คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 어머나 2. โปรดระวังประตูหลัง...พื้นยังไม่แห้ง
2
โปรดระวังประตูหลัง...
พื้นยังไม่แห้ง
แบมแบมเป็นเด็กหนุ่มน้อยชาวไทยที่จับพลัดจับพลูถูกเด้งมาอยู่เกาหลีตัวคนเดียวตั้งแต่สมัยมัธยมต้น จนกระทั่งตอนนี้เขาขึ้นมอปลายแล้วเป็นปีแรก และเขาก็เพิ่งได้ย้ายออกจากหอพักที่สภาพดูหลอนๆก็เมื่อตอนต้นเทอมที่ผ่านมาตามคำชวนของแจ็คสันเพื่อนสนิทร่วมชั้นห้องเดียวกันที่คบกันมาตั้งแต่มอต้นปีหนึ่ง ให้ไปอยู่กับมันแทนเพราะที่บ้านนั้นยังมีห้องว่างอีกหลายห้อง แถมยังประหยัดกว่าอยู่หอเพราะช่วยกันแชร์ค่าบ้านแบบแฟร์ๆอีกด้วย
มีรึแบมแบมจะปฏิเสธของถูก
บ้านสองชั้นนี่มีกันอยู่สี่คน ครบพอดีกับห้องว่างข้างล่างหนึ่งห้องที่เป็นของยองแจ อีกสามห้องข้างบนเป็นของแบมแบม แจ็คสันและมาร์คคนละห้องไป
ไม่ใช่ว่าแบมแบมรู้จักแค่แจ็คสันคนเดียวหรอก ยองแจเขาก็รู้จัก เพียงแต่ไม่ค่อยสนิทเพราะอีกฝ่ายอยู่คนละห้อง เลยไม่ค่อยสนิทเท่าแจ็คสัน ส่วนมาร์ค อ่า...ไอ้หมอนี่มันเพิ่งย้ายเข้ามาร่วมก๊วนด้วยก็ตอนมอต้นปีสุดท้าย ตอนนั้นแบมแบมถูกจับแยกห้องเรียนกับแจ็คสัน แบมแบมได้อยู่ห้องหนึ่ง ส่วนแจ็คสันหลุดไปอยู่ห้องสาม และมาร์คที่ย้ายมาจากแอลเอก็ถูกยัดเข้าไปในห้องสามเช่นกัน รวมถึงย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านด้วย
และชีวิตเขาก็เริ่มวุ่นวายตั้งแต่ตอนนั้นเป็นต้นมานั่นแหละ...
ตลอดเวลาที่ผ่านมา แบมแบมคิดว่ามาร์คเพียงแค่หยอกเล่นเฉยๆเท่านั้นตามประสาเพื่อนที่สนิทกันมาก(ถึงแม้เขาจะไม่สนิทกับมาร์คขนาดนั้นก็เถอะ) แต่ยิ่งหลังๆมานี่ก็ยิ่งหนักข้อมากขึ้นเรื่อยๆอย่างที่เห็น มาร์คประกาศไปทั่วว่าแบมแบมเป็นของตัวเอง ซึ่งมันทำให้แบมแบมอับอายโคตรๆ...เวลาอยู่บ้านก็ชอบมาเกาะเกี่ยวนัวเนียจนเขาอยากจะถีบออกไปไกลๆ และเขาก็ทำจริงๆ แต่ไอ้บ้ามาร์คก็ไม่เคยหลุดไปห่างๆได้เลยสักที
วุ่นวายนะ...น่าปวดหัวสุดๆ
แต่แบมแบมจะรู้ไหมว่าชีวิตเขาจะชุลมุนมากกว่านี้เพราะเผลอไปทำความรู้จัก(?)กับเพื่อนข้างบ้านเข้าซะแล้ว...
