If I die [GDTORY]

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

สวัสดีค่าาา
ไรท์เตอร์มาพร้อมเรื่องใหม่ซึ่งมีแรงบันดาลใจจากเพลง
หากฉันตาย- 60 Miles

เปิดเรื่องใหม่ในขณะที่เรื่องเก่ายังไม่จบ (_ _)" แฮ่ๆ

ไรเตอร์ไม่ทิ้งเรื่องเดิมแน่นอนค่ะ


 

ขอคอมเมนต์เป็นกำลังใจด้วยน๊าา
ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ ><

 

เนื้อเรื่อง

If I Die..

 

แสงแดดยามเช้าลอดผ่านผ้าม่านสีขาวสะอาดตาส่องเข้ามารบกวนคนที่อยู่ในห้วงนิทราจนต้องลืมตาขึ้นมาเสียไม่ได้

กลุ่มผมนุ่มของร่างเล็กที่ซุกตัวอยู่ในอ้อมกอดส่งกลิ่นหอมจางๆทำให้ร่างโปร่งไม่อยากลุกไปไหน

 

ร่างโปร่งลูบผมนุ่มของคนที่กำลังหลับไหลในอ้อมกอดของตน

รอยยิ้มบางๆผุดขึ้นบนใบหน้าหล่อ มือหนาลูบไล้แก้มขาวเบาๆ

 

คนในอ้อมกอดขยับตัวน้อยๆ ก่อนดวงตากลมจะค่อยๆลืมขึ้น

ภาพใบหน้าที่คุ้นเคยพร่ามัวก่อนจะค่อยๆชัดขึ้นเมื่อสายตาปรับโฟกัสเข้าที่

 

ริมฝีปากบางคลายยิ้มกว้างทันทีที่เห็นรอยยิ้มคนรัก

 

"ตื่นแล้วเหรอครับ" สิ้นเสียงนุ่มจมูกโด่งรันกดลงที่แก้มขาวก่อนจะสูดเอาความหอมเข้าไปฟอดใหญ่
 

"อื้ออ มีที่ไหนกันตื่นมานอนจ้องคนอื่นเค้าแบบนี้ฮะ" มือเล็กเอื้อมขึ้นลูบแก้มคนตรงหน้า

 

มือหนายกขึ้นกุมมือเล็กที่แก้มตน ริมฝีปากได้รูปกดลงที่หน้าผากมน ลงมาที่จมูกเล็ก และจบด้วยริมฝีปากสีชมพู

 

"แล้วมีที่ไหน นอนให้คนอื่นเค้ามองอยู่แบบนี้ หืม.." จียงว่าพรางบีบจมูกคนรักเบาๆ
 

"ฮะๆ คนอื่นที่ไหนกันฮะ... พี่จียง.."
 

"หืม.."
 

"..ทุกครั้งที่ผมตื่น พี่ต้องอยู่ตรงนี้ ให้ผมเห็นหน้าเป็นคนแรก แบบนี้.. ตลอดไปเลยได้มั้ยฮะ" ร่างเล็กว่าพรางมองลึกเข้าไปในตาอีกคน
 

".... ได้สิ" ร่างโปร่งตอบพรางยิ้มให้อีกคนอย่างอบอุ่น
 

"ซึงรีรักพี่จียงนะฮะ" แขนเล็กกระชับกอดคนรักแน่น





 

.

.

.

.

.

 

"จากอุบัติเหตุทำให้คนไข้เสียเลือดมาก เราพยายามเต็มที่แล้ว.. เสียใจด้วยนะครับ" ร่างในชุดกาวน์สีขาวโค้งให้ ก่อนจะเดินจากไป

 

"ขอบคุณครับ" ร่างหนากล่าวเศร้าๆพร้อมโค้งให้เล็กน้อย

 

"หลับให้สบายนะเว้ย จียง" ยองเบลูบแขนเพื่อนรักเบาๆ ก่อนเหลือบตาขึ้นมองเพดาน ไล่น้ำตาที่กำลังจะไหลออกมา

 

 

 

