นิยาย Dek-D
พบกับประสบการณ์อ่านที่ดียิ่งขึ้น
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
[SF EXO] You are mine นายเป็นของฉัน (chanbeak ft. kaido)
แม้จะเจอกันไม่ถึงวัน แต่ผมก็ตกหลุมรักคนตัวเล็กไปซะแล้ว ยังไงผมก็ต้องเอาเขามาเป็นของผมให้ได้ คอยดูสิ!!
ผู้เข้าชมรวม
844
ผู้เข้าชมเดือนนี้
2
ผู้เข้าชมรวม
844
หมวด : แฟนฟิคเกาหลี
อัปเดตล่าสุด : 7 ก.ค. 56 / 19:26 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
- YOU ARE MINE -
“เห้ย ไูไปห้อ้อม่อนนะ ฝาบอนอื่น้วย”
“เออๆ ั้ใ้อมล่ะ” ผมบอลาอินที่เพิ่ื่นนอน เินโนเนมาเ้าห้อน้ำ แ่ปิผมะเรียเาว่าไ ึ่เป็นื่อในวาระมาว่า ่อนะหยิบระเป๋าสะพายแล้วเินออหอพัไป เพราะผม้อรีบไป้อมแร็พนเี่ยว่อน เลย้อออาหอพัเพียลำพั
ผมหยิบเฮโฟนึ้นมาใส่ แล้วเินฮัมเพลไปลอทาไปหอ้อม โีที่วันนี้อาาศี ไม่ร้อน ไม่เย็นนเินไป ทำให้ผมอารม์ีเป็นพิเศษ ถ้ารู้ว่าเป็นอย่านี้ื่นมาแ่เ้าทุวันเลยีว่า
ะที่ำลัเินอออยหอพั ผม็เห็นผู้ายัวเล็ๆแบระเป๋าใบโ มอระาษในมือ แล้วหัน้ายทีวาทีเหมือนเ็หลทา สสัยไม่ใ่นแถวนี้
“เอ่อ..นายๆ มีอะไรให้ัน่วยมั๊ย?” ผมเินเ้าไปสะินัวเล็ แ่เพียแ่เาเยหน้าึ้นมาเท่านั้นแหละรับ ผมรู้ในทันทีว่าใ่เลย มันใ่เลยอ่ะรับ าอผมับเาประสานันนับสิบวิ โรหน้าเล็ๆับับาเรียวๆอเาส่ให้ใบหน้าิ้มลิ้มูมีเสน่ห์ ผมเหมือน้อมน์สะ ปิผมเป็นน่อน้าไฮเปอร์ ไม่่อยอยู่นิ่ แ่ทำไม..สายาอผมถึหยุอยู่ที่เาไ้นะ
“ือ..ผมะไปหอพัอว exo k ใน่าย SM นะรับ พอรู้ับ้ามั๊ย?” เาเอียอถามผม แล้วมอมาที่ผมาแป๋วเหมือนลูแมวน้อยที่ำลัอวาม่วยเหลือ
“น่ารัั..”
“อะไรนะรับ?”
“อ๋อ ป..เปล่า ไม่มีอะไรๆ แ่ะบอว่าันอยู่หอพัที่นายถามอยู่พอี ” ผมพูอย่าะุะั แล้วยมือปิเสธเป็นพัลวัน ว้า เมื่อี้ผมเผลอพูอะไรออไปเนี่ย ไม่ไ้นะปาร์านยอล ั้สิไว้ๆ
“ริหรอรับ? ีใั ั้นผมบอทาหน่อยไ้มั๊ยรับ ุ..”
