"เพื่อน" กับ มากกว่า "เพื่อน"

เนื้อเรื่อง

ในวันที่สดใส มีนักเรียนมากมายเดินกันทั่ว โรงเรียน ประถม เดเรียคริสเตียน ในขณะที่นักเรียนทุกคนกำลังเล่นไปเล่นมาก็มีเสียงขึ้นมาว่า
"สวัสดีค่ะทุกท่าน ดิฉัน ด.ญ.กานทิมา พรวิชัย นักเรียนชั้น ประถมศึกษาปีที่ 6 วันนี้ดิฉันจะมาเล่าพระธรรมวันนี้ ~ "
นี่ล่ะค่ะเสียงของฉันที่จะต้องมาพูดแบบนี้ทุกวันๆในตอนเช้า บ่าย และ เย็น ออ ลืมพูดไปอย่างหนึ่ง คือตอนนี้ฉันเนี่ยก็กำลังแอบคบกับใครบางคนอยู่ คนๆนั้นเขาชื่อ 
"เฮ้ย ไอ่โย ทำไมแกตัวสูงขึ้นเยอะเลยว่ะ แบ่งความสูงมาให้กูบ้างสิว่ะ"
นั้นล่ะค่ะเขาคนนั้นล่ะค่ะ ถึงเขาจะตัวสูงไปหน่อย แต่ฉันก็สูงเหมือนกันนะค่ะ เรา 2 คนห่างกันประมาณ 6 ซม.ได้ล่ะมั้ง คือตอนนี้ก็มีอยู่ไม่กี่คนหรอกค่ะที่รู้เรื่องนี้ แต่ถ้าถึงหูคนๆนั้นเมื่อไหร่รับรองทั้งโรงเรียน รู้แน่ ว้ากกก พูดปุ๊บก็มาปับเลย
"หวัดดี กาน วันนี้มาแต่เช้าเลยนะ คิดจะมาแข่งกับเค้าหรอ?"
"เปล่านี่ เค้าไม่ได้ตั้งใจจะมาแข่งกับ เมย์ซะหน่อย เค้าก็แค่อยากจะมาทำงานเร็วๆเท่านั้นเอง"
คนๆนี่แหละค่ะที่ฉันบอก...ฮึ้ย ขนลุก ว้ายตายล่ะ กริ้งเข้าแล้วต้องรีบไปที่ห้องเสียงตามสายแล้วล่ะสิ
~ เวลา 8.00 นาฬิกา ~
"ประเทศไทย ร่วมเลือดเนื้อชาติเชื้อไทย......." พวกเรากำลังร้องเพลงชาติกันอยู่ค่ะแต่ว่า เอ...???? ทำไมคนในห้องกานถึงน้อยนักล่ะ ลืมบอกไปอ่ะว่ากานเนี่ยนะนอกจากจะเป็นพนักงานเสียงตามสายแล้วก็ยังเป็นหัวหน้าห้องอีกนะ เก่งใช่มั้ยล่ะ
" โยๆๆ ใครว่ะนั้นน่ะ ตัวสูงๆขาวๆ น่ารักๆ อ่ะ แฟนใครว่ะ" เสียงเด็ดกวนฝ่าเท้าพูดออกมาตอนที่คุณครูเขากำลังประกาศกำหนดการของวันนี้อยู่
"อะไรว่ะใครคนไหน กูไม่เห็นรู้จักเลย มึงอย่ามาพูดอย่างนี้กับกูได้ไหม กูรำคาญว่ะ" โยเขาเป็นคนชอบเก๊ก สงสัยจะกินน้ำเก๊กหวยเยอะเกินไป แล้วก็ไม่ชอบบิดบังความลับของตัวเองเลยแล้วก็เวลาพูดอะไรหวานๆ ก็จะหวานจะเลี่ยนจะเลย
"ขอเชิญนักเรียนทุกคนขึ้นห้องได้ค่ะ" เสียงของคุณครู แจ่มใจ พูดให้นักเรียนขึ้นห้องเพื่อนที่จะไปเรียนได้แล้ว
"กานๆๆ ช่วยสอนการบ้านข้อนี่ให้หน่อยสิ เดี่ยวจะต้องส่งครูแล้ว ยิ่งเป็นครูแจ่มใจซะด้วยสิวันนี้ คาบแรกเลย เร็วๆเข้าสิ เดี่ยวก็โดนตีหรอก" เพื่อนของกานพูดขึ้นในขณะที่ในมือของกานนั้นกำลังถือปากกากับดินสอและกำลังสอนเพื่อนอีกคนหนึ่งอยู่