ครืดดด~ ประตูห้องพิเศษของโรงพยาบาลเปิดออก เผยให้เห็นร่างเล็กที่มีผ้าพันแผลที่ศีรษะ นั่งอยู่บนเตียง

 

"พี่ยองเบ! พี่จียงปลอดภัยใช่มั้ยฮะ! แล้วพี่จียงอยู่ไหน พาซึงรีไปหาพี่จียงหน่อย!!!" ทันทีที่ร่างหนาย่างกรายเข้ามา

ร่างเล็กรัวคำพูดขึ้นทันที

 

"คือ.... เอ่อ.. ซึงรี.. "

 

"ว่าไงฮะ พี่จียงหละฮะ" 

 

"..งั้นไปหาจียงกัน" ยองเบยิ้มให้ร่างเล็กบางๆ พรางเข็ญวีลแชร์มาให้

ยองเบเดินเข้าไปพยุงคนตัวเล้กที่กระตือรือล้นอย่างกับไม่ได้เจ็บป่วยอะไรขึ้นนั่งวีลแชร์

 

ซึงรี.. พี่ขอโทษ..

.

.

.


 

 

ยองเบพาร่างเล็กมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องฉุกเฉินแล้วเข็ญรถผ่านประตูห้องฉุกเฉินเข้าไปอย่างช่างใจ

 

มือหนาเอื้อมเปิดผ้าม่า เผยร่างโปร่งแน่นิ่งอยู่บนเตียง

 

 

"พ..พี่ยองเบ... น..นั่น ไม่ใช่พี่จียงใช่มั้ยฮะ.. ฮึกก พี่ล้อเล่นใช่มั้ย.." ทันทีที่สายตาเห็นร่างขาวซีดที่นอนนิ่งอยู่บนเตียง

ร่างเล็กน้ำตาร่วงลงมาอย่างห้ามไม่ได้ ร่างกายสั่นเทาเนื่องจากการกลั้นน้ำตาไปหมด

 

ยองเบก้มหน้าลง ไม่มีคำตอบที่ร่างเล็กหวัง

 

ขาเล็กพยุงร่างสั่นคลอนของตัวเองเข้าไปใกล้ๆเตียงนั่น

"พ..พี่จียง ฮึกก พี่ตื่นขึ้นมานะ!! ฮึกก.. ซึงรีไม่เล่นแบบนี้นะ! ฮึก ฮืออออ.. ลุกขึ้นมาสิ!! ฮืออออ พี่จียง.." 

 

น้ำตามากมายพรั่งพรูไหลออกมา

มือเล็กกำแน่นทั้งทุบทั้งตีคนที่นอนอยู่ แต่ไม่มีท่าทีว่าร่างนั้นจะตอบสนองเลย

"ทำไมพี่ทำแบบนี้ ฮึกก.. ลุกขึ้นมาก่อน.. ได้โปรด ฮึกกก.. พี่จียง.." ร่างเล็กก้มลงกอดร่างกายที่คุ้นเคยแน่น 

"อย่าทิ้งซึงรีไป..ฮึกก.. อยู่กับซึงรีก่อน... ฮึก.. ไหนบอก..จะอยู่ให้ซึงรีเห็นหน้า..ฮึกก เป็นคนแรก เวลาตื่นไงฮะ.. พี่จียง"

เสียงหวานขาดเป็นช่วงแทนด้วยเสียงสะอื้น น้ำตาไหลอาบแก้มขาว ไม่มีท่าทีจะหยุดไหล ร่างบางสั่นเทาจนตัวโยนแทบจะยืนไม่อยู่

 

มือเล็กลูบไล้แก้มคนรัก น้ำตาเอ่อขึ้นบดบังภาพข้างหน้าและหยดลงที่แก้มขาวซีดของอีกคน

ริมฝีปากเล็กประทับจูบลงบนกลีบปากขาวซีดของคนรัก

"ฮึกก.. ฮืออออ.." 

