ลำดับตอนที่ #34
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #34 : -34-
ฉันนั่งอยู่ในโบสถ์คนเดียว หลังจากที่คุณจีน่าขอตัวกลับเพราะได้เวลาไปรับน้องเจมส์แล้ว
เด็กๆอายุประมาณ5-8ขวบ เกือบ10 คนเดินเข้ามาในโบสถ์ ซิสเตอร์อายุประมาณ70 ปี ก็พยายามควบคุมเด็กๆ
“เด็กๆวันนี้พี่สาวคนสวยจะมาฟังพวกเราร้องเพลงด้วยนะ ตั้งใจกันหน่อย”
ซิสเตอร์ยิ้มให้ฉัน เด็กๆก็พากันมองมา
ครู่เดียวเด็กๆก็เข้าแถวเป็นระเบียบ และเริ่มร้องเพลง
โน๊ตตัวแรกซึมเข้าไปในโสตประสาท ฉันรู้สึกผ่อนคลายอย่างไม่น่าเชื่อ เพลงภาษาอังกฤษซะด้วยเด็กอินเตอร์โรงเรียนคริสต์แน่ๆ เสียงเพลงก้องกังวานอยู่ในโบสถ์ จนฉันเผลอหลับไป
“พี่…พี่คะ พี่สาว”
ฉันลืมตาขึ้นช้าๆ เด็กผู้หญิงผมยาวหน้าตาน่ารักกำลังมองฉันอยู่
“พี่อยากร้องเพลงกับพวกหนูมั๊ยคะ”
“เอ๋”
“ซิสเตอร์ให้มาถามค่ะ นะคะพี่ ร้องเพลงด้วยกัน พี่จะได้หายเศร้า พระเจ้าจะช่วยพี่ค่ะ”
“เอาสิ”
ฉันยืนอยู่บนแท่นแล้วเริ่มร้องเพลงกับเด็กๆ ซึ่งฉันแน่ใจว่าร้องได้ห่วยกว่าเด็กๆ
น้ำตาของฉันไหลออกมาช้าๆ พร้อมๆกับเสียงร้อง เด็กผู้หญิงคนนั้นคว้ามือของฉันไปกุมไว้ที่หน้าอกก้มหน้าหลับตา เธออธิษฐานให้ฉัน ฉันร้องไห้ไปด้วยร้องเพลงไปด้วยจนจบ
ซิสเตอร์บอกให้เด็กๆพักอีกครั้ง
“พี่สาวชื่ออะไรคะ หนูชื่อเรน เรนที่แปลว่าฝนค่ะ อายุ 7 ขวบ”เด็กหญิงจูงมือของฉันออกมาที่สวนของโบสถ์ และนั่งตรงม้านั่ง ใต้ต้นไม้
“พี่สาวชื่อไอ ไอที่แปลว่าความรัก”
“ไอแปลว่าฉัน”
“ไอที่มาจากภาษาญี่ปุ่น”
“พี่สาวเป็นคนญี่ปุ่นหรือคะ”
“งั้นมั๊ง พ่อกับแม่เป็นคนญี่ปุ่นนะ แต่พี่สาวโตที่เมืองไทยนะ”
“ดีจังค่ะ คงเป็นป๊ะป๋าที่ใจดีมากๆ หมะม๊าก็ต้องสวยมากๆแน่ๆเลย”
“……”
“พี่ต้องมีเรื่องไม่สบายใจแน่ๆเลย”
ฉันมองเรนแวบนึง
“ทำไมเรนถึงรู้ล่ะ”
“ก็คนที่มาที่นี่ในวันที่ไม่ใช่วันอาทิตย์มีแค่คนที่มีเรื่องไม่สบายใจเท่านั้นแหละค่ะ”
“เหรอ”
“พระเจ้าจะช่วย”