“านยอล ปาร์านยอล แล้วนายล่ะ”
“แบฮยอนรับ เรียผมว่าแบเยๆ็ไ้”
“ั้น็ไ้ แล้วนายะไปทำอะไรที่นั้นล่ะ เป็นพวแฟนลับหรอ?” ถึพวผมะยัไม่ไ้เบิว์ แ่สมาิบาน็มีแฟนลับแล้วนะรับ รวมถึัวผม้วย
“เปล่าๆ ผมไม่ไ้เป็นแฟนลับหรอลับ แ่ผมะมาเป็นหนึ่ในสมาิ exo”
“ห๊ะ? นายพูริหรอ?” นี้เาะมาอยู่ในวอผมริๆใ่มั๊ย? นัวเล็น่ารัๆนนี้เนี่ยน่ะ แม้ผมะไม่่อยอบให้มีสมาิมาพิ่มเท่าไหร่เพราะมันี้เียปรับัวับสมาิใหม่ แ่ทำไม..ผมลับรู้สึีใที่เาะมาอยู่้วยนะ
“ริๆนะรับ พี่เมเนเอร์เพิ่ิ่อผมมาเอ”
“ั้นหรอ.. เี๋ยวันโทรบอให้พี่เมเนเอร์มาเอาอนายไปเ็บ แล้วเราไปห้อ้อมันีว่า นายะไ้รู้ัทาไป ยัไนาย็้อไปทุวันอยู่แล้ว เม่ะ?”
“รับ!!” แบพยัหน้าแล้วส่ยิ้มาหยี๋มาให้ผม ทำให้ผม้อหยุมอรอยยิ้มอเาอยู่อย่านั้น
ึัๆๆ..
ผมยมือึ้นับที่หัวใ ทำไมมันถึเ้นแรอย่านี้นะ หรือว่าเป็นเพราะรอยยิ้มอเา.. ไม่ใ่หรอ เป็นเพราะผมเินมาใล้เลยเหนื่อยล่ะมั้
ผมโทรบอพี่เมเนเอร์ที่มาทัุ้นอน สสัยะเพิ่ื่น แล้ว็โนบ่นอีนิหน่อยที่โทรปลุเาแ่เ้าๆ แ่็ยัเินมายสัมภาระอแบฮยอนไปอยู่ี แบฮยอนพอเห็นพี่เมเนเอร์ในสภาพอย่านั้น ็ทำถ้าะเอาไปเ็บเอ แ่ถูพี่เมเนเอร์ไล่ไปับผมะ่อน
“เอามือมานี้สิ” ผมยืนมือไปหาแบฮยอนที่ทำหน้าๆ
“รับ?”
“นายะไ้ไม่หลาันไ”
“..รับ”
ผมเินูมือแบฮยอนเินเียบๆไปลอทานระทั่ถึหอพั น่าแปล..ผมลับไม่รู้สึอึอัเลยเวลาเินับเา เหมือนผมรู้ัับเามานานยัไยัั้น ทั้ๆที่พูันนับประโยไ้้วย้ำ
พอถึห้อ้อม ผม็บอให้แบฮยอนนั่รอผม่อน แล้วผม็ไป้อมแร็พเี่ยวอีห้อนึ ึ่นัับอึนฮยอฮยอเอาไว้ หลัานั้นประมาสอั่วโมผม็เินออมาหาแบฮยอน พร้อมับอึนฮยอฮยอที่ทำาวาวทันทีเมื่อเห็นแบฮยอนที่ำลันั่ฟัเพลอยู่
“อะแฮ่มๆ” ผมทำเป็นไอเพื่อัารมอออึนฮยอฮยอ ส่วนนัวเล็็ไม่รู้อะไรเล๊ยยยย ว่ามีนำลั้อะเมือบ(?)อยู่
“อ้าว ้อมเสร็แล้วหรอรับ?” แบฮยอนที่ไ้ยินเสียไออผม ็หันมาสนใผมทันที
“อื้ม เสร็แล้วล่ะ” ผมส่ยิ้มเล็ๆให้แบฮยอน
“เห้ย านยอลๆ นนี้เป็นื่ออะไรอ่ะ? น่ารัั แนะนำันรู้ัมั่สิๆ” อึนฮยอฮยอที่ยืนอยู่้าๆสะิผม แล้วแอบระิบถามื่อแบฮยอน ผมมอลับไปอย่าหุหิ ผมเอเา่อนแท้ๆ แ่ผม้อยให้อึนฮยอฮยอั้นหรอ ไม่มีทาะล่ะ
“เาื่อแบฮยอน เป็นแฟนผม” ผมเน้นเสียำว่าแฟนอย่าัๆ อนนี้ผมโหออไปำโแล้วล่ะ ถึยัไนี่็เป็นทาที่ีที่สุสำหรับารัไฟแ่้นลม
“โห่ เ็เลย” อึนฮยอฮยอยู่ปาอย่านถูัใ อโทษนะรับอึนฮยอฮยอ แ่ผมไม่ยอมยแบฮยอนให้ใรหรอ!!
