คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : [OS] Under the Red
[OS] Under the Red
Pairing : Kai x Baekhyun
Rate : NC-17
Author : Gornhai (gorn_dbsk)
คำเตือน : แฟนฟิคชั่นเรื่องนี้ เป็นเรื่องสมมติขึ้นเท่านั้น
ไม่เกี่ยวข้องกับเหตุการณ์จริงแต่อย่างใด!!
ครั้งสุดท้ายที่ได้มาไว้ในอ้อมกอดมันเมื่อไหร่กันนะ .. หนึ่งวัน สองวัน สามวัน .. หนึ่งสัปดาห์
แสงไฟหลายดวงจากสปอร์ตไลท์ส่องสว่างสาดลงมาทั่วทั้งเวที เสียงดนตรีกระหึ่มก้องจากลำโพงยักษ์กระแทกหนักลงสู่โสตประสาท
สายตาคมแอบจับจ้องใครบางคนที่อยู่ไม่ห่างกันเท่าไหร่ เสียงหัวเราะร่าดังอยู่ท่ามกลางคนอื่นๆ นึกถึงยามอยู่บนเวทีก็แสดงความเท่ได้เป็นตัวของตัวเองมากเวลาจริงจังก็ทำหน้าเป็นเรื่องเป็นราวใช้ได้ บทจะทำตัวน่ารักใครๆก็พากันหลงจนแทบไม่อยากเดินหนี มีความสุขจริงนะผู้ชายคนนี้
งานประกาศรางวัลที่เกาะฮ่องกงวันนี้ ตั้งแต่กลางวันแล้วที่เปลี่ยนชุดกันเสียวุ่นวาย ใกล้จะถึงเวลาขึ้นเวทีแล้ว ปกติกับเรื่องสำคัญแบบนี้เลือดมักจะสูบฉีดให้ไลน์เต้นอย่างเขาหัวใจเต้นแรงจนแทบกระเด็นออกมานอกอก แล้ววันนี้ก็เช่นเดียวกัน .. แต่ต่างกันที่สาเหตุมากกว่า
สายตาคู่เดิมไม่วายจะจดจ้องร่างของใครคนหนึ่งในชุดเสื้อสีแดงที่ปิดร่างเล็กนั่นตั้งแต่เอวจนมาถึงลำคอ ที่แย่กว่านั้นคือปลายสาบเสื้อที่แหวกสูงกว่าเอวมาก เวลาขยับหรือยกแขนทำอะไรมากเข้าหน่อยมันก็พร้อมจะโชว์เอวขาวๆนั่นออกสู่สายตาคู่นี้เสมอ
ไม่ไหวแล้ว
ไม่เคยคิดเลยว่าอานุภาพของบางสิ่งซึ่งเป็นสีแดงจะรุนแรงได้ถึงเพียงนี้
หัวใจของผม .. กำลังกระตุก
ด้วยงานและหน้าที่อันเป็นสิ่งสำคัญเหนืออื่นใด หากแต่หัวใจกลับอยากหยุดนิ่งลิ้มลองในรสรักที่แสนโหยหา
เพราะความห่างหายอันแสนสั้น แต่กลับยาวนานปานจะขาดใจ
ความหวานของเนื้อแพะ เหยื่ออันโอชะที่หมาป่าผู้หิวโหยคอยจ้องจะตะครุบมาสนองความต้องการ
ความหอมหวานที่ไร้ซึ่งการปรุงแต่งใดๆ ใครเลยจะรู้ว่ามันจะลึกล้ำเจียนจะพาให้หัวใจแทบวาย
หาใช่เหยื่อที่ไม่มีทางหลุดพ้น แต่สุดท้าย คนที่ตกเป็นทาสคงหนีไม่พ้น ... คนล่าเสียเอง
-------
“เฮ้อ ... จะได้กลับซะที”
ใบหน้าขาวใสปล่อยความอ่อนล้าให้สะท้อนไปยังกระจกเงาบานใหญ่ในห้องน้ำกว้างหลังจากที่เสร็จสิ้นงานในค่ำคืนนี้