ฉันมองหน้าเรน มองลึกเข้าไปในตา ที่เรนมองจ้องตอบกลับมา
“พระบิดาจะทรงช่วย ช่วยมนุษย์ทุกคน จะไม่ทรงทอดทิ้งใคร ไม่ทอดทิ้งพี่สาว ไม่ทอดทิ้งเรน ไม่ทอดทิ้งเพื่อนๆ พระบิดาจะทรงเสริมกำลัง ทุกเวลาที่เราเหนื่อยอ่อน พระองค์เห็นและรับรู้ทุกสิ่ง พระองค์อยู่ในทุกที่ ทุกๆที่ ทั้งบนฟ้า ในน้ำ แม้แต่ในกรวดทราย ”
เรนมองขึ้นไปบนฟ้าและเริ่มร้องเพลงภาษาไทยให้ฉันเข้าใจ
“ของอย่าทรงทิ้งข้าจากพระพักตร์ของพระองค์ และขอองค์พระวิญญาณสถิตย์ภายใน ทรงฟื้นน้ำใจข้า จากพระโลหิตแห่งการไถ่ และฟื้นน้ำใจขึ้นใหม่ให้ดวงใจข้า”
……เรานั่งกันเงียบๆ ฟังเสียงลมพัด
“เรนไปได้แล้ว”เด็กผู้ชายคนนึงร้องเรียก
“หนูต้องไปแล้ว พี่สาวก็ต้องไปเหมือนกัน ไปจากซาตาน ไปหาพระเจ้า ไปหาความสุข หนูอยากเจอพี่สาวอีกตอนที่พี่สาวหัวเราะได้ หนูอยู่ที่นี่ทุกวัน แต่วันอาทิตย์จะสนุกที่สุด หนูจะแบ่งเค้กของคุณจีน่าให้พี่สาวครึ่งนึงเลย แล้วมาอีกนะคะ”
ฉันต้องให้เด็กมาสอนแล้วเหรอเนี่ย
เรนวิ่งหายเข้าไปในโบสถ์ ฉันลุกขึ้นและเดินกลับผ่านประตูหลังบ้านของร้านคุณจีน่า เธอกำลังรดน้ำต้นไม้อยู่
“อ้าว ไอจัง นึกว่ากลับไปแล้วซะอีก เจอพวกนั้นมั๊ย”
“พวกเด็กๆเหรอคะ”
“นี่เธอเจอจริงๆเหรอ เด็ก10 คนกับแม่ชีแก่”
“ก็เจอสิคะ น่ารักดี เค้าชวนหนูมาที่นี่อีกด้วยค่ะ เด็กผู้หญิงที่ชื่อเรน”
“ฉันยังไม่เคยเจอเลย แต่คนแถวนี้เล่าว่า ตอนเย็นทุกวันจะมีเสียงร้องเพลงดังขึ้นในโบสถ์ พอเข้าไปดูก็จะไม่เห็นอะไร แต่คนที่หัวใจบอบช้ำมีความทุกข์จะเห็น วิญญาณของพวกนั้นคนที่รักพระเจ้าและจะช่วยเหลือมนุษย์ คนที่นี่เรียกว่านางฟ้าน่ะ”
OoO
ฉันขนลุกทันที อึ้งค่ะ
“จริงเหรอคะ”
“โกหกจ้ะ”
-_-
แป่ว
“เป็นพวกเด็กกำพร้าที่ไม่มีพ่อแม่แล้วมีคนเอามาทิ้งไว้ที่โบสถ์น่ะ ซิสเตอร์กับบาทหลวงก็เลี้ยงดู จริงๆมี15คน แต่ที่ยังเล็กก็เยอะ ที่โตแล้วก็ออกไปทำงาน พวกนี้น่ารักทุกคน เพราะโตมาในอ้อมกอดพระเจ้า”
“โธ่ นึกว่าเจอเข้าซะแล้ว”
