คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Two
ที่โรงพยาบาล
"คุณหมอครับ เพื่อนผมโรคหัวใจกำเริบครับช่วยเขาด้วยนะครับ"
"ครับๆ"
บุรุษพยาบาลนำสายรุ้งขึ้นเตียงแล้วรีบเข็นเข้าไปในห้อง ICU ตายแล้วชักจะไปกันใหญ่แล้วทำไงดี ทำไงดี ฉันกลัวจริงๆแล้วสิทีนี้ ถ้าเค้ารู้ต้องเป็นเรื่องใหญ่แน่เลย
"ฮือๆ"
"ไม่เป็นไรครับไม่ต้องกลัว หมอต้องช่วยได้อยู่แล้ว"
"แง๊ๆ"
คำพูดของนายไฮโซยิ่งทำให้ชั้นยิ่งรู้สึกแย่เข้าไปใหญ่ทันใดนั้นเอง อุ๊บ
"ไม่เป็นไรครับ มันต้องไม่เป็นไร"
ตายแล้วมากอดฉันทำไม อะไรกันเนี่ยฉันไม่เคยโดนผู้ชายคนไหนใครกอดฉันยกเว้นปู่ การกอดแบบนี้ไม่เหมือนที่ปู่กอดฉัน แต่ฉันก็รู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก
"ปล่อยช้านนนนนน"
"ผมขอโทดครับ ขอโทดจริงๆครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ ผมแค่อยากจะ..."
"ค่ะๆ ไม่เป็นไรฉันต่างหากที่ต้องขอโทษคุณ คือจริงๆแล้วเพื่อนฉันไม่ได้..."
ทันใดนั้นเองสายรุ้งเดินออกมาจากห้อง ICU พร้อมคุณหมอ
"ฟ้าาาาาาาถึงกรุงเทพแล้วทำไมไม่ปลุกฉันหละ แล้วฉันมาอยู่โรงบาลได้ไงเนี่ย โอ๊ยๆงง"
ปู๊ดดดดดดดดดด......ด
"ฉันไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ"
"นี่มันอะไรกันครับ ใครก็ได้ช่วยอธิบายที"
"คือว่าคนไข้แค่ท้องเสียแล้วมีอาการอ่อนเพลียหนะครับ นอนพักให้น้ำเกลือเดี๋ยวอาการก็ดีขึ้นเอง"
เอาไงดีหละทีเนี่ย TwT
"เขาไม่เป็นไรไช่ไหมครับ คุณหมอ"
"ครับ หมอขอตัวก่อนแล้วกันนะครับ"
คุณหมอดูไม่พอใจในท่าทางของนายไฮโซ
"ผมดีใจกับคุณด้วยนะครับเพื่อนคุณไม่เป็นไรแล้ว ไม่ต้องไห้แล้วนะครับ"
"เออ..คุณไม่โกรธฉันหลอค่ะ"
"ห่ะ โกรธเรื่องอะไรหลอครับ"
"ป่าวค่ะ ไม่มีไร แหะๆ"
เขาเขย่ามือฉันไปมา ฉันไม่รู้ว่าเขาตั้งใจจะแต๊ะอั๋งฉันหรือเขาไร้เดียงสากันแน่ แต่ว่ายังไงเขาก็อุตส่าห์พาสายรุ้งมาโรงพยาบาล สรุปว่าเขาเป็นคนดีก็แล้วกัน
"ฟ้าาาาาาาาา"
มีเสียงแหลมเรียกชื่อฉันดังมาจากข้างหลัง สายรุ้งนั่นเอง
"นี่ใครหลอแก "
สายรุ้งใช้ไหล่เบียดฉัน แล้วยิ้มอย่างมีเล่ห์นัย
"บ้า...เขาก็เป็นคนที่ช่วยแกไว้ไง"
"อ๋อ ขอบคุณมากนะคะที่ช่วยฉันไว้ ถ้าไม่ได้คุณฉันอาจจะตายไปแล้วก็ได้ ซิกๆ"
ฉันไม่อยากจะเชื่อเลย สายรุ้งเพิ่งรู้สึกตัว แต่กลับทำเหมือนว่ารู้เรื่องมาทั้งหมด หุหุ มิน่าหละเราถึงคบกันมาได้นานขนาดนี้
"ดิฉันสายรุ้งค่ะ ส่วนคุณ...."