อายไลน์เนอร์สีดำเข้มปรากฏชัดบนขอบตาคู่เรียว พยอนแพคฮยอนรู้สึกอยากล้างหน้าขึ้นมาทันที เขาก้มมองตัวเองในชุดสีแดงที่ปิดมาจนถึงลำคอ เหงื่อไคลจากการแสดงยิ่งทำให้อยากอาบน้ำเข้าไปใหญ่
ที่นี่อยู่ถัดออกมาจากห้องแต่งตัวรวมพอสมควร สถานที่ขนาดใหญ่และศิลปินก็มากันเยอะ ถือเป็นเรื่องดีเหมือนกันที่ไม่ต้องวุ่นวาย ตอนนี้มีเวลาพักไม่มากนัก เขาที่เข้ามาเป็นคนสุดท้ายจึงต้องรีบทำเวลาให้เร็วเข้าหน่อย ไม่อย่างนั้นคนอื่นๆที่เตรียมตัวจะกลับจะรอนาน แพคฮยอนคิดได้ดังนั้นจึงรีบยื่นมือออกไปล้างในอ่างอย่างรวดเร็ว เรียวหน้าของชายหนุ่มตวัดขึ้นสบตากับใครบางคนในกระจกโดยบังเอิญ
“จงอิน...” แพคฮยอนตกใจนิดหน่อยเพราะไม่นึกว่าในนี้จะมีคนอื่นอยู่ด้วย ร่างเล็กหมุนตัวจะหันกลับมาแต่คนด้านหลังกลับล็อคเขาไว้กับขอบอ่าง แผ่นหลังบางแนบไปกับหน้าอกของคนด้านหลัง
คิมจงอินรั้งร่างนั้นเข้ามากอดเอาไว้จากข้างหลัง
สายตาคมสบกับคนในอ้อมกอดผ่านกระจกบานใส
“ฮยอง...” เสียงทุ้มเอ่ยแผ่วๆข้างใบหู เล่นเอาคนฟังแทบจะขนลุกไปทั้งตัว แพคฮยอนมองตาจงอินก่อนจะตวัดหลบไปอีกทาง ด้วยเพราะรู้ดีสองมือจึงพยายามแกะมือหนาให้พ้นออกไปจากร่าง
“นายเพิ่งเข้ามาเหรอจงอิน” แพคฮยอนเปลี่ยนเรื่อง
“เฮ้อ .. เรียกไคได้มั้ย ไม่ชอบชื่อนี้เลย”
“ไม่ ฉันพอใจจะเรียกแล้วนายจะทำไม”
นั่นไงล่ะ อวดดีแถมยังรั้นแบบนี้ มันน่าจับมาดัดนิสัยเสียให้เข็ด
หึ .. ยกให้คนเดียวเลยนะแบบนี้
“เราต้องรีบนะ อย่ามาทำอืดอาด” แพคฮยอนว่าเข้าให้ทั้งที่มือหนายังไม่ห่างออกไปสักนิด
“รีบทำไม”
“คนอื่นรอ”
“รอที่ไหน เหลือเวลาตั้งเยอะ” ใบหน้าคมยกยิ้มให้ก่อนที่สันจมูกโด่งจะก้มลงคลอเคลียกับลำคอที่ปิดไว้ด้วยเสื้อตัวหนา ชายหนุ่มกระตุกลมหายใจราวกับรำคาญมันอย่างมาก
“เดี๋ยว จงอิน อย่าทำ” แพคฮยอนกำมือของจงอินแน่นกว่าเดิมอีก ใบหน้าที่ฉายแววประหม่านั้นเริ่มตระหนกว่าเดิมเมื่อเข้าใจแน่ชัดแล้วว่าอีกฝ่ายต้องการอะไร
“น่า นิดเดียวเอง .. นะ ผมไม่ไหวแล้ว”
“อะไรของนาย ... ไม่เอาน่ะ ไม่ จงอิน”
เรียวนิ้วทั้งหมดยื้ออยู่กับมือของคนที่รัดรึงกับเอวของเขาไม่ยอมปล่อย แพคฮยอนเริ่มหวั่นใจกับผู้ชายคนนี้เสียแล้ว
“เดี๋ยว อย่า ..ฉันบอกว่าอย่า”
“ไม่ .. หลายวันแล้วนะที่ไม่ได้ทำ แบบนี้มันใจร้ายมากนะรู้มั้ย”
“แต่ ..อื้ม ..........”
