ฮิวโฮล์ ศึกมฤตยูรักหนักอก

ผมเขียนนิยายไม่เป็นแต่ถ้าจะไห้เล่าไห้ฟังละก็นะ จัดเต็มกันไป
เยาวชนผู้ต้องแบกเพียงแค่หนังสือของปลายปี 2027ก็ต้องจบลงเมื่อการถูกค้นพบอำนาจวิเศษที่บรรณพบุรุษได้ทิ้งเอาไว้ไห้ยังคงจะส่งพลังอำนาจที่เป็นปาติหาญไม่นานหลังจากข่าวนี้แพร่กรจ่ายนายยกของประเทศนั้นจึงได้คิดออกระเบียบไห้กลุ่มเด็กนักเรียนได้มีการฝึกฝนทักษะพิเศษที่จะสามารถพลิกอนาคตของประเทศนี้ได้เลย...แต่ทว่าไม่ใช้เพียงแค่นั้นอย่างแน่นนอนเพราะบรรดากลุ่มประเทศเพื่อนบ้านกลับไม่ได้อยู่นิ่งเฉยจึงได้ประกาศสภาวะสงครามระหว่างประเทศเพื่อแย่งชิงพลักอำนาจจากอาวุธโบราณเหล่านั้นแต่ก็ไม่ทันแล้วเพราะว่ากลุ่มมนุษย์ที่ได้ฝึกฝนขึ้นมากลับสามารถดึงเอาพลังจากอาวุธพวกนั้นได้อย่างน่าอัศจรรย์อาวุธและเทคโนโลยีจำนวนมากที่กรูกันเข้ามาใส่ในประเทศนี้ทำไห้บ้านเมื่อเสียหายและไร้ซึ่งความสงบ และกลุ่มเด็กยุคใหม่ที่ไม่ย่อมไปฝึกฝนอาวุธพิเศษก็จะถูกแย่งคนรักเหมือนพวกสวะที่มิอาจต่อต้านขุนพลของเมื่องได้ การเกิดเหตุวิปราริดประมาณนี้ไม่ใช้สิ่งที่ดีแน่นนอนเพราะความรักไม่ใช้สิ่งทีใครจะมาห้ามกันไดง่ายๆเด็กจำนวนมากจึงต้องลุกขึ้นมาเพื่อต่อสู้กับศัตรู่ที่ตนเองไม่รู้จักไม่มีความแค้นแต่เพราะเพียงเหตุผลเดียวนั้นก็คือความเชื่อมั่นในรักและพร้อมที่จะปกป้องความรักเอาไว้ไห้ได้
"นี้เอจิ..นายจะไปไหนนะ"เพื่อนชายที่สนิทที่สุดวิ่งตามหลังของชายหนุ่มผมเงิน
"เอาล่ะ..นาจะหนีงั้นเหรอ"เขาถามออกมา
"งั้นแก่คิดว่าฉันจะยอมไห้คนด้านในหรอกใช้ฉันงั้นเหรอ"เอจิพูดด้วยเสียงเสียอารมณ์
"ไม่เอาน่านายเองก็รู้ว่าคนที่หนีออกไปจะต้องถูกตั้งค่าหัว"เพื่อนเขาพูดเตือนสติ
"นายเองก็ไม่จำเป็นต้องตามชั้นมาหลอกนะ"เอจิพูดพร้อมหน้าไปมองเท็นไซเพื่อนร่วมห้องอีกคนนึ่งที่วิ่งตามเขามาเงียบๆ
"ฉันไม่เป็นอะไรหรอกน่า"เอจิตะวาท์เพราะเห็นเขาจะพูดขึ้น
"อีกอย่างพวกนายก็มีคนที่ชอบอยู่พวกนายควรที่จะไปช่วยเธอนะ"เอจิหันกลับไปมองทางด้านหน้าที่มียามเดินไปมาสอมสามคน
"แล้วนายละ นายเองก็มีเหมือนกันไม่ใช้เหรอยัยเรนกะ ไงละ"เท็นไซพูดจนทำไห้เท่าที่ก้าวนำไปของเขาซะงั้นลง
"นายคงจะไม่ได้ลืมสินะ"เท็นไซไม่ต้องการไห้เอจิไปจากที่นี้
"พวกนายก็รู้อยู่แล้วนี้ว่าฉันนะ..ฉันนะไม่มีทางปกป้องใครได้อีกแล้วไงเล่า"
"ขอไห้โชคดี" เขาวิ่งตรงไปหายามที่เห็นเขาอยู่ตรงนี้และพยายามเดินเข้ามาไกล้ การวิ่งสไรท์พื้นหญ้าแถวนั้นไปทำไห้ยามจับเข้าไม่ทันแต่ทว่าก็ยังจะมียามอีกสองคนทที่วิ่งมาพร้อมอาวุธสีฟ้าเป็นถุงมือและดาบ
"เอจิ..ฉันจะช่วยนายเอง"เสียงที่พุ่งออกมาทำไห้ยามหันไปดทันที่แต่ก็เพราะความเร็วที่ยามไม่ได้ทันตั่งตัวเอาไว้กลับถูกเท็นไซกระโดดถีบไปที่ตัวเข้าไปอย่างจัง
"หน๊อยพวกแก คิดจะลองดีใช้ไหม"ยามที่ถือดาบตะโกนด้วยความโกรธ
"แก่นี้มันช่างน่าเบื่อซะจริงๆ"เพื่อนอีกคนของเอจิพูดขึ้นพร้อมปาก้อนหินมาที่หมวกของยามจนเลือดออกมาไม่ใช้น้อยๆ
"นายหนีไปซะพวกฉันจัดการตรงนี้เอาไว้เอง"
"อืม..ขอบใจมากนะทุกคน"สิ้นเสียงนั้นผมก็หายเข้าไปในตัวเมืองที่น้อยคนจะเดินเข้าไปแต่ไม่รู้เพราะอะไรที่ที่อันตรายที่สุดแบบนี้จึงไม่ทำไห้ผมกลัวเลยซะนิดเดียวเสียงตูมตามของลูกระเบิดมากมายที่ระเบิดอยู่ไม่ไกลจากแถวนี้ที่ผมเองนั่งอยู่และคิดอะไรไปพลางๆจน
"นี้ไอ้หนูมาทำอะไรตรงนี้นะ"เสียงยัยป้าปากเสียก็ตะโกนออกมาเพื่อปลุกผมไห้ตื่นดูไฟที่หลุกท้วมแถวนี้แล้วดูท่าว่าจะไม่ไช้ที่ที่ดีที่สุดแน่ๆตอนนี้ทหารฟังโน้นกำลังยึดเขตแถวนี้ซะแล้วเรื่องนี้ไม่ใช้ภาษานิยายเพราะผมเขียนไม่ถูกแต่เป็นภาษาไทยแบบห่วยๆลองดูกันนะครับ