21

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

HAPPY BIRTHDAY

สุขสันต์วันเกิดค่ะพี่ชาย...ไม่สิ! พี่สาว...

= =

ปัจฉิมลิขิต . ฟิคเรื่องนี้ไม่ได้แต่งขึ้นในอารมณ์ชั่ววูบและจบภายในวันเดียวฉะนั้นเนื้อเรื่องมันค่อนข้างจะยืดๆนิดหน่อย

ไม่ต้องตกใจ ทึกไม่ได้อยู่ในเรื่องนี้ = =

แนะนำตัวละคร

ปัจฉิมลิขิต : แนะนำแต่ตัวละครที่มีส่วนในการเดินเรื่อง ไม่ก็ไรท์เตอร์อยากใส่ก็ใส่555555
 

เยซอง รุ่นพี่ชั้นม.5
-แฟนเกรฟ
-พระเอก

นะเงย หรือณเอย
-เพื่อนเกรฟ ไปไหนไปด้วยกัน - -
-อยู่ห้องเดียวกับเกรฟ
-ชอบคริส

อึนฮยอก
-เพื่อนสนิทของเกรฟ
-อยู่กับเกรฟแทบตลอดเวลา
-ตัวเล็กแต่ข้อมูลเยอะ
-มีความสัมพันธ์คลุมเครือกับฮันเกิง

ฮันเกิง รุ่นพี่ม.5
-เพื่อนสนิทเยซอง
-ชอบอึนฮยอก [เค้าเขิลอ่ะเตง♥]
-หล่อ

คริส
-เด็กม.5
-ชอบแกล้งเยซอง
-หล่อ...
-นะเงยชอบ

เจลโล่ // จุนฮง
-เพื่อนร่วมชั้นตอนปีหนึ่ง

ฮิมชาน รุ่นพี่ตอนขึ้นปีหนึ่ง
-เพื่อนสนิทยงกุก
-หล่อ...

ยงกุก รุ่นพี่ตอนขึ้นปีหนึ่ง
-เพื่อนสนิทฮิมชาน
-น่ากลัวและหล่อ...

ส่วนนางเอกนั้น ไรท์เตอร์ได้ไตร่ตรองอย่างถี่ถ้วนแล้วว่าไม่ควรแนะนำเพราะอาจจะโดนผู้อ่านหมั่นไส้และลอบทำร้ายได้เนื่องจากนางได้เข้าใกล้ผู้ชายทั้งหมดที่กล่าวมาทุกคนนี้♥

 

THE★ FARRY

M U S I C CAFE : LUN LA

เนื้อเรื่อง

                เช้าวันหนึ่ง หญิงสาวตื่นขึ้นมาพร้อมกับยามเช้าที่สดใส วันนี้เป็นวันเกิดของเธอ เกรฟ เธอคาดหวังว่าเธอจะได้ของขวัญแสนพิเศษจากเยซอง แฟนของเธอ วันนี้เธอไปโรงเรียนตามปกติ เพื่อนหลายคนมีของขวัญเล็กน้อยๆมาให้ แต่ไม่มีวี่แววของเยซองเลย เกรฟได้แต่นึกถึงแล้วถอนหายใจซ้ำๆ

                บ่ายวันนั้น

                "เกรฟ วันเกิดใช่มั้ย? นี่ของขวัญ^^ ฉันให้.." ซิ่วหมิน เพื่อนร่วมห้องเรียกพร้อมส่งกล่องของขวัญขนาดเล็กพอดีมือให้

                "เอ้ยยย จำวันเกิดเราได้ด้วยอ้าาา >< ขอบใจนะ^^" เกรฟตอบแล้วดึงเพื่อนมากอดแน่น แต่ไม่ได้รู้เลยว่า มีคนแอบมองอยู่

                "เกรฟๆ มีคนมาหามึงอ่ะ รอที่ห้องประจำอ่ะ ขึ้นไปดิ.." เอย เพื่อนอีกคนพูดขึ้น คนแรกที่เกรฟนึกถึงคือ เยซอง หญิงสาวยิ้มออกมาแล้วรีบวิ่งขึ้นไปทันที แต่ก็ต้องหุบยิ้มลงเมื่อพบว่าคนที่มารอตนคือคุณครูประจำชั้น ที่จะมาสั่งงานไว้ในคาบที่ครูไม่อยู่

                -

                ---

                ----

                -----

                ตกเย็น

                เกรฟกลับมาถึงบ้าน ปล่อยทุกอย่างลงกับพื้น แล้วนั่งลงบนเตียงของตน มองไปยังของขวัญทั้งหลายที่ได้ในวันนี้

                ..เยอะ

                ..แต่ไหนล่ะ..

                ..ของเยซอง..??

                ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เกรฟยิ้มออกมาทันทีเมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์ แต่ก็ต้องหุบยิ้มลงอีกครั้งเมื่อนั่นเป็นเบอร์ของเพื่อนอีกคน 'อึนฮยอก'

                " ฮัลโหล " เสียงใสกรอกผ่านโทรศัพท์หาอีกคน

                [" เกรฟอา มาที่หอเราหน่อยสิ เราทำการบ้านไม่ได้อ่า TT "] อึนฮยอกพูด น้ำเสียงปนเศร้าเล็กน้อย

                "การบ้านอะไรอ่ะ เราจะได้เตรียมถูก.."

                ["ไม่ต้องเตรียม!.. อ่ะ..เอ่อ แค่สอนเราก็พอ..."]

                "อา....อืมๆ รอแป๊บนึงนะ..." เสียงใสตอบไปก่อนร่างบางจะรีบออกไปทันที

                หอพักรวม

                ห้อง438 อึนฮยอก

                หญิงสาวหยุดอยู่หน้าประตูก่อนจะยกมือเรียวขึ้นเคาะประตูสองสามครั้ง ไม่นานนักอึนฮยอกก็เปิดประตูพร้อมใบหน้าอันยิ้มแย้มแล้วหลบให้เกรฟเดินเข้ามา

                ในห้องปิดไฟมืด ตามทางตกแต่งด้วยเทียนยาวออกไปถึงระเบียง

                "เกรฟ เราออกไปซื้อหนมนะ ฝากห้องด้วย..^^" อึนฮยอกพูด เกรฟจึงหันหน้าหาอย่างรวดเร็วแล้วพยักหน้ารับแบบงงๆ

                เกรฟเดินไปตามทางที่วางเทียนไว้ แสงเทียนที่ไม่ถึงกับมืดแต่ก็ไม่สว่างมากทำให้มองไม่ค่อยเห็น ร่างบางจึงก้มหน้าเดิน แต่เกรฟก็ต้องหยุดเดินเมื่อไปเจอเท้าของใครบางคน

                ร่างบางค่อยๆเงยหน้าขึ้นมา ชุดที่คุ้นตา ผมสีบรอนด์กับแว่นไม่มีเลนส์แบบ Y Style ทำให้ร่างบางถึงกับฉีกยิ้มกว้างแล้วโผเข้ากอดร่างตรงหน้าด้วยความคิดถึง เยซองลูบหัวคนรักเบาๆแล้วยิ้มออกมา 'เด็กน้อย'

                "ทำเองหมดเลยเหรอ เยซอง.." ร่างบางถามขณะที่ยังกอดอีกคนอยู่

                "อืม ชอบมั้ย.." เยซองพูดแล้วสบตากับดวงตากลมของอีกคน

                "ชอบ..ชอบมากด้วย.." เกรฟพูดแล้วซุกหน้าเข้ากับอกกว้าง "ขอบคุณนะ.."