“แจ็ค!! ตื่นไปเรียนได้แล้ว!!”ประตูบานสีดำสนิทถูกเคาะเสียงดังลั่นจนพาลไปได้ยินถึงอีกห้อง เรียกเอาอีกคนที่เตรียมตัวเสร็จเรียบร้อยแล้วออกมาจากห้องด้วย แบมแบมเหล่มองมาร์คในชุดนักเรียนที่ไม่ค่อยจะเป็นระเบียบเท่าไหร่นักเล็กน้อย..แค่เล็กน้อยเท่านั้น เขาก็หันกลับมาตั้งหน้าตั้งตาเรียกเพื่อนสนิทต่อ
“แจ็คสานนนนนนน จะสายอยู่แล้วนะเว้ย”
“เรียกไปมันก็ไม่ออกมาหรอกแบมมี่”ร่างสูงเต๊ะท่าเอามือยันประตู เก๊กหน้าในแบบที่ใครๆก็บอกว่าหล่อจนบ้านไหม้ แต่แบมแบมกลับเห็นว่ามันกวนประสาทเขาเหลือเกิน มาร์คเห็นใบหน้าฉงนแล้วก็ช่วยส่งผ่านข้อความที่แจ็คสันฝากไว้เมื่อคืนนี้ให้แบมแบม “แจ็คสันไปทำธุระตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว กลับมะรืนนี้ มันฝากแบมมี่ลาจารย์ให้ด้วย”
“อ้าว แล้วทำไมแจ็คไม่โทรมาบอกผมเองล่ะ??”
“แล้วตัวเองปิดโทรศัพท์ทำไมล่ะครับ?”
“หือ??? ผมปิดเหรอ??”ว่าแล้วก็ล้วงเอาโทรศัพท์ที่ไม่ค่อยได้สนใจเท่าไหร่จากกระเป๋าออกมาลองกดเปิดเครื่องดู ทว่ากดเท่าไหร่หน้าจอก็ยังคงดำมืดอยู่แบบนั้น
แบทหมด -_-;;;
เยี่ยมครัช!!
“ถึงจะไม่ค่อยได้ใช้ แต่ก็เช็คมันบ้างเถอะ ใครติดต่ออะไรด่วนๆขึ้นมาก็แย่กันพอดี”แบมแบมขมวดคิ้วอย่างแปลกใจที่อยู่ๆคนไร้สาระตลอดเวลาเกิดพูดอะไรเป็นงานเป็นการขึ้นมาได้บ้าง เขายักไหล่ทำนองว่าช่วยไม่ได้ ก็คนมันลืมดูนี่หว่า..
“วันนี้ไปรถฉันแล้วกัน เอาโทรศัพท์ไปชาร์จทิ้งไว้ไป แล้วตามลงมาข้างล่างนะ”มือหนาขยี้ทรงผมที่จัดมาดีแล้วก่อนจะเดินผละไป แบมแบมเบ้ปากใส่ลับหลังอย่างหมั่นเขี้ยว
ขนลุก!! ไปกินอะไรผิดสำแดงมาน่ะ ถึงได้เก๊กซะระเบิดระเบ้อขนาดนั้น
ผมไม่ใช่ผู้หญิงนะเว้ย!! ถึงได้มาทำเท่ใส่อ่ะ อี๋!!
ด้วยเวลาที่เดินเร็วกว่าปกติทุกครั้งที่รีบๆแบบนี้ แบมแบมจึงเข้าไปควานหาที่ชาร์จแบตที่เขาจำได้ลางๆว่าเก็บมันเอาไว้แถวๆโต๊ะ เสียบมันเข้ากับปลั๊กไฟและทิ้งไว้อย่างนั้นก่อนจะรีบวิ่งออกมาจากบ้าน รถคันหรูของไอ้ลูกคนรวยถูกถอยออกมาจากโรงรถ จอดสนิทรอเขาอยู่นอกรั้วยาว แบมแบมเปิดประตูรั้วและข้ามไปอีกฝั่ง ล้วงมือเข้าไปในกางเกงหากุญแจบ้านส่วนของเขา ครั้นเมื่อนึกขึ้นได้ก็ปล่อยประตูเปิดอ้าซ่าไว้ หันไปเคาะกระจกรถเรียกคนข้างใน
“มาร์ค ยองแจไปโรงเรียนหรือยัง?”