 

"ซึงรี..." ยองเบที่ยืนมองอยู่ เข้ามาลูบไหล่ซึงรีเบาๆ

 

"ทั้งหมด.. ฮึกก โกหก ใช่มั้ยฮะ.. ฮึกก ไม่จริงใช่มั้ย" แขนเล็กยังคงกอดร่างแน่นิ่งของคนรักแน่น

 

ใช่แล้ว มันไม่ใช่ความจริง.. เขากำลังฝัน.. ?

ทำไมมันเจ็บปวดนักหละ.. เจ็บจนจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว..

 

จียงในโลกที่ขนากับโลกของความเป็นจริงยืนมองคนรัก ที่กอดร่างตัวเองอยู่

 

 

ซึงรีกำลังร้องไห้.. กำลังร้องไห้เพราะเขา...

 

ซึงรี.. พี่อยู่นี่ อยู่ตรงนี้ พี่ไม่เคยจากไปไหนนะ..

 

 

 

"ฮึกก.. คนบ้า.. คนเห็นแก่ตัว.. ฮึกก ผมไม่รักพี่จียงแล้ว ฮือออ.. พี่มันใจร้าย อึกก..พี่ยังไม่เคยบอกรักซึงรีเลยนะ.. ฮึกก"

ร่างเล็กโวยวาย ทุบร่างนั่นอีกครั้ง 

 

พี่เจ็บมั้ย.. เจ็บก็ลุกขึ้นมาโวยวายสิ ฮึกก.. 

 

 

 

จียงยืนมองคนรักอยู่ข้างๆ มือหนายกขึ้นหวังจะจับไหล่ที่สั่นสะท้านนั่น

แต่มือหนากลับร่วงหล่นลงผ่านไหล่เล็กนั่น 

อยู่ใกล้.. แต่สัมผัสไม่ได้

 

 

น้ำตาที่ไม่เคยให้ใครได้เห็นไหลออกมา พร้อมกับคนรักที่กำลังทรุดตัวร้องไห้อยู่บนร่างเขาอย่างทรมาน

 

จียงกระตุกเบาๆ เหมือนมีแรงดึงบางอย่างให้เขาตกลงสู่แสงสีขาวที่ดูน่ากลัวและว่างเปล่า หลังจากนั้นเขาก็ไม่รับรู้อะไรอีก..

 

 

 

อะไรกัน.. พระเจ้าครับ.. ให้ผมมองหน้าเขา.. อีกสักนิดก็ไม่ได้เหรอ..

 

ใจร้ายจังเลยนะครับ...

 

 

.

.

.

 

 

ตี๊ดดดดดดดด~! ติ๊ด ติ๊ด~ เสียงเครื่องวัดชีพจรดังขึ้นอีกครั้ง เส้นชีพจรที่แน่นิ่งขยับขึ้นลงเป็นคลื่นช้าๆ และเร็วขึ้นเรื่อยๆ

ซึงรีเงยหน้ามองอย่างตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น พี่จียง.. พี่จียงกลับมาแล้ว

"ม..หมอ!!!! หมอครับ!!!" ยองเบวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว

 

ซึงรีทำอะไรไม่ถูกน้ำตายังคงไม่หยุดไหล ดีใจ... ดีใจเหลือเกิน

 

"ญาติรอด้านนอกนะคะ" ทันทีที่พยาบาลและหมอเข้ามา ซึงรีโดนดันให้ออกมารอด้านนอก

 

"ไม่มีใครดื้อเกินมันจริงๆ.." ยองเบเอ่ยเบาๆ พรางลูบผมน้องชายตัวเล็ก

 

ร่างเล็กยิ้มน้อยๆ กับคำพูดของพี่ยองเบถึงคนรักตน ก่อนหันไปความเคลื่อนไหวภายในผ่านช่องเล็กๆเข้าไปในห้องนั้น ในใจก็ภาวนาให้คนรักปลอดภัย

 

 

 

"คนไข้ปลอดภัยแล้วนะครับ แต่เนื่องจากสมองขาดออกซิเจนไปเกินสิบห้านาที อาจส่งผลให้เขาความจำเสื่อมชั่วคราวนะครับ"

