คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ตอนที่ 1 - 5 -กับการ-
จะทำยังไงดี คิดสิคิดๆ
ผมยืนอึ้งประมาณ
3 วินาที ก่อนจะคิดออกได้ราวกับอัจฉริยะข้ามคืน
.
.
*"ตำรวจ!!! ทางนี้ครับ ทางนี้!!! มีผู้หญิงกำลังจะโดนข่มขืน
เธอกำลังกลัวใหญ่เลย!!!!!!!!!!!!!"
*[หวอ!!! หวอ!!!!!!!!
*[เอี้ยด!!! กรึก!
*["ไม่ต้องกลัวนะพวกเรามาช่วย@!#แล้ว!!!"
"เห้ย??"
"เสียงอะไรวะ???"
"เสียงผู้หญิง
กับผู้ชาย?"
"อื้ออออ!! อื้อออ!!"
"ไม่ใช่หวะ
เหมือนมีเสียงหวอๆด้วย!!"
"ตำรวจหวะ!!
เสียงตำรวจ!"
"ชิบหายหละ!"
*"พี่ตำรวจทั้งห้าคนครับ!! เร็วๆครับ"
*["!@@## ทั้งห้าคนคือ@##!ผู้ผดุงความยุติธรรม!!"
"เห้ย!!! หนีดิวะจะรออะไร"
"แล้วนังนี่หละ?"
"ตัวใครตัวมันเว้ย
ไม่รู้แล้ว!!"
"อ้าว
เห้ย! รอด้วย!!!"
ตุบๆๆๆๆ
.
.
ผมได้ยินแต่เสียงพวกผู้ร้ายต่างตกใจแตกตื่นแล้ววิ่งหนีออกมาไม่ต่างจากมดแตกรัง
พร้อมตรงไปทางถนนใหญ่ทันทีโดยไม่สงสัยหรือรีรอที่จะหันกลับมาดูความจริงว่าเสียงเมื่อครู่นั่นเป็นเสียงอะไร
["ขบวนการสาวน้อยนักเวย์ โลลิคอนน่ามาจิก้าโพลิส จะจับกุมแกเอง!!!"
[บรึ้ม!!!!
"ฟู่ว"
ผมถอนหายใจโล่งๆออกมาอย่างโล่งใจ
ต้องขอบคุณตัวผมเองจริงๆ ที่อัดคลิปขบวนการสาวน้อยนักเวทผู้จับกุมหัวใจทั้งห้าโลลิคอนน่ามาจิก้าโพลิส ผนวกกับการปรับลดและปรับเพิ่มเสียงระหว่างที่พวกเธอพูด ทำให้คล้ายกับตำรวจสาวโผล่มาไม่ผิดเพี้ยน
"อื้อออ!!!"
"อะ
จะไปช่วยเดี๋ยวนี้หละครับ!"
ไม่ใช่เวลาจะมามัวภาคภูมิใจในตนเองนี่หว่าต้องรีบเข้าไปช่วยเธอก่อน
หญิงสาวที่โดนผู้ชายหลายคนรุมข่มขืนแบบนี้
หัวใจเธอจะแตกสลายร้องไห้เสียใจเศร้าสร้อยหรือป่าวนะ เป็นกังวลชะมัด อาจจะ MindBreak แบบในอนิเมะ 18+ หรือ
เศร้าใจจนอยากจะฆ่าตัวตายแบบตามละครทางฟรีทีวีก็ได้
แถมตอนนี้เธอน่าจะเปลือยกายด้วยต้องรับมือเอาไว้ก่อน
ผมรีบเดินเข้าไปพร้อมด้วยการถอดเสื้อกันหนาวออก
จนถึงระยะพลางนั่งย่อตัวลง
"ไม่ต้องกังวลนะครับเดี๋ยวผมจะเอาเชือกที่มัดมือคุณออกให้"
ผมเอ่ยบอกเธอระหว่าง
พยายามไม่มองเรือนร่างหรือใบหน้าของเธอเพื่อไม่ให้เธอเกิดความอับอาย
แล้วเอาเสื้อกันหนาวคลุมร่างกายเธอเอาไว้ พร้อมยื่นมือไป
ปลดเชือกที่มัดมือเธอเอาไว้ออก
"อือ"
เธอพยักหน้าตอบรับ ราวกับเข้าใจการกระทำของผม
ก่อนจะเอื้อมมือมาแก้ผ้าที่มัดปากกับเอาผ้าที่โดนยัดเข้าไปในปากออกเอง
แสดงว่าเธอน่าจะยังพอมีสติดีอยู่
ทำให้ผมไม่ต้องเตรียมตัวรองรับอารมณ์ของเธอมากนัก
"เป็นอะไรมากไหมครับ
? ต้องการไปโรงพยาบาลไหม หรือว่าต้องการเสื้อผ้าก่อนไหม?"