"แสงแดด ครับ"
"ชื่อเพราะจังนะคะ คิคิ"
"ครับ"
เขาเขิลอายเล็กน้อย เผยให้เห็นรอยยิ้มเล็กของเขา ฉันชอบรู้สึกรอยยิ้มเขาจังเลย มันทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่นทั้งๆที่ฉันเพิ่งรู้จักเขาก็ตาม แต่คนที่น่าจะรู้จักเขาดีกว่าฉันคงเป็นยัยสายรุ้งหละมั้งเนี่ย เพิ่งฟื้นก็คุยจ้อซะแล้ว
"คุณชื่อฟ้าใช่ไหมครับ"
"ค่ะ ฟ้าใสค่ะ ขอบคุณมากเลยนะค่ะสำหรับวันนี้ถ้าฉันไม่ได้คุณช่วยไว้คงแย่เลยนะคะ งั้นดิฉันกับเพื่อนขอตัวแล้วกันนะค่ะ"
"ครับ โชคดีนะครับ"
ฉันลากสายรุ้งซึ่งกำลังยิ้มหน้าบานอยู่ แล้วรีบเดินออกจากโรงพยาบาลให้เร็วที่สุด เพราะการที่ฉันยิ่งคุยกับเขานานทำให้ฉันยิ่งรู้สึกผิดมากขึ้นด้วย
"ฟ้าแล้วกระเป๋าเราหละ!!"
"นั่นเดะ!! อ๊ากๆๆ ตายแล้ว"
ฉันรีบวิ่งกลับไปในโรงพยาบาล แต่ไม่ก็เจอเขาแล้ว เห็นแต่เพียงแค่นางพยาบาลคนนึงเท่านั้น ฉันไม่รอช้าที่จะเข้าไปถาม
"ขอโทษนะคะ เห็นผู้ชายที่ตัวสูงๆขาวๆท่าทางดูดีรึป่าวค่ะ"
"อ๋อไช่คนนั้นรึป่าวค่ะ"
นางพยาบาลชี้ไปทางเสียงหัวเราะของชายหญิงคู่นึงหลังฉัน สายรุ้งกับคุณแสงแดดนั่นเอง
"ฟ้าๆ กระเป๋าอยู่ในรถคุณแสงแดดอ่ะ คิคิ ดีนะเนี่ยที่เค้ายังไม่กลับ คริกคริก"
"ใช่ครับ 555+"
ฉันหละหมั่นไส้ท่าทางของยัยสายรุ้งจริงๆ ดูดีอกดีใจออกนอกหน้านอกตา ชิชิ เห็นคนหน้าตาดีเป็นไม่ได้
"ขอโทษค่ะ ขอกระเป๋าคืนด้วยค่ะ ดิฉันจะรีบกลับบ้าน"
ฉันพูดกระแทกเสียงออกไปโดยไม่รู้ตัว ไม่รุ้ทำไม อาจจะเป็นเพราะหมั่นไส้สายรุ้ง
"ครับๆ เดี๋ยวผมไปขับรถออกมาให้นะครับ คุณไปรอหน้าโรงพยาบาลได้เลย"
"ขอบคุณค่ะ จะไปรอนะค่ะ ไปกันเถอะรุ้ง"
ฉันรีบลากสายรุ้งออกมาด้วยความหมั่นไส้ ฉันก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องหมั่นไส้สายรุ้งด้วย
"สายรุ้งแกไปสนิทสนมกะเค้าตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย เพิ่งรู้จักกันไม่ไช่หลอ"
"ก็ใช่ คิคิ"
ฉับกับสายรุ้งยืนรอนายไฮโซเอ้ยคุณสายลมที่หน้าโรงพยาบาล ทันใดนั้นเองรถสปอร์ตสีเหลืองก็โฉบมาอยู่หน้าเราทั้งสองคน
"ขึ้นรถมาก่อนสิครับ เดี๊ยวผมไปส่งให้ที่บ้าน"
"อ๋อไม่เป็นไรค่ะเราไปกันเองได้"
ฉันตอบในทันทีแล้วเดินไปที่กระโปงรถเพื่อจะเอากระเป๋า
"ฟ้าขึ้นรถเร้ววว"
"รุ้งแกไปอยู่บนนั้นได้ยังงัยยยยย แง่งๆ"
ให้ตายสิเพื่อนฉันทำไม่เปนคนแบบนี้นะ ซิกๆ ฉันอยากจะฆ่าสายรุ้งให้ตายให้ได้เลย
ปี๊ด ปี๊ดดดดดดดด ปี๊ด ปี๊ด ปี๊ดดดดด เสียงรถคันข้างหลังบีบแตรไล่ฉัน
"ขึ้นรถเลยครับคุณฟ้า"
นายไฮโซออกรีบมาเปิดประตูรถให้ฉัน
"เร็วๆดิฟ้า คันหลังบีบแตรใหญ่แล้ว"
โอ๊ยอะไรกันเนี่ย ฉันควรทำยังไงดี
ปี๊ดๆๆๆ ปี๊ดดดดดดดดด
"ก็ได้จะเอางี้ก็ได้ ยัยรุ้งแกนะแก"
ความคิดเห็น