คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : One
สถานีรถไฟลพบุรี
อีก 15 นาที รถไฟที่เข้ากรุงเทพจะออกจากสถานี ท่านผู้โดยสารทุกท่านโปรดขึ้นรถไฟให้เรียบร้อยด้วยค่ะ
ฉันกับสายรุ้งเพื่อนรักของฉันกำลังจะเดินทางไปหางานทำในกรุงเทพด้วยกัน ว่าแต่ทำไมยัยรุ้งถึงไม่ออกจากห้องน้ำซะทีนะ นี่มันก็สายมากแล้ว ทำไรของของเค้าอยู่นะ
"ยัยรุ้ง เสร็จรึยังแกรถไฟจะออกแล้ววว"
"โอ๊ย รู้แล้วๆ"
ปู๊ดป๊าดปู๊ดป๊าด
"รุ้งเป็นอะไร ท้องเสียป่าว"
"ไม่เป็นไรๆ เสร็จแล้วๆ"
สายรุ้งค่อยเปิดประตูห้องน้ำออกมา ด้วยท่าทางอันอิดโรย ฉันเดาได้เลยว่าเมื่อคืนเธอคงกินมะม่วงดองเข้าไปเยอะแน่ๆ
"แหะๆ เสร็จแล้วๆไปกันเถอะ ฉันหละอยากไปจะแย่แล้ว คิคิ"
น้ำเสียงอันสดใสของรุ้งตรงกันข้ามกันกับใบหน้าอันซีดโดยชิ้นเชิง
"รุ้ง กลับบ้านกันก่อนป่ะ พรุ่งนี้เราค่อยไปกันก็ได้"
สายรุ้งไม่สนใจคำพูดของฉัน แล้วรีบลากกระเป๋ายังชานชลาด้วยเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีเหลือในตอนนี้ ฉันรีบตามไปด้วยความที่กลัวเพื่อนจะเป็นลมหมดสติไป
"เดินเร็วหน่อยเซ่ เดี๋ยวก็ไปไม่ทันหรอก"
"พรุ่งนี้เราค่อยไปกันก็ได้"
"ไม่"
สายรุ้งหันหน้ามาค้อนใส่ฉันแล้วเดินต่อไป
ในที่สุดเราก็ได้มานั่งบนรถไฟ มีพ่อค้า แม่ค้ามากมายนำอาหารมาขายบนรถไฟ ทำให้รถไฟดูวุ่นวายไปหมด ซึ่งฉันไม่ค่อยจะชอบเท่าไหร่ ฉันอยากอยู่เงียบมากกว่า
"เฮ้ยรุ้ง หน้าแกซีดมากเลยนะเนี่ย รู้ตัวรึป่าว"
ตาปรือๆ ของสายรุ้งจ้องมาที่ฉัน
"ช้านจาไปกรุงเทพพ... ขอช้านนอนก่อนนา ถ้าถึงกรุงเทพแล้วอย่าลืมปลุกช้านด้วย"
สิ้นเสียงอันแผ่นเบาของสายรุ้ง รถไฟก็ค่อยๆออกจากออกจากสถานี สายรุ้งล้มตัวมาซุกที่หน้าตักฉัน ลมเอื่อยๆพัดผ่านหน้าฉันไป มันกระตุ้นให้ต่อมน้ำตาฉันเริ่มทำงาน ตาจ๋า ยายจ๋า หนูสัญญา หนูจะกลับมาเยี่ยมยายบ่อยๆนะ หนูไม่อยากให้ตากับยายมาส่งหนูที่นี่ เพราะหนูรู้ว่าหนูคงทำใจไม่ได้ที่ต้องจากตากับยายไป อีกอย่างตากับยายก็แก่มากแล้วคงจะลำบากที่ต้องเดินทางมาส่งหนู รักษาตัวด้วยนะคะ น้ำตาฉันเริ่มไหลออกมา แต่ฉันก็ต้องรีบเช็ดน้ำตาเอาไว้เพราะมีชายหนุ่มที่กำลังเดินเข้ามาเพื่อนั่งเบาะตรงข้ามฉัน
"ขอโทษนะครับ มีคนนั่งไหมครับ"
"มะมะ ไม่มีค่ะ"
ฉันจ้องมองหน้าชายคนนั้นซ้ำไปซ้ำมา เพราะฉันไม่แน่ใจว่าเคยเห็นหน้าเค้าที่ไหนรึป่าว
