สุดที่รักแวมไพร์ My Dear

 

“ยัยบ้านี่   รู้จักมั้ย คำว่ามารยาท ฉันขออยู่ด้วยเธอก็ต้องให้ฉันอยู่ด้วยสิ  มันเป็นมารยาท!”

“มารยาทบ้านป้านายสิ! นายเป็นใครฉันก็ไม่รู้จัก มาบอกว่าจะอยู่ด้วย แล้วยังร่อนจ่อนขนาดนี้เนี่ยนะ เป็นโรคจิตรึเปล่าก็ไม่รู้  ออกไปจากห้องฉันเดี๋ยวนี้เลย  ไอ้บ้า!” ฉันปิดตาแล้วพยายามเอาไม้กวาด จิ้มๆไอ้บ้านี่ออกไป  หน้าตาก็หล่อไม่น่าเป็นบ้าเลย  เสียดายTT

“ยัยบ๊องนี่! ถ้าเธอไม่ให้ฉันอยู่ด้วย ฉันจะดูดเลือดเธอให้หมดตัวเลย”ไม่มีมุกอื่นแล้วใช่มั้ยเนี่ย  ดูหนังมากไปป่ะอย่างกับตัวเองเป็นแวมไพร์

“เฮ้! นี่ฉันพูดกับเธออยู่ก็มองหน้าฉันสิ  เป็นอะไรนักหนาปิดหน้าปิดตาอยู่ได้ ห้ะ!” อย่า! อย่าดึงมือฉันออก ม่ายยยยยยย!

  พ่างงงงงง!!!

   โอ้วววว!---- แม่เจ้า!-0- 

“กรี้ดดดดด!ไอ้บ้า! ก็อยากจะมองอยู่หรอก ถ้านายมีเสื้อผ้าติดตัวซักชิ้น” ฉันหันหลังพูดกับเขา  ไอ้บ้า!ภาพเมื่อกี้มันติดตาฉ้านนนนน..  ฉ่า///-///(รับรู้ได้ว่าหน้าแดง)

“ขนาดฉันยังไม่อายเธอก็ไม่ต้องอายหรอกน่า หึๆ”

 ไอ้บ้าเอ้ย! แล้วนายจะไม่ออกไปดีๆใช่มั้ย” ขืนปล่อยไว้นานกว่านี้ ต้องแย่แน่ๆเลยมะปรางค์ 

ทำไงดี..ทำไงดี..ทำไงดี!!     โอเค   เอาหละ! 1  2   ซั่ม!!

“นี่แน่ะ!  นี่แน่ะ!”

ฉันฟาดไม้กวาดไปมา  แต่ไม่ยักกะโดน  ก็ทั้งปิดตาทั้งตีไปด้วยนี่

กึก!     แย่แล้วเขาจับไม้กวาดฉันไว้ได้ แล้ว...

ฟึ่บ!     เคร้ง!            โยนมันไปมุมห้อง แล้วประชิดตัว

“แล้วนี่ละ เธอยังจะบอกว่ามันบ้าอยู่มั้ย”

     แฮ่!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!-------