ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [Fic One Piece] Zoro and Robin ( FROZEN )

    ลำดับตอนที่ #6 : ฉันรักเธอ(ผมรักเธอ)

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 1.72K
      4
      24 พ.ค. 53

    หลังจากโซโลได้คุยแนะนำตัวกับโรบินแล้ว ก็มีเสียงประตูร้านถูกเปิดขึ้น

     

    แอ้ด!!!

     

    ก็มีกลุ่มทหารเรือกลุ่มนึงค่อยๆเดินทยอยกันเข้ามาต่างคนต่างถือดาบถือปืนกัน

     

    เชอะ! ไอ้พวกนี้อีกแล้วเหรอเขาพูดสบถออกมาแล้วก็หันกลับมาที่เค้าเต้อ

     

    .........ดูเหมือนโรบินจะเงียบและทำอะไรไม่ต่างกับโซโลเลย

     

    ทั้งคู่ยังคงนั่งนิ่งเงียบเหมือนเตี้ยมกันไว้ ทั้งที่โซโลไม่ได้บอกโรบินเลย

     

    คนในร้านเริ่มทยอยแห่กันออกจากร้านกันหมด เหมือนรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น

     

    ตอนนี้เหลือแค่โซโลกับโรบินเท่านั้นที่นั่งอยู่ที่เค้าเต้อของบาเทนเด้อแต่ทว่า

     

    บาเทนเด้อคนนั้นก็ได้แอบเดินหนีทางประตูหลังร้านไปเรียบร้อยแล้ว -__-

     

    ทหารเรือคนนึงก็ค่อยๆเดินไปที่ทั้งสองคนนั่งอยู่

     

    ไงคุณคนสวย เธอชื่อไรจ้ะ หืมพร้อมเอามือข้างนึงแตะไหล่โรบินด้านหลัง

     

    “…….” โรบินได้แต่นิ่งเงียบไม่พูดอะไร ไม่มีท่าทีแสดงอาการอะไรออกมา

     

    วะฮ่าๆๆๆทหารเรือคนนั้นหัวเราะอย่างชั่วร้าย ซักพักนึงทันใดนั้นเอง

     

    พลั่ก!!!

     

    โซโลลุกขึ้นมาชกหน้าทหารเรือคนนั้นลงไปนอนกับพื้นด้วยความโกรธ

     

    เฮ้ย! นั้นมันโซโลนี่นาทหารที่เหลืออยู่เริ่มตกใจเมื่อเห็นโซโล

     

    ช่วยไม่ได้นะ ตอนนี้ฉันไม่สะดวกที่จะเล่นกับพวกแกเท่าไร

     

    โซโลพูดขึ้นและชักดาบออกมาสองเล่ม ชิ้ง!!!

     

    แต่ว่าวันนี้ดันเจอกันซะได้โซโลพูดด้วยท่าทางอารมเสีย

     

    แกร้กๆๆ ทหารที่ถือปืนยาวต่างยกปืนเล็งไปที่โซโล

     

    โซโลหยุดซะ! ยอมมอบตัวกับรัฐบาลซะดีๆพวกทหารพูดเตือน

     

    เมื่อโรบินได้ยินยังงั้นก็มีท่าทางตกใจแอบหันมาดูโซโลเหมือนแปลกใจ

     

    เออ! ก็ได้ๆ โซโลจึงเก็บดาบสองเล่มเข้าฝัก

     

    โซโลเอาดาบเล่มฝักสีขาวออกมาพร้อมกับตั้งท่าเตรียมพร้อมโดยที่ยังไม่ได้ชักดาบออก

     

    แกร้กๆ

     คิดจะทำอะไรน่ะ! โซโลทหารเริ่มพูดเตือนเพราะสงสัย

     

    !!!!!!!วิชา ดาบตัดเหล็ก!!!!!!!!!!!!!

     

    ฟิ้ว!!!!! ชิ้ง...แกร็ก...

     

    พุ่งผ่านทหารถือปืนด้วยความเร็วสูงและดูเหมือนโซโลแทบจะไม่ชักดาบเล่มนั้นออกมาเลย

     

    เฮ้ย! ปืนฉัน ไม่จริงนะพวกทหารถือปืนเริ่มตกใจกันยกใหญ่ที่ปืนที่ถือพังขาดซะแล้ว

     

    อ้าก!!!!!อ้าก!!!!!!...........!!!!!!!

     

    หลังจากนั้นพวกทหารก็เริ่มทยอยกันล้มลงนอนกันหมดแต่ที่น่าแปลกที่ไม่มีรอยแผลบนตัวซักคน

    (มันยังไงกันแน่เนี่ย?)