                "ไม่เป็นไร ฉันเต็มใจ..สุขสันต์วันเกิดนะ ที่รัก..^^" เยซองพูดแล้วยิ้มแบบอบอุ่นนุ่มนวลให้ร่างบางตรงหน้านี้อีกครั้ง..

                "ขอบคุณนะ... นึกว่าจะลืมไปซะแล้ว..ฮึก.." ร่างบางพูดตามด้วยเสียงสะอื้น

                "ขอโทษ ไม่ร้องนะ..^^ " ร่างสูงพูดแล้วดึงมุมปากทั้งสองข้างของอีกคนขึ้นให้ร่างบางยิ้ม

                "^^" เกรฟยิ้มออกมาทั้งน้ำตา...ตื้นตัน..ดีใจ..คิดถึง... ก่อนเกรฟจะสวมกอดอีกคนไปอีกครั้ง

                "^^ แต่..." อยู่ดีๆเยซองก็พูดขึ้นแล้วผลักหญิงสาวออก แล้วมองเข้าไปในแววตาไม่เข้าใจของอีกฝ่าย

                "..? ทำไมเหรอ..?"

                "เมื่อตอนบ่าย...." เยซองพูด เกรฟคิดตาม บ่าย...บ่ายแล้วไง?..

                "บ่าย??"

                "..ใช่ เพื่อนคนนั้นด้วย ทำไมต้องกอด?.."เยซองถาม น้ำเสียงดุขึ้นเล็กน้อย

                "??.." ร่างบางยังคงงงกับคำถาม ..กอด? กอดใคร...อ๊ะ!..หรือว่า..!

                "ว่าไง..."

                "ก็ดีใจไง... ทำไมอ่า กอดเพื่อนไม่ได้เหรอ? TT " เกรฟพูดก่อนร่างสูงจะดึงเข้าไปกอดอีกครั้ง

                "กอดได้ ..แต่ต้องไม่ใช่คนนั้น.."

                "ทำไมอ่า ทุกคนก็เพื่อนฉันนะ..."

                "..." ร่างสูงใช้สายตากดดัน เกรฟจึงยอมบอกตกลง..

                "ใจร้ายที่สุดเลย TT คนบ้า" เกรฟทุบอกคนตรงหน้า แต่เยซองก็ยังยิ้ม แล้วตีหน้านิ่งดึงเกรฟมากอดแน่นๆอีกครั้ง

                "ฉันจะไม่คิดอะไรเลย ถ้าคนที่เกรฟกอดไม่ใช่คนที่เกรฟชอบ.."

                "..." ..เยซองรู้..

                "..ฉันกลัวว่าเกรฟจะทิ้งฉันไป..แล้วฉันก็หวง หวงเด็กน้อยของฉันคนนี้.." เยซองพูดขณะยังกอดอีกคนแน่น พอเกรฟได้ยินประโยคที่เยซองพูด ก็กอดตอบทันที

                "..ขอโทษ.."

                "ฉันห่วงว่าถ้าเด็กน้อยของฉันไปอยู่กับคนอื่น ต้องสร้างแต่ความวุ่นวายให้เขาแน่ๆ^^" เยซองพูดอีกครั้ง

                "เกรฟ เยซอง~ ฉันซื้อหนมมาฝาก.." อึนฮยอกพูดแล้วเดินเข้ามา มือเรียวเอื้อมไปเปิดไฟ เยซองทำหน้าหงุดหงิดแล้วยัดภาษาแปลกๆใส่อึนฮยอกจนฝ่ายหลังอึนๆมึนๆไป

                "กินด้วยกันสิ แล้วไหนว่าให้สอนการบ้าน..?"

                "..อ๊อ~ ไม่ต้องแล้วล่ะ เกิงเกิงสอนให้แล้ว~^^" อึนฮยอกว่า

                "การบ้านอะไรอ่ะ ภาษาจีน?"

                "..ภาษารัก><" อึนฮยอกตอบท่ามกลางสายตาเอือมๆของบุคคลอีกสองคน

                " แล้วจะไปหาเกิงเกิงของนายอีกรึเปล่า? หืม~??" เยซองพูดแล้วใช้สีหน้ากดดัน

                "..ไม่ไปแล้วล่ะ บ้านเกิงเกิงอยู่ไกล..." อึนฮยอกบอกเยซองจึงแผ่รังสีอำมหิตออกมาอีกครั้ง

                "..หืม? " เยซองใช้สายตากดดันอย่างหนักจนอึนฮยอกเหงื่อแตกท่วมตัว..

                "อึนฮยอกเป็นอะไรรึเปล่า0.0?" เกรฟถามแล้วยกมือขึ้นเช็ดเหงื่ออีกคน

                "..." เยซองแผ่รังสีแสนน่ากลัวออกมาอีกครั้ง จนอึนฮยอกต้องผละออกมา..

                "งั้น..เดี๋ยว ระ เรามา นะ..^^"  อึนฮยอกพูดแล้ววิ่งออกไป เกรฟมองตามแบบงงๆก่อนเยซองจะจับให้หญิงสาวหันกลับมา

                "มองคนอื่นอีกแล้ว.." เยซองพูด เกรฟยู่ปากน้อยๆ ร่างสูงจึงยิ้มออกมาเพราะความน่ารัก "เพราะงี้ไง ถึงไม่อยากให้อยู่กับคนอื่น.."

                .

                .

                .

                เช้าวันต่อมา

                "ฮยอก~ อ้าว ทำไมตาดำงี้ล่ะ..?" เพื่อนสนิทอย่างณเอยถามขึ้นเมื่อเห็นอึนฮยอกเดินเข้ามาด้วยท่าทางที่ง่วงสุดๆแถวขอบตาล่างก็ดำยังกะหมีแพนด้า

                "ก็เกิงเกิงอ่ะดิ...."

                "0-0 เกิงกะแก.....เฮือกก"

                "หยุดคิดเรื่องลามกซัก5นาทีได้มั้ยเกรฟ...."