“เอ่อ..ุืออึนฮยอว SJ ใ่มั๊ยรับ?” ะที่ผมับอึนฮยอฮยอำลัระิบระาบันอยู่นั้น ู่ๆแบฮยอน็ถามถึรุ่นพี่นัที่อยู่้าๆผม
“ใ่รับๆ รู้ัฮยอ้วยหรอ?”
“รู้ัสิรับ ็ผมเป็นเอลฟ์นี้ และ็แฟนัวยอฮยอ้วย” เฮอะ! มอาเป็นประายเียวนะแบฮยอน
“ริหรอ? ีใัที่มีนน่ารัๆแบบแบฮยอนนี่เป็นแฟนลับ” แฟนผมนะรับฮยอ แม้ะเป็นแ่ในมโนอผม็เถอะ..
“ฮยอรู้ัื่อผมไ้ไรับ?” แบฮยอนในาโ ็แ่รู้มาาผมนี้แหละ
“อ่อ ันถามมาาแฟนนายนั่นแหละ”
“แฟนอผมั้นหรอรับ?”
“เอ้า ็..” ะที่อึนฮยอฮยอำลัะบอแบฮยอนว่า ผมบอว่าัวเอเป็นแฟนอเา ผม็ยมือทั้สอ้าึ้นปิปาอึนฮยอฮยอไ้ทัน
“อื้อๆ” อึนฮยอฮยอพยายามะแะมืออผม แ่ิที่ผมัวให่ว่า อโทษนะรับฮยอ แ่ผมำเป็น้อทำอย่านี้ริๆ ถ้าแบฮยอนรู้เา้อเลียผมแน่ๆ
“านยอลฮยอทำอะไรอึนฮยอฮยอนะรับ?”
“อ..อ๋อ เายัไม่ไ้แปรฟัน(?)นะ ลัวนายะเหม็น”
“อ๋อ ไม่เป็นไรหรอรับ ผมเ้าใ”
“ั้นเราลับหอันเถอะแบฮยอน” ้อรีบลับแล้ว เพราะอนนี้ผมัะสู้แรอึนฮยอฮยอที่ำลัแะมืออผมไม่ไหวแล้วล่ะ
“็ไ้รับ ั้นผมไป่อนนะรับอึนฮยอฮยอ” แบฮยอนโ้ัว แล้วบอลาอึนฮยอฮยอ พอปล่อยมือาปาอึนฮยอฮยอ ผม็รีบุมือแบฮยอนแล้ววิ่หนีออาห้อ้อมไปทันที ่อนที่ผมะโนอึนฮยอฮยอ่าเอา
“ย่า!! ปาร์านยอล ถ้าเอราวหน้าัน่านายแน่ ไอ้หูา”
“..านยอลฮยอ เี๋ยว่อนรับ ผมวิ่ไม่ไหวแล้ว แฮ่ๆ ” นัวเล็ยืนหอบอยู่้าๆผม ผม็ลืมไปว่าเาัวเล็ว่าผมมา เาะเหนื่อยบ้า็เป็นธรรมา เห็นัวเล็ๆยืนหอบหน้าแ็น่าสสาร
“ึ้นมาสิ” ผมนั่ลให้แบฮยอนี่หลั แ่แบฮยอนเหมือนะไม่ยอม่ายๆ
“ม..ไม่เป็นไรหรอรับ ผมเินไหว”