ร่างสูงตวัดแขนให้คนที่เอาแต่ดิ้นต้องหันกลับมารับจูบจากเขา เรียวลิ้นร้อนถือโอกาสบุกรุกเข้าลิ้มรสความหวานในเรียวปากคู่นั้น ริมฝีปากที่แนบลงมาบดเบียดยัดเยียดรสจูบให้ไม่แพ้ลิ้นร้อนภายในที่รัดรึงเกี่ยวพันให้คนรับแทบจะอ่อนระทวย
อย่างนี้ล่ะนะ แพคฮยอนไม่อยากจะนึกเลยว่าจะต้องตกอยู่ในสภาพแบบนี้ แบบที่ไม่มีใครรู้ และไม่สามารถบอกใครได้
.. มีครั้งแรกก็ย่อมมีครั้งที่สอง มีครั้งต่อมาก็ย่อมมีครั้งต่อไป
และหากยิ่งห้าม ก็เหมือนยิ่งยุ
หากยิ่งวิ่งหนี ยิ่งถูกไล่ล่า
ทุกครั้ง ยิ่งสบตา .. ก็ยิ่งพ่ายแพ้
ภายใต้บางอย่างสีแดงสดในวันนี้
ในสายตาของหมาป่าผู้หิวโหย หากแม้ต้องแลกด้วยทางใดที่จะได้เนื้อขาวๆอันโอชะของลูกแพะมา
ไม่ว่าทางนั้นจะลำบากสักเพียงไหน หรือต้องรอคอยเวลานานสักเพียงใด .. มันก็คุ้ม
- ฉากต่อไปนี้เป็นฉากถูกตัดค่ะ -
สามารถขอได้โดย
1. เมนชันมาถามที่ @gorn_dbsk
2. อีเมล์มาขอ alivegorn_no@hotmail.com
จงอินมองอีกฝ่ายที่เงียบไปต่างจากทุกที หลายครั้งที่จบลงแบบนี้แต่อย่างน้อยแพคฮยอนก็ยังด่าว่าเขาบ้าง หรือไม่ก็เดินหนีไม่ใส่ใจกันเลยก็มี ใบหน้าคมลอบถอนหายใจก่อนที่มือทั้งคู่จะค่อยๆดึงเอาเสื้อสีแดงตัวหนาให้คลุมขึ้นมาตามร่างของอีกฝ่าย แพคฮยอนไม่ได้ขัดอะไรนอกจากนั่งนิ่งๆให้จงอินทำให้ การที่ไม่เงยหน้ามามองกันเลยนั้นทำให้อีกฝ่ายไม่สบายใจเอาเสียเลย
ไม่มีคำว่าสำนึกผิดหรอกสำหรับหมาป่าที่ออกล่าตามสัญชาตญาณ แต่จะให้ทำอย่างไรเมื่อไม่ว่าจะยิ่งทำลงไปเท่าไหร่
เหยื่อที่เปรียบดั่งของตายอย่างแพะน้อยตัวนี้ก็มีให้แค่ความหวาดกลัว
“แพคฮยอน”
“... อะไร”
“พี่เกลียดผมใช่ไหม”
“รู้แล้วยังจะถาม” แพคฮยอนหันหน้าหนีสายตานั้นที่จ้องมาอย่างไม่ลดละ เขาอยากจะดันตัวเองลุกขึ้นจากตักของคนๆนี้แล้วเปิดประตูเดินกระแทกเท้าหนีออกไปด้วยซ้ำ ถ้าไม่ติดว่าจะปวดไปทั้งตัวจนไม่อยากขยับ
จงอินเป็นฝ่ายเงียบไปบ้าง ทั้งที่สองมือยังไม่ยอมละออกไปจากร่างของแพคฮยอนแม้แต่นิด
“เกลียดก็เกลียดไป แต่พี่หนีผมไม่พ้นหรอก”
“ขอร้อง เลิกทำกับฉันแบบนี้เถอะนะ” แพคฮยอนเอ่ยบอกเสียงเครือ ใบหน้าเศร้าๆเอาแต่ก้มลง
“อย่าพูดแบบนี้เลย ถ้าทำกับคนอื่นได้ก็คงไม่มายุ่งกับพี่หรอก”
“................”
“พี่นั่นแหละที่นิสัยไม่ดีเอง ทำให้ผมต้องแทบบ้าตลอดเวลา ทำให้ผมไม่เป็นตัวเอง”
“ทำไม นะ นายไม่เห็นจะเป็นอะไร”
“เก็บอาการมันยากนะ เข้าใจกันหน่อยสิ”
แพคฮยอนตั้งใจฟังไม่กี่คำที่จงอินพูดออกมา ในหัวใจไม่มีทางใดให้เดินนอกจากยอมจำนน
“พยายามมองคนอื่นแล้ว แต่ตามันไปตามพี่ทุกที”
“พูดอะไรน่ะฮะ นายพูดเรื่องอะไร...”
