{EXO} HunHan || Sightless

ลำดับตอนที่ #1 : Sightless I - Into the new world

เพราะโลกนี้ไม่มีอะไรแน่นอน ชีวิตของคนเราก็ไม่แน่นอน..
 

เมื่อสี่เดือนก่อน ลู่หานยังเป็นวัยรุ่นธรรมดาที่มีครอบครัวที่สมบูรณ์แบบ
พ่อ แม่ ลู่หาน ครอบครัวตัวอย่างที่ใครเห็นคงต้องอดยิ้มไม่ได้เพราะความน่ารักของครอบครัวนี้
 

แต่วันนี้..เหลือแค่ลู่หานเพียงคนเดียว...

พ่อแม่ถูกพรากไปจากเขาเพราะอุบัิตเหตุปาดหน้ารถจนทำให้รถของครอบครัวเขาพลิกคว่ำและเกิดระเบิดและเพลิงไหม้...

โชคดีหรือโชคร้ายก็ไม่อาจจะล่วงรู้...ลู่หานกระเด็นออกมานอกรถก่อนเกิดการระเบิดเพียงเสี้ยววินาที
ทำให้เขาเป็นเพียงคนเดียวที่รอดชีวิตจากเหตุการณ์อันน่ากลัวที่พรากสองชีวิตผู้ให้กำเนิด

แต่ถึงอย่างนั้น..เขาก็ยังไม่ใช่คนที่โชคดีที่สุด
ถึงแม้จะรอดชีวิตมาแบบโชคช่วย แต่ฟ้าข้างบนคงไม่ชอบลู่หานนัก
 

เขาได้รับการกระทบกระเทือนที่สมอง ทำให้สูญเสียความสามารถในการมองเห็น

ถึงหมอจะบอกว่ามันเป็นอาการชั่วคราว..แต่ไม่สามารถบอกได้ว่าการมองเห็นของเขาจะกลับมาเมื่อไหร่

หมายความว่า..ลู่หานมีโอกาสกลับมามองเห็น แต่ก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่

และตอนนี้ เขาคือคนตาบอด

คงโกหกหากจะบอกว่าลู่หานทำใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นกับครอบครัวและตัวเขาได้
แต่เขาก็ต้องมีชีวิตต่อไป..ชีวิตที่แลกมาด้วยการสูญเสียการมองเห็น

ในตอนแรกมันคือเรื่องยากที่สุดตั้งแต่ลู่หานเคยทำมาในชีวิตนี้
การใช้ชีวิตโดยที่มองอะไรไม่เห็น
รอบตัวเขามีเพียงความมืดมิดสีดำสนิทก็นน่ากลัว..แต่เมื่อคุ้นชินกลับรู้สึกอ้างว้าง
เหมือนในโลกนี้มีแต่ตัวเอง เพราะมองไปทางไหนก็มีแต่ความมืดมิดเป็นเพื่อน...

ลู่หานเริ่มปรับตัวเข้าสู่โลกใบใหม่ที่เขาไม่คุ้นเคย
 

เพนส์เฮาส์ที่อาศัยของลู่หานต้องตกแต่งและจัดใหม่เพื่อให้เขากับสภาพสายตาของเขา
ของทุกอย่างต้องหยิบใช้ง่าย วางเป็นระเบียบ ไม่มีมุมหรือขอบที่อันตรายเมื่อเดินชน
ลู่หานต้องใช้เวลาเพื่อเริ่มจะตำแหน่งสิ่งของต่างๆ เรียนรู้ที่จะอยู่โดยไม่เป็นภาระของคนอื่น
 

สามเดือนแรกลู่หานมีพยาบาลและป้าแม่บ้านคอยช่วยเหลือ
แต่เขารู้สึกไม่อยากเป็นภาระให้คนอื่น จึงตัดสินใจที่จะอยู่คนเดียว โดยป้าแม่บ้านจะเข้ามาทำความสะอาดให้ทำอาหารให้ทุกเช้า ส่วนเวลาทีเหลือเขาก็ต้องดูแลตัวเองต้องอยู่ได้ด้วยตัวเอง
 

แม้ว่าจะคุ้นชินกับสิ่งต่างๆภายในบ้าน
แต่ความคุ้นชินคงใช้ไม่ได้กับการออกไปข้างนอก
โลกกว้างที่มีแต่การเปลี่ยนแปลง ไม่มีอะไรอะไรซักอย่างที่แน่นอน
..คงจะยกเว้นสิ่งที่แน่นอนอยู่หนึ่งอย่าง นั่นคือความไม่แน่นอน..
 

เขาจึงตัดสินใจเลี้ยงหมาเพื่อฝึกให้เป็นสุขัขจูงคนตาบอด
ลู่หานแค่อยากมีชีวิตที่เหมือนคนทั่วไป..

เวลาที่ต้องออกไปข้างนอก ลู่หานต้องใช้สุนัขเพื่อนำทางและไม้เท้าพับได้..
การเดินบนท้องถนนที่เต็มไปด้วยผู้คนและความวุ่นวายไม่ใช่เรื่องง่าย
ถึงแม้สุนัขจะจูงไปได้ แต่เขากลับต้องระมัดระวังทั้งการข้ามถนน..เส้นทางเพื่อไม่ให้หลง
ทุกอย่างลู่หานจะรับรู้ได้ผ่านเสียง..

ดูเหมือนว่าตั้งแต่ลู่หานตาบอด แต่หูของเขากลับรับรู้ได้ดียิ่งกว่าเก่า ราวกับจะมาทดแทนสิ่งที่ขาดหาย
เขาได้ยินแม้แต่เสียงลมพัด เสียงหายใจของเจ้าตูบที่จูงเขา
เสียงคนมากมายเสียดสีกับอากาศ
ลู่หานแยกเสียงต่างๆออกจากกันได้ดีจนตัวเขาเองยังตกใจ..
 

