รถไฟ รถเมล์ หัวตะเข้ ลาดกระบัง

  
                          

"โอ้โฮเฮะ....... โป๊ะเชะ.....นี่หรือวะ ลาดกระบัง ทำไมมันลูกรังอย่างนี้" เสียงของไอ้บอยเด็กหนุ่มคนนึงที่เดินทางมาเพื่อที่จะมาสอบเข้าเรียนต่อที่มหาวิทยาลัยแห่งนี้  "มึงแน่ใจนะว่ามึงพากูมาถูกที่ ไอ้น้อย" 
"เออซิวะ ก็พี่กูเรียนอยู่นี้กูเคยมาแล้วหนนึง" เสียงของไอ้น้อยตอบกลับมา 
"กูชักอยากจะเปลี่ยนใจแล้วว่ะ กูไปเรียนรามฯดีกว่าวะ แม่งนึกว่าจะได้มาเรียนกรุงเทพฯเจอแสงสี ที่ไหนได้มีแต่ลูกรัง ป่าธูปฤาษี แล้วโน่น ตัวอะไรของมึงวะ มานอนอาบแดดอยู่กลางถนนเชียว"   เสียงไอ้ก้านบ่น
"เฮ้ย มึงอย่าเข้าไปใกล้เชียวนะ มึงรู้จักตัวเหี้ย มั้ย น่านละ กัดทีเป็นแผลบาดทะยักกินตายไม่รู้ด้วยนะมึง" ว่าแล้วไอ้น้อยก็รีบเดินออกไปห่าง ๆ ทำให้ทั้งไอ้บอย ไอ้ก้าน พลอยเดินจนเกือบจะเป็นวิ่งไปที่ไอ้น้อยทันที
"กูว่ารีบๆ ไปเหอะ ห้องสอบอยู่ตึกไหนว่ะ" ไอ้ก้านถาม
"อ๋อ ตึกพระเทพฯ D503 ไป โว้ยพวกเรา เดินข้ามถนนไปฝั่งโน้น พี่กูรออยู่" ไอ้น้อยบอก
ทั้งหมดมุ่งตรงไปยังตึกพระเทพฯทันทีเพื่อเตรียมตัวสอบ

    

"เฮ้อ ปิดเทอมทั้งทีต้องมาคุมสอบอีกแล้วซิ น่าเบื่อจะตาย เซ็งชะมัด ร้อน ก็ร้อน....." เสียงอาจารย์สาวคนนึงบ่นขึ้นขณะเซ็นต์ชื่อเพื่อรับข้อสอบไปสอบ "ยังไม่ทันคุมสอบเลยบ่นเซ็งซะแล้ว ยังงี้คนสอบก็หมดกำลังใจแย่เลย อาจารย์สุคนทิพย์" เสียงอาจารย์มีอายุคนนึงพูดขึ้นมา
"สวัสดีค่ะ อาจารย์ชาญชัย อาจารย์ก็มาคุมสอบด้วยเหมือนกันหรือคะ" อาจารย์สุคนทิพย์ทักทายด้วยวาจานอบน้อม 
"ครับเพราะว่าสาขาฯของผมมีอาจารย์น้อย แล้วก็มีคนสมัครสอบเข้าเรียนต่อเยอะมาก อาจารย์ทุกคนก็เลยต้องมาคุมสอบ"
 อาจารย์ชาญชัยกล่าวอย่างผู้ใหญ่ใจดี และ อารมณ์ดีอยู่เสมอ
"แล้วอาจารย์คุมสอบห้องไหนล่ะค่ะ ตึกD หรือ ตึก Cค่ะ" อาจารย์สุคนทิพย์ถามต่อ "อ๋อ ตึก D ครับ ...ผมไปก่อนนะครับ แล้วเจอกันตอนพักเทียง" อาจารย์ชาญชัยตอบ "ค่ะ อาจารย์ แล้วเจอกันตอนมื้อกลางวันค่ะ" อาจารย์สุคนทิพย์กล่าว


ที่ห้องสอบ ตึกพระเทพฯ อาจารย์ที่ทำหน้าที่คุมสอบได้แจกกระดาษข้อสอบพร้อมกับกระดาษคำตอบวางอยู่บนโต๊ะเรียบร้อยแล้ว บางท่านก็สาละวนอยู่กับการเขียน วัน เวลา วิชา และสถานที่ บนกระดานดำเพื่อให้ผู้เข้าสอบได้รับทราบ
"อาจารย์ ค่ะ มีกระดาษคำตอบเหลือบ้างมั้ยคะ ที่ห้องของหนูมีกระดาษคำตอบไม่พอ ขาดอยู่ 2 ชุดค่ะ"
"ครับ อาจารย์ที่ห้องของผมมีเหลืออยู่เยอะ เดี๋ยวผมไปหยิบมาให้" 
"ขอบคุณค่ะ อาจารย์" 


...........ความเอื้อเฟื้อ การช่วยเหลือ พึ่งพาอาศัยกันยามทำงานร่วมกันที่มหาวิทยาลัยแห่งนี้มีอยู่อย่างเปี่ยมล้นด้วยความที่มีจำนวนอาจารย์อยู่น้อย ทุกคนรู้จักกันหมด ทำให้การทำงานทุกอย่าง ถึงแม้จะมีอุปสรรคก็สามารถที่จะแก้ไขเป็นไปลุล่วงด้วยดี นี่คือเสน่ห์ของมหาวิทยาลัยบ้านนอก(ชานเมืองกรุงเทพฯ)แห่งนี้...............



"อาจารย์คะ ห้องสอบ D503 ตึกพระเทพฯอยู่ทางไหนคะ " ผู้เข้าสอบหญิงคนนึงแต่งตัวเรียบร้อยในชุดนักศึกษาถามอาจารย์สาวคนหนึ่งขณะเดินอย่างรีบร้อยเพื่อที่จะไปให้ทันเวลาเข้าห้องสอบ "คุณ เดินตรงไปจะเห็นตึก 5 ชั้นอยู่ตรงที่มือครูชี้ แล้วเดินขึ้นไปชั้น 5 ห้องที่สามนะคะ" อาจารย์สาวท่านนั้นตอบกลับมาอย่างใจดี "ขอบคุณค่ะ อาจารย" ว่าแล้วผู้เข้าสอบหญิงคนนั้นก็ยกมือไหว้ขอบคุณแล้วรีบตรงดิ่งไปยังห้องสอบทันที

.........................ความมุ่งมั่น ความกะตือรือร้น และความอ่อนน้อม ของเด็กวัยรุ่นในทำให้อาจารย์เกิดความเอ็นดู รัก และ ช่วยเหลืออย่างจริงใจ นี่คือ ความน่ารักของนักศึกษาของมหาวิทยาลัยแห่งนี้เช่นเดียวกัน...............