“ที่ชื่อเรนน่ะ พ่อกับแม่ฆ่ากันตายสถานสงเคราะห์ที่ไหนก็อ้างว่าเต็ม เพราะกลัวก่อปัญหา เลยเอามาโยนให้โบสถ์ตอน 5 ขวบ เป็นเด็กที่น่าสงสารที่สุด เธอรู้ว่าอะไร เกิดขึ้นกับพ่อและแม่ เธอเคยคิดว่าไม่มีใครต้องการแต่ในที่สุดเธอก็รู้ว่าพระเจ้าต้องการเธอ ตอนนี้ใครๆก็รัก เป็นเด็กดีมีน้ำใจ แต่ความคิดความอ่านออกจะเกินเด็ก เป็นคนมีเหตุผลทีเดียว”
ฉันนิ่งและคิดถึงคำพูของเรน ที่บอกฉันว่าปะป๊ากับแม่ของฉันต้องดีแน่ๆ ฉันกลับรู้สึกเจ็บ ทั้งๆที่คนที่เจ็บแทบตายเวลาพูดเรื่องนี้น่าจะเป็นเรน ไม่ใช่ฉัน
“เอาเค้ก กับขนมปังกลับบ้านนะ เดี๋ยวไปเอาให้ ไม่คิดตังส์ ฉลองชีวิตหลังความเศร้า” คุณจีน่าหายเข้าบ้านไปและกลับมาพร้อมเค้กและขนมเต็มมือ รีบกลับล่ะเดี๋ยวไอศครีมละลาย ให้กล่องนึงเลย
ฉันตรงกลับบ้านทันที
พอเปิดประตูบ้านที่ทางเดินเต็มไปด้วยดอกกุหลาบ ฉันเดินเข้าครัว บนโต๊ะก็มีแต่ดอกกุหลาบ เปิดตู้เย็นก็มีดอกกุหลาบ เปิดช่องฟรีสก็มีดอกกุหลาบ ฉันยัดไอศครีมเข้าไปในตู้เย็น เปิดประ๖เข้าไปทุกที่ มีแต่ดอกกุหลาบ บนเตียงมีกลีบกุหลาบ ในอ่างน้ำก็ด้วย มีทุกที่ยกเว้น ห้องของพี่ชาย
ไม่มีใครอยู่บ้าน
ฉันเปิดประตูบ้านออกไป
……..
……..
พี่ชายยืนอยู่หน้าบ้านหอบดอกกุหลาบช่อใหญ่ไว้ในมือ
ฉันยืนนิ่ง
โกรธ….
เกลียด….
แต่ก็ไม่
สับสน
ใช่แล้วฉันสับสน
“ไอ”พี่ชายพูดเบาๆ
ฉันไม่ได้ตอบอะไร
“ไอผมรักคุณ”
ฉันไม่ได้ตอบ….อะไรนะ
“ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้แต่รักไปแล้ว รักในฐานะผู้หญิงคนหนึ่ง อยากให้มองผมด้วยสายตาที่ใช้มองผู้ชายคนหนึ่ง ขอโทษที่ทำให้เสียใจกับเรื่องคืนนั้น แต่ผมเองก็สับสน กลัวถูกเกลียดจนทำอะไรไม่ได้เลย ขอโทษ”
เผลาะ น้ำตาของฉันหยดลงบนแก้มช้าๆ
ฉันวิ่งเข้าไปกอดพี่ชาย พี่ชายทิ้งกุหลาบลงพื้นและกอดฉันแน่น
“ฮืออ พี่ชายต้องรับผิดชอบ ต้องรับผิดชอบด้วยการอยู่ด้วยกันไปตลอดชีวิต ต้องไม่ไปอเมริกา ต้องอยู่กับไอ”
“…….”