                "ก็แหม~"

                "ไม่ต้องมาแหมเลย ตัวเองสวีทวี้ดวิ้วกับเยซองสองคนแล้วไล่ให้เราไปนอนกะเกิงเกิง -3-"

                "แล้ว....ไม่ดีเหรอ?^^"

                "ไม่ดี ไม่ดีเลย ฉันไม่ได้นอนเพราะพ่อหัวสะท้อนแสงเกิงเกิงนั่นนอนกัดฟันทั้งคืนเลยอ่ะดิ..- - "อึนฮยอกตอบหน้าเสีย เกรฟก็ได้แต่นั่งยิ้ม ..ไม่เชื่อหรอกว่าไม่ได้นอนเพราะพี่ป๋ากัดฟันน่ะ><...

                "อะไรกัน แค่นี้ก็บ่น.." เสียงปริศนาจากด้านหลังของอึนฮยอกทำเอาขนลุกซู่ ฮยอกหันมามองด้านหลังช้าๆ

                "ง่าาTT[]TT "ฮยอกทำท่าจะถอยหลังหนี ไวเท่าความคิด มือของร่างสูงนั่นก็ดึงชายเสื้อไว้ ฮยอกหยุดแบบเหวอๆ หันกลับมามองช้าๆ ฮันเกิงกระตุกยิ้มมุมปากก่อนจะดึงชายเสื้อของอีกคนเบาๆ ร่างกายที่เล็กและเบาราวกับไร้น้ำหนักถูกรวบอย่างง่ายดาย

                "แล้วทำไมไม่บอกไปล่ะว่าฉัน'กอด'นายทั้งคืนน่ะ"

                "0///////0 ..."อึนฮยอกหน้าแดงทำอะไรไม่ถูกจึงหันไปหาเพื่อนสาวทั้งสองเพื่อขอความช่วยเหลือแทน

                "^^ กอดกันด้วยเหรอ?"เกรฟถาม

                "ก็ ก็แค่นอนกอดกันเอง งือ~ จริงๆน้าาTT" อึนฮยอกปฏิเสธ

                "จ้าๆ เชื่อแล้วจ้า^^ " ปากก็พูดไปอย่างนั้นแต่หน้าตากรุ้มกริ่มเกินเลยมาก -/-

                "แล้วเยซองล่ะ.." ฮันเกิงถาม

                "เอ้า อยู่ห้องเดียวกันทำไมไม่รู้ล่ะ.. - -" ฮยอกแจสวนกลับ

                " ก็อยู่ดีๆจืดมันก็หายไป ทั้งๆที่ปกติต้องออกมาวิ่งเล่นกับยงกุกแท้ๆ" ฮันเกิงพูดหน้าตาย ทั้งๆที่เกรฟยังนิ่งกับคำที่เกิงใช้เรียกเยซอง ..จืด?=เยซอง?...

                "เกรฟๆๆ พวกแกๆๆๆ เกิดเรื่องแล้วมึง!" ถุงแป้งเพื่อนเกรฟวิ่งท่าทางกระหืดกระหอบมาหา

                "หือ?..อะไรอ่ะ?"

                "ก็เยซองมึงอ่ะ กับไอ่คริสมีเรื่องกันอีกแล้ว..." ถุงแป้งพูด เหล่าเพื่อนๆตกใจกันใหญ่ แม้แต่ณเอยที่นั่งเงียบมานานเหมือนหายตัวไปแล้ว

                "คริส?พี่คริสของกูอ่ะ ว๊ายย!" แหกปากแบบณเอยสไตล์แล้วรีบวิ่งออกไปดูอย่างรวดเร็ว

                "กูบอกแล้วใช่มั้ยว่าอย่ามายุ่ง!" เยซองตวาดอีกคนเสียงแข็ง มุมปากของทั้งสองมีเลือดไหลซึมลงมา

                "ก็เด็กมึงมันน่ารัก..กูก็จะไม่ทนไง..." คริสยิ้มมุมปาก แลบลิ้นเลียเลือดที่ไหลข้างมุมปากน้อยๆ

                "ไอ้สัสคริส! "ก่อนเยซองจะรั้งมือต่อย ร่างของหญิงสาวคนหนึ่งก็เข้ามาขวางไว้แล้วจับมือนั้นไว้

                "แก๊!! พี่คริสปากแตก~TTATT" แหกปากแบบณเอยสไตล์แล้วเข้าไปประคองคริสอย่างรวดเร็ว คริสยิ้มให้ณเอยน้อยๆ สาบานได้...ช็อตนี่เอยตายTTTT

                "อะไรกันวะ เยซอง.." ฮันเกิงที่วิ่งถึงทีหลังรีบเข้าไปหาเพื่อนรักอย่างรวดเร็ว..

                "ก็ไอ้เหี้ยนี่ดิ...จะมาแย่ง'คนรัก'ของกู.." เยซองพูดแล้วมองคริสที่ดูเหมือนไม่รู้สึกอะไรเลยซักนิด

                "กูว่ากูเคยพูดแล้วนะ ว่าเด็กมึงอ่ะมันน่ารัก.."

                "ไอ้สัสคริส!!" เยซองของขึ้นอีกรอบแล้วพุ่งไปหวังจะอุดปากพล่อยด้วยหมัดหนักๆซักที

                "หยุด! หยุดเดี๋ยวนี้!!" ครูฝ่ายปกครองคนหนึ่งเรียกทั้งสอง เยซองหยุดมือนั้นแล้วหันไปจ้องตาคริสอย่างแค้นเคือง

                คุณครูฝ่ายปกครองใช้สายตาอันดุดันมองเด็กนักเรียนที่มามุง จนเหล่าเด็กนักเรียนกลัวจนไม่มีชิ้นดีแล้วพากันหายไปหมด

                "เกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงเป็นแบบนี้!? เยซอง เธอโดนเตือนไปกี่รอบแล้ว!?" ครูพูด แววตาของร่างสูงที่ยังฉายแววเกรี้ยวกราดทำเอาครูฝ่ายปกครองกลัวไปเหมือนกัน

                "ตามครูมาที่ห้องเดี๋ยวนี้ ทั้งคู่!" ครูพูด "ส่วนพวกเธอ..แยกย้ายกันไปซะ..ไปเซ่!!"

                ครูออกปากไล่ ฮันเกิงฮยอกแจถุงแป้งเกรฟณเอยจึงพากันออกไป

                วันนี้ทั้งวันเกรฟไม่เห็นเยซองอีกเลย สมองยังคงครุ่นคิด เกิดเรืองอะไรขึ้นกันแน่ ทั้งๆที่คริสกับเกรฟเองก็ไม่เคยเจอกันซักครั้ง ทำไมเยซองต้องทำแบบนั้น แถมพูดอะไรแปลกๆ...'แย่งคนรัก'...

                "เกรฟๆ.."ฮยอกแจเรียกเบาๆเพื่อไม่ให้ครูข้างหน้าที่กำลังสอนอยู่ได้ยิน"พี่ป๋าของฉันรู้เรื่องทุกอย่างแล้วแก..."

                "หือ.." เกรฟหันไปมองหน้าอีกคนเเพื่อรอฟังคำต่อไป

                "ไอ้สูงหล่อนั่นชื่อไรนะ? เครส ครุส คราส.."