ผมเอ่ยถามออกไปเพื่อแสดงตน ว่ายินดีช่วยเหลือ
"อะ ?... " หญิงสาวผมดำยาวสลวยดวงตาสีดำใบหน้าแสนจะสวย
ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาจ้องมองผม ด้วยดวงตาที่หยาดเยิ้มแสนเสน่ห์หา หรี่ตามองเพ่งพินิจ
มาที่ผมราวกับกำลังนึกถึงอะไรบางอย่าง
เห้ๆ ไม่เอาน่า
เธอกำลังปลื้มใจในตัวผมและอยากแสดงการขอบคุณด้วยการแต่งงานงั้นเหรอ บอกไว้ก่อนนา
ว่าหัวใจผมคลั่งโลลิมาก ถ้าคุณจะมาเป็นแฟนผม ต้องดัดเสียงน่ารักโลลิทั้งวัน
แล้วก็ต้องใส่บรารัดรูปปกปิดอกด้วยเข้าใจมั้ย
ถรุ้ย!! นี่ตรูคิดอะไรลามกอยู่ฟระ
แย่และคิโม่ยที่สุดจริงๆตรูนี่ พอๆๆ เลิกคิดๆ
เมื่อผมตั้งสติได้
ผมก็จำเป็นต้องพูดในสิ่งที่ควรจะพูด
"คุณ
กำลังกังวล อยู่หรือป่าวครับ หรือเสื้อผ้าข้าวของหายหรือป่าว ถ้ายังไง
เดี๋ยวคุณใช้เสื้อกันหนาวผมปกปิดร่างกายก่อนแล้ว...."
ในระหว่างที่พูดไป
ผมก็สังเกตเธอไป เธอเอาแต่จ้องมองผม
ด้วยดวงตาสีดำที่ดูดึงดูดชายหนุ่มทั่วไปยกเว้นพวกคลั่งโลลิแบบผม ไม่พูดไม่จาอะไร
ผมก็จำเป็นต้องอธิบายต่อ เพื่อแสดงความยินดีที่จะช่วยเหลือมากขึ้น
"แล้วไปยืนรอที่หน้าห้องผมที่หอ
เพราะหอผมมีกล้องวงจรปิด เพื่อเป็นการการันตีว่าผมจะไม่ทำอะไรคุณ
จากนั้นผมจะเข้าไปเอาเสื้อผ้าให้ แล้วคุณก็เข้าไปเปลี่ยนที่ห้องน้ำกลางของหอ
จากนั้น เราค่อยไปแจ้งความกัน ดีไหมครับ"
โอเค
นี่คือแผนของผม และมันก็เป็นสิ่งเดียวที่ผมคิดออกในตอนนี้เพื่อทำให้เธอสบายใจด้วย ทำให้ตัวผมเองพ้นข้อหาพยายามข่มขืนด้วยหากเธอเกิดคิดอะไรแผลงๆ
อย่างโบ้ยให้ผมเป็นคนผิด
แต่ว่าเดี๋ยวก่อนนะครับ
...
คุณเธอจะจ้องผมไปอีกนานไหม
"เอ่อนี่
คุณได้ยินที่ผมพูดไหมครับ ?" ผมเอ่ยย้ำ
ระหว่างนั่งย่อตัวเคร่งเครียดอยู่แบบนั้น นี่มันสถานะการณ์ที่พูดลำบากจริงๆ
ให้ดิ้นตาย ไม่รู้ว่าจะเอายังไงให้เธอ....
"นายนี่เอง!"
ไม่ทันที่ผมจะได้คิดหาวิธิอะไรต่อเธอก็พูดออกมาครั้งแรก
ในรอบ 1 นาทีกว่าๆ ที่เธอเงียบไป น่ายินดีจริงๆ...
หมับ!!
เดี๋ยวนะ
จะเล่นคอมโบอะไรไม่ทราบครับ!!!
เล่นพูดขึ้นมาเสร็จ
แล้วเธอยังยิ้มหวานแล้วยังจับมือของผมอีก
มันเล่นเอาผมหน้าแดง
พูดอะไรต่อไม่ถูกเลยจริงๆ เพราะ เอ่อ จะว่าไงดี ก็แบบมันไม่เคยมีสาวที่ไหนมาทำแบบนี้กับผมเลย
นอกจากโลลิในจินตนาการ กับแม่และน้องที่บ้าน
"หา ?"
นั่นแหละ คำพูดที่ผมนึกได้ในตอนนี้
เธอพยักหน้ารับแล้วยิ้มหวาน
"โชคดีจริงๆที่นายมาเจอตัวเราเข้าแบบนี้
ไม่ต้องหาให้เหนื่อยเลย"
"เอ่อ ?
กำลังหาตัวผมอยู่เหรอครับ" เห้ยๆ มีสาวสวยมาหาตัวเราด้วย ว่าแต่
เธอลืมเรื่องโดนผู้ชายหกคนรุมข่มขืนไปแล้วเรอะ! ทำยังกับไม่สนใจเรื่องเมื่อกี้
"ใช่
นายเป็นคนพูดเองไม่ใช่เหรอว่า กำลังว่างงาน เลยจะมาช่วยชั้นหน่ะ"
เดี๋ยวนะเจ้ ผมพูดตอนไหนมิทราบ
ว่าผมกำลังว่างงาน แล้วผมจะช่วยงานเจ้ ? เอะ จะว่าไป เราก็กำลังว่างงานจริงๆนี่หว่า
แล้วก็เพิ่งพูดว่าจะช่วยด้วย
แต่มันคนละความหมายเว้ย
"เอ่อ
เอาไว้พูดกันเรื่องพวกนั้นหลังจากหาเสื้อผ้าใส่แล้วจะดีกว่านะครับ
มันจะไม่งามกับตัวคุณนะ"
"เรื่องเสื้อผ้าช่างมันเถอะน่าก็ดาวของนายไม่แคร์เรื่องเสื้อผ้าไม่ใช่หรือไง"
"หา
?" ผมอุทานคำเดิมรอบที่สองทันที อย่างไม่ต้องคิดอะไรให้ปวดหัว เพราะตอนนี้
หัวของผมก็คิดอะไรไม่ออกเหมือนกัน อะไรเสื้อผ้า อะไรไม่แคร์
อะไรดาวของผมมันไม่แคร์ตรงไหน ? งงนะครับเจ๊
ความคิดเห็น