“นะพี่ชาย”
“พี่ต้องไปอเมริกา มันจำเป็น”
“ไม่นะ ไม่เอานะ ไม่ยอม” ฉันผลักพี่ชายออกแต่พี่ชายกลับกอดฉันไว้แน่น
“ไปด้วยกันนะ ไปอยู่ที่นั่นด้วยกัน”พี่ชายมองฉัน
“เอ่อ ไอบอกป้าแล้วว่าจะไปญี่ปุ่น”
“ป้าไปได้ซะที่ไหนล่ะ สัญญางานที่เมืองไทยเหลืออีกตั้ง7ปี โดนหลอกแล้วละ”
“ไม่จริง”
“จริง”
“ไปอเมริกาด้วยกันนะ”
“ดูก่อน”
“เย็นนี้กินอะไรดี”
“หมูย่างเกาหลี สั่งมากินที่บ้านนะ ต้องบำรุงซะหน่อย2อาทิตย์ที่ผ่านมากินข้าววันละมื้อเอง”
“มื้อละ2ชาม 55”
พี่ชายประกบริมฝีปากลงมาช้าๆฉันรับอย่างเต็มใจ
พี่ชายถอดริมฝีปากออกอย่างรวดเร็ว
“อ๊ะ ไอยังไม่ได้บอกเลยว่าจะตกลงรับรักชายหนุ่มคนนี้รึเปล่า”
ฉันยิ้มให้พี่ชาย
“ตกลงค่ะ”
“แต่จริงๆคืนนั้นก็น่าเสียดายนะ ไม่น่าหยุดกลางคันเลย”
“เอ๋”
“ก็แหม ไอร้องไห้ซะขนาดนั้น ถ้าไม่ใช้อาชญากรก็ทำไม่ลงหรอก”
“ห๋า ยังไม่ได้ทำอะไร…ก็พี่ชายเปลือย”
“เปลือยบ้าอะไร ใส่กางเกงอยู่ตัวนึงนะ ไม่ได้เปิดแอร์ก็ร้อนดิ”
-_-พระเจ้า หนูยังบริสุทธ์
“ไอก็นึกว่า…”
“ตลกน่า นี่งอนเพราะคิดว่าพี่ทำไปแล้วเหรอ”
“ป่าวซะหน่อย”
“หน้าแดงเชียว”
“ก็น่าเสียดายเหมือนกันนะ”
“คืนนี้เลยมะ”
“ม่ายอาวน๊าาาา หิวแล้วอ่ะ”
“ทำไงกะดอกไม้พวกนี้ดี”
“เอามาจากไหน”
“ป้าให้มา มันใช้ถ่ายแบบเสื้อผ้าชุดใหญ่รับฤดูหนาว แล้วเค้าก็ให้มา”
“โธ่ เอาของฟรีมาง้อสาว”
………………………
เด็กๆอายุประมาณ5-8ขวบ เกือบ10 คนเดินเข้ามาในโบสถ์ ซิสเตอร์อายุประมาณ70 ปี ก็พยายามควบคุมเด็กๆ
“เด็กๆวันนี้พี่สาวคนสวยจะมาฟังพวกเราร้องเพลงด้วยนะ ตั้งใจกันหน่อย”
ซิสเตอร์ยิ้มให้ฉัน เด็กๆก็พากันมองมา
ครู่เดียวเด็กๆก็เข้าแถวเป็นระเบียบ และเริ่มร้องเพลง
โน๊ตตัวแรกซึมเข้าไปในโสตประสาท ฉันรู้สึกผ่อนคลายอย่างไม่น่าเชื่อ เพลงภาษาอังกฤษซะด้วยเด็กอินเตอร์โรงเรียนคริสต์แน่ๆ เสียงเพลงก้องกังวานอยู่ในโบสถ์ จนฉันเผลอหลับไป
“พี่…พี่คะ พี่สาว”
ฉันลืมตาขึ้นช้าๆ เด็กผู้หญิงผมยาวหน้าตาน่ารักกำลังมองฉันอยู่
“พี่อยากร้องเพลงกับพวกหนูมั๊ยคะ”
“เอ๋”
“ซิสเตอร์ให้มาถามค่ะ นะคะพี่ ร้องเพลงด้วยกัน พี่จะได้หายเศร้า พระเจ้าจะช่วยพี่ค่ะ”