                "คริส ทำไม?"

                "เออๆ  นั่นแหละ พี่ป๋าส่งข้อความมาเล่ากูว่า..

                'เยซองโมโหร้ายสุดๆ ไอ่สูงนั่นก็ชอบยั่วโมโห รู้ว่าเยซองมันขี้หวงก็ยังจะแหย่มัน..'

                'ไอ่สูงมันเดินเข้าไปหาเยซองแล้วพูดว่า เด็กมึง กูขอนะ..แล้วมันก็ยิ้มแบบเยาะเย้ยให้..แล้วมันไม่ได้ทำแค่ครั้งเดียว '

                'เยซองบอกว่ามันโมโหมาก มันหวง มันไม่ชอบ มันรู้ว่าถูกยั่วโมโห แต่ผู้ชายกำลังโดนยั่วเรื่องเกี่ยวกับคนที่รักเนี่ยนะ ใครมันจะไปทน เป็นฉัน ฉันก็ไม่ทนเหมือนกัน แค่ปากแตกมันน้อยไป น่ากระทืบให้ซี่โครงหัก.."

                เกรฟเลื่อนอ่านข้อความมาเรื่อยๆ เขารู้ดีว่าเยซองโมโหร้ายแค่ไหน ตั้งแต่วันแรกที่เจอ เกรฟไม่ชอบเยซองเลยเพราะไม่ค่อยยิ้ม แต่พอผ่านไปซักพัก เยซองเริ่มเปลี่ยนไป ทั้งสองเริ่มสนิทแล้วคบกัน เยซองสัญญาจะใจเย็นลง จะนิ่งขึ้น จนกระทั่งเมื่อเช้าที่เกิดเรื่อง เยซองคงทนไม่ไหวจริงๆจึงทำแบบนั้นลงไป..

                ..ขอร้อง..

                ..อย่าให้มีอะไรร้ายแรงกว่าการมีเรื่องเลย...

                ครืด..

                โทรศัพท์สั่น ข้อความเข้ามาอีกครั้ง

                'หน้าผากสะท้อนแสง เกิงเกิง'

                เกรฟกดดูข้อความในนั้น แต่แล้ว ข้อความที่ส่งมาก็ทำให้ร่างบางใจหายอีกครั้ง

                'ฮยอก เยซองมันโดนเตือนไปแล้วสองรอบ มันมีเรื่องรอบนี้ มันต้องย้ายโรงเรียน...'

                ครืด        

                'หมั่นไส้ไอ้สูงเงิงนั่นว่ะ ถ้ามันไม่ใช่ลูกคนใหญ่คนโตมันคงโดนไล่ออกเหมือนกัน '

                ...เยซอง..

                ...ย้ายโรงเรียน?..

                เกรฟส่งโทรศัพท์คืนให้ฮยอกแจ มือสวยกำมือแน่นราวกับอยากจะระบายความเครียดนั่นออกมา

                คิ้วขมวดมุ่น หน้าตาหม่นหมองไม่สดใส ความคิดวนเวียนอยู่เรื่องเดียว..ถ้าเยซองไม่อยู่..จะทำยังไง

                ..คนคนหนึ่ง ถ้ารู้ว่าคนรักต้องห่างไป ไม่มีใครนั่งสบายใจอยู่ได้หรอก จริงมั้ย?...

                .

                .

                .

                ตกเย็น

                เกรฟกดโทรศัพท์หาเยซอง หญิงสาวเดินมาในที่ที่รอเยซองทุกวัน..

                ...รอมาสองชั่วโมงแล้ว..

                ..โทรก็ไม่ติด...

                เกรฟกำโทรศัพท์แน่นด้วยความกังวล

                ...เป็นห่วง..

                แต่แล้วความคิดดีๆก็ผุดขึ้นมา ฮยอกอยู่ห้องเดียวกับเยซองนี่..

                ไวเท่าความคิด เกรฟกดโทรศัพท์หาอึนฮยอกทันที

                ["โหลๆ ว่าไงเกรฟ?"] เสียงปลายสายตอบรับ

                "เยซองอยู่นั่นรึเปล่า.."

                ["อยู่..อ๊ะ!..ไม่ ไม่อยู่ๆ ไม่อยู่จริงๆนะ เชื่อเรานะ!"] ฮยอกร่ายยาวอย่างมีพิรุธ เกรฟถอนหายใจเบาๆแล้ววิ่งไปที่หอพักอึนฮยอกทันที

                .

                .

                .

                หลังจากที่เกรฟมาถึงหอของอึนฮยอกได้ไม่นาน พยายามเค้นที่อยู่ของเยซองจากฮยอก เพราะเบอร์โทรก็โทรไม่ติด ถามหากับใครก็ไม่มีใครบอก ทางสุดท้ายก็คือฮยอกกับฮันเกิง..

                "ฮยอก..อย่าปิดบังเรา บอกเรามา.."

                "คือ เราก็ไม่ได้อยากปิดบังหรอกนะ..แต่ เราบอกไม่ได้..."ฮยอกพูดตาทั้งสองข้างคลอไปด้วยน้ำตา อึดอัดก็อึดอัดพูดออกไปก็ไม่ได้ จึงตัดสินใจร้องไห้ออกมาแทน

                "เห้ยย ร้องไห้ทำไมฮยอก.." เกรฟกอดปลอบอีกคนแล้วลูบหัวเบาๆ ก่อนที่จะมีอีกคนเดินเข้ามาแล้วจัดการเอาอึนฮยอกไปปลอบเอง

                "ก็ งือ~ ฉันอึดอัดอ่ะTTTTTTTTT"

                "อึดอัดเรื่องอะไรครับฮยอก บอกพี่ได้มั้ย.."ฮันเกิงลูบหัวฮยอกอย่างอ่อนโยน ฮยอกผู้ว่าง่ายจึงยอมพูดออกมา

                "ก็ ก็ เยซองโดนลูกน้องลุงซีวอนเอาตัวไปแล้ว ฮืออ แถมลุงซีวอนก็ขู่ว่าห้ามบอกใครด้วย ฮืออ" ฮยอกพูดแล้วซุกหาอกกว้างแล้วร้องไห้ไม่หยุด

                ".?? ลุงซีวอน พ่อเยซองเนี่ยนะ.." ฮันเกิงพูดอย่างไม่เข้าใจหูตัวเอง ลุงซีวอนที่มองดูแล้วน่าจะใจดีแท้ๆ

                "ฮืออ ฉันได้ยินลุงซีวอนคุยกับเยซองประมาณว่า อึก ไปมีเรื่องกับลูกหัวหน้าลุงซีวอน..."

                "ไม่ต้องร้องแล้วฮยอก.."ฮันเกิงพูดแล้วปลอบฮยอกด้วยความอ่อนโยน..ฮยอกมองหน้าฮันเกิงเล็กน้อยก่อนจะ...