“หอบนานี้ยัะบอว่าไหวอี ที่นายเหนื่อย็เป็นเพราะันนะ”
“..แ่ว่า”
“อย่าื้อสิ!! ึ้นมาเถอะ ันแ็แรอยู่แล้ว สบายหายห่ว”
“ั้น็ไม่เรในะรับ” แบฮยอนึ้นมาบนหลัผม ผม่อยพยุัวลุึ้น แล้วเินลับหอ ัวอแบฮยอนเบามาริๆ เหมือนผมแบปุยนุ่นไว้เลย แบฮยอน่อยๆแนบใบหน้าบนแผ่นหลัอผม มันทำให้ผมแอบยิ้มับท่าทาน่ารัอเาเียบ
ผมับแบฮยอนเินลับหอโยไม่ไ้พูอะไรันเ่นเย มีแ่เสียหัวใอผมและเาที่แ่ันเ้นั นไ้แ่ยินเสียึัไปลอทา ถ้าลับถึหอผมะมีโอาสอยู่ับเาสอ่อสอแบบนี้มั๊ยน้า อยาเวลาหยุอยู่แ่รนี้ั..
“ลับมาแล้ว้าบบบ” ผม่อยๆว่าแบฮยอนล แล้วเปิประูหอพัเ้าไป ในอนนี้ผมเห็นสมาิทุนในวนั่รวมัวันที่ห้อนั่เล่น มีอะไรันรึป่าวนะ?
“ลับมาแล้ว็รีบๆมานั่เลยานยอล ันมีเรื่อะประาศ แล้วนั้นพาสมาิใหม่มา้วยรึป่าว?” พี่เมเนเอร์ะโหน้ามอหานัวเล็ที่อนนี้แอบอยู่้าหลัผมั้แ่เมื่อไหร่็ไม่รู้
“อยู่นี้ไรับเอ้า! หลบทำไมอ่ะ มานี้สิ” ผมึัวอแบมา้าหน้า อนนี้สีหน้าเาูอึอัอย่าเห็นไ้ั สสัยเป็นเพราะอนนี้อยู่ันรบทั้พี่เมเนเอร์และสมาิในว
“แบฮยอนมาแล้วหรอ? มานี้สิๆ” พี่เมเนเอร์วัมือเรียแบให้เ้าไปใล้ๆ แล้วเา็ทำามอย่าว่า่าย
“ทุน นี้ือแบฮยอน ะมาเป็น main voice อีนอวเรา”
“อ..อันยอรับ ผ..ผมแบฮยอนรับ อฝาัว้วยรับ” แบฮยอน้มลนสุัว ผมแอบลอบำออมาเบาๆับท่าทาเอะๆะๆอเา
“านยอลห้อเธอว่าใ่ม่ะ?”
“ใ่รับ” พี่เมเนเอร์ถามผมแบบนี้อย่าบอนะว่า..
“ั้นแบฮยอนนอนับานยอลล่ะันนะ”
“..เี๋ยวสิพี่” ะให้ผมนอนับเานี้นะ ไม่ไหวหรอม้า มันอันรายเินไปับหัวใอผมและัวอแบฮยอนเอนะ..