“เอาสิ”
ฉันยืนอยู่บนแท่นแล้วเริ่มร้องเพลงกับเด็กๆ ซึ่งฉันแน่ใจว่าร้องได้ห่วยกว่าเด็กๆ
น้ำตาของฉันไหลออกมาช้าๆ พร้อมๆกับเสียงร้อง เด็กผู้หญิงคนนั้นคว้ามือของฉันไปกุมไว้ที่หน้าอกก้มหน้าหลับตา เธออธิษฐานให้ฉัน ฉันร้องไห้ไปด้วยร้องเพลงไปด้วยจนจบ
ซิสเตอร์บอกให้เด็กๆพักอีกครั้ง
“พี่สาวชื่ออะไรคะ หนูชื่อเรน เรนที่แปลว่าฝนค่ะ อายุ 7 ขวบ”เด็กหญิงจูงมือของฉันออกมาที่สวนของโบสถ์ และนั่งตรงม้านั่ง ใต้ต้นไม้
“พี่สาวชื่อไอ ไอที่แปลว่าความรัก”
“ไอแปลว่าฉัน”
“ไอที่มาจากภาษาญี่ปุ่น”
“พี่สาวเป็นคนญี่ปุ่นหรือคะ”
“งั้นมั๊ง พ่อกับแม่เป็นคนญี่ปุ่นนะ แต่พี่สาวโตที่เมืองไทยนะ”
“ดีจังค่ะ คงเป็นป๊ะป๋าที่ใจดีมากๆ หมะม๊าก็ต้องสวยมากๆแน่ๆเลย”
“……”
“พี่ต้องมีเรื่องไม่สบายใจแน่ๆเลย”
ฉันมองเรนแวบนึง
“ทำไมเรนถึงรู้ล่ะ”
“ก็คนที่มาที่นี่ในวันที่ไม่ใช่วันอาทิตย์มีแค่คนที่มีเรื่องไม่สบายใจเท่านั้นแหละค่ะ”
“เหรอ”
“พระเจ้าจะช่วย”
ฉันมองหน้าเรน มองลึกเข้าไปในตา ที่เรนมองจ้องตอบกลับมา
“พระบิดาจะทรงช่วย ช่วยมนุษย์ทุกคน จะไม่ทรงทอดทิ้งใคร ไม่ทอดทิ้งพี่สาว ไม่ทอดทิ้งเรน ไม่ทอดทิ้งเพื่อนๆ พระบิดาจะทรงเสริมกำลัง ทุกเวลาที่เราเหนื่อยอ่อน พระองค์เห็นและรับรู้ทุกสิ่ง พระองค์อยู่ในทุกที่ ทุกๆที่ ทั้งบนฟ้า ในน้ำ แม้แต่ในกรวดทราย ”
เรนมองขึ้นไปบนฟ้าและเริ่มร้องเพลงภาษาไทยให้ฉันเข้าใจ
“ของอย่าทรงทิ้งข้าจากพระพักตร์ของพระองค์ และขอองค์พระวิญญาณสถิตย์ภายใน ทรงฟื้นน้ำใจข้า จากพระโลหิตแห่งการไถ่ และฟื้นน้ำใจขึ้นใหม่ให้ดวงใจข้า”
……เรานั่งกันเงียบๆ ฟังเสียงลมพัด
“เรนไปได้แล้ว”เด็กผู้ชายคนนึงร้องเรียก
“หนูต้องไปแล้ว พี่สาวก็ต้องไปเหมือนกัน ไปจากซาตาน ไปหาพระเจ้า ไปหาความสุข หนูอยากเจอพี่สาวอีกตอนที่พี่สาวหัวเราะได้ หนูอยู่ที่นี่ทุกวัน แต่วันอาทิตย์จะสนุกที่สุด หนูจะแบ่งเค้กของคุณจีน่าให้พี่สาวครึ่งนึงเลย แล้วมาอีกนะคะ”
ฉันต้องให้เด็กมาสอนแล้วเหรอเนี่ย
เรนวิ่งหายเข้าไปในโบสถ์ ฉันลุกขึ้นและเดินกลับผ่านประตูหลังบ้านของร้านคุณจีน่า เธอกำลังรดน้ำต้นไม้อยู่