“ไปแล้วมั้ง ไม่เห็นรถมันนะ”ไอ้หัวแดงที่วันนี้ดูจะห่วงภาพลักษณ์ของตัวเองเป็นพิเศษตอบพลางขยับกระจกมองหลังมาส่องหน้า ปัดๆเศษผมให้กลับไปเข้าที่พลางฮัมเพลงที่เขาเปิดคลอไปด้วย
ไม่ได้อยากจะกัดหรอกนะแต่...หล่อจะตายแล้วครับ...ถุ้ย!
“งั้นผมล็อคประตูแล้วนะ”แบมแบมหมุนตัวกลับไปคว้าประตูปิดเข้าที่ เกิดเสียงไม่ต่างกันดังจากทางขวามือ เขาแอบเหลือบตาไปมองเล็กน้อย แล้วก็รีบทำเป็นเดินไปขึ้นรถแทบไม่ทันเมื่อพบว่าเป็นเพื่อนบ้านคนเมื่อวานนี้นี่เอง..
ต่อให้แบมแบมไม่ได้โกรธเขาก็เถอะ แต่จะให้อยู่ๆก็ทักทายแบบญาติดีเลยมันก็อึดอัดนะ...
เพราะงั้นทำเป็นไม่เห็นดีกว่า
“เฮ้ นายน่ะ”
แล้วทำไมไอ้เพื่อนบ้านคนนี้ถึงไม่ให้ความร่วมมือเขากันล่ะเฮ้ย !!!
“ฮ...ฮะ?? ผมเหรอ?”แกล้งหันไปมองอย่างงงๆถึงจะรู้อยู่แก่ใจก็ตามว่าอีกฝ่ายเรียกเขาแน่ๆ ยูคยอมยิ้ม สาวเท้าเดินมาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ แบมแบมอยากจะกระโดดขึ้นรถแล้วบอกให้มาร์คขับไปซะเดี๋ยวนี้เลย แต่ก็กลัวจะเสียมารยาท
“ชื่อแบมแบมใช่ไหม??? ผมยูคยอมนะ ยินดีที่ได้รู้จัก”มือหนายื่นมาจ่อตรงหน้าพร้อมด้วยแววตาเป็นมิตร กดดันทางอ้อมให้เขาต้องยื่นมือไปจับ แบมแบมพยายามฉีกยิ้มร่าเริงให้ได้เหมือนอีกฝ่าย ทว่ากลับดูเป็นรอยยิ้มแหยๆชอบกล
“อื้อ..ยินดี..”
“จะสายแล้วนะแบมมี่”
ไม่มีใครทันสังเกตเลยว่ามาร์คลงมาจากรถเมื่อไหร่ ร่างสูงอยู่ข้างแบมแบม แขนแข็งแรงพาดมากอดคอแบบที่ชอบทำประจำ
“หวัดดีเพื่อนบ้าน เพิ่งย้ายมาเหรอ?”มาร์คยักคิ้วถามพลางแกะมือแบมแบมออกแล้วจับมือยูคยอมแทน เขาเขย่ามันแรงๆ ดูเผินๆแล้วก็อาจจะเหมือนกับที่มาร์คทำมาเป็นประจำ แต่ครั้งนี้มันดูแปลกๆไปนะ
เฮ้ย!! แบมแบมไม่คิดว่าเขาคิดไปเองจริงๆนะ เขาเห็นหลังมือของสองคนนี้มีเส้นเลือดโผล่ออกมาด้วย นั้นแปลว่าพวกเขากำลังบีบมือกันแน่นเลยไม่ใช่เร๊อะ ???
แหม..เพิ่งรู้จักก็รักกันดีจริงๆ -_-!!
