SHINee ~ short ~HooN = อุบัติ...

เนื้อเรื่อง

“หลบหน่อยคร๊าบ o[]O”

“ขอทางหน่อย T-T”

“คุณณณ...ระ....วัง”

“โอ๊ย!”

“ขอโทษครับ..ขอโทษ  คุณ  คุณเป็นอะไรรึเปล่า”ร่างโปร่งปล่อยจักรยานลงก่อนจะรีบมาดูคนที่โดนชนเมื่อกี๊

“นี่นายขับรถยังงัยของนายหะ  O[]O”ร่างสูงที่ล้มนอนลงกับพื้นโววาย

“คือ..คือ..ผมขอโทษ  ผมไม่ได้ตั้งใจ  พะ..พอดีเบกมันไม่ติด ”ร่างโปร่งรีบเก็บข้าวของที่กระจัดกระจายส่งคืนให้เจ้าของ

และเมื่อร่างสูงได้เห็นหน้าร่างโปร่งชัดๆ

“นายเต้าหู้ นายเองเหรอ”ร่าสูงร้องออกมาเสียงดัง

“นี่ก็เป็นนายเองเหรอ นายยีราฟ   รู้งี้ชนให้ตายเลยดีกว่า”ประโยคหลังบ่นพึมพำกับตัวเอง

“ใคร  ใครยีราฟ  แล้วเมื่อกี๊นายว่าอะไร อะไรตายๆหะ”

-          อนยู ชายหนุ่มร่าเริง เค้าเป็นเด็กหลังห้อง (แต่เรียนเก่งนะ)เค้าเป็นคนที่เข้าสังคมง่าย เค้าสนิทกับทุกคนในห้องและเป็นที่รักของทุกคนจะเว้นก้แต่...

-          มินโฮ ชายหนุ่มผู้สุขุม รักสงบ ไม่ชอบสุงสิงกับใคร (เป็น ลูก ผอ.)

ทั้งคู่ไม่กินเส้นกันเอามากๆ

“เอามานี่!”มินโฮว่าก่อนจะรีบยื่นมือมาหยิบของของตัวเองจากอนยู

“โอ๊ย!”ของที่รับมาทุกอย่างร่วงลงกับพื้นตามเดิม

“นาย  นายเป็นอะไรนายยีราฟ”ถามออกมาด้วยความเป็นห่วงหน้าตาดูเป็นกังวนมาก

“แขน  แขนฉัน ฉันปวดแขน”มินโฮเอาแขนอีกข้างขึ้นมาจับข้อแขนข้างขวาไว้

“นายต้องรับผิดชอบ”ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองอนยูอย่างช้าๆ

“รู้แล้วๆ  ฉันว่านายรีบไปห้องพยาบาลก่อนเหอะ”อนยูพยายามพยพุงร่างสูงขึ้นแต่ก็ถูกร่างสูงผลักออกมาอย่างแรง

“อย่ามาใกล้ฉัน ไอ่ตัวอันตราย”จากนั้นก็รีบเดินไปยังห้องพยาบาลคนเดียวทิ้งให้อนยูยืนมองตามจนมินโฮลับตาไป

.

.

“นายไม่ต้องมาใกล้ฉันไอ่ตัวอันตราย”อนยูเล่าเหตุการณ์ณืทุกอย่างให้เพื่อนสนิทอย่างคีย์ฟัง

“5555555  งานเข้าแล้วมั้ยละไอ่อนเอ้ย”

และระหว่างที่ทั้สสองกำลังนั่งพูดคุยกันอยู่ ก็มีร่างสูงร่างหนึ้งเดินตรงเข้ามาทางพวกเขา

“นี่!  นายตัวอันตราย  นายต้องรับผิดชอบ”ร่างสูงยื่นแขนที่มีเฝือกหุ้มอยู่พุ่งมาที่หน้าอนยู

“ก็บอกไปแล้วไงว่ามันเป็นอุบัติเหตุ”รีบเถียงคืนแทบจะทันที

“อุบัติเหตุและวใครผิดละ”

อนยูเงียบอยู่ครู่หนึ่ง  จะว่าไปแล้วเค้าก็รู้ตัวว่าตัวเองผิด

“แล้วนายจะให้ฉันทำยังไงล่ะ”พูดเพราะยอมรับผิด(แต่ไม่เต็มใจสุดๆ)

ร่างสูงยืนคิดอยู่นานก่อนจะเอ่ยออกมาว่า

“นายจะต้องมารับใช้ฉันจนกว่าฉันจะหาย”