ไม่นานนักคุณหมอก็ออกมาพร้อมข่าวดีและเดินจากไป

 

จียงย้ายมาห้องพิเศษ เกือบสองอาทิตย์แล้วที่เขายังคงนอนอยู่อย่างนั้น 

ซึงรีออกจากรพ.มาหลายวันแล้ว แต่ยังไม่ไปไหน ยังคงคอยดูแลจียงไม่ขาด

ทั้งเช็ดตัว

อ่านหนังสือ

กายภาพบำบัด

ทุกสิ่งอย่างที่ร่างเล็กทำให้ จียงรับรู้ทั้งหมด เพียงแต่เขาไม่สามารถลืมตาขึ้นมาได้

 

"พี่จียง ฟังซึงรีอยู่ใช่มั้ยฮะ" มือเล็กจับมือคนรักขึ้นมากุมพราเอาแนบแก้มตัวเอง

"หลายวันแล้วนะ ที่พี่ให้ซึงรีพูดอยู่คนเดียว.. ไม่คิดถึงกันเลยหรอฮะ" แก้มขาวถูไปมาบนมือที่แสนอบอุ่นนั้่น

ร่างเล็กหลับตาลงรับไออุ่นจากมือนั่น

 

 

.

.

.

"คิดถึงสิ.. คิดถึงมากเลย" จียงเอ่ยเสียงแผ่วเบาพรางออกแรงที่มีอยู่น้อยนิดบีบแก้มคนน่ารักเบา

 

"พ..พี่จียง!!" ซึงรีตกใจไม่น้อย ฟื้นแล้ว.. พี่จียงฟื้นแล้ว

ร่างเล็กโผลเข้ากอดคนรักแน่นพรางร้องไห้ออกมาเป็นเด็กๆ

 

จียงยิ้มเบาๆพรางหลับตาลง คิดว่าจะไม่ได้กอด คิดว่าจะไม่ได้กลิ่น คิดว่าจะไม่ได้ยินเสียงคนคนนี้อีกซะแล้ว

 

"พี่จียง ใจร้าย ฮึก.." ร่างเล็กกอดอีกคนแน่นราวกับกลัวว่าคนคนนี้จะหายไป

 

"หืม..ใจร้ายยังไง.." เสียงพูดที่ดูเหมือนกระซิบของคนที่โดนกอดเอ่ยขึ้น

 

"ไม่ต้องพูดเลย.. พี่ยังไม่หายดีนะ" ซึงรีผละอีกคนออกก่อนทำท่าดุ น้ำตาที่ไหลออกมาถูกเช็ดออกลวกๆ

 

สองร่างยิ้มให้กัน สายตาที่ทั้งคู่มองกันมันยากจะเอาคำไหนมาอธิบาย

สายตาที่มีให้เพียงแค่อีกฝ่าย รอยยิ้มที่มีให้กันเสมอ

 

คิดว่าวันนั้นจะเป็นวันสุดท้าย...

ขอบคุณพระเจ้าที่นำเขากลับมา ขอบคุณจริงๆฮะ..

 

 

 

 

หลังจากที่จียงพักฟื้นจนหายดี ชีวิตซึงรีก็กลับมามีความสุขอีกครั้ง และมากกว่าเดิมหลายเท่า

จียงเองก็เช่นกัน

 

ตอนนี้กลายเป็นว่าซึงรีตื่นมานอนมองจียงซะเอง นิ้วเล็กแตะที่หัวคิ้วคนรักเบาๆพรางลากนิ้วลงมาตามสันจมูกแผ่วเบา

ไล้วนที่แก้มลงมาที่ริมฝีปาก 

 

"อ๊ะ!" จียงแกล้งงับนิ้วเล็กนั่น พรางลืมตาขึ้น

 

ทั้งคู่มองตากันและยิ้มให้กัน สองคนค่อยๆขยับเข้าหากันช้าๆ และเป็นซึงรีเองที่หยุดก่อนยืดตัวขึ้นจุ๊บหน้าผากคนรัก

 

"มอนิ่งคิสฮะ" ตาย้วยยิ้มจนกลายเป็นครึ่งวงกลม จียงอดที่จะหอมแก้มขาวๆนั่นไม่ได้

 

"ซึงรี..."