“อ้าว ไอจัง นึกว่ากลับไปแล้วซะอีก เจอพวกนั้นมั๊ย”
“พวกเด็กๆเหรอคะ”
“นี่เธอเจอจริงๆเหรอ เด็ก10 คนกับแม่ชีแก่”
“ก็เจอสิคะ น่ารักดี เค้าชวนหนูมาที่นี่อีกด้วยค่ะ เด็กผู้หญิงที่ชื่อเรน”
“ฉันยังไม่เคยเจอเลย แต่คนแถวนี้เล่าว่า ตอนเย็นทุกวันจะมีเสียงร้องเพลงดังขึ้นในโบสถ์ พอเข้าไปดูก็จะไม่เห็นอะไร แต่คนที่หัวใจบอบช้ำมีความทุกข์จะเห็น วิญญาณของพวกนั้นคนที่รักพระเจ้าและจะช่วยเหลือมนุษย์ คนที่นี่เรียกว่านางฟ้าน่ะ”
OoO
ฉันขนลุกทันที อึ้งค่ะ
“จริงเหรอคะ”
“โกหกจ้ะ”
-_-
แป่ว
“เป็นพวกเด็กกำพร้าที่ไม่มีพ่อแม่แล้วมีคนเอามาทิ้งไว้ที่โบสถ์น่ะ ซิสเตอร์กับบาทหลวงก็เลี้ยงดู จริงๆมี15คน แต่ที่ยังเล็กก็เยอะ ที่โตแล้วก็ออกไปทำงาน พวกนี้น่ารักทุกคน เพราะโตมาในอ้อมกอดพระเจ้า”
“โธ่ นึกว่าเจอเข้าซะแล้ว”
“ที่ชื่อเรนน่ะ พ่อกับแม่ฆ่ากันตายสถานสงเคราะห์ที่ไหนก็อ้างว่าเต็ม เพราะกลัวก่อปัญหา เลยเอามาโยนให้โบสถ์ตอน 5 ขวบ เป็นเด็กที่น่าสงสารที่สุด เธอรู้ว่าอะไร เกิดขึ้นกับพ่อและแม่ เธอเคยคิดว่าไม่มีใครต้องการแต่ในที่สุดเธอก็รู้ว่าพระเจ้าต้องการเธอ ตอนนี้ใครๆก็รัก เป็นเด็กดีมีน้ำใจ แต่ความคิดความอ่านออกจะเกินเด็ก เป็นคนมีเหตุผลทีเดียว”
ฉันนิ่งและคิดถึงคำพูของเรน ที่บอกฉันว่าปะป๊ากับแม่ของฉันต้องดีแน่ๆ ฉันกลับรู้สึกเจ็บ ทั้งๆที่คนที่เจ็บแทบตายเวลาพูดเรื่องนี้น่าจะเป็นเรน ไม่ใช่ฉัน
“เอาเค้ก กับขนมปังกลับบ้านนะ เดี๋ยวไปเอาให้ ไม่คิดตังส์ ฉลองชีวิตหลังความเศร้า” คุณจีน่าหายเข้าบ้านไปและกลับมาพร้อมเค้กและขนมเต็มมือ รีบกลับล่ะเดี๋ยวไอศครีมละลาย ให้กล่องนึงเลย
ฉันตรงกลับบ้านทันที
พอเปิดประตูบ้านที่ทางเดินเต็มไปด้วยดอกกุหลาบ ฉันเดินเข้าครัว บนโต๊ะก็มีแต่ดอกกุหลาบ เปิดตู้เย็นก็มีดอกกุหลาบ เปิดช่องฟรีสก็มีดอกกุหลาบ ฉันยัดไอศครีมเข้าไปในตู้เย็น เปิดประ๖เข้าไปทุกที่ มีแต่ดอกกุหลาบ บนเตียงมีกลีบกุหลาบ ในอ่างน้ำก็ด้วย มีทุกที่ยกเว้น ห้องของพี่ชาย
ไม่มีใครอยู่บ้าน
ฉันเปิดประตูบ้านออกไป
……..
……..
พี่ชายยืนอยู่หน้าบ้านหอบดอกกุหลาบช่อใหญ่ไว้ในมือ
ฉันยืนนิ่ง
โกรธ….