“อื้อ..ประมาณอาทิตย์นึงได้แล้วมั้งครับ”ยูคยอมตอบด้วยรอยยิ้มเหมือนเดิม มือหยุดเขย่าแล้วแต่ก็ยังจับอยู่แบบนั้น เห็นได้ชัดเลยว่าบีบกันอยู่จริงๆ “แล้วก็เหมือนจะได้เจอกันอีกบ่อยๆ”เขาไล่สายตามองชุดนักเรียนของมาร์ค แบมแบมถึงได้สังเกตว่ายูคยอมก็สวมมันอยู่เช่นเดียวกัน
“งั้นก็คงไม่ต้องรีบร้อนทำความรู้จักหรอกเน๊อะ”ว่าแล้วก็สะบัดมือออกอย่างไร้เยื่อใย ชักมือกลับมาปัดๆเป็นนัยว่ารังเกียจแบบไม่ปิดบัง “ไปโรงเรียนกันดีกว่าแบมมี่ ยังมีเวลาอีกสักชาติที่จะได้คุยกับหมอนี่น่า”
แบมแบมถูกลากไปยัดขึ้นรถด้วยแรงที่ออกจะมากเกินไปนิด อยากจะบอกว่าถึงมาร์คไม่ลากเขาก็เดินเองได้ ขอบคุณด้วยซ้ำที่ช่วยให้เขาไม่ต้องคุยกับยูคยอม คนอะไรรังสีเผด็จการงี้แผ่เชียว เดาได้เลยว่าไม่ชอบให้ใครขัดใจเขาแน่
และแบมแบมก็เป็นคนที่ไม่ชอบมีปัญหาด้วย ยิ่งเป็นคนที่บ้านอยู่ติดกันงี้ คงอึดอัดน่าดูถ้าก้าวออกจากบ้านแล้วต้องเห็นหน้ากัน
เราไม่ต้องรู้จักกันเถอะนะครับ แบมแบมขอร้อง . _ .
ระยะห่างจากบ้านของพวกเขาไปโรงเรียนใช้เวลาไม่ถึงสิบห้านาที ช่วงเวลานั้นแบมแบมปล่อยให้มาร์คขับรถไปเงียบๆ ส่วนตัวเองก็นั่งก้มหน้าก้มตาเล่นเกมในโทรศัพท์ไป (ก็โทรศัพท์มาร์คนั่นแหละ) จนเมื่อรถหยุดลงในลานจอดของโรงเรียน แบมแบมส่งโทรศัพท์คืนให้เจ้าตัวพลางปลดล็อคเข็มขัดนิรภัยไปด้วย พอเขาจะเปิดประตูรถลงไป มาร์คกลับยื่นแขนมากั้นไว้ก่อน
ยัง...ยังไม่เลิกเก๊กอีก -_-
“อะไรของนายอีก หือ??”เสียงเล็กๆถามอย่างเหลืออด ยิ่งหันไปมองใบหน้าหล่อที่ดูขรึมกว่าปกติแล้วยิ่งอยากจะตะโกนอัดหน้าให้ไอ้บ้านี่เลิกทำตัวน่าอึดอัดแบบนี่สักที นี่มันไม่ต่างกับยูคยอมเท่าไหร่เลยนะครับจะบอก -_-
“อย่าไปยุ่งกับหมอนั่นนะ เจอก็ไม่ต้องทัก”
“นายไม่บอกผมก็ทำอยู่แล้วน่า เอามือออกไป”มือเรียวดันแขนออกได้ มาร์คก็ทะลึ่งตัวเอนมาคร่อมเข้าไว้ในท่าที่โคตรล่อแหลม ร่างเล็กตกใจ ร้องด่าเสียงดังลั่นรถ
“ทำบ้าอะไรของนายหามาร์ค!!”แบมแบมขยับตัวไปไหนไม่ได้เลย ทั้งสองข้างของเขาถูกกันไว้ด้วยแขนของมาร์คที่ยันไว้ไม่ให้พวกเขาชิดกันเกินไปนัก ขนาดส่วนล่างของลำตัวมาร์คยังอยู่บนที่นั่งคนขับแท้ๆ ไอ้นี่ตัวใหญ่เป็นบ้า!!
“ไอ้นั่นมันนิสัยไม่ดี แบมมี่ห้ามเข้าใกล้มันเลย เข้าใจมั้ย??”
“ผมถามจริงๆนะมาร์ค เมื่อคืนหรือเมื่อเช้านี้นายไปกินมั่วซั่วมาหรือเปล่า”ใบหน้าหวานที่แลดูน่ารักผิดความเป็นชายขมวดคิ้วนิ่วหน้า “หรือนายเป็นไข้??”
