HARRY IN LOVE

เนื้อเรื่อง

ความรักของทั้งสอง

" หักกริฟฟินดอร์ 10 คะแนน"
เสียงศาสตราจารย์มักกอลนากัล ดังมาจากหน้าห้องเรียนในวิชา แปลงร่าง นักเรียนในห้องซุบซิบเสียงดังเกี่ยวกับการหักคะแนน แน่หละ...นักเรียนกลุ่มหนึ่งจากคนละบ้านกำลังหัวเราะคิกคัก พวกของเดรโกนั่นเอง ทำให้บ้านกริฟฟินดอร์เจ็บใจเป็นอย่างมาก

" นี่!ทุกคนกรุณาเงียบๆหน่อย อ้อ มิสเกรนเจอร์ ช่วยปลุกคุณวิสลี่ย์ให้ทีสิ ฉันคิดว่าเค้าคงหลับสบายพอแล้วหละ"
เฮอไมโอนี่และแฮร์รี่รีบเขย่ารอนให้ตื่น รอนตื่นขึ้นมาแล้วขยี้ตาตนเอง บ้านสลิธีลินหันมามองอย่างเหยียดหยามพร้อมหัวเราะ ฮึ ฮึ ให้ เฮอร์ไมโอนี่ต่อว่ารอนยกใหญ่เพราะความอาย เธอนั่งใกล้ๆเค้า ปนไปกลับเสียงอาจารย์ที่กำลังสอนวิธีแปลงร่างสัตว์ให้เป็นสีเหลือง

"คุณลองบัตท่อม ลองทำซิมันไม่ยากหรอกนะ"
ศาสตราจารย์มักกอลนากัลเอ่ยขึ้นในตอนที่เธออธิบายเสร็จ เนวิลมีท่าทีลังเลใจแต่ก็ต้องทำใจ เค้าลืมคาธาจึงขอให้ศาสตราจารย์มักกอลนากัลสอนเค้าอีกครั้ง ทางเฮอร์ไมโอนี่ก็บ่นไม่ยอมหยุดทำให้รอนและแฮร์รี่เรียนไม่รู้เรื่อง

"เอ่อ...สะ..แสงแดด...ดอกเดซี่...และ...อะ..เอ่อ...เนยสุก...เรืองรอง...จงเปลี่ยนกบน่ารัก..เอ้ย!..งี่เง่าตัวนี้...ให้เป็นสีเหลือง"
เค้าหยิบไม้กายสิทธิ์ขึ้นมาแล้วท่องคาถาเบาๆ ทุกคนในห้องเงียบกริบเพื่อที่จะดูว่าผลที่ออกมาจะเป็นอย่างไร แน่นอน.. เค้าท่องคาถาผิดไปหนึ่งตัว แต่เสียงของเฮอร์ไมโอนี่ยังไมยอมหยุดบ่น เสียงฟึบดังมาจากไม้กายสิทธิ์ของเนวิล ตัวของเค้าดำปี๋<ฮะ ฮะ เค้าพลาดอีกแล้ว>เฮอร์ไมโอนี่หันมามองแล้วทำท่าทีไม่พอใจ เธอท่องคาถาอย่างเต็มปากเต็มคำ<และถูกด้วย>ในชั่วพลิบตาเจ้าคลุกแช้งก็กลายเป็นสีเหลืองนวลทันที ทุกคนในห้องอึ้งไปตามๆกันโดยเฉพาะรอนและแฮร์รี่เพราะพวกเค้าแทบจะไม่เข้าใจเลย

"นี่...แฮร์รี่พรุ่งนี้แข่งควิดดิสนะอย่าลืมหละ"
เสียงของวู้ดดังมาจากเตียงของเค้าตอนที่แฮร์รี่กำลังจะหลับ เค้าตอบอืออาเพาะความง่วง รอนลืมตาหันมาจ้องหน้าแฮร์รี่ที่หลับตานอน เค้าเรียกแฮร์รี่เบาๆหลายครั้งกว่าแฮร์รี่จะได้ยิน แฮร์รี่ตอบอืออาอีกครั้งรอนพยายามจะพูดแต่เค้าอายจนเกือบพูดไม่ออก

"อะ..เอ่อ...แฮร์รี่...พะ..พรุ่งนี้...นายสู้..คะ...เค้านะ"<เอาหละสิ ฮิฮิ ^^>
รอนคิดในใจว่าเค้าพูดออกไปจนได้ เค้ารูสึกงงตัวเองเป็นอย่างมากว่าทำไมเค้าต้องพูดแบบนั้นออกไปด้วย  แฮร์รี่ทำมือแสดงว่า ok ให้รอนพร้อมกลับหลับไป  จริงๆแล้วเค้าไม่ได้หลับหรอกแต่เค้าทำเป็นหลับต่างหาก เค้ากำลังสงสัยว่าทำไมรอนพูดเช่นนั้น เหมือนพูดกับคู่รักยังไงอย่างนั้น แต่เค้าก็ไม่ได้สนใจอะไรและหลับไปในเวลาอันรวดเร็ว แต่คนที่หน้าแดงจนนอนไม่หลับเห็นจะเป็นรอนนั่นเอง>///< 