“ฮ้า! นายจะบ้าเหรอให้ฉันไปรับใช้เนี้ยนะ”อนยูร้องออกมาด้วยความตกใจเค้าทำหน้าแบบไม่อย่างเชื่อ 

“หรือว่านายอยากถูกเรียกพบผู้ปกครอง...ก้ได้นะ  นายก็น่าจะรู้นะว่าฉันเป็นใคร”มินโฮทำน่ากวนๆเล็กน้อยก่อนจะทำเป็นก้าวขาจะเดิน

“ก็ได้”อนยูตะโกนออกมา  เค้ายืนคิดอยู่นานกว่าจะพูดออกมาได้

ตลอดเวลาทั้งวันอนยูต้องคอยทำตามคำสั่งของมินโฮทุกอย่างไม่ว่าจะเป็น  ถือกระเป๋า  ทำการบ้าน  ป้อนข้าวป้อนน้ำ etc. ซึ่งการกระทำบางอย่างมันก็ดูจะเกินไปสำหรับอนยูแต่จะทำไงได้ก้ในเมื่อเหตุการณ์ทุกอย่างมันเกิดมาจากเค้า

+

+

(หลังเลิกเรียน)

“นี่นายฉันส่งนายถึงรถแล้วฉันก็หมดหน้าที่แล้วใช่มั้ย   งั้นฉันไปก่อนนะ”อนยูโยนกระเป๋าเข้าไปในรถของมินโฮก่อนจะปิดประตู

“ใครบอกว่านายหมดหน้าที่แล้วหะ..นายจะต้องตามไปดูแลฉันที่บ้านต่อ”มินโฮเปิดประตูรถออกมาก่อนจะกระชากแขนอนยูเข้าไปในรถ

“มันจะมากไปแล้วนะไอ่ยีราฟ ”อนยูพยายามเปิดประตูรถ แต่ก็ต้องหยุดลงเพราะ

“นายจะถิ้งให้คนแขนหักต้องใช้ชีวิตอยู่ในห้องคนเดียวเหรอ   ที่จริงฉันก็ไม่อยากรบกวนนายหลล่อกนะถ้ามันไม่ใช่แขนข้างที่ฉันถนัด”มินโฮว่าพลางยกแขนที่มีเฝือกขึ้น

“พอแล้วๆๆ  นายไม่ต้องย้ำมากก้ได้  แต่พอนายกลับบ้านไปนายก้มีคนใช้รออยู่แล้วหนิแล้วนายยังจะใช้ฉันทำไม”

“ฉันอยู่คอนโดคนเดียว”

.

.

.

(คอนโดมินโฮ)(หรูมาก O[]o )

“โฮ้! ห้องใหญ่ขนาดนี้นายอยู่คนเดียวเหรอ”อนยูถามพลางมาไปรอบๆห้อง

“ทำไม  นายกลัวเหรอ”ร่างสูงยื่นหน้าเข้าไปกระซิบที่ร่างโปร่งใกล้ๆ

“คะ..คัย...ใครบอกว่ากลัว”อนยูรีบถอยห่างก่อนจะรีบเดินเอากระเป๋าไปวางที่โต๊ะอย่างเก้ๆกังๆ

ส่วนมินโฮก็ได้แต่มองตามอย่างอดยิ้มไม่ได้ในท่าทางของอนยู(งงปะ คนพิมพ์ยังงงเลย เอาเป็นว่ามินโฮยิ้มละกัน)

เวลาผ่านไปมินโฮก็ใช้อนยูต่างๆนาๆทั้งทำการบ้าน  ทำอาหาร  ล้างจาน  จนสุดท้ายมาจบที่การจัดที่นอน

“ฉันจัดที่นอนให้นานยเสร็จแล้ว  งั้นฉันกลับก่อนนะ”อนยูยืนอยู่หน้าร่างสูงที่กำลังนั่งดูทีวีอยู่ที่โซฟาอย่างสบายใจ

“เดี๋ยว!”