“ทำไมเหรอ??”
“นายดูเก๊กแปลกๆ ผมอึดอัดนะ”
“อ้าว...ไม่ชอบเหรอ?”แล้วมาร์คคนเดิมก็กลับเข้าสิงร่างอีกครั้ง ความขรึมหายแวบไปไม่เหลือร่องรอย “ก็นึกว่าแบมมี่จะชอบแบบนี้มากกว่าอ่ะ -3-“
“ผมชอบแบบที่นายเป็นตัวเองมากกว่า”
“อุ้ต๊ะ!!”
“???”
ดวงตาที่เบิกกว้างอย่างยินดีทำเอาแบมแบมงง ลืมว่าตัวเองพูดอะไรที่ทำให้อีกฝ่ายคิดลึกออกไป
“อะไรอีก”
“ผมก็เขินเป็นเหมือนกันน้า”
“เขินอะไร อย่าทำหน้างี้ดิ น่ากลัวนะเว้ย!! ขยับออกไปได้แล้ว!!”ขนทั้งร่างแบมแบมพร้อมใจกันลุกพรึ่บ ใบหน้าเอียงอายของมาร์คแลดูกระแดะโคตรๆ
ผู้ชายแมนๆมาทำไรงี้มันขยะแขยงนะโว้ย!!
“เลิกเล่นเหอะ ผมจะไปเรียนแล้ว”มือเล็กจะดันอกหนาให้กลับไปนั่งที่เดิม มาร์ครวบข้อมือทั้งสองไว้อย่างง่ายดาย ยิ้มแป้นแล้นโชว์ฟันขาวๆราวกับเป็นนายแบบโฆษณายาสีฟัน
“มาร์ค ผมจะ...อุ้บ!!”
จุ้บ!!
ริมฝีปากบางเผยอพูดเข้าหน่อยก็เสียท่าถูกประกบลงมาโดยไม่ทันได้ตั้งตัว ทันใดนั้นหัวแบมแบมตื้อไปหมด อุณหภูมิใบหน้าจู่ๆก็เพิ่มพรวดขึ้น ยิ่งมาร์คขยับริมฝีปากที่คลอเคลียอยู่นี่เข้าหน่อย ร่างทั้งร่างก็ร้อนเหมือนกับจะระเบิดบึ้มกลายเป็นโกโก้ครั้นช์เอาเสียให้ได้
ผม...ถูก..จูบ...?
“อื้อ..”เสียงร้องในลำคออย่างพออกพอใจดังขึ้น ฉุดสติที่พร่าเลือนให้กลับเข้าร่าง มาร์คปล่อยปล่อยมือเล็กมาเชยใบหน้าหวานให้เงยขึ้นอีกหน่อยเพื่อความสะดวก แบมแบมกะพริบตาสองสามครั้ง มือสั่นๆไร้เรี่ยวแรงที่ถูกปล่อยให้เป็นอิสระขยับไปหยิกท้องอีกฝ่ายเต็มแรง
“โอ๊ย!!!”ได้ผล มาร์คผละออกไป เขาสะดุ้งสุดตัวจนหัวโขกเข้ากับเพดานรถ เปิดโอกาสให้แบมแบมวิ่งหนีออกมาจากรถ
ชิบหายแล้ว...จูบแรกของแบมแบมที่กะจะเก็บไว้ในวันแต่งงาน(??)
ความฝันผมหายไปกับลม เพราะไอ้เฮ้มาร์คคนเดียว!!
"แล้วอย่าแอบนอกใจผมนะครับ แบมมี่ที่ร๊ากกก"
มันยังมีหน้ามาตะโกนไล่หลังอีก!!!!
เป็นไปได้แบมแบมอยากจะหันกลับไปยกนิ้วกลางให้งามๆ เหลือเกิน ถ้าไม่ติดว่าตอนนี้เขาไม่อยากจะมองหน้ามันล่ะก็นะ!!!