"จร้าๆๆๆๆๆๆ มาแล้วจร้า" สักพักหน่อย "ว้าย ครุแจ่มใจมาแล้วพวกเรานั่งที่เร็ว" นี้เป็นหน่วยลาดตระเวนประจำห้องค่ะคือว่า เมื่อครูคนไหนมาทุกคนจำเป็นต้องรู้ เีราจึงจำเป็นต้องมีหน่วยลาดตระเวนไว้ค่ะ
"นี่ๆเดี่ยวเอางานมาไว้ที่เราก่อนนะเดี่ยวเราจะรีบเคลียให้ เดี่ยวให้ใครก็ได้ไปถ่วงเวลาครูแจ่มใจไว้ก่อน"
"ได้ๆ เดี่ยวข้ากับไ่โยจะไปถ่วงเวลาให้ก่อนนะ รีบทำเข้าล่ะสู้ๆนะ"
"สู้ๆนะท่านหัวหน้า.." ว้าย! เสียงของโยกระซิบผ่านหูทำให้เรารู้สึกเขินขนานนี้เลยหรอ
อีก 5 นาทีผ่านไป
ว้าาาาาาา   เสร็จซะที เคลียงานให้ลูกน้องเสร็จแล้ว
แล้วเวลาก็ผ่านไปเรื่อยๆ จนถึงเวลาที่เรารอคอยคือ "กริ้ง!ๆๆๆๆๆ" เลิกเรียนแล้ว! เย่ๆๆๆ
พอถึงเวลาเลิกเรียนเราก็กลับบ้านกัน พอถึงบ้านปุบ ฉันก็รีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์หา.........โย
"ฮัลโหล สวัสดีครับ ใครหรอครับ" ว้าย ตายๆๆๆๆๆ ทำไมเสียงของโยในโทรศัพท์ถึงมีเสน่ห์แบบนี้ พวกเราคบกันมาได้ประมาณ 2 - 3 เดือนก็ต้องจากกันเพราะว่า โรงเรียน ประถม เดเรียคริสเตียนนั้นยังไม่มี มัธยมต้นและปลาย พวกเราจึงต้องจากกัน แต่แค่เพียงจากกันยังไม่พอนะ ยังต้องอยู่โรงเรียนคนล่ะโรงเรียนกันอีก ว้าา เสียดายจัง
แต่แล้วเรื่องที่ไม่น่าเกิดขึ้นมันก็จะเกิดคือว่า
ในคืนวันพระจันทร์เต็มดวงท้องฟ้าสดใสไม่มีใครเป็นทุกข์ แต่แล้ว ฉันก็ดันมีความทุกข์ได้ซะนี้ เพราะว่า
โยได้ขอเลิกกับเราแล้วง่า แงๆๆๆๆๆๆๆๆ เขามีเหตุผลแค่เพียงว่า เขาน่ะจะต้องไปต่างประเทศ 8 - 9 ปี ก่อนถึงจะกลับมาแต่ฉันบอกว่า จะรอๆๆๆๆๆๆๆๆ แต่เขาก็ไม่ยอมให้ฉันรอ เราเลยตัดขาดกันไม่คุยกันแค่คิดว่าเราเป็นเพื่อนร่วมโรงเรียนกันเท่านั้น

*** คำสุดท้ายที่ฉันอยากจะบอกเขานั้นก็คือ คำว่า เพื่อน กับ มากกว่าเพื่อน นั้นมันมีความหมายต่างกันนะ คำว่าเพื่อน คือเพื่อนที่รู้จักกันคุยกัน แต่คำว่ามากกว่าเพื่อนนั้นมันมีความหมายว่า คน 2 คนไปเลยจุดๆหนึ่งที่เรียกว่าเพื่อนไปแล้ว แล้วมันก็จะกลับมาที่เดิมก็ไม่ได้ เพราะฉะนั้นเรา 2 คนอย่ารู้จักกันเลย