                "แง~~~~ เกิงเกิงงงงง ฮืออออ"

                ...=____=... เห็นใจเกรฟบ้างป่ะฮยอก....

                ...คือไม่ใช่ไร เรายังอยู่ในห้องไง.. = =...

                ...แล้วแกสองคนมาเล่นบทเหมือนทั้งโลกมีอยู่แค่สองคน...

                ...นับวันเราจะเด่นน้อยลงทุกทีแล้วล่ะTT...

                "งั้นแสดงว่า เยซองก็จะไม่ได้เจอพวกเราแล้วอ่ะดิ...ฮยอกอาา ไม่ร้องแล้วนะ^^"

                ...เยซอง..เราจะไม่เจอกันแล้วจริงๆเหรอ...

                ...ไปโดยไม่ได้บอกอะไรเลยแบบนี้เหรอ...

                "เกิงเกิง ฮือออ ตอนแรก ตอนแรกอ่ะ เยซองกะว่าจะหลบอยู่เงียบๆ ..ฮึก แล้วจะมาลาพวกเราทีหลังเพราะรู้ว่ายังไงก็ต้องไป..."

                ...เห็นบางๆแบบนี้ ข้อมูลเยอะดีจริงๆนะฮยอก...=____=

                "ฮืออ แล้ว..แล้วลุงซีวอนให้ลูกน้องมาพาตัวไปซะก่อน..เกิงเกิง~"ฮยอกเล่าแล้วกอดฮันเกิง ฮันเกิงลูบหลังเบาๆจนเหมือนจะนิ่งไปจึงจับใบหน้าอีกคนออกมามอง...

                ...หลับไปแล้ว.. =___=

                ฮันเกิงจัดการอุ้มอึนฮยอกมาไว้บนเตียงในห้องนอน จับขาให้หยัดตรงแล้วห่มผ้าให้ก่อนจะกลับมานั่งคุยกับหญิงสาวต่อ

                "แล้วจะทำยังไงต่อดีล่ะ..."ร่างสูงเริ่มถาม

                "ไม่รู้เหมือนกัน..ก็คง...ต้องรอ หรือไม่ก็..."อยู่ดีๆก็พูดอะไรไม่ออก ดวงตาทั้งสองข้างเริ่มร้อนผ่าว ความอึดอัดในใจทำให้ต้องร้องไห้ออกมาในที่สุด

ฮันเกิงทำได้เพียงลูบหลังปลอบเท่านั้น เกรฟสะอื้นเบาๆแล้วเช็ดน้ำตาออกก่อนจะยิ้มอีกครั้ง

                "ขอบคุณนะ^^"

                .

                .

                .

                3ปีต่อมา

                พิธิรับน้องใหม่ของมหาวิทยาลัยชื่อดัง ไม่รู้ว่าโชคชะตาหรือเวรกรรมก็ไม่รู้ที่อยู่คณะเดียวกับฮันเกิง รุ่นพี่ตั้งแต่สมัยอยู่มัธยม อึนฮยอก ณเอย เพื่อนร่วมชั้นตั้งแต่อ้อนแต่ออกแถมยงกุกเพื่อนวิ่งเล่นของเยซองตอนม.ปลายมาอีกคนด้วย เอิ่ม..ยกกันมาทั้งยวงเถอะพี่

                "น้องครับ ด่านต่อไปในการรับน้องใหม่ครั้งนี้ ด่านสุดท้ายแล้วครับ พี่เองบังยงกุกรับผิดชอบ"

                "เยสเซอร์ ส่วนพี่คิมฮิมชานก็รับผิดชอบเช่นกัน หึหึ"เสียงแหบมหาเสน่ห์ของรุ่นพี่คิมฮิมชานพูด หน้าตาคล้ายๆหมาจิ้งจก เอ๊ย จิ้งจอก ดวงตาดูคมสวยดูมีเสน่ห์ ผิวขาวเนียน ปากบางๆน่าสัมผัสอีก สาบานได้ สาวๆหนุ่มๆเกินครึ่งคณะตกหลุมรักไปแล้วชัวร์

                "มองอะไรแฟนพี่ครับ อยากโดนลงโทษเร้อ!!??" ยงกุกสาดกระสุนน้ำออกจากปากใส่น้องๆยกใหญ่ก่อนฮิมชานจะเอานิ้วเค็มๆของตัวเองป้ายปากมันไปซักที

                "แฟนมึงพ่องสิ เดี๋ยวกูถีบซะนี่ เอามั้ย!" ฮิมชานยกขาขึ้นมาทำท่าจะถีบยงกุกก่อนจะหันไปยิ้มให้น้องๆจนระทวยไปทั้งคณะ

                "ไอ้เหยิน ยิ้มอะไรนักหนา จะเอาฟันเป็นร่มให้น้องรึไง " นั่นไง ไอ้เพื่อนรักปากห้อยทักอีกครั้ง

                "อืม แดดยิ่งร้อนๆอยู่ เย็นขึ้นมั้ยครับน้อง^^ ถุย!! ไอ้เหงือก ไอ้เชี่ยยยย"

                "เอ้า พี่ครับ แกล้งกันอยู่ได้ ด่านต่อไปมันอะไรล่ะครับ"เด็กผมฟ้าตัวโย่งคนหนึ่งถาม ฮิมชานจึงเก็บฟันเข้าปากแต่โดยดี

                "ทดสอบความกล้าครับ เราจะเลือกสองคนโดยการจับฉลากใบดำใบแดงครับ"ยงกุกอธิบายก่อนจะส่งต่อให้ฮิมชานพูดต่อ

                "ตึกนี้นะน้อง มีอยู่ห้องหนึ่งโดนปิดตายซึ่งวันนี้เราจะไปเปิดเป็นครั้งแรกในรอบ50ปี ตำนานเรื่องผีในห้องนั้นมีต่างๆนานา ทั้งหน้าต่างเปิดปิดเองบ้างล่ะ เสียงผู้หญิงร้องไห้คร่ำครวญบ้างล่ะ วันนี้เราจะไปพิสูจน์กันครับ.."

                "เอาล่ะ ใครสมัครใจไปบ้างครับ ไม่มีเหรอ งั้นจับฉลากเลยครับ"ยงกุกพูดแล้วสั่งให้น้องเดินแถวเรียงหนึ่งมาจับฉลากในกล่องสี่เหลี่ยมห่อด้วยกระดาษทองที่ฮิมชานถือไว้ให้

                "ทุกคนจับครบแล้วนะครับ ใครได้ใบดำออกมาข้างหน้าเลยครับ"ยงกุกสั่งน้ำเสียงไม่ได้ดุเท่าไหร่แต่สายตากลับเต็มไปด้วยการกดดัน อ่าส์...ขนลุก

                ไม่ต้องรอให้สั่งรอบสอง เด็กผมฟ้าตัวโย่งแขวนป้าย'เชว จุนฮง'ก็เดินออกมา ตามด้วยหญิงสาวอีกคน'เกรฟ'

                "เอาล่ะ น้องเกรฟกับจุนฮง.."