หน้ากู!! หยุดร้อนได้แล้วมั้ง?? ผมจะระเบิดตัวตายแล้วครับ ฮือออ TOT
แบมแบมที่มีคดีติดตัวจากปากพล่อยๆ ของมาร์คเมื่อวานนี้ยิ่งถูกมองหนักเข้าไปมากกว่าเดิมหลังจากที่ใครสักคนที่มันดันบังเอิญไปได้ยินสิ่งที่มาร์คแหกปากเมื่อกี้นี้แล้วเอามาแชร์ต่อกันปากต่อปาก นั่นทำแบมแบมรู้สึกอึดอัดจนอยากจะหาอะไรสักอย่างไปฟาดปากคนพูดซะให้มันได้เลือดซะบ้าง
แต่เขาก็ไม่กล้าทำงั้นหรอก -_-
เพราะงั้นเขาเลยตัดปัญหาด้วยการหนีไปนอนตากแอร์อยู่ในห้องสมุดในคาบพัก เบสิคมากใช่ปะละ..แต่มันเป็นทางเลือกเดียวนี่ จะให้เขาขึ้นไปดาดฟ้าเร๊อะ ?? โทษครับ โลกความจริงกับที่เห็นในซีรี่ย์มันต่างกันนะ ดาดฟ้าโรงเรียนนี่ร้างยังกับสุสานยังไงยังงั้น
ห้องสมุดนี่แหละคำตอบสุดท้าย...แอร์เย็นด้วย
เคราะห์ดีของเขาที่คาบบ่ายนี่อาจารย์ทุกคนต้องเข้าประชุมอะไรสักอย่างที่แบมแบมก็ไม่อยากจะสนใจอะไรมันให้เปลืองสมองสักเท่าไหร่ เขาเลยกะจะนอนยาวไปจนถึงสักประมาณห้าโมงที่มันเป็นเวลาห้องสมุดปิดแล้วค่อยเดินไปนั่งรถเมล์กลับบ้านเอา แบมแบมเดินเลือกหนังสือเล่มหนาๆ ที่ขนาดพอจะมารองหัวนอนได้เล่มนึง ต่อด้วยหามุมสบายๆ ได้แล้วก็ทิ้งตัวนอนมันตรงนั้นเลย
แต่..ลืมไปแฮะว่าไม่ได้เอาโทรศัพท์มาโรงเรียนด้วย..จะตั้งนาฬิกาปลุกยังไงหว่า
เอาเหอะเดี๋ยวบรรณารักษ์คงมาปลุกเอง เขาไม่ได้นอนในมุมอับซะหน่อย
หลับแปบนะครัช...
“ครอก..”
ไม่รู้ว่าเวลาล่วงเลยผ่านมาสักเท่าไหร่แล้ว แบมแบมเพลินไปกับอากาศเย็นสบายจากเครื่องปรับอากาศที่จ่อลงมาตรงหัวเขาพอดีจนหลับสนิท เขามารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่นอนจนอิ่มแล้ว ร่างเล็กจะผุดลุกขึ้นนั่งทั้งที่ยังหลับตาอยู่ แต่ทว่าเอวเขากลับติดอะไรแข็งๆ ขวางไว้ ผลักตัวเขาให้กลับลงมานอนเหมือนเดิม ดวงตาสองข้างเบิกโพล่งด้วยความตกใจ นึกในใจว่าตัวเองโดนผีหลอกเข้าแล้วหรือเปล่า...
เหลวไหล...ผีที่ไหนจะมากรนอยู่ข้างหู...
เอ๊ะ..ข้างหู???
ใบหน้าหวานหันพรวดมองต้นเสียงกรนในระยะประชิดจนน่าขนลุกด้วยความเร็วแสง และเพราะหันไปโดยลืมคิดไปว่าเสียงนี่มันใกล้โคตรๆ ใกล้จน...