“เอาเป็นว่าามนี้นะ ฝาูแลเา้วยนะ ฮ้าวววว ันไปนอน่อนล่ะ” พี่เมเนเอร์พูบ็เินอ้าปาหาวเ้าห้อนอนไป
“เอ่อ..ผมอโทษนะรับที่รบวน” แบฮยอนเินมาหาผมแล้ว้มหน้าล เาเห็นผมูอึอัล่ะมั้ ท่าทาอแบมันทำให้ผมรู้สึผิที่พยายามับไล่เา
“ไม่หรอๆ ะเ็บอเลยมั๊ยล่ะ เี๋ยวัน่วย”
“แหม่ๆๆ ูแลเป็นพิเศษเลยนะปาร์านยอล” ไอ้ไเินมาออผม แล้วออปาแว ไอ้นี้นิมันน่าเะัป้าบ
“อะไรอมึๆ ็พี่เมเนเอร์ฝาใหูู้แลแบนิ”
“หรออออออ” มันลาเสียยาวล้อเลียนผม ผมหันหน้าหนีมันไปหาแบฮยอน แล้ว็เห็นเามอมาที่ผมสอนาแป๋ว
“เออ แบนี้ไนะ แ่รู้ัมันไว้เยๆ็พอ ไม่้อเ้าไปใล้มันนะ เี๋ยวะโนัเอา”
“ย่า!! ันไม่ใ่หมานะ”
“เอ่อ.. ฮยออย่าทะเลาะันเลยรับ”
“ทำไมนายถึเรียานยอลับไว่าฮยอล่ะ พี่เมเนเอร์บอัน่อนน่าที่นายะมาว่าพวนายอายุเท่าันนะ” ะที่แบฮยอนำลัพยายามะห้ามผมทั้สอนที่เริ่มทะเลาะัน พีู่โฮลีเอร์อว็เ้ามาสมทบ
“อ้าว? หรอรับ” แบฮยอนูอึ้ๆที่รู้ว่าเราอายุเท่าัน ผมเอ็อึ้เหมือนัน เห็นัวเล็ๆหน้าาิ้มลิ้มๆแบบนี้ไม่นึว่าะเพื่อนัน
“ริสิ ันยัแปลใที่นายเรียานยอลับไว่าฮยอเลย นาเฮุนที่เป็นมัเน่ยัไม่่อยเรียฮยอเลย”
“ูโฮฮยอ พูอะไรผมไ้ยินนะ” เฮุนที่นั่เล่นเมส์อยู่ ะโนบอูโฮฮยอโยไม่ไ้หันหน้ามา ูโฮฮยอ็ไ้แ่หัวเราะแหะๆ
“ั้นเี๋ยวีโอฮยอ่วยไปห้อเอนะแบฮยอนนี่” ีโอฮยอที่มาาไหน็ไม่รู้ เินมาับมืออแบฮยอน ทำท่าะพาเ้าห้ออผม
“ไม่เป็นรับ เี๋ยวผมไปเอ็ไ้” แบฮยอนพยายามึมือัวเอออ แ่ีโอฮยอลับไม่ยอมปล่อย
“เอาน่า เี๋ยวฮยอพาไป”
“ไม่เป็นไรริๆรับฮยอ” ทั้สอนุระาันอยู่อย่านั้น ภาพรหน้ามันให้ผมรู้สึหุหิ ทำไมทั้สอน้อับมือถือแนัน้วย้วย!!
“ผมพาไปเอ!! แบนาย็เ้าห้อไ้แล้ว ัน่วนอน” ผมเินไปึมือแบเ้าห้อแล้วล็อประูทันที ผม็พูไปั้นแหละรับเพิ่ะสอทุ่มเอ ใรมันะหลับล แ่ทำไม็ไม่รู้ ผมรู้สึหุหิมานานี้เวลาที่แบุยับนอื่น ไอ้วามรู้สึแบบนี้มันเิไ้ยัไนะ..