"อะ..เอ่อ...แฮร์รี่...พะ..พรุ่งนี้...นายสู้..คะ...เค้านะ"<เอาหละสิ ฮิฮิ ^^>
รอนคิดในใจว่าเค้าพูดออกไปจนได้ เค้ารูสึกงงตัวเองเป็นอย่างมากว่าทำไมเค้าต้องพูดแบบนั้นออกไปด้วย  แฮร์รี่ทำมือแสดงว่า ok ให้รอนพร้อมกลับหลับไป  จริงๆแล้วเค้าไม่ได้หลับหรอกแต่เค้าทำเป็นหลับต่างหาก เค้ากำลังสงสัยว่าทำไมรอนพูดเช่นนั้น เหมือนพูดกับคู่รักยังไงอย่างนั้น แต่เค้าก็ไม่ได้สนใจอะไรและหลับไปในเวลาอันรวดเร็ว แต่คนที่หน้าแดงจนนอนไม่หลับเห็นจะเป็นรอนนั่นเอง>///< 

"แฮร์รี่ พอตเตอร์ได้รับบาดเจ็บ!!! ขอเวลานอกด่วน!!!"
ทุกคนที่นั่งบนอัศจรรย์ต่างลุกหือและเงียบกริบ เพื่อรอฟังคำตอบว่าเค้าไม่เป็นอะไรมาก กรรมการประกาศว่าแฮร์รี่ได้รับบาดเจ็บสาหัสจึงนำตัวเค้าออกจากการแข่งขัน ทุกคนตกใจกันมากโดยเฉพาะรอนเค้าหน้าซีด เหงือตกอย่างเห็นได้ชัด เค้าตกใจอย่างมาก

"แฮร์รี่ พอตเตอร์ได้รับบาดเจ็บ!!! ขอเวลานอกด่วน!!!"
ทุกคนที่นั่งบนอัศจรรย์ต่างลุกหือและเงียบกริบ เพื่อรอฟังคำตอบว่าเค้าไม่เป็นอะไรมาก กรรมการประกาศว่าแฮร์รี่ได้รับบาดเจ็บสาหัสจึงนำตัวเค้าออกจากการแข่งขัน ทุกคนตกใจกันมากโดยเฉพาะรอนเค้าหน้าซีด เหงือตกอย่างเห็นได้ชัด เค้าตกใจอย่างมาก

"เฮ้! รอน...แฮร์รี่ตื่นแล้ว"
รอนที่นั่งซึมอยู่ที่โต๊ะเยี่ยมไข้รีบลุกขึ้นมาที่เตียงโดยเร็วด้วยความเป็นห่วงพร้อมถามอาการสารพัดจนไม่เว้นช่องว่างให้แฮร์รี่ตอบ แฮร์รี่รุ้สึกเจ็บที่ขาข้างซ้ายของเค้ามากเพราะมันหักเป็น3ท่อนเค้าสลบไปตั้ง4ชั่วโมง เค้าต้องนอนพักที่นี่หลายวันทีเดียว รอนและเฮอร์ไมโอนี่เฝ้าแฮร์รี่จนหมดเวลาเยี่ยมพวกเค้าจึงกลับ

"โถ่รอน..ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกน่า ฉันไม่เป็นอะไรมากหรอก"
แฮร์รี่พูดปลอบรอนที่ทำหน้าตาบอกบุญไม่รับเมื่อเฮอร์ไมโอนี่พยายามที่จะพาเค้ากลับ เค้าพยายามดึงผ้าห่มของแฮรืรี่ไว้ทำหน้าตาเป็นห่วงสุดๆแล้วเดินออกไป

"เฮ้อ...คิดถึงแฮร์รี่จังเลย">///<
รอนพูดพลางหันไปมองเตียงที่ว่างเปล่าของแฮร์รี่ เค้ารู้ตัวดีว่าเค้าคิดยังไงกับแฮร์รี่ แต่เค็าก็ไมกล้าบอกเพราะกลัวแฮร์รี่จะเกลียดเค้า เค้าตัดสินใจเดินออกไปจากเตียงดันภาพสุภาพสตรีอ้วนให้เปิดออกและใช้ผ้าคลุมล่องหนของแฮร์รี่คลุมตัวเค้าแล้วเดินย่องออกไป