     

    เหอๆ พวกแกไม่ต้องห่วงหรอก แค่ตัดเหล็กอย่างเดียว ไม่ตายหรอก หันมายิ้มแล้วพูดขึ้น

     

    “…….โรบินถึงกับเงียบตะลึงในสิ่งที่เห็น

     

    โรบิน! รีบไปจากที่นี่กันเถอะ พวกMarineคงจะแห่กันมาอีกแน่ๆ

     

    ค่ะ! โซโล โรบินรีบวิ่งออกจากร้านไปพร้อมกับโซโล

     

    ขณะที่ทั้งคู่กำลังวิ่งหนีไปด้วยกันอยู่นั้น ดูเหมือนยังไม่มีใครตามมาแต่ก็อดที่ใจเย็นไม่ได้

    เพราะละแวกบ้านแถวนั้นร้านค้าต่างๆปิดหมดเลย แทบไม่มีใครอยู่เลย บ้านปิดหมด

     

    นี่...โซโลมันเกิดอะไรขึ้นน่ะ พวกชาวบ้านล่ะโรบินวิ่งไปหันมองรอบข้างไป

     

    พวกบ้านั้นไม่ต้องไปห่วงมันหรอก ก็หลบอยู่ในบ้านนั้นแหละน้ำเสียงแบบปากไม่ตรงกับใจ

     

    อืม...งั้นเหรอโรบินสีหน้าดูเริ่มจะสบายใจมากขึ้น

     

    เมื่อโซโลเห็นใบหน้าแบบนั้นแล้วก็อดที่จะแอบมองไม่ได้แม้ว่าจะต้องวิ่งต่อไปเรื่อยๆก็ตาม

     

    หืม? มีอะไรเหรอค่ะ โซโลโรบินสงสัยที่เห็นโซโลแอบมองจึงถาม

     

    เอ่อ.....เปล่าหรอกๆไม่มีอะไรโซโลรีบหันกลับมาด้วยใบหน้าที่แดงไม่รู้ตัว

     

    (หัวสาหร่ายเดือดๆร้อนๆอร่อยนะ โซโลหัวเขียวเอ่ย....)

     

    ทั้งคู่วิ่งไปเริ่มจะเห็นท่าเรือไกลๆล่ะแต่ทว่า.....

     

    ใกล้ถึงแล้วล่ะ โรบิน ท่าเรือ

     

    เราจะขึ้นเรือหนีจากที่นี่เหรอ? โซโล

     

    ใช่แล้วล่ะ มีเพื่อนผมทำงานอยู่ที่นั้นน่ะ รีบไปกันเถอะโรบิน

     

    เมื่อไปถึงก้ได้มีเรือออกไปก่อนแล้ว แต่ยังออกไปไม่ไกลนัก เรือแมรี่ของลูฟี่นั้นเอง

     

    เฮ้ย!กลับมาก่อนเจ้าบ้า ได้ยินไหมลูฟี่!!!!!!” โซโลตะโกนเรียกสุดเสียง

     

    อ้าว! โซโลนี่นา เฮ้!!!ฉันอยู่นี่ลูฟี่ตะโกนกลับ

     

    เจ้างั่ง! รีบเอาเรือกลับมารับสิฟะพูดด้วยน้ำเสียงเร่งรีบ

    คือ....ว่า...ฉันขับเรือไม่เป็นน่ะ ขอโทษนะโซโล Y 0 Y”

     

    หา!!!....โว้ย!!!!!จะบ้าตาย!!!!ไอ้บ้าเอ้ย!!!!” โซโลแทบกุมขมับตัวเอง

    (โซโลไม่รู้จะด่าว่าไงแล้วเกินจะบรรยาย) 

     

    โฮ่!!!!

     

    พวกมารีนเริ่มทยอยแห่กันมาแต่ไกลแล้วมุ่งหน้ามาที่ท่าเรือขึ้นทุกที

    โซโลในสถานการณ์แบบนี้จะต้องจนมุมแค่นี้หรือสู้ตาย(โดนจับ)

    แต่ทว่าเมื่อโซโลหันไปมองโรบินเขากลับได้นึกอะไรเสี่ยงๆออก

     

    โรบินเธอว่ายน้ำเป็นไหมโซโลรีบถามขึ้น

     

    “…คือว่า.....โรบินลุกลี้ลุกลนไม่กล้าตอบ

     

    เรือยังอยู่ไม่ไกลมากนะ เรายังมีโอกาสหนีได้นะ โรบินโซโลพูดพร้อมมองตาโรบิน

     

    “…ค่ะ..ตกลงค่ะ...ไปกันเถอะ  เธอบอกด้วยน้ำเสียงที่เตรียมพร้อมทั้งที่กล้าๆกลัวๆ

     

    ทหารเริ่มใกล้จะมาถึงท่าเรือขึ้นทุกที

     

    งั้นไปกันเถอะโซโลพูดแล้วกอดโรบินแน่นพร้อมกระโดดพุ่งหนีลงน้ำให้ไกลที่สุด

     

    ตูม!!!!!