“เอ่อ..านยอล นายโรธอะไรันรึป่าว?” แบฮยอน่อยๆเินมาหาผมอย่าล้าๆลัวๆ ผมะโรธเาไ้ยัไล่ะ ในเมื่แบฮยอนยัไม่ไ้ทำอะไรผิเลย มีแ่ผมนี้สิ เป็นบ้าอะไร็ไม่รู้
“ป่าว ันไม่ไ้โรธนาย”
“ั้นหรอ..หรือว่าเป็นเพราะนายไม่อบัน”
“ทำไมนายิั้นล่ะ?” ผมใับำพูัพ้ออเา ทำไมเาถึิอย่านี้นะ
“็นายูหุหิเวลาที่ันุยับเมมเบอร์นอื่น นายไม่อบที่ันเ้ามาเป็นสมาิใหม่ใ่มั๊ย?..” มัน็ริอยู่ที่ผมไม่อบให้มีสมาิใหม่ แ่ับแบฮยอนมันไม่เหมือนัน.. แทนที่รู้สึหุหิ ผมับีใที่มีนัวเล็มาอยู่้าๆผมะมาว่า แ่ที่ผมหุหิ็เพราะ..
“ที่ันหุหิไม่ใ่เพราะันไม่อบนาย แ่เป็นเพราะ..”
“เพราะ?” นัวเล็เย่เท้าึ้นมามอหน้าผมใล้ๆ แล้วมอ้วยสายาอยารู้เ็มที่ เห็นแล้วมันน่าแล้ริๆ
“ไม่บอีว่า” ผมแล้ทำเป็นอน่อ แล้วผม็เินหนีแบฮยอนไปที่นั่เอนหลัพิที่หัวเีย หยิบาร์ูนึ้นมาอ่าน ทำเป็นไม่สนในัวเล็ แบหน้าบึ้ลทันที เาพอลมนแ้มป่อที่ผมไม่ยอมบอ ผมว่าเาทำแบบนี้มันยิู่น่ารันะ มันทำให้ผมไม่อยาบอะแล้วล่ะ -//-
“านยอลอ่า บอหน่อยนะๆ ว่าันไปทำอะไรให้นายหุหิ ันะไ้แ้ไไ ยัไัน็้อมาอยู่วเียวับนายน้า” แบเินมานั่ล้าๆผมบนเีย แล้วเย่าแนผมอย่าอ้อนๆ ื้ออออออ ะน่ารัไปแล้วนะัวเล็
“อยาให้ันบอริๆหรอ?” ผมเอาหนัสือาร์ูนว่าไว้ที่เิม แล้วเปลี่ยนมานั่้อใบหน้าหวานอแบฮยอนแทน
“อ..อื้ม” าี่ๆ้อในวาผมอย่า้อารำอบริๆ
“ที่ันหุหิ็เพราะ..”
อึ้!! ผมแอบเห็นแบฮยอนลอบลืนน้ำลายลอ หึหึ ถ้าันบอนายไปนายะไม่แ่ลืนน้ำลายแน่แบฮยอน..
“เพราะัน.. หึ นายนะสิ” ผม้มลไประิบที่้าหูัวเล็เพียแผ่วเบา แบฮยอนมอผมาโในทันที
“ห๊ะ? น..นายพูว่า อ..อะไรนะ” เาใับสิ่ที่ผมพู เาอาะิว่าผมล้อเล่น แ่ผมรู้สึอย่านั้นริๆ นเราเวลาเห็นนที่ัวเออบไปุยับผู้ายอื่น็้อหึเป็นธรรมาอยู่แล้ว.. แ่เี๋ยวสิ! เมื่อี้ผมบอว่าผมอบเาั้นหรอ? อบนที่เอันยัไม่ถึวันเนี่ยนะ
“ันบอว่าัน หึ นายไ” แ้มอแบฮยอนเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแเหมือนลูเอร์รี่ส นัวเล็เสหน้าไปมอทาอื่นในทันที
“ย..อย่าล้อเล่นแบบนี้สิ ร..รู้มั๊ยว่าหึเนี่ย เาเอาไว้ใ้ับใร” แบฮยอนพูับผมทั้ที่มอไปทาอื่น แล้ว้มหน้าุลว่าเิม
“รู้สิ” ผมึแบฮยอนให้เ้ามาใล้ นเาล้มลอยู่บนยอออผม
“็ใ้ับนที่อบไ..” ผมมอเ้าไปในวาู่สวยที่อนนี้ำลัสั่นไหว เราสอน้อาันอยู่อย่านั้นนานนับนาที อาะเื่อไ้ยาที่ผมะอบเาไ้เพียไม่ถึวัน แ่มัน็เป็นไปแล้ว.. ใบหน้าหวานๆอเามันทำให้ผมหลใหล
ผมโน้มหน้าเ้าหาแบฮยอนอย่า้าๆ นริมฝีปาอเราแะัน แบฮยอนหลับาล ริมฝีปาบาเผยอึ้นเล็น้อยรอรับสัมผัสาผม ผมประอศีรษะอร่าบา แล้ว่อยๆลุล้ำเ้าไปนรับรสหวานาัวเล็ ลิ้นหนาวาวามหวานาร่าบาอย่าไม่สิ้นสุ ผมไม่อาหัห้ามใัวเอไ้ ไม่อาห้ามใให้ไม่อบแบฮยอน็ไม่ไ้ นที่เพิ่เอันทำไมเาถึมีอิทฺธิพลับผมไ้ถึนานี้นะ..