                "เจลโล่ครับ"เด็กผมฟ้าตัวโย่งพูด

                "?"

                "ผมชื่อเจลโล่ครับ"

                "แล้วแขวนป้ายไว้ทำอะไรว่าจุนฮง"ฮิมชานถามกลับ

                "ก็ผมเท่อ่ะ.."จุนฮงตอบ ยักคิ้วกวนๆให้ฮิมชานสองสามทีจนคนโดนกวนอยากจะเอาฟันเฉาะเสียให้ได้ ยงกุกจึงต้องไปยึดคนฟันเหยินเอาไว้ก่อนที่จะไปเฉาะหัวน้องจนสมองไหลเข้าซะก่อน

                "เอาล่ะๆ น้องเข้าไปในตึกนี้แล้วไปห้องทางซ้ายสุดชั้นสาม นี่เป็นกุญแจ.."ยงกุกพูดแล้วยื่นกุญแจให้เจลโล่

                "ผมก็เห็นว่ามันเป็นกุญแจนะ..."

                "ไอ้เด็กนี่ เดี๋ยวเอากุญแจทิ่มตาชิบ!"ยงกุกพูดแล้วทำท่าจะเอากุญแจทิ่มตา ฮิมชานจึงเข้ามายึดเอาไว้กลัวว่าจะทำอะไรน้องเข้าจริงๆ

                "ยงกุกมึง...ผอมก็ผอม ทำไมแรงมึงดีจัง.."ฮิมชานถามอีกคนแล้วปล่อยให้อีกคนยืนตามปกติหลังจากอารมณ์ดีขึ้น

                "ฮิมชานมึง...อ้วนก็อ้วน ทำไมแรงมึงน้อยจัง.."ยงกุกถามกลับแล้วแลบลิ้นใส่ ฮิมชานอยากจะเอาฟันขบหัวไปให้รู้แล้วรู้รอด

                "เอ้า ทะเลาะกันอยู่ได้ ยงกุกฮยอง..แนกอยา!!"

                "ห๊ะ..อะไรนะ จุนโล่.."

                "เจลโล่ครับ.."

                "เออ นั่นแหละ เมื่อกี้นายพูดว่าอะไรนะ!?"

                "ไม่มีอะไรครับ เอากุญแจมาก่อน ด่านนี้จะได้ผ่านไปเร็วๆ รอพี่กัดกันผมได้โดนยุงกัดตาย นี่มันจะมืดแล้วนะครับ!!" เจลโล่ท้าวเอวพูดเอาเรื่องทำเอารุ่นพี่ผู้รับผิดชอบเรื่องทั้งสองคนได้แต่ยืนก้มหน้าสำนึกผิดแล้วส่งกุญแจให้เด็กหัวฟ้าตัวโย่งนั่นไป

                เจลโล่ลากเพื่อนที่จับฉลากได้ใบดำอีกคนตามตัวเองเข้าในตึกไป ทั้งสองวิ่งขึ้นมาบนชั้นสามตามที่พี่ยงเถื่อนบอก

                เจลโล่มองไปทางซ้ายพบห้องเก่าๆห้องหนึ่ง ด้านหน้าประตูติดป้ายไว้ตัวใหญ่ว่า 'ห้ามเข้า'

                "กลับกันเถอะเกรฟ เข้าบอกว่าห้ามเข้า.."เด็กหัวฟ้าตัวโย่งชวนผู้หญิงที่มาด้วย เกรฟยืนมองด้วยหน้าตาที่บอกว่า

                ..นายหยุดเล่นมุกแล้วไปเปิดประตูซะ..

                เหมือนเจลโล่จะอ่านใจเกรฟออก จึงหุบปากนั่นซะแล้วไขประตู

                'ปัง!'

                เสียงหน้าต่างกระแทกปิดเสียงดัง เจลโล่สะดุ้งโหยงพร้อมหน้าที่แสดงออกว่าเหวอสุดๆ เกรฟเองก็ไม่ต่างกัน

                "เกรฟ เกรฟ กะ เกรฟ..มะ ไม่ต้องกลัวนะ มะ..ไม่มี ไม่มีอะไร.."

                'ปัง!!'     

                "แว้ก!!!" เจลโล่สะดุ้งอีกครั้ง ตอนนี้ทั้งสองจับมือกันแน่น บรรยากาศที่อ้างว้างวังเวง รอบตัวเงียบสงบไร้ผู้คน ลมพัดผ่านเบาๆราวกับเป็นเอฟเฟ็คเพิ่มเติมให้ห้องนี้น่ากลัวขึ้นไปอีก

                'ปัง!'

                'ปัง!'

                'ปัง!'

                เสียงหน้าต่างสามบานปิดอย่างแรงเรียงกัน ทั้งๆที่ไม่มีลมพัด ทั้งๆที่ทั้งสองยืนหันหลังชนกันอยู่กลางห้อง ไม่มีใครเปิดปากพูดเรื่องใดๆ

                บรรยากาศตอนนี้น่ากลัวขึ้นเรื่อยๆ เกรฟกำมือของเจลโล่ไว้แน่น

                'ฮึก...ฮึก..'

                เสียงสะอื้นของหญิงสาวดังขึ้น เจลโล่หันมามองหน้าเกรฟเผื่อว่าจะเป็นเสียงร้องไห้ของเกรฟ

                'น้อง..เด็กใหม่เหรอ..'

                เสียงหญิงสาวคนเดิมดังขึ้นก่อนจะปรากฏเป็นหญิงสาวคนหนึ่งที่หน้าประตู เกรฟและเจลโล่หันมามองเขาโดยไม่ได้นัดหมาย

                "ห้องนี้ห้ามเข้า ออกมาได้แล้ว.."หญิงสาวคนนั้นพูด เกรฟและเจลโล่มองหน้ากันเล็กน้อย ยิ้มให้หญิงสาวคนนั้นแล้วเดินออกจากห้อง

                เกรฟและเจลโล่หันกลับไปหาหญิงสาวแต่กลับไม่พบใคร เห็นเพียงประตูที่แง้มไว้เท่านั้น ทั้งสองเหงื่อตกมือกำกันแน่นแล้วรีบวิ่งลงไปโดยไม่หันกลับมามองข้างหลังอีกเลย

                ทั้งสองจึงไม่เห็น..

                หญิงสาวคนนั้น..ที่โผล่หน้าออกมา..แล้วยิ้มให้จนหน้าบาน^^

                มุมปากทั้งสองข้างยกสูง ยิ้มกว้างจนปากฉีก..เลือดไหลกลบปาก

                'ฮิ ฮิ ฮิ เด็กใหม่สินะ...'

                "ไอ้ยงกุก มึงรู้ว่าห้องนั้นมันเฮี้ยนก็ยังให้น้องไปอีกนะ.."