เกลียด….
แต่ก็ไม่
สับสน
ใช่แล้วฉันสับสน
“ไอ”พี่ชายพูดเบาๆ
ฉันไม่ได้ตอบอะไร
“ไอผมรักคุณ”
ฉันไม่ได้ตอบ….อะไรนะ
“ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้แต่รักไปแล้ว รักในฐานะผู้หญิงคนหนึ่ง อยากให้มองผมด้วยสายตาที่ใช้มองผู้ชายคนหนึ่ง ขอโทษที่ทำให้เสียใจกับเรื่องคืนนั้น แต่ผมเองก็สับสน กลัวถูกเกลียดจนทำอะไรไม่ได้เลย ขอโทษ”
เผลาะ น้ำตาของฉันหยดลงบนแก้มช้าๆ
ฉันวิ่งเข้าไปกอดพี่ชาย พี่ชายทิ้งกุหลาบลงพื้นและกอดฉันแน่น
“ฮืออ พี่ชายต้องรับผิดชอบ ต้องรับผิดชอบด้วยการอยู่ด้วยกันไปตลอดชีวิต ต้องไม่ไปอเมริกา ต้องอยู่กับไอ”
“…….”
“นะพี่ชาย”
“พี่ต้องไปอเมริกา มันจำเป็น”
“ไม่นะ ไม่เอานะ ไม่ยอม” ฉันผลักพี่ชายออกแต่พี่ชายกลับกอดฉันไว้แน่น
“ไปด้วยกันนะ ไปอยู่ที่นั่นด้วยกัน”พี่ชายมองฉัน
“เอ่อ ไอบอกป้าแล้วว่าจะไปญี่ปุ่น”
“ป้าไปได้ซะที่ไหนล่ะ สัญญางานที่เมืองไทยเหลืออีกตั้ง7ปี โดนหลอกแล้วละ”
“ไม่จริง”
“จริง”
“ไปอเมริกาด้วยกันนะ”
“ดูก่อน”
“เย็นนี้กินอะไรดี”
“หมูย่างเกาหลี สั่งมากินที่บ้านนะ ต้องบำรุงซะหน่อย2อาทิตย์ที่ผ่านมากินข้าววันละมื้อเอง”
“มื้อละ2ชาม 55”
พี่ชายประกบริมฝีปากลงมาช้าๆฉันรับอย่างเต็มใจ
พี่ชายถอดริมฝีปากออกอย่างรวดเร็ว
“อ๊ะ ไอยังไม่ได้บอกเลยว่าจะตกลงรับรักชายหนุ่มคนนี้รึเปล่า”
ฉันยิ้มให้พี่ชาย
“ตกลงค่ะ”
“แต่จริงๆคืนนั้นก็น่าเสียดายนะ ไม่น่าหยุดกลางคันเลย”
“เอ๋”
“ก็แหม ไอร้องไห้ซะขนาดนั้น ถ้าไม่ใช้อาชญากรก็ทำไม่ลงหรอก”
“ห๋า ยังไม่ได้ทำอะไร…ก็พี่ชายเปลือย”
“เปลือยบ้าอะไร ใส่กางเกงอยู่ตัวนึงนะ ไม่ได้เปิดแอร์ก็ร้อนดิ”
-_-พระเจ้า หนูยังบริสุทธ์
“ไอก็นึกว่า…”
“ตลกน่า นี่งอนเพราะคิดว่าพี่ทำไปแล้วเหรอ”
“ป่าวซะหน่อย”
“หน้าแดงเชียว”
“ก็น่าเสียดายเหมือนกันนะ”
“คืนนี้เลยมะ”
“ม่ายอาวน๊าาาา หิวแล้วอ่ะ”
“ทำไงกะดอกไม้พวกนี้ดี”
“เอามาจากไหน”
“ป้าให้มา มันใช้ถ่ายแบบเสื้อผ้าชุดใหญ่รับฤดูหนาว แล้วเค้าก็ให้มา”
“โธ่ เอาของฟรีมาง้อสาว”
………………………
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น