อยูหันมาตามเสียง

“ทำไมอีกล่ะ”

“พรุ่งนี้นายต้องมาทำอาหารเช้าให้ฉันทานก่อน 7.00 น. ห้ามเบี้ยว ห้ามสายเด้ดขาด”

“นายนนี่มัน...”ไม่ทันอนยูจะพูดจบมินโฮก้ยกแขนที่มีเฝือกขึ้นมา

“อ่อ”ตอบรับอย่างไม่เต็มใจสั้นๆก่อนจะทำหน้าบึ้งแล้วเดินออกจากห้องไป  ส่วนมินโฮที่มองอยู่เมื่อเห็นว่าร่างโปร่งเดินออกไปมินโฮก็หัวเราะออกมาอย่างหนัก  ที่จริงแล้วเค้าก็ไม่ได้เป็นอะไรมากหล่อกแค่อยากแกล้งอนยูเฉยๆ

+

+

สุดท้ายเวลาก็ร่วงเลยมา  จากวันเป็นสัปดาห์   จากสัปดาห์เป็นเดือน  และนี่ก็เป็นวันสุดท้ายที่อนยูจะได้มาดูแลมินโฮ

+

+

“ฉันจัดที่นอนให้นายเสร็จแล้ว   งั้น..งั้น  ฉันกลับก่อนนะ”ประโยคเดิมๆที่อนยูต้องพูดทุกวันก่อนกลับบ้านทุกวัน

แต่วันนี้ท่ไม่เหมือนทุกวันก็ตรงที่ความรูสึกมันแปลกๆแทนที่เค้าควรจะดีใจแต่ทำไมตอนนี้ถึงไม่ดีใจเลย

“นายอย่าพึ่งกลับได้มั้ย”ใช่ว่าอนยูจะรู้สึกแลกๆอยู่ฝ่ายเดียวมินโฮกก็เช่นกัน สำหรับเค้าทำไมเวลามันถึงผ่านไปเร็วอย่างนี้

“?”เครื่องหมายคำถามปรากฏอยู่ใบหน้าของอนยู

“กะ..ก็..ฉะ..ฉัน..อยากให้นาย..คะ..เข้าไปส่ง..ฉันหน่อย..ได้มั้ย”ร่างสูงพูดแบบเขินๆ

“ได้ซิ”ไม่มีท่าทีว่าจะปฏิเสธ

อนยูเข้าไปพยุงร่างสูงเพื่อที่จะพาไปเข้านอนตามสัญญา

เหมือนว่าทุกอย่างที่แสดงออกมาจะเกินออกมาจากความรู้สึกของทั้งสอง

“หลับซะนนะ  ยีราฟน้อย”อนยูดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มให้มินโฮ

“......”มินโฮไม่พูดอะไร  ไม่แม้แต่จะมองใบหน้าหวานของคนตรงหน้า

“อนยู..ฉันกลัวจังเลย”ร่างสูงคว้ามือนุ่มมากุมไว้

“นายกลัวอะไร”อนยูค่อยๆนั่งลงบนเตียงข้างๆมินโฮพร้อมกับลูบหัวคนบนเตียงอยู่เบาๆ    ตอนนี้มินโฮเหมือนกับเด็กน้อยที่ไม่อยากแยกจากตุ๊กตาที่รัก(ตุ๊กตาเต้าหู้)

“ก็ฉันกลัวว่า  ถ้าฉันตื่นขึ้นมาแล้วไม่เจอนายฉันคงทำไรไม่ถูก”

“...........”อนยูไม่พูดอะไรได้แต่มองใบหน้าของมินโฮที่กำลังเศร้า

“นายอยากให้ฉันมาจริงๆเหรอ”หลังจากที่เงียบอยู่นานอยุ่อนยูก็ถามขึ้น

“.......”มินโฮไม่ตอบอะไรได้แต่พยักหน้าหงึกหงัก(หน้ารักมาก o[]O)

อนยูทำท่าคิดอยู่นาน  ซึ่งการกระทำแบบนี้มันทำให้มินโฮลุ้นใจแทบขาด

“งั้น..พรุ่งนี้ฉันจะมาทำกับข้าวให้นายเหมือนเดิมนะ”จบประโยคร่างโปร่งก็ล้มลงไปตามแรงฉุดของคนบนเตียง

โดยไม่ทันตั้งตัวจึงทำให้ริมฝีปากอวบอิ่มทาบลงบนริมฝีปากหนา     ใบหน้าของทั้งคู่ขึ้นสีแดงระเรื่อ

“คนฉวยโอกาส”อนยูรีบดันตัวขึ้นแล้วทุบเข้าที่อกแกร่ง

“ฉันว่าวันนี้นายไม่ต้องกลับดีกว่า”มินโฮว่าก่อนจะฉุดร่างของอนยูลงอีกครั้ง

“ไอ่ยีราฟบ้า!”

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -  END - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -  - - - - -

พอจะจิ้นกันได้อะป่าว hoon แบบนี้ ^^

พอดีไม่ค่อยมีประสบการณ์เรื่อง hoon มันก็เลยได้แค่นี้  T-T (พยายามแล้วน๊าาาา)

ยังไงก็ฝากกันด้วยนะคร้าบ  ^^