“อย่าทำไม่รู้หน่อยเลย อย่ารังเกียจกันเลย”
“...............”
“ก็ในเมื่อผมรักพี่ขนาดนี้แล้ว”
ไม่ปล่อย
สุดท้ายหมาป่าอย่างคิมจงอินก็ไม่ยอมปล่อยแพะตัวน้อยอย่างพยอนแพคฮยอนไป
ให้ตายยังไงก็ยังจะไล่ล่าเอามาครอบครอง .. แม้จะต้องบ้าคลั่งพังทุกอย่างที่ขวางหน้า แต่ก็จะไล่ตาม จนกว่าจะได้หัวใจ
ที่ไม่ว่าจะยากเย็นขนาดไหน ก็จะเอามาเป็นของตัวเองให้ได้อยู่ดี
--------
หมดเวลาท้าทายความรู้สึกระหว่างกันแล้ว
ขณะที่ทุกคนกำลังจะเดินทางออกจากงานเพื่อกลับโรงแรม สายตาคู่เดิมที่มองหาแต่คนๆเดิมก็มิวายพาร่างของตัวเองเข้าประชิดอีกฝ่ายทันที มือหนาตวัดจับมือขาวๆนั่นให้หันกลับมาหา ขณะที่คนอื่นๆจะเดินล่วงหน้าห่างออกไป ใบหน้าที่หันกลับมาด้วยความตกใจ เมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นใครก็ได้แต่หันหน้าหนี
แพคฮยอนสะบัดมือออกจากมือของจงอินก่อนจะเดินเร็วๆกลับเข้าไปในกลุ่มสมาชิก จงอินมองตามพลางนึกว่าปล่อยไปเถอะ หนีเข้าไป
เขามองเสื้อสีแดงสดที่ปกปิดมาถึงลำคอกำลังคละปนไปกับเสื้อสีแดงของคนอื่นๆ พลางคิดในใจว่ามันแยกไม่ยากหรอก
ชุดสีแดงของแพคฮยอนวันนี้ ถึงจะเหมือนกับอีกหลายคนที่ใส่สีเดียวกัน
แต่ที่ไม่เหมือน .. ก็เห็นจะเป็นรอยรักลึกซึ้ง ที่หากเปิดดูก็รู้ได้ทันที
ว่าเขาคนนี้ .. ตีตราจองเอาไว้แล้ว
.
.
The end [OS] Under the Red (KaiBaek)
สวัสดีค่ะ
เรื่องนี้มาแบบไม่มีอะไรเลยเหมือนเรื่องก่อน ไม่รู้อะไรดลใจให้เขียนเรื่องนี้ขึ้นมา จบงานMAMAก็ยังไม่คิด
แต่พอผ่านมาวันนึง ลุกขึ้นมานั่งปั่นซะงั้นค่ะ ^^! ปกติเขียนให้กัมจงมันซึนๆ แต่ไม่รู้ว่าเรื่องนี้จะเรียกว่าซึนดีไหม ... ฮา
เรื่องนี้ตอนแรกอยากจัดแบบเลือดสาดให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย แต่ติดตรงเวลาไม่มีและคิดว่าเดี๋ยวได้หลุดคอนเซปท์แน่ๆ
เลยเอาไว้เท่านี้ก่อนน่ะนะคะ // เรื่องอื่นๆก็ดองไปตามระเบียบค่ะ จบเรื่องนี้แล้ว ต่อไปคงเป็นเรื่องที่ไม่อิงวง
และอีกสักพัก คงมีเรื่องยาวคู่นี้ออกมาให้อ่านค่ะ
พูดถึงกัมจงไปแล้ว ส่วนอิแบคลูกของหม่ามี้นั้น ไม่ขอเอ่ยถึงแล้วกันนะคะ เดี๋ยวโดนข้อหาไบแอสตัวเท่าบ้าน!!!
(เพิ่งโดนเพื่อนว่าไบแอสปาร์คชานยอลมาเมื่อตะกี้นี้ อิอิ)
ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับทุกคอมเมนท์ค่ะ ((_ _)) !!
ความคิดเห็น