ร่าบาเริ่มประท้ว เพราะใล้ะหมลมหายใ ผม้อำใ่อยๆถอนูบอย่าอ้อยอิ่ ผมยัไม่อยาออาวามหวานนี้เลยให้ายเถอะ.. แบฮยอน่อยๆลืมาึ้นมา้าๆ แล้วลุึ้นนั่ ผมลุึ้นนั่าม
“แบ..”
“...” ทำไมเาถึเียบล่ะ หรือว่าเาโรธผมที่ทำามอำเภอใ
“แบฮยอนอ่า..นายโรธันหรอ”
“...” สสัยเาะโรธผมริๆ ผม้มหน้าลอย่าสำนึผิ
“ันไม่ไ้โรธนาย..”
“ห๊ะ? พูว่าอะไรนะ” เมื่อี้เาพูว่าไม่ไ้โรธผมั้นหรอ?
“็บอว่าไม่ไ้โรธไ..”
“แล้วเมื่อี้เรียทำไมไม่อบอ่ะัวเล็” ผมโน้มัวลไป้อาอเา ใบหน้าแบฮยอนเริ่มึ้นสีอีรั้
“็ันเินนี้นา.. ” แบฮยอนพูเสียอู้อี้ แ่ผมไ้ยินัเลยล่ะ
“น่ารััน้า แบฮยอนนี่” ผมับแ้มนิ่มๆอนัวเล็บิไปมาอย่าหมั่นเี้ยว ทำัวน่ารัแบบนี้มันน่าับมาฟัให้เ็
“ย่า!! ันเ็บน้าานยอล”
“แบฮยอน..ถ้าันบออะไรนายบาอย่านายะเื่อันมั๊ย?”
“เื่อสิ..แม้ันะเพิ่เอับนาย แ่ทำไมันเหมือนรู้ัับนายมานาน็ไม่รู้ ันว่าันูนไม่ผิ ันสามารถเื่อในายไ้..ใ่มั๊ย?”
“แน่นอนอยู่แล้วววว” ผมยิ้มว้าับำพูน่ารัๆอเา แล้วยีผมนัวเล็เบาๆ
“แล้วนายมีอะไระบอันหรอ?”
“ือ..” เอาว่ะ พู็พู ไหนๆ็ไหนแล้วพูไปเลยปาร์านยอล
“ืออะไร็พูมาสิ”
“ันอบนาย!!” ผมหลับาะโนพูไป ผมพูไปแล้ว ผมพูมันออไปแล้วววว
“ันอบนายแบฮยอน.. มันอาะูเื่อไ้ยาับนที่เพิ่เอัน แ่สำหรับัน นายเหมือนรัแรพบ..”
“านยอล..”