     

    เมื่อลงน้ำแล้วโซโลก็กอดโรบินแน่นเท่าชีวิตว่ายพาไปที่เรือแมรี่อย่างเร็วที่สุด

    เมื่อทหารเรือมาถึงท่าเรือก็ระดมยิงปืนยาวใส่โซโลกับโรบินแต่ว่ามันก็ไกลเกินกว่าที่จะยิงถึงซะแล้ว

     

    ปังๆ ปังๆ.....!

     

    เสียงปืนยังคงยิงกระหน่ำต่อไป เมื่อทั้งคู่ได้ว่ายมาถึงเรือแมรี่แล้ว ว่ายไปถึงท้ายเรือ

     

    เดี่ยวเธอว่ายรออยู่ตรงนี้ก่อนนะ เดี่ยวผมไปเรียกเจ้าบ้านั้นก่อน

    แฮ่ก...แฮ่ก…” โรบินเริ่มหายใจอย่างติดขัดจากตอนที่กระโดดลงน้ำตอนแรก

     

    โซโลเริ่มคลายแขนออกจากตัวโรบินแล้วรีบว่ายไปข้างๆตัวเรือแมรี่

    แต่เกิดเรื่องไม่คาดคิดขึ้น

     

    “…เอ่อ..โซโล....คือ...โรบินดูเหมือนจะพูดไม่ออก

     

    บุ่ม!!!

     

    โซ!....โ....โรบินจมน้ำก่อนที่จะเรียกโซโลให้ช่วย

     

    เฮ้! ลูฟี่ช่วยส่งเชือกมาให้ฉันทีซิ เดี่ยวฉันจะขึ้นไปโซโลตะโกนมาที่ข้างเรือ

     

    ได้ๆ เดี่ยวฉันรีบไปหาเชือกให้นะ โซโลสิ้นเสียงลูฟี่ก็หายไป

     

    เออ! ขอให้มันจริงเถอะพูดน้ำเสียงประชด

     

    โซโลว่ายกลับมาที่ท้ายเรืออีกครั้งแต่โรบินก็หายไปซะแล้ว

     

    โรบิน! เธออยู่ไหนน่ะ โรบิน!” เขาพยายามเรียกเธอแต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับ

     

    เขาจึงลองดำน้ำลงไปหาดูปรากฏว่าตัวโรบินกำลังค่อยๆจมลึกไปเรื่อยๆและดูเหมือนจะหมดสติด้วย

     

    บุ่มๆ บุ่ม...หวืดๆ….

     

    โซโลตกใจมากจึงรีบดำว่ายลึกลงไปหาร่างของโรบิน แล้วเอาแขนข้างนึงกอดร่างโรบินไว้

    เขาเห็นว่าเธอหมดสติไปจากการจมน้ำ เขาจึงตัดสินใจจูบประกบปากเธอเพื่อให้เธอมีอากาศหายใจ

    แล้วตัวทั้งคู่ก็ลอยอยู่ในน้ำโดยที่โซโลเอาแขนข้างนึงกอดโรบินไว้พร้อมกับจูบปากกับโรบินในน้ำ

    เมื่อโรบินได้สติลืมตาขึ้นทุกอย่างก็ดูเหมือนนิ่งไปเมื่อตาของทั้งคู่ได้ประสานกัน

    และต่างมองซึ่งกันและกันโดยที่ปากของทั้งคู่ยังคงประกบกันอยู่

     

    ..เมื่อเธอมองเขา เขาก็มองเธอเช่นกัน...

    Walking a fine line between wrong and right
    And I know...
    There is a part of me that I try to hide
    But I can't win
    And I can't fight
    I keep holding on too tight
    Running away from the world outside

    Now I am calling
    Hoping you'll hear me
    We all need somebody
    To believe in something
    And I won't fear this
    When I am falling
    We all need somebody
    That can mend... These broken bones

    Caught in the confines of the simple life
    And I am...
    Holding my head high in the rising tide
    And I can't win
    And I can't fight
    I keep holding on too tight
    Running away from the world outside

    Now I am calling
    Hoping you'll hear me
    We all need somebody
    To believe in something
    And I won't fear this
    When I am falling
    We all need somebody
    That can mend... These broken bones

    But Oh
    Yeah

    I'm not coming home now
    I know...
    I'm so far away
    So far from home
    I'm not coming home now
    I know...
    I'm so far away
    I'm so far away

    And I can't win
    And I can't fight
    I keep holding on too tight

    Now I am calling
    Hoping you'll hear me
    We all need somebody
    To believe in something
    And I won't fear this
    When I am falling
    We all need somebody
    That can mend... These broken bones

    And I can't win
    And I can't fight
    I keep holding on too tight
    Running away from the world outside

    And I can't win
    And I can't fight
    I keep holding on too tight
    Running away from the world outside
     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×