โอเซฮุน ทายาทธูรกิจโรงแรมและสปารายใหญ่ของเกาหลี O'radius 
ตอนนี้โอเซฮุนกำลังเหยี่ยบแผ่นดินเกาหลีอีกครั้ง หลังจากที่เขาย้ายไปเรียนที่อังกฤษตั้งแต่8ขวบ
การกลับมาแบบเงียบๆของโอเซฮุน เพราะอยากฝึกงานเป็นพนักงานคนหนึ่งของ O'radius 
เขาอยากศึกษางานทกอย่างตั้งแต่เริ่ม และที่บ้านก็เห็นด้วย จึงให้เขาย้ายกลับมาแบบเงียบๆ และไม่ต้องอยู่ที่บ้านใหญ่
ตอนนี้เขายังงงกับถนนหนทางในเกาหลีอยู่ ก็ไม่แปลกหรอก เขาไม่ได้อยู่ตั้ง 14 ปีเชียวนะ

วันนี้วันหยุดของพนักงานโอเซฮุน แต่เป็นวันทำงานของว่าที่ซีอีโอโอเซฮุน
เขาได้รับมอบหมายในฐานะตัวแทนของ O'radius ไปคุยธุรกิจกับบริษัทคยองฮัน บริษัททัวร์ขนาดใหญ่ที่กุมบริษัทท่องเที่ยวในเครืออีกมากมาย
และผลการคุยก็เป็นไปอย่างราบรื่น แม้ว่าตอนแรกประธานคยองฮันดีจะหัวเสียไม่น้อยที่ O'radius ไม่ส่งประธานโอมาคุยด้วยตัวเอง
แต่คุยไปคุยมาเขากลับรู้สึกชื่นชมซีอีโอหนุ่มคนนี้ขึ้นมา
ทั้งการวางตัว ปฏิภาณไหวพริบ สมกับเป็นตัวแทนที่ O'radius ส่งมาคุย
ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจร่วมงานกับ O'radius ได้อย่างสบายใจ

ว่าที่ซีอีโอที่เพิ่งทำภารกิจเสร็จ ตัดสินใจขับรถเล่นเพื่อผ่อนคลายความกดดันที่ต้องเก็บไว้ภายใต้ใบหน้าโปกเกอร์เฟซนั่น
เขาขับรถมาเรื่อยจนถึงสวนสาธารณะเล็กๆแห่งหนึ่ง แต่ในระหว่างที่เขากำลังจะเลี้ยยว มีสุนัขข้างทางวิงปาดหน้า ทำให้ต้องหักพวงมาลัยหลบเข้าข้างทาง
แต่กลับชนเข้ากับสุขัขอีกตัวหนึ่ง เฉียดคนไปอีกหนึ่งคนด้วย

เซฮุนรีบลงจากรถไปดูเหตุการณ์และเห็นสุนัขที่พยายามจะยันตัวขึ้นแต่ก็ล้มลงไปเหมือนเดิม เขาจึงรีบหันไปบอกคนที่ถือสายจูงนั่น แต่ก็ต้องพบกับดวงตาคู่โต
ที่แววตากำลังสับสน มือไม้กำลังคลำหาอะไรบางอย่าง โดยที่นอกจากแววตาที่สั่นไหวนั่นแล้ว ก็มองไม่เห็นการรับรู้จากดวงตานั่นอีก
เซฮุนทดสอบความคิดด้วยการโบกมือไม้ไปหน้าชายตัวเล็กคนนั้น แต่ก็ไม่มีท่าทีว่าจะตอบรับอะไร
เซฮุนมั่นใจว่า คนๆนี้คงมองไม่เห็นจริงๆ
เขาจริงรีบอุ้มสุนัขขึ้นมาพร้อมจับข้อมือเจ้าของสุนัขที่กำลังตกใจให้ขึ้นรถของเขา แล้วรีบพาไปส่งโรงพยาบาลสัตว์ทันที

โชคดีที่สุนัขตัวนั้นขาหัก เขาจึงให้มันพักอยู่ที่โรงพยาบาลแทน เพราะคิดว่าคงเป็นภาระกับคนตัวเล็กที่เป็นเจ้าของสุนัขอยู่ไม่น้อย
ลู่หานรู้สึกโกรธโอเซฮุนอยู่ไม่น้อยที่มาชนเพื่อนนำทางของเขาจนขาหัก
แต่พอให้ฟังเหตุการณ์ก็เข้าใจว่าทำไมโอเซฮุนต้องหลบรถมาทางเขา มันเป็นอุบัติเหตุและโอเซฮุนก็ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ
แต่ปัญหาอยู่ที่ตอนนี้ลู่หานจะออกจากบ้านได้ยังไงถ้าไม่มีเจ้าตูบนำทาง...
ระหว่างที่ลู่หานกำลังกังวล เสียงของโอเซฮุนที่ขับรถชนน้องหมาของเขาก็เอ่ยขึ้นมา
"งั้นในระหว่างนี้ผมจะทำหน้าที่แทนหมาของคุณละกันนะ"
"อะไรนะ?" ลู่หานยังคงงงกับประโยคนั้น
"หมายความว่าผมจะพาคุณออกไปที่ที่คุณอยากไปไง"
"ไม่เป็นไรหรอกครับ" 
"แล้วคุณจะออกไปข้างนอกยังไง? เวลาเข้าเฝือกมันไม่ใช่แค่สองสามวันแน่ๆ"
"..........." ความเงียบแทนคำตอบ เพราะลู่หานก็ยังไม่รู้เหมือนกัน

 

:) Shalunla