"มีอะไรรึป่าวครับ"
"มะมะไม่มีไรค่ะ.....คุณคือ เออ ทำงานในบ้านไร่รีสอร์ทรึป่าวค่ะ"
"อ๋อ ป่าวครับ คุณตาผมเป็นเจ้าของที่นั่นหนะครับ ผมแค่แวะมาเยี่ยมท่านหนะครับ"
"อ๋อค่ะ แต่ก่อนคุณยายฉันเคยเป็นแม่บ้านที่นั่นหนะค่ะ ฉันคิดว่าฉันเคยเจอคุณ"
"อ่าครับ"
บ้านไร่รีสอร์ทอยู่ระหว่างทางจากบ้านฉันไปโรงเรียนประถมของฉัน ฉันจำได้ว่ารีสอร์ทแห่งนี่เริ่มสร้างตอนที่ฉันอยู่ ป.4 ความจริงฉันก็ไม่ชอบรีสอร์ทแห่งนี้เหมือนคนอื่นหรอกนะ ถึงแม้มันจะนำความเจริญและสร้างรายได้ให้กับคนในท้องถิ่นของเรารวมทั้งคุณยายด้วย พ่อแม่ของสายรุ้งก็เป็นผู้จัดการบริษัทรีสอร์ทนี้ แต่ฉันก็ยังยืนยันว่าฉันไม่ชอบที่นี่เลยจริงๆ
ตอนนี้รถไฟได้ถึงสถานีรถไฟหัวลำโพงแล้วค่ะ ขอบคุณทุกท่านที่ใช้บริการค่ะ
ตอนนี้ผู้คนต่างกำลังทยอยลงจากรถไฟไป มีเพียงฉันที่กำลังเขย่าตัวสายรุ้งอยู่
"รุ้ง รุ้ง ตื่นได้แล้ว ตื่น ตื่น ถึงกรุงเทพแล้ว"
ฉันพยายามที่จะปลุกสายรุ้ง แต่เธอไม่มีทีท่าว่าจะตื่นเลย ตายแล้ว ตัวร้อนจี๋เลย ฉันจะทำยังไงดีเนี่ย แง่แง่ ฉันไม่น่าปล่อยให้ยัยรุ้งมาวันนี้เลย
"มีอะไรให้ผมช่วยรึป่าวครับ"
นายไฮโซหลานเจ้าของรีสอร์ทยืนอยู่ที่ชานชลาตะโกนถามฉัน เอายังไงดีหละเนี่ย ให้เค้าช่วยดีไหมนะ เอาวะเป็นไงเป็นกัน
"อ๋อไม่เป็นไรหลอกค่ะ แค่เพื่อนฉันเค้าโรคหัวใจกำเริบอะคะ โอ๊ยแย่จัง ทำไงดีๆ"
"เด่วผมไปช่วยนะครับ แปปนึงนะครับ"
5 4 3 2 1
"ไหนครับๆ เป็นไรรึป่าว"
"ค่ะค่ะ ดูสิค่ะสลบไปแล้ว เพื่อนฉันจะตายไหมค่ะ ฮือฮือ"
"เดี๊ยวผมจะพาไปส่งที่ โรงพยาบาลนะครับ"
ฮ่าๆ ใช้ได้ผลจริงๆด้วย ฉันนี่ฉลาดจริงๆ ก๊ากๆๆ ตานี่หลอกง่ายจริงเลย
"ค่ะ ค่ะ ขอบคุณมากนะค่ะ"
นายไฮโซอุ้มร่างใหญ่ๆสายรุ้งฝ่าฝูงชนมากมายไป ฉันจะรีบลากกระเป๋าตามไปอย่างรวดเร็ว แล้วเค้าก็หยุดหน้ารถสปอร์ตสีเหลือง มีชายวัยกลางคนเปิดประตูให้ นายไฮโซค่อยวางสายรุ้งลงบนเบาะ แล้วรีบมายกกระเป๋าฉันใส่บนรถอย่างรวดเร็ว ใบหน้าเขาดูเคร่งเครียดมาก เค้าคงไม่รู้หละสิว่ากำลังถูกฉันหลอก โถ่ช่างนางสงสารจริงๆ แต่ทำไงได้หละ ก็ฉันไม่มีทางเลือก เค้าก็อยากมาช่วยเองหนิ
"พี่ช้างเดี๊ยวผมขับรถเองครับ "
ฉันคิดว่าชายวัยกลางคน คนนั้นคงเป็นคนขับรถของเขาแน่เลย
"ครับ คุณหนู"
อิอิ ใช่จริงด้วย
"ขึ้นรถเลยครับคุณ"
"อะคะ"
ความคิดเห็น