“แล้วนายล่ะ..” อนนี้ผมลุ้นนหัวใะออมาเ้น้านอ มันเ้นัมานลัวว่านัวเล็ะรู้ว่าผมื่นเ้นับำออบอเาแ่ไหน
“ัน็..อบนายนะานยอล” แบฮยอนส่ยิ้มน้อยๆให้ผม ทั้แ้มแๆอเา แ่แ่นั้นล่ะรับ ผมลุึ้นโไปมา้วยวามีใทันที
“พูริๆนะ นายพูรินะ” ผมหันมาถามเาอีรั้เพื่อวามแน่ใ
“ริสิ อย่าให้ันพูหลายรอบไ้มั๊ยเนี่ยย นมันเินนะ”
“เย้!! แบฮยอนอบันๆๆ แบฮยอนอบ้านนนนนน” ผมอุ้มนัวเล็นัวลอย แล้วอไว้อยู่อย่านั้น ทำไมผมถึมีวามสุแบบนี้นะ
“ย่า!! เบาสิๆานยอล เี๋ยวนอื่นไ้ยินหม
“็ันีในี้นา” ผมยู่ปาเหมือนเ็โ่ที่ถูัใ นแบฮยอนหัวเราะิัออมาเพราะหน้าลๆอผม
“แบฮยอนอ่า ั้น..เป็นแฟนับันนะ..”
“อื้ม..เป็นสิ” ผมระับนัวเล็ในอ้อมอแน่นเหมือน้อารบอัวเล็ว่าผมไม่ปล่อยเาให้ใรหน้าไหนทั้นั้น ใรล้า็ลอูสิ!!
ผมเอาหูออห่าาประู้วยสีหน้าเศร้า ผมับไแอบฟัที่านยอลับแบฮยอนนีุ่ยับั้แ่้นนบ ผมอุส่าห์เล็แบฮยอนนี่ั้แ่เห็นเาแวบแรเลยน้า ัวเล็ๆ ผิวาวๆนี้มันสเป็ผมเลย แู่ที่ไอ้ยอลหูามันทำับผมิ ู่ๆ็มาาบ(?)ไปินเยเลย พูแล้วมัน็เศร้า
“ไม่เป็นไรนะีโอฮยอ อย่าน้อย็ยัเหลือผมอีน” ไเินมาล้ออผม สสัยมันเห็นสีหน้าผมเศร้าๆ
“เออ อบใ แ่เหลือนายแล้วมันียัไว่ะ?” เหลือมันผม็ไม่ไ้แบฮยอนนี่อยู่ี
“ีสิ แม้ฮยอะไม่ไ้แบฮยอน แ่ฮยอ็มาไ้ับผม็ไ้นะ หึหึ”
“เห้ย ะบ้าหรอ? ันอบัวเล็ๆาวๆ ไม่ใ่สูๆำๆเหมือนนาย!!”
“แ่ฮยอนะสเป็ผมเลยน้า” ไึใบหน้าผมมาใล้ แล้วระุยิ้มมุมปา เห้ยยยยย นี้ผมเมะนะ้าบบบ แ่ทำไมู่ๆใถึเ้นแรล่ะ.. ผม้อบ้าไปแล้วแน่ๆ
“ว้า ันอเหลืออยู่นเียวีว่า” ผมิ้นออาวแนอไ แล้วยิ่หนีไปทันที แ่ยัไม่วายไ้ยินเสียหัวเราะอไอ้ัวำๆไล่หลัมา
“อ้าว ะรีบไปไหนล่ะฮยอ ฮ่าๆๆ” ผมยมือึ้นปิหูหนีเสียหัวเราะนั้น ไอ้ำอิน อย่ามาทำให้ันเะน้า
THE END.
ฟิสั้นเรื่อนี้เิาวามิ้นอไรเอร์ล้วนๆ
เราอบู่านแบอ่า โมเม้น์เยอะมา น่ารัเฟ่อ
ยัไ็่วนเม้นและิาม้วยนะ้ะ
ผลงานอื่นๆ ของ เปโรโระ ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ เปโรโระ
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น