                "อะไร มึงเชื่อเรื่องผีอะไรนั่นด้วยเหรอวะเหยิน= =" ยงกุกเถียงฮิมชาน ตอนนี้ทั้งคู่มารอรับเกรฟกับเจลโล่ที่หน้าตึกที่ให้ทั้งสองขึ้นไปเมื่อครู่

                "พี่ค้าบบบบ" เด็กหัวฟ้าตัวโย่งรีบวิ่งเข้ามาหาทั้งสองแล้วสวมกอดฮิมชานไว้แน่น

                "อะไรเนี่ย เกรฟยังไม่กลัวขนาดนายเลยนะ.."ฮิมชานผละออกมาแล้วลูบหัวสีฟ้าของเจลโล่เบาๆ

                "ก็เกรฟไม่ใช่ผมนิครับ ออมม่า ช่วยจุนฮงด้วยยT0T" เจลโล่คร่ำครวญยกใหญ่แล้วกอดฮิมชานให้แน่นกว่าเดิมจนรู้สึกเหมือนไขมันในร่างกายแทบแตกออกมา

                "เห้ยๆ เจลโล่ เป็นผู้ชายร้องไห้ได้ไง.."ยงกุกพูดแล้วแยกเจลโล่ออกจากฮิมชาน

                "แงง ออมม่าา ช่วยจุนฮงด้วยย "เจลโล่ร้องแล้วกอดฮิมชานอีกครั้ง ฮิมชานลูบหัวเจลโล่เบาๆ เหมือนรู้ว่าทำอะไรไม่ได้ ต่างจากเกรฟที่ยืนมองแล้วยิ้มซีดๆอยู่ข้างยงกุก

                "เป็นไงมั่งเกรฟ เจออะไรบ้าง??"ยงกุกหันมาสนใจหญิงสาวด้านข้างตนแทน

                'ฮิ..'

                "เกรฟ.."ยงกุกเขย่าไหล่เกรฟเบาๆ หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองยงกุกช้าๆแล้วยิ้มให้..

                'ฮิ..ฮิ..' เกรฟยิ้มออกมา ใบหน้าดูซีดขาวจนหน้ากลัว หญิงสาวฉีกยิ้มช้าๆ

                บรรยากาศเงียบจนวังเวง ลมพัดแผ่วเบา

                'ฮิ..ฮิ..เด็กใหม่สินะ...'

                ทั้งสามคนหันมามองเกรฟพร้อมกัน บังยงกุกที่ไม่เชื่อเรื่องผีต้องตาโตด้วยความตกใจและตื่นกลัว ฮิมชานเองก็เหมือนกัน ยิ่งเจลโล่ยิ่งแล้วใหญ่ ขายาวๆพาดรัดเอวฮิมชานแน่นทั้งสองข้าง อนึ่ง เหมือนโคอาล่าตาโตกำลังกอดตนไผ่อยู่

                'ฮิ... ฮิ... ฮิ...'

                เสียงหัวเราะดังอีกครั้งก่อนเกรฟจะล้มนั่งลงบนพื้น

                "เจลโล่..."เสียงแหบพร่าของหญิงสาวเรียกเด็กที่ตอนนี้เหมือนโคอาล่ากำลังฆ่าต้นไผ่เข้าไปทุกที ขายาวๆพาดรัดเอวของฮิมชานเหมือนพยายามรีดไขมันใต้ผิวหนังออกมาให้หมด

                "อย่า! อย่าเรียกผม ผมไม่ได้ทำอะไรนะ ยงกุกฮยองกะพี่เหยินเขาสั่งให้เข้าไป ผมไม่เกี่ยววว>0<" เจลโล่หลับตาแล้วพูดรัว อนึ่ง แรพเพลงวอริเออร์

                "พี่ยงกุก.."

                "ว๊าก!  คือ คือ คือกระผม มะ..ไม่ได้ตั้งใจ คือแบบ กระผมไม่เคยเห็นผี กระผมเลยไม่รู้ เอ๊ย ไม่ๆ กระผมไม่ได้อยากเห็น แต่กระผม..ว๊ากก!! ขาผม ขาผมม!" ยงกุกชักขาตัวเองเมื่อรู้สึกถึงแรงจับที่ขา ยงกุกอปปร้าที่ใบหน้าดูหน้ากลัวกว่าผีหลายเท่านักพูดรัวเร็วแถมไม่มองหน้า ราวกับแรพเพลงวันช็อตอยู่ก็ไม่ปาน

                "พวกนายจะตกใจอะไรกันฮะ!? จุนฮงก็ลงจากตัวฉันได้แล้ว คิดว่าตัวเล็กเท่าหมีควายรึไง.." ฮิมชานพูดแล้วแกะเจลโล่ออกจากตัวก่อนจะเดินเข้าไปหาเกรฟที่พยายามจะลุกขึ้นยืน

                "เป็นไงบ้างเกรฟ..กลับไปที่ค่ายเถอะ^^" ฮิมชานพูดแล้วจับมือเกรฟก่อนจะพาเดินไป

                "แต่พี่คะ.." ไม่ทันเดินก้าวที่สาม เกรฟก็หยุดไว้ซะก่อน

                "ว่าไง.." ฮิมชานถามแล้วโปรยยิ้มมหาเสน่ห์ให้เกรฟ หญิงสาวเบือนหน้าหนีช้าๆเพราะรู้สึกเขินไม่น้อยที่ใบหน้าหล่อเหลาส่งยิ้มให้ตนซะอลังการขนาดนั้น

                "คือ..หมีควายมันตัวไม่เล็กนะคะ..."

                "..."เหมือนฮิมชานจะลืมคำที่พูดกับจุนฮงตอนแรกไปแล้วจึงไม่เข้าใจที่เกรฟพูดเท่าไหร่

                "เอ่อ ช่างมันเถอะค่ะ..= =; " สุดท้ายก็เป็นเกรฟเองที่ตัดสินใจระงับความบื้อของสมองฮิมชานเอาไว้ ไม่พูดอะไรต่อแล้วพาตนเองกลับไปที่ค่ายรับน้องแทน

                หลังจากที่เพื่อนๆเห็นเจลโล่และเกรฟกลับมาถึง เสียงโห่ร้องหลากหลายอารมณ์ก็ดังขึ้น ยงกุกตบมือสองสามที่เป็นสัญญาณให้น้องๆอยู่ในความสงบสุขแล้วเริ่มพูด

                "เอาล่ะ ด่านสุดท้ายได้สิ้นสุดลงแล้ว ใครอยากรู้อะไรก็ไปถามเพื่อนเอาทีหลังแล้วกัน หมดหน้าที่ของพี่แล้ว เชิญพี่ฮันเกิงครับ" ยงกุกพูดแล้วส่งไมค์ต่อให้ฮันเกิง ฝ่ายหลังรับไปแล้วสรุปผลและปิดงานรับน้องในครั้งนี้

                น้องกับพี่แยกย้ายกลับไปคนละทาง มีเกรฟ อึนฮยอก ฮันเกิงและณเอยที่กลับทางเดียวกันเพราะทั้งสามอยู่บ้านของฮันเกิง ที่แม่ของเกิงซื้อไว้ให้เผื่อเวลาเรียนมหาลัย จะได้แบ่งๆให้เพื่อนมาพักบ้าง

                ...เจ๋งป่ะจ๊อดด..-__,-+

                "เกรฟ.."ฮันเกิงเรียกหญิงสาวหลังจากที่ณเอยและฮยอกเข้าไปในบ้านแล้ว

                "??" เกรฟมองฮันเกิง คิ้วเรียวเลิกขึ้นเชิงถามว่ามีอะไร

                "เดี๋ยววันนี้เกรฟนอนห้องพี่นะ เดี๋ยวพี่จะไปข้างนอกหน่อย"

                "แล้วฮยอกล่ะ พี่ก็ให้ฮยอก..."

