คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ฉันรักเธอ(ผมรักเธอ)
หลังจากโซโลได้คุยแนะนำตัวกับโรบินแล้ว ก็มีเสียงประตูร้านถูกเปิดขึ้น
แอ้ด!!!
ก็มีกลุ่มทหารเรือกลุ่มนึงค่อยๆเดินทยอยกันเข้ามาต่างคนต่างถือดาบถือปืนกัน
“เชอะ! ไอ้พวกนี้อีกแล้วเหรอ” เขาพูดสบถออกมาแล้วก็หันกลับมาที่เค้าเต้อ
“.........” ดูเหมือนโรบินจะเงียบและทำอะไรไม่ต่างกับโซโลเลย
ทั้งคู่ยังคงนั่งนิ่งเงียบเหมือนเตี้ยมกันไว้ ทั้งที่โซโลไม่ได้บอกโรบินเลย
คนในร้านเริ่มทยอยแห่กันออกจากร้านกันหมด เหมือนรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
ตอนนี้เหลือแค่โซโลกับโรบินเท่านั้นที่นั่งอยู่ที่เค้าเต้อของบาเทนเด้อแต่ทว่า
บาเทนเด้อคนนั้นก็ได้แอบเดินหนีทางประตูหลังร้านไปเรียบร้อยแล้ว -__-
ทหารเรือคนนึงก็ค่อยๆเดินไปที่ทั้งสองคนนั่งอยู่
“ไงคุณคนสวย เธอชื่อไรจ้ะ หืม” พร้อมเอามือข้างนึงแตะไหล่โรบินด้านหลัง
“
.” โรบินได้แต่นิ่งเงียบไม่พูดอะไร ไม่มีท่าทีแสดงอาการอะไรออกมา
“วะฮ่าๆๆๆ” ทหารเรือคนนั้นหัวเราะอย่างชั่วร้าย ซักพักนึงทันใดนั้นเอง
พลั่ก!!!
โซโลลุกขึ้นมาชกหน้าทหารเรือคนนั้นลงไปนอนกับพื้นด้วยความโกรธ
“เฮ้ย! นั้นมันโซโลนี่นา” ทหารที่เหลืออยู่เริ่มตกใจเมื่อเห็นโซโล
“ช่วยไม่ได้นะ ตอนนี้ฉันไม่สะดวกที่จะเล่นกับพวกแกเท่าไร”
โซโลพูดขึ้นและชักดาบออกมาสองเล่ม ชิ้ง!!!
“แต่ว่าวันนี้ดันเจอกันซะได้” โซโลพูดด้วยท่าทางอารมเสีย
แกร้กๆๆ ทหารที่ถือปืนยาวต่างยกปืนเล็งไปที่โซโล
“โซโลหยุดซะ! ยอมมอบตัวกับรัฐบาลซะดีๆ”พวกทหารพูดเตือน
เมื่อโรบินได้ยินยังงั้นก็มีท่าทางตกใจแอบหันมาดูโซโลเหมือนแปลกใจ
“เออ! ก็ได้ๆ” โซโลจึงเก็บดาบสองเล่มเข้าฝัก
โซโลเอาดาบเล่มฝักสีขาวออกมาพร้อมกับตั้งท่าเตรียมพร้อมโดยที่ยังไม่ได้ชักดาบออก
แกร้กๆ
“คิดจะทำอะไรน่ะ! โซโล” ทหารเริ่มพูดเตือนเพราะสงสัย
!!!!!!!วิชา ดาบตัดเหล็ก!!!!!!!!!!!!!
ฟิ้ว!!!!! ชิ้ง...แกร็ก...
พุ่งผ่านทหารถือปืนด้วยความเร็วสูงและดูเหมือนโซโลแทบจะไม่ชักดาบเล่มนั้นออกมาเลย
“เฮ้ย! ปืนฉัน ไม่จริงนะ” พวกทหารถือปืนเริ่มตกใจกันยกใหญ่ที่ปืนที่ถือพังขาดซะแล้ว
อ้าก!!!!!อ้าก!!!!!!...........!!!!!!!
หลังจากนั้นพวกทหารก็เริ่มทยอยกันล้มลงนอนกันหมดแต่ที่น่าแปลกที่ไม่มีรอยแผลบนตัวซักคน
(มันยังไงกันแน่เนี่ย?)