แมะ
ปากของเขาแปะแหมะเข้ากับอีกฝ่ายทันที
“หืม...”เจ้าของเรือนผมสีดำสนิทลืมตาขึ้นมาหนึ่งข้าง มองแบมแบมที่นิ่งช็อคเต็มไปด้วยความรู้สึกยากจะบรรยาย เขากระตุกยิ้มนิดหน่อยก่อนจะเปลี่ยนการแตะปากนี่เป็นเข้าครอบครองริมฝีปากบางเต็มตัว
แบมแบมรู้สึกเหมือนโลกมันหมุนติ้ววววว อะไรที่กินไปตอนก่อนนอนนี่แทบจะทะลักออกมาแบบไม่มีสาเหตุ หนักไปกว่าที่มาร์คทำไว้...เขาสัมผัสได้ถึงปลายลิ้นที่เริ่มหาทางแทรกแซงเข้ามาในปากของเขา
โอ..โอ..ออมอนา...
ตั้งสติได้ สองมือเล็กรีบยันคนที่นอนอยู่ใกล้ให้ออกห่างสุดแรงเกิด เด้งตัวลุกขึ้นยืนมองคนที่นอนอมยิ้มอยู่แทบเท้า หูตาของเขาอื้ออึ้งมืดมิดลมแทบจับ
ไอ้..ไอ้..ไอ้คุณยูคยอม...
โอ้พระเจ้าช่วยด้วยครับ..ตอนนี้ผมเข้าใจแล้วว่าทำไมเวลาผู้หญิงเขาตกใจอะไรถึงต้องกรี๊ดกัน...
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
“ตื่นแล้วเหรอ หลับไปนานเลยนะนาย”ยูคยอมนอนกระดิกเท้าถามด้วยรอยยิ้ม มองคนตัวเล็กที่ยืนอ้าปากค้างสติหลุดราวกับหุ่นยนต์โดนน้ำเข้าแล้วเขาก็แอบขำอยู่ในใจ
น่าแกล้งชะมัด...
“อ..อ..”แบมแบมพยายามแล้วที่จะพูดอะไรสักอย่าง แต่เสียงของเขามันกลับไม่ยอมออกมาจากลำคอ ทำได้แค่อึกๆอักๆ อยู่แบบนั้น จนสุดท้ายแล้ว เขาก็ตัดสินใจวิ่งหนีออกจากห้องสมุดด้วยความเร็วระดับวิ่งหนีหมา ไม่สนใจแม้บรรณารักษ์จะตะโกนด่าและครั้งหน้าเขาอาจจะไม่ได้เหยียบห้องสมุดอีก แต่ตอนนี้เขาไม่แคร์อะไรทั้งนั้นแล้วโว้ย!!!
What wrong with me หา!!
ไยกระผมถึงได้ถูกมนุษย์เพศเดียวกันลวนลามถึงสองคนภายในหนึ่งวัน!!
น่าอาย !! น่าอายโคตร!!
แบมแบมจะไม่ทน กร๊าซซซ T// [ ] //T
แต่หน้าเขานี่แดงโคตรๆ เลยเชื่อดิ!!
“หลบไป!!”แน่นอนว่ามาร์คก็เป็นหนึ่งในสองของบุคคลที่ติดแบล็คลิสต์ไปแล้ว แบมแบมไม่อยากเจอหน้าเขามากพอๆ กับยูคยอมเลย ร่างเล็กบ่ายทิศทางวิ่งหลบไปทางขวา ทว่ามือหนากลับเอื้อมมารั้งเขาเข้าไปกอดรัดไว้เสียแน่น ดีนะที่ตอนนี้ชาวบ้านชาวช่องเขากลับกันหมดแล้ว ไม่งั้นนี่คงเป็นอีกเหตุผลที่แบมแบมจะไม่มาโรงเรียนพรุ่งนี้แน่ๆ
“ไปทำอะไรมา ทำไมหน้าแดงขนาดนั้น”
“ปล่อยผมนะมาร์ค!!! ปล่อยสิโว้ย!!!”
“หายไปไหนมา หาตั้งนานเลอ...”มาร์คไม่ฟังเสียงเล็กที่กำลังโวยวายอย่างหัวเสีย สายตาจับจ้องไปยังร่างสูงที่เดินยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ตามมาจากทางที่คนในอ้อมแขนเขาเพิ่งมา สลับกับแบมแบมที่ยิ่งกระวนกระวายแล้วสมองเขาก็ร้องอ๋อขึ้นมาโดยอัตโนมัติ ต่อด้วยความรู้สึกรุนแรงผุดขึ้นมา
มันทำอะไรแบมมี่ของผมวะ!!!!