                "อึนฮยอกไปกับพี่^^;"ฮันเกิงพูดตัดบท เกรฟพยักหน้าเชิงเข้าใจแล้วเตรียมอ้าปากพูดต่อ ร่างสูงจึงพูดดักทางทันที"เอยก็ไปกับพี่ พอดีมีธุระนิดหน่อย^^ แล้วในห้องพี่มีของ จะให้เฝ้าให้หน่อยน่ะ^^;"

                "อืม ได้ค่ะ..."เกรฟรับคำแล้วเดินเข้าบ้านไป

                หลังจากที่เกรฟอาบน้ำแต่งตัวหอบข้าวหอบของที่จำเป็นอย่างสมุดเล่มเล็กเอาไว้จดฟิค ดินสอ โทรศัพท์ หูฟัง ฯลฯมาอยู่ในห้องฮันเกิงตามที่ตกลงกันไว้ทั้งสามก็ออกจากบ้านไป

                21:30 น.

                เกรฟนอนฟังเพลงในห้อง หูฟังสีดำเสียบที่หูทั้งสองข้าง มือเรียวกดเลื่อนหาเพลงที่ชอบไปเรื่อยๆ

                ..แกร๊ก..

                ไม่ทันให้เจอเพลงที่ถูกใจประตูก็เปิดออกพร้อมร่างบางคนเดินเข้ามา

                เกรฟหันมองที่ประตูที่อีกคนยืนอยู่ พาลขอบตาร้อนผ่าวก่อนน้ำใสๆจะไหลลงมา มุมปากยกยิ้มด้วยความดีใจ

                "เกรฟ.."ร่างสูงเรียกแล้วยิ้มอย่างอ่อนโยนอ้อมแขนแกร่งอ้าออกรับอีกคนที่กำลังโถมเข้าใส่ด้วยความดีใจ

                "เยซอง เยซอง ฮือ..เยซอง.."ร่างบางพร่ำเรียกไม่หยุด เยซองกอดเกรฟตอบแล้วซบหน้าลงกับหัวอีกคนไม่ต่างกับที่เกรฟซุกหัวเข้ากับอกกว้างเท่าไรนัก

                "เด็กน้อย..."เยซองผละออกมา รอยยิ้มที่อ่อนโยนกับอ้อมกอดที่อบอุ่น ร่างของทั้งสองชิดกันจนไม่มีช่องว่าง น้ำตาแห่งความคิดถึงและความรักไหลออกมาพร้อมรอยยิ้มของร่างบาง

                "เยซอง.." เกรฟกอดอีกคนแน่นขึ้นไปอีก ไม่ได้เรียกชื่อนี้มาถึง3ปี..คิดถึง

                ทั้งสองยืนกอดกันโดยไม่มีใครยอมปล่อยก่อนเหมือนความรู้สึกคิดถึงที่สะสมมากว่า3ปีมันกำลังดึงดูดและผูกทั้งคู่เข้าด้วยกัน

                "คิดถึง..." ร่างสูงพูดเพียงสั้นๆแล้วจูบหน้าผากของคนรัก เกรฟหลับตารับสัมผัส

                "คิดถึงมาก..คิดถึง...เยซอง..." เกรฟผละออกมาแล้วยื่นมือลูบหน้าคนรักเบาๆ

                "ทำอะไรอยู่ ดึกแล้วนะ ทำไมไม่นอน.."เยซองจับมือเรียวของคนรักออกจากใบหน้าตนเล็กน้อยก่อนจะยกมืออีกข้างยีหัวคนรักเบาๆ

                "-3-" หญิงสาวไม่รู้จะตอบยังไงเพราะปกตินอนตี2 =___,=

                "ทำหน้าแบบนี้ ปกตินอนดึกกว่านี้ใช่มั้ย - -+"เยซองชี้หน้าหาเรื่อง เกรฟหันหน้าหนีเพื่อหลบสายตารู้ทันของอีกคน

                "ก็ไม่อยู่ดูแลเองนิ... (  -3-)" เกรฟพูดปัดแล้วเดินหนีไปนอนบนเตียงแล้วหันหลังให้ ...คิดแล้วยิ่งแค้น รู้มั้ยว่าห่วงแค่ไหน ไปไม่บอกซักคำ ช่วยอะไรก็ไม่ได้...

                เยซองมองเด็กน้อยของตนซักพักก่อนจะตีหน้าหล่อแบบพ่อบ้านเซบาสเตียน มิคาเอลิส ส่ายหน้าเล็กน้อยกับความน่ารักของนายน้อยชิเอลผู้เป็นที่รัก

                ร่างสูงเดินไปหาคนรัก ล้มตัวนอนข้างๆก่อนจะรั้งเอวบางเข้ามาชิดตนเอง ลมหายใจร้อนถูกพ่นรดต้นคอร่างบางจนต้องหดคอหนีด้วยความจั๊กจี้

                "ก็กลับมาแล้วไง..."เยซองพูดใกล้ๆหูร่างบางแล้วลอบสังเกตอีกคนเล็กน้อย

                "..."นิ่ง ไร้สิ่งตอบรับจากเกรฟ

                "หรือไม่อยากให้กลับ..."

                "..."นิ่ง ไม่มีอะไรตอบรับเหมือนเดิม เยซองนึกน้อยใจอยู่ไม่น้อยจึงตัดสินใจจับหน้าอีกคนให้หันมา หวังจะคุยกันให้รู้เรื่อง

                =______=

                เยซองถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน สงสัยจะลืมเรื่องนี้ไป..

                เกรฟ+หัวถึงหมอน=หลับ

                =______=

                จริงๆ

                ไม่ง่วงก็หลับ..

                "เฮ้อ...ฝันดีแล้วกัน เด็กน้อย...รักนะ " เยซองลูบหัวคนรักเบาๆแล้วก้มลงจูบหน้าผากคนรักเบาๆเพื่อส่งเข้านอนเป็นสิ่งสุดท้ายก่อนจะล้มลงนอนข้างๆแล้วพากันหลับไป

                END