“เหอๆ พวกแกไม่ต้องห่วงหรอก แค่ตัดเหล็กอย่างเดียว ไม่ตายหรอก” หันมายิ้มแล้วพูดขึ้น
“
.” โรบินถึงกับเงียบตะลึงในสิ่งที่เห็น
“โรบิน! รีบไปจากที่นี่กันเถอะ พวกMarineคงจะแห่กันมาอีกแน่ๆ”
“ค่ะ! โซโล” โรบินรีบวิ่งออกจากร้านไปพร้อมกับโซโล
ขณะที่ทั้งคู่กำลังวิ่งหนีไปด้วยกันอยู่นั้น ดูเหมือนยังไม่มีใครตามมาแต่ก็อดที่ใจเย็นไม่ได้
เพราะละแวกบ้านแถวนั้นร้านค้าต่างๆปิดหมดเลย แทบไม่มีใครอยู่เลย บ้านปิดหมด
“นี่...โซโลมันเกิดอะไรขึ้นน่ะ พวกชาวบ้านล่ะ” โรบินวิ่งไปหันมองรอบข้างไป
“พวกบ้านั้นไม่ต้องไปห่วงมันหรอก ก็หลบอยู่ในบ้านนั้นแหละ” น้ำเสียงแบบปากไม่ตรงกับใจ
“อืม...งั้นเหรอ” โรบินสีหน้าดูเริ่มจะสบายใจมากขึ้น
เมื่อโซโลเห็นใบหน้าแบบนั้นแล้วก็อดที่จะแอบมองไม่ได้แม้ว่าจะต้องวิ่งต่อไปเรื่อยๆก็ตาม
“หืม? มีอะไรเหรอค่ะ โซโล” โรบินสงสัยที่เห็นโซโลแอบมองจึงถาม
“เอ่อ.....เปล่าหรอกๆไม่มีอะไร” โซโลรีบหันกลับมาด้วยใบหน้าที่แดงไม่รู้ตัว
(หัวสาหร่ายเดือดๆร้อนๆอร่อยนะ โซโลหัวเขียวเอ่ย....)
ทั้งคู่วิ่งไปเริ่มจะเห็นท่าเรือไกลๆล่ะแต่ทว่า.....
“ใกล้ถึงแล้วล่ะ โรบิน ท่าเรือ”
“เราจะขึ้นเรือหนีจากที่นี่เหรอ? โซโล”
“ใช่แล้วล่ะ มีเพื่อนผมทำงานอยู่ที่นั้นน่ะ รีบไปกันเถอะโรบิน”
เมื่อไปถึงก้ได้มีเรือออกไปก่อนแล้ว แต่ยังออกไปไม่ไกลนัก เรือแมรี่ของลูฟี่นั้นเอง
“เฮ้ย!กลับมาก่อนเจ้าบ้า ได้ยินไหมลูฟี่!!!!!!” โซโลตะโกนเรียกสุดเสียง
“อ้าว! โซโลนี่นา เฮ้!!!ฉันอยู่นี่” ลูฟี่ตะโกนกลับ
“เจ้างั่ง! รีบเอาเรือกลับมารับสิฟะ” พูดด้วยน้ำเสียงเร่งรีบ
“คือ....ว่า...ฉันขับเรือไม่เป็นน่ะ ขอโทษนะโซโล Y 0 Y”
“หา!!!....โว้ย!!!!!จะบ้าตาย!!!!ไอ้บ้าเอ้ย!!!!” โซโลแทบกุมขมับตัวเอง
(โซโลไม่รู้จะด่าว่าไงแล้วเกินจะบรรยาย)
โฮ่!!!!
พวกมารีนเริ่มทยอยแห่กันมาแต่ไกลแล้วมุ่งหน้ามาที่ท่าเรือขึ้นทุกที
โซโลในสถานการณ์แบบนี้จะต้องจนมุมแค่นี้หรือสู้ตาย(โดนจับ)
แต่ทว่าเมื่อโซโลหันไปมองโรบินเขากลับได้นึกอะไรเสี่ยงๆออก
“โรบินเธอว่ายน้ำเป็นไหม” โซโลรีบถามขึ้น
“
คือว่า.....” โรบินลุกลี้ลุกลนไม่กล้าตอบ
“เรือยังอยู่ไม่ไกลมากนะ เรายังมีโอกาสหนีได้นะ โรบิน” โซโลพูดพร้อมมองตาโรบิน
“
ค่ะ..ตกลงค่ะ...ไปกันเถอะ” เธอบอกด้วยน้ำเสียงที่เตรียมพร้อมทั้งที่กล้าๆกลัวๆ
ทหารเริ่มใกล้จะมาถึงท่าเรือขึ้นทุกที
“งั้นไปกันเถอะ” โซโลพูดแล้วกอดโรบินแน่นพร้อมกระโดดพุ่งหนีลงน้ำให้ไกลที่สุด
ตูม!!!!!