"แฮร์รี่...ฉันคิดถึงนายจนทนไม่ไหวแล้วนะ"
รอนกระซิบเบาๆที่ข้างหูของแฮร์รี่ ตอนนี้หน้าตกกระของเค้าอยู่ห่างจากหน้าของแฮร์รี่ไมถึง 2 ซ.ม. แฮร์รี่สะดุ้งตัวตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจที่เห็นรอนเอาหน้าเข้ามาใกล้ขนาดนี้

"รอน...นายเข้ามาในนี้ได้ยังไง นี่มันดึกมากแล้วนะ"
แฮร์รี่ถามรอนอย่างรีบร้อนแต่รอนก็ปิดปากเค้าด้วยปากของตนเอง แฮร์รี่ตกใจมากพยายามดันร่างรอนออกไป พอรอนตั้งสติได้ก็ต้องอายจนหน้าแดงก่ำอย่างเห็นได้ชัดแม้จะอยู่ในความมืด

"นายจะทำอะไรฉันน่ะ!!"
แฮร์รี่ตกใจรีบโวยวายเสียงดัง รอนไม่พูดอะไรซักคำได้แต่นั่งก้มหน้า แต่ก็ปรากฎให้เห็นน้ำใสๆที่ไหลออกมากระทบกับแสงดวงจันทร์ แฮร์รี่ถึงกับอึ้งไป และรีบจับที่ไหลของรอนเพื่อถามเค้า

"ฉันไม่รู้จะทำยังไงดี...ฉันสับสนเหลือเกิน ..ฉันจะบอกกับนายยังไงดีหละ..ฉันกลัว กลัวนายจะรับไม่ได้กับสภาพฉันในตอนนี้  ฉันชอบ เอ้ยไม่ใช่ซิฉันรักนายนะแฮร์รี่ ฉันรักนายมาตั้งนานแล้วนะ รักนายมากเลย ...โฮ. ฮ.ฮ."
แฮร์รี่ตาค้าง เค้ากำลังอึ้งกับคำพูดของรอนและคิดว่าตนเองหูฝาดไปแน่ๆ เค้าไม่แน่ใจแต่เค้าก็วรที่จะต้องถามให้รู้เรื่อง เค้าโอบกอดรอนไว้แน่นรอนกอดเค้ากลับไปทั้งน้ำตา..รอนไม่รู้หรอกว่าไม่ใช่เค้าเพียงคนเดียวหรอกนะทีรู้สึกแบบนั้น แฮร์รี่ก็เช่นกัน...

"โอ๋..รอนอย่าร้องให้ไปเลยน่า ฉันไมโกรธนายหรอกที่นายรักฉัน เพราะฉันก็รักนายเหมือนกัน"
รอนหยุดสะอึกสะอื้นแล้วมองหน้าแฮร์รี่อย่างดีใจ ไม่ใช่เพราะที่แฮร์รี่ไม่โกรธเค้าหรอกนะ ถึงแฮร์รี่จะโกรธเค้าก็ยังรักอยู่ดี แต่เค้าดีใจที่แฮร์รี่รักเต้าต่างหากหละ แฮร์รี่จูบรอนอย่างอ่อนโยนที่สุด มันทำให้รอนเกือบจะละลายแน่ะ>///<

"แสงแดด...ดอกเดซี่...และ...เนยสุก...เรืองรอง...จงเปลี่ยนหนู..งี่เง่าตัวนี้...ให้เป็นสีเหลือง"
รอนเสกคาถาใส่สแครบเบอร์<มันคือปีเตอร์ แพทดรีกรู ตูจาค่ามาน>มันกลายเป็นสีเหลืองทันที  รอนยิ้มอย่างภูมิใจให้แฮร์รี่ เค้ายิ้มตอบกลับมาหวานซะ รอนจะละลายอีกแล้ว >///<

"เก่งจังเลยนะรอนเนี่ย ฉันยังทำไม่ได้เลย"
แฮร์รี่พูดชมทำเอารอนอายจนหน้าแดง เฮอร์ไมโอนี่หันมามองอย่างประหลาดใจ และหันกลับไปเสกแมวของเธอให้กลายเป็นสีเหลืองบ้าง ทำให้ศาสตราจารญ์มักกอลนากัลให้คะแนนกริฟฟินดอร์ 20 คะแนน เพื่อนๆปรบมือให้ทั้งสองยกเว้นแต่พวกของเดรโกนั่นเอง...

  เรื่องราวของพวกเค้าจะเป็นยังไงต่อไป ต้องให้พวกเค้าเป็นคนกำหนดเอง...

THE END