 

"ฮะ.."

 

"... ขอบคุณที่อยู่ด้วยกันนะครับ.. พี่.."

 

"หือ.."

 

"พี่จียงรักซึงรีนะ" คำพูดที่ซึงรีอยากได้ยินมากมายยิ่งกว่าสิ่งใด ในวันนี้จียงพูดออกมา เขาพูดมันออกมาแล้ว

ซึงรีอดร้องไห้ไม่ได้

 

"อ่าว..ร้องไห้เลย ฮ่าๆ ขี้แงจังเลยน๊า" จียงลูบผมนุ่มเบาๆ

 

"พูด.. อีกได้มั้ยฮะ นะ.." ซึงรียิ้มทั้งน้ำตา คำของของคนตัวเล็กทำเอาจียงอดยิ้มไม่ได้

 

มือหนารั้งท้ายทอยคนตัวเล็กเข้ามาใกล้ๆ พรางประทับริมฝีปากลงอย่างอ่อนโยน

ซึงรีดันไหล่อีกคน ก็อยากได้ยินคำว่ารัก ไม่ได้อยากให้จูบนี่นา

มือหนารวบแขนเล็กไว้พรางมอบจูบที่แสนนุ่มนวนให้คนที่ขืนเขาอยู่ เพียงไม่นาน

ร่างเล็กแทบจะละลายกับจูบแสนหวานนั่น

 

ถึงจะไม่ได้ลุกล้ำเข้าไป แต่ก็รับรู้ได้ว่าอีกคนต้องการสื่ออะไร 

รับรู้ได้ถึงความหอมหวานนุ่มนวลเพียงแค่สองริมฝีปากนั่นแตะกัน

 

จียงถอนริมฝีปากออกอย่างอ้อยอิ่ง พรางกดจูบซ้ำลงบนกลีบปากสีเชอรี่นั่นอีกครั้งแรงๆแล้วผละออกมา

.

.

.

.

 

 

 

 

"ควอน จียง รัก อี ซึงฮยอน.. รักมากๆ และจะรักตลอดไป จนกว่าความตายจะแยกเราสองคน" ริมฝีปากอิ่มประทับจูบลงบนมือเล็กที่สวมแหวนไว้ที่นิ้วข้างซ้าย

เจ้าของมือนิ่มยิ้มทั้งน้ำตา แก้มขาวขึ้นสีเรื่อๆจากความร้อนจากริมฝีปากอีกคน กับเสียงเชียร์ของบรรดาแขกในโบสถ์ตอนนี้

 

พิธีจบลงพร้อมดอกไม้ช่อสวยที่ร่างเล็กโยนให้บรรดาเพื่อนๆต่างแย่งกันรับ

 

จียงและซึงรียืนมองภาพตรงหน้าด้วยกันอย่างมีความสุข ทั้งคู่กอดกันอีกครั้ง

 

 

หลังจากนี้อะไรจะเกิดขึ้น ผมจะไม่มีวันปล่อยให้อีกคนต้องฝ่าฟันสิ่งนั้นไปเพียงลำพัง
ผมจะอยู่ตรงนี้ เคียงข้างอีกครึ่งชีวิตของผม ตลอดไป..

 

ควอน จียง อี ซึงฮยอน

 

 

THE END


---------

สวัสดีค่าา T/\T *ก้มกราบ
เอาSFไปอ่านกันก่อนนะค๊าา 
เรื่องนี้เค้าแต่งไว้นานแล้ว เลยเอามาลงแก้ขัดไปก่อน

ช่วงนี้ไรท์เตอร์เปิดเทอมเลยไม่ได้แต่ง The Schicksal cafe
แต่ตอนนี้กำลังแต่งตอนที่สามอยู่นะคะ สัญญาแล้วว่าจะไปทิ้งชิคซัล
จบแน่ๆค่ะ 5555

ไปแย้วววว รักนะคะรีดเดอร์ จุ๊บๆๆ >3<