“แบมมี่!! ไอ้นั่นมันทำอะไรแบมมี่?!?!”มาร์คร้องเสียงดังพร้อมกับชี้หน้าหล่อๆ ที่ยังคงเปื้อนรอยยิ้มอย่างเดือดๆ มือข้างนึงของเขาจับเอวแบมแบมไว้แน่นไม่ให้วิ่งหนีไปไหนได้ตามที่เจ้าตัวต้องการ
“ปล่อยโว้ย!! อย่ามายุ่งกับผมนะ!!!”
“เฮ้ย!! ไอ้อ่อน!! มึงมายุ่งอะไรกับแบมมี่ใช่มั้ย????”ถามแบมแบมไม่ได้ ก็หันไปถามคู่กรณีแทน ยูคยอมยิ้มพลางยักไหล่ท่าทางยียวน เห็นแล้วชวนถวายตีนเป็นของรางวัลยิ่งนัก
“ผมไม่ได้เริ่มนะ แบมแบมเอาปากมาแตะผมก่อนเอง”แล้วก็ยักคิ้วอัพเลเวลเข้าไปอีก “ผมอดใจไม่ไหวก็เลย...”
“ไอ้ *ตื๊ด* !!!!!!”ไม่ต้องให้แบมแบมขอร้องอีกต่อไป มาร์คยอมปล่อยร่างบางเอาง่ายๆ วิ่งเข้าไปซัดหมัดหลุนๆ ใส่หน้าหล่อใสไร้รอยแผลเป็นเข้าจนเกิดเสียงดังผลัก ยูคยอมเซเล็กน้อยเปิดช่องว่างให้มาร์คใส่เข้าไปอีกชุด ก่อนที่ยูคยอมจะเริ่มตั้งตัวได้แล้วพวกเขาก็เริ่มแลกหมัดกันนัวเนีย
โอกาสงาม!!
แบมแบมอยากจะแอบใช้ช่วงชุลมุนนี้กระโดดถีบขาคู่ใส่ทั้งสองคนนี่มากกก!! แต่ทว่ามันจะเสียเวลาการหนีไปเปล่าๆปลี้ๆ เขาจึงเลือกที่จะวิ่งไปออกจากโรงเรียนทางประตูหลังแทน
จะให้ห้ามเหรอ?? ฝันไปเถอะ!! แบมแบมนะโว้ยไม่ใช่นางเอกนิยายที่เห็นผู้ชายต่อยกันแล้วต้องเข้าไปแยกเพราะทนดูไม่ได้ สำหรับเขาแล้ว นี่มันโคตรจะดี!! ต่อยกันเองไปเลย!! เอาให้หนักๆ เลย!!
แล้วตอนนี้เขาก็จะได้รีบชิ่ง ปล่อยให้หมาบ้าฟัดกันต่อไปสองตัว กว่าพวกเขาจะหมดเรี่ยวแรง แบมแบมก็คงจะกลับไปขังตัวเองอยู่ในห้องที่บ้านได้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว วะฮะฮา!!!
ถ้ามันไม่ติดว่า...
“หนูๆ!! อย่าวิ่งนะ ป้าเพิ่งถูพื้นไป มัน...”
พรืดดดดด
ตึง!!!
“กรี๊ด!! ช่วยด้วย!!! มีนักเรียนลื่นล้ม!!!!”
อ่า...ก่อนสติผมจะดับไป...ผมอยากจะชื่นชมคุณป้าแม่บ้านที่ขยันทำงานจังเลยครับ...
ขอบคุณมาก!!
แอร๊ก!!
______________________________________________
หายไปนานมากเลยใช่ปะล้า 555 เค้าขอโทษจริงๆนะคะ นะคะ..นะ...
เราอยากเปิดแทค #แสดงความรักแบม2ด้วยการปู้ยี้ปู้ยำ จริงๆ 5555
เม้นท์แสดงความคิดเห็นหลังอ่านจบด้วยจ้า ชัดเจนนะ?
❀ Supercell
ความคิดเห็น