เมื่อลงน้ำแล้วโซโลก็กอดโรบินแน่นเท่าชีวิตว่ายพาไปที่เรือแมรี่อย่างเร็วที่สุด
เมื่อทหารเรือมาถึงท่าเรือก็ระดมยิงปืนยาวใส่โซโลกับโรบินแต่ว่ามันก็ไกลเกินกว่าที่จะยิงถึงซะแล้ว
ปังๆ ปังๆ.....!
เสียงปืนยังคงยิงกระหน่ำต่อไป เมื่อทั้งคู่ได้ว่ายมาถึงเรือแมรี่แล้ว ว่ายไปถึงท้ายเรือ
“เดี่ยวเธอว่ายรออยู่ตรงนี้ก่อนนะ เดี่ยวผมไปเรียกเจ้าบ้านั้นก่อน”
“แฮ่ก...แฮ่ก
” โรบินเริ่มหายใจอย่างติดขัดจากตอนที่กระโดดลงน้ำตอนแรก
โซโลเริ่มคลายแขนออกจากตัวโรบินแล้วรีบว่ายไปข้างๆตัวเรือแมรี่
แต่เกิดเรื่องไม่คาดคิดขึ้น
“
เอ่อ..โซโล....คือ...” โรบินดูเหมือนจะพูดไม่ออก
บุ่ม!!!
“โซ!....โ....” โรบินจมน้ำก่อนที่จะเรียกโซโลให้ช่วย
“เฮ้! ลูฟี่ช่วยส่งเชือกมาให้ฉันทีซิ เดี่ยวฉันจะขึ้นไป” โซโลตะโกนมาที่ข้างเรือ
“ได้ๆ เดี่ยวฉันรีบไปหาเชือกให้นะ โซโล” สิ้นเสียงลูฟี่ก็หายไป
“เออ! ขอให้มันจริงเถอะ” พูดน้ำเสียงประชด
โซโลว่ายกลับมาที่ท้ายเรืออีกครั้งแต่โรบินก็หายไปซะแล้ว
“โรบิน! เธออยู่ไหนน่ะ โรบิน!” เขาพยายามเรียกเธอแต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับ
เขาจึงลองดำน้ำลงไปหาดูปรากฏว่าตัวโรบินกำลังค่อยๆจมลึกไปเรื่อยๆและดูเหมือนจะหมดสติด้วย
บุ่มๆ บุ่ม...หวืดๆ
.
โซโลตกใจมากจึงรีบดำว่ายลึกลงไปหาร่างของโรบิน แล้วเอาแขนข้างนึงกอดร่างโรบินไว้
เขาเห็นว่าเธอหมดสติไปจากการจมน้ำ เขาจึงตัดสินใจจูบประกบปากเธอเพื่อให้เธอมีอากาศหายใจ
แล้วตัวทั้งคู่ก็ลอยอยู่ในน้ำโดยที่โซโลเอาแขนข้างนึงกอดโรบินไว้พร้อมกับจูบปากกับโรบินในน้ำ
เมื่อโรบินได้สติลืมตาขึ้นทุกอย่างก็ดูเหมือนนิ่งไปเมื่อตาของทั้งคู่ได้ประสานกัน
และต่างมองซึ่งกันและกันโดยที่ปากของทั้งคู่ยังคงประกบกันอยู่
..เมื่อเธอมองเขา เขาก็มองเธอเช่นกัน...
Walking a fine line between wrong and right
And I know...
There is a part of me that I try to hide
But I can't win
And I can't fight
I keep holding on too tight
Running away from the world outside
Now I am calling
Hoping you'll hear me
We all need somebody
To believe in something
And I won't fear this
When I am falling
We all need somebody
That can mend... These broken bones
Caught in the confines of the simple life
And I am...
Holding my head high in the rising tide
And I can't win
And I can't fight
I keep holding on too tight
Running away from the world outside
Now I am calling
Hoping you'll hear me
We all need somebody
To believe in something
And I won't fear this
When I am falling
We all need somebody
That can mend... These broken bones
But Oh
Yeah
I'm not coming home now
I know...
I'm so far away
So far from home
I'm not coming home now
I know...
I'm so far away
I'm so far away
And I can't win
And I can't fight
I keep holding on too tight
Now I am calling
Hoping you'll hear me
We all need somebody
To believe in something
And I won't fear this
When I am falling
We all need somebody
That can mend... These broken bones
And I can't win
And I can't fight
I keep holding on too tight
Running away from the world outside
And I can't win
And I can't fight
I keep holding on too tight
Running away from the world outside
ความคิดเห็น