหมด
เซเวอร์ ได้รังสรรค์ดวงอาทิตย์ขึ้น ณ ที่แห่งนั้น
…………………………………………………………
บัสเตส ตอนนี้เจ้าจะได้เห็นแสงสว่างรึยังนะ?.....
เสียดายที่ข้าไม่ได้ตามเจ้าไปด้วยตั้งแต่ตอนนั้น พันปีที่ไม่มีเจ้า
มันยาวนานราวกับจะไม่สิ้นสุด แต่ตอนนี้เท่านั้นที่ข้าจะได้เห็นเจ้าอีกครั้ง รอข้าอยู่รึเปล่า บัสเตส?
……………………………………………………………..
…………………………………………………………………………………..
……………………………………………………………………………………………………..
พระราชวังแห่งแสง ภายหลังจาก กษัตริยา ยึดบัลลังค์สำเร็จแล้ว
“อ้ะ! ดูเหมือนว่าสัญญาณชีพของมาโอห์ จะหายไปแล้วล่ะขอรับ ทางนั้นคงจะเรียบร้อยแล้วล่ะมั้ง”
คามิโอ กล่าว
“ของคากามิก็ด้วยบางทีอาจจะสำเร็จแล้วก็ได้ เจ้าไปรับพวกเขากลับมาที่นี่ทีสิ”
กษัตริยา ตรัสสั่งแก่บุรุษอีกา
“รับด้วยเกล้าฝ่าบาท ทางที่ดีเก็บกวาดห้องซะหน่อยก็ดีนะพะย่ะค่ะเพราะเมื่อพวกเขากลับมาแล้วเราจะต้องจัดเตรียมละครชุดใหญ่สำหรับกลบเกลื่อนเรื่องที่ก่อเอาไว้ไม่ให้พวกเขารู้ด้วยนะขอรับ”
คามิโอ กล่าวพลางเหล่ตามองไปที่ร่างของ ไบซันเอนกิดู นอนจมกองเลือด และสภาพห้องที่เละเทะ
จากการต่อสู้ชิงบัลลังค์ที่ผ่านมา
“งั้นเจ้าพาพวกเขากลับมาที่ห้องรับรองข้างล่างแทนก็แล้วกัน ส่วนข้าขอเวลาจัดการกับพี่ชาย
ที่แสนน่ารักของข้าก่อนเสร็จแล้วจะตามไป”
กษัตริยา ตรัสจบ บุรุษอีกกาก็หายตัวไปจากที่แห่งนั้นทันที
……………………………………………………………………..
บนพื้นทรายอันว่างเปล่า ปรากฏไอควันพวยพุ่งขึ้นมา เงาของผู้มาเยือนปรากฏขึ้นท่ามกลางกลุ่มควัน
บุรุษอีกาดำร่างสูงโปร่งสวมใส่สูทสีขาว เดินนวยนาดออกมา
“Every Body ซำบายดีบ่กระผมมีเรื่องจะมารายงาน….”
“คนที่ฆ่าแม่ก็คือคุณเองงั้นเหรอ!!!!”
“ไฟนอลมูฟ เอ็กซีคิวชั่น!!”
“อ๊ากกกกกก!!!!!!!!”
“พี่!!”
“ทอล!!”
“พ่อทำอะไรน่ะ เดี๋ยวพี่ก็ตายพอดี!”
“โอ๊ะโอ๋ ท่าทางเรื่องนี้มันจะยุ่งยากกว่าที่คิดซะอีกนะเนี่ย”
คามิโอ เปรยเสียงเรียบเขามาทันเป็นประจักพยานต่อภาพที่น่าตกตะลึง
เพราะมันคือภาพของ พ่อที่แทงลูกชายหัวแก้วหัวแหวนด้วยคมดาบนับสิบจนเลือดไหลท่วม
พื้นทราย
*****************โปรดติดตามตอนต่อไป*********************
+++++Open You Eye For the Next Tails++++
“ปี้ซี่ ชือเหวิ่น ผูเหลา ปี้อั้น เทาเที่ย กงฟู่ หยาจื้อ ซวนหนี และ ฉิวหนิว ทั้งเก้านั้น
ต่างไหลเวียนอยู่ในตัวลูก”
“เพลิงทมิฬมังกรโลกันตร์หยาจื้อ!!”
“มันทะลวง กุรมา ของเราได้งั้นเหรอ……”
“ป๊ะป๋า!!”
“ในที่สุดก็ยอมโผล่ออกมาจนได้สินะ เฟิสเทล!!”
…………..โกหก หักหลัง ทรยศ หลอกลวง ตัวปลอม ละคร ทุกสิ่งล้วนเป็นภาพมายา บัดนี้
เส้นทางแห่งเจเนซิสได้เปิดขึ้นมาแล้ว มันจะเชื่อมไปสู่อาโพคาลิปส์ได้หรือไม่
เจ้าใกล้จะต้องเลือกแล้วเซเวอร์…………..
ตอนต่อไป Chapter 27: 九子 เก้าบุตร
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
จบตอนนี้คงต้องขอมอบสามคำนี้ให้นายล่ะนะมาโอห์
นาย มัน ซิสค่อน(พวกคลั่งน้องสาว) จริงๆ
ช่วงท้ายบทนี้ข้ามช็อตสุดท้ายของ คากามิ กับ ทอล หลังจากตกสะพานไปจะไปอยู่ในบทหน้านะขอร้าบ
(สรุปมาม่าย้ายไปยัดรวมกันในบทหน้าหมดเบย=3=) และตอนต่อไปจะเปิดเผยสกิลพระเอกของทอลล่ะนะ(สรุปทั้งเรื่องที่ผ่านมาทอลนี่พระเอกเรอะ 0_o!)
อืม =w= พอมานั่งนึกย้อนดูแล้ว พระเอกของเรามันไม่เคยชนะใครเลยนี่หว่า ร่ายครอสแกรนกี่รอบๆก็ไม่เคยเก็บใครได้เลยมีแต่โดนสวนกลับน็อคนอนรอให้เรจิ
มาช่วยอย่างเดียว
ทั้งตอนสกายบัค ตอนสู้กับโลกิ หรือกระทั่งตอนปราบจลาจลซอมบี้กลางเมือง =[]=! แพ้รูดทุกไฟต์
ลองเป็นแบบนี้นายคงต้องเป็นนางเอกอย่างเดียวแล้วล่ะมั้งทอล 555+
ทอล